قایم انداز. [ ی ِ اَ ] (نف مرکب ) قائم انداز. شخص شطرنج بازو نردباز بی نظیر را گویند. (برهان ). || کنایه از ماهر و استاد و ممتاز و بی رقیب
: ملک را قایم الهی بود
قایم انداز پادشاهی بود.
نظامی .
تو آنگه که بر من شوی دست یاب
زن بیوه را داده باشی جواب
من ار با تو چربم به هنگام کین
بوم قایم انداز روی زمین .
نظامی .
|| کنایه از مردم عاجز و ناتوان هم هست . (برهان ). رجوع به قائم انداز و قائم ریختن و قائم راندن شود.