مانده گشتن . [ دَ
/ دِ گ َ ت َ ] (مص مرکب ) مانده گردیدن . مانده شدن
: همی تاخت بر غرم و آهو به دشت
پراگنده شد غرم و او مانده گشت .
فردوسی .
کنون مانده گشتم چنین در گریز
سری پر ز کینه دلی پر ستیز.
فردوسی .
نغزگویان که گفتنی گفتند
مانده گشتند و عاقبت خفتند.
نظامی .
استاد از بس که احتیاط قبله می جست مانده گشت . (فردوس المرشدیه ).