فرانک

کاراکال. حیوانی است زیبا، شکارچی و بسیار چابک. در قدیم به این حیوان پرانک، پروانک، سیاه گوش و یا غره غولاغ (ترکی) هم می گفتند.

از خانواده گربه سانان به رنگ زرد یک دست است. در انتهای گوش‌ها، دسته‌ای از موهای سیاه به اندازه تقریبی 6 سانتی‌متر وجود دارد و گوش‌ها توسط 20 عضله مختلف کنترل می‌شوند. این دستگاه حساس شنوایی امتیاز بزرگی دریافتن شکار برای کاراکال محسوب می‌شود. کاراکال تا حدودی به لینکس شباهت دارد. اما بدن کاراکال ظریف‌تر و باریک‌تر و ساق‌ها نازک‌تر هستند.

این حیوان حدود 13 الی 20 کیلوگرم وزن دارد و شکارچی بسیار ماهری است. سرعت کاراکال گاهی از سرعت دویدن یوزپلنگ هم بیشتر است. او قادر است تا حدود 5 یا 6 فوت در هوا بپرد و کلاغ‌های را که از زمین فاصله گرفته‌اند را شکار کند. این حیوان قابلیت دست آموز شدن دارد و در ایالات متحده آمریکا بعضا به عنوان حیوان خانگی نگهداری می شود. در گذشته این حیوان را تعلیم داده و در شکار استفاده می کردند.

کارکال حیوانی منزوی، قلمرو طلب و تک‌رو است. تنها در هنگام جفت‌گیری است که می‌توان آنها را در کنار یکدیگر دید. در شکاف صخره‌ها، زیر بوته‌های بزرگ و حفره‌ حیوانات دیگر لانه می‌سازد. کاراکال، گربه‌ای شبگرد است و مانند سایر گربه‌سانان بزرگ در ساعات اولیه صبح و یا درنیمه شب شکار می‌کند. درمناطق سردسیرو زمستان‌ها در طول روز دیده می‌شوند.گاهی کاراکال همچون پلنگ، شکارش را برای مصرف چند روز بر بالای درخت برده و پنهان می‌کند.

این گربه در برخورد با انسان و وسایل نقلیه بسیار ترسیده و هیچ حرکتی از خود نشان نمی‌دهد، به طور که می‌توان آن را با دست گرفت. البته در شرایطی که محاصره شود و یا همراه خود توله داشته باشد به حیوان خطرناکی تبدیل شده و با حملات و پرش‌های ناگهانی به نواحی سر و گردن انسان حمله می‌کند.

کاراکال دشمن طبیعی ندارد و به محض احساس خطر به بالای درخت می رود. تنها دشمن این حیوان، انسان است.این جانور یا بخاطر پوستش و یا بخاطر شکار مرغ و خروسان، توسط کشاورزان کشته می شود. در کشورهای آسیایی از جمله ایران وضعیت این گربه‌سان به دلیل کمبود طعمه و همچنین شکار رو به کاهش است. از جمعیت فعلی آنها در ایران آمار و اطاعات دقیقی در دست نیست. اخیراً مواردی از مشاهده آنها در اطراف کرمان و باغ‌های مرکبات جیرفت گزارش شده است.