عبدالکریم

عبدالکریم . [ ع َ دُل ْ ک َ ] (اِخ ) ابن هوازن بن عبدالملک بن طلحة النیشابوری قشیری اشعری شافعی صوفی ، مکنی به ابوالقاسم وملقب به زین الاسلام از بنی قشیر و شیخ خراسان بود. وی مردی زاهد و عالم به دین بود. او از اعرابی است که به خراسان رفتند و نسبت او به قشربن کعب میرسد. در کودکی پدرش را از دست داد. از محضر استادانی معروف همچون علی بن حسین نیشابوری معروف به دقاق و محمدبن ابی بکر طوسی و ابی بکر فورک فقه و اصول آموخت . وی از بزرگان و شیوخ اهل تصوف و عرفان است و مورد توجه سلطان آلب ارسلان بود. از تألیفات اوست : تفسیر کبیر به نام التیسیر فی علم التفسیر. رسالة فی رجال الطریقة. مختصر المحصل فی الکلام . المنتخب فی علوم الحدیث . لطائف الاشارات . رسالة القشیریه . مختصر الهدایة و جز آن . وی به سال 376 هَ . ق . متولد و در 465 به نیشابور درگذشت . (از الاعلام زرکلی و روضات الجنات صص 444 - 446).