عیب دان . [ ع َ
/ ع ِ ] (نف مرکب ) عیب داننده . آنکه عیب مردم شناسد. (فرهنگ فارسی معین )
: ما همه عیبیم چون یابد وصال
عیب دان در بارگاه غیب دان .
عطار.
عیب های سگ بسی او می شمرد
عیب دان از غیب دان بوئی نبرد.
مولوی .
نعوذباللَّه اگر خلق عیب دان بودی
کسی به حال خود از دست کس نیاسودی .
سعدی .