نصیبی . [ ن َ ] (اِخ ) اسعدالحق یزدی
۞ ، از شاعران قرن دهم و از شاگردان ملاجلال الدین دوانی است مدتی در شیراز تلمذ کرده سپس به یزد برگشته و به سال
914 هَ . ق . درگذشته است . او راست :
گفتم که بوسه ای به نصیبی نمی دهی
خندید زیر لب که چه گوئیم یا نصیب .
تا کسی ظن نبرد کو به شبم همنفس است
روز در رهگذرش بینم و گویم چه کس است ؟
#
وقت رفتن دست چون بر طرف دامن می زند
دامنی باشد که او بر آتش من می زند.
#
زنده در عشق چسان بود نصیبی مجنون
عشق آن روز مگر اینهمه دشوار نبود؟...
(از تحفه ٔ سامی ص
44) (نگارستان سخن ص
122) (صبح گلشن ص
521) (قاموس الاعلام ج
6) (ریحانة الادب ج
4 ص
199).