نابستگی . [ ب َ ت َ
/ ت ِ ] (حامص مرکب ) بسته نبودن . || عدم رفاده ٔ جراحت که هنوز به روی آن مرهم نگذاشته و آن را نبسته باشند. (ناظم الاطباء)
: بر او گشت گریان و رخ را بخست
بدرید پیراهن او را ببست
بدو گفت مندیش کاین خستگی است
تبه بودن این ز نابستگی است .
فردوسی .
تنش را نگه کرد و آن خستگی
تبه دید خسته ز نابستگی .
فردوسی .