نادری کازرونی . [ دِ ی ِ زِ ] (اِخ ) حاجی میرزا ابراهیم
۞ یا محمد ابراهیم
۞ کازرونی شیرازی متخلص به نادری ، ازشاعران قرن سیزدهم است . در اوایل عمر به شیراز آمد و به تحصیل پرداخت
۞ و «علوم حکمت طبیعی را نزد عمش که به دوران زندیه حکیم باشی مشهوری بوده است فرا گرفت »
۞ و طبیبی حاذق شد و به سال
1217 در مصاحبت محمد نبی خان شیرازی به هندوستان رفت و اموالی از نقد و جنس اندوخت و به وطن معاودت نمود
۞ و چون به شیراز بازگشت در حلقه ٔ مریدان حاج میرزا ابوالقاسم شیرازی درآمد
۞ . مؤلف فارسنامه ٔ ناصری عمر او را از
80 سال بیشتر ذکر کرده است .
۞ تاریخ وفات او را مؤلف فارسنامه
0 ۞ و مؤلف آثار عجم و هدیةالعارفین
8 ۞ و مؤلف ریحانةالادب
1250 ضبط کرده اند. مؤلف هدیةالعارفین
۞ نام این کتب را از آثار او ذکر کرده است : دیوان اشعار و مثنویات انفس و آفاق . چهل صباح . شائق و مشتاق . گلستان خلیل . مشرق العشاق . منهج العشاق . این اشعار از اوست :
گر سزد شوری ز سوز عشق در سر داشتن
کی سزد جز سوز عشقت شور دیگر داشتن
محضری آمد قوی درپاک دامان بودنم
در غمت ای پاکدامن دیده ٔ تر داشتن .
#
در همه ذرات جز خورشید روی یار نیست
لیک چشم احولان شایسته ٔ دیدار نیست
بی حضورت از حضورت نیستم یکدم جدا
کز حضورت با غیاب و با حضورم کار نیست .
#
ای ز وجود تو وجود همه
بود تو شد عین نمود همه
ای تو حبیب دل دیوانه ام
پر ز می عشق تو پیمانه ام
ای رخ جان محو جمال خوشت
رهزن دل غنج و دلال خوشت
ز آنچه بجز روی تو رخ تافتم
در همه رخ روی ترا یافتم .
#
خرم دلی که از مدد طالع جوان
بگزید عزلتی ز جهان و جهانیان
خواهی اگر فراغ برون کن تو از دماغ
سودای دهرکش نبود سود جز زیان
عنقاصفت ز جمله ٔ عالم کناره گیر
سیمرغ وار از همه کس گم کن آشیان .