ماربچه . [ ب َچ ْ چ َ
/ ب َ چ ْ چ ِ
/ ب َ چ َ
/ چ ِ ] (اِ مرکب ) بچه ٔمار. توله مار. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). زاده ٔمار و کنایه است از گزنده و موذی و خطرناک
: این ماربچه به غنیمت داشته بود مردن پدرش [ علی تکین ] و دور ماندن امیر از خراسان . (تاریخ بیهقی ).
-
امثال :
از مار نزاید جز ماربچه . نظیر
: عاقبت گرگ زاده گرگ شود
گرچه با آدمی بزرگ شود.
سعدی (امثال و حکم دهخدا ج 1 ص 146).