ملک داری

ملک داری . [ م ُ ] (حامص مرکب ) حکومت و فرمانروایی . (ناظم الاطباء) :
به ملک داری تا بود بود و وقت شدن
بمانداز او به جهان چون تو یادگار پسر.

فرخی .

پنج پسر داشت ۞ همه به رجاحت عقل و رزانت رای و اهلیت ملک داری و استعداد شهریاری آراسته . (مرزبان نامه چ قزوینی ص 12).
ملک داری با دیانت باید و فرهنگ و هوش
مست و غافل کی تواند، عاقل و هشیار باش .

سعدی (کلیات چ مصفا ص 829).

عهده ٔ ملک داری کاری است عظیم . (نصیحة الملوک سعدی ، کلیات چ فروغی ص 8). و رجوع به ملک دار شود.