استراوینسکی

ایگور فئودورویچ استراوینسکی (به روسی: Игорь Фёдорович Стравинский) ‏ (۱۷ ژوئن ۱۸۸۲ - ۶ آوریل ۱۹۷۱)، آهنگساز روس است که به عقیده بسیاری یکی از تاثیرگذارترین و مهمترین آهنگسازان قرن بیستم محسوب می‌شود.[۱]

آشنایی او با «نیکولای ریمسکی کورساکف»، موجب شد تا به دنیای موسیقی روی آورد و خود را وقف آهنگ‌سازی کند.

«پرنده آتش»[۲]، استراوینسکی را به عنوان آهنگسازی جدید و هیجان‌انگیز به همه شناساند و «پتروشکا»[۳]، تحسین بیشتری برای او به‌همراه آورد. اما اجرای اثر منحصر به‌فرد دیگرش، «پرستش بهار»[۴] بود که جنجال بزرگی در دنیای موسیقی به‌راه انداخت و بحثهای داغی را در همه‌جا برانگیخت. تا به‌آن‌روز کسی هرگز چیزی شبیه به آن نشنیده بود. در کارهای بعدی او تغییرات چشمگیری به چشم می‌خورد.[۵]

منابع [ویرایش]

↑ Page ۲۰۰۶; Robinson ۲۰۰۴; Anonymous ۱۹۴۰ ; Théodore and Denise Strawinsky ۲۰۰۴, ۱۶۶; Cohen 2004, 30.
↑ (به فرانسوی: L'Oiseau de feu)
↑ Petrushka
↑ (به فرانسوی: Le sacre du printemps)
↑ * Dorothy Berliner Commins. All about the symphony orchestra and what it plays. Random House, 1961. Page 130. ISBN 978-0-394-80239-8.


در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ ایگور استراوینسکی موجود است.
رده‌های صفحه: آمریکایی‌های فرانسوی‌تبارآمریکایی‌های لهستانی‌تبارروسی‌تبارهای اهل آمریکامرگ بر اثر بیماری در نیویورکآهنگسازان اپراآهنگسازان اهل روسیهآهنگسازان سده بیستمآهنگسازان موسیقی کلاسیک سده ۲۰ (میلادی)افراد با تابعیت آمریکاییبرندگان جایزه گرمیبرندگان جایزه یک عمر دستاورد گرمیپیاده‌روی مشاهیر هالیووددانش‌آموختگان دانشگاه هاروارددرگذشتگان ۱۹۷۱ (میلادی)زادگان ۱۸۸۲ (میلادی)مسیحیان ارتودوکس روسیه مشاهیر ساکن پاریس

قس عربی
إیجور سترافینسکی (17 یونیو 1882 - 6 أبریل 1971)، مؤلف موسیقى روسی. یعد من أکثر المؤلفین الموسیقیین تأثیرا فی القرن العشرین.
محتویات [اعرض]
[عدل]حیاته




عینة من عمله
ولد إیجور فیودوروفیتش سترافینسکی فی بطرسبیرج. وأخذ دروسًا فی البیانو وهو فی التاسعة من عمره، وتعلم التألیف والتوزیع الموسیقی على ید المؤلف الموسیقی الروسی نیکولای ریمسکی کورساکوف من عام 1903 إلى 1908م. ترک سترافینسکی روسیا عام 1914م، متنقلاً أولاً إلى سویسرا ثم إلى فرنسا عام 1920م، فإلى الولایات المتحدة عام 1939م. صار سترافینسکی مواطنًا فرنسیًا عام 1934م، ثم مواطنًا أمریکیًا عام 1945م.
[عدل]أعماله الأولى (1910 - 1923)

اکتسب سترافینکسی إعجابًا عالمیًا، أولا لتألیفه ثلاث مقطوعات فی موسیقى الرقص التعبیری البالیه هی طائر النار (1910م)؛ بیتروشکا (1911م)؛ قدسیة الربیع (1913م). أنتجت کلها فی باریس، بالتعاون مع الإداری الروسی الشهیر للبالیه، سیرجی دیاغیلیف. تظل هذه البالیهات أفضل ما یعرف من أعمال سترافینسکی. فقد أحدثت مقطوعته قدسیة الربیع ضجة عندما عرضت لأول مرة، لما صاحبها من نموذج موسیقی ضخم، وإیقاع عنیف، وتناغم إبداعی. والبالیهات الثلاث قائمة على الفولکلور الروسی، مثل بالیه العُرْس (1923م)، والعمل المسرحی المسمى قصة الجندی (1918م).
[عدل]بالیه طقوس الربیع (أو قداسیة الربیع )

قدم هذا البالیه لأول مرة فی باریس عام 1913 وهو یعد من أهم ما کتب فی موسیقى القرن العشرین على الإطلاق، حیث یروی قصةً مبتکرة وجریئة حول عشق الأرض والتضحیة فی سبیل قدوم فصل الربیع، وهو یمثل مجموعة طقوسٍ روحیة تؤدیها جماعات بدائیة تنتهی باختیار الأضحیة من بین الفتیات، وعلى الفتاة المختارة أن تقوم بالتضحیة بنفسها فی سبیل قدوم الربیع وذلک بأن ترقص حتى الموت، وعند عرض هذا البالیه لأول مرة أحدث فوضى کبیرة، فجرأة سترافینسکی فی تألیف موسیقاه بإیقاعاتها الغریبة وأفکارها الحدیثة ضربت کل المفاهیم التقلیدیة للموسیقى والبالیه، وبالرغم من أن العرض الأول کان کارثة بسبب اضطراب الجمهور وإثارة الشغب إلا أن هذا العمل یعد الیوم من أهم ما کتب فی البالیه والموسیقى الأورکسترالیة على الأطلاق، وهو یمتاز بتوزیعٍ أورکسترالی قوی وأخاذ یمثل ألوان الربیع وانفجاره فی البریة، کما یمتاز بإیقاعاته المعقدة والهارمونی الحدیث الذی استخدمه.
[عدل]الأعمال الکلاسیکیة الجدیدة "المحدثة" (1923 - 1948)

کتب سترافینسکی من عام 1919 إلى 1951م بأسلوب تقلیدی جدید مستخدمًا السلالم الموسیقیة والأوتار، ولونًا من الأنغام بطریقة واضحة وتقلیدیة. شکل سترافینسکی أثناء هذه الفترة أعماله على نمط الموسیقى فی الماضی. فموسیقاه لبالیه بولسینیلا (1920م) بُنیت على أفکار المؤلف الموسیقی الزخرفی جیوفانی برجولیزی. تحکی تمثیلیة سترافینسکی الموسیقیة الطویلة ارتقاء مشط السنان (1951م) وهی قصة مبنیة على سلسلة من نقوش ولیام هوجارث، إذ یشبه هذا العمل من حیث الأسلوب تمثیلیات فولفغانغ أمادیوس موزارت. تشمل أعمال سترافینسکی التقلیدیة الحدیثة الرئیسیة اللحن الثمانی للریاح (1923م) والمنقحة (1952م)، وسیمفونیة فی ثلاث حرکات (1946م)، وسیمفونیة الترانیم المقدسة (1930م) والمنقحة (1948م).
[عدل]أعمال الاثنتی عشرة نغمة (1948 - 1958)

بالرغم من اعتراضه لزمن طویل على نظام الاثنتی عشر نغمة لشوینبیرج، عاد سترافینسکی أخیرا لتبنّیه بطریقته الخاصة. استخدم سترافینسکی من عام 1952م إلى 1954م صفوفًا أقل من 12 صوتًا موسیقیًا فی مؤلفاته. وهذا الاستخدام ملازم لکل مقطوعة مثل ذکرى لدیلان توماس (1954م) وذلک فی الصوت، والآلات الموسیقیة. وفی البالیه التجریدی صراع (1957م)؛ کانتیکم ساکرم (1956م). وعمله الکورالی ثرینی (1958م) یعد أول استخدام سترافینسکی المستمر لمجرى 12 نغمة منفردة فی مقطوعة مطولة.
[عدل]وصلات خارجیة

Igor Stravinsky @ Boosey & Hawkes
Stravinsky Foundation Official Information.
هناک المزید من الصور والملفات فی ویکیمیدیا کومنز حول: إیجور سترافینسکی
تصنیفات: فائزون بجائزة غرامیأمریکیون متجنسونملحنون روسیونمؤلفو موسیقى کلاسیکیةموالید 1882وفیات 1971موسیقیون روس
قس مصری
إیجور سترافینسکی (17 یونیو 1882 - 6 أبریل 1971)، مؤلف موسیقى روسی. یعد من أکثر المؤلفین الموسیقیین تأثیرا فی القرن العشرین.
محتویات [اعرض]
[عدل]حیاته




عینة من عمله
ولد إیجور فیودوروفیتش سترافینسکی فی بطرسبیرج. وأخذ دروسًا فی البیانو وهو فی التاسعة من عمره، وتعلم التألیف والتوزیع الموسیقی على ید المؤلف الموسیقی الروسی نیکولای ریمسکی کورساکوف من عام 1903 إلى 1908م. ترک سترافینسکی روسیا عام 1914م، متنقلاً أولاً إلى سویسرا ثم إلى فرنسا عام 1920م، فإلى الولایات المتحدة عام 1939م. صار سترافینسکی مواطنًا فرنسیًا عام 1934م، ثم مواطنًا أمریکیًا عام 1945م.
[عدل]أعماله الأولى (1910 - 1923)

اکتسب سترافینکسی إعجابًا عالمیًا، أولا لتألیفه ثلاث مقطوعات فی موسیقى الرقص التعبیری البالیه هی طائر النار (1910م)؛ بیتروشکا (1911م)؛ قدسیة الربیع (1913م). أنتجت کلها فی باریس، بالتعاون مع الإداری الروسی الشهیر للبالیه، سیرجی دیاغیلیف. تظل هذه البالیهات أفضل ما یعرف من أعمال سترافینسکی. فقد أحدثت مقطوعته قدسیة الربیع ضجة عندما عرضت لأول مرة، لما صاحبها من نموذج موسیقی ضخم، وإیقاع عنیف، وتناغم إبداعی. والبالیهات الثلاث قائمة على الفولکلور الروسی، مثل بالیه العُرْس (1923م)، والعمل المسرحی المسمى قصة الجندی (1918م).
[عدل]بالیه طقوس الربیع (أو قداسیة الربیع )

قدم هذا البالیه لأول مرة فی باریس عام 1913 وهو یعد من أهم ما کتب فی موسیقى القرن العشرین على الإطلاق، حیث یروی قصةً مبتکرة وجریئة حول عشق الأرض والتضحیة فی سبیل قدوم فصل الربیع، وهو یمثل مجموعة طقوسٍ روحیة تؤدیها جماعات بدائیة تنتهی باختیار الأضحیة من بین الفتیات، وعلى الفتاة المختارة أن تقوم بالتضحیة بنفسها فی سبیل قدوم الربیع وذلک بأن ترقص حتى الموت، وعند عرض هذا البالیه لأول مرة أحدث فوضى کبیرة، فجرأة سترافینسکی فی تألیف موسیقاه بإیقاعاتها الغریبة وأفکارها الحدیثة ضربت کل المفاهیم التقلیدیة للموسیقى والبالیه، وبالرغم من أن العرض الأول کان کارثة بسبب اضطراب الجمهور وإثارة الشغب إلا أن هذا العمل یعد الیوم من أهم ما کتب فی البالیه والموسیقى الأورکسترالیة على الأطلاق، وهو یمتاز بتوزیعٍ أورکسترالی قوی وأخاذ یمثل ألوان الربیع وانفجاره فی البریة، کما یمتاز بإیقاعاته المعقدة والهارمونی الحدیث الذی استخدمه.
[عدل]الأعمال الکلاسیکیة الجدیدة "المحدثة" (1923 - 1948)

کتب سترافینسکی من عام 1919 إلى 1951م بأسلوب تقلیدی جدید مستخدمًا السلالم الموسیقیة والأوتار، ولونًا من الأنغام بطریقة واضحة وتقلیدیة. شکل سترافینسکی أثناء هذه الفترة أعماله على نمط الموسیقى فی الماضی. فموسیقاه لبالیه بولسینیلا (1920م) بُنیت على أفکار المؤلف الموسیقی الزخرفی جیوفانی برجولیزی. تحکی تمثیلیة سترافینسکی الموسیقیة الطویلة ارتقاء مشط السنان (1951م) وهی قصة مبنیة على سلسلة من نقوش ولیام هوجارث، إذ یشبه هذا العمل من حیث الأسلوب تمثیلیات فولفغانغ أمادیوس موزارت. تشمل أعمال سترافینسکی التقلیدیة الحدیثة الرئیسیة اللحن الثمانی للریاح (1923م) والمنقحة (1952م)، وسیمفونیة فی ثلاث حرکات (1946م)، وسیمفونیة الترانیم المقدسة (1930م) والمنقحة (1948م).
[عدل]أعمال الاثنتی عشرة نغمة (1948 - 1958)

بالرغم من اعتراضه لزمن طویل على نظام الاثنتی عشر نغمة لشوینبیرج، عاد سترافینسکی أخیرا لتبنّیه بطریقته الخاصة. استخدم سترافینسکی من عام 1952م إلى 1954م صفوفًا أقل من 12 صوتًا موسیقیًا فی مؤلفاته. وهذا الاستخدام ملازم لکل مقطوعة مثل ذکرى لدیلان توماس (1954م) وذلک فی الصوت، والآلات الموسیقیة. وفی البالیه التجریدی صراع (1957م)؛ کانتیکم ساکرم (1956م). وعمله الکورالی ثرینی (1958م) یعد أول استخدام سترافینسکی المستمر لمجرى 12 نغمة منفردة فی مقطوعة مطولة.
[عدل]وصلات خارجیة

Igor Stravinsky @ Boosey & Hawkes
Stravinsky Foundation Official Information.
هناک المزید من الصور والملفات فی ویکیمیدیا کومنز حول: إیجور سترافینسکی
تصنیفات: فائزون بجائزة غرامیأمریکیون متجنسونملحنون روسیونمؤلفو موسیقى کلاسیکیةموالید 1882وفیات 1971موسیقیون روس

قس ترکی آذری
İqor Fyodoroviç Stravinski (rus. Игорь Фёдорович Стравинский) (17 iyun, 1882 – 6 aprel, 1971) həm Qərb, həm də anadan olduğu Rusiyada bir çoxlarının XX əsrin ən böyük bəstəkarı hesab etdiyi rus bəstəkarı. "Time" jurnalı Stravinskini iyirmi əsrin ən nüfuzlu şəxsiyyətləri siyahısına daxil etmişdir. Bəstəkarlıqla yanaşı, Stravinksi həm də mahir pianoçu və dirijor kimi də dünya şöhrəti qazanmışdır.
Stravinskinin bəstəkarlıq fəaliyyəti öz üslubi rəngarəngliyi ilə diqqət çəkir. Ona ilk şöhrəti Sergey Daygilev adlı impressario tərəfindən həvalə edilmiş üç baleti olmuşdur. Bu baletlər, yəni, "Alovquşu" (The Firebird) (1910), "Petruşka" (1911) və "Bahar mərasimi" (1913) Daygilevin Rus Baleti səhnəsində tamaşaya qoyulur. Premyerası iğtişaşla başa çatan Mərasim baleti ritmik quruluşa daha çox fikir verən əvvəlki nəsil bəstəkarların fikrinə təsir edir və günümüzə qədər bütpərəstlik mərasimi kimi qəbul olunan qədim Rusiyada baş verən hadisələri əks etdirən təcəssümü indiyə qədər tamaşaçıları valeh etdirməkdədir.
1920-ci illərdə Stravinski yaradıcılığının rus dövründən neoklassik dövrünə qədəm qoyur. Bu dövrə aid əsərlərində ənənəvi klassik musiqi formaları olan concerto grosso, fuga, simfoniyalardan istifadə edir, gərgin emosional anları soyuqluq və ya laqeydsizliyin səthi görüntüsü altında gizlədir və tez-tez Bax, Verdi, Çaykovski kimi ustad bəstəkarları anır.
Mündəricat [göstər]
[redaktə]Həyatı

Stravinski Rusiyanın Orenienbaum şəhərində anadan olmuş və Sankt-Peterbuqda böyümüşdür. Uşaqlıq illəri özünün dediyi kimi, ağır keçmişdir: "Rastıma heç vaxt məni doğrudan sevən birisi gəlməmişdir". Bəstəkarın atası Fyodr Stravinski Sankt-Peterburqun Marinki teatrında baş müğənni kimi çalışırdı. Gənc Stravinski tezliklə piano dərslərinə başlayır və bir qədər sonra musiqi nəzəriyyəsini öyrənməyə və əsər yazmağa da cəhd göstərir. 1890-cı ildə Stravinski Marinski teatrının səhnəsində Çaykovskinin "Yatmış gözəl" baletini seyr edir. Bu tamaşa Stravinskini məftun edir. On dörd yaşında o, Mendelsonun G minorda Paiano Konsertini öyrənir və növbəti il Aleksandr Qlazunovun simli kvartetlərindən birinin piano qısaltmasını öyrənir.
Musiqiyə olan hədsiz həvəsinə baxmayaraq valideynləri onu hüquqşünas görmək arzusu ilə yaşayırdılar. Stravinski bu səbəbdən 1901-ci ildə Sankt-Peterburq universitetinin hüquq fakültəsinə daxil olur. Hüquq elminə heç bir həvəsi olmayan Stravinski dörd illik təhsili müddətində əllidən də az dərsdə iştirak edir. 1902-ci ildə atasının ölümündən sonra o artıq musiqi təhsili üzərində daha çox vaxt sərf etməyə başlayır. 1905-ci ilin yazında Qanlı Bazar günü hadisəsi səbəbindən Stravinski son imtahanları vermək imkanından məhrum olur və 1906-cı ildə yalnız yarım-dərəcəli diplom ala bilir. Bundan sora o diqqətini tamamilə musiqiyə yönəldir. O dövrün aparıcı rus bəstəkarı Nikolay Rimski-Korsakovun məsləhəti ilə Stravinski Sankt-Peterburq konservatoriyasına daxil olmaq fikrindən daşınır və əvəzində Rimski-Korsakovdan həftədə iki dəfə olmaqla fərdi dərslər götürməyə başlayır. Sonralar bu bəstəkar Stravinskinin ikinci atasına çevrilir.
Elə həmin il Stravinski dayısı qızı Katerina Nossekaya nişanlanır. Cütlük 1906-cı ilin 23 yanvarında evlənir və ilk övladları Fyodr və Lüdmila müvafiq olaraq 1907-cı, 1908-ci illərdə dünyaya gəlirlər.
1909-cu ildə bəstəkarın "Feu d`artifice" ("Fişənglər") əsəri Sankt-Peterburqda səhnəyə qoyulur. Əsərin premyerasında iştirak edən Paris Rus Belletinin direktoru Sergey Daygilev Stavinski yaradıcılığına heyran qalır və bəstəkara bir orkestr və sonra bütöv bir balle sifarişi verir.
Stravinski 1910-cu ildə Fayerberd əsərinin premyerası üçün Parisə gedir. Bir qədər sonra bəstəkarın ailəsi də ona qoşulur və Stravinskilər bir müddət Qərbdə qalmağa qərar verirlər. Daha sonra bəstəkar İsveçrəyə gedir və 1920-ci ilə qədər burada qalır. Bu dövrdə Stravinski Rus Balleti üçün daha üç əsər – "Petruşka" (1911), "Le Sacre du printemps" ("Bahar mərasimi")(1913) və "Pulcinnella" yazır.
Stravinskilər İsveçrədə olduqları bu dövrdə 1910-cu ildə ikinci oğulları Solima və 1913-cü ildə ikinci Mariya Milena adlı ikini qız övladları dünyaya gəlir. Bu son hamiləlik dövründə Katerina vərəm xəstəliyinə yoluxur və müalicə üçün İsveçrə sanatoriyalarından birinə yerləşdirilir. 1914-cü ildə "Les noces" əsərinə dair tədqiqat materialları üçün qısa müddətə ana vətəninə dönən Stravinski I Dünya müharibəsi başlamamışdan əvvəl Rusiyanı tərk edir və növbəti 50 il ərzində Rusiyada görünmür.
Stravinski 1920-ci ildə Fransaya köçür. Bu dövrdə o, piano istehsalı ilə məşğul olan Pleyel şirkətində işləyir. Bu şirkətdə Stravinski öz piano musiqisinin vallarını hazırlayır. O şəxsən özü 50 belə val hazırlayır. Bu vallarda o, dinləyicilərə musiqisinin daha aydın anlaşılması imkanı verir. Bu əsərlərin əksəriyyətinin standart repertuarların tərkib hissələri olmağına baxmayaraq, o zamanlar əksər orkestrlər Stravinski musiqisini ifa etməkdən yayınırdılar. Bu da onun musiqisinin orkestr üçün olduqca mürəkkəb olması idi.
Paris yaxınlığında bir müddət qaldıqdan sonra Stravinski ailəsi ilə birgə Fransanın cənubuna köçür və 1934-cü ilə qədər burada yaşayır. 1934-cü ildə o, yenidən Parisə qayıdır və Fayburq St. Onor küçəsində yaşayır. Sonralar o, bu ünvanı Avropada ən son və ən kədərli ünvanı kimi xatırlayır. Belə ki, burada yoldaşının vərəm xəstəliyi qızları Lüdmilaya və özünə keçir. Lüdmila 1938-ci ildə, Katerina isə növbəti il vəfat edirlər. Stravinski özü xəstəxanada müalicə olunduğu müddətdə anası da dünyadan köçür.
Stravinskinin o vaxtlar Birləşmiş Ştatlarla artıq əlaqəsi var idi və o, Çikaqo Simfonik Orkestri üçün C minorda Simfoniya yazırdı. Eyni zamanda o, 1939-1940-cı illərdə dərs ili üçün Harvardda mühazirə verməyə də razılaşmışdır. İkinci Dünya müharibəsinin başlanması ilə Stravinski Ştatlara yollanır, əvvəlcə Hollivuda, daha sonra (1969) Nyu-Yorka köçür.
[redaktə]Amerikada

Stravinski 1939-cu ildən ölümünə qədər Amerikada yaşayır və 1945-ci ildə ABŞ vətəndaşlığını alır. Stravinski fransız yaşam tərzinə uyğunlaşmışdı və 58 yaşında Amerikaya gəlişi qarşısında tamam başqa perspektivlər qoyurdu. Bir müddət bəstəkar əlaqələrini yalnız rusiyalı emiqrant dost və tanışları ilə məhdudlaşdırır, lakin tezliklə başa düşür ki, bu cür yaşam ona Amerikada onun həm intellektual həm də professional həyatına maneə törədəcək. O tezliklə Los-Ancelesin mədəni həyatı ilə maraqlanmağa başlayır. Xüsusən müharibə illəri buraya Otto Klemperer, Tomas Mann, Franz Verfel, Corc Balanşin və Artur Rubenşteyn kimi yazıçı, musiqiçi, bəstəkar, və dirijorları çəkib gətirmişdir. Oanold Şönberq və Corc Gerşin ilə yaxın münasibətlər saxlayır, lakin onlar o dərəcədədə yaxın olmurlar. Bernard Holand öz xatirələrində Stravinskinin xüsusən Britaniyalı yazıçılara yaxın münasibətlər göstərir, onları özünün Beverli Hilzdəki evinə dəvət edərdi. Bunlar arasında V.H. Auden, Kristofer İşervurd, Dilan Tomas və xüsusilə də Aldouz Huksley kimi yazıçılar var idi. Sonuncu ilə Stravinski fransız dilində danışmaq üçün görüşərdi. Stravinski tezliklə Los-Ancelesdə məskunlaşır və arabir Los-Anceles Filarmoniyası ilə məşhur Hollivud Baulda konsertlə verir. V.H. Audenlə birgə opera yazmaq qərarına gəldikdə, ingilis dilli dünya ilə daha yaxında tanış olmaq ehtiyacı onun dirijor və musiqişünas Robert Kraftla tanışlığı ilə üst-üstə düşür. Kraft bəstəkarla onun pülmünə qədər yaşayır, onun tərcüməçisi, səlnaməçisi, dirijoru assistenti, və saysız-hesabsız musiqi və sosial məsələlərinin həllində etibarlı qulluqçusu kimi çalışır.
1962-ci ildə Stravinski Sankt-Peterburqa (o vaxtlar Leninqrad) qayıtmaq və burada konsertlə vermək təklifini qəbul edir. Səfəri zamanı o Sovetlər Birliyinin lideri Nikita Xruşşovla iki saata yaxın söhbət edir və Xruşşov bəstəkarı vətənində qalmağa inandırmağa çalışır. Təklifə baxmayaraq, Stravinski Qərbdə emiqrant kimi yaşamağa üstünlük verir. Ömrünün son illərində, Stravinski Nyu-Yorkda Essek Evində yaşayır.
Stravinski 1971-ci ildə 88 yaşında Nyu-Yorka vəfat edir və San Mişel ada-qəbiristanlığında dəfn olunur. Bəstəkarın qəbri uzun müddət əməkdaşlıq etdiyi Daygilevin məzarı yanındadır. Stravinskinin həm həyatı, həm də yaradıcılığı XX əsrin əksər hissəsini tutur. Bu əsərdə müasir musiqi üslubları meydana çıxır ki, burada da Stravinskinin birbaşa əməyi danılmazdır. Bəstəkar həm öz dövrünün həm də özündən sonra gələn bəstəkarlar nəslinin yetişməsində böyük təsirə malik olmuşdur. Onun Hollivudun Məşhurlar Xiyabanında 6340 Hollivud Bulvarında ulduzu var.
Stravinski ömrü boyu incəsənət, ədəbiyyat və həyatı öyrənməyə tükənməz maraq göstərmiş və bu istəyi onun bir neçə P\us əməkdaşlığında təzahür edir. O, təkcə Parisdə Sergey Daygilevin Ballet Russesinə əsərlər yazmamış, eyni zamanda Pablo Pikasso (Pulçinella), Jan Kokte və Jorj Balanşinlə də əməkdaşlıq etmişdir.
Stravinski və Pikkaso 1920-ci ildə Pulçinella operası çərçivəsində əməkdaşlıq etmiş və rəssam imkandan istifadə edərək Stravinskinin portretini yaratmışdır.
Boyca nisbətən alçaq və heç də yaraşıqlı olmayan Stravinski əksık şəkillərin nümayiş etdirdiyi kiin fotogenik olmuşdur. Katerina ilə evliliyinin 33 il sürməsinə baxmayaraq, həyatının əsl məhəbbəti ikinci həyat yoldaşı Vera de Bosse olmuşdur (1888-1982). Artıq onu tanıyanlar arasında əsl Don Juan kimi tanınan Stravinski (bir vaxtlar Koko Şanel kimi yüksək təbəqəyə məxsus qadınla da eşq macərasının olduğu söylənilirdi) eyni zamanda ailəsinə də bağlı olmuş, vaxtının və gəlirinin böyük əksəriyyətini oğul və qızlarına sərf etmişdir. Oğullarından biri Solima Stravinski də bəstəkar olmuş, lakin atası ilə müqayisədə az tanınmışdır.
Stravinski 1920-ci illərdə Vera ilə tanış olanda qadın Sergey Sudeykina adlı rəssam və səhnə dizayneri ilə ailəli idi. Amma Vera tezliklə Stravinski ilə eşq macəralarına başlayır və bu Veranın ərini tərk etməsi ilə nəticələnir. O vaxtdan Katerinanın vəfatına qədər (1939) Stravinski ikili həyat təzri sürür. Katerina tezliklə baş verənlərdən xəbər tutur, amma hadisənin qaçılmaz olduğunu qəbul edir. Katerinanın vəfatından sonra Stravinski və Vera 1940-cı ilin 9 mart tarixində Bedfiordda (Massaçusets, ABŞ) evlənirlər.
Stravinski bu vaxtlar hamilərinin ona göstərdiyi maddi dəstəkdən də lazımi dərəcədə yararlanır. 1920-ci illərdə Leopold Stikovski Stravinskiyə mütamadi dəstək göstərirdi. Bəstəkar eyni zamanda ona edilən sifarişlərdən də nəzərəçarpacaq gəlir əldə edirdi.
Stravinski ədəbiyyata sonsuz maraq göstərir və daimi yeniliklər axtarışında idi. Əsərlərindən istinad etdiyi mətn və ədəbi mənbələr ilk əvvəl rus folkloru ilə bağlı idi. Daha sonra o, klassik ədiblər və latın liturgiyasına qədər genişlənir. Bəstəkar daha sonra da müasir fransız (Andre Gide Fersefon) və ingilis ədiblərinə (Eliyot və orta əsrlər ingilis ədəbiyyatı) də müracət edir.
[redaktə]Yaradıcılığı

Stravinski yaradıcılığını üç dövrə bölmək olar:
[redaktə]Millətçilik
Bu dövr (bəzi ilkin kiçik həcmli əsərləri istisna olmaqla) "Feu d'artifice" ("Atəşfəşanlıq") əsəri ilə başlamış və Daygilev üçün yazılmış üç baletlə öz zirvəsinə çatmışdır. Bu üç əsərin bəzi oxşar cəhətləri vardır: onlar olduqca böyük orkestr üçün nəzərdə tutulub, hər üçü rus folklor mövzu və motivlərindən istifadə olunur və Rimski-Korsakovun bədii yaradıcılığından təsirlənmişdir. Rimski-Korsakov yaradıcılığında bir neçə tendesiyalardan bəhrələnmiş və üçüncü hissəsində açıq-aşkar pandiatonizm elementlərini nümayiş etdirən "L'oiseau de feu" ("Alovquşu") baletindən politonnallıqdan geniş istifadə olunmuş "Petruşka" və poliritmlər və dissonanslarla zəngin "Le Sacre du printemps" ("Müqəddəs bahar") baletinə kimi bu üç balet mühüm üslubi inkişaf xətti ilə səciyyələnir.
"L'oiseau de feu" ("Alovquşu") baleti özünün zəngin bədii orkestr quruluşu ilə fərləqənir. Xalq yaradıcılığı mifologiyası əsasında yazılmış ilk balet olan "Petruşka" da qeyri-adiliyi ilə fərqlənir. Üçüncü baleti olan "Bahar mərasimi" baletində bəstəkar bütün əsər boyu qızğın motivlərə yol açan rus baletizminin qəddarlığını musiqi dili ilə əks etdirir. Stravinski yaradıcılığının orijinallığı bir daha özünü büruzə verir: klassik musiqinin ən məşhur keçidlərindən birini çevrilmiş öz diapazonun lap üstündə faqot üzərində ifa olunan giriş melodiyası.
"Le sacre du printemps" ("Müqəddəs bahar") əsərinin klassik musiqinin ən gözəl əsərlərindən biri olmasına baxmayaraq, bəstəkar avtobioqrafiyasında bu əsəri həyatının qalmaqalı adlandırır. Əsərin tamaşası zamanı dinləyicilərin yumruq davasına çıxması və əsərin ikinci pərdəsində zala polisin müdaxiləsinə ehtiyac yarandığı haqqında da xəbərlər mövcuddur. Lakin hadisənin əsl miqyası mübahisəlidir və həqiqiliyi şübhə doğurur.
Stravisnki sonralar "Mərasiminin" premyerası haqqında bunları söyləyir: "Tamaşaya gəldikdə, elə ilk notlarından istehzalı gülüş doğuran birinci prelüdün elə erkən taktlarından auditoriyanı tərk etdiyim səbəbindən mən heç cürə qiymət verə bilmirəm. Mən hiddətlənmişdim. Ayrı-ayrı hücumlar tezliklə ümumi hal almağa daha sonra əkshücumlara və nəticədə qorxunc iğtişaşa çevrildi. Mən bütün tamaşa boyu Nijinskinin oturduğu tərəfədə idim. O, stulun üstünə çıxıb özlərinə məxsus bir tərzdə "On altı, on yeddi, on səkkiz" deyə qışqırdı. Zavallı rəqqaslar təbii ki, auditoriyadakı sıra və öz ayaq səsləri səbəbindən heç nə eşidə bilmirdilər. Mən qəzəb içində boğulan və hər an səhnəyə atılmağa və qalmaqal salmağa hazılaşan Nijinskin paltarlarından tutmalı oldum. Daygilev səs-küyə son qoymaq ümidi ilə elektriklərə işıqları yandırmaq və söndürmək əmrlərini verməyə davam edirdi. Həmin tamaşa haqqında xatırladıqlarım bundan ibarətdir." Bu dövrə digər əsərləri – Le Rossignol (Bülbüllər), Renard (1916), Historie du soldat ("Bir əsgərin hekayəti") (1918) və Les Noces ("Toy") aiddir.
[redaktə]Neoklassik dövr
Stravinski yaradıcılığının bu dövrü təxminən 1920-ci ildən başayıb 1950-ci ilə qədər davam edir. Nəfəsli alətlər üçün yazılmış Pulçinella (1920) və Oktet (1923) əsərləri Mosart, Bax və digər klassik dövr bəstəkarlarnn əsələrinə yenidən nəzər salınmasına doğru atılmış ilk addımlar idi. Stravinski "Neo-klassik" üslubunda əvvəlki baletlərində iri miqyasda istifadə etdiyi orkestrdən imtina edir və diqqətini daha çox nəfəsli alətlərə, pianoya, xor və kamera musiqinə yönəldir.
Oedipus Rex (1927), Apollon musagete (1928-ci ildə Rus baleti üçün yazmışdır) və Dumbarton Oaks Conserto (1937-1938) kiji əsərlərində də bəstəkar on səkkizinci əsr musiqi üslublarının yenidən işləniləməsinə davam edir.
Bu dövr yaradıcılığı: üç simfoniya Symphonie des Psaumes ("Zəburların simfoniyası") (1930), C-də Simfoniya (1940) və Üç hissəli simfoniya (1945). Apollon, Fersefon (1933) və Orfeus (1947) əsərləri bəstəkarın klassik musiqiyə dönüşü ilə yanaşı, eyni zamanda onun Yunan mifologiyası timsalında qədim klassik dünyanı da öyrəndiyini nümayiş etdiridi.
Stravinski neoklassik dövrə aid Uilyam Hoqartın qravürləri əsasında V.H. Audenin libretossuna yazılmış son əsəri olan "Pozğunların artımı" (The Rake`s Progress) operasını 1951-ci ildə tamamlayır. Əsər 1953-cü il Metropolitan Operasında premyerasından sonra demək olar ki, gözlənilən uğuru əldə edə bilmir. Əsər sonralar 1957-ci ildə bəstəkarın özünün də iştirakı ilə Santa FE operasının ilk mövsümünüdə nümayiş etdirilir və bu bəstəkarın şirkətlə uzunmüddətli əməkdaşlığının əsasını qoyur. Əsərin musiqisi aydın, lakin qeyri-adidir. Əsərdə klassik musiqinin tonal harmoniyasından istifadə edilməklə bərabər gözlənilməz dissonaslara geniş yer verilir. Burada Stravinski özünə məxsus rimdən çəxmaları ilə də sezilir və bəstəkar Monteverdi, Qlak və Mosartın opera və leytmotivlərinə müraciət edir. Əsər 1997-ci ildə Metropolitan Operası tərəfindən bir daha ifa olunmuşdur.
[redaktə]Serial
Stravisnki 1950-ci illərin əvvələrindən etibarən Arnold Şonberq tərəfindən işlənilmiş on-iki tonlu dodekafoniya tenxikasından istifadə etməyə başlayır. Bunda Robert Kraftın da mühüm rolu olmuşdur.
Onun on-iki tonsuz serial texnikası ilə ilk işi Cantata (1952), Septet (1953) və Şekspirdən üç mahnı (1953) adlı kiçik-miqyaslı vokal və kamera musiqiləri olmuşdur. Tamamilə bu üslubda işlədiyi ilk işi "Dilan Tomasın xatirəsinə" (1954) əsəridir. Agon (1954-57) onun on-iki ton seriyalarına daxil olan ilk əsəridir. "Canticum Sacrum" (1955) əsəri isə Stravisnkinin tamamilə ton sırası əsasında yazılmış parçası olan ilk əsəridir. Bəstəkar dodekafoniya texnikasıdan özünün Threni (1958), Moizə, Təhkiyə və Dua (1961) və Daşqın (1962) əsərlərində də istifadə etmişdir.
1954-1957-ci illərdə yazılmış Agon baleti on iki rəqqasə üçün nəzərdə tutulmuşdur. Bu balet Stravinskinin neo-klassik dövrdən serial üslubu dövrünə keçidini əks etdirən mühüm əsərləridən biridir. Belə ki, əsərdə neoklassik dövrün "ağ-not" tonallığından tutmuş serial metodu elementlərini görmək olar.
[redaktə]Yenilikçilik
Stravinski yaradıcılığı ilə çoxsaylı kompozisiya üslubunu əhatə etmiş, orkestr quruluşunu inqilabi şəkildə dəyişmiş və faktiki olaraq baleti musiqi forması kimi yenidən təqdim etmişdir. Stravinski müxtəlif xalqların mədəniyyətləri, dil və ədəbiyyatından bəhrələnmişdir.
[redaktə]Kompozisiya
Bəstəkarın motiv variasiyaları leytmotivlərin yerdəyişməsində özünəməxsus xarakter daşıyırıdı. "Bahar mərasimi" baletində istifadə etdiyi additiv motiv variasiyası XX əsrin ən məhsuldar musiqi innovasiyalarından biri idi. Burada vəznə sonradan edilmiş dəyişiklikdən asılı olmayaraq, notlar çıxarıla və əlavə edilə bilir. Oxşar texnikaya XVI əsr bəstəkarlarından Kipriano de Roredə, Orlandus Lassus, Karlo Gesualdo və Govanni de Makyenin əsərlərində də rast gəlmək olar.
"Bahar mərasimi" özünün ortinatilərdən geniş istifadəsi ilə fərqlənir. Məsələn, əsərin Gənc qızların rəqsi parçasında səkkizinci notda ostinato səkkiz hornla vurğulanması melodiyanın həm variasiyası, həm də akkompanement üçün istifadə olunmamış ostinato musiqisində ilk belə hal idi. Əsərdə eyni zamanda bir neçə ostinatin üz-üzə gəldiyi keçidlərlərə də rast gəlinir. Əmələ gələn tekstura və harmoniyalar rəssamlıqda Kubist üslubuna ekvivalnet olan kollaj yaradırlar. Bu keçidlər, bu kollajlarla bərabər öz uzunluqları ilə də diqqət çəkir. Stravinski bütün binlara bütöv bir şəkildə yanaşır və musiqi parçalarını tamamlayır.
Bu kimi texnikalar Terri Riley və Stiv Reyxin minimalist əsələrini bir neçə onillik qabaqlayırdı. İyirminci əsr Amerika bəstəkarı Frank Zappa Stravinskinin onun yaradıcılığına böyük təsiri olduğunu açıq şəkildə bildirmişdir. Avanqard rok, caz və blüzlər bəstələyən Zappa, eyni zamanda orkestr əsərləri də yazmışdır. Stravinskinin adı onun bir neçə albomlarında hallanır. Bunlardan bəstəkarın vəfatı münasibətilə yazılmış İqorun rəqsi adlı mahnı musiqiçinin Burnt Üeeny Sandüish albomuna salınmışdır.
[redaktə]Stravinksi əsərlərində ritmlər

Stravinski əsərlərində ritmlərdən özünəməxsus şəkildə istifadəsi ilə tanınırdı. Filip Qlass Stravinskinin ritmləri takt xətti boyu istifadə ideyası ilə musiqinin ritmik quruluşunun daha axıcı və müəyyən mənada spontan forma almasına imkan yaradır. Qlass eyni zamanda Stravinskinin primitiv, lakin qeyri-adi ritmik üslubunu da tərifləyir. Endrü J. Braunanun fikrincə isə Stravinski ritmi musiqi sənətində ən yüksək zirvəsini daşımış yeganə bəstəkar kimi xarakterizə edir. Stravinski, eyni zamanda bəzi hallarda sadə ritmik parçaları yenidən işləmişdir. Buna misal olaraq, bəstəkar "Üç parça" əsərində kıarinet üçün üçüncü hissəsində on altıncı notu iki əvəzinə, üç səkkizinci notla eyniləşdirir. Bununla belə əsərdə on altıncı notların ikiliklərdə qruplaşdırılmasına kifayət qədər rast gəlmək olur.
Stravinskinin ritm və əsərlərindəki həyatsevərlik bəstəkar Aron Koplanda da böyük təsir göstərmişdir.
[redaktə]Neoklassizm

Stravinskinin ilk neoklassik əsəri 1920-ci ildə yazdığı "Pulçinella" baleti və qısaldılmış və nəfis işlənmiş orkestrdə ifa olunmuş "Oktet"idir (1923). Stravinski neoklassik üslubda ifa etmiş özündən əvvəlki bəstəkarldan (məsələn Erik Satye) geri qala bilərdi, lakin Stravinskinin əsərləri onaları əhəmiyyətli şəkildə kölgədə qoyurdu.
1920 və 1930-cu illərdə neoklassizm dünya bəstəkarları arasında böyük populyarlıq qazanmışdır. Maraqlısı budur ki, Stravinski də özünün "Çəngin hərəkəti" operası ilə (1951-ci ildə tamamlanmışdır) bu cərəyana qoşulmuşdur. Əsərin musiqi "dili" hələ üç onillik əvvəl neoklassizmi ağızdolusu tərifləyənlər tərəfindən həddən artıq "köhnə" olması tənqidləri ilə üzləşmişdir.
[redaktə]İstinad

Stravinski XV əsrə qədər uzanan böyük bir musiqi tarixinə popurri və parodiya formalarında müraciət etmiş və özündən əvvəlki bəstəkarların əsərləri əsasında musiqi parşaları bəstələmişdir. Belə əsərlərindən biri 1920-ci il "Pulçinelli" baletidir. Bu əsərdə Stravinski həmin vaxtlar bir qayda olaraq, Covanni Perqolezi ilə əlaqələndirilən musiqidən əsas mənbə kimi istifadə etmişdir. Sonralar o, bu ənənəni özünün Çaykovskinin əsasən piano üçün əsərlərinə əsaslanan "Pərinin öpüşü" baletində (1928) daha da inkişaf etdirmişdir. Sonrakı bu kimi əsələrinə Şubertə əsaslandığı "Circus Polka" (1942) və "Görüş" prelüdiyasındakı "Ad günün mübarək" əsərləridir.
[redaktə]Xalq yaradıcılığına müraciət

Stravinski özünün "Le Sacre du Printemps" əsərində folklor mövzularını ən sadə şəklə salmış və bəzi əlavə notlar və inversiya və ixtisarlarla onları tanınmayacaq dərəcədə yenidən işləmişdir. Tədqiqatçılar yalnız yaxın keçmişdə Stravinskinin "Mərasim"ində istifadə etdiyi materalları müəyyən edə bilmişlər.
[redaktə]Orkestr

Bir çox son romantizm dövrü bəstəkarları kimi Stravinski də nəhəng orkestr imkanlarına müraciət etmişdir. Bu xüsusilə bəstəkarın erkən baletlərinə aiddir. Onun ilk böyük nailiyyəti hesab olunan "Şanapipik" əsəri onu Nikolay Rimski-Korsakovla bir səviyyə çatdırır və XIX əsr orkestr quruluşu ənənəsini nəzərəçarpacaq dərəcədə dəyişir. "Şanapipik" əsərində Stravinski orkestri tədqiq edir. "Bahar mərasimi" əsəri isə Aron Koplandın təbiricən desək, XX əsrin ən qabaqcıl orkestr nailiyyəti olur.
Stravinski, eyni zamanda kiçik ansambllarda musiqi alətlərinin qeyri-adi kombinasiyasına da müraciət edirdi. Məsələn, "Bir əsgərin taleyi" əsərində bəstəkar 1918-ci il üçün qeyri-adi olan klarnet, faqot, kornet, trombon, skripka, bass və zərb alətlərinin kombinasiyasında istifadə etmişdir.
Stravinski ara-sıra müxtəlif belə musiqi alətlərindən istifadə etmişdir. Bəstəkar "Bahar mərasimi"ndə bahar səhərinin "oyanışı" səhnəsini canlandırmaq üçün faqot alətinin üst diapazonlarından istifadə edir.
[redaktə]Tənqid

Erik Satie 1922-ci ildə Veniti Fer jurnalına Stravinski barədə məqalə yazır. Satiye Stravinski ilə ilk dəfə 1910-cu ildə tanış olmuş, onun Stravinskiyə qarşı münasibəti hörmət üzərində qurulmuşdur. Bunu onun 1922-ci il məqaləsinə hazırladığı məktublardan da görmək olar. Belə məktubların birində Satiye istehza ilə belə deyir: "Mən sizə pərəstiş edirəm. Məgər siz böyük Stravinski deyilsiniz? Mən sizə balaca Erik Satyeyəm". 1922-ci il məqaləsində Satiye bəstəkarın böyüklüyü onun digər bəstəkarlarla müqayisə etməklə deyil, yazdığı musiqi əsasında müəyyənləşməlidir. Eyni fikri Jan Kokte özünün Stravinskini məzəmmətlərlə dolu qeydlərinin əsk olunduğu 1918-ci il "Le Coq et l'Arlequin" kitabında da bildirir:
"Bütün əlamətlər müharibənin bizə miras qoyub getdiyi dəhşətli səs və qəribəliklərə qarşıdır... Bir neçə illər əvvəl böyük səs-küyə səbəb olmuş Stravinski əsərlərindən indi nə qalıb ki? Onlar demək olar ki, indi kitab rəflərini bəzəyir və bir neçə üzgün nevrasteniya xəstəti qulaq asmaq istəməyənə qədər elə orada da qalacaqlar".
1935-ci ildə Amerika bəstəkarı Mark Blitşteyn Stravinskini Yakopo Peri və C.P.E. Baxla müqayisə edərək deyirdi: "Əlbəttə, Stravinskinin böyüklüyünü danmaq olmaz. Amma məsələ ondadır ki, o lazımi qədər böyük deyil". Özünün Marksist mövqeyi ilə Blitzşetynin fikrincə, Stravinski musiqini həyatın digər axınlarından ayırmaq idi ki, bu da Blitzteynin fikrincə, əslində reallıqdan qaçma simptomu idi. O, bu tendensiyanın bəstəkarı xüsusilə də Apollo, Kapriççio, və Le Baiser de la fée göründüyünü bildirirdi.
Konstant Lambert isə Stravinski musiqisini "soyuqqanlı mücərrdlik" adlandırır. Onun fikrincə, "Bir əsgərin həyatı" əsərindəki melodik fraqmentlər öz-özlüyündə tamamilə mənasızdır.
Özünün "Müasir musiqinin fəlsəfəsi" (1949) kitabında Teodor Adorno Stravinskini akrobat, məmur, modabaz, hebefren xəstəsi, psix, infantil, faşist və pula həris kimi təsvir edir. Adornonun fikrincə, Stravinskinin əsas səhvlərindən biri onun neoklassizmə müraciəti və ən əsası onun musiqisinin "rəsm psevdomorfizmi" idi. "Stravinskinin yalnız bir fəndi onun bütün formal cəhdlərini xarakterizə edə bilər. Onun musiqisi zamanı dairəvi tabloda təsvirdir və zaman sistemini məkan kimi təqdim etməyə cəhd göstərir. Bu fənd tezliklə özünü doğrultmur".
Kateqoriyalar: Vikipediya:Vikiləşdiriləcək məqalələr17 iyunda doğulanlar1882-ci ildə doğulanlar6 apreldə vəfat edənlər1971-ci ildə vəfat edənlərƏlifba sırasına görə musiqiçilərBəstəkarlarRusiya bəstəkarlarıPoçt markalarında şəxslər

قس ترکی استانبولی
İgor Fyodoroviç Stravinski (Rusça: Игорь Фёдорович Стравинский) (d. 17 Haziran 1882 Oranienbaum, Rusya - ö. 6 Nisan 1971 New York, ABD), Rus besteci, piyanist ve orkestra şefi. 20. yüzyıl müziğinin en etkili ve önemli bestecilerinden biri olarak kabul edilir.
Konu başlıkları [göster]
Yaşamı [değiştir]

Stravinski, 17 Haziran 1882'de Oraienbaum'da (bugün Lomonosov) Fiodor Ignatjevic isimli bir bas ile St.Petersburg Kraliyet Operası'nda çalışmakta olan bir şarkıcının dört oğlundan üçüncüsü olarak olarak dünyaya geldi. Müziğe yeteneği erken yaşlarda ortaya çıktı ancak ailesinin isteğiyle müzik eğitimi değil, St.Petersburg Üniversitesi'nde hukuk eğitimi aldı; dönemin önde gelen Rus bestecisi Nikolai Rimsky-Korsakov'un oğluyla birlikte okudu. 1902'da babasını kaybeden Stravinsky, müziğe yöneldi ve konservatura gitmek yerine ikinci bir baba olarak kabul ettiği Nikolai Rimsky-Korsakov’dan ders almayı tercih etti. 1903'te başlayan özel dersleri 3 yıl sürdürdü; ilk bestelerinin hocasının desteğiyle yarattı. 1906'da üniversiteden mezun oldu; 1906'da kuzeniyle evlendi ve ardı ardına iki çocukları oldu. Paris'teki Rus Balesi için aldığı siparişler nedeniyle 1910-1914 arası Rusya'da fazla bulunamadı; I. Dünya Savaşı yıllarında İsviçre'ye yerleşti, iki çocuğu daha dünyaya geldi.
Stravinski savaştan sonra ailesiyle birlikte Fransa'ya yerleşti ve yirmi yıl değişik kentlerde yaşadı. Rusya'daki mülklerini yitirdiği için ek gelir sağlamak amacıyla besteciliğin yanı sıra piyanistlik ve orkestra şefliği yapmaya başladı. Avrupa'da, Kuzey ve Güney Amerika'da turnelere çıktı.
1938'de büyük kızını, 1939'da karısını ve annesini kaybeden Stravinsky, II. Dünya Savaşı başlayınca Harvard Üniversitesi'nden gelen çağrıyı kabul ederek konferanslar vermek üzere ABD'ye gitti. 1940'ta uzun zamandır tanıştığı oyuncu Vera de Bosset ile ikinci evliliğini yaptı. Hollywood'da bir ev satın alarak uzun yıllar orada yaşadı. The Rake's Progress adlı eserini yazarken asistan olarak Hollywood’daki evine çağırdığı genç ABD’li müzikçi Robert Craft’ın serial müziğe yakınlığı neo-klasik tarzı aşmasına yardımcı oldu ve seri müzik teknikleriyle eserler yaratmaya yöneltti. 1946'da ABD vatandaşlığına geçti. 1962'de bir dizi konser vermek için ülkesi Rusya'ya dönen Stravinsky, devlet başkanı Kuruşçev ile iki saat başbaşa görüştü ama Sovyetler Birliği'ne dönme teklifini kabul etmedi.
1966'dan itibaren sağlığının bozulması nedeniyle gittikçe daha az eser verdi. 1969'da New York'a taşındı ve son yıllarını bu şehirde geçirdi. 6 Nisan 1971'de New York'ta hayatını kaybeden sanatçının mezarı Venedik'te San Michale Adası'ndadır.
Bale ve diğer erken dönem eserleri [değiştir]

Rimsky-Korsakov’un Stravinski'nin ilk eserleri üzerindeki etkisi kolay fark edilmektedir. 1908 senesinde yazılan orkestra eseri ’Scherzo fantastique’i dinleyip etkilenen Serge Diaghilev Stravinski'den bir bale yazmasını istedi. Bunu yıllar sürecek olan bir beraber çalışma süreci izledi. Stravinski’nin Diaghilev için ilk balesi Ateş Kuşu (1910) ve Petruşka (1911) dramatik ifadesi, zengin orkestrasyonu ve rus halk müziğinden alınmış tanıdık melodileri sayesinde halk tarafından büyük beğeni topladı.
Le sacre du printemps (1913, Bahar Ayini)’ın galası Nizinsky’nin yaptığı alışılmamış koreografi, müziğin armonik yapısı, asimetrik ve değişken ritmik yapısı nedeniyle eser büyük bir tiyatro skandalı oldu. 1910 ile 1914 arası Stravinsky Wolhynien'de ve İsviçre'de yaşadı. Birinci dünya savaşının patlak vermesiyle Stravinski İsviçre’de kalmaya karar verdi. Burada A Soldier’s Tale’ı (1918, Bir Askerin Hikayesi) besteledi. Bu dönemlerdeki caz etkisi bu eserde olduğu kadar 1918'de 11 enstruman için bestelediği Rag-Time’da ve 1919’da piyano için bestelediği Rag-Music’de belirgin olarak farkedilmektedir.
1920'de Stravinski Paris'e yerleşti. Orada Pablo Picasso, Jean Cocteau, André Gide, Henri Maisse ve Alexander Benois gibi dönemin önemli fransız ya da Fransa'da yaşayan sanatçılarıyla tanıştı. Bu yıllarda önemli eserlerinden Symphonies d’instruments á vent (1920), Opera buffa Mavra (1922), ve 1923'te rus balesi tarafından sahneye konulan rus dansı Les Noces (1923, Düğün) ortaya çıktı. Mavra ve İsviçre'de bestelenen ve 1920' de Paris'de sahneye konulan bale Pulcinella, Stravinski’nin neoklasizme yönelişinin başlangıcı sayılır. Stravinski Paris’te ailesini geçindirebilmek için piyanist ve şef olarak çalıştı. Bu sebeple 1924'te yazılan Piyano ve Ahşap Nefesliler için Konçerto gibi birçok piyano eseri yazdı.
Neoklasik Eserler [değiştir]

1923'ten sonra Stravinski'nin neoklasik eserleri ortaya çıkmaya başladı. Bu dönemdeki çalışmalar son romantik dönemin yoğun duygusallığına kasıtlı bir tepki olarak sanatsal bir tarafsızlık barındırmaktaydı. Bu ideali Stravinski 1935'te yazdığı anılarında şöyle açıklar: “Müzik doğal olarak herhangi birşeyi ifade etme gücüne sahip değildir ve performanscılar kendi fikir ve bireysel ifadelerini eklemeden bestecinin eğilimlerini takip etmelidirler.“ Bu modern müziğin oluşumunda büyük payı olan güçlü estetik bir etkiydi.
Opera-Oratoryum Oedipus Rex (1927), melodram Persephone (1934), ve bale Apollo Musagetes (1928) rus koreograf George Balansin için bu dönemde yazdığı önemli eserlerden. 1939’da Stravinski Avrupa’yı terketti. Amerika’ya iltica etti ve Hollywood’a yerleşti. Orada Circus Polka (1942), orkestra için Danses concertantes (1942), Broadway revüsü için Scènes de ballet (1944) gibi sipariş üzerine bir çok eser besteledi. Bunun yanında 3 Bölümlü Senfoni (1945), klarnet ve caz grubu için Abanoz Konçertosu (1945), ve opera The Rake’s Progress (1951, Libretto: W.H.Auden ve Chester Kallman) gibi önemli eserler de besteledi.
Seri-Müziğe ilgisi [değiştir]

1948'de Stravinski, Amerikalı bir orkestra şefi olan Robert Craft tarafından tekrar ve bu sefer kalıcı olarak Avusturyalı besteci Arnold Schönberg'in 12 Ton Müziği ile Schönberg'in öğrencisi Anton von Webern'in Seri Müzik teknikleriyle karşı karşıya getirildi. Bu çabanın sonucunda Kantate Threni (1958), piyano ve orkestra için Movements (1959) ve son büyük eseri Requiem Canticles (1966) ortaya çıktı.
1967'de Stravinski son kez olarak kendi eserlerinin plak kaydında orkestrayı yönetti. 6 Nisan 1971'de New York'ta öldü ve Venedik'teki San Michele adasına Diaghile'nin mezarının yakınına gömüldü.
Sahne ve orkestra eserlerinin yanında Stravinski birçok piyano, oda müziği, koro eserleri, solo vokal eserleri ve yabancı eserler üzerine çalışmalar yaptı. Eserlerinde birçok müzikal stili kullandı. Rus ulusal stili, caz, neoklasizm, bitonalite, atonalite, ve seri müzik. Büyük bir besteci olasını sağlayan en önemli özelliklerinden biri kendisini devamlı geliştirmesi ve her yeni tekniği kendi gelişimine başarılı bir şekilde entegre edebilmesiydi. Sadece tek bir yoldan gitmek kendi tabiriyle "geriye gitmek" idi. Stravinski'nin eserleri 20. yüzyıl müziğinin en önemli eğilimlerini yansıtmış ve aynı zamanda onu da etkilemiştir. Onun bugüne kadar gelen önemi zaman zaman dini konular tarafından da belirlenen orijinalliğe ve hayranlık uyandıran teknik virtuoziteye dayanmaktadır.

Dış Bağlantılar [değiştir]


Wikimedia Commons'ta
İgor Stravinski ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur.
17 Haziran 2009 tarihli Stravinski temalı Google logosu
Glass, Philip. 1999. "Igor Stravinsky" (Time Magazine profili) (İngilizce)
NY Times obituary by Donal Henahan, 7 Nisan 1971 (İngilizce)
A'dan Z'ye Stravinsky (İngilizce)
Stravinsky'nin ses kayıt provası “Symphonies of Wind Instruments in Memory of Debussy” Los Angeles, 1947 (İngilizce)
Stravinsky conducting the New Zealand Symphony Orchestra in 1961 (film) (İngilizce)
Stravinsky Podcast Series by Sony BMG Masterworks (İngilizce)
Excerpts ses arşivinden Stravinsky'nin çalışmaları (İngilizce)
Besteci ile ilgili bu madde bir taslaktır. İçeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.
Bir Rus'un biyografisi olan bu madde bir taslaktır. İçeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.
Kategoriler: Besteci taslaklarıRus taslakları1882 doğumlular1971 yılında ölenlerSankt Petersburg doğumlularRus bestecilerRus opera bestecileriİtalya'da defnedilenler
قس اردو

ایگور سٹراونسکی (انگریزی: Igor Stravinsky) روس میں پیدا ہوئے بعد میں وہ فرانس اور پھر امریکہ منتقل ہو گئے۔ وہ ایک موسیقار تھے۔
زمرہ جات: روسی موسیقارروسی شخصیاتجامعہ ہارورڈ کی شخصیات
قس انگلیسی
Igor Fyodorovich Stravinsky (sometimes spelled Strawinsky or Stravinskii; Russian: Игорь Фёдорович Стравинский, transliterated: Igorʹ Fëdorovič Stravinskij; Russian pronunciation: [ˌiɡərʲ ˌfʲjodɐrɐvʲɪtɕ strɐˈvʲinskʲɪj]; 17 June [O.S. 5 June] 1882 – 6 April 1971) was a Russian, and later French and American composer, pianist and conductor. He is considered by many to be one of the most important and influential composers of the 20th century.
Stravinsky's compositional career was notable for its stylistic diversity. He first achieved international fame with three ballets commissioned by the impresario Sergei Diaghilev and first performed in Paris by Diaghilev's Ballets Russes: The Firebird (1910), Petrushka (1911) and The Rite of Spring (1913). The Rite of Spring, which provoked a riot during its premiere[why?], transformed the way in which subsequent composers thought about rhythmic structure and was largely responsible for Stravinsky's enduring reputation as a musical revolutionary who pushed the boundaries of musical design. His "Russian phase" was followed in the 1920s by a period in which he turned to neoclassical music. The works from this period tended to make use of traditional musical forms (concerto grosso, fugue and symphony). They often paid tribute to the music of earlier masters, such as J.S. Bach and Tchaikovsky. In the 1950s, Stravinsky adopted serial procedures. His compositions of this period shared traits with examples of his earlier output: rhythmic energy, the construction of extended melodic ideas out of a few two- or three-note cells and clarity of form, of instrumentation and of utterance.
Contents [show]
[edit]Life and career

[edit]Early life in Russia


Igor Stravinsky, 1903
Stravinsky was born on 17 June 1882 in the Russian resort town of Oranienbaum[1] and was brought up in Saint Petersburg.[2] His parents were Fyodor Stravinsky, a bass singer at the Mariinsky Theatre in Saint Petersburg, and Anna (née Kholodovsky).[3] He recalled his schooldays as being lonely, later saying that "I never came across anyone who had any real attraction for me".[4] Stravinsky began piano lessons as a young boy, studying music theory and attempting composition. In 1890, he saw a performance of Tchaikovsky's ballet The Sleeping Beauty at the Mariinsky Theatre. By age fifteen, he had mastered Mendelssohn's Piano Concerto in G minor and finished a piano reduction of a string quartet by Glazunov, who reportedly considered Stravinsky to be unmusical and thought little of his skills.[5]
Despite his enthusiasm for music, his parents expected him to become a lawyer. Stravinsky enrolled to study law at the University of Saint Petersburg in 1901, but he attended fewer than fifty class sessions during his four years of study.[6] In the summer of 1902 Stravinsky stayed with the composer Nikolai Rimsky-Korsakov and his family in the German city of Heidelberg, where Rimsky-Korsakov, arguably the leading Russian composer at that time, suggested to Stravinsky that he should not enter the Saint Petersburg Conservatoire, but instead study composing by taking private lessons, in large part because of his age.[7] Stravinsky's father died of cancer that year, by which time his son had already begun spending more time on his musical studies than on law.[8] The university was closed for two months in 1905 in the aftermath of Bloody Sunday:[9] Stravinsky was prevented from taking his final law examinations and later received a half-course diploma in April 1906.[3] Thereafter, he concentrated on studying music. In 1905, he began to take twice-weekly private lessons from Rimsky-Korsakov, whom he came to regard as a second father.[6] These lessons continued until Rimsky-Korsakov's death in 1908.[10]
In 1905 he was betrothed to his cousin Yekaterina Gabrielovna Nossenko, whom he had known since early childhood.[11] In spite of the Orthodox Church's opposition to marriage between first cousins, the couple married on 23 January 1906: their first two children, Fyodor (Theodore) and Ludmila, were born in 1907 and 1908, respectively.[12]


A costume sketch by Léon Bakst for The Firebird
In February 1909, two orchestral works, the Scherzo fantastique and Feu d'artifice (Fireworks) were performed at a concert in Saint Petersburg, where they were heard by Sergei Diaghilev, who was at that time involved in planning to present Russian opera and ballet in Paris. Diaghilev was sufficiently impressed by Fireworks to commission Stravinsky to carry out some orchestrations and then to compose a full-length ballet score, The Firebird.[13]
[edit]Life in Switzerland


Vaslav Nijinsky as Petrushka in 1910–11
Stravinsky traveled to Paris in 1910 to attend the final rehearsals and the premiere of The Firebird. His family joined him before the end of the ballet season that year and they decided to remain in the West for a time, as his wife was expecting their third child. They moved to Switzerland, living in Clarens, and later Lausanne where, in September 1910, their second son Siatoslav Soulima was born.[14] A third child, Maria Milena, was born in 1913. While pregnant with Maria Milena, Yekaterina was found to have tuberculosis and was placed in a Swiss sanatorium in Leysin for her confinement.[15]
Over the next four years Stravinsky and his family lived in Russia during the summer months and spent each winter in Switzerland, which became a second home to them.[16] During this period Stravinsky composed three further works for the Ballets Russes—Petrushka, a ballet in four scenes (1911), the two-part ballet The Rite of Spring (1913) and his 'ballet with song' in one act, Pulcinella (1920).[17] He briefly travelled to Russia in July 1914 to collect research materials for his dance cantata Les noces before returning to Switzerland, just before the national borders closed following the outbreak of World War I. [18] He was not to return to his homeland for almost half a century.
The family struggled financially during this period. Russia (and its successor the USSR) did not adhere to the Berne convention and this created problems for Stravinsky when collecting royalties for the performances of all his Ballet Russe compositions.[19] Stravinsky blamed Diaghilev for his finanical troubles, whom he accused of failing to live up to the terms of a contract they had signed.[8] He approached the Swiss philanthropist Werner Reinhart for financial assistance during the time he was writing Histoire du soldat (The Soldier's Tale). Reinhart sponsored and largely underwrote its first performance, conducted by Ernest Ansermet on 28 September 1918 at the Theatre Municipal de Lausanne.[20] In gratitude, Stravinsky dedicated the work to Reinhart and gave him the original manuscript.[21] Reinhart supported Stravinsky further when he funded a series of concerts of his chamber music in 1919: included was a suite from Histoire du soldat arranged for violin, piano and clarinet,[22] which was first performed on 8 November 1919, in Lausanne.[23] In gratitude to his benefactor, Stravinsky also dedicated his Three Pieces for Clarinet (October–November 1918) to Reinhart, who was an excellent amateur clarinetist.[24]
[edit]Life in France


Stravinsky as drawn by Picasso in Paris on 31 December 1920


Igor Stravinsky in 1921
Stravinsky moved with his family to France in 1920, [25] He formed a business and musical relationship with the French piano manufacturing company Pleyel. Pleyel essentially acted as his agent in collecting mechanical royalties for his works and provided him with a monthly income and a studio space at its headquarters in which he could work and entertain friends and business acquaintances.[26] Under the terms of his contract with the company, Stravinsky agreed to arrange (and to some extent re-compose) many of his early works for the Pleyela, Pleyel's brand of player piano.[27] He did so in a way that made full use of all of the piano's eighty-eight notes, without regard for human fingers or hands. The rolls were not recorded, but were instead marked up from a combination of manuscript fragments and handwritten notes by Jacques Larmanjat, musical director of Pleyel's roll department. Among the compositions that were issued on the Pleyela piano rolls are The Rite of Spring, Petrushka, The Firebird and Song of the Nightingale. During the 1920s, Stravinsky recorded Duo-Art rolls for the Aeolian Company in both London and New York, not all of which have survived.[28]
Patronage was never far away. In the early 1920s, Leopold Stokowski gave Stravinsky regular support through a pseudonymous 'benefactor'.[29] The composer was also able to attract commissions: most of his work from The Firebird onwards was written for specific occasions and was paid for generously.[citation needed]


Vera Stravinsky
Stravinsky met Vera de Bosset in Paris in February 1921,[30] when she was married to the painter and stage designer Serge Sudeikin, and they began an affair which led to Vera leaving her husband.[31] From then until his wife's death in 1939, Stravinsky led a double life, spending some time with his first family and the rest with Vera.[32] Stravinsky's wife reportedly bore her husband's infidelity "with a mixture of magnaminity, bitterness, and compassion".[33]
After living near Paris for a short while, the Stravinsky family moved to the south of France, becoming French citizens in 1934 and returning to Paris that year, to live at the rue du Faubourg Saint-Honoré.[34] Stravinsky later remembered this last European address as his unhappiest, as his wife's tuberculosis infected both himself and his eldest daughter Ludmila, who died in 1938. Yekaterina, to whom he had been married for 33 years, died of tuberculosis a year later.[35] Stravinsky himself spent five months in hospital, during which time his mother died.[36] During his later years in Paris, Stravinsky had developed professional relationships with key people in the United States: he was already working on his Symphony in C for the Chicago Symphony Orchestra[37] and he had agreed to deliver lectures at Harvard during 1939.[38] A few months after World War II broke out in September 1939, Stravinsky moved to the United States. Vera followed him the following year and they were married in Bedford, Massachusetts on 9 March 1940.[39]
[edit]Life in America


Essex House in New York, where Stravinsky lived to the end of his life
Stravinsky settled in West Hollywood.[40] He spent more time living in Los Angeles than in any other city.[41] He became a naturalized United States citizen in 1945. [42]
Stravinsky had adapted to life in France, but moving to America at the age of 58 was a very different prospect. For a while, he maintained a circle of contacts and emigré friends from Russia, but he eventually found that this did not sustain his intellectual and professional life. He was drawn to the growing cultural life of Los Angeles, especially during World War II, when so many writers, musicians, composers and conductors settled in the area: these included Otto Klemperer, Thomas Mann, Franz Werfel, George Balanchine and Arthur Rubinstein. Bernard Holland claimed Stravinsky was especially fond of British writers, who visited him in Beverly Hills, "like W. H. Auden, Christopher Isherwood, Dylan Thomas. They shared the composer's taste for hard spirits – especially Aldous Huxley, with whom Stravinsky spoke in French".[43] Stravinsky sometimes conducted concerts with the Los Angeles Philharmonic at the famous Hollywood Bowl and he conducted other orchestras throughout the United States. His plans to write an opera with W. H. Auden coincided with a meeting with the musicologist Robert Craft, who became Stravinsky's interpreter, chronicler, assistant conductor and factotum for countless musical and social tasks, living with him until his death.


Grave of Stravinsky in San Michele Island, Venice
Stravinsky's unconventional major seventh chord in his arrangement of "The Star-Spangled Banner" led to an incident with the Boston police on 15 January 1944, and he was warned that the authorities could impose a $100 fine upon any "rearrangement of the national anthem in whole or in part".[44][45] The incident soon established itself as a myth, in which Stravinsky was supposedly arrested for playing the music.[46]
Stravinsky was on the lot of Paramount Pictures during the recording of the musical score to the 1956 film The Court Jester. The red 'recording in progress' light was illuminated to prevent interruptions and Vic Schoen, the composer of the score, had started to conduct a cue, but at that moment he saw that the entire orchestra had turned to look at Stravinsky, who had just walked into the studio. Schoen said, "The entire room was astonished to see this short little man with a big chest walk in and listen to our session. I later talked with him after we were done recording. We went and got a cup of coffee together. After listening to my music Stravinsky told me, "You have broken all the rules". At the time I didn't understand his comment, because I had been self-taught. It took me years to figure out what he had meant".[cite this quote]
Stravinsky's professional life encompassed most of the 20th century, including many of its modern classical music styles, and he influenced composers both during and after his lifetime. In 1959, he was awarded the Sonning Award, Denmark's highest musical honour. In 1962, he accepted an invitation to return to Leningrad for a series of concerts. During his stay in the USSR, he visited Moscow and met several leading Soviet composers, including Dmitri Shostakovich and Aram Khachaturian.[47]
In 1969, Stravinsky moved to the Essex House in New York, where he lived until his death in 1971 at age 88. He was buried at San Michele, close to the tomb of Diaghilev.
He has a star on the Hollywood Walk of Fame and in 1987 he was posthumously awarded the Grammy Award for Lifetime Achievement. He was posthumously inducted into the National Museum of Dance C.V. Whitney Hall of Fame in 2004.
[edit]Personality



Stravinsky and Pablo Picasso collaborated on Pulcinella in 1920. Picasso took the opportunity to make several sketches of the composer.
Stravinsky displayed an inexhaustible desire to explore and learn about art, literature and life, which manifested itself in several of his Paris collaborations. Not only was he the principal composer for Diaghilev's Ballets Russes, but he also collaborated with Picasso (Pulcinella, 1920), Jean Cocteau (Oedipus Rex, 1927) and George Balanchine (Apollon musagète, 1928). His taste in literature was wide and reflected his constant desire for new discoveries. The texts and literary sources for his work began with a period of interest in Russian folklore, which progressed to classical authors and the Latin liturgy and moved on to contemporary France (André Gide, in Persephone) and eventually English literature, including Auden, T. S. Eliot and medieval English verse.
According to Robert Craft, Stravinsky remained a confirmed monarchist throughout his life and loathed the Bolsheviks from the very beginning.[48] In 1930, he remarked, "I don't believe that anyone venerates Mussolini more than I ... I know many exalted personages, and my artist's mind does not shrink from political and social issues. Well, after having seen so many events and so many more or less representative men, I have an overpowering urge to render homage to your Duce. He is the saviour of Italy and – let us hope – Europe". Later, after a private audience with Mussolini, he added, "Unless my ears deceive me, the voice of Rome is the voice of Il Duce. I told him that I felt like a fascist myself... In spite of being extremely busy, Mussolini did me the great honour of conversing with me for three-quarters of an hour. We talked about music, art and politics".[49] When the Nazis placed Stravinsky's works on the list of "Entartete Musik", he lodged a formal appeal to establish his Russian genealogy and declared, "I loathe all communism, Marxism, the execrable Soviet monster, and also all liberalism, democratism, atheism, etc.."[50] Towards the end of his life, at Craft's behest, Stravinsky made a return visit to his native country and composed a cantata in Hebrew, travelling to Israel for its performance.[48][page needed]
Stravinsky proved adept at playing the part of a 'man of the world', acquiring a keen instinct for business matters and appearing relaxed and comfortable in public. His successful career as a pianist and conductor took him to many of the world's major cities, including Paris, Venice, Berlin, London, Amsterdam and New York and he was known for his polite, courteous and helpful manner. Stravinsky was reputed to have been a philanderer and was rumoured to have had affairs with high-profile partners, such as Coco Chanel. He never referred to it himself, but Chanel spoke about the alleged affair at length to her biographer Paul Morand in 1946; the conversation was published thirty years later.[51] The accuracy of Chanel's claims has been disputed by both Stravinsky's widow, Vera, and by Craft.[52] Chanel's fashion house avers there is no evidence that any affair between Chanel and Stravinsky ever occurred.[53] A fictionalization of the supposed affair formed the basis of the novel Coco and Igor (2002) and a film, Coco Chanel & Igor Stravinsky (2009). Despite these supposed liaisons, it is known that Stravinsky was a family man who devoted considerable amounts of his time and money to his children.[54]
[edit]Religion

Stravinsky was a devout member of the Russian Orthodox Church during most of his life, remarking at one time that, "Music praises God. Music is well or better able to praise him than the building of the church and all its decoration; it is the Church's greatest ornament".[55]
Although Stravinsky was not outspoken about his faith, he was a deeply religious man throughout some periods of his life. As a child, he was brought up by his parents in the Russian Orthodox Church. Baptized at birth, he later rebelled against the Church and abandoned it by the time he was fourteen or fifteen years old.[56] Throughout the rise of his career he was estranged from Christianity and it was not until he reached his early forties that he experienced a spiritual crisis. After befriending a Russian priest, Father Nicholas, after his move to Nice in 1924, he reconnected with his faith. He rejoined the Russian Orthodox Church and afterwards remained a committed Christian.[57] Robert Craft noted that Stravinsky prayed daily, before and after composing, and also prayed when facing difficulty.[58] Towards the end of his life, he was no longer able to attend church services.
In his late seventies, Stravinsky said:
I cannot now evaluate the events that, at the end of those thirty years, made me discover the necessity of religious belief. I was not reasoned into my disposition. Though I admire the structured thought of theology (Anselm's proof in the Fides Quaerens Intellectum, for instance) it is to religion no more than counterpoint exercises are to music. I do not believe in bridges of reason or, indeed, in any form of extrapolation in religious matters. ... I can say, however, that for some years before my actual "conversion," a mood of acceptance had been cultivated in me by a reading of the Gospels and by other religious literature. ...[59]
[edit]Music

Further information: List of compositions by Igor Stravinsky
Stravinsky's career as a composer may be divided roughly into three stylistic periods:
[edit]Russian period (c. 1908 – 1919)


Stravinsky and Rimsky-Korsakov (seated together on the left) in 1908
Stravinsky's first period (which excludes some of his early minor works) began with Feu d'artifice (Fireworks) and included the three ballets he composed for Diaghilev. These three works have several characteristics in common: they are scored for an extremely large orchestra; they use Russian folk themes and motifs. They also exhibit considerable stylistic development, from The Firebird, which emphasizes certain tendencies in Rimsky-Korsakov and features pandiatonicism in a conspicuous way in the third movement, to the use of polytonality in Petrushka and the intentionally brutal polyrhythms and dissonances of The Rite of Spring.[citation needed]
If Stravinsky's stated intention was "to send them all to hell",[60] then he may have rated the 1913 premiere of The Rite of Spring as a success: it is a famous classical music riot and Stravinsky referred to it on several occasions in his autobiography as a "scandale".[61] There were reports of fistfights in the audience and the need for a police presence during the second act. The real extent of the tumult is open to debate and the reports may be apocryphal.[62] Other pieces from the Russian period include: Le Rossignol (The Nightingale); Renard (1916); Histoire du soldat (1918); and Les noces (The Wedding) (1923).
[edit]Neoclassical period (c. 1920 – 1954)
The next phase of Stravinsky's compositional style extends from the opera Mavra (1921–22), which is regarded as the start of his neo-classical period, until 1952, when he turned to serialism. [3]Pulcinella (1920) and the Octet for wind instruments (1923) are the first of his compositions to feature his re-examination of the classical music of Mozart, J. S. Bach and their contemporaries.[citation needed] Oedipus Rex (1927), Apollon musagète (1928), and the Dumbarton Oaks Concerto (1937–38) continued his re-thinking of 18th-century musical styles. Other works from this period include the three symphonies: the Symphonie des Psaumes (Symphony of Psalms, 1930), Symphony in C (1940) and the Symphony in Three Movements (1945).[citation needed]
Apollon (1928), Persephone (1933) and Orpheus (1947) exemplify not only Stravinsky's return to the music of the Classical period, but also his exploration of themes from the ancient Classical world such as Greek mythology.
In 1951, he completed his last neo-classical work, the opera The Rake's Progress, to a libretto by W. H. Auden that was based on the etchings of William Hogarth. It premiered in Venice that year and was produced around Europe the following year, before being staged in the New York Metropolitan Opera in 1953. [63] It was staged by the Santa Fe Opera in a 1962 Stravinsky Festival, in honor of the composer's 80th birthday and was revived by the Metropolitan Opera in 1997.
[edit]Serial period (1954 – 1968)
In the 1950s, Stravinsky began using serial compositional techniques such as dodecaphony, the twelve-tone technique originally devised by Arnold Schoenberg.[64]
He first experimented with non-twelve-tone serial techniques in small-scale vocal and chamber works such as the Cantata (1952), the Septet (1953) and Three Songs from Shakespeare (1953). The first of his compositions to be fully based on such techniques was In Memoriam Dylan Thomas (1954). Agon (1954–57) was the first of his works to include a twelve-tone series and Canticum Sacrum (1955) was the first piece to contain a movement entirely based on a tone row.[65] Stravinsky expanded his use of dodecaphony in works such as Threni (1958), A Sermon, a Narrative, and a Prayer (1961) and The Flood (1962), which are based on biblical texts.[citation needed]
[edit]Innovation and influence

Stravinsky has been called "one of music's truly epochal innovators".[66] The most important aspect of Stravinsky's work, aside from his technical innovations (including in rhythm and harmony), is the 'changing face' of his compositional style while always 'retaining a distinctive, essential identity'.[66]
Stravinsky's use of motivic development (the use of musical figures that are repeated in different guises throughout a composition or section of a composition) included additive motivic development. This is where notes are subtracted or added to a motif without regard to the consequent changes in metre. A similar technique can be found as early as the sixteenth century, for example in the music of Cipriano de Rore, Orlandus Lassus, Carlo Gesualdo and Giovanni de Macque, music with which Stravinsky exhibited considerable familiarity.[67]
The Rite of Spring is notable for its relentless use of ostinati, for example in the eighth note ostinato on strings accented by eight horns in the section Augurs of Spring (Dances of the Young Girls). The work also contains passages where several ostinati clash against one another. Stravinsky was noted for his distinctive use of rhythm, especially in The Rite of Spring.[68] According to the composer Philip Glass, "the idea of pushing the rhythms across the bar lines [...] led the way [...]. The rhythmic structure of music became much more fluid and in a certain way spontaneous".[69] Glass mentions Stravinsky's "primitive, offbeat rhythmic drive".[70] According to Andrew J. Browne, "Stravinsky is perhaps the only composer who has raised rhythm in itself to the dignity of art".[71] Stravinsky's rhythm and vitality greatly influenced the composer Aaron Copland.[72]
Stravinsky's first neo-classical works were the ballet Pulcinella of 1920 and the stripped-down and delicately scored Octet for Wind Instruments (1923). He may have been preceded in his use of neoclassical devices by composers such as Prokofiev and Erik Satie. By the late 1920s and 1930s, the use by composers of neoclassicism had become widespread. He composed pieces that elaborated on individual works by earlier composers, a tradition that goes back at least to the fifteenth century quodlibet and parody mass. An early example is his Pulcinella (1920), in which he used music attributed to Giovanni Pergolesi and other composers. His source material was at times quoted directly and at other times reinvented. He developed this technique further in the ballet The Fairy's Kiss (1928), which was based on music by Tchaikovsky. Later examples of comparable musical transformations include Stravinsky's use of Schubert's Marche Militaire No. 1 in his Circus Polka (1942) and "Happy Birthday to You" in Greeting Prelude (1955).[citation needed]
[edit]Use of the orchestra
As with many late romantic composers, Stravinsky often called for huge orchestral forces, especially in his early ballets. The Firebird proved him to be the equal of Nikolai Rimsky-Korsakov and lit the "fuse under the instrumental make-up of the 19th century orchestra". In The Firebird he took the orchestra apart and analysed it.[73] Aaron Copland characterized The Rite of Spring as the foremost orchestral achievement of the 20th century.[74]
[edit]Reception

Stravinsky was named by Time magazine as one of the 100 most influential people of the century.[70] He became a naturalized French citizen in 1934 and a naturalized United States citizen in 1945. In addition to the recognition he received for his compositions, he achieved fame as a pianist and a conductor, often at the premieres of his works. In 1923, Erik Satie wrote an article about Igor Stravinsky in Vanity Fair.[75]
Satie had met Stravinsky for the first time in 1910. His attitude towards the Russian composer is marked by deference, as can also be seen from the letters he wrote to him in 1922, in preparation for the Vanity Fair article. With a touch of irony, he concluded in one of these letters, "I admire you: are you not the Great Stravinsky? I am but little Erik Satie".[citation needed] In the published article, Satie argued that measuring the 'greatness' of an artist by comparing him to other artists, as if speaking about some 'truth', is illusory and that every piece of music should be judged on its own merits and not by comparing it to the standards of other composers. That was exactly what Jean Cocteau did when he commented deprecatingly on Stravinsky in his 1918 book, Le Coq et l'Arlequin.[76]
According to The Musical Times in 1923:
All the signs indicate a strong reaction against the nightmare of noise and eccentricity that was one of the legacies of the war.... What has become of the works that made up the program of the Stravinsky concert which created such a stir a few years ago? Practically the whole lot are already on the shelf, and they will remain there until a few jaded neurotics once more feel a desire to eat ashes and fill their belly with the east wind. [77]
In 1935, the American composer Marc Blitzstein compared Stravinsky to Jacopo Peri and C.P.E. Bach, conceding that, "there is no denying the greatness of Stravinsky. It is just that he is not great enough".[78] Blitzstein's Marxist position was that Stravinsky's wish to "divorce music from other streams of life", which is "symptomatic of an escape from reality", resulted in a "loss of stamina", naming specifically Apollo, the Capriccio, and Le Baiser de la fée.[79]
The composer Constant Lambert described pieces such as Histoire du soldat as containing "essentially cold-blooded abstraction".[80] Lambert continued, "melodic fragments in Histoire du Soldat are completely meaningless themselves. They are merely successions of notes that can conveniently be divided into groups of three, five, and seven and set against other mathematical groups" and he described the cadenza for solo drums as "musical purity...achieved by a species of musical castration". He compared Stravinsky's choice of "the drabbest and least significant phrases" to Gertrude Stein's: "Everyday they were gay there, they were regularly gay there everyday" ("Helen Furr and Georgine Skeene", 1922), "whose effect would be equally appreciated by someone with no knowledge of English whatsoever".[81]
In his 1949 book Philosophy of Modern Music, Theodor W. Adorno described Stravinsky as an acrobat and spoke of hebephrenic and psychotic traits in several of Stravinsky's works. Contrary to a common misconception, Adorno didn't believe the hebephrenic and psychotic imitations that the music was supposed to contain were its main fault, as he pointed out in a postscriptum that he added later to his book. Adorno's criticism of Stravinsky is more concerned with the "transition to positivity" he[who?] found in the his neoclassical works.[82] Part of the composer's error, in Adorno's view, was his neo-classicism,[83] but of greater importantance was his music's "pseudomorphism of painting", playing off le temps espace (time-space) rather than le temps durée (time-duration) of Henri Bergson.[84] According to Adorno, "one trick characterizes all of Stravinsky's formal endeavors: the effort of his music to portray time as in a circus tableau and to present time complexes as though they were spatial. This trick, however, soon exhausts itself".[85] Adorno maintained that the "rhythmic procedures closely resemble the schema of catatonic conditions. In certain schizophrenics, the process by which the motor apparatus becomes independent leads to infinite repetition of gestures or words, following the decay of the ego".[86]
Stravinsky's reputation in Russia and the USSR rose and fell. Performances of his music were banned from around 1933 until 1962, the year Nikita Khrushchev invited him to the USSR for an official state visit. In 1972, an official proclamation by the Soviet Minister of Culture, Ekaterina Furtseva, ordered Soviet musicians to "study and admire" Stravinsky's music and she made hostility toward it a potential offence.[87]
While Stravinsky's music has been criticized for its range of styles, scholars had "gradually begun to perceive unifying elements in Stravinsky's music" by the 1980s. Earlier writers, such as Aaron Copland, Elliott Carter, Boris de Schloezer and Virgil Thomson, writing in Modern Music (a quarterly review published between 1925 and 1946), could find only a common "'seriousness' of 'tone' or of 'purpose', 'the exact correlation between the goal and the means', or a dry 'ant-like neatness'".[88]
Stravinsky was honored in 1982 by the United States Postal Service with a 2¢ Great Americans series postage stamp.
[edit]Awards

1959: Léonie Sonning Music Prize
Grammy Awards
1962: Best Classical Composition by Contemporary Composer (The Flood)[89]
1962: Best Classical Performance – Orchestra (The Firebird, Igor Stravinsky conducting Columbia Symphony Orchestra)[89]
1962: Best Classical Performance – Instrumental Soloist (with orchestra) (Violin Concerto in D, Isaac Stern; Igor Stravinsky conducting Columbia Symphony Orchestra)[89]
1987: Lifetime Achievement (posthumous)
[edit]Recordings and publications

Further information: Igor Stravinsky discography

3 Pieces for Clarinet Alone

Problems listening to this file? See media help.
Igor Stravinsky found recordings a practical and useful tool in preserving his thoughts on the interpretation of his music. As a conductor of his own music, he recorded primarily for Columbia Records, beginning in 1928 with a performance of the original suite from The Firebird and concluding in 1967 with the 1945 suite from the same ballet.[90] In the late 1940s he made several recordings for RCA Victor at the Republic Studios in Los Angeles. Although most of his recordings were made with studio musicians, he also worked with the Chicago Symphony Orchestra, the Cleveland Orchestra, the CBC Symphony Orchestra, the New York Philharmonic Orchestra, the Royal Philharmonic Orchestra and the Bavarian Broadcasting Symphony Orchestra.
During his lifetime, Stravinsky appeared on several telecasts, including the 1962 world premiere of The Flood on CBS television. Although he made an appearance, the actual performance was conducted by Robert Craft.[91] Numerous films and videos of the composer have been preserved.
Stravinsky published a number of books throughout his career, almost always with the aid of a (sometimes uncredited) collaborator. In his 1936 autobiography, Chronicles of My Life, which was written with the help of Walter Nouvel, Stravinsky included his well-known statement that "music is, by its very nature, essentially powerless to express anything at all".[92] With Alexis Roland-Manuel and Pierre Souvtchinsky, he wrote his 1939–40 Harvard University Charles Eliot Norton Lectures, which were delivered in French and first collected under the title Poétique musicale in 1942 and then translated in 1947 as Poetics of Music.[93] In 1959, several interviews between the composer and Robert Craft were published as Conversations with Igor Stravinsky,[94] which was followed by a further five volumes over the following decade.
[edit]References

^ Greene 1985, p. 1101.
^ White 1979, p. 4.
^ a b c Walsh 2001.
^ Stravinsky 1962, p. 8.
^ Dubal 2001, p. 564.
^ a b Dubal 2001, p. 565.
^ White 1979, p. 8.
^ a b Palmer 1982.
^ Walsh 2000, p. 83.
^ Stravinsky 1962, p. 24.
^ White 1979, p. 5.
^ White 1979, pp. 11–12.
^ White 1979, pp. 15–16.
^ White 1979, p. 18.
^ White 1979, p. 29.
^ White 1979, p. 33.
^ Oliver 1995, p. 221.
^ Oliver 1995, p. 74.
^ White 1979, p. 85.
^ White 1979, pp. 47–48.
^ Keller 2011, p. 456.
^ Stravinsky 1962, p. 83.
^ White 1979, p. 50.
^ "Stravinsky: Histoire Du Soldat Suite". Naxosdirect.com. Retrieved 9 March 2010.
^ Stravinsky 1962, pp. 84–86.
^ Compositions for Pianola Retrieved 3 March 2012.
^ White 1979, p. 573.
^ Lawson 1986, pp. 298–301.
^ See "Stravinsky, Stokowski and Madame Incognito", Craft 1992, 73–81.
^ Walsh 2000, p. 336.
^ Vera de Bosset Sudeikina (Vera Stravinsky) profile at bbc.co.uk. Retrieved 3 March 2012.
^ Cooper 2000, p. 306.
^ Joseph 2001, p. 73.
^ White 1979, pp. 77, 84.
^ White 1979, p. 90.
^ Stravinsky; Craft 1960, p. 18.
^ Joseph 2001, p. 279.
^ Walsh 2006, p. 595.
^ White 1979, p. 93.
^ "3 June 1957, The Daily Mirror, Stravinsky turns 75". Latimesblogs.latimes.com. 3 June 2007. Retrieved 9 March 2010.
^ Holland 2001.
^ White 1979, p. 390.
^ Holland 2001
^ "Mass. Gen. Laws ch. 249, § 9".
^ According to Michael Steinberg's liner notes to Stravinsky in America, RCA 09026-68865-2, p. 7, the police "removed the parts from Symphony Hall", quoted in Thom 2007, p. 50.
^ Walsh 2006, p. 152.
^ White 1979, pp. 146–48.
^ a b Craft 1982,[page needed].
^ Sachs 1987, p. 168.
^ Taruskin and Craft 1989.
^ Morand 1976, pp. 121–24.
^ Davis 2006, p. 439.
^ Fact-or-fiction Chanel-Stravinsky affair curtains Cannes. Swiss News, 25 May 2009. Retrieved 28 December 2010.
^ T. Strawinsky and D. Strawinsky 2004,[page needed].
^ "Stravinsky's quotations". Brainyquote.com. 6 April 1971. Retrieved 9 March 2010.
^ Stravinsky and Craft 1969, p. 198.
^ Stravinsky and Craft 1960, p. 51.
^ Stravinsky and Craft 1966, pp. 172–75
^ Copeland 1982, p. 565, quoting Stravinsky and Craft 1962, pp. 63–64.
^ Wenborn 1985, p. 17, alludes to this comment, without giving a specific source.
^ Stravinsky 1936[citation needed]
^ See Eksteins 1989, pp. 10–16, for an overview of contradictory reportage of the event by participants and the press.
^ Griffiths, Stravinsky, Craft, and Josipovici 1982, pp. 49–50.
^ Craft 1982.
^ Straus 2001, p. 4.
^ a b AMG (2008). "Igor Stravinsky" biography, AllMusic.
^ Stravinsky and Craft 1960, pp. 116–17.
^ Simon 2007.
^ Simeone, Craft, and Glass 1999.
^ a b Glass 1998.
^ Browne 1930, p. 360.
^ BBC Radio 3 programme, "Discovering Music" near 33:30. [full citation needed]
^ Hazlewood 2003.
^ Copland 1952, p. 37
^ Satie 1923.
^ Volta 1989, first pages of chapter on contemporaries.[page needed]
^ The Musical Times, October 1923.
^ Blitzstein 1935, p. 330.
^ Blitzstein 1935, pp. 346–47.
^ Lambert 1936, p. 94.
^ Lambert 1936, pp. 101–05.
^ Adorno 2006, p. 167.
^ Adorno 1973, pp. 206–9.
^ Adorno 1973, pp. 191–93.
^ Adorno 1973, p. 195.
^ Adorno 1973, p. 178.
^ Karlinsky 1985, p. 282.
^ Pasler 1983, p. 608.
^ a b c "1962 Grammy Awards". Infoplease. 5 March 2012. Retrieved 15 March 2012.
^ "Miniature masterpieces". Fondation Igor Stravinsky. Retrieved 2 November 2011.
^ "Igor Stravinsky – Flood – Opera". Boosey.com. Retrieved 2 November 2011.
^ Stravinsky 1936, 91–92.
^ The names of uncredited collaborators are given in Walsh (2001).
^ Stravinsky and Craft 1959.
[edit]Bibliography

Adorno, Theodor. 1973. Philosophy of Modern Music. Translated by Anne G. Mitchell and Wesley V. Blomster. New York: Continuum. ISBN 0-8264-0138-4 Original German edition, as Philosophie der neuen Musik. Tübingen: J. C. B. Mohr, 1949.
Adorno, Theodor W. 2006. Philosophy of New Music, translated, edited, and with an introduction by Robert Hullot-Kentor. Minneapolis: University of Minnesota Press. ISBN 0-8166-3666-4.
Anonymous. 1940. "Musical Count". Time Magazine (Monday, 11 March).
Anonymous. 1944. "Stravinsky Liable to Fine". The New York Times (16 January) (Retrieved 22 June 2010).
Anonymous. 1962. "Life Guide: Salutes to Stravinsky on His 80th; A Funny Faulkner, Farm Tours", Life Magazine (8 June): 17.
Berry, David Carson. 2006. "Stravinsky, Igor." Europe 1789 to 1914: Encyclopedia of the Age of Industry and Empire, editors-in-chief John Merriman and Jay Winter, 4:2261–63. Detroit: Charles Scribner's Sons.
Berry, David Carson. 2008. "The Roles of Invariance and Analogy in the Linear Design of Stravinsky's 'Musick to Heare.'" Gamut 1/1.
Blitzstein, Marc. 1935. "The Phenomenon of Stravinsky". The Musical Quarterly 21, no. 3 (July): 330–47. Reprinted 1991, The Musical Quarterly 75, no. 4 (Winter): 51–69.
Browne, Andrew J. 1930. "Aspects of Stravinsky's Work". Music & Letters 11, no. 4 (October): 360–66. Online link accessed 19 November 2007 (subscription access).
Cocteau, Jean. 1918. Le Coq et l'arlequin: notes de la musique. Paris: Éditions de la Sirène. Reprinted 1979, with a preface by Georges Auric. Paris: Stock. ISBN 2-234-01081-0 English edition, as Cock and Harlequin: Notes Concerning Music, translated by Rollo H. Myers, London: Egoist Press, 1921.
Cohen, Allen. 2004. Howard Hanson in Theory and Practice. Westport, Conn.: Praeger Publishers. ISBN 0-313-32135-3.
Cooper, John Xiros (editor). 2000. T. S. Elliot's Orchestra: Critical Essays on Poetry and Music. New York: Garland. ISBN 0-8153-2577-0.
Copland, Aaron. 1952. Music and Imagination. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press.
Copeland, Robert M. 1982. "The Christian Message of Igor Stravinsky". The Musical Quarterly 68, no. 4 (October): 563–79.
Craft, Robert. 1982. "Assisting Stravinsky: On a Misunderstood Collaboration". The Atlantic Monthly 250, no. 6 (December): 64–74.
Craft, Robert. 1992. Stravinsky: Glimpses of a Life. London: Lime Tree; New York: St Martins Press. ISBN 0-413-45461-4 (Lime Tree); ISBN 0-312-08896-5 (St.Martins).
Craft, Robert. 1994. Stravinsky: Chronicle of a Friendship, revised and expanded edition. Nashville: Vanderbilt University Press. ISBN 0-8265-1258-5.
Davis, Mary. 2006. "Chanel, Stravinsky, and Musical Chic". Fashion Theory 10, no. 4 (December): 431–60.
Dubal, David. 2001. The Essential Canon of Classical Music. New York: North Point Press.
Eksteins, Modris. 1989. Rites of Spring: The Great War and the Modern Era. Boston: Houghton Mifflin Company. ISBN 0-395-49856-2. Reprinted 1990, New York: Anchor Books ISBN 0-385-41202-9; reprinted 2000, Boston: Mariner Books ISBN 0-395-93758-2.
Glass, Philip. 1998. "The Classical Musician Igor Stravinsky" Time (Monday, 8 June).
Greene, David Mason. 1985. Biographical Encyclopaedia of Composers. New York: Doubleday. Griffiths, Paul, Igor Stravinsky, Robert Craft, and Gabriel Josipovici. 1982. Igor Stravinsky: the Rake's Progress. Cambridge Opera Handbooks. Cambridge. London, New York, New Rochelle, Melbourne, and Sydney: Cambridge University Press. ISBN 0-521-23746-7 (cloth); ISBN 0-521-28199-7 (pbk).
Hazlewood, Charles. 2003. "Stravinsky—The Firebird Suite". On Discovering Music. BBC Radio 3 (20 December). Archived at Discovering Music: Listening Library, Programmes.
Holland, Bernard. 2001. "Stravinsky, a Rare Bird Amid the Palms: A Composer in California, at Ease if Not at Home", The New York Times (11 March).
Joseph, Charles M.. 2001. Stravinsky Inside Out. New Haven: Yale University Press. ISBN 978-0-300-07537-3.
Karlinsky, Simon. 1985. "Searching for Stravinskii's Essence". Russian Review 44, no. 3 (July): 281–87.
Lambert, Constant. 1936. Music Ho! A Study of Music in Decline. New York: Charles Scribner's Sons.
Lawson, Rex. 1986. Stravinsky and the Pianola, in Confronting Stravinsky, edited by Jann Pasler. Los Angeles: University of California Press. ISBN 0-520-05403-2.
Lehrer, Jonah. 2007. Igor Stravinsky and the Source of Music, in his Proust Was a Neuroscientist. Boston: Houghton Mifflin Co. ISBN 0-618-62010-9.
Morand, Paul. 1976. L'Allure de Chanel. Paris: Hermann. Nouv. éd. du texte original, Paris: Hermann, 1996. ISBN 2-7056-6316-9. Reprinted, [Paris]: Gallimard, 2009; ISBN 978-2-07-039655-9 English as The Allure of Chanel, translated by Euan Cameron. London: Pushkin Press, 2008. ISBN 978-1-901285-98-7 (pbk). Special illustrated ed. London: Pushkin, 2009. ISBN 978-1-906548-10-0 (pbk.).
Oliver, Michael. 1995. Igor Stravinsky. London: Phaidon Press. ISBN 0-7148-3158-1.
Page, Tim. 2006. "Classical Music: Great Composers, a Less-Than-Great Poser and an Operatic Impresario". Washington Post (Sunday, 30 July): BW13.
Palmer, Tony. 1982. Stravinsky: Once at a Border.... (TV documentary film). [UK]: Isolde Films. Issued on DVD, [N.p.]: Kultur Video, 2008. [full citation needed]
Pasler, Jann. 1983. "Stravinsky and His Craft: Trends in Stravinsky Criticism and Research". The Musical Times 124, no. 1688 ("Russian Music", October): 605–609.
Robinson, Lisa. 2004. "Opera Double Bill Offers Insight into Stravinsky's Evolution". The Juilliard Journal Online 19, no. 7 (April). (No longer accessible as of March 2008.)
Sachs, Harvey. 1987. Music in Fascist Italy. New York: W. W. Norton.
Satie, Erik. 1923. "Igor Stravinsky: A Tribute to the Great Russian Composer by an Eminent French Confrère". Vanity Fair (February): 39 & 88.
Siegmeister, Elie (ed.). 1943. The Music Lover's Handbook. New York: William Morrow and Company.
Simeone, Lisa, with Robert Craft and Philip Glass. 1999. "Igor Stravinsky" NPR's Performance Today: Milestones of the Millennium (16 April). Washington, DC: National Public Radio. Archive (edited) at NPR Online.
Simon, Scott. 2007. The Primitive Pulse of Stravinsky's 'Rite of Spring'. With an interview with Marin Alsop recorded on Friday 23 March 2007. NPR Weekend Edition. (Saturday 24 March). Washington, DC: National Public Radio.
Slim, H. Colin. 2006. "Stravinsky's Four Star-Spangled Banners and His 1941 Christmas Card". The Musical Quarterly 89, nos. 2 and 3 ([northern] Summer–Fall): 321–447.
Slonimsky, Nicolas. 1953. Lexicon of Musical Invective: Critical Assaults on Composers Since Beethoven's Time. New York: Coleman-Ross. Second edition, New York: Coleman-Ross, 1965, reprinted Washington Paperbacks WP-52, Seattle: University of Washington Press, 1969, reprinted again Seattle: University of Washington Press, 1974 ISBN 0-295-78579-9, and New York: Norton, 2000 ISBN 0-393-32009-X (pbk).
Straus, Joseph N. 2001. Stravinsky's Late Music. Cambridge Studies in Music Theory and Analysis 16. Cambridge, New York, Port Melbourne, Madrid, and Cape Town: Cambridge University Press. ISBN 0-521-80220-2 (cloth) ISBN 0-521-60288-2 (pbk)
Stravinsky, Igor. 1947. Poetics of Music in the Form of Six Lessons. Cambridge, MA: Harvard University Press. OCLC 155726113.
Stravinsky, Igor. 1962. An Autobiography. New York: W. W. Norton & Company. ISBN 0-393-00161-X; OCLC 311867794. Originally published in French as Chroniques de ma vie, 2 vols. (Paris: Denoël et Steele, 1935), subsequently translated (anonymously) as Chronicle of My Life. London: Gollancz, 1936. OCLC 1354065. This edition reprinted as Igor Stravinsky An Autobiography, with a preface by Eric Walter White (London: Calder and Boyars, 1975) ISBN 0-7145-1063-7 (cloth); ISBN 0-7145-1082-3 (pbk.). Reprinted again as An Autobiography (1903–1934) (London: Boyars, 1990) ISBN 0-7145-1063-7 (cased); ISBN 0-7145-1082-3 (pbk). Also published as Igor Stravinsky An Autobiography (New York: M. & J. Steuer, 1958).
Stravinsky, Igor, and Robert Craft. 1959. " Conversations with Igor Stravinsky. Garden City, NY: Doubleday. OCLC 896750 Reprinted Berkeley: University of California Press, 1980. ISBN 0-520-04040-6
Stravinsky, Igor, and Robert Craft. 1960. Memories and Commentaries. Garden City, N.Y.: Doubleday. Reprinted 1981, Berkeley and Los Angeles: University of California Press. ISBN 0-520-04402-9 Reprinted 2002, London: Faber and Faber. ISBN 0-571-21242-5.
Stravinsky, Igor, and Robert Craft. 1962. Expositions and Developments. London: Faber & Faber. Reprinted, Berkeley and Los Angeles: University of California Press, 1981. ISBN 0-520-04403-7.
Stravinsky, Igor, and Robert Craft. 1966. Themes and Episodes. New York: A. A. Knopf.
Stravinsky, Igor, and Robert Craft. 1969. Retrospectives and Conclusions. New York: A. A. Knopf.
Strawinsky, Théodore, and Denise Strawinsky. 2004. Catherine and Igor Stravinsky: A Family Chronicle 1906–1940. New York: Schirmer Trade Books; London: Schirmer Books. ISBN 0-8256-7290-2.
Taruskin, Richard, reply by Robert Craft. 1989. "'Jews and Geniuses': An Exchange". New York Review of Books (15 June).
Taruskin, Richard. 1996. Stravinsky and the Russian Traditions: A Biography of the Works Through Mavra. Vol. 1 and Vol. 2. Berkeley: University of California Press. ISBN 0-520-07099-2.
Thom, Paul. 2007. The Musician as Interpreter. Studies of the Greater Philadelphia Philosophy Consortium 4. University Park: Pennsylvania State University Press. ISBN 0-271-03198-0.
Volta, Ornella. 1989. Satie Seen through His Letters. London: Boyars. ISBN 0-7145-2980-X.
Wallace, Helen. 2007. Boosey & Hawkes, The Publishing Story. London: Boosey & Hawkes. ISBN 978-0-85162-514-0.
Walsh, Stephen. 2000. Stravinsky. A Creative Spring: Russia and France 1882–1934. London: Jonathan Cape.
Walsh, Stephen. 2001. "Stravinsky, Igor." New Grove Dictionary of Music and Musicians, second edition, edited by Stanley Sadie and John Tyrrell. London: MacMillan Publishers.
Walsh, Stephen. 2006. Stravinsky: The Second Exile: France and America, 1934–1971. New York: Alfred A. Knopf. ISBN 0-375-40752-9 (cloth); London: Jonathan Cape. ISBN 0-224-06078-3 (cloth); Berkeley: University of California Press. ISBN 978-0-520-25615-6 (pbk).
Walsh, Stephen. 2007. "The Composer, the Antiquarian and the Go-between: Stravinsky and the Rosenthals". The Musical Times 148, no. 1898 (Spring): 19–34.
Wenborn, Neil. 1985. Stravinsky. London: Omnibus Press. ISBN 0-7119-7651-1.
White, Eric Walter. 1979. Stravinsky: The Composer and His Works, second edition. Berkeley and Los Angeles: University of California Press. ISBN 0-520-03983-1 (cloth) ISBN 0-520-03985-8 (pbk).
Zappa, Frank, and Peter Occhiogrosso. 1989. The Real Frank Zappa Book. New York: Poseidon Press. ISBN 0-671-63870-X (reprinted twice in 1990, New York: Fireside Books, ISBN 0-671-70572-5 and New York: Picador Books ISBN 0-330-31625-7).
[edit]Further reading

Cross, Jonathan. 1999. The Stravinsky Legacy. Cambridge and New York: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-56365-9.
Joseph, Charles M. 2001. Stravinsky Inside Out. New Haven and London: Yale University Press. ISBN 0-300-07537-5.
Joseph, Charles M. 2002. Stravinsky and Balanchine, A Journey of Invention. New Haven and London: Yale University Press. ISBN 0-300-08712-8.
Kohl, Jerome. 1979–80. "Exposition in Stravinsky's Orchestral Variations". Perspectives of New Music 18, nos. 1 and 2 (Fall-Winter/Spring Summer): 391–405. doi:10.2307/832991 JSTOR 832991 (subscription access).
Kundera, Milan. 1995. Testaments Betrayed: An Essay in Nine Parts, translated by Linda Asher. New York: HarperCollins. ISBN 0-06-017145-6.
Kuster, Andrew T. 2005. Stravinsky's Topology. D.M.A. dissertation, University of Colorado at Boulder. Morrisville, NC: Lulu.com. ISBN 1-4116-6458-2.
McFarland, Mark. 2011. "Igor Stravinsky." In Oxford Bibliographies Online: Music, edited by Bruce Gustavson. New York: Oxford University Press.
van den Toorn, Pieter C. 1987. Stravinsky and the Rite of Spring
[edit]External links

Book: Igor Stravinsky
Wikipedia books are collections of articles that can be downloaded or ordered in print.
Wikimedia Commons has media related to: Igor Stravinsky
Wikiquote has a collection of quotations related to: Igor Stravinsky
Free scores by Igor Stravinsky at the International Music Score Library Project
Igor Stravinsky @ Boosey & Hawkes
The Stravinsky Foundation website
'Compositions for the Pianola – Igor Stravinsky', at the Pianola Institute website
A Riotous Premiere, an interactive website about The Rite of Spring from the Keeping Score series by the San Francisco Symphony
Stravinsky A to Z, a BBC Radio 3 reference page containing links to information about Stravinsky
An audio recording made by William Malloch of Stravinsky rehearsing his Symphonies of Wind Instruments in Memory of Debussy (a 1947 recording, first broadcast in 1961)
An archive recording of a radio program by William Malloch that includes a discussion of how attitudes toward Stravinsky’s music changed through the years. Included are excepts from the The Firebird, Petrouchka and The Rite of Spring recorded from the 1930s to the 1950s by a variety of conductors, including the composer himself.
(French) A biography of Igor Stravinsky, from IRCAM's website.
Excerpts from sound archives of Stravinsky's works from the Contemporary Music Portal
Jews and Geniuses On Stravinsky being a Jew or not and about his antisemitism. See also another response and the original media review by Robert Craft.
Works by or about Igor Stravinsky in libraries (WorldCat catalog)
[show]
Articles and topics related to Igor Stravinsky
View page ratings
Rate this page
What's this?
Trustworthy
Objective
Complete
Well-written
I am highly knowledgeable about this topic (optional)

Submit ratings
Categories: Igor Stravinsky1882 births1971 deathsAmerican people of Russian descentAmerican people of Polish descentAmerican people of French descentPeople from Saint Petersburg20th-century classical composersBallets Russes composersBurials at Isola di San MicheleDisease-related deaths in New YorkGrammy Award winnersGrammy Lifetime Achievement Award winnersHarvard University peopleHonorary Members of the Royal Philharmonic SocietyNational Museum of Dance Hall of Fame inducteesNaturalized citizens of FranceNaturalized citizens of the United StatesNeoclassical composersOpera composersRoyal Philharmonic Society Gold MedallistsRussian composersRussian Orthodox ChristiansRussian anti-communistsRussian monarchistsRussian people of Polish descentSoviet emigrants to the United StatesComposers for piano