سیف الدین الآمدی

سیف الدین الآمدی . [ س َ فُدْ دی نِل ْ آ م ِ ] (اِخ ) ابوالحسن . علی بن محمدبن سالم التغلبی آمدی . مردی که در اصول بحث زیاد کرده . اصل وی از آمد (دیاربکر) بوده . در بغداد و شام تحصیل کرده و به قاهره منتقل شده و در آنجا به تدریس پرداخته و شهرت یافته است . بعضی از فقها بر وی حسد بردند و وی را به فساد عقیده و تعطیل و مذهب فلاسفه نسبت داده اند. وی بطور مخفی به حماة، پس بدمشق رفت و در همانجا بسال 631 هَ . ق . درگذشت . او را در حدود بیست تصنیف است ، از آن جمله : أبکار الامکار در علم کلام . لباب الالباب . دقایق الحقایق . منتهی السول فی الاصول . (از اعلام زرکلی ج 2 ص 694). رجوع به نامه ٔ دانشوران ج 4 ص 89 و معجم المطبوعات شود.