نامی خلجستانی . [ ی ِ خ َ ل َ ج ِ ](اِخ ) (میرزا...) عبداﷲ، متخلص به نامی . از شاعران قرن سیزدهم و معاصر با محمدشاه قاجار است . هدایت آرد: «در عهد دولت خاقان مغفور محمدشاه ... به دارالخلافه ٔ تهران آمده و در خدمت وزیر فاضل حاجی میرزا آقاسی ایروانی معروف گردیده به بعضی خدمات دیوان مکلف شد و در این وقت [ زمان تألیف مجمع الفصحاء ] نیز در سلک ارباب انشاء منسلک است و روزنامه نگاری ایام هفته ٔ دولت عِلّیّه ٔ ایران محول به ایشان است خطی خوش و طبعی دلکش دارد»
۞ . او راست :
گرم به جور براند بفور بازآیم
به آستین ز شکر دست کی کشد مگسی
چو من به گمرهی افتاد از آن دهان و میان
هوس به هیچ نبسته ست هیچ بلهوسی .
شب تاریکی و تنهائی و آسیب مغیلان
پا به خاری نگذارم که بدل پا نگذارد
یار من نیست بجز دیده ٔ خونبار که آن هم
گهی اختر بفشاند گهی اختر بشمارد.