ملک قمی

ملک قمی . [ م َل ِ ک ِ ق ُ ] (اِخ ) ملک الشعرای پایتخت سلطان ابراهیم عادل شاه تخت نشین بیجاپور. او دختر خود را به ظهوری داده بود. (غیاث ) (آنندراج ). به سال 987 هَ . ق . به هندوستان سفر کرد و به سلک منتسبان ابراهیم عادل شاه ثانی پیوست و به سال 1025 هَ . ق . درگذشت . از اوست :
رفتم که خار ازپا کشم محمل نهان شد از نظر
یک لحظه غافل گشتم و صدساله راهم دور شد.
رجوع به آتشکده ٔ آذر و تذکره ٔ هفت اقلیم ، اقلیم چهارم و مجمعالخواص ص 189 و 190 و فهرست کتابخانه ٔ مدرسه ٔ سپهسالار ج 2 ص 683 و قاموس الاعلام ترکی ص 4403 شود.