علاءالدین خوارزمشاهی

علاءالدین خوارزمشاهی . [ ع َ ئُدْ دی ن ِ خوا / خا رَ ] (اِخ ) اسکندر ثانی ، محمدبن تکش خوارزمشاه . هفتمین سلطان خوارزمشاهی و مشهورترین آنهاست . لقب او قبل از سلطنت قطب الدین بود. وی در سال 596 هَ . ق . پس از پدرش تکش خوارزمشاه بسلطنت نشست ، و پس از یک رشته جنگ با غوریان در خراسان قسمت عمده ٔ ایران را تا سال 607 مطیع خود نمود. و بخارا و سمرقند را گرفته به ممالک گورخان قراختائی حمله برد و «اُترار» پای تخت او را مسخر ساخت . وی در 611 بر افغانستان و غزنین استیلا یافت . و در 614 به هواخواهی آل علی مصمم به برانداختن خلفای عباسی گردید ولی غفلةً گرفتار استیلای قبایل مغول مطیع چنگیز شد و از طرف شمال ، ممالک او طرف تعرض این جماعت قرار گرفت . سلطان محمد از مقابل این سیل هولناک گریخت و بالاخره در سال 617 در یکی از جزایر دریای مازندران جان سپرد. (از طبقات سلاطین اسلام ص 160).