گرم و گداز. [ گ ُ م ُ گ ُ ] (ترکیب عطفی ، اِ مرکب ) درد و رنج . غم و اندوه
: همه مهتران پیش باز آمدند
پر از درد و گرم و گداز آمدند.
فردوسی .
پس آگاهی آمد بسوی گراز
کزو بود خسرو به گرم و گداز.
فردوسی .
بدان تا بآرام بر تخت ناز
نشینیم بی رنج و گرم و گداز.
فردوسی .
چو یزدان بدارد ز تو دست باز
همیشه بمانی به گرم و گداز.
فردوسی .
ز انچه داری نصیب نیست ترا
جز شب و روز رنج و گرم و گداز.
ناصرخسرو.
پیشت بپای صد صنم چنگساز باد
دشمنت سال و ماه به گرم و گداز باد.
منوچهری .
که را بیش بخشد بزرگی وناز
فزونتر دهد رنج و گرم و گداز.
(گرشاسب نامه ).