نیکی ده . [ دِه ْ ] (نف مرکب ) منان . نعمت بخشنده . معطی . نیکی دهش
: خداوند نیکی ده و رهنمای
خداوند جای و خداوند رای .
فردوسی .
ولیکن به نیروی گیهان خدای
خداوند نیکی ده و رهنمای .
فردوسی .
به یزدان گرای و سخن زو فزای
که اوی است نیکی ده و رهنمای .
فردوسی .