مهان . [ م ِ ] (اِ) ج ِ مِه ْ. بزرگان
: بر او آفرین کرد شاه جهان
که بادت بزرگی و فر مهان .
فردوسی .
سر نامه گفت آفرین مهان
بر آن باد کو پاک دارد نهان .
فردوسی .
چو بشنید قیصر کز ایران مهان
فرستاده ٔ شهریار جهان .
فردوسی .
یکی شادمانی بد اندر جهان
خنیده میان کهان و مهان .
فردوسی .
میان سپاهت هر آن کز مهان
بترسی از او آشکار و نهان .
اسدی .
ز کردار گرشاسب اندر جهان
یکی نامه بد یادگار از مهان .
اسدی .
بر مهان نشوم ور شوم چو خاک مهین
غم گیا نخورم ور خورم به کوه گیا.
خاقانی .
با مهان آب زیر کاه مباش
تات بی آب تر ز که نکنند.
خاقانی .
به می خوردن نشاند آنگه مهان را
همان فرخنده بانوی جهان را.
نظامی .
سر سرفرازان و تاج مهان
به دوران عدلش بناز ای جهان .
سعدی .