مأوی گه . [ م َءْ وا
/ وی گ َه ْ ] (اِ مرکب ) مأواگه
: گویند مرا چون سلب خوب نسازی
مأوی گه آراسته و فرش ملون .
اسماعیل بن نوح (از لباب الالباب چ نفیسی ص 23).
مأوی گه جیفه ٔ حسودت
جز سینه ٔ کرکسان مبینام .
خاقانی (دیوان چ سجادی ص 514).
رجوع به مأواگه شود.