خوشنویسی

خوشنویسی به معنی زیبانویسی یا نوشتن همراه با خلق زیبایی است. گاهی درک خوشنویسی به عنوان یک هنر مشکل است. به نظر می‌رسد برای درک و لذت بردن از تجربه بصری خوشنویسی باید بدانیم خوشنویس افزون بر نگارش یک متن، سعی داشته اثری هنری با ارزش‌های زیبایی شناختی خلق کند.[۱] از این رو خوشنویسی با نگارش سادهٔ مطالب و حتا طراحی حروف و صفحه آرایی متفاوت است. همچنین از آنجایی که این هنر جنبه‌هایی از سنت را در دل خود دارد باید آن را تا حدی از تایپوگرافی که مبتنی بر ارزش‌های گرافیکی مدرن و کارهای چاپی است متمایز کرد.

خوشنویسی تقریبا در تمام فرهنگ‌ها به چشم می‌خورد اما در مشرق زمین و به‌ویژه در سرزمین‌های اسلامی و ایران در قله هنرهای بصری واقع است. خوشنویسی اسلامی و بیش از آن خوشنویسی ایرانی تعادلی است حیرت‌انگیز میان تمامی اجزا و عناصر تشکیل دهندهٔ آن. تعادل میان مفید و مورد مصرف بودن از یک سو و پویایی و تغییر شکل یابندگی آن از سوی دیگر؛ تعادل میان قالب و محتوا که با آراستگی و ملایمت تام و تمام می‌تواند شکل مناسب را برای معانی مختلف فراهم آورد.

اگر در نظر داشته باشیم که خوشنویسی اسلامی و ایرانی براساس قالب‌ها و قواعد و نظام‌های بسیار مشخصی شکل می‌گیرد و هر یک از حروف قلم‌های مختلف از نظام شکلی خاص، و تا حدود زیادی غیرقابل تغییر، برخوردارند. آنگاه درمی‌یابیم که ایجاد قلم‌های تازه و یا شیوه‌های شخصی خوشنویسان بر مبنای چه ابداع و رعایت حیرت‌انگیزی پدیدار می‌شود. در خوشنویسی اندازه هر حرف و نسبت آن با سایر حروف با دقت بسیار بالایی معین شده‌است و هر حرف به صورت یک «مدول» ثابت درمی‌آید که تخطی از آن به‌منزله نادیده گرفتن توافقی چندصدساله‌است که همیشه میان خوشنویس و مخاطب برقرار بوده و با رضایت طرفین حاصل می‌آمده‌است. حتی ترتیب شکل کلمات نیز براساس مبانی مشخصی تعیین می‌شده که در «رسم‌الخط»ها و «آداب‌المشق»ها از جانب اساتید بزرگ تنظیم و ارائه شده‌است. قرارگیری کلمات نیز- یعنی «کرسی»- هر سطر هر چند نه به صورت کاملاً پیش‌بینی و تکلیف شده - که ناممکن بوده‌است - اما به‌شکل «سلیقه مطلوب» زمینه زیبایی شناختی پیشنهادی خاص خود را دارا بوده‌است.



محتویات [نمایش]
خوشنویسی در کشورهای مختلف [ویرایش]



خوشنویسی سنتی چینی
هرچند خوشنویسی در مشرق زمین اهمیت و توسعه کاملی یافته‌است اما اشکالی از آن را در کلیه فرهنگ‌ها می‌توان یافت. واژهٔ خوشنویسی یا Calligraphy از قرن پانزدهم میلادی وارد دایرهٔ لغات فرهنگ‌های لاتینی شد و تنها پس از قرن نوزدهم به عنوان یک اصطلاح شناخته شده مطرح گشت، اما از دیر باز به‌ویژه در کشورهای خاور دور و کشورهای اسلامی ازجمله ایران، خوشنویسی به عنوان هنری شاخص مطرح بوده‌است.

دراروپا اگرچه از دیرزمان دولت و کلیسا به زیبانویسی توجه نشان می‌دادند(مانند کتیبه‌های رومی و یا برخی نسخه‌های خطی انجیل) خوشنویسی در اروپا یک هنر فرعی و وابسته به کتابخانه‌ها و محافل طلاب بود.[۲]

خوشنویسی چینی از کیفیت انتزاعی و تصویری خاصی برخوردار است که بیان اندیشه و احساس را ممکن می‌سازد و از این رو با نقاشی قرابت دارد.[۳] در کشورهایی مانند ژاپن و کره نیز تاحدی وضع به همین صورت بود. به طور کلی در خاور دور هنر خوشنویسی هرچند بیشتر نزد کاهنان و متولیان امور مذهبی رواج داشت اما در کنار نقاشی رشد شگرفی کرد.

پیدایش خط فارسی [ویرایش]

نوشتار اصلی: خط فارسی
پیش از اسلام خطوط گوناگونی از جمله میخی و پهلوی و اوستایی در ایران رواج داشته‌است اما با پیدایی دین اسلام نیاکان ما الفبا و خطوط اسلامی را پذیرا شدند. تاریخ شکل گیری خط عربی و شیوهٔ نگارش آن چندان به پیش از اسلام بر نمی‌گردد و تقریبا همزمان با گسترش اسلام و در سال‌های آغازین فتوحات اسلامی شکل گرفت.

هرچند ایرانیان خط کنونی خود را از عرب‌ها وام گرفته‌اند، با این حال در تکامل این خط و در تبدیل آن به هنر خوشنویسی نقش عمده‌ای داشته‌اند. ایجاد نقطه و اِعراب در خط عربی را به‌فردی بنام ابواسعد دؤلی الفارس و در سدهٔ اول هجری نسبت داده می‌شود که بیشتر برای جلوگیری از اشتباه خواندن قرآن توسط غیر عرب‌زبانان ازجمله ایرانیان انجام شد.[۴]

علت پیدایش الفبا [ویرایش]

چون در زبان مصری گاو را اوا می‌گفتند لذا در ترسیم گاو فقط سر آن را که به صورت الف بود رسم کردند و شتر که در زبان مصری جیمل می‌گفتند و به شکل هفت لاتین بود رسم کردند و جیم گفتند و هم‌چنین بیت را که خانه باشد یک مربع مستطیل رسم می‌کردند در مرحله تقطیع فقط یک ضلع آن را رسم کردند و آن را ب نام نهادند و همین طرز تا آخر حروف الفباء و در نتیجه حروفی مستقل و باصدا تحصیل گردید و همگامی که فنیقی‌ها با مصری‌ها ارتباط یافتند این خط را گرفته تکمیل کردند و خط فنیقی بدست آمد. و از آن خط خطوط کوفی و یونانی و عبری و امثال آن تشکیل گردید.



خوشنویسی اسلامی [ویرایش]



نمونه‌ای از خط کوفی اولیه


دست‌نوشته‌ای از سه آیهٔ نخست سورهٔ نساء. ۶۵۴-۷۵۰ ه. ق. معادل ۱۲۵۶-۱۳۳۵ م.؛ عنوان طلایی سوره به خط کوفی، آیات عربی به خط محقق، و ترجمهٔ تحت‌اللفظی فارسی به خط ثلث است.
نوشتار اصلی: خوشنویسی اسلامی
خوشنویسی همواره برای مسلمانان اهمیتی خاص داشته‌است. زیرا در اصل آن را هنر تجسم کلام وحی می‌دانسته‌اند. آنان خط زیبا را نه فقط در استنساخ قرآن بلکه در اغلب هنرها به‌کار می‌بردند.[۵] خوشنویسی یا خطاطی در کلیه کشورهای اسلامی همواره به عنوان والاترین هنر مورد توجه بوده ‌است. مردمان این سرزمین‌ها به‌ویژه ایرانیان در اوج قدرت و نهایت ظرافت در این هنر تجلی یافت و خوشنویسی به مانند محوری در میان سایر هنرهای بصری ایفای نقش کرده‌است. خوشنویسی از قرون اولیه اسلامی تا کنون در کلیه کشورهای اسلامی و مناطق تحت نفوذ مسلمانان با حساسیت و قدرت تمام در اوج جریانات هنری بوده‌است.

قدیمی‌ترین نسخه قرآن به خط کوفی است و به علی بن ابی‌طالب(ع) منسوب است. پس از قرن پنجم هجری، خط کوفی تقریباً جای خود را به خطّ نسخ داد که حروف آن بر خلاف حروف زاویه‌دار خطّ کوفی منحنی و قوس‌دار است.[۶]

در اوایل قرن چهارم سال ۳۱۰ هجری قمری ابن مقله بیضاوی شیرازی خطوطی را بوجود آورد که به خطوط ششگانه یا اقلام سته معروف شدند که عبارتند از : محقق، ریحان، ثلث، نسخ، رقاع و توقیع. که وجه تمایز آنها اختلاف در شکل حروف و کلمات و نسبت سطح و دور در هر کدام می‌باشد. همچنین او برای این خطوط قواعدی وضع کرد که یه اصول دوارده‌گانه خوشنویسی معروفند و عبارتند از: ترکیب، کرسی، نسبت، ضعف، قوت، سطح، دور، صعود مجازی، نزول مجازی، اصول، صفا و شأن.[۷]

یک قرن بعد از ابن مقله، ابن بواب برای خط نسخ قواعدی تازه ایجاد کرد و این خط را کامل نمود در قرن هفتم جمال الدین یاقوت مستعصمی به این خط جان تازه‌ای بخشید و قرآن کریم را برای چندین بار کتابت نمود.[۸]

سیر خط در ایران [ویرایش]

در ایران پس از اینکه خط تصویری تبدیل به میخی گردید و مدتی میخی و آشوری و بابلی و اوستائی نوشته می‌شد پس از پیدایش خط حروفی در مصر و فنیقیه و سرایت آن به یونان در دوره اقتدار سلوکیها خط مزبور رواج یافت و چنانچه می‌بینیم سکه آنها بهمان خط است و سپس اشکانیها هم همان خط را دنبال کردند و در زمان ساسانیان خط پهلوی با خط حروفی خیلی نزدیک شد تا اینکه بعد از اسلام خواه ناخواه خط کوفی در ایران رواج یافت و مسیر ترقی خود را پیمود و از کوفی بی‌نقطه به نقطه‌دار و نسخ و نستعلیق و ثلث و رقاع و شکسته و غبار و امثال آن ترقی کرد. در قرونی که خط در ایران و ممالک اسلامی سیر صعودی می‌کرد هنرمندانی از مسلمین برخاسته‌اند که همیشه در تاریخ جای آنان باز است و سزاوار است که نام آنان برای ابد باقی بماند.



خوشنویسی ایرانی [ویرایش]



نمونه‌ای از خط نستعلیق به‌شکل چلیپا- میرعمادحسنی - ایران


برگی از قرآن به خط کوفی - ایران - قرن یازدهم - ایرانیان حتا در خطوط رایج در سایر سرزمین‌های اسلامی شیوه‌های خاص خود را پدید آوردند.
نوشتار اصلی: خوشنویسی ایرانی
درحالی که عمدهٔ تبدیل نگارش معمولی کلمات به خوشنویسی هنرمندانه به عهده ایرانیان بوده‌است، رفته رفته ایرانیان سبک و شیوه‌هایی مختص به خود را در خوشنویسی ابداع کردند. هرچند این شیوه‌ها و قلم‌های ابداعی در سایر کشورهای اسلامی هم طرفدارانی دارد اما بیشتر مربوط به ایران و کشورهای تحت نفوذ آن همچون کشورهای آسیای میانه، افغانستان، پاکستان و هند می‌باشد. در این منطقه نیز خوشنویسی همواره به عنوان والاترین شکل هنرهای بصری مورد توجه بوده و دارای لطافتی خاص است.

در ایران پس از فتح اسلام، خطّاطی به شیوهٔ نسخ وجود داشت. در زمان حکومت ایلخانیان، اوراق مذهّب کتاب‌ها نخستین بار با نقش‌های تزیینی زینت یافت. در زمان حکومت تیموریان در ایران، خط و خوشنویسی به اوج کمال خود رسید. میرعلی تبریزی با ترکیب خط نسخ و تعلیق، خط نستعلیق را بنیان نهاد. مشهورترین خطاط قرآن در این دوره بایسنقر میرزا بود.[۹]

آنچه که به عنوان شیوه‌ها یا قلم‌های خوشنویسی ایرانی شناخته می‌شود بیشتر برای نوشتن متون غیر مذهبی نظیر دیوان اشعار، قطعات ظریف هنری و یا برای مراسلات و مکاتبات اداری ابداع شده و به‌کار رفته‌است. این در حالی است که خط نزد اعراب و ترکان عثمانی بیشتر جنبه دینی و قدسی داشته‌است. هرچند آنان نیز برای امور منشی‌گری و غیر مذهبی قلم‌هایی را بیشتر به‌کار می‌برند، اما اوج هنرنمایی آنان - بر خلاف خوشنویسان ایرانی- در خط ثلت و نسخ و کتابت قرآن و احادیث قابل رویت است.

در ایران نیز برای امور مذهبی مانند کتابت قرآن یا احادیث و روایات و همچنین کتیبه‌نویسی مساجد و مدارس مذهبی بیشتر از خطوط ثلث و نسخ بهره می‌گرفتند که نزد اعراب رواج بیشتری دارد. هرچند ایرانیان در این قلم‌ها نیز شیوه‌هایی مجزا و مختص به خود آفریده‌اند.

خط تعلیق را می‌توان نخستین خط ایرانی دانست. خط تعلیق که ترسل نیز نامیده می‌شد از اوایل قرن هفتم پا به عرصه گذاشت و حدود یکصد سال دوام داشت تعلیق از ترکیب خطوط نسخ و رقاع به وجود آمد و کسی که این خط را قانونمند کرد خواجه تاج سلمانی بود. که بعدها به وسیله خواجه عبدالحی منشی استر ابادی بدان قواعد و اصول بیشتری بخشیده شد.[۱۰]

پس از خط تعلیق که نخستین خط شکل گرفته ایرانی بود. در قرن هشتم میرعلی تبریزی (۸۵۰ هجری قمری) از ترکیب و ادغام دو خط نسخ و تعلیق خطی بنام نسختعلیق بوجود آورد که نام آن در اثر کثرت استعمال به نستعلیق تغییر پیدا کرد. این خط بسیار مورد اقبال واقع شد و موجب تحول عظیمی در هنر خوشنویسی گردید.[۱۱] و بعدها در دوران شاه عباس صفوی به دست میرعماد حسنی به اوج زیبایی و کمال رسید.

خط نستعلیق علاوه بر خوشنویسانی که در حیطه ایران کنونی می‌زیستند. در خراسان بزرگ و کشورهای آسیای میانه، افغانستان و به‌ویژه خوشنویسان دربار گورکانیان در هندوستان (که تعلق خاطر ویژه‌ای به فرهنگ ایرانی داشتند) رشد و پیشرفت قابل توجهی کرد.

بطور کلی قرنهای نهم تا یازدهم هجری را می‌توان قرن‌های درخشان در هنر خوشنویسی در ایران دانست. در اواسط قرن یازدهم سومین خط خالص ایرانی یعنی شکسته نستعلیق به دست مرتضی قلی خان شاملو حاکم هرات با تغییر دادن خط نستعلیق ابداع شد. علت پیدایش آن را می‌توان به سبب نیاز به تندنویسی و راحت‌نویسی در امور منشی‌گری و بیش از آن ذوق و خلاقیت ایرانی دانست. همانطوری که بعد از پیدایش خط تعلیق، ایرانیان به‌خاطر سرعت در کتابت، شکسته تعلیق آن‌را نیز بوجود آوردند.[۱۲] درویش عبدالمجید طالقانی این خط را به کمال رساند.

در دوران قاجار خط کاربرد اصلی خود یعنی کتابت را از دست داد. از یک سو با تاکید و توسعه سیاه‌مشق‌نویسی به سمت هنر ناب رفت و از دیگر سو با پدید آمدن روزنامه‌ها و چاپ سنگی خود را به هنرهای کاربردی نزدیک شد. در دوران پهلوی روند نیازهای مدرن تجاری و تبلیغی حط را از کنج کتابخانه‌ها و مجموعه‌های خصوصی به بستر اجتماع کشاند و جریانات هنری مدرنی شیوه‌هایی چون نقاشیخط را به‌وجود آوردند که کماکان مورد توجه محافل هنری جهان است.

در سالهای پس از انفلاب اسلامی خوشنویسی با اقبال عمومی روبرو شد و انجمن خوشنویسان ایران که در سال ۱۳۲۹ تشکیل شده بود نقش بارزی در رشد و توسعه کمی و کیفی این هنر به عهده گرفت. همچنین خطی به نام معلی در سال‌های اخیر با تاثیر از خطوط اسلامی - ایرانی ثلث و شکسته نستعلیق توسط آقای حمید عجمی ابداع گردید که تاحدی مورد استقبال قرار گرفت. آخرین دستاورد خوشنویسی ایران را می توان به ابداعات خوشنویسی سبحان مهرداد محمدپور اشاره کرد ، خط سبحان یک خط قانونمند همانند نسخ و ثلث بوده و قابلیت کتابت و کتیبه نویسی فارسی و عربی را دارا می باشد و آن را در دسته ی خطوط کامل همانند خطوط شش گانه قرار داده اند.

خط کوفی و وجه تسمیه آن [ویرایش]

خط کوفی که مشتق از خط سطرنجیلی سریانی بود در بین‌النهرین رواج یافت و اول کسی که آن خط را در جزیره العرب رواج داد حرب بن امیه بن عبد شمس از فضلای قریش بود و برای تحصیل خط کوفی از مکه به طرف حیره (کوفه) حرکت کرده و زمانی دراز در آنجا بماند و از استادان فن طریقه و شیوه نوشتن خط کوفی را بیاموخت تا خود در این فن استاد شد سپس بمکه مراجعت کرد و عده‌ای از قریش نزد او تعلیم گرفتند و بتدریج این خط در مکه و جزیره العرب مشهور بخط کوفی گردید- زیرا این خط به وسیله حرب از کوفه به جزیره‌العرب آمده بود- بعد از حرب ابوطالب عم پیغمبر و پدر حضرت امیرالمؤمنین علی (ع) و عفان بن ابی‌العاص در نوشتن خط کوفی اشتهار یافتند و اول کسیکه خط کوفی را در تحت نظم و ترتیب درآورد مراره‌بن‌مره بود از او دست به دست اسلم‌بن‌سدره رسید و حرب‌بن امیه از اسلم یاد گرفت.

نویسندگان خط کوفی بعد از اسلام [ویرایش]

بعد از ظهور دین اسلام عده‌ای در نوشتن خط کوفی اشتهار یافته که پنج تن آنها از دیگران معروفترند:

۱- علی بن ابی‌طالب- ۲- عمر بن خطاب- ۳- عثمان- ۴- ابی‌بن‌کعب- ۵- زید بن ثابت.

خطوطی که از خط کوفی مشتق گردیده [ویرایش]
از خط کوفی دوازده شکل دیگر استخراج گردید که اسامی آن خطوط بدین شرح است:

۱- طومار- ۲- سجلات- ۳- عهود- ۴- مؤامرات- ۵- امانات- ۶- دیباج – ۷- مدیح- ۸ – مرصع – ۹- ریاس – ۱۰- غبار – ۱۱- حسن – ۱۲- بیاض و حواشی

خط طومار را در نوشتن کتیبه‌های مساجد و عمارات بکار می‌بردند و خط سجلات که قلم خفی‌نویسی بود و خطی درهم و برهم و پیچیده بود و تفسیر آن مشکل بود. برای تسجیل سجلات بکار می‌بردند- قباله‌جات و اسناد را با قلم عهود می‌نوشتند- قلم مؤمرات و امانات نیز در نوشتن احکام و اسناد به کار می‌رفته‌است. دیباح و مدیح و مرصع و ریاس در موارد تحریر بکار می‌رفته و از یکدان تا شش‌دانگ چیز می‌نوشته‌اند. با خط غبار و حسن و بیاض قرآن و احادیث و روایات و ادعیه را می‌نوشته‌اند و این خطوط تمامی مشتق از خط کوفی بود که به سلیقه کتاب مختصر تغییراتی پیدا کرده بود و مردم بیشتر با اشکالات مواجه می‌شدند و اختلاف خطوط رو به فزونی گذارد و چند قلم دیگر نیز پیدا شد- این خطوط دوازده‌گانه را اسحاق حماد که در سنه یکصد و پنجاه و چهار (۱۵۴) هجری وفات یافته اختراع کرد و پس از وی برادرش ضحاک و بعد از او ابراهیم سکزی و برادرش اسحاق که از مردم سیستان ایران بودند در حسن خط مشهور شدند. بعد از وفات ابراهیم سکزی در دویست (۲۰۰) هجری و اسحاق در دویست و ده (۲۱۰) اسناد اصول سکزی شهرت یافته و از کتاب مخصوص مأمون شد و قوانینی وضع کرد و رساله‌ای به نام (رساله جامع) نگاشت- فضل‌بن سهل مروی ایرانی وزیر مأمون عباسی نیز تصرفات عالمانه‌ای در خط کرده و مقدم قلم (ریاسی) که منسوب بریاست او است اختراع و چند شکل دیگر از پرتو اهتمامات او پیدا شد که روی هم سی و هفت (۳۷) شکل خطوط در میانه کتاب و نویسندگان دربار خلافت دور می‌زد باین ترتیب:

۱- کوفی- ۲- طومار- ۳- جلیل – ۴- مجموع – ۵- ریاسی – ۶- ثلثین – ۷- نصف – ۸- جوانحی – ۹- مسلسل – ۱۰- غبار جلیه – ۱۱- مؤامرات – ۱۲- محدث – ۱۳- مدمج – ۱۴- منثور- ۱۵- مقترن- ۱۶- حواشی- ۱۷- اشعار – ۱۸- لؤلؤی – ۱۹- مصاحف – ۲۰- فضاح النسخ – ۲۱- غبار- ۲۲- عهود – ۲۳- معلق – ۲۴- مخفف- ۲۵- مرسل -۲۶- مبسوط- ۲۷- مقود- ۲۸- ممزوج – ۲۹- مفتح – ۳۰- معماه -۳۱- مؤلف- ۳۲- توامان- ۳۳- معجز- ۳۴- مخلع – ۳۵- دیوانی- ۳۶- سیاقت – ۳۷- قرمه که این اختلاف اسامی منسوب به مخترعین هر خط و درشتی و ریزی بوده‌است.

این خطوط تا زمان المقتدر بالله که در سال دویست و نود و پنج (۲۹۵) بر تخت خلافت نشست مستعمل بود در این وقت است که نابغه در خط ابن مقله بیضاوی بمنصه ظهور رسید و خط را از بلای اختلاف اشکال و تغییرات نجات داد و از هر جهت این خط را پیراسته و آراسته کرد.

تحولات نوین خوشنویسی [ویرایش]

نوشتار اصلی: نقاشیخط
و همچنین نگاه کنید به مکتب سقاخانه همواره قابلیت‌های کارکردی عاملی مهم و درجه اول، در انگیزه و شکلگیری تحولات در خوشنویسی بوده‌است. اگر چه زیبایی بصری نیز بدون شک مورد نظر خطاطان قرار گرفته اما به‌ویژه امروزه، صنعت چاپ و گرافیک تاثیر شگرفی بر روند توسعه و تحولات خوشنویسی داشته‌است.

خوشنویسی ایرانی با از دست رفتن مصرف اصلی آن یعنی کتابت و مواحهه با نیازهای جامعه مدرن در قرن اخیر روند تازه‌ای را دنبال کرد. تحولات فرهنگی - هنری و سیاسی - اجتماعی و فناوری در ایران، در دوره‌های قاجار و پهلوی زمینه‌ساز نوآوری متفاوتی در خط شده‌اند. در دوره قاجار با ظهور و روزنامه‌ها و نشریات، مصرف اصلی خوشنویسی یعنی کتابت و تکثیر آثار مکتوب به‌تدریج از بین رفت. از این رو جنبه‌های خلاقه و روش‌های شخصی و شیوه‌گرایانه در خط نمود بیشتری پیدا کرد و با رواج «سیاه‌مشق»ها دوران تازه‌ای فرا رسید. پس از آن در دوره پهلوی با پدید آمدن نیازهای جدید برای جامعه همچون تجارت، تبلیغات و فناوری و همچنین مواجهه با هنر جهانی خوشنویسی نیز می‌بایست خود را با این تحولات هماهنگ می‌کرد.

روند تحولات در خوشنویسی به شکل سنتی محدود نشد و هنرمندان خطاطی و نقاشی را با هم درآمیختند تا امکانات نوینی را تجربه کنند به این کار رفته رفته عنوان نقاشیخط داده شد. شاید بتوان گفت مکتب سقاخانه خاستگاه اصلی زیباشناسی و نوآوری معاصر، در خوشنویسی خط به ویژه در پیش از انقلاب ایران (۱۳۵۷) بوده‌است. پس از انقلاب خوشنویسی با اقبال زیادی از سوی جوانان مواجه شد آنان در عرصه‌های مختلف اعم از شیوه‌های سنتی و یا تلاش برای ایجاد خلاقیت‌های نوین با هم به رقابت پرداختند. رشد هنر گرافیک و گستردگی نیازهای نوین جامعه، پدید آمدن کامپیوتر به عنوان یکی از مهمترین ابزارهای کار گرافیک و نشر رومیزی همه و همه چالش‌های حدید در پیش روی خوشنویسی معاصر هستند.

روش‌های تفننی [ویرایش]



نمونه تحلیلی خط طغری مربوط به امضا سلطان محمود دوم پادشاه عثمانی
خط ناخنی گونه‌ای از خوشنویسی است که در آن به جای استفاده از جوهر و قلم، با فشردن کاغذ در بین دو ناخن انگشت میانی و شست، کاغذ را تغییر شکل می‌دهد و بدین ترتیب کلمات شکل می‌گیرند. گفتنی است این نوع خط بسیار بدیع است و گسترش چندانی ندارد.
قطاعی که در آن خطوط را باظرافت کامل بریده و بر زمینه‌ای دیگر می‌چسبانند.
طغری نوعی ترکیب بندی خاص از حروف است که معمولاً با خط ثلت انجام می‌شود و در گذشته به منظور امضا استفاده می‌شده‌است.
علت پیدایش ابزارهای خوشنویسی [ویرایش]

وقتی ترسیم مقاصد تا اندازه‌ای روشن شد بشکل تصویر برخوردند- زیرا برای ترسیم یک مطلب کوچکی مدتها وقت لازم داشت مثلاً حجار باید تخته سنگ را بتراشد و بعد مطلب را روی آن حجاری کند و سپس برای طرف فرستاده شود این بود که بفکر افتادند که بجای حجاری و نقاری ترسیم کنند و برای رفع این نیازمندی باین نکته پی بردند که رنگی بسازند که با آن رنگ حروف را بنویسند بعد از مطالعات زیاد و رنگهای سبز و قرمز و آبی را از عصاره برگهای درختان و بوته ها بدست آوردند و به جای تیشه از چوب قلم تراشیدند و به جای تخته سنگ برگ پاپیروس را مورد استفاده قرار دادند و مکاتبات سر و صورتی پیدا کرد تا به صورت امروزی رسید.

ابزارهای خوشنویسی [ویرایش]

نوشتار اصلی: ابزارهای خوشنویسی


ابزارکار یک خوشنویس مبتدی
وسایل و ابزار خوشنویسی در خلق یک اثر مطلوب بسیار موثرند. ابزار خوب مشوق هنرمند در ادامه کار و پیشرفت اوست.. ابزار مهم و اصلی خوشنویسی عبارتند از:

قلم‌نی نوع مرغوب آن از نی‌های دزفولی (برای قلم‌های ریر و متوسط) یا نی خیزران (برای درشت‌نویسی) تهیه می‌شود.
کاغذ که در گذشته به صورت دستی ساخته می‌شد و مراحل تولید و پرداخت پیچیده‌ای داشت. امروزه کاغذهای گلاسه، به‌ویژه گلاسهٔ مات، برای نوشتن مناسبترند.
مرکب که باید مخصوص خوشنویسی باشد. بیش از همه مرکب مشکی و پس از آن قهوه‌ای کاربرد دارد. برای کارایی بهتر و بیشتر می‌توان چند قطره آب مقطر یا گلاب را به مرکب و لیقه اضافه کرد. اینکار موجب جذب بیشتر مرکب بر روی قلم می‌شود و برای اجرای بهتر ِحروف کشیده بسیار مؤثر است.
افزون بر آن از وسایل خوشنویسی می‌توان به‌ابزار زیر اشاره کرد:

دوات، لیقه، قلمتراش، قط‌زن، سنگ تیزکن قلمتراش، قلمدان، زیرمشق از نوع فوم و یا چرمی، مِسطره، ابزار به‌هم زدن لیقه و مرکب، قاشق مخصوص آب ریختن در دوات یا قطره چکان.

پانویس [ویرایش]

↑ ۷۷ Dances
↑ پاکباز، روئین، دایره المعارف هنر، صفحه ۲۰۷
↑ پاکباز، روئین، دایره المعارف هنر، صفحه ۸۰۸
↑ آذرتاش، آذرنوش، کتابخانه دیجیتال دایره‌المعاف بزرگ اسلامی
↑ پاکباز، روئین، دایره المعارف هنر، صفحه ۲۰۷
↑ شریف، میان محمد، هنرهای اسلامی
↑ وب‌گاه تبیان
↑ وب‌گاه زرقلم
↑ شریف، میان محمد، هنرهای اسلامی
↑ وب‌گاه زرقلم
↑ وب‌گاه تبیان
↑ وب‌گاه تبیان
پیوند به بیرون [ویرایش]

وب سایت رسمی استاد علیرضا تل جنگانی
بارگیری قلم‌ رایانه‌ای خط میخی
آستانه - خوشنویسی
خطاطی آنلاین
منابع [ویرایش]

Addiss, Stephen. Dances 77, Japanese Calligraphy by Poets, Monks, and Scholars. 1568-1868.
پاکباز، روئین، دایره المعارف هنر، انتشارات فرهنگ معاصر ISBN 964-5545-41-2
وب‌گاه «نگارخانه ایرانی» (وابسته به وب‌گاه ترنج نت) - برداشت آزاد با ذکر منبع
وب‌گاه تبیان - برداشت آزاد با ذکر منبع
وب‌گاه زرقلم - برداشت آزاد با ذکر منبع
حسن پور، حمیدرضا، نستعلیق عروس خوشنویسان ایرانی، مجله اینترنتی هفت سنگ
راهجیری، علی پیدایش خط و خوشنویسی اسلامی، انتشارات انجمن خوشنویسان ایران
فضائلی، حبیب‌الله، تعلیم خط، انتشارات سروش، ۱۳۵۶
فضائلی، حبیب‌الله، اطلس خط، انتشارات مشعل اصفهان، ۱۳۶۲
حاجی‌آقاجانی، هادی، روش تدریس هنر کتاب اول راهنمایی، دفتر برنامه ریزی و تالیف کتاب‌های درسی وزارت آموزش و پرورش، ۱۳۷۳
شریف، میان محمد، هنرهای اسلامی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۲
ابوالقاسم رفیعی مهر آبادی، «خط و خطاطان»، انتشارات امیر کبیر، آذر ماه ۱۳۴۵
اطلس چهارده قرن هنر اسلامی، جلد دوم: هنر خوشنویسی از آغاز تا امروز (Atlas of 14 centuries of Islamic Arts, Vol.2: Calligraphy)، تالیف استاد عباس سحاب، ناشر موسسه جغرافیایی و کارتوگرافی سحاب، تهران اردیبهشت ماه ۱۳۸۱، ISBN 964-6556-55-8 رده دیوئی: م۸۰-۳۳۷۰
جستارهای وابسته [ویرایش]

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ خوشنویسی موجود است.
خوشنویسی اسلامی
هنر اسلامی
[نمایش]
ن • ب • و
خوشنویسی اسلامی
[نمایش]
ن • ب • و
واژگان نقاشیخط
رده‌های صفحه: خوشنویسی

قس عربی
علم الخط (بالإنجلیزیة: Calligraphy) هو علم یهتم بدراسة الکتابة.
هذه المقالة بذرة تحتاج للنمو والتحسین؛ فساهم فی إثرائها بالمشارکة فی تحریرها.
تصنیفان: خط علوم

قس ترکی آذری
Kalliqrafiya (от yunan. καλλιγραφία — "gözəl xətt") — təsviri incəsənətin bir növü[1]. Kalliqrafiya təkcə gözəl deyil, həm də emosiyaları ifadə edə bilən yazıdır.
[redaktə]Kalliqrafiya muzeyləri

Moskva Kalliqrafiya muzeyi
Pettenbax Kalliqrafiya muzeyi
Hill adına əlyazmalar muzeyi
Naritasan Calligraphy museum
The Modern Calligraphy Collection of the National Art Library at the Victoria and Albert Museum
Ditchling Museum
Klingspor Museum
Sakip Sabanci Museum
[redaktə]İstinadlar

↑ Mediavilla 1996
[redaktə]Xarici keçidlər

Kalliqrafiya üzrə beynəlxalq sərgi
Müasir Kalliqrafiya
Kalliqrafiya sənəti
Kalliqrafiya.
Çin Kalliqrafiyası (ing.).
Yahudi Kalliqrafiyası.
Müasir Monqol Kalliqrafiyası
Shodo — Yapon Kalliqrafiyası.
Ərəb Kalliqrafiyası
Yapon Kalliqrafiyası
Vikimedia Commonsda Kalliqrafiya ilə əlaqədar müxtəlif fayllar var.
Kateqoriya: Təsviri incəsənət

قس پنجابی
سوہنی لکھائی سوہنا لکھن دے آرٹ نوں کیندے نیں۔
گٹھ: انجان

قس اردو
فن خطاطی : خطاطی ایک فن خط تحریر ہے۔ یہ فن دنیا کے ہر گوشے میں اور ہر زبان میں پایا جاتا ہے۔ یہ فن خوش خطی کے لیے ہے۔ رومن، لاطینی، عربی زبانوں میں یہ فن خطاطی کافی مقبول ہے۔
فہرست [دکھائیں]
[ترمیم]خط نستعلیق

[ترمیم]خط نسخ

[ترمیم]خط ثلث

[ترمیم]خط دیوانی

[ترمیم]خط محقق

[ترمیم]خط کوفی

[ترمیم]مزید دیکھیئے

اسلامی خطاطی
[ترمیم]بیرونی روابط

My Name in Arabic - Free Arabic Calligraphy
Calligraphy Islamic - اسلامی خطاطی
Gallery of Arabic calligraphy - National Institute for Technology and Liberal Education
Samples of Islamic calligraphy
Islamic Calligraphy in the Library of Congress, Washington D.C.
C.A.U.S. – Alphabets and Calligraphy
زمرہ جات: خطاطی کتابت

قس ترکی استانبولی
Hat sanatı, hüsnühat (Arapça: حسن - hûsn - "güzel" + خط - khat - "yazı")[1] veya kaligrafi (Yunanca: κάλλος - kallos - "güzellik" + γραφή - graphẽ "yazı")[2] yazı sistemleri ve yazı öğeleri kullanılarak geliştirilen, sıklıkla dekoratif amaçla kullanılan, bir görsel sanat türüdür.
Bu sanat dalının çağdaş bir tanımı ise "işaretlere anlamlı, ahenkli ve hünerli bir şekilde biçim verilmesi sanatı" şeklindedir.[3] Belirli bir yazı stiline yazı tipi, hat türü, el veya alfabe gibi tanımlanabilir.[4][5]
Farklı yazı sistemlerinde farklı şekillerde, farklı coğrafyalarda ortaya çıkmış olan hat sanatı, özellikle matbaa öncesinde büyük önem arz etmiştir. Bugün tipografi sanatıyla ilişkilendirilebilecek hat sanatı sıklıkla yazı sistemlerine veya farklı hat kültürlerine göre sınıflandırılır: İslam hat sanatı (İslami kaligrafi), Arap hat sanatı (Arap kaligrafisi), Pers hat sanatı (Pers kaligrafisi), Japon hat sanatı (Japon kaligrafisi), Çin hat sanatı (Çin kaligrafisi), Batı hat sanatı (Batı kaligrafisi) gibi...
Modern hat sanatı işlevsel el ile yazılmış betiklerden ve tasarımlardan işaretlerin soyut bir şekilde ifade edildiği ve bazen bu soyutsal ifadenin harflerin okunabilirliğinin yerine geçtiği güzel sanat eserlerine kadar geniş bir yelpazededir.[3] Klasik hat sanatı tipografiden ve klasik olmayan yazı tiplerinden farklı olsa da bir hat sanatçısı bu alanların hepsinde eser verebilir; karakterler tarihsel bir şekilde disipline edilmiş olsalar da yazı anında doğaçlama bir şekilde oluşturulurlar, değişken ve spontanedirler.[6][7][8]
Konu başlıkları [göster]
Kaynakça ve notlar [değiştir]

^ "Hüsnühat". TDK Güncel Türkçe Sözlük. Türk Dil Kurumu.
^ "Calligraphy". The Oxford Dictionary of English. (2005). Oxford University Press.
^ a b Mediavilla, Claude (1996). Calligraphy. Wommelgem, Belçika: Scirpus Publications. ISBN 9080332518.
^ Kwiatowski, W.; Fraser, M. (2006). Ink and Gold: Islamic Calligraphy. Londra: Sam Fogg Ltd.. ISBN 0954901487.
^ Johnston, E. (1909). Manuscript & Inscription Letters: For schools and classes and for the use of craftsmen, plate 6. San Vito Press & Double Elephant Press.
^ Pott, Gottfried von (2006). Kalligrafie Intensiv-Training. Schmidt (Hermann). ISBN 3874397009.
^ Pott, Gottfried von (2005). Kalligrafie. Erste Hilfe und Schrift-Training mit Muster-Alphabeten. Schmidt (Hermann). ISBN 3874396754.
^ Zapf, Hermann (2007). Alphabet Stories: A Chronicle of technical developments. Rochester, New York: Cary Graphic Arts Press. ISBN 9781933360294.
Dış bağlantılar [değiştir]


Wikimedia Commons'ta
Hat sanatı ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur.
Çin kaligrafisi [değiştir]
Çin kaligrafisi ve galeriler Çin Çevrim içi Müzesi (İngilizce)
Çin kaligrafisi sanatı (İngilizce)
Çin tarihindeki tanınmış hattatlar ve galerileri (İngilizce)
Batı kaligrafisi [değiştir]
Cynscribe World Wide Web Kaligrafi Dizini (İngilizce)
The Edward Johnston Foundation - Kaligrafi araştırma merkezi (İngilizce)
İslam kaligrafisi [değiştir]
İslam kaligrafisi (İngilizce)
Arap kaligrafisi galerisi - National Institute for Technology and Liberal Education (İngilizce)
İslam kaligrafisi örnekleri (İngilizce)
Washington D.C. Kongre Kütüphanesi'nde İslam kaligrafisi (İngilizce)
Diğer kaligrafi türleri [değiştir]
Moğolca: Inkway Kaligrafi (İngilizce)
Nepali: Nepali Kaligrafi (İngilizce)
Tibetçe: Tibet Kaligrafisi tarihçesi (İngilizce)
Japonca: Shodo Journal research Institute (İngilizce)
Kaligrafi müzeleri [değiştir]
Pettenbach, Avusturya Kaligrafi ve Minyatür Grafikleri Müzesi
İskenderiye Kütüphanesi Yazmalar müzesi
Naritasan Kaligrafi müzesi
Ditchling Müzesi
Klingspor Müzesi
Sakıp Sabancı Müzesi
Dünya kaligrafi birlikleri ve cemiyetleri [değiştir]
Association for the Calligraphic Arts
North West Calligraphers’ Association
The Chinese Calligraphy Association
The Washington Calligraphers Guild
Calligraphy Society of Florida
The International Association of Master Penmen, Engrossers and Teachers of Handwriting IAMPETH
L’esperluette (Fransızca)
Centro Internazionale Arti Calligrafiche (İtalyanca)
Peannairi (Irish Scribes)
Associazione Calligrafica Italiana (ACI) (İtalyanca)
Meitokai
Calligraphy & Lettering Arts Society
C.A.U.S. – Centro Arti Umoristiche e Satiriche
Uluslararası yarışmalar [değiştir]
C.A.U.S. – Alphabets and Calligraphy
Kategori: Hat ve Kaligrafi

قس انگلیسی
Calligraphy (from Greek κάλλος kallos "beauty" + γραφή graphẽ "writing") is a type of visual art. It is often called the art of fancy lettering (Mediavilla 1996: 17). A contemporary definition of calligraphic practice is "the art of giving form to signs in an expressive, harmonious and skillful manner" (Mediavilla 1996: 18). The story of writing is one of aesthetic evolution framed within the technical skills, transmission speed(s) and material limitations of a person, time and place (Diringer 1968: 441). A style of writing is described as a script, hand or alphabet (Fraser and Kwiatkowski 2006; Johnston 1909: Plate 6).
Modern calligraphy ranges from functional hand-lettered inscriptions and designs to fine-art pieces where the abstract expression of the handwritten mark may or may not compromise the legibility of the letters (Mediavilla 1996). Classical calligraphy differs from typography and non-classical hand-lettering, though a calligrapher may create all of these; characters are historically disciplined yet fluid and spontaneous, at the moment of writing (Pott 2006 and 2005; Zapf 2007 and 2006).
Calligraphy continues to flourish in the forms of wedding and event invitations, font design/typography, original hand-lettered logo design, religious art, announcements/graphic design/commissioned calligraphic art, cut stone inscriptions and memorial documents. It is also used for props and moving images for film and television, testimonials, birth and death certificates, maps, and other works involving writing (see for example Letter Arts Review; Propfe 2005; Geddes and Dion 2004). Some of the finest works of modern calligraphy are charters and letters patent issued by monarchs and officers of state in various countries.
Contents [show]
[edit]Western calligraphy

Main article: Western calligraphy
See also: Latin alphabet


Modern Western calligraphy
[edit]Tools and techniques
Tools


A calligraphic pen head, with parts names.
The principal tools for a calligrapher are the pen, which may be flat-balled or round-nibbed, and the brush (Reaves and Schulte 2006; Child 1985; Lamb 1956). For some decorative purposes, multi-nibbed pens—steel brushes—can be used. However, works have also been made with felt-tip and ballpoint pens, although these works do not employ angled lines. Ink for writing is usually water-based and much less viscous than the oil based inks used in printing. High quality paper, which has good consistency of porosity, will enable cleaner lines,[citation needed] although parchment or vellum is often used, as a knife can be used to erase work on them and a light box is not needed to allow lines to pass through it. In addition, light boxes and templates are used to achieve straight lines without pencil markings detracting from the work. Ruled paper, either for a light box or direct use, is most often ruled every quarter or half inch, although inch spaces are occasionally used, such as with litterea unciales (hence the name), and college ruled paper acts as a guideline often as well.[1]
Pens may be obtained from various stationery sources - from the traditional "nib" pens dipped in ink, to calligraphy pens that have cartridges built-in, avoiding the need to have to continually dip them into inkwells.
Styles & techniques
Sacred Western calligraphy has some special features, such as the illumination of the first letter of each book or chapter in medieval times. A decorative "carpet page" may precede the literature, filled with ornate, geometrical depictions of bold-hued animals. The Lindisfarne Gospels (715-720 AD) are an early example (Brown 2004).
As with Chinese or Arabian calligraphies, Western calligraphic script had strict rules and shapes. Quality writing had a rhythm and regularity to the letters, with a "geometrical" order of the lines on the page. Each character had, and often still has, a precise stroke order.
Unlike a typeface, irregularity in the characters' size, style and colors adds meaning to the Greek translation "beautiful letters". The content may be completely illegible, but no less meaningful to a viewer with some empathy for the work on view. Many of the themes and variations of today's contemporary Western calligraphy are found in the pages of The Saint John's Bible. A particularly modern example is The Holy Bible, Timothy Botts Illustrated edition (Tyndale House Publishers 2000), with 360 calligraphic images as well as a calligraphy typeface.
[edit]Historical developments


Calligraphy in a Latin Bible of AD 1407 on display in Malmesbury Abbey, Wiltshire, England. This bible was hand written in Belgium, by Gerard Brils, for reading aloud in a monastery.


The Georgian calligraphy is centuries-old tradition of an artistic writing of the Georgian language with its three alphabets.
Western calligraphy is recognizable by the use of the Latin script. The Latin alphabet appeared about 600 BC, in Rome, and by the first century[clarification needed] developed into Roman imperial capitals carved on stones, Rustic capitals painted on walls, and Roman cursive for daily use. In the second and third centuries the uncial lettering style developed. As writing withdrew to monasteries, uncial script was found more suitable for copying the Bible and other religious texts. It was the monasteries which preserved calligraphic traditions during the fourth and fifth centuries, when the Roman Empire fell and Europe entered the Dark Ages.[2]
At the height of the Roman Empire its power reached as far as Great Britain; when the empire fell, its literary influence remained. The Semi-uncial generated the Irish Semi-uncial, the small Anglo-Saxon. Each region seems to have developed its own standards following the main monastery of the region (i.e. Merovingian script, Laon script, Luxeuil script, Visigothic script, Beneventan script), which are mostly cursive and hardly readable.
The rising Carolingian Dynasty Empire encouraged a new standardized script, which was developed by several famous monasteries (including Corbie Abbey and Beauvais) around the eighth century. The script from Saint Martin of Tours was ultimately set as the Imperial standard, named the Carolingian script (or "the Caroline"). From the powerful Carolingian Empire, this standard also became used in neighboring kingdoms.
In the eleventh century, the Caroline evolved into the Gothic script, which was more compact and made it possible to fit more text on a page.[3] The Gothic calligraphy styles became dominant throughout Europe; and in 1454, when Johannes Gutenberg developed the first printing press in Mainz, Germany, he adopted the Gothic style, making it the first typeface.[4]
In the 15th century, the rediscovery of old Carolingian texts encouraged the creation of the humanist minuscule or littera antiqua. The 17th century saw the Batarde script from France, and the 18th century saw the English script spread across Europe and world through their books. Commencing his experiments using the popular English script style, in 1993, Denis Towers, of Melbourne, Australia, invented 'foil calligraphic art'. Being a professional engraver and calligrapher, he did this by obtaining different colours of soft metallic foil, normally manufactured for the process of heated, gold stamping - mostly onto leather goods. He was then able to apply the different coloured foils, each in turn, by using a dentist drill engraving technique: employing the spinning dentist drill burr clamped into the jaws backwards. With practice, taping down the metallic foil to the receiving surface, he was able to spin the drill and thus create the heat necessary to apply the coloured foil by a hand and machine-driven engraving technique. One job he produced was to hand-copy the Carlton Football Club ensignia at the time on a book cover of the infamous Australian health practitioner, Dr. Geoffrey Edelsten.
The contemporary typefaces used by computers, from simple word processing programs like Microsoft Word or Apple Pages to professional designers' software packages like Adobe InDesign, owe a considerable debt to the past and to a small number of professional typeface designers today (Zapf 2007; Mediavilla 2006; Henning 2002). Bin
[edit]Influences
Several other Western styles use the same tools and practices, but differ by the characters set, and by stylistic preferences. For Slavonic lettering, the history of the slavonic and consequently Russian writing systems differs fundamentally from the one of the Latin language. It evolved from the 10th century to today.
[edit]Eastern Asian calligraphy

Jiǎgǔwén Jīnwén Dàzhuàn Xiǎozhuàn Lìshū Cǎoshū Xíngshū Kǎishū (trad) Kǎishū (simp)
Source


Chinese calligraphy written by Song Dynasty (A.D. 1051-1108) poet Mi Fu. The style Xinshu display there is specific by its fast speed and low pressure of the ink-brush on the paper. The calligrapher may play with speed, pressure, stroke order to create visual effects which may be in accordance with the emotions within the text, such is in the most revered Preface to the Orchid Pavilion by Wang Xizhi.[5]
Main articles: Chinese calligraphy, Japanese calligraphy, and Korean calligraphy
See also: Chinese characters
[edit]Names, tools and techniques
Names
The local name for calligraphy is Shūfǎ 書法 in China, literally "The way/method/law of writing";[6] Shodō 書道 in Japan, literally "The way/principle of writing"; and Seoye (서예) 書藝 in Korea, literally "The art of writing". The calligraphy of East Asian characters is an important and appreciated aspect of East Asian culture.
Tools
Traditional East Asian writing uses the Four Treasures of the Study (T: 文房四寶 / S: 文房四宝) : the ink brushes to write Chinese characters, Chinese ink, paper, and inkstone, known as the Four Friends of the Study (HG: 문방사우 / HJ: 文房四友) in Korea. In addition to these four tools, desk pads and paperweights are also used by calligraphers.
Technique
The shape, size, stretch and hair type of the ink brush, the color, color density and water density of the ink, as well as the paper's water absorption speed and surface texture are the main physical parameters influencing the final result. The calligrapher also influences the result by the quantity of ink/water he lets the brush take, then by the pressure, inclination, and direction he gives to the brush, producing thinner or bolder strokes, and smooth or toothed borders. Eventually, the speed, accelerations, decelerations of the writer's moves, turns, and crochets, and the stroke order give the "spirit" to the characters, by influencing greatly their final shapes.
[edit]Historical evolution


A Vietnamese calligraphist writing in hán tự in preparation for Tết, at the Temple of Literature, Hanoi (2011)
Ancient China
In ancient China, the oldest Chinese characters existing are Jiǎgǔwén characters carved on ox scapula and tortoise plastrons,because the dominators in Shang Dynasty carved pits on such animals's bones and then baked them to gain auspice of military affairs, agricultural harvest,or even procreating and weather,etc. During the divination ceremony, after the cracks were made, the characters were written with a brush on the shell or bone to be later carved.(Keightley, 1978). With the development of Jīnwén (Bronzeware script) and Dàzhuàn (Large Seal Script) "cursive" signs continued. Moreover, each archaic kingdom of current China had its own set of characters.
Imperial China
In Imperial China, the graphs on old steles — some dating from 200 BC, and in Xiaozhuan style — are still accessible.
About 220 BC, the emperor Qin Shi Huang, the first to conquer the entire Chinese basin, imposed several reforms, among them Li Si's character unification, which created a set of 3300 standardized Xiǎozhuàn characters.[7] Despite the fact that the main writing implement of the time was already the brush, few papers survive from this period, and the main examples of this style are on steles.
The Lìshū style (clerical script) which is more regularized, and in some ways similar to modern text, have been also authorised under Qin Shi Huangdi.[8]
Kǎishū style (traditional regular script) — still in use today — and attributed to Wang Xizhi (王羲之, 303-361) and his followers, is even more regularized.[8] Its spread was encouraged by Emperor Mingzong of Later Tang (926-933), who ordered the printing of the classics using new wooden blocks in Kaishu. Printing technologies here allowed a shape stabilization. The Kaishu shape of characters 1000 years ago was mostly similar to that at the end of Imperial China.[8] But small changes have be made, for example in the shape of 广 which is not absolutely the same in the Kangxi Dictionary of 1716 as in modern books. The Kangxi and current shapes have tiny differences, while stroke order is still the same, according to old style.[9]
Styles which did not survive include Bāfēnshū, a mix made of Xiaozhuan style at 80%, and Lishu at 20%.[8] Some Variant Chinese characters were unorthodox or locally used for centuries. They were generally understood but always rejected in official texts. Some of these unorthodox variants, in addition to some newly created characters, compose the Simplified Chinese character set.
Cursive styles and hand-written styles
Cursive styles such as Xíngshū (semi-cursive or running script) and Cǎoshū (cursive or grass script) are less constrained and faster, where more movements made by the writing implement are visible. These styles' stroke orders vary more, sometimes creating radically different forms. They are descended from Clerical script, in the same time as Regular script (Han Dynasty), but Xíngshū and Cǎoshū were use for personal notes only, and were never used as standard. Caoshu style was highly appreciated in Emperor Wu of Han reign (140-87).[8]
Printed and computer styles
Examples of modern printed styles are Song from the Song Dynasty's printing press, and sans-serif. These are not considered traditional styles, and are normally not written.
[edit]Influences


Japanese calligraphy, the word "peace" and the signature of the Meiji period calligrapher Ōura Kanetake, 1910
Other calligraphies
Japanese and Korean people developed specific sensibilities and styles of calligraphies. By example, Japanese calligraphy go out of the set of CJK strokes to also include local alphabets such as hiragana and katakana, with specific problematics such as new curves and moves. In the case of Korean calligraphy, the Hangeul and the existence of the circle required the creation of a new technique which usually confuses Chinese calligraphers. The existence of temporary calligraphy is also to notice, which is a practice of water-only calligraphy on the floor which, indeed, dry out within minutes. This practice is especially appreciated by the new generation of retired Chinese in public parks of China. These will often open studio-shops in tourist towns offering traditional Chinese calligraphy to tourists. Other than writing the clients name, they also sell fine brushes as souvenirs and lime stone carved stamps.
Mongolian
Mongolian calligraphy is also influenced by Chinese calligraphy, from tools to style.
Other arts
Calligraphy has influenced ink and wash painting, which is accomplished using similar tools and techniques. Calligraphy has influenced most major art styles in East Asia, including Ink and wash painting, a style of Chinese, Korean, Japanese painting, and Vietnamese painting based entirely on calligraphy.
[edit]South Asian Calligraphy

See also: Brāhmī script
[edit]Indian calligraphy
Main article: Indian calligraphy


An illustrated manuscript of the Mahabharata with calligraphy
On the subject of Indian calligraphy, Anderson 2008 writes:


A Calligraphic design in Oriya script
Aśoka's edicts (c. 265–238 BC) were committed to stone. These inscriptions are stiff and angular in form. Following the Aśoka style of Indic writing, two new calligraphic types appear: Kharoṣṭī and Brāhmī. Kharoṣṭī was used in the northwestern regions of India from the 3rd century BC to the 4th century of the Christian Era, and it was used in Central Asia until the 8th century.
In many parts of ancient India, the inscriptions were carried out in smoke-treated palm leaves. This tradition dates back to over two thousand years.[10] Even after the Indian languages were put on paper in the 13th century, palm leaves where considered a preferred medium of writing owing to its longevity (nearly 400 years) compared to paper. Both sides of the leaves were used for writing. Long rectangular strips were gathered on top of one another, holes were drilled through all the leaves, and the book was held together by string. Books of this manufacture were common to Southeast Asia. The palm leaf was an excellent surface for penwriting, making possible the delicate lettering used in many of the scripts of southern Asia.
Burnt clay and Copper were a favoured material for Indic inscriptions[citation needed]. In the north of India, birch bark was used as a writing surface as early as the 2nd century AD[citation needed].
[edit]Nepalese calligraphy
Nepalese calligraphy has a huge impact on Mahayana and Vajrayana Buddhism. Ranjana script is the primary form of this calligraphy. The script itself and its derivatives (like Lantsa, Phagpa, Kutila) are used in Nepal, Tibet, Bhutan, Leh, Mongolia, coastal China, Japan and Korea to write "Om mane pame om" and other sacred Buddhist texts, mainly those derived from Sanskrit and Pali.
[edit]Tibetan calligraphy
Main article: Tibetan calligraphy


A Bön text
Calligraphy is central in Tibetan culture. The script is derived from Indic scripts. The nobles of Tibet, such as the High Lamas and inhabitants of the Potala Palace, were usually capable calligraphers. Tibet has been a center of Buddhism for several centuries, and that religion places a great deal of significance on written word. This does not provide for a large body of secular pieces, although they do exist (but are usually related in some way to Tibetan Buddhism). Almost all high religious writing involved calligraphy, including letters sent by the Dalai Lama and other religious and secular authority. Calligraphy is particularly evident on their prayer wheels, although this calligraphy was forged rather than scribed, much like Arab and Roman calligraphy is often found on buildings. Although originally done with a reed, Tibetan calligraphers now use chisel tipped pens and markers as well.
[edit]Islamic calligraphy

Main article: Islamic calligraphy
See also: Arabic alphabet
[edit]Islamic calligraphy


A page of a 12th century Qur'an written in the Andalusi script
Islamic calligraphy (calligraphy in Arabic is Khatt ul-Yad خط الید) has evolved alongside the religion of Islam and the Arabic language. As it is based on Arabic letters, some call it "Arabic calligraphy". However the term "Islamic calligraphy" is a more appropriate term as it comprises all works of calligraphy by the Muslim calligraphers from Morocco to China.
Islamic calligraphy is associated with geometric Islamic art (arabesque) on the walls and ceilings of mosques as well as on the page. Contemporary artists in the Islamic world draw on the heritage of calligraphy to use calligraphic inscriptions or abstractions.
Instead of recalling something related to the spoken word, calligraphy for Muslims is a visible expression of the highest art of all, the art of the spiritual world. Calligraphy has arguably become the most venerated form of Islamic art because it provides a link between the languages of the Muslims with the religion of Islam. The holy book of Islam, al-Qur'an, has played an important role in the development and evolution of the Arabic language, and by extension, calligraphy in the Arabic alphabet. Proverbs and passages from the Qur'an are still sources for Islamic calligraphy.
It is generally accepted that Islamic calligraphy excelled during the Ottoman era. Turkish calligraphers still present the most refined and creative works. Istanbul is an open exhibition hall for all kinds and varieties of calligraphy, from inscriptions in mosques to fountains, schools, houses, etc.
[edit]Persian calligraphy
Main article: Persian calligraphy


Example showing Nastaliq's proportional rules


Shikasta Nastaʿlīq
Persian calligraphy is the calligraphy of Persian writing system. The history of calligraphy in Persia dates back to the pre-Islam era. In Zoroastrianism beautiful and clear writings were always praised.
History and evolution
It is believed that ancient Persian script was invented by about 600-500 BC to provide monument inscriptions for the Achaemenid kings. These scripts consisted of horizontal, vertical, and diagonal nail-shape letters and that is the reason in Persian it is called "Script of Nails/Cuneiform Script" (Khat-e-Mikhi). Centuries later, other scripts such as "Pahlavi" and "Avestan" scripts were used in ancient Persia.
After the Arab conquest in the 7th century, Persians adapted the Arabic alphabet to fit the Persian language and developed a contemporary Persian alphabet. The Arabic alphabet has 28 characters to which Iranians added another four letters for it to fit the sounds and letters of the Persian language that do not exist in Arabic.
Contemporary scripts
"Nasta'liq" is the most popular contemporary style among classical Persian calligraphy scripts and Persian calligraphers call it "Bride of the Calligraphy Scripts". This calligraphy style has been based on such a strong structure that it has changed very little since. Mir Ali Tabrizi had found the optimum composition of the letters and graphical rules so it has just been fine-tuned during the past seven centuries. It has very strict rules for graphical shape of the letters and for combination of the letters, words, and composition of the whole calligraphy piece.
[edit]Other isolated calligraphies

[edit]Mayan Glyphs
Main article: Mayan codices


A leaflet of the Dresden Codex written in the Mayan Script on a type of paper called amatl. The Dresden Codex is one of only a few examples of Maya Calligraphy to escape the destruction of the Spanish Conquistadores and survive to the present day.
This section requires expansion.
Mayan calligraphy was expressed via Mayan hieroglyphs; modern Mayan calligraphy is mainly used on seals and monuments in the Yucatán Peninsula in Mexico. Mayan hieroglyphs are rarely used in government offices, however in Campeche, Yucatán and Quintana Roo, Mayan calligraphy is written in Latin letters. Some commercial companies in Southern Mexico use Mayan hieroglyphs as symbols of their business. Some community associations and modern Mayan brotherhoods use Mayan hieroglyphs as symbols of their groups.
Most of the archaeological sites in Mexico such as Chichen Itza, Labna, Uxmal, Edzna, Calakmul, etc. have glyphs in their structures. Stone carved monuments also known as stele are a common source of ancient Mayan calligraphy.
[edit]Graffiti


Graffiti shares attributes with Calligraphy by being an expressive writing style.
Although graffiti is often seen by society as destruction and vandalism, over the decades it has emerged as a passionate artform. Graffiti today shows a myriad of styles, cultures, and identities that are truly universal; an example of this universality is Islamic graffiti, which can be found all over the world. Born in the street, graffiti is a writing style which absorbs influences from a wide variety of writing resources; a few examples of this crossover are: calligraphy and graffiti sharing similar attributes, tools and techniques, cultures and communities. Graffiti artists, like calligraphers, do practice their art on paper, such as in a graffiti artist's black book.
By itself graffiti is often an illegal and unappreciated art form, though some artists such as Keith Haring and Jean Michel Basquiat have managed art world success.
[edit]See also

People and groups
Ellesmere Chaucer
Marc Drogin - Author of : «Medieval Calligraphy: Its History and Technique», and «Calligraphy of the Middle Ages and How to Do It»Tools
Ink
International Association of Master Penmen, Engrossers and Teachers of Handwriting
List of calligraphers
Paper
Pen
Stylus
Others
Asemic writing
Calligram
Chirography
Codex Seraphinianus
Concrete poetry
List of typographic features
Micrography
Penmanship
Punchcutting
Typographic Emphasis
Typographic units
Typography
Voynich manuscript
[edit]Notes

^ "Calligraphy Islamic website". Calligraphyislamic.com. Retrieved 2012-06-18.
^ V. Sabard, V. Geneslay, L. Rébéna, Calligraphie latine, initiation, ed. Fleurus, Paris. 7th edition, 2004, pages 8 to 11
^ Patricia lovett. Calligraphy and Illumination Abrams 2000, p.72
^ Patricia lovett. Calligraphy and Illumination Abrams 2000, p.141
^ Wang Xizhi. "Wang Xizhi and Preface to the Orchid Pavilion (Image)". Cultural-china.com.
^ 書 being here used as in 楷书/楷書, meaning "writing style".
^ Fazzioli, Edoardo (1987) [1987]. Chinese calligraphy : from pictograph to ideogram : the history of 214 essential Chinese/Japanese characters. calligraphy by Rebecca Hon Ko. New York: Abbeville Press. p. 13. ISBN 0-89659-774-1. "And so the first Chinese dictionary was born, the Sān Chāng, containing 3,300 characters"
^ a b c d e Blakney, p6 : R. B. Blakney (2007). A Course in the Analysis of Chinese Characters. Lulu.com. p. 148. ISBN 1-897367-11-2, 9781897367117.
^ 康熙字典 Kangxi Zidian, 1716. Scanned version available at www.kangxizidian.com. See by example the radicals 卩, 厂 or 广, p.41. The 2007 common shape for those characters does not clearly show the stroke order, but old versions, visible on the Kangxi Zidian p.41 clearly allow the stroke order to be determined.
^ "Memory of the World | United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization". Portal.unesco.org. Retrieved 2012-06-18.
[edit]References



Asemic Writing & Abstract calligraphy
See respective articles.
Anderson, D. M. (2008). Indic calligraphy. Encyclopædia Britannica 2008.
Brown, M.P. (2004) Painted Labyrinth: The World of the Lindisfarne Gospel. Revised Ed. British Library.
Child, H. ed. (1985) The Calligrapher's Handbook. Taplinger Publishing Co.
Diringer, D. (1968) The Alphabet: A Key to the History of Mankind 3rd Ed. Volume 1 Hutchinson & Co. London
Fraser, M., & Kwiatowski, W. (2006) Ink and Gold: Islamic Calligraphy. Sam Fogg Ltd. London
Geddes, A., & Dion, C. (2004) Miracle: a celebration of new life. Photogenique Publishers Auckland.
Henning, W.E. (2002) An elegant hand : the golden age of American penmanship and calligraphy ed. Melzer, P. Oak Knoll Press New Castle, Delaware
Johnston, E. (1909) Manuscript & Inscription Letters: For schools and classes and for the use of craftsmen, plate 6. San Vito Press & Double Elephant Press 10th Impression
Lamb, C.M. ed. (1956) Calligrapher's Handbook. Pentalic 1976 ed.
Letter Arts Review
Mediavilla, Claude (2006) Histoire de la Calligraphie Française. Albin Michel, France.
Mediavilla, C. (1996) Calligraphy. Scirpus Publications
Pott, G. (2006) Kalligrafie: Intensiv Training Verlag Hermann Schmidt Mainz
Pott, G. (2005) Kalligrafie:Erste Hilfe und Schrift-Training mit Muster-Alphabeten Verlag Hermann Schmidt Mainz
Propfe, J. (2005) SchreibKunstRaume: Kalligraphie im Raum Verlag George D.W. Callwey GmbH & Co.K.G. Munich
Reaves, M., & Schulte, E. (2006) Brush Lettering: An instructional manual in Western brush calligraphy, Revised Edition, Design Books New York.
Schimmel, Annemarie. (1984) Calligraphy and Islamic Culture. New York Univ. Press. New York.
Zapf, H. (2007) Alphabet Stories: A Chronicle of technical developments, Cary Graphic Arts Press, Rochester, New York
Zapf, H. (2006) The world of Alphabets: A kaleidoscope of drawings and letterforms, CD-ROM
Marns, F.A (2002) Various, copperplate and form, London
[edit]External links

Wikimedia Commons has media related to: Calligraphy
Look up calligraphy in Wiktionary, the free dictionary.
Calligraphy at the Open Directory Project
[show] v t e
Typography terminology
[show] v t e
Decorative arts, handicrafts, arts and crafts
View page ratings
Rate this page
What's this?
Trustworthy
Objective
Complete
Well-written
I am highly knowledgeable about this topic (optional)

Submit ratings
Categories: Book artsCalligraphyGreek loanwords