صفوان

صفوان . [ ص َ ] (اِخ ) ابن ادریس ابراهیم بن عبدالرحمان بن عیسی التجیبی مکنی به ابی بکر. یاقوت آرد: وی ادیبی کاتب و شاعری سریعالخاطر بود. او از پدرخود و از قاضی ابن ادریس و ابن غلیون و ابوالولیدبن رشد فرا گرفت . او یکی از افاضل ادباء معاصر اندلس است . تولد وی به سال 560 بود و به سال 598 به مرسیه درگذشت ، و سن او به چهل سال نرسیده بود. او راست : کتاب زادالمسافر و رحلته ، العاجلة در دو مجلد که طرفی از نثر و نظم وی در این دو کتاب آمده است . از اوست :
قد کان لی قلباً فلما فارقوا
سوّی جناحاً للغرام وطارا
و جرت سحاب للدموع فأوقدت
بین الجوانح لوعة و اوارا
و من العجائب ان فیض مدامعی
ماء و یثمرفی ضلوعی نارا.

(معجم الادباء چ مارگلیوث ج 4 ص 269).

و رجوع به فوات الوفیات ج 1 ص 193 شود. در کشف الظنون نویسد او راست : بدایة المتحیرة و عجالة المتوفرة. و رجوع به تجیبی شود.