ملامت گوی . [ م َ م َ ] (نف مرکب ) ملامت گو
: ملامت گوی بی حاصل ترنج از دست نشناسد
در آن معرض که چون یوسف جمال از پرده بنمائی .
سعدی .
ملامت گوی عاشق را چه گوید مردم دانا
که حال غرقه در دریا نداند خفته در ساحل .
سعدی .
ملامت گوی بی حاصل نداند درد سعدی را
مگر وقتی که در کویی به رویی مبتلا ماند.
سعدی .
و رجوع به ملامت گو و ترکیب ملامت گفتن ذیل ملامت شود.