غرناطه گرانادا

گرانادا (به اسپانیایی: Granada) یا غرناطه مرکز استان گرانادای اسپانیا است.

جمعیت آن ۲۳۷٬۹۲۹ نفر و مساحتش ۸۸ کیلومتر مربع است. این شهر تا سال ۱۴۹۲ در دست مسلمانان اندلس بود.

محتویات [نمایش]
تاریخ [ویرایش]



نمای شهر گرانادا از البایزین
نگارستان [ویرایش]


در ورودی به نمازخانه سلطنتی


الحمرا، دیوان شیرها ساخته شده توسط شاهان نصری


البایزین
فرهنگ [ویرایش]

اقتصاد [ویرایش]

مراجع [ویرایش]

Wikipedia contributors, "Granada," Wikipedia, The Free Encyclopedia, http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Granada&oldid=191869235 (accessed February 17, 2008).
پانویس [ویرایش]

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ گرانادا موجود است.
این یک نوشتار خُرد پیرامون اسپانیا است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.
رده‌های صفحه: شهرهای اسپانیا
قس
گرانادا، شهر افسانه‌های کولیان، شهر آوازهای کهنه و در یک کلام شهر فدریکو گارسیا لورکا.

گرانادا مرکز استانی به همین نام، و شهری کوچک در جنوب اسپانیاست. خیلی‌ها گرانادا را به خاطر وجود دانشگاه‌ها، جشنواره‌ها و مراکز فرهنگی متعددش، ارزشمندترین شهر توریستی اسپانیا می‌دانند.

آب و هوای معتدل گرانادا، آن را به ییلاقی تابستانی در بین دیگر شهرهای جنوب اسپانیا و آندلوس تبدیل کرده. شب‌های خنک تابستان‌ها با توجه به این‌که حدوداً یک ساعت با ساحل دریا فاصله دارد، مسافران زیادی را از شهرهای اطراف به این شهر می‌کشاند ولی هنوز هم پرطرفدارترین فصل سفر بین توریست‌ها بهار و پاییز است که نه هوا خیلی گرم می‌شود و نه خیلی سرد.

تقریباً هر روز از تمام شهرهای اسپانیا پروازهایی به فرودگاه گرانادا انجام می‌گیرد. فرودگاه گرانادا دوازده کیلومتری با مرکز شهر فاصله دارد و این مسیر را می‌توان با تاکسی و یا اتوبوس طی کرد. هزینه‌ی تاکسی نسبتاً گران است، ولی اتوبوس‌ها ارزان‌تر هستند و هر یک ساعت یک بار از فرودگاه حرکت می‌کنند و تازه، یک ساعت بیشتر طول نمی‌کشد که به آخرین ایستگاه‌شان در میدان کنگرسوس برسند. علاوه بر هواپیما، با اتوبوس و قطار هم می‌توان از شهرهای دیگر اسپانیا به گرانادا سفر کرد.

برای گشت و گذار داخل شهر، بیشتر جاهای دیدنی را می‌توان از مرکز شهر پیاده رفت. الحمرا مشهورترین بنای دیدنی گرانادا، کاخ و قلعه‌ای است متعلق به سلطان نصرید که بر فراز تپه‌ای قرار گرفته و سکونت‌گاه پادشاه بوده و در طول سالیان نیز فرمانروایان بسیاری را به خود دیده است. در این مجموعه، موزه‌ی الحمرا که آثار تاریخی شهر گرانادا را در بر گرفته و موزه‌ی هنرهای زیبای گرانادا که شامل آثار تحسین‌برانگیزی از هنر اعراب و اسپانیا می‌شود هم وجود دارند. نام باغ‌های انبوهی که تا کاخ الحمرا کشیده شده، خنرالفیه است که در واقع محلی برای استراحت پادشاهان بوده است. این مجموعه از خنرالیفه تا الحمرا، در فهرست میراث جهانی یونسکو نیز ثبت شده و یکی از بزرگ‌ترین جاذبه‌های توریستی اسپانیا به شمار می‌رود. آلبایسین محله‌ی باستانی گرانادا نیز در غرب این تپه قرار گرفته و پیاده‌روی در کوچه‌های آن، غذا خوردن در یکی از کافه‌هایی که بیرونش صندلی چیده‌اند و یا خریدکردن در یکی از مغازه‌هایش می‌تواند خوش‌گذرانی ساده و دل‌چسبی باشد. آلبایسین هم از میراث جهانی یونسکو به شمار می‌رود و طرفدار زیاد دارد.

کلیسای جامع گرانادا یا همان کاتدرال هم با این منطقه فاصله‌ی چندانی ندارد. کلیسای جامع، بعد از پیروزی پادشاهان کاتولیک در قرن پانزدهم میلادی ساخته شده و مقر فرمانروایی بر تمام گرانادا بوده است. بناها و ساختمان‌های کاتدرال که در طول تاریخ چندباری تخریب و بازسازی شده‌اند، مجسمه‌ها و پیکره‌هایی از پادشاهان اسپانیا را در خود نگه می‌دارند که دیدن آن‌ها باید جالب باشد.

زیورآلات و ظروف سرامیکی از صنایع دستی‌های ارزشمند گرانادا هستند. البته به این‌ها فرش‌های دستباف را هم که نقش‌های عربی هنوز در آن‌ها حفظ می‌شود، باید اضافه کرد. حواس‌تان باشد هنگام خرید فرش و اجناس با ارزش باید حواستان جمع باشد. علاوه بر این‌که ممکن است جنس تقلبی به شما بفروشند، اگر فاکتور نداشته باشید، احتمال این که موقع برگشت در فرودگاه به مشکل بربخورید، هست.

گرانادا را تاریخ پر فراز و نشیبش، شهری ساخته که فرهنگ‌های مختلفی را در کنار هم به وجود آورده است. به همین دلیل، غذاهای گراناد هم تلفیقی از آداب غذایی چند فرهنگ گوناگون است. شاید تاس‌کباب مخصوص اسپانیایی یا تاپاس‌هایی که همراه با نوشیدنی سرو می‌شود شما را راضی نکنند؛ ولی مطمئناً کباب دنده‌ی مشهور گرانادا، یکی از لذیذترین غذاهایی خواهد بود که تا به حال امتحان کرده‌اید.

اسپانیا، سرزمین ساز و آواز است و طبعاً این در شهری فرهنگی مانند گرانادا بیشتر به چشم می‌آید. می‌توانید در محله‌ی کولی‌ها، ساکرومونته، نوازنده‌ها و آوازخوان‌های بسیاری را ببینید. از دیدن یک کودک هشت ساله که خیلی عالی گیتار می‌نوازد یا شنیدن صدای رسا و زیبای یک پیرزن هشتاد ساله تعجب نکنید، در ساکرومونته این مسئله کاملا‌ً طبیعی‌ست. گرانادا را شهر فدریکو گارسیا لورکا، شاعر و نویسنده اسپانیایی هم می‌دانند. لورکا در همین شهر به دنیا آمده بود و بعد از سی و هشت سال به دست پارتیزان‌های ملی در جنگ داخلی اسپانیا و در اطراف زادگاهش کشته شد. لورکا از گرانادا و کولی‌هایش بسیار الهام گرفته و در واقع به او لقب شاعر کولی را داده‌اند. حتی امروز هم در گرانادا هر چیزی را به نام لورکا ثبت می‌کنند و محبوبیت بسیاری دارد. یکی از مهم‌ترین جشنواره‌های ادبی جهان نیز جشنواره‌ی شعر گراناداست که جایزه‌ی آن به نام گارسیا لورکا، به برترین شعر آن سال اهدا خواهد شد.

یکی دیگر از جشنواره‌های فرهنگی مشهوری که هر سال در گرانادا اتفاق می‌افتد، جشنواره‌ی بین‌المللی فیلم است که هر دوره، توجه خوبی هم به فیلم‌های ایرانی دارد و فیلمسازانی از سرتاسر دنیا در آن شرکت می‌کنند.
گرانادا شهری است که هر روزی بخواهید از آن خارج شوید، احساس می‌کنید مدت زمان اقامت‌تان کافی نبوده. تقریباً اکثر مسافران این شهر قبل از رسیدن به گرانادا فکر می‌کنند با شهری کوچک رو به رو خواهند شد که دو سه روزه می‌توان همه جای آن را گشت؛ ولی غروب جادویی گرانادا، خانه‌هایی با دیوارهای اخرایی و آبی، کوچه‌های سنگ‌فرش با شیب‌های کم و صدای رقص و آوازها، ترک کردن شهر را سخت می‌کند.
قس عربی
غرناطة (بالإسبانیة: Granada) هی مدینة وعاصمة مقاطعة غرناطة فی منطقة أندلوسیا جنوب إسبانیا. تقع بمحاذاة جبال سییرا نیفادا، عند نقطة التقاء نهری هَدَّرُه وسَنْجَل، وعلى ارتفاع 738 متراً فوق سطح البحر. یبلغ عدد سکانها حوالی 240.099 نسمة، یعمل معظمهم فی قطاع الزراعة والسیاحة.

محتویات [اعرض]
[عدل]موقع وسکان مدینة غرناطة

تقع غرناطة على سفح جبال سییرا نیفادا، فی التقاء ثلاثة أنهار: دارّو (Beiro)، بیرّو(Darro) والشنیل (Genil)، فی الارتفاع من 738 متراً فوق مستوى سطح البحر. فی التعداد الوطنی عام (2011) بلغ عدد سکان غرناطة 240.099 نسمة، وبلغ عدد السکان فی المنطقة الحضریة بأکملها 498.365 نسمة، وصُنفت غرناطة فی المرتبة 13 کأکبر المناطق الحضریة فی إسبانیا. لکن 3,3% من السکان لا یحملون الجنسیة الإسبانیة، ونسبة کبیرة منهم تبلغ 31% قدموا من مناطق أمریکا الجنوبیة.

[عدل]تاریخ غرناطة

کانت غرناطة تدعى إلبیرا حتى منتصف القرن الثامن المیلادی. تسمیة غرناطة تأتی من أیام الحکم الإسلامی للأندلس بعد أن فتحها المسلمون الأمویون عام 711 میلادی وأسسوا قلعة غرناطة. من أهم معالم المدینة قصر الحمراء.
و یبزغ نجم هذه المدینة الأندلسیة الرائعة إبان تهاوی عواصم المسلمین فی الفردوس الضائع، وتساقطها الواحدة تلو الأخرى بعد موقعة العقاب بین إسبانیا المسیحیة والمغرب العربی الإسلامی الممثل فی دولة الموحدین حین ذاک، وتمرکز المسلمین فی قصبتها الشهیرة، ثم تولی ابن الأحمر زمام الأمور، الذی ورغم تهاونه فی کثیر من الأمور واسناده المخزی للقشتالیین فی حصار إشبیلیة، فإنه یحسب له ترسیخه للمسلمین بالأندلس الصغرى کما کانت تسمى غرناطة، حیث أضحت فی زمانه وزمان خلفاءه من بنی الأحمر جوهرة المدائن فی إیبیریا ورائدة النفائس، وناهز سکانها من المسلمین ما یربوا على النصف ملیون کما تشیر بعض المصادر.
[عدل]بدایة التاریخ
یرجع تاریخ المدینة إلى فترة المستعمرات الإیبیریة-السلتیة. وفی القرن الخامس قبل المیلاد أسس الإغریق مستعمرة أسموها (باللاتینیة: Elibyrge أو Elybirge، وبالیونانیة: Ἐλιβύργη). وفی ظل الحکم الرومانی القدیم لمنطقة هسبانیا تحول اسم المدینة إلى (باللاتینیة: Illiberis) وحظیت المدینة بعملة خاصة بها کجزء من اقتصاد هسبانیا. وخلال سقوط الإمبراطوریة الرومانیة الغربیة حافظ القوط الغربیون على المدینة لأنها مرکز مهم من الناحیتین الحضریة والدینیة، کما أسسوا فیها قاعدة عسکریة. لکن الإمبراطوریة الرومانیة الشرقیة استعادت المدینة ودام حکمها قرن من الزمان.


أحد أبواب غرناطة القدیمة
[عدل]التاریخ الإسلامی
بعد أن فتح الأمویون هسبانیا، قام المسلمون عام 711 بفتح مناطق واسعة فی شبه جزیرة أیبیریا وأسسوا دولة الأندلس. وحافظ المسلمون على الإرث الرومانی، کما قاموا بتصلیح وتوسعة البُنى التحتیة واستخدموها لأغراض الریّ وإدخال أسالیب زراعیة مبتکرة للحصول على محاصیل جدیدة مثل الحمضیات والمشمش فی غرناطة التی أصبحت عاصمة الخلافة الإسلامیة. کما أسس الیهود مجتمعهم الخاص على أطراف المدینة وأسموها (غرناطة الیهود)، وبمساعدتهم تمکنت الجیوش الإسلامیة بقیادة طارق بن زیاد من فتح المدینة عام 711، على الرغم من أن الفتح الکامل لغرناطة لم یتم حتى عام 713. وکان الیهود یسمون غرناطة إیبیریا (باللاتینیة: "Ilbira) أما المسیحیون فکانوا یسمونها إلفیرا (باللاتینیة: Elvira).
لکن الصراعات الداخلیة التی عصفت بالخلافة الإسلامیة فی القرن الحادی عشر أدت إلى تدمیر المدینة عام 1010، ومن ثم إعادة بنائها لاحقاً. وفی عام 1013 تولى الزیریون (أو بنو زیری) حکم غرناطة وأصبحت إمارة مستقلة (طائفة غرناطة). وفی نهایة القرن الحادی عشر توسعت المدینة حتى وصلت أطراف تلال قصر الحمراء وضمت حی البیازین (وهو أحد مواقع التراث العالمی) وکان حکم غرناطة فی تلک الفترة ضمن حکم الموحدین.


خریطة قدیمة لغرناطة

[عدل]بنو الأحمر – أمراء غرناطة
مقال تفصیلی : مملکة غرناطة
بعد أن غادر الخلیفة الموحدی إدریس الأندلس لتولی الحکم الموحدی، قام بنو الأحمر بتأسیس أطول خلافة إسلامیة فی الأندلس. وبعد سقوط الأندلس والاستیلاء على قرطبة عام 1238 أصبح بنو الأحمر أمراء مستقلین لأمارة غرناطة عام 1238 التی ساهمت فی تجارة الذهب من جنوب الصحراء الکبرى والمغرب العربی.
فی عام 1350 زار الرحالة ابن بطوطة مدینة غرناطة ووصفها بأنها مملکة قویة ومکتفیة بذاتها على الرغم من دخولها فی مناوشات مع مملکة قشتالة. وإذا کانت غرناطة تابعة لمملکة قشتالة کما یقول بعض المؤرخین، فإنه من المخالف لسیاسة حروب الإسترداد الإسبانیة أن یدعوا غرناطة تزدهر لمدن قرنین ونصف من الزمان خصوصاً بعد سقوط إشبیلیة عام 1248.

[عدل]سقوط غرناطة والقرن السادس عشر
فی الثانی من ینایر عام 1492 قام الخلیفة محمد الثانی عشر وهو أخر الخلفاء المسلمین فی الأندلس بتسلیم غرناطة لفرناندو الثالث ملک قشتالة والملکة إیزابیلا الأولى الملکان الکاثولیکیان، وبالتالی انتهى حکم المسلمین للأندلس. وتم تحدید شروط الاستسلام فی معاهدة أطلق علیها (مرسوم الحمراء) وکان من شروطها أن یستمر المسلمون فی ممارسة عاداتهم والحفاظ على دینهم. ولقد لقب مسلمو الأندلس فی تلک الفترة باسم المدجنون. ولکن فی عام 1499 شعر «غونزالو سیسنیروز » بالإحباط بسبب بطء نتائج الجهود التی بذلها رئیس أساقفة غرناطة «فریناندو دی تالیفیرا» لتحویل غیر المسحیین إلى المسیحیة. لذلک قام «غونزالو سیسنیروز » بإصدار مرسوم قسری لتعمید غیر المسیحیین، وبالتی ظهر وجود المورسکیین والیهود (المورسکیون هم الأندلسیون المسلمون الذین تم تعمیدهم قسرًا بمقتضى مرسوم ملکی ). هذا الانتهاک لشروط معاهدة مرسوم الحمراء أدى لتمرد مسلح للمسلمین خصوصاً فی المناطق الریفیة فی جنوب غرب منطقة البشرات (بالإسبانیة: La Alpujarra).
وبالرد على تمرد المسلمین قام ولی عهد قشتالة عام 1501 بالإلغاء مرسوم الحمراء وأجبر مسلمی غرناطة على التحول للمسیحیة أو الهجرة. مما أجبر النخبة من المسلمین على الهجرة لشمال أفریقیا، أما الغالبیة من مدجنو غرناطة أجبروا على اعتناق المسحیة وبالتالی لقبوا (بالموروسکیین) أو (المسیحیون من أصل مسلم). أما یهود غرناطة فقد أُجبروا عام 1492 عند صدور مرسوم الحمراء لأول مره على التحول للمسیحیة أو الطرد أو الإعدام وکانوا یُلقبون (المسیحیون من أصل یهودی) أو (Marranos) وتعنی فی الإسبانیة الخنازیر. وکانت کِلا الطائفتین (المسلمین والیهود) یعانون من الاضطهاد والإعدام والنفی، کما کانوا یمارسون شعائرهم فی الخفاء.


محمد الثانی یُسلم غرناطة للمسیحیین
وبحلول القرن السادس عشر أصبحت غرناطة مسیحیة أکثر من أی وقت مضى وتوافد إلیها مهاجرون من مناطق أخرى من شبه الجزیرة أیبیریا. وتحولت مساجد المدینة إلى کنائس أو دمرت کلیاً. وبعد هجرة معظم الیهود من المدینة، تم تدمیر الحی الیهودی والذی یُسمى ((الغیتو)) لفتح المجال أمام مبانی کاثولیکیة وقشتالیة جدیدة.

[عدل]تبعات سقوط غرناطة
یُعد سقوط غرناطة من أکثر الأحداث الهامة التی میزت النصف الأخیر من القرن الخامس عشر فی التاریخ الإسبانی لأنه وضع نهایة لحکم المسلمین الذی دام أکثر من ثمانیة قرون. وشرعت إسبانیا بعدها فی مرحلة کبیرة من الاستکشاف والاستعمار فی جمیع أنحاء العالم، وفی نفس العام أسفرت رحلة کریستوفر کولومبوس- 1492م - لاستکشاف ما یسمى بالعالم الجدید، على الرغم أن «لیف اریکسون » یُعتبر أول أوروبی وصل للعالم الجدید قبل کریستوفر کولومبوس بخمس مئة عام. وساعدت الموارد التی تم اکتشافها فی الأمریکیتین إلى اغتناء الدولة الإسبانیة وبالتی أستطاع فردیناند الثانی و إیزابیلا من توسعة حکمهم فی المملکة المتحدة. کما أدت المستعمرات الإسبانیة التی تمت عن طریق الحملات البحریة خصوصاً فی الأمریکیتین إلى إنشاء الإمبراطوریة الإسبانیة العظمى.

[عدل]معالم غرناطة

یُعتبر قصر الحمراء و جنة العریف من أعظم الثروات الثقافیة فی غرناطة بین المسلمین والیهود والمسحیین. وجنة العریف هی حدائق مرفقة بالقصر تتمیز بموقعها وتصمیمها الفرید، فضلاً عن التنوع فی أزهارها ونباتاتها ونوافیرها. ویُعد قصر الحمراء تتویج لأبرز الأعمال المعماریة فی عهد بنو الأحمر فی الفترة بین القرنین الثالث عشر والرابع عشر. وتم بناء معظم قصر الحمراء فی عهد یوسف الأول ومحمد الخامس بین الأعوام 1333 و 1354.
کما أن غرناطة معروفه داخل إسبانیا نظراً إلى مکانه جامعة غرناطة. ویقال أن غرناطة واحدة من أفضل ثلاث مدن لطلاب الکلیات (الاثنان الآخران سالامانکا وسانتیاغو دی کومبوستیلا).
الرمان (باللغة الإسبانیة، جرانادا) هو شعار مدینة غرناطة.


قصر الحمراء
[عدل]قصر الحمراء
مقال تفصیلی : قصر الحمراء
بُنی قصر الحمراء فی عهد بنو الأحمر، واندرج ضمن مواقع التراث العالمی من قبل الیونسکو عام 1984. وهو یُعد واحداً من أکثر المواقع أهمیة فی إسبانیا وأکثرها زیارة. ویتألف من منطقة دفاعیة وهی القصبة، ومساکن للحکام والعامة، وقصر لخلفاء بنو الأحمر، والقصر نفسه، بالإضافة إلى حدائق منها جنة العریف. ویقع قصر الحمراء فوق هضبة صغیرة على الحدود الجنوبیة الشرقیة من المدینة فی سفوح جبل الثلج (بالإسبانیة: Sierra Nevada) فوق الوادی. وکان بجواره بعض المساکن التی تم بنائها قبل وصول المسلمین. کما أن القصر محاط بسور بالکامل ویحده من الشمال الوادی، ومن الجنوب السبیکة.
فی القرن الحادی عشر تطور قصر الحمراء لیصبح مدینة محصنة أصبحت بمثابة معقل عسکری سیطر على المدینة بکاملها. ولکن فی القرن الثالث عشر ومع وصول الخلیفة الأول من سلالة بنو الأحمر محمد بن نصر (1238-1273) قام بتأسیس مقر الخلافة فی قصر الحمراء، کما ضم کبار المسؤولین بما فیهم موظفو المحکمة وجنود النخبة وذلک فی القرنین الثالث عشر والرابع عشر. فی عام 1527 م قام الإمبراطور الرومانی شارل الخامس بهدم جزء من قصر الحمراء لبناء قصره الخاص الذی حمل اسمه، کما قام بعض ملوک الکاثولیک بتغییر بعض غرف القصر بعد استیلائهم علیه عام 1492. کما قام شارل الخامس ببناء غرفة ملابس لزوجته إیزابیل فوق أحد الأبراج.
فی القرن الثامن عشر توقفت صیانة القصر لمدة مائة عام، وأثناء السیطرة الفرنسیة على القصر فُقدت أجزاء کبیرة من القلعة. أما التصلیحات والترمیمات المستمرة فلم تبدءا إلا مع القرن التاسع عشر. ویضم القصر حالیاً متحف قصر الحمراء الذی یحوی قطعاً استخرجت من الموقع نفسه، بالإضافة لمتحف الفنون الجمیلة.

[عدل]جنة العریف
هی حدائق ملحقة بالقصر وهی مکان استجمام وراحة أمراء غرناطة المسلمین عندما کانوا یریدون الفرار من ملل الحیاة الرسمیة فی القصر، وهی تقع فی موقع یسمح برؤیتها من جمیع أنحاء المدینة. وقد تم بناء القصر والحدائق على طراز بنو الأحمر فی عهد محمد الثالث (1302-1309)، وتم إعادة تصمیمها بعد فترة وجیزة من قبل أبو الولید إسماعیل (1313-1324). وهی الآن من أکثر الأماکن جذب للسیاح فی غرناطة.


جنة العریف
[عدل]کاتدرائیة غرناطة
بُنیت کاتدرائیة غرناطة فوق مسجد غرناطة الشهیر الذی بناه بنو الأحمر وسط المدینة. وبدأت أعمال البناء فیه أثناء عصر النهضة الإسبانی فی أوائل القرن السادس عشر. وبعد فترة وجیزة من سقوط غرناطة بید الملکان الکاثولیکیان (فرناندو الثانی وإیزابیلا) تم تکلیف «خوان جیل دی هونتانون» و«إنریکی إیجاس» بأعمال البناء. کم تم تشیید العدید من المبانی فی عهد شارل الخامس.
تم بناء کاتدرائیة غرناطة على غرار کاتدرائیة طلیطلة، أی على الطراز القوطی وهو الطراز المعماری السائد فی إسبانیا فی أوائل القرن السادس عشر. ولکن فی عام 1529 ألغت السلطة الکاثولیکیة تکلیف «إنریکی إیجاس» وقامت بتکلیف «دییغو سیلو» الذی أکمل عمل سلفه لکنه أضاف عناصر من طراز عصر النهضة. ومع مرور الوقت قامت الأسقفیة ببناء مشاریع معماریة جدیدة مثل إعادة تصمیم الواجهة الرئیسیة للکاتدرائیة عام 1664 من قبل «ألونسو کانو» وذلک لإدخال عناصر طراز الباروک. وفی عام 1706 تم بناء سکن الکاتدرائیة.


کاتدرائیة غرناطة

[عدل]الکنیسة الملکیة
أصدر الملکان الکاثولیکیان مرسوم ملکی فی الثالث عشر من سبتمبر عام 1504 لاختیار غرناطة مدینة دفن لهم. لذلک تم بناء الکنیسة الملکیة فیها على أنقاض شرفة مسجد غرناطة حتى یتم دفن الملکان الکاثولیکیان وأبنائهم جوانا وفیلیب الأول. وبدء بناء الکنیسة الملکیة فی عام 1505 من قبل «إنریکی إیجاس» واستغرق بنائها عدة مراحل وجمعت فی تصمیمها بین الطراز القوطی وطراز عصر النهضة.


الکنیسة الملکیة

[عدل]البیازین
هو حیّ ذو أصل أندلسی ویُعد وجهة أساسیة لکثیر من الزوار الذین یقصدونه لمکانته التاریخیة والمعماریة ولمناظرة الطبیعیة. وترجع المکتشفات الأثریة فی المنطقة إلى العصور القدیمة، وأصبح أکثر أهمیة مع وصول بنو زیری فی عام 1013 م الذین قاموا ببناء جدران دفاعیة حوله.
وفی عهد بنو الأحمر حدث تطویر کبیر للحیّ الذی یتمیز بشوارعه الضیقة والمرتبة على شکل شبکة تمتد من أعلى المدینة غلى أسفلها عند النهر. وفی العهد الإسلامی عُرفت البیازین بثوراتها المتعددة ضد الخلیفة وکانت فی ذلک الوقت مقر إقامة الصناعیین والحرفیین والأرستقراطیین. ومع استیلاء المسیحیین علیها بدأت تدریجیاً تفقد بریقها. وفی عهد فیلیب الثانی وبعد أن تم طرد المسلمین من الأندلس وأُخلی الحیّ من جمیع سکانه. وفی عام 1994 أدرجت الیونسکو البیازین ضمن مواقع التراث العالمی. ومن بین الثروات المعماریة فی البیازین جدران القصبة القدیمة التی ترجع لعهد بنو زیری، والجدران التی بُنیت فی عهدبنو الأحمر، وأبراج القصبة، والمسجد الرئیسی الذی تم تحویله لکنیسة.


البیازین


تطور النمو الدیموغرافی غرناطة بین 1991 و 2004
1991 1996 2001 2004
238.292 240.661 245.640 255.212
[عدل]انظر

معاهدة قشتالة
[عدل]مصادر

(إسبانیة) الموقع الرسمی لبلدیة غرناطة
مدن الأندلس تحریر
طلیطلة - سرقسطة - مدینة میورقة - غرناطة - بلد الولید - سمورة - مالقة - بلنسیة- المریة - رندة - تیروال - شنترین - ألیقنت - جزیرة قمیرة - شلب - طلبیرة - قرباکة - قادس - قصبة المریة - قلعة أیوب - قلعة النسور - قلعة رباح - قلعة زید - قمارش - لوشة - وادی آش - مرسیة

[أظهر] ع · ن · تمدن إسبانیا

[أظهر] ع · ن · تمنظمة العواصم والمدن الإسلامیة
تصنیفات: مدن إسبانیاغرناطةقائمة التراث العالمی فی إسبانیا
قس انگلیسی
Granada (Spanish pronunciation: [ɡɾaˈnaða]) is a city and the capital of the province of Granada, in the autonomous community of Andalucia, Spain. Granada is located at the foot of the Sierra Nevada mountains, at the confluence of three rivers, the Beiro, the Darro and the Genil. It sits at an elevation of 738 metres above sea level, yet is only one hour from the Mediterranean coast, the Costa Tropical. Nearby is the Sierra Nevada Ski Station, where the FIS Alpine World Ski Championships 1996 were held.
In the 2005 national census, the population of the city of Granada proper was 236,982, and the population of the entire urban area was estimated to be 472,638, ranking as the 13th-largest urban area of Spain. About 3.3% of the population did not hold Spanish citizenship, the largest number of these people (31%) coming from South America. Its nearest airport is Federico García Lorca Airport Granada-Jaén Airport.
The Alhambra, a Moorish citadel and palace, is in Granada. It is the most renowned building of the Andalusian Islamic historical legacy with its many cultural attractions that make Granada a popular destination among the touristic cities of Spain. The Almohad influence on architecture is preserved in the area of the city called the Albaicín with its fine examples of Moorish and Morisco construction. Granada is also well-known within Spain for the prestigious University of Granada which has about 80,000 students spread over five different campuses in the city. The pomegranate (in Spanish, granada) is the heraldic device of Granada.
Contents [show]
[edit]History



Gates of Fajalauza, in the City Walls


Historic map of Granada by Piri Reis
[edit]Early history
Main article: Hispania
The region surrounding Granada has been populated by Iberians from at least the 8th century B.C. The region has furthermore experienced Phoenician, Greek, Punic, Roman and Visigothic influences. The Iberians called the wide region Ilturir. On the site of present day Granada there seems to have existed a Roman settlement, but no definitive proof has been found. Some 20 miles south of present day Granada, the Romans built Illiberis, a city which minted its own coins.
[edit]Founding
Main article: Al-Andalus
In 711, the Moors, after the Umayyad conquest of Hispania, conquered large parts of the Iberian Peninsula, thus establishing Al-Andalus (Moorish Spain). Meanwhile, Jewish people had established a small community some twenty miles north of Illiberis, called "Gárnata" or "Gárnata al-yahud" ('Granada of the Jews').
The actual founding of present day Granada took place in the 11th century, during a civil war that ended the Caliphate in the early 11th century. In the aftermath of these wars, the North African general Ziri ibn Manad established an independent kingdom for himself, with Elvira as its capital. Because the city was situated on a low plain and, as a result, difficult to protect from attacks, the Zirid ruler decided to transfer his residence to the higher situated Jewish hamlet Gárnata. In a short time the Jewish village was transformed into one of the most important cities of Al-Andalus. In 1066 a Muslim mob crucified the Jewish vizier of the Zirids, Joseph ibn Naghrela, and massacred about 4,000 Jews. This is arguably not the first big pogrom on European soil, as pogroms require a form of government approval or implicit authorization, and nothing in the historical record shows that the rulers supported the massacre in any way. By the end of the 11th century, the city had spread across the Darro to reach the hill of the future Alhambra, and included the Albayzín (also Albaicín or El Albaicín) neighborhood (a world heritage site). The Almoravid and Almohad dynasties ruled Granada in this period.
[edit]Nasrid Dynasty—Emirate of Granada
Main article: Emirate of Granada
In 1228, with the departure of the Almohad prince, Idris, who left Iberia to take the Almohad leadership, the ambitious Ibn al-Ahmar established the longest lasting Muslim dynasty on the Iberian peninsula - the Nasrids. With the Reconquista in full swing after the conquest of Cordoba in 1236, the Nasrids aligned themselves with Ferdinand III of Castile, officially becoming the Emirate of Granada in 1238. According to some historians, Granada was a tributary state to the Kingdom of Castile since that year. It provided connections with the Muslim and Arab trade centers, particularly for gold from sub-Saharan Africa and the Maghreb. The Nasrids also supplied troops for Castile, from the Emirate and mercenaries from North Africa.
Ibne Batuta, a famous traveler and an authentic historian, visited the kingdom of Granada in 1350. He described it as a powerful and self-sufficient kingdom in its own right, although frequently embroiled in skirmishes with the kingdom of Castile. If it was really a vassal state, it was contrary to the policy of the Reconquista to allow it to flourish for almost two centuries and a half after the fall of Sevilla in 1248.



The Capitulation of Granada by F. Padilla: Muhammad XII before Ferdinand and Isabella.
[edit]Reconquista and the 16th century
On January 2, 1492, the last Muslim ruler in Iberia, Emir Muhammad XII, known as Boabdil to the Spanish, surrendered complete control of the Emirate of Granada to Ferdinand II and Isabella I, Los Reyes Católicos ('The Catholic Monarchs'), after the last battle of the Granada War.
The 1492 surrender of the Islamic Emirate of Granada to the Catholic Monarchs is one of the most significant events in Granada's history as it marks the completion of the Reconquista of Al-Andalus. The terms of the surrender, expressed in the Alhambra Decree treaty, explicitly allowed the city's Muslim inhabitants to continue unmolested in the practice of their faith and customs, known as Mudéjar. By 1499, however, Cardinal Francisco Jiménez de Cisneros grew frustrated with the slow pace of the efforts of Granada's first Archbishop, Fernando de Talavera, to convert non-Christians to Christianity and undertook a program of forced Christian baptisms, creating the Converso (convert) class for Moors and Jews. Cisneros's new tactics, which were a direct violation of the terms of the treaty, provoked an armed Muslim revolt centered in the rural Alpujarras region southwest of the city.
Responding to the rebellion of 1501, the Castilian Crown rescinded the Alhambra Decree treaty, and mandated that Granada's Muslims must convert or emigrate. Under the 1492 Alhambra Decree, Spain's Jewish population, unlike the Muslims, had already been forced to convert under threat of expulsion or even execution, becoming Marranos (meaning "pigs" in Spanish), or Catholics of Jewish descent. Many of the elite Muslim class subsequently emigrated to North Africa. The majority of the Granada's Mudéjar Muslims stayed to convert, however, becoming Moriscos, or Catholics of Moorish descent. Both populations of conversos were subject to persecution, execution, or exile, and each had cells that practiced their original religion in secrecy.
Over the course of the 16th century, Granada took on an ever more Catholic and Castilian character, as immigrants came to the city from other parts of the Iberian Peninsula. The city's mosques were converted to Christian churches or completely destroyed. New structures, such as the cathedral and the Chancillería, or Royal Court of Appeals, transformed the urban landscape. After the 1492 Alhambra decree, which resulted in the majority of Granada's Jewish population being expelled, the Jewish quarter (ghetto) was demolished to make way for new Catholic and Castilian institutions and uses.
[edit]Legacy
Main article: Spanish Empire
The fall of Granada has a significant place among the important events that mark the latter half of the Spanish 15th century. It completed the Reconquista of the eight hundred year-long Moorish occupation in the Iberian Peninsula. Spain, now without any major internal territorial conflict, embarked on a great phase of exploration and colonization around the globe. In the same year the sailing expedition of Christopher Columbus resulted in what is usually claimed to be the first European sighting of the New World, although Leif Ericson is often regarded as the first European to land in the New World, 500 years before Christopher Columbus. The resources of the Americas enriched the crown and the country, allowing Isabella I and Ferdinand II to consolidate their rule as Catholic Monarchs of the united kingdoms. Subsequent conquests, and the Spanish colonization of the Americas by the maritime expeditions they commissioned, created the vast Spanish Empire: for a time the largest in the world.
[edit]Heritage and monuments

Main article: Monuments and sights of Granada
The greatest artistic wealth of Granada is its Spanish-Muslim art — in particular, the compound of the Alhambra and the Generalife. The Generalife is a pleasure palace with attached romantic gardens, remarkable both for its location and layout, as well as for the diversity of its flowers, plants and fountains. The Alhambra is the architectural culmination of the works of Nasrid art that were undertaken in the 13th and 14th centuries, with most of the Alhambra having been built at the time of Yusuf I and Mohammed V, between 1333 and 1354.
At present, the buildings of Granada are typically bourgeois in appearance, with much of the architecture dating from the 19th Century, together with numerous Renaissance and Baroque buildings.
The Alhambra
Main article: Alhambra


The Alhambra
The Alhambra is a Nasrid "palace city". It was declared a World Heritage Site by UNESCO in 1984. It is certainly Granada's most emblematic monument and one of the most visited in Spain. It consists of a defensive zone, the Alcazaba, together with others of a residential and formal state character, the Nasrid Palaces and, lastly, the palace, gardens and orchards of El Generalife.
The Alhambra occupies a small plateau on the southeastern border of the city in the foothills of the Sierra Nevada above the Assabica valley. Some of the buildings may have existed before the arrival of the Moors. The Alhambra as a whole is completely walled, bordered to the north by the valley of the Darro, to the south by the al-Sabika, and to the east of the Cuesta del Rey Chico, which in turn is separated from the Albaicín and Generalife, located in the Cerro del Sol.
In the 11th century the Castle of the Alhambra was developed as a walled town which became a military stronghold that dominated the whole city. But it was in the 13th century, with the arrival of the first monarch of the Nasrid dynasty, Mohammed I ibn Nasr (Mohammed I, 1238–1273), that the royal residence was established in the Alhambra. This marked the beginning of its heyday. The Alhambra became palace, citadel and fortress, and was the residence of the Nasrid sultans and their senior officials, including servants of the court and elite soldiers (13th-14th centuries).
In 1527 Charles V, Holy Roman Emperor demolished part of the architectural complex to build the Palace which bears his name. Although the Catholic Monarchs had already altered some rooms of the Alhambra after the conquest of the city in 1492, Charles V wanted to construct a permanent residence befitting an emperor. Around 1537 he ordered the construction of the Peinador de la Reina, or Queen's dressing room, where his wife Isabel lived, over the Tower of Abu l-Hayyay.
There was a pause in the ongoing maintenance of the Alhambra from the 18th century for almost a hundred years, and during the French domination substantial portions of the fortress were blown apart. The repair, restoration and conservation that continues to this day did not begin until the 19th century. The complex currently includes the Museum of the Alhambra, with objects mainly from the site of the monument itself and the Museum of Fine Arts.[1]


Panoramic view of the Alhambra with Sierra Nevada in the background.
The Generalife
Main article: Generalife


Generalife.


Cathedral of Granada - south portal
The Generalife is a garden area attached to the Alhambra which became a place of recreation and rest for the Granadan Muslim kings when they wanted to flee the tedium of official life in the Palace. It occupies the slopes of the hill Cerro del Sol above the ravines of the Genil and the Darro and is visible from vantage points throughout the city. It was conceived as a rural village, consisting of landscaping, gardens and architecture. The palace and gardens were built during the reign of Muhammad III (1302–1309) and redecorated shortly after by Abu I-Walid Isma'il (1313–1324). It is of the Islamic Nasrid style, and is today one of the biggest attractions in the city of Granada. The Generalife was declared a World Heritage Site by UNESCO in 1984.
It is difficult to know the original appearance of the Generalife, as it has been subject to modifications and reconstructions throughout the Christian period which disfigured many of its former aspects. All buildings of the Generalife are of solid construction, and the overall decor is austere and simple. There is little variety to the Alhambra's decorative plaster, but the aesthetic is tasteful and extremely delicate. In the last third of the 20th century, a part of the garden was destroyed to build an auditorium.[2]
Cathedral
Main article: Cathedral of Granada
The cathedral of Granada is built over the Nasrid Great Mosque of Granada, in the center of the city. Its construction began during the Spanish Renaissance in the early 16th century, shortly after the conquest of Granada by the Catholic Monarchs, who commissioned the works to Juan Gil de Hontañón and Enrique Egas. Numerous grand buildings were built in the reign of Charles V, Holy Roman Emperor, so that the cathedral is contemporary to the Christian palace of the Alhambra, the University and the Real Chancillería (supreme court).
The church was conceived on the model of the Cathedral of Toledo, for what initially was a Gothic architectural project, as was customary in Spain in the early decades of the 16th century. However, Egas was relieved by the Catholic hierarchy in 1529, and the continuation of the work was assigned to Diego Siloe, who built upon the example of his predecessor, but changed the approach towards a fully Renaissance aesthetic.[3]
The architect drew new Renaissance lines for the whole building over the Gothic foundations, with an ambulatory and five naves instead of the usual three. Over time, the bishopric continued to commission new architectural projects of importance, such as the redesign of the main facade, undertaken in 1664 by Alonso Cano (1601–1667) to introduce Baroque elements. In 1706 Francisco de Hurtado Izquierdo and later his collaborator José Bada built the current tabernacle of the cathedral.
Highlights of the church's components include the Main chapel, where may be found the praying statues of the Catholic Monarchs, which consists of a series of Corinthian columns with the entablature resting on their capitals, and the vault over all. The spaces of the walls between the columns are perforated by a series of windows. The design of the tabernacle of 1706 preserves the classic proportions of the church, with its multiple columns crossing the forms of Diego de Siloé.[4]


Royal Chapel of Granada
Royal Chapel
Main article: Royal Chapel of Granada
The Catholic Monarchs chose the city of Granada as their burial site by a royal decree dated September 13, 1504. The Royal Chapel of Granada, built over the former terrace of the Great Mosque, ranks with other important Granadan buildings such as the Lonja and the Catedral e Iglesia del Sagrario. In it are buried the Catholic Monarchs, their daughter Joanna of Castile and Philip I of Castile. Construction of the Chapel started in 1505, directed by its designer, Enrique Egas. Built in several stages, the continuing evolution of its design joined Gothic construction and decoration with Renaissance ideals, as seen in the tombs and the 17th and 18th century Granadan art in the Chapel of Santa Cruz. Over the years the church acquired a treasury of works of art, liturgical objects and relics.
The Royal Chapel was declared a Historic Artistic Monument on May 19, 1884, taking consideration of B.I.C. (Bien de Interés Cultural) in the current legislation of the Spanish Historical Heritage (Law 16/1985 of 25 June). The most important parts of the chapel are its main retable, grid and vault. In the Sacristy-Museum is the legacy of the Catholic Monarchs. Its art gallery is highlighted by works of the Flemish, Italian and Spanish schools.[5]

Hans Memling - Diptych of Granada, left wing:Acceptance of the Cross, h. 1475



Roger van der Weyden - Birth of Christ, 1435-1438



Sandro Botticelli - Prayer of the Garden, 1498-1500

Albayzín
Main article: Albayzín


Albayzín neighbourhood
The Albayzín (or Albaicín) is a neighborhood of Al-Andalus origin, much visited by tourists who flock to the city because of its historical associations, architecture, and landscape.
The archeological findings in the area show that it has been inhabited since ancient times. It became more relevant with the arrival of the Zirid dynasty, in 1013, when it was surrounded by defensive walls. It is one of the ancient centers of Granada, like the Alhambra, the Realejo and the Arrabal de Bib-Rambla, in the flat part of the city. Its current extension runs from the walls of the Alcazaba to the cerro of San Miguel and on the other hand, from the Puerta de Guadix to the Alcazaba.
This neighborhood had its greatest development in the Nasrid era, and therefore largely maintains the urban fabric of this period, with narrow streets arranged in an intricate network that extends from the upper area, called San Nicolás, to the river Darro and Calle Elvira, located in Plaza Nueva. The traditional type of housing is the Carmen granadino, consisting of a free house surrounded by a high wall that separates it from the street and includes a small orchard or garden.
In the Muslim era the Albaicín was characterized as the locus of many revolts against the caliphate. At that time it was the residence of craftsmen, industrialists and aristocrats. With the Christian reconquest, it would progressively lose its splendor. The Christians built churches and settled there the Real Chancillería. During the rule of Philip II of Spain, after the rebellion and subsequent expulsion of the Moors, the district was depopulated. In 1994 it was declared a Unesco World Heritage Site.[6] Of its architectural wealth among others include the Ziri walls of the Alcazaba Cadima, the Nasrid walls, the towers of the Alcazaba, the churches of El Salvador (former main mosque), San Cristóbal, San Miguel Alto and the Real Chancillería.[7]
Sacromonte
Main article: Sacromonte
The Sacromonte neighborhood is located on the Valparaíso hill, one of several hills that make up Granada. This neighborhood is known as the old neighborhood of the gypsies, who settled in Granada after the conquest of the city. It is one of the most picturesque neighborhoods, full of whitewashed caves cut into the rock and used as residences. The sound of strumming guitars may still be heard there in the performance of flamenco cantes and "quejíos", so that over time it has become one of the most popular tourist attractions in Granada.
At the top of this hill is the Abbey of Sacromonte and the College of Sacromonte, founded in the 17th century by the then Archbishop of Granada Pedro de Castro. The Abbey of Sacromonte was built to monitor and guard the relics of the evangelists of Baetica. Since the first findings the area has been a religious pilgrimage destination.[8]
The abbey complex consists of the Catacombs, The Abbey (17th-18th centuries), the Colegio Viejo de San Dionisio Areopagita (17th century) and the Colegio Nuevo (19th century). The interior of the church is simple and small but has numerous excellent works of art, which accentuate the size and rich carving of the Crucificado de Risueño, an object of devotion for the gypsy people, who sing and dance in the procession of Holy Week. The facilities also include a museum, which houses the works acquired by the Foundation.[9]
Charterhouse
Main article: Granada Charterhouse


Tabernacle Dome, Granada Charterhouse.
The Charterhouse of Granada is a monastery of cloistered monks, located in what was a farm or Muslim almunia called Aynadamar ('Fountain of the Tears') that had an abundance of water and fruit trees. The initiative to build the monastery in that place was begun by Gonzalo Fernández de Córdoba, known as El Gran Capitán. The charterhouse was founded in 1506; construction started ten years later, and continued for the following 300 years.
The Monastery suffered heavy damage during the Peninsular War and lost considerable property in 1837 as a result of the confiscations of Mendizábal. Currently, the monastery belongs to the Carthusians, reporting directly to the Archdiocese of Granada.[10]
The street entrance to the complex is an ornate arch of Plateresque style. Through it one reaches a large courtyard, at the end which is a wide staircase leading to the entrance of the church. The church, of early 16th century style and plan, has three entrances, one for the faithful and the other two for monks and clergy. Its plan has a single nave divided into four sections, highlighting the retables of Juan Sánchez Cotán and the chancel's glass doors, adorned with mother-of-pearl, silver, precious woods and ivory. The presbytery is covered by elliptical vaulting. The main altar, between the chancel arch and the church tabernacle, is gilded wood.
The Church tabernacle and Sancta Santorum is considered a masterpiece of baroque Spanish art in its blend of architecture, painting and sculpture. The dome that covers this area is decorated with frescoes by the Cordovan artist Antonio Palomino (18th century) representing the triumph of the Church Militant, the faith, and religious life.
The courtyard, with galleries of arches on Doric order columns opening on it, is centered by a fountain. The Chapter House of Legos is the oldest building of the monastery (1517). It is rectangular and covered with groin vaulting.[11]
[edit]Districts



Royal Gate (Puerta Real)
[edit]The Realejo
Realejo was the Jewish district at the time of the Nasride Granada. The Jewish population was so important that Granada was known from the Al-Andalus Country under the name of Granada de los judios (in Arabic, غرناطة الیهود gharnāṭah al-yahūd). It is today a district made up of many Andalusian villas, with gardens opening onto the streets, called Los Carmenes.
[edit]The Cartuja
This district contains the Carthusian monastery of the same name: Cartuja. This is an old monastery started in a late Gothic style with Baroque exuberant interior decorations. In this district also, many buildings were created with the extension of the University of Granada.
[edit]Bib-Rambla
The toponym existed at the time of the Arabs. Nowadays, Bib-Rambla is a high point for gastronomy, especially in its terraces of restaurants, open on beautiful days. The Arab bazaar (Alcaicería) is made up of several narrow streets, which start from this place and continue as far as the cathedral
[edit]Sacromonte
Main article: Sacromonte
The Sacromonte neighbourhood is located on the extension of the hill of Albaicín, along the Darro River. This area, which became famous by the nineteenth century for its predominantly Gitano inhabitants, is characterized by cave houses, which are dug into the hillside. The area has a reputation as a major center of flamenco song and dance, including the Zambra Gitana, Andalusian dance originating in the Middle East. The zone is a protected cultural environment under the auspices of the Centro de Interpretación del Sacromonte, a cultural center dedicated to the preservation of Gitano cultural forms.
[edit]Albayzín
Main article: Albayzín
Albayzín (also written as Albaicín), located on a hill on the right bank of the river Darro, is the ancient Moorish quarter of the city and transports the visitor to a unique world: the site of the ancient city of Elvira, so-called before the Zirid Moors renamed it Granada. It housed the artists who went up to build the palaces of Alhambra on the hill facing it. Time allowed its embellishment. Of particular note is the Plaza de San Nicolas (Plaza of St Nicholas) from where a stunning view of the Alhambra can be seen. The artist George Owen Wynne Apperley RA RI (1884–1960) owned houses on both sides of the Placeta de San Nicolás, also known as El Mirador.
[edit]Zaidín
This blue collar neighbourhood houses 100,000 residents of Granada, making it the largest neighborhood or 'barrio'. Traditionally populated by gypsies, now many residents are from North and West Africa, China, and many South American countries. Every Saturday morning it hosts a large outdoor market or "mercadillo", where many gypsies come and sell their wares of fruits and vegetables, clothes and shoes, and other odds and ends.


A panoramic view from Alhambra
[edit]Parks and gardens in Granada

The city of Granada has a significant number of parks and gardens with many historic and popular entailments, between these natural areas are the following:[12]


The Granada Science Park.
The gardens of Alhambra and Generalife
Campo del Príncipe Gardens
Gardens of the Royal Hospital
Gardens of Paseo del Salón and of la Bomba (BIC)
Gardens of the Triumph
Gardens of Violón
The Córdoba Gardens Palace
Zaidín Park
Plaza de la Trinidad
28 de Febrero Park
Almunia de Aynadamar Park
Federico García Lorca Park
Fuente Nueva University Park
[edit]Climate

[hide]Climate data for Granada (altitude: 687 m)
Month Jan Feb Mar Apr May Jun Jul Aug Sep Oct Nov Dec Year
Average high °C (°F) 12.2
(54.0) 14.1
(57.4) 17.0
(62.6) 18.8
(65.8) 23.1
(73.6) 28.8
(83.8) 33.5
(92.3) 33.2
(91.8) 28.5
(83.3) 21.9
(71.4) 16.2
(61.2) 13.1
(55.6) 21.7
(71.1)
Daily mean °C (°F) 6.8
(44.2) 8.4
(47.1) 10.7
(51.3) 12.6
(54.7) 16.5
(61.7) 21.3
(70.3) 25.3
(77.5) 25.1
(77.2) 21.2
(70.2) 15.7
(60.3) 10.6
(51.1) 7.9
(46.2) 15.2
(59.4)
Average low °C (°F) 1.3
(34.3) 2.6
(36.7) 4.3
(39.7) 6.4
(43.5) 9.8
(49.6) 13.9
(57.0) 17.1
(62.8) 17.1
(62.8) 14.0
(57.2) 9.5
(49.1) 5.1
(41.2) 2.8
(37.0) 8.7
(47.7)
Precipitation mm (inches) 44
(1.73) 36
(1.42) 37
(1.46) 40
(1.57) 30
(1.18) 16
(0.63) 3
(0.12) 3
(0.12) 17
(0.67) 40
(1.57) 46
(1.81) 49
(1.93) 361
(14.21)
Avg. precipitation days 6 6 6 7 5 2 0 1 2 5 6 7 54
Mean monthly sunshine hours 161 161 207 215 268 314 348 320 243 203 164 147 2,751
Source: Agencia Estatal de Meteorología[13]
[edit]Sport

Granada has three football teams:
Granada CF, in La Liga.
Granada has a basketball team:
CB Granada, in Liga ACB
Skiing:
FIS Alpine World Ski Championships 1996
[edit]Twin towns - sister cities

Aix-en-Provence, France
Belo Horizonte, Brazil
Coral Gables, United States[14]
Freiburg im Breisgau, Germany
Marrakech, Morocco
Sharjah, United Arab Emirates[15]
Tetuán, Morocco
Ghatampur, India
Sneinton, England
Tlemcen, Algeria
[edit]See also

El Fandi
History of the Jews in Spain
Spanish Inquisition
[edit]References

^ "Historical introduction of the Alhambra". Alhambradegranada.org. Retrieved 2011-03-11.
^ "The Generalife". Alhambradegranada.org. Retrieved 2011-03-11.
^ Jerez Mir, Carlos: Architecture guide of Granada, Ministry of Culture of Andalusia, pág. 59, ISBN 84-921824-0-7
^ "Guide of Monuments of Granada: Cathedral". Moebius.es. Retrieved 2011-03-11.
^ "Royal Chapel of Granada. Five hundred years of history". Capillarealgranada.com. Retrieved 2011-03-11.
^ "The Al-Andalus legacy - The Albaicín (History)". Legadoandalusi.es. Retrieved 2011-03-11.
^ "Educational tours -culturals for the Albayzín". Granada-in.com. Retrieved 2011-03-11.
^ "History of the Sacromonte". Guiasdegranada.com. Retrieved 2011-03-11.
^ Hierro Calleja, Rafael - Granada y La Alhambra (The Sacromonte. Page 113) id= ISBN 84-7169-084-5
^ Hierro Calleja, Rafael - Granada y la Alhambra (Charterhouse. Page 178) - Ediciones Miguel Sánchez id= ISBN 84-7169-084-5
^ "History of the Charterhouse of Granada". Legadoandalusi.es. Retrieved 2011-03-11.
^ "Parques y Jardines de Granada". Granadatur.com. Retrieved 2011-03-11.
^ "Valores Climatológicos Normales. Granada".
^ "City of Coral Gables Web Site". Coralgables.com. Retrieved 2010-10-03.
^ "Sultan attends signing of Sharjah-Granada sister city agreement UAE - The Official Web Site - News". Uaeinteract.com. Retrieved 2010-10-03.
Cortés Peña, Antonio Luis and Bernard Vincent. Historia de Granada. 4 vols. Granada: Editorial Don Quijote, 1983.
Historia del reino de Granada. 3 vols. Granada: Universidad de Granada, Legado Andalusí, 2000.
This article incorporates text from a publication now in the public domain: Smith, William, ed. (1854–57). "article name needed". Dictionary of Greek and Roman Geography. London: John Murray.
[edit]External links

Wikimedia Commons has media related to: Granada
City council of Granada
Website of the Granada Tourist Office
Timelapse Granada HD
English language magazine for the region
Granada at the Open Directory Project
Webcam Granada/Alhambra
[show] v t e
World Heritage Sites in Spain
[show] v t e
Municipalities in the province of Granada
[show] v t e
Capitals of provinces of Spain
View page ratings
Rate this page
What's this?
Trustworthy
Objective
Complete
Well-written
I am highly knowledgeable about this topic (optional)

Submit ratings
Categories: GranadaAncient mints