زبان عامیانه. زبان کوچه و خیابان، زبان کوچه و بازار، زبان منسوب به عوام و مردم بیسواد، زبان محاوره ای عموم مردم. «زبان عامیانه» متفاوت است از «زبان رسمی» و «زبان ادبی»، اگر چه «زبان عامیانه» بخش خاصی از ادبیات یک زبان را تشکیل می دهد؛ این سوای آنکه استفاده از «زبان عامیانه» بخصوص در فرهنگ و صنعت داستان نویسی از جایگاه قابل توجهی برخوردار است.
رجوع شود به واژۀ
عامیانه.
مثال:"نجفی اضافه کرد: ما در طول سالیان افعال بسیط را به افعال مرکب تبدیل و در واقع آنها (افعال بسط) را فراموش کرده ایم. در
زبان عامیانه فارسی به راحتی از مصادر قیاسی استفاده می شود و از آنها کلمه می سازند، اما در زبان رسمی همیشه ما از ساختن واژه ترسیده ایم." (منبع:
خبرگزاری مهر - "
زبان فارسی تحلیلی‌تر از انگلیسی/ زبان عامیانه پیشروتر از زبان رسمی"، ۲ امرداد ۱۳۸۷)