ناامیدی

ناامیدی . [ اُ ] (حامص مرکب ) یأس و بیچارگی و درماندگی . (ناظم الاطباء). خلاف امیدواری . ناامیدوار بودن . نومیدی . نمیدی . یأس . حرمان . قنوط. خیبت :
چو در موی سیاه آمد سپیدی
پدید آمد نشان ناامیدی .

نظامی .

چو گیرد ناامیدی مرد را گوش
کند راه رهائی را فراموش .

نظامی .

سپیده دم ، چو دم بر زد سپیدی
سیاهی خواند حرف ناامیدی .

نظامی .

هر که دانه نفشاند به زمستان در خاک
ناامیدی بود از دخل به تابستانش .

سعدی .

زن از ناامیدی سر انداخت پیش
همی گفت با خود دل از فاقه ریش .

(بوستان ).

مباد آن روز کز درگاه لطفت
به دست ناامیدی سر بخاریم .

سعدی (طیبات ).

ز کعبه روی نشاید به ناامیدی تافت
کمینه آنکه بمیریم در بیابانش .

سعدی (بدایع).

- امثال :
امیدها در ناامیدیست .