مانتره

مانتره : « مانتره » یکی از واژه های بنیادین گاتاهاست . این کلمه از ریشه « من » به معنای اندیشیدن و در کل به معنای« وسیله اندیشه کردن » و یا « موجب اندیشه برانگیزی » آمده است . اما روانترین ترجمه فعلی « کلام اندیشه برانگیز»است . زرتشت در گاتاها ، سرودهای خود (گاهان) را مانتره می نامد . همچنین در اوستا ، ا َو ِستاهای « ا َشِم وُهو » و « یَـتا ا َهو = ا َهونـَوَر » به نام مانتره شناخته می شوند و سراینده مانتره نیز « مانترن » نامیده می شود .



ویژگیهای مانتره :

1 . درمان بخشی : در گاهان در هات 44 بند 16 ، از درمان بخشی و به عبارتی همان جنبه روانشناسی مانتره اشاره شده است .

2 . الهام گونه بودن : زرتشت فردی است که با الهام از جهان ِ اطراف خویش (چه درون و چه محیط )به تعالی رسید ، وی مانتره را هم نوعی الهام (چه درونی و چه از محیط ) می داند .

3 . موسیقیایی بودن : یکی از شروط مانتره بودن ِ یک سخن ، موسیقایی بودن آن است .

4 . توانایی الهی مانتره : در گاهان برای تاثیر کلام مانتره بر اقشار مردم و سعادت ِ آنها بسیار گفته شده است .



از آنچه که در متنون اصلی دین ِ ما یعنی گاتاها و قسمتهای اصلی اوستا بر می آید ، مانتره جزئی از نوای خداوندی است که به مانند « فرَوَهَر» در وجود هر آدمی قرار داده شده است و در اصل توانایی اندیشه برانگیزی است و از آنجایی که خداوند « مبدا خرد» است ، پس مانتره هم توانایی اندیشمندی و اندیشه برانگیزی است که یک انسان از آن بهره مند می شود . و نیز مانتره کلامی است از همین نوع که از مانتره ِ وجودی انسان به صدا در می آید و به مانتره وجودی انسان دیگری می رسد و آن را بر می انگیزد .