غلغله افتادن

غلغله افتادن . [ غ ُ غ ُل َ / ل ِ اُ دَ ] (مص مرکب ) شور و غوغا افتادن . غریوافتادن . فریاد و هیاهوی بسیار واقع شدن . رجوع به غُلغُلَه شود : و حسنین و فرزندان فریاد برآوردند و غلغله در مدینه افتاد. (قصص الانبیاء ص 244).
چون بنالد زار و بیشکر و گله
افتد اندر هفت گردون غلغله .

مولوی (مثنوی ).

ولوله در عالم بالا فتاد
غلغله در گنبد والا فتاد.

امیرخسرو (از آنندراج ).

غلغله در فوج ملائک فتاد
چرخ سراسیمه ز رفتن ستاد.

میرزاطاهر وحید (درباره ٔ معراج ، از آنندراج ).