سودازده . [ س َ
/ سُو زَ دَ
/ دِ ] (ن مف مرکب ) آنکه سودا در مزاج او تأثیر کرده باشد. (آنندراج ). دیوانه . (شرفنامه ٔ منیری )
: سودازده با قمر نسازد
صفرازده را شکر نسازد.
نظامی .
سودازده ای کز همه عالم بتو پیوست
دل نیک بدادت که دل از وی بگسستی .
سعدی .
فتنه ٔ شاهد سودازده ٔ باغ و بهار
عاشق نغمه ٔ مرغان سحر بازآمد.
سعدی .
روزگاریست که سودازده ٔ روی توام
خوابگه نیست بجز خاک سر کوی توام .
سعدی .
در سنبلش آویختم از روی نیاز
گفتم من سودازده را کار بساز.
حافظ.
تابود نسخه ٔ عطری دل سودازده را
از خط غالیه سای تو سوادی طلبیم .
حافظ.
تا سر زلف تو در دست نسیم افتاده ست
دل سودازده از غصه دو نیم افتاده ست .
حافظ.