گوژپشت

گوژپشت . [ پ ُ ] (ص مرکب ) دوتا. خمیده . گوژ. گوز. منحنی . رونو. کوز. کمانی . اَحْدَب . اَقْوَس . (منتهی الارب ) :
همی بود تا خویشتن را بکشت
زهی چرخ گردنده ٔ گوژپشت .

فردوسی .

گیتی فرتوت گوژپشت دژم روی
بنگر تا چون بدیع گشت و مجدد.

منوچهری .

این پیر گوژپشت کهن گشته شاخ گل
باز از صبا به صنعت باد صبا شده ست .

ناصرخسرو.

بود در خانه گوژپشتی پیر
زنی از ابلهان ابله گیر.

نظامی (هفت پیکر ص 183).

گفت فلان نیمشب ای گوژپشت
بر سر کوی تو فلان را که کشت .

نظامی (مخزن الاسرار ص 91).

گرچه کَشَف چو پسته بُوَد سبز و گوژپشت
حاشا که مثل پسته ٔ خندان شناسمش .

خاقانی (دیوان چ سجادی ص 795).

|| مجازاً، فلک . آسمان . چرخ :
تو زین بی گناهی که این گوژپشت
مرا برکشید و به زودی بکشت .

فردوسی .

- دایه ٔ گوژپشت ؛ فلک . آسمان :
بسی چون مرا زاد و هم زود کشت
که نفرین بر این دایه ٔ گوژپشت .

نظامی .

- گردنده ٔ گوژپشت ؛ فلک . چرخ :
چنین است گردنده ٔ گوژپشت
چو نرمی نمودی بیابی درشت .

فردوسی .