فیاض لاهیجانی . [ ف َی ْ یا ض ِ ] (اِخ ) نامش مولانا عبدالرزاق و شاگرد صدرالدین شیرازی است . گوهر مراد از تصانیف اوست . بر فصوص الحکم شیخ محیی الدین عربی شرحی فارسی نگاشته . وقتی از او دیوانی دیدم که چهار پنج هزار بیت داشت ، و این ابیات از اوست :
گفته ای بیدار باید عاشق دیدار ما
پاس این حرف تو دارد دیده ٔ بیدار ما.
#
نه غم بیگانگان دارم نه فکر دوستان
تا تو در یاد منی عالم مرا از یاد رفت .
#
در و دیوار به مجروحی من میخندند
من به این خوش که به رویم در گلشن باز است .
(از مجمعالفصحاء ج 2 ص 27).