فوطه . [ طَ
/ طِ ] (معرب ، اِ) معرب فوته . (فرهنگ فارسی معین ). لُنگ . ازار. بستن . بستنی . (از یادداشتهای مؤلف )
: و از بصره نعلین خیزد و فوطه های نیک . (حدود العالم ).
ای نهاده به سر اندر کله دعوی
جانْت پنهان شده در فوطه ٔ نادانی .
ناصرخسرو.
بر تن خویش تو را فوطه ٔ کرباسی
به که بر خاکت دیبای سپاهانی .
ناصرخسرو.
سوی حوض آمدند نازکنان
گره از بند فوطه بازکنان .
نظامی .
|| جامه ای که از سند آرند. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). نوعی پارچه است
: هیچکدام را ندیدم بی طیلسان شطوی یا توزی یا شبستری یا ریسمانی یا دست کار که فوطه است . (تاریخ بیهقی ).
چرا پیچد مگس دستار فوطه
چرا پوشد ملخ رانین دیبا؟
خاقانی .
چو شیخی فوطه پوشیده برون شد
چو رندی دردنوشیده درآمد.
خاقانی .
|| چادر نگارین یا چادر خطدار، و لغةً سندی است . (منتهی الارب ). ج ، فُوَط. (از اقرب الموارد).
ترکیب ها:
-
فوطه باف . فوطه بافی . فوطه پوش . فوطه دار. فوطه ربا. فوطه فروش . فوطه کردن .فوطه ٔ نان . رجوع به هر یک از این کلمات شود.