لاله گون

لاله گون . [ ل َ / ل ِ ] (ص مرکب ) مانند لاله . لاله فام . دارای رنگ لاله . سرخ :
درو دشتها شدهمه لاله گون
به دشت و بیابان همی رفت خون .

دقیقی .

اگر در نبرد من آید کنون
بپوشانمش جوشن لاله گون .

فردوسی .

زمین لاله گون شد هوا نیلگون
برآمد همی موج دریای خون .

فردوسی .

به جنبش درآمد دو دریای خون
شد ازموج آن خون زمین لاله گون .

فردوسی .

برآنگونه رفتم ز گلزریون
که شد لاله گون آب جیحون ز خون .

فردوسی .

رخ لاله گون گشت برسان ماه
چو کافور شد رنگ ریش سیاه .

فردوسی .

باغ گردد گل پرست و راغ گردد لاله گون
باد گردد مشگبوی و ابر مرواریدبار.

فرخی .

زنم تیغ چندانکه از جوش خون
رخ قیرگون شب ، کنم لاله گون .

اسدی (گرشاسب نامه ص 186 نسخه ٔ مؤلف ).

بیمار گشت و زار نگارین من ز درد
چون زعفرانش گشت رخ لعل لاله گون .

سوزنی .

جز دیده هیچ دوست ندیدم که سعی کرد
تازعفران گونه ٔ من لاله گون شود.

سعدی .

حسن تو همیشه در فزون باد
رویت همه ساله لاله گون باد.

حافظ.