لدن

لدن . [ ل َ دُ / ل َ دَ /ل َ دِ ۞ / ل ُ ن ُ / ل َ ن ِ ](ع حرف اضافه ، اِ) نزد. و آن ظرف زمان و مکان است . نزدیک . (ترجمان القرآن جرجانی ). صاحب منتهی الارب گوید: و هو ظرف زمانی و مکانی غیر متمکن بمنزلة عند و دخل علیه من وحدها قوله تعالی من لدنا و جاءَت مضافة بخفض ما بعدها و فیه لغات : لدن ککتف و لدن بضم اللام و النون و لدن بکسر النون کجیر و لد ککم و حکی الکسائی لد باسقاط النون و فتح الدال و لد کمذ و لدا کقفاو لدن بضمتین و سکون النون و کسرها عند اسد و لد بالفتح و ضم الدال و لدی بالفتح مقصوراً قال الراجز:
من لدلحییه الی منخوره .
و قال ذوالرمة:
لدن غدوة حتی اذ امتدت الضحی
وحث القطین الشحشحان المکلف .
فنصب غدوةلانه توهم ان هذه النون زائدة تقوم مقام التنوین فتضب کما تقول ضارب زید او لم یعملوا لدن الا فی غدوة خاصه و سمع لدی به معنی هل . (منتهی الارب ). || (ص ) لدنی :
تا که در هر گوش ناید این سخن
یک همی گویم ز صد سر لدن .

مولوی .

- من لدن ؛ از نزدِ. از نزدیک خود.لدنی :
خود قویتر می بود خمر کهن
خاصه آن خمری که باشد من لدن .

مولوی

پس دهان دل ببند و مهر کن
پرکنش از باد کبر من لدن .

مولوی .

کسب کن سعیی نما و جهد کن
تا بدانی سر علم من لدن .

مولوی .

باز آمد کای محمد عفو کن
ای ترا الطاف علم من لدن .

مولوی .

- سِرِّ لدن :
در کامم ریخت جامی از سِرِّ لدن
سرخوش گشتم زبان گشادم به سخن .

جامی .