مؤلفة

مؤلفة. [ م ُ ءَل ْ ل َ ف َ ] (ع ص ) تأنیث مؤلف . ج ، مؤلفات . کتاب و رساله ٔ نوشته شده . (از یادداشت مؤلف ). رجوع به مؤلف شود. || (اصطلاح پزشکی ) مقابل مفرد. (یادداشت مؤلف ). جمعکرده شده . (غیاث ) (آنندراج ) : فلیخلص شحمه [ شحم الحنظل ] وحده من حبه و قشره الخارج ثم یخرج بوزنه مع الصمغ و الکتیراء و النشاستج مفردة و مؤلفة. (تذکره ٔ ابن بیطار). فأن سقیتها انساناً مفردة أومؤلفة مع الادویة. (تذکره ٔ ابن البیطار). || سازواری داده شده . الفت داده شده . موافقت افکنده شده .
- مؤلفةالقلوب ؛ بعضی از سادات عرب که آن حضرت (ص ) به استمالت دلهای ایشان و احسان و مودت درباره ٔ ایشان مأمور گردید واز صدقات به آنان مرحمت می فرمود یا برای دفع اذیت ویا جهت طمع در اسلام و یا برای آنکه در اسلام پایدار باشند و یا برای اینکه دیگران رغبت در اسلام کنند. (ناظم الاطباء).
- مؤلفة قلوبهم ؛ مؤلفةالقلوب . اشراف مکه که پس از فتح مکه به پیامبر گرویدند چون صفوان بن امیه و ابوسفیان . و پیامبر صلوات اﷲ علیه عطیات آنان را بیش از دیگر صحابه قرار داد تا با دشمنان همدستی نکنند. قومی بوده اند از سران عرب که رسول (ص ) به مدارات و عطای ایشان مأمور گشت تا دیگران را به اسلام رغبت افتد و پیغمبر امر فرمود تا مسلمانان با آنان دوستی کنند و از صدقات نصیبی برند و در صدد آزار مسلمین برنیایند. و نامهای آنان است : اقرع بن حابس ، جبیربن مطعم ، جدبن قیس ، حارث بن هشام ، حکیم بن حزام ، حکیم بن طلق ، حویطب بن عبدالعزی ، خالدبن اسید، خالدبن قیس ، زیدالخیل ، سعیدبن یربوع ، سهیل بن عمروبن عبدشمس العامری ، سهیل بن عمرو الجمحی ، عباس بن مرداس ، عبدالرحمان بن یربوع ، علأبن جاریة، علقمةبن علاثة، ابوالسنابل ، عمروبن بعکک ، عمروبن مرداس ، عمیربن وهب ، عیینةبن حصن ، قیس بن عدی ، قیس بن مخرمة، مالک بن عوف ، مخرمةبن نوفل ، معاویةبن ابی سفیان ، مغیرةبن الحارث ، نضیم بن الحارث بن علقمة، هشام بن عمرو رضی اﷲ عنهم . (یادداشت مؤلف ) : اًنما الصدقات للفقراء و المساکین و العاملین علیها و المؤلفة قلوبهم و فی الرقاب و الغارمین و فی سبیل اﷲ و ابن السبیل فریضة من اﷲ واﷲ علیم حکیم . (قرآن 60/9)؛ جز این نیست که زکات بر درویشان و مسکینان جایز است و عمل کنندگان را بر آن و قومی که الفت گرفته دلهایشان و آزاد کردن و وام دادن مفلس و در صرف کردن راه خدا و راه گذاران بی مال فرض کردنی از خدا و خدا دانای درست کردار است . (از تفسیر ابوالفتوح رازی ج 5 ص 196).