سهروردی

شهاب الدین یحیی ابن حبش بن امیرک ابوالفتوح سهروردی، ملقب به شهاب‌الدین ، شیخ اشراق ، شیخ مقتول و شیخ شهید[۱](۵۴۹ - ۵۸۷ ق / ۱۱۵۴ - ۱۱۹۱ م) فیلسوف نامدار کرد[۲][۳][۴][۵][۶][۷][۸][۹][۱۰][۱۱][۱۲] ایرانی است.

محتویات [نمایش]
زندگی [ویرایش]

قابل اعتمادترین منبع برای مطالعه زندگی‌نامه سهروردی کتاب نزهه الارواح و روضه الافراح است که تاریخ‌ فلسفه‌ای است و به دستِ یکی از مهم‌ترین شارحان آثار سهروردی، شمس‌الدین شهروزی نوشته شده‌است. اصل عربی این کتاب هنوز در ایران منتشر نشده است.

شهاب‌الدین سهروردی در سال ۵۴۹ هجری قمری/۱۱۵۵ میلادی در دهکده سهرورد از قیدار زنجان واقع در ایران زاده شد. وی تحصیلات مقدماتی را که شامل حکمت، منطق و اصول فقه بود در نزد مجدالدین جیلی استادِ فخر رازی در مراغه آموخت و در علوم حکمی و فلسفی سرآمد شد و بقوت ذکا، وحدت ذهن و نیک اندیشی بر بسیاری از علوم اطلاع یافت.[۱۳] سهروردی بعد از آن به اصفهان، که در آن زمان مهم‌ترین مرکز علمی و فکری در سرتاسر ایران بود، رفت و تحصیلات صوری خود را در محضر ظهیرالدین قاری به نهایت رسانید. در گزارش‌ها معروف است که یکی از هم‌درسان وی، فخر‌الدین رازی، که از بزرگ‌ترین مخالفان فلسفه بود، چون چندی بعد از آن زمان، و بعد از مرگ سهروردی، نسخه‌ای از کتاب تلویحات وی را به او دادند آن را بوسید و به یادِ همدرس قدیمش در مراغه اشک ریخت.

سهروردی پس از پایان تحصیلات رسمی، به سفر در داخل ایران پرداخت، و از بسیاری از مشایخ تصوف دیدن کرد.در واقع، در همین دوره بود که سهروردی شیفته راه تصوف گشت و دوره‌های درازی را به اعتکاف و عبادت و تفکر گذراند. او همچنین سفرهایش را گسترش داد و به آناتولی و شامات رسید، و چنان‌چه از گزارش‌ها برمی‌آید، مناظر شام در سوریه کنونی او را بسیار مجذوب خود نمود. در یکی از سفرها از دمشق به حلب رفت و در آنجا با ملک ظاهر پسر صلاح الدین ایوبی (سردار معروف مسلمانان در جنگ‌های صلیبی ) دیدار کرد.ملک ظاهر که محبت شدیدی نسبت به صوفیان و دانشمندان داشت، مجذوب این حکیم جوان شد و از وی خواست که در دربار وی در حلب ماندگار شود. سهروردی نیز که عشق شدیدی نسبت به مناظر آن دیار داشت، شادمانه پیشنهاد ملک ظاهر را پذیرفت و در دربار او ماند.در همین شهر حلب بود که وی کار بزرگ خویش، یعنی، حکمةالاشراق را به پایان برد.

اما سخن گفتن‌های بی پرده و بی احتیاط بودن وی در بیان معتقدات باطنی در برابر همگان، و زیرکی و هوشمندی فراوان وی که سبب آن می‌شد که با هر کس بحث کند، بر وی پیروز شود، و نیز استادی وی در فلسفه و تصوف، از عواملی بود که دشمنان فراوانی مخصوصا از میان علمای قشری برای سهروردی فراهم آورد.

وفات [ویرایش]

عاقبت به دستاویز آن که وی سخنانی برخلاف اصول دین می‌گوید، از ملک ظاهر خواستند که او را به قتل برساند، و چون وی از اجابت خواسته آن‌ها خودداری کرد، به صلاح الدین ایوبی شکایت بردند. متعصبان او را به الحاد متهم کردند و علمای حلب خون او را مباح شمردند.

صلاح‌الدین که به تازگی سوریه را از دست صلیبیون بیرون آورده بود و برای حفظ اعتبار خود به تایید علمای دین احتیاج داشت، ناچار در برابر درخواست ایشان تسلیم شد.

به همین دلیل، پسرش ملک ظاهر تحت فشار قرار گرفت و ناگزیر سهروردی را در سال ۵ رجب ۵۸۷ هجری قمری به زندان افکند و شیخ همان جا از دنیا رفت. وی در هنگام مرگ، ۳۸ سال داشت و مزار ایشان در مسجد امام سهرودی شهر حلب می باشد[۱۴]. علت مستقیم وفات وی معلوم نیست.(البته مشهور آن است که سهروردی به دلیل گرسنگی از دنیا رفت.)[۱۵]

بزرگداشت [ویرایش]

روز بزرگداشت ایشان به تائید مرکز تقویم موسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران ، ۸ مرداد هرسال برابر با ۲۹ ژوئیه می باشد[۱۶] که در این روز همایش ها، بزرگداشتها و یادبودهایی برای ایشان برگزار می شود [۱۷].

خصوصیات اجتماعی [ویرایش]

رفتار سهروردی خالی از غرابت نبوده است چنانکه در عین کناره گیری از خلق و خلوت گزینی، اهل بحث و مناظره و جدل بوده است و شاید اگر این میل در او نبود ناگزیر از افشای سر ربوبیت نمی شد و تعصب قشریان را بر نمی انگیخت و جان خویش بر سر این کار نمی نهاد. 1 سدیدالدین‌ (معروف‌ به‌ ابن‌ رفیقه)‌ نگاه مردمان آن زمان نسبت به سهروردی را به زیبایی نقل می کند: « روزی با شیخ‌ شهاب‌الدین‌ در مسجد جامع‌ میافارقین‌ راه‌ می‌رفتیم‌، او جبه‌ کوتاهِ آسمانی‌ رنگی پوشیده بود‌ و فوطه‌ تابیده‌ای‌ را به‌ سر بسته‌ بود، یکی‌ از دوستان‌ مرا با او دید. مرا به‌ کناری‌ کشید و گفت‌: مگر کسی‌ نبود با او راه‌ بروی‌ که‌ با این‌ خربنده‌ حرکت‌ می‌کنی‌! گفتم‌ ساکت‌ باش‌، مگر او را نمی‌شناسی‌؟ گفت‌: نه او را نمی شناسم‌. گفتم‌: این‌ عالم‌ وقت‌ و حکیم‌ عصر است‌، این‌ جوان‌ پریشان‌ ظاهر شهاب‌الدین‌ سهروردی‌ است‌. در موردش گویند که شیخ به مقامات‌ عالیه‌ و نهایت‌ مکاشفه‌ رسیده‌ و صاحب‌ کرامات‌ و خوارق‌ عادات‌ گردیده است.» 2 با اندکی تحقیق در منابع تاریخی، می توان دریافت که شناخت مردمان آن دوره مشابه روایتی بود که نقل گردید. و سهرودی را به ژنده پوشی و حتی بعضی به دیوانگی می خواندند.

فلسفه اشراق [ویرایش]

سهروردی کسی است که مکتب فلسفی اشراق را بوجود آورد که بعد از مرگش وسعت یافت. او نظریه خود را در اواخر قرن ششم و اوایل قرن هفتم ارائه کرد.[۱۸] سهروردی را رهبر افلاطونیان جهان اسلام لقب داده‌اند. او خود فلسفه اش را حکمت اشراق نامیده بود که به معنای درخشندگی و برآمدن آفتاب است و اقوام لاتین آن را aurora consurgens نام نهاده اند. اما این تفکر فلسفه خاص افلاطونی نیست و در آن آرای افلاطون و ارسطو و نوافلاطونیان و زرتشت و هرمس و اسطوره تحوت و آرای نخستین صوفیان مسلمان در هم آمیخته است.[۱۹]

مکتب سهروردی هم فلسفه هست و هم نیست. فلسفه است از این جهت که به عقل اعتقاد دارد، اما عقل را تنها مرجع شناخت نمی‌داند. عرفان است از این نظر که کشف و شهود و اشراق را شریف ترین و بلندمرتبه ترین مرحله شناخت می‌شناسد.[۲۰] او به سختی بر ابن سینا می تازد و از کلیات و مثل افلاطون دفاع می‌کند. بر وجودشناسی ابن سینا ایراد می‌گیرد که چرا اظهار داشته که در هر شئ موجود، وجود امری حقیقی است و ماهیت امری اعتباری، و برای تحقق محتاج وجود است. در حالی که طبق حکمت اشراق، ماهیت امری حقیقی است و وجود امری اعتباری.[۲۱]

امروزه حکیم دینانی با پژوهش و معرفی بهتر سهروردی و حکمت اشراق با مجموعه ای از تالیفات در قالب کتاب و مقاله مانند «شعاع اندیشه و شهود در فلسفه سهروردی» مروج اندیشه های اوست.

نورالانوار [ویرایش]

سهروردی وجودشناسی[۲۲] خود را «نورالانوار» نام داده است. همان حقیقت الهی که درجه روشنی آن چشم را کور می‌کند. نور را نمی‌توان با کمک چیز دیگر و نسبت به آن تعریف کرد، زیرا تمام اشیا با نور آشکار می‌شوند و طبعا باید با نور تعریف شوند. «نورالانوار» یا «نور مطلق» همان وجود مطلق است و تمام موجودات، وجود خود را از این منبع کسب کرده اند و جهان هستی چیزی جز مراتب و درجات گوناگون روشنایی و تاریکی نیست. به همین دلیل سلسله مراتب موجودات بستگی به درجه نزدیکی آن ها با «نورالانوار» دارد، یعنی به میزان درجه «اشراق» و نوری که از نورالانوار به آن ها می‌رسد.[۲۳]

آثار [ویرایش]

فهرست کامل آثار فارسی و عربی شهاب الدین یحیی سهروردی با استفاده از فهرست شهرزوری و مقایسه آن با فهرست (ریتر) در دائرةالمعارف اسلامیه بشرح زیر آمده‌است:

۱- المشارع و المطارحات، در منطق، طبیعیات، الهیات.

۲- التلویحات.

۳- حکمةالاشراق، در دو بخش. بخش نخست، در سه مقاله در منطق، بخش دوم در الهیات در پنج مقاله. (این کتاب مهم‌ترین تألیف سهروردی می‌باشد و مذهب و مسلک فلسفی او را بخوبی روشن مینماید).

۴- اللمحات، کتاب مختصر و کوچکی در سه فن از حکمت، یعنی: طبیعیات، الهیات و منطق.

۵- الالواح المعادیه، در دانشهای حکمت و اصطلاحات فلسفه.

۶- الهیاکل النوریه، یا هیاکل النور. این کتاب مشتمل بر آراء و نظریه‌های فلسفی می‌باشد، بر مسلک و ذوق اشراقی. سهروردی نخست آن را به زبان عربی نگاشته و سپس خود آن را به پارسی ترجمه کرده‌است.

۷- المقاومات، رساله مختصری است که سهروردی خود آن را به منزله ذیل یا ملحقات التلویحات قرار داده‌است.

۸- الرمز المومی(رمز مومی) هیچیک از نویسندگانی که آثار و تألیف‌های سهروردی را یاد کرده‌اند، از این کتاب نامی نبرده‌اند، جز شهروزی که آن را در فهرست سهروردی آورده‌است.

۹- المبدء والمعاد. این کتاب به زبان پارسی است، و کسی جز شهرزوری از آن یاد نکرده‌است.

۱۰- بستان القلوب، کتاب مختصری است در حکمت، سهروردی آن را برای گروهی از یاران و پیروان مکتب خود به زبان پارسی در اصفهان نگاشته‌است.

۱۱- طوراق الانوار، این کتاب را شهرزوری یاد کرده، ولی ریتر از آن نام نبرده‌است.

۱۲- التنقیحات فی الاصول، این کتاب در فهرست شهرزوری آمده ولی ریتر از قلم انداخته‌است.

۱۳- کلمةالتصوف. شهرزوری این کتاب را با این نام در فهرست خود آورده، و ریتر آنرا بنام (مقامات الصوفیه) یاد کرده‌است.

۱۴- البارقات الالهیة، شهرزوری این را در فهرست خود آورده و ریتر از آن نام نبرده‌است.

۱۵- النفحات المساویة، شهرزوری در فهرست خود یاد کرده و ریتر نام آن را نیاورده.

۱۶- لوامع الانوار.

۱۷- الرقم القدسی.

۱۸- اعتقاد الحکما.

۱۹- کتاب الصبر. نام این چهار کتاب اخیر در فهرست شهرزوری آمده و در فهرست ریتر دیده نمی‌شود.

۲۰- رسالة العشق، شهرزوری این کتاب را بدین نام آورده‌است، ولی ریتر آنرا بنام «مونس العشاق» یاد کرده‌است. این کتاب به زبان فارسی است.

۲۱- رساله در حالة طفولیت، این رساله به زبان فارسی است. شهرزوری آنرا یاد کرده و ریتر آنرا نیاورده‌است.

۲۳- رساله روزی با جماعت صوفیان، این رساله نیز به زبان پارسی است. در فهرست شهرزوری آمده و از ریتر دیده نمی‌شود.

۲۴- رساله عقل، این نیز به زبان پارسی است، در فهرست شهرروزی آمده، و در فهرست ریتر دیده نمی‌شود.

۲۵- شرح رساله «آواز پر جبرئیل» این رساله هم به زبان پارسی است.

۲۶- رساله پرتو نامه، مختصری در حکمت به زبان پارسی است، سهروردی در آن به شرح بعضی اصطلاحات فلسفی پرداخته‌است.

۲۷- رساله لغت موران، داستان‌هائی است، رمزی که سهروردی آن را به زبان پارسی نگاشته‌است.

۲۸- رساله غربةالغربیة، شهرزوری این را به همین نام یاد کرده‌است، اما ریتر آنرا بنام (الغربةالغربیة) آورده‌است. داستانی است که سهروردی آن را به رمز به عربی نگاشته و در نگارش آن از رساله (حی بن یقطان) این سینا مایه گرفته، و یا بر آن منوال نگاشته‌است.

۲۹- رساله صفیر سیمرغ، که به پارسی است.

۳۰- رسالةالطیر، شهرزوری نام این رساله را چنین نگاشته، ولی ریتر نام آنرا (ترجمه رساله طیر) نوشته‌است. این رساله ترجمه پارسی رسالةالطیر ابن سینا می‌باشد که سهروردی خود نگاشته‌است.

۳۱- رساله تفسیر آیات «من کتاب الله و خبر عن رسول الله». این رساله را شهرزوری یاد کرده و ریتر از آن نام نبرده‌است.

۳۲- التسبیحات و دعوات الکواکب. شهرزوری این کتاب را بهمین نام در فهرست خود آورده، اما در فهرست ریتر کتابی بدین نام نیامده‌است. ریتر مجموعه رساله‌ها و نوشته‌ها و نوشته‌های سهروردی را که در این نوع بوده، یکجا تحت عنوان (الواردات و التقدیسات) در فهرست خود آورده‌است و احتمال داده می‌شود که کتاب التسبیحات.... نیز جزء مجموعه مزبور باشد.

۳۳- ادعیة متفرقه. در فهرست شهرزوری آمده‌است.

۳۴- الدعوة الشمسیة. شهرزوری از این کتاب یاد کرده‌است.

۳۵- السراج الوهاج. شهرزوری این کتاب را در فهرست خود آورده‌است، اما خودش درباره صحت نسبت این کتاب به سهروردی تردید نموده‌است، زیرا می‌گوید: (والاظهر انه لیس له) درست تر آنست که این کتاب از او نباشد.

۳۶- الواردات الالهیة بتحیرات الکواکب و تسبیحاتها. این کتاب تنها در فهرست شهرزوری آمده‌است.

۳۷- مکاتبات الی الملوک و المشایخ، این را نیز شهرزوری نام برده‌است.

۳۸- کتاب فی السیمیاء. این کتابها را شهرزوری نام برده، اما نامهای ویژه آنها را تعیین نکرده و نوشته‌است این کتابها به سهروردی منسوب می‌باشد.

۳۹- الالواح، این کتاب را شهرزوری یک بار (شماره ۵) در فهرست خود یاد کرده که به زبان عربی است و اکنون بار دوم در اینجا آورده‌است که به زبان پارسی است. (سهروردی خود این کتاب را به هر دو زبان نگاشته، یا به یک زبان نگاشته و سپس به زبان دیگر ترجمه کرده‌است).

۴۰- تسبیحات العقول و النفوس والعناصر. تنها در فهرست شهرزوری آمده‌است.

۴۱- الهیاکل. این کتاب را شهرزوری در فهرست خود یکبار بنام (هیاکل النور) یاد کرده و می‌گوید به زبان عربی است و بار دیگر به عنوان الهیاکل آورده‌است و می‌گوید به زبان پارسی است. این را نیز سهروردی خود به هر دو زبان پارسی و عربی نگاشته‌است.

۴۲- شرح الاشارات. پارسی است. تنها در فهرست شهرزوری آمده‌است.

۴۳- کشف الغطاء لاخوان الصفا. این کتاب در فهرست ریتر آمده و در شهرزوری مذکور نمی‌باشد.

۴۴- الکلمات الذوقیه و النکات الشوقیه، یا «رسالةالابراج» این کتاب نیز تنها در فهرست ریتر آمده‌است.

۴۵- رساله (این رساله عنوان ندارد) تنها در فهرست ریتر آمده‌است. ریتر نوشته‌است: موضوعهائی که در این رساله از آنها بحث شده، عبارت است از جسم، حرکت، ربوبیة(الهی)معاد، وحی و الهام.

۴۶- مختصر کوچکی در حکمت: شهرزوری این را یاد نکرده، ولی در فهرست ریتر آمده‌است، و می‌گوید: سهروردی در این رساله از فنون سه گانه حکمت یعنی منطق، طبیعیات و الهیات بحث می‌کند.

۴۷- شهرزوری و ریتر منظومه‌های کوتاه و بلند عربی از سهروردی نقل کرده‌اند که در موضوعهای فلسفی و اخلاقی یا عرفانی می‌باشد، نظیر قصیده عربی مشهور ابن سینا: سقطت الیک من.... که مطلع یکی از آنها این بیت می‌باشد.

ابداً تحن الیکم الارواح - و وصالکم ریحانها والروح

سروده‌ها و کلمات قصار [ویرایش]

شهرزوری نوشته‌است که شیخ شهاب الدین یحیی سهروردی بر سبیل تفنن به فارسی نیز شعر می‌گفته‌است.اشعار نسبتا زیادی از او به زبان عربی در دست است.اشعار فارسی او بیشتر قطعه و دوبیتی هستند که برخی از آنها در متن داستان های فلسفی کوتاه او آمده اند. این رباعی در تذکره‌ها از او مشهور است:

هان تا سر رشته خرد گم نکنی خود را ز برای نیک و بد گم نکنی
رهرو توئی و راه توئی منزل تو هشدار که راه خود به خود گم نکنی
در وصیت نامه سهروردی به نقل از دینانی آمده است: «وقتی خواستی قرآن بخوانی، به گونه ای بخوان که تو گویی فقط برای تو نازل شده نه کس دیگری...»[۲۴].

پانویس [ویرایش]

↑ خبرگزاری کتاب ایران، [۱]، اشراق یعنی سپیده صبحگاهی، طلیعه فجر- اعتقاد دینانی درباره سهروردی.
↑ [۲]
↑ مجسمه سازی
↑ مجله حافظ - شماره 24 - شناختی از کرد و کردستان
↑ موسسه کرمانج
↑ سرشنا سان بیجاری - بیجار گروس کردستان Bijarpersons2
↑ sarkhon.ir - پیشمرگان کردستان/پاسداران آب وخاک واستقلال
↑ دانشمند گروسی محمدبن عبداالله بن محمدبن سهروردی و شهاب الدین سهروردی » پورتال رسمی شهرستان بیجار- وب سایت رسمی شهرستان بیجار
↑ گردشگری کردستان - تصوف و طریقه های آن
↑ مجله آینه پژوهش - شماره 93 - معرفی های اجمالی
↑ کردستان سرزمین زیبایی‌های طبیعی و تاریخی
↑ مشاهیر کردستان « به تور
↑ فرهنگ فارسی دکتر معین
↑ بانک جامع مدفن اولیا، دانشمندان، بزرگان و مشاهیر، مدفن، مدفن سهروردی در حلب
↑ دانشنامه رشد
↑ مرکز تقویم موسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران، دانلود فایل pdf رویدادهای مهم و تاریخی، تقویم سال هجری شمسی با درج مناسبتها
↑ خبرآنلاین، هشتم مرداد، همایش بزرگداشت روز سهروردی در سهرورد
↑ کتاب ملاصدرا تالیف هانری کربن
↑ محمدرضا فشاهی، ارسطوی بغداد، از عقل یونانی به وحی قرآنی، انتشارات کاروان، ۱۳۸۰، ص ۳۳
↑ محمدرضا فشاهی، ارسطوی بغداد، از عقل یونانی به وحی قرآنی، انتشارات کاروان، ۱۳۸۰، ص ۳۳
↑ محمدرضا فشاهی، * سهروردی
↑ Ontology
↑ محمدرضا فشاهی، ارسطوی بغداد، از عقل یونانی به وحی قرآنی، انتشارات کاروان، ۱۳۸۰، صص ۳۴-۳۵
↑ خبرگزاری کتاب ایران، [۳]، وصیت سهروردی به نقل از دینانی.
جستارهای وابسته [ویرایش]

حکمت‌الاشراق
دینانی
منابع [ویرایش]

این مقاله شامل بخش‌هایی به قلم محمد معین (درگذشته در ۲۱ تیر ۱۳۵۰) است. حقوق معنوی آن بخش‌ها برای محمد معین محفوظ است.

۱ فرهنگ فارسی دکتر معین
۲دانشنامه رشد
3سهروردی
4 کتاب ملاصدرا تالیف هانری کربن ترجمه ذبیح الله منصوری
سه حکیم مسلمان، تالیف سید حسین نصر، ترجمه احمد آرام،۱۳۴۵
Nasr, Seyyed Hossein, and Leaman, Oliver (eds), History of Islamic Philosophy, Ansarian Publications - Qum, Iran, 1993. ISBN 964-438-307-9
[نمایش]
ن • ب • و
تصوف
[نمایش]
ن • ب • و
فیلسوفان مسلمان
[نمایش]
ن • ب • و
ادبیات فارسی
[نمایش]
ن • ب • و
فلسفه اسلامی
رده‌های صفحه: فیلسوفان مسلمان فیلسوفان فارسی‌زبان کردهافیلسوفان کرد اعدام‌شدگان اهل ایران اهالی سهروردت اریخ اسلام دانشمندان اهل ایران درگذشتگان ۱۱۹۱ (میلادی)درگذشتگان ۵۷۸ (قمری)زادگان ۱۱۵۵ (میلادی)زادگان ۵۴۹ (قمری)عالمان مقتول فیلسوفان اهل ایران
قس عربی
أبو الفتوح یحیى بن حبش بن أمیرک السهروردی ویلقب بـ "شهاب الدین"، واشتهر بالشیخ المقتول تمییزاً له عن صوفیین آخرین هما: شهاب الدین أبو حفص عمر السهروردی البغدادی (632هـ)، مؤلف کتاب «عوارف المعارف» فی التصوف، وصاحب الطریقة السهروردیة، أما الآخر فهو أبو النجیب السهروردی (ت:563هـ).
وأبو الفتوح فیلسوف إشراقی، شافعی المذهب، ولد فی سهرورد الواقعة شمال غربی إیران، وقرأ کتب الدین والحکمة ونشأ فی مراغة وسافر إلى حلب وبغداد , حیث کان مقتله بأمر صلاح الدین بعد أن نسب البعض إلیه الفساد المعتقد ولتوهم صلاح الدین أن السهروردی یفتن ابنه بالکفر والخروج عن الدین وکان مقتله ب قلعة حلب سنة 586 هـ،[1][2] مع أنه کان من کبار المتصوفة فی زمانه ومن أفقه علماء عصره بأمور الدین والفلسفة والمنطق والحکمة ویسمی مذهبه الذی عرف به "حکمة الإشراق" وله کتاب بهذا الاسم. ومن کتبه أیضا رسائل فی اعتقادات الحکماء وهیاکل النور.
یعد مؤسسا للفکر الفلسفی الإشراقی، الذی یدعو إلى الوصول للمعرفة عن طریق الذوق والکشف الروحانی، بخلاف التوجه الفلسفی العام والمستدل بالتقصی والتحلیل البرهانی، جمع بین عدة توجهات فلسفیة من الیونان ومصر وغیرها کنماذج فلسفیة لتوضیح الفلسفة الإشراقیة، أکبر من دعى إلى التأمل الروحانی من بین الفلاسفة المسلمین کما عرف عنه بعدم الاقتناع بالمصادر بل بأسلوب التفکیر الذاتی والنفسی, ویحکی ابن أبی أصیبعة فی کتابه )عیون الأنباء فی طبقات الأطباء ٫ص ٦٤١ ( فیقول ما مختصره عن السهروردی:" کان أوحد فی العلوم الحکمیة، جامعاً للفنون الفلسفیة، بارعاً فی الأصول الفلکیة، مفرط الذکاء، جید الفطرة، فصیح العبارة، لم یناظر أحداً إلا بزّه، ولم یباحث محصلاً إلا أربى علیه، وکان علمه أکثر من عقله. فلما أتى إلى حلب وناظر بها الفقهاء کثر تشنیعهم علیه. وعملوا محاضر بکفره وسیروها إلى دمشق إلى الملک الناصر صلاح الدین. فبعث صلاح الدین إلى ولده الملک الظاهر بحلب کتابا فی حقه بخط القاضی الفاضل یقول فیه إن هذا الشاب السهروردی لا بد من قتله، ولا سبیل أن یطلق ولا یبقى بوجه من الوجوه، ولما بلغ شهاب الدین السهروردی ذلک، وأیقن أنه یقتل، ولیس جهة إلى الإفراج عنه اختار أنه یترک فی مکان مفرد ویمنع من الطعام والشراب إلى أن یلقى الله تعالى ففعل به ذلک. وکان ذلک فی أواخر سنة ست وثمانین وخمسمائة بقلعة حلب 586 هـ 1190م ".
لکن اختلف فی موته الکتاب فی تاریخ الفلاسفة فمنهم من ذکر أنه قتل عن طریق الجوع ومنعه من الطعام ومنهم من قال بالسیف کما قیل أنه أحرق لکن اجتمعوا على أنه حکم علیة بالإعدام بتهمة الإلحاد والزندقة. ، وبعد ذلک بعدة سنوات کان ابن رشد فی قرطبة یعانی من نفس المصیر.
[عدل]مصادر

^ وفیات الأعیان، ابن خلکان
^ الأعلام، الزرکلی
[عدل]مراجع

التزاعات المادیة بالفلسفة العربیة الإسلامیة للکاتب حسین مروة
کتاب التلمیحات للسهروردی
http://www.aawsat.com/leader.asp?section=3&article=210637&issueno=9166
[أخف] ع · ن · تفلاسفة العصور الوسطى
أوغسطینوس · بوثیوس ‏(en)‏ · الکندی · إریوجنا ‏(en)‏ · الرازی · الجاحظ · الفارابی · ابن مسرة · العامری · ابن مسکویه · إخوان الصفا · ابن الهیثم · أبو الریحان البیرونی · ابن سینا · ابن حزم · روسیلنیوس ‏(en)‏ · أنسلم من کانتربری ‏(en)‏ · الغزالی · برنارد من شارتریس ‏(en)‏ · عین القضاة الهمدانی · ابن باجة · هیو من سانت فیکتور ‏(en)‏ · جیلبرت دی لا بوریه ‏(en)‏ · أبلار · جرسونیدس · ابن ملکا · ریتشارد من سانت فیکتور ‏(en)‏ · ابن طفیل · موسى بن میمون · ألکسندر من هیلز ‏(en)‏ · ابن رشد · ابن سبعین · آلان دی لیل ‏(en)‏ · شهاب الدین السهروردی · موفق الدین عبد اللطیف البغدادی · ابن عربی · روبرت غروستست ‏(en)‏ · ألبیرتوس ماغنوس · أثیر الدین الأبهری · نصیر الدین الطوسی · زکریا القزوینی · روجر باکون · بونافنتور ‏(en)‏ · توما الأکوینی · هنری من غنت ‏(en)‏ · رامون لول · غودفری من فونتینس ‏(en)‏ · قطب الدین الشیرازی · جیلس من روما ‏(en)‏ · رشید الدین الهمذانی · فخر الدین الرازی · ابن تیمیة · دونز سکوتوس ‏(en)‏ · ولیام الأوکامی · نیکول أورسمه ‏(en)‏ · جان بوردان ‏(en)‏ · ابن خلدون · باسیلیوس بیساریون ‏(en)‏ · جمستوس بلیثو ‏(en)‏ · فرانشیسکو دی فیتوریا ‏(en)‏
تصنیفات: موالید 1155وفیات 1191علماء إیرانیون تاریخ إسلامی فلاسفة فرس حلبیون فلاسفة مسلمون
قس آلمانی
Schihabuddin Yahya as-Suhrawardi (arabisch ‏شهاب الدین یحیى السهروردی‎, DMG Šihābu d-Dīn Yaḥyā as-Suhrawardī; * 1153 in Suhraward in der persischen Provinz Zandschan; † 1191 in Aleppo) war ein islamischer Mystiker (siehe auch Sufismus). Er wird oft al-maqtul (der Getötete) genannt, um ihn nicht mit den beiden anderen Suhrawardis zu verwechseln, die bei der Bildung der Sufi-Orden und der Systematisierung mystischer Lehren eine entscheidende Rolle spielten. Seine Anhänger nennen ihn Scheich al-ischraq (Meister der Erleuchtung).
Inhaltsverzeichnis [Verbergen]
1 Leben
2 Lehre
3 Tod
4 Erbe
5 Werke
6 Literatur
7 Siehe auch
8 Weblinks
Leben [Bearbeiten]

Nach anfänglichen Studien zieht Suhrawardi durch die zentralen Gebiete des Islam. Angezogen durch den Ayyubiden-Herrscher al-Malik az-Zahir, der Sufis und Gelehrte fördert, lässt er sich schließlich in Aleppo nieder. Dort erreicht er schon in jungen Jahren einen hohen Bekanntheitsgrad durch seine mystisch-philosophischen Gedanken, die er in ununterbrochener Folge auf Arabisch und Persisch niederschreibt. Dabei verwendet er teilweise einen philosophischen Stil, andere Schriften verfasst er in Form von Parabeln.
Lehre [Bearbeiten]

Suhrawardi gilt als der "Meister der Philosophie der Erleuchtung". Seine Lehren über die Lichttheologie diskutiert er in fast fünfzig verschiedenen Werken; dabei beschreibt er das Wesen Gottes als das überall in seiner Schöpfung verstreute Licht. Es lassen sich bei dieser Lehre Einflüsse von und gleichzeitig Kritik an der peripatetischen Philosophie und an Avicenna erkennen. Auch lassen sich Elemente der griechischen Philosophie, der hermetischen Philosophie, der Weisheit des alten Ägyptens und des Iran ausmachen.
Tod [Bearbeiten]

Von den geistlichen Juristen (faqih) in Aleppo wird der junge mystische Philosoph Suhrawardi sehr gefürchtet. Diese können schließlich den Herrscher al-Malik az-Zahir mit Hilfe von dessen Vater Saladin davon überzeugen, dass Suhrawardi eine gefährliche Person sei. Er wird daraufhin gefangengenommen und im Alter von 38 Jahren im Kerker (daher sein Beiname der Getötete) hingerichtet.
Erbe [Bearbeiten]

Die Philosophie Suhrawardis wird später hauptsächlich von Schia-Philosophen übernommen. Auf diese Weise stellt sie im späten Mittelalter ein wichtiges Element in der persisch-philosophischen Tradition dar. Mullah Sadra von Schiraz ist beispielsweise tief von Suhrawardis Gedankengut beeinflusst.
Perser, die später nach Indien auswandern, nehmen die Philosophie der Erleuchtung mit und lehren sie dort in den indischen mystischen Zirkeln. Große Anteile dieses Einflusses erkennt man zum Beispiel bei dem orthodoxen Mystiker Mir Dard im 18. Jahrhundert, der Gott mit Licht gleichsetzt.
Werke [Bearbeiten]

Suhrawardis wichtigste Werke sind:
Hikmat al-ischraq (Philosophie der Erleuchtung)
Hayakil an-nur (Die Licht-Altäre)
Aql-i surch (Der Rote Intellekt)
Auaz-i par-i Dschibril (Der Klang der Schwinge Gabriels)
Qissat al-ghurba al-gharbiya (Die Erzählung vom westlichen Exil)
Lughat-i muran (Die Sprache der Ameisen)
Safir-i Simurgh (Das Flöten des Simurgh)
Waridat (Gebete)
Taqdisat (Heiligungen)
Literatur [Bearbeiten]

Armin Eschraghi: Der mystische Pfad zu Gott. ʿUmar as-Suhrawardīs Schrift „Der versiegelte Wein“. Einleitung, Text und Übersetzung. In: Islamkundliche Untersuchungen. 300, 2011 (Originaltitel: Ar-rahīq al-maḫtūm) (Inhaltsverzeichnis).
Bettina Löber: Das Rauschen der Flügel Gabriels - Drei Erzählungen des "Meisters der Erleuchtung" Suhrawardi. DRP Rosenkreuz Verlag, Birnbach 2006
Henry Corbin: Die smaragdene Vision. Der Lichtmensch im persischen Sufismus. Diederichs Verlag 1989, Kapitel III (Sonne zur Mitternacht und Himmelspol)
Henry Corbin: En Islam iranien. Sohrawardi et les Platoniciens de Perse. Éditions Gallimard 1971
Henry Corbin: Sohravardi. Le Livre de la Sagesse Orientale. Éditions Verdier, Collection "Islam spirituelle" 1986.
Annemarie Schimmel: Mystische Dimensionen des Islam. Die Geschichte des Sufismus. Diederichs Verlag 1992, Kapitel Theosophischer Sufismus
Mehdi Amin Razavi: Suhrawardi and the School of Illumination. Curzon Press 1997.
Henry Corbin: Mundus Imaginalis; or the imaginary and the imaginal
Siehe auch [Bearbeiten]

Illuminationsphilosophie
Weblinks [Bearbeiten]

Literatur von und über Suhrawardi im Katalog der Deutschen Nationalbibliothek
Roxanne Marcotte: Suhrawardi. In: Edward N. Zalta (Hrsg.): Stanford Encyclopedia of Philosophy. (englisch, inklusive Literaturangaben)
Esfandiar Tabari: Eine methodische Untersuchung zur Kritik und Rationalität bei Suhrawardi im Kontext der europäischen Philosophie, Universität Stuttgart 2007.
Normdaten (Person): PND: 119031671 | LCCN: n79121685 | VIAF: 86440217 | Wikipedia-Personensuche
Kategorien: Islamischer PhilosophIslamischer Theologe (12. Jahrhundert)SufiTheosophPerserGeboren 1153Gestorben 1191Mann

قس کاتالان
"Shahāb ad-Dīn" Yahya ibn Habash as-Suhrawardī (Persian: شهاب‌الدین سهروردی‎, also known as Sohrevardi) was a Kurdish[1][2][3] or Persian[4] philosopher, a Sufi and founder of the Illuminationist philosophy or "Oriental Theosophy", an important school in Islamic mysticism that drew upon Zoroastrian and Platonic ideas. The "Orient" of his "Oriental Theosophy" symbolises spiritual light and knowledge.He is sometimes given the honorific title Shaikh al-Ishraq or "Master of Illumination" and sometimes is called Shaikh al-Maqtul, the "Murdered Sheikh", referring to his execution for heresy.
Contents [show]
[edit]Life

Suhraward or Suhrabard is a village located between the present-day towns of Zanjan and Bijar where Suhrawardi was born in 1155.[5] This Kurdish[6] inhabited region in present-day northwestern Iran was controlled by the Kurds up to the 10th century and its inhabitants were mainly mystics. He learned wisdom and jurisprudence in Maragheh (located today in the East Azarbaijan Province of Iran). His teacher was Majd al-Din Jaili who was also Imam Fakhr Razi’s teacher. He then went to Iraq and Syria for several years and developed his knowledge while he was there.
His life spanned a period of less than forty years during which he produced a series of highly assured works that established him as the founder of a new school of philosophy, sometimes called "Illuminism" (hikmat al-Ishraq). According to Henry Corbin, Suhrawardi "came later to be called the Master of Oriental theosophy (Shaikh-i-Ishraq) because his great aim was the renaissance of ancient Iranian wisdom".[7]
In 1186, at the age of thirty-two, he completed his magnum opus “The Philosophy of Illumination.”
There are several contradictory reports of his death. The most commonly held view is that he was executed sometime between 1191 and 1208 in Aleppo on charges of cultivating Batini teachings and philosophy, by the order of al-Malik al-Zahir, son of Saladin. Others traditions hold that he starved himself to death, others till that he was suffocated or thrown from the wall of the fortress, then burned.[8]
[edit]Teachings

Arising out of the peripatetic philosophy as developed by Ibn Sina (Avicenna), Suhrawardi's illuminationist philosophy is critical of several of his positions and radically departs from him in the creation of a symbolic language (mainly derived from ancient Iranian culture or Farhang-e Khosravani) to give expression to his wisdom (hikma).
Suhrawardi taught a complex and profound emanationist cosmology, in which all creation is a successive outflow from the original Supreme Light of Lights (Nur al-Anwar). The fundamental of his philosophy is pure immaterial light, than which nothing is more manifest, that unfolds from the light of lights in a descending order of ever-diminishing intensity and, through complex interaction, gives rise to a "horizontal" array of lights, similar in conception to Platonic forms, that governs the species of mundane reality. In other words, the universe and all levels of existence are but varying degrees of Light - the light and the darkness. In his division of bodies, he categorizes objects in terms of their reception or non-reception of light.
Suhrawardi considers a previous existence for every soul in the angelic domain before descending to the realm of the body. The soul is divided into two parts, one remaining in heaven and the other descending into the dungeon of the body. The human soul is always sad because it has been divorced from its other half. Therefore, it aspires to become united with it again. The soul can only reach felicity again when it is united with the celestial part, which has remained in heaven. He holds that the soul should seek felicity by detaching itself from its tenebrous body and worldly matters and access the world of immaterial lights. The souls of the gnostics and saints, after leaving the body, ascend even above the angelic world to enjoy proximity to the Supreme Light, which is the only absolute Reality.
Suhrawardi elaborated the neo-Platonic idea of an independent intermediary world, the imaginal world (alam-e mithal). His views have exerted a powerful influence down to this day, particularly through Mulla Sadra’s combined peripatetic and illuminationist description of reality.
[edit]Influence

Suhrawardi's Illuminationist project was to have far-reaching consequences for Islamic philosophy in Shi'ite Iran. His teachings had a strong influence on subsequent esoteric Iranian thought and the idea of “Decisive Necessity” is believed to be one of the most important innovations of in the history of logical philosophical speculation, stressed by the majority of Muslim logicians and philosophers. In the seventeenth century it was to initiate an Illuminationist Zoroastrian revival in the figure of Azar Kayvan.
[edit]Suhrawardi and pre-Islamic Iranian Thought

Suhrawardi uses pre-Islamic Iranian gnosis, synthesising it with Greek and Islamic wisdom. He believed that the ancient Persians' wisdom was shared by Greek philosophers such as Plato as well as by the Egyptian Hermes and considered his philosophy of illumination a rediscovery of this ancient wisdom. According to Nasr, Suhrawardi provides an important link between the thought of pre-Islamic and post-Islamic Iran and a harmonious synthesis between the two.
In the Alwah Imadi he offers an esoteric intrepretation of Ferdowsi's Epic of Kings (Shah Nama)[9] in which figures such as Fereydun, Zahak, Kay Khusraw[9] and Jamshid are seen as manifestations of the divine light. Seyyed Hossein Nasr states: "Alwah 'Imadi is one of the most brilliant works of Suhrawardi in which the tales of ancient Persia and the wisdom of gnosis of antiquity in the context of the estoteric meaning of the Quran have been synthesized.".[9](pg16).
In the Partwa Nama he makes extensive use of Zoroastrian symbolism[9] and his elaborate anegeology is also based on Zoroastrian models.[9] The supreme light he calls both by its Quranic and Mazdean names, al-nur al-a'zam (the Supreme Light) and Vohuman (Bahman). Suhrawardi refers to the hukamayi-fars (Persian Philosophers) as major practitioners of his Ishraqi wisdom and to Zoroaster, Jamasp, Goshtasp, Kay Khusraw, Frashostar and Bozorgmehr as possessors of this ancient wisdom.
Among symbols and concepts used by Suhrawardi are: minu (incorporeal world), Giti (Corporeal World), Surush (messenger, Gabriel), Farvardin (the lower world), Gawhar (Pure sessense), Bahram, Hurakhsh (the Sun), Shahriyar (archetype of species), Isfahbad (Light in the body), Amordad (Zoroastrian Angel), Shahrivar (Zoroastrian Angel), and the Kiyyani Khwarnah. According to Suhrawardi: "Once the soul becomes illuminated and strong through the rays of divine light, it reachers the throne of Kiyani and becomes fully grounded in power and prosperity".
[edit]Writings

Suhrawardi left over 50 writings in Persian and Arabic.
[edit]Persian Writings
Partaw Nama ("Treatise on Illumination")
Hayakal al-Nur" al-Suhrawardi [Sohravardi, Shihaboddin Yahya] (1154–91) Hayakil al-nur (The Temples of Light), ed. M.A. Abu Rayyan, Cairo: al-Maktaba al-Tijariyyah al-Kubra, 1957. (The Persian version appears in oeuvres vol. III.)
Alwah-i imadi ("The tablets dedicated to Imad al-Din")
Lughat-i Muran ("The language of Termites")
Risalat al-Tayr ("The treatise of the Bird")
Safir-i Simurgh ("The Calling of the Simurgh")
Ruzi ba jama'at Sufiyaan ("A day with the community of Sufis")
Fi halat al-tifulliyah ("Treatise on the state of the childhood")
Awaz-i par-i Jebrail ("The Chant of the Wing of Gabriel")
Aql-i Surkh ("The Red Intellect")
Fi Haqiqat al-'Ishaq ("On the reality of love")
Bustan al-Qolub ("The Garden of the Heart")
[edit]Arabic Writings
Kitab al-talwihat
Kitab al-moqawamat
Kitab al-mashari' wa'l-motarahat, Arabic texts edited with introduction in French by H. Corbin, Tehran: Imperial Iranian Academy of Philosophy, and Paris: Adrien Maisonneuve, 1976; vol II: I. Le Livre de la Théosophie oriental
(Kitab Hikmat al-ishraq). 2. Le Symbole de foi des philosophes. 3. Le Récit de l'Exil occidental, Arabic texts edited with introduction in French by H. Corbin, Tehran: Imperial Iranian Academy of Philosophy, and Paris: Adrien Maisonneuve, 1977; vol III: oeuvres en persan, Persian texts edited with introduction in Persian by S.H. Nasr, introduction in French by H. Corbin, Tehran: Imperial Iranian Academy of Philosophy, and Paris: Adrien Maisonneuve, 1977. (Only the metaphysics of the three texts in Vol. I were published.) Vol. III contains a Persian version of the Hayakil al-nur, ed. and trans. H. Corbin
L'Archange empourpré: quinze traités et récits mystiques, Paris: Fayard, 1976, contains translations of most of the texts in vol. III of oeuvres philosophiques et mystiques, plus four others. Corbin provides introductions to each treatise, and includes several extracts from commentaries on the texts. W.M. Thackston, Jr, The Mystical and Visionary Treatises of Shihabuddin Yahya Suhrawardi, London: Octagon Press, 1982, provides an English translation of most of the treatises in vol. III of oeuvres philosophiques et mystiques, which eschews all but the most basic annotation; it is therefore less useful than Corbin's translation from a philosophical point of view)
Mantiq al-talwihat, ed. A.A. Fayyaz, Tehran: Tehran University Press, 1955. (The logic of the Kitab al-talwihat (The Intimations)
Kitab hikmat al-ishraq (The Philosophy of Illumination), trans H. Corbin, ed. and intro. C. Jambet, Le livre de la sagesse orientale: Kitab Hikmat al-Ishraq, Lagrasse: Verdier, 1986. (Corbin's translation of the Prologue and the Second Part (The Divine Lights), together with the introduction of Shams al-Din al-Shahrazuri and liberal extracts from the commentaries of Qutb al-Din al-Shirazi and Mulla Sadra. Published after Corbin's death, this copiously annotated translation gives to the reader without Arabic immediate access to al-Suhrawardi's illuminationist method and language)
[edit]See also

Gholamhossein Ebrahimi Dinani
Qari Muhammad Muslehuddin Siddiqui
[edit]References

Amin Razavi, M. (1997) Suhrawardi and the School of Illumination, Richmond: Curzon. (Clear and intelligent account of the main principles of his thought.)
Corbin, H. (1971) En Islam iranien: aspects spirituels et philosophiques, vol. II: Sohrawardi et les Platoniciens de Perse, Paris: Gallimard. (Corbin devoted more of his time to the study of al-Suhrawardi than to any other figure, and this volume represents the essence of his research.)
Jad Hatem Suhrawardî et Gibran, prophètes de la Terre astrale, Beyrouth, Albouraq, 2003
Ha'iri Yazdi, M. (1992) The Principles of Epistemology in Islamic Philosophy: Knowledge by Presence, Albany, NY: State University of New York Press. (An original work on epistemology by a contemporary Iranian philosopher drawing critical comparisons between certain Islamic and Western philosophers; incorporates the best exposition in a Western language of al-Suhrawardi's theory of knowledge.)
Nasr, S.H. (1983) Shihab al-Din Suhrawardi Maqtul, in M.M. Sharif (ed.) A History of Muslim Philosophy, vol. I, Wiesbaden: Otto Harrassowitz, 1963; repr. Karachi, no date. (Still one of the best short introductions to al-Suhrawardi, particularly useful on the cosmology.)
al-Shahrazuri, Shams al-Din (c.1288) Sharh hikmat al-ishraq (Commentary on the Philosophy of Illumination), ed. H. Ziai, Tehran: Institute for Cultural Studies and Research, 1993. (Critical edition of the thirteenth-century original; Arabic text only, but a useful short introduction in English.)
Walbridge, J. (1992) The Science of Mystic Lights: Qutb al-Din Shirazi and the Illuminationist Tradition in Islamic Philosophy, Cambridge, MA: Harvard University Press, for the Centre for Middle Eastern Studies of Harvard University. (A study of one of al-Suhrawardi's principal commentators, with a useful introduction on the philosophy of illumination.)
Walbridge, J.(1999) The Leaven of the Ancients: Suhrawardi and the Heritage of the Greeks, Albany, New York: State University of New York Press.
Walbridge, J. (2001) 'The Wisdom of the Mystic East: Suhrawardi and Platonic Orientalism', Albany, New York: State University of New York Press.
Ziai, H. (1990) Knowledge and Illumination: a Study of Suhrawardi's Hikmat al-ishraq, Atlanta, GA: Scholars Press. (A pioneering study of al-Suhrawardi's logic and epistemology, particularly his criticism of the peripatetic theory of definition; unfortunately this work suffers from sloppy production.)
Ziai, H. (1996a) 'Shihab al-Din Suhrawardi: Founder of the Illuminationist School', in S.H. Nasr and O. Leaman (eds) History of Islamic Philosophy, London: Routledge, 434-64. (Biography of al-Suhrawardi.)
Ziai, H. (1996b) 'The Illuminationist Tradition', in S.H. Nasr and O. Leaman (eds) History of Islamic Philosophy, London: Routledge, 465-96. (General description of the Illuminationist tradition.)
[edit]Notes

^ Muḥammad Kamāl, Mulla Sadra's Transcendent Philosophy, Ashgate Publishing Inc, 2006, ISBN 0-7546-5271-8, p. 12.
^ R. Izady, Mehrdad (1991). The Kurds: a concise handbook.
^ C. E. Butterworth, M. Mahdi, The Political Aspects of Islamic Philosophy, Harvard CMES Publishers, 406 pp., 1992, ISBN 0-932885-07-1 (see p.336)
^ *A) John Walbridge, “The leaven of the ancients: Suhrawardī and the heritage of the Greeks”, State University of New York Press, 1999. Excerpt: “Suhrawardi, a 12th-century Persian philosopher, was a key figure in the transition of Islamic thought from the neo-Aristotelianism of Avicenna to the mystically oriented philosophy of later centuries”
B)Seyyed Hossein Nasr, “The need for a sacred science”, SUNY Press, 1993. Pg 158: “Persian philosopher Suhrawardi refers in fact to this land as na-kuja abad, which in Persian means literally utopia..”
C)Matthew Kapstein, University of Chicago Press, 2004, "The presence of light: divine radiance and religious experience", University of Chicago Press, 2004. pg 285:"..the light of lights in the system of the Persian philosopher Suhrawardi"
D)Jonathan Glustrom Katz, "Dreams, Sufism, and sainthood: the visionary career of Muhammad al-Zawâwî", BRILL, 1996. pg XVI: "Unlike accounts of visions by other more famous Muslim visionaries, the Andalusian Ibn al-Arabi or the Iranian Suhrawardi, for example, Zawawi's vision seldom lend..."
^ M. Kamal, Mulla Sadra's Transcendent Philosophy, p.12, Ashgate Publishing Inc., 136 pp., 2006, ISBN 0-7546-5271-8 (see p.12)
^ C. E. Butterworth, M. Mahdi, The Political Aspects of Islamic Philosophy, Harvard CMES Publishers, 406 pp., 1992, ISBN 0-932885-07-1 (see p.336)
^ H.Corbin, Spiritual Body and Celestial Earth (From Mazdean Iran to Shi'ite Iran), translated from French by Nancy Pearson, Princeton, 1977. (1:Paris, 1960), pg. 54.
^ Muḥammad Kamāl, Mulla Sadra's transcendent philosophy, Ashgate Publishing, Ltd., 2006 (p.13)
^ a b c d e Amin Razavi, M. (1997) Suhrawardi and the School of Illumination, Richmond: Curzon Press.
[edit]External links

Biography
[show] v t e
Islamic philosophy
[show] v t e
Sufism and Tariqa
[show] v t e
Persian literature
View page ratings
Rate this page
What's this?
Trustworthy
Objective
Complete
Well-written
I am highly knowledgeable about this topic (optional)

Submit ratings
Categories: 1155 births1191 deathsIranian scientistsHistory of IslamMuslim philosophersPersian philosophersExecuted Iranian peoplePeople from Zanjan, IranMedieval Kurdish philosophersKurdish scholars
قس انگلیسی
"Shahāb ad-Dīn" Yahya ibn Habash as-Suhrawardī (Persian: شهاب‌الدین سهروردی‎, also known as Sohrevardi) was a Kurdish[1][2][3] or Persian[4] philosopher, a Sufi and founder of the Illuminationist philosophy or "Oriental Theosophy", an important school in Islamic mysticism that drew upon Zoroastrian and Platonic ideas. The "Orient" of his "Oriental Theosophy" symbolises spiritual light and knowledge.He is sometimes given the honorific title Shaikh al-Ishraq or "Master of Illumination" and sometimes is called Shaikh al-Maqtul, the "Murdered Sheikh", referring to his execution for heresy.
Contents [show]
[edit]Life

Suhraward or Suhrabard is a village located between the present-day towns of Zanjan and Bijar where Suhrawardi was born in 1155.[5] This Kurdish[6] inhabited region in present-day northwestern Iran was controlled by the Kurds up to the 10th century and its inhabitants were mainly mystics. He learned wisdom and jurisprudence in Maragheh (located today in the East Azarbaijan Province of Iran). His teacher was Majd al-Din Jaili who was also Imam Fakhr Razi’s teacher. He then went to Iraq and Syria for several years and developed his knowledge while he was there.
His life spanned a period of less than forty years during which he produced a series of highly assured works that established him as the founder of a new school of philosophy, sometimes called "Illuminism" (hikmat al-Ishraq). According to Henry Corbin, Suhrawardi "came later to be called the Master of Oriental theosophy (Shaikh-i-Ishraq) because his great aim was the renaissance of ancient Iranian wisdom".[7]
In 1186, at the age of thirty-two, he completed his magnum opus “The Philosophy of Illumination.”
There are several contradictory reports of his death. The most commonly held view is that he was executed sometime between 1191 and 1208 in Aleppo on charges of cultivating Batini teachings and philosophy, by the order of al-Malik al-Zahir, son of Saladin. Others traditions hold that he starved himself to death, others till that he was suffocated or thrown from the wall of the fortress, then burned.[8]
[edit]Teachings

Arising out of the peripatetic philosophy as developed by Ibn Sina (Avicenna), Suhrawardi's illuminationist philosophy is critical of several of his positions and radically departs from him in the creation of a symbolic language (mainly derived from ancient Iranian culture or Farhang-e Khosravani) to give expression to his wisdom (hikma).
Suhrawardi taught a complex and profound emanationist cosmology, in which all creation is a successive outflow from the original Supreme Light of Lights (Nur al-Anwar). The fundamental of his philosophy is pure immaterial light, than which nothing is more manifest, that unfolds from the light of lights in a descending order of ever-diminishing intensity and, through complex interaction, gives rise to a "horizontal" array of lights, similar in conception to Platonic forms, that governs the species of mundane reality. In other words, the universe and all levels of existence are but varying degrees of Light - the light and the darkness. In his division of bodies, he categorizes objects in terms of their reception or non-reception of light.
Suhrawardi considers a previous existence for every soul in the angelic domain before descending to the realm of the body. The soul is divided into two parts, one remaining in heaven and the other descending into the dungeon of the body. The human soul is always sad because it has been divorced from its other half. Therefore, it aspires to become united with it again. The soul can only reach felicity again when it is united with the celestial part, which has remained in heaven. He holds that the soul should seek felicity by detaching itself from its tenebrous body and worldly matters and access the world of immaterial lights. The souls of the gnostics and saints, after leaving the body, ascend even above the angelic world to enjoy proximity to the Supreme Light, which is the only absolute Reality.
Suhrawardi elaborated the neo-Platonic idea of an independent intermediary world, the imaginal world (alam-e mithal). His views have exerted a powerful influence down to this day, particularly through Mulla Sadra’s combined peripatetic and illuminationist description of reality.
[edit]Influence

Suhrawardi's Illuminationist project was to have far-reaching consequences for Islamic philosophy in Shi'ite Iran. His teachings had a strong influence on subsequent esoteric Iranian thought and the idea of “Decisive Necessity” is believed to be one of the most important innovations of in the history of logical philosophical speculation, stressed by the majority of Muslim logicians and philosophers. In the seventeenth century it was to initiate an Illuminationist Zoroastrian revival in the figure of Azar Kayvan.
[edit]Suhrawardi and pre-Islamic Iranian Thought

Suhrawardi uses pre-Islamic Iranian gnosis, synthesising it with Greek and Islamic wisdom. He believed that the ancient Persians' wisdom was shared by Greek philosophers such as Plato as well as by the Egyptian Hermes and considered his philosophy of illumination a rediscovery of this ancient wisdom. According to Nasr, Suhrawardi provides an important link between the thought of pre-Islamic and post-Islamic Iran and a harmonious synthesis between the two.
In the Alwah Imadi he offers an esoteric intrepretation of Ferdowsi's Epic of Kings (Shah Nama)[9] in which figures such as Fereydun, Zahak, Kay Khusraw[9] and Jamshid are seen as manifestations of the divine light. Seyyed Hossein Nasr states: "Alwah 'Imadi is one of the most brilliant works of Suhrawardi in which the tales of ancient Persia and the wisdom of gnosis of antiquity in the context of the estoteric meaning of the Quran have been synthesized.".[9](pg16).
In the Partwa Nama he makes extensive use of Zoroastrian symbolism[9] and his elaborate anegeology is also based on Zoroastrian models.[9] The supreme light he calls both by its Quranic and Mazdean names, al-nur al-a'zam (the Supreme Light) and Vohuman (Bahman). Suhrawardi refers to the hukamayi-fars (Persian Philosophers) as major practitioners of his Ishraqi wisdom and to Zoroaster, Jamasp, Goshtasp, Kay Khusraw, Frashostar and Bozorgmehr as possessors of this ancient wisdom.
Among symbols and concepts used by Suhrawardi are: minu (incorporeal world), Giti (Corporeal World), Surush (messenger, Gabriel), Farvardin (the lower world), Gawhar (Pure sessense), Bahram, Hurakhsh (the Sun), Shahriyar (archetype of species), Isfahbad (Light in the body), Amordad (Zoroastrian Angel), Shahrivar (Zoroastrian Angel), and the Kiyyani Khwarnah. According to Suhrawardi: "Once the soul becomes illuminated and strong through the rays of divine light, it reachers the throne of Kiyani and becomes fully grounded in power and prosperity".
[edit]Writings

Suhrawardi left over 50 writings in Persian and Arabic.
[edit]Persian Writings
Partaw Nama ("Treatise on Illumination")
Hayakal al-Nur" al-Suhrawardi [Sohravardi, Shihaboddin Yahya] (1154–91) Hayakil al-nur (The Temples of Light), ed. M.A. Abu Rayyan, Cairo: al-Maktaba al-Tijariyyah al-Kubra, 1957. (The Persian version appears in oeuvres vol. III.)
Alwah-i imadi ("The tablets dedicated to Imad al-Din")
Lughat-i Muran ("The language of Termites")
Risalat al-Tayr ("The treatise of the Bird")
Safir-i Simurgh ("The Calling of the Simurgh")
Ruzi ba jama'at Sufiyaan ("A day with the community of Sufis")
Fi halat al-tifulliyah ("Treatise on the state of the childhood")
Awaz-i par-i Jebrail ("The Chant of the Wing of Gabriel")
Aql-i Surkh ("The Red Intellect")
Fi Haqiqat al-'Ishaq ("On the reality of love")
Bustan al-Qolub ("The Garden of the Heart")
[edit]Arabic Writings
Kitab al-talwihat
Kitab al-moqawamat
Kitab al-mashari' wa'l-motarahat, Arabic texts edited with introduction in French by H. Corbin, Tehran: Imperial Iranian Academy of Philosophy, and Paris: Adrien Maisonneuve, 1976; vol II: I. Le Livre de la Théosophie oriental
(Kitab Hikmat al-ishraq). 2. Le Symbole de foi des philosophes. 3. Le Récit de l'Exil occidental, Arabic texts edited with introduction in French by H. Corbin, Tehran: Imperial Iranian Academy of Philosophy, and Paris: Adrien Maisonneuve, 1977; vol III: oeuvres en persan, Persian texts edited with introduction in Persian by S.H. Nasr, introduction in French by H. Corbin, Tehran: Imperial Iranian Academy of Philosophy, and Paris: Adrien Maisonneuve, 1977. (Only the metaphysics of the three texts in Vol. I were published.) Vol. III contains a Persian version of the Hayakil al-nur, ed. and trans. H. Corbin
L'Archange empourpré: quinze traités et récits mystiques, Paris: Fayard, 1976, contains translations of most of the texts in vol. III of oeuvres philosophiques et mystiques, plus four others. Corbin provides introductions to each treatise, and includes several extracts from commentaries on the texts. W.M. Thackston, Jr, The Mystical and Visionary Treatises of Shihabuddin Yahya Suhrawardi, London: Octagon Press, 1982, provides an English translation of most of the treatises in vol. III of oeuvres philosophiques et mystiques, which eschews all but the most basic annotation; it is therefore less useful than Corbin's translation from a philosophical point of view)
Mantiq al-talwihat, ed. A.A. Fayyaz, Tehran: Tehran University Press, 1955. (The logic of the Kitab al-talwihat (The Intimations)
Kitab hikmat al-ishraq (The Philosophy of Illumination), trans H. Corbin, ed. and intro. C. Jambet, Le livre de la sagesse orientale: Kitab Hikmat al-Ishraq, Lagrasse: Verdier, 1986. (Corbin's translation of the Prologue and the Second Part (The Divine Lights), together with the introduction of Shams al-Din al-Shahrazuri and liberal extracts from the commentaries of Qutb al-Din al-Shirazi and Mulla Sadra. Published after Corbin's death, this copiously annotated translation gives to the reader without Arabic immediate access to al-Suhrawardi's illuminationist method and language)
[edit]See also

Gholamhossein Ebrahimi Dinani
Qari Muhammad Muslehuddin Siddiqui
[edit]References

Amin Razavi, M. (1997) Suhrawardi and the School of Illumination, Richmond: Curzon. (Clear and intelligent account of the main principles of his thought.)
Corbin, H. (1971) En Islam iranien: aspects spirituels et philosophiques, vol. II: Sohrawardi et les Platoniciens de Perse, Paris: Gallimard. (Corbin devoted more of his time to the study of al-Suhrawardi than to any other figure, and this volume represents the essence of his research.)
Jad Hatem Suhrawardî et Gibran, prophètes de la Terre astrale, Beyrouth, Albouraq, 2003
Ha'iri Yazdi, M. (1992) The Principles of Epistemology in Islamic Philosophy: Knowledge by Presence, Albany, NY: State University of New York Press. (An original work on epistemology by a contemporary Iranian philosopher drawing critical comparisons between certain Islamic and Western philosophers; incorporates the best exposition in a Western language of al-Suhrawardi's theory of knowledge.)
Nasr, S.H. (1983) Shihab al-Din Suhrawardi Maqtul, in M.M. Sharif (ed.) A History of Muslim Philosophy, vol. I, Wiesbaden: Otto Harrassowitz, 1963; repr. Karachi, no date. (Still one of the best short introductions to al-Suhrawardi, particularly useful on the cosmology.)
al-Shahrazuri, Shams al-Din (c.1288) Sharh hikmat al-ishraq (Commentary on the Philosophy of Illumination), ed. H. Ziai, Tehran: Institute for Cultural Studies and Research, 1993. (Critical edition of the thirteenth-century original; Arabic text only, but a useful short introduction in English.)
Walbridge, J. (1992) The Science of Mystic Lights: Qutb al-Din Shirazi and the Illuminationist Tradition in Islamic Philosophy, Cambridge, MA: Harvard University Press, for the Centre for Middle Eastern Studies of Harvard University. (A study of one of al-Suhrawardi's principal commentators, with a useful introduction on the philosophy of illumination.)
Walbridge, J.(1999) The Leaven of the Ancients: Suhrawardi and the Heritage of the Greeks, Albany, New York: State University of New York Press.
Walbridge, J. (2001) 'The Wisdom of the Mystic East: Suhrawardi and Platonic Orientalism', Albany, New York: State University of New York Press.
Ziai, H. (1990) Knowledge and Illumination: a Study of Suhrawardi's Hikmat al-ishraq, Atlanta, GA: Scholars Press. (A pioneering study of al-Suhrawardi's logic and epistemology, particularly his criticism of the peripatetic theory of definition; unfortunately this work suffers from sloppy production.)
Ziai, H. (1996a) 'Shihab al-Din Suhrawardi: Founder of the Illuminationist School', in S.H. Nasr and O. Leaman (eds) History of Islamic Philosophy, London: Routledge, 434-64. (Biography of al-Suhrawardi.)
Ziai, H. (1996b) 'The Illuminationist Tradition', in S.H. Nasr and O. Leaman (eds) History of Islamic Philosophy, London: Routledge, 465-96. (General description of the Illuminationist tradition.)
[edit]Notes

^ Muḥammad Kamāl, Mulla Sadra's Transcendent Philosophy, Ashgate Publishing Inc, 2006, ISBN 0-7546-5271-8, p. 12.
^ R. Izady, Mehrdad (1991). The Kurds: a concise handbook.
^ C. E. Butterworth, M. Mahdi, The Political Aspects of Islamic Philosophy, Harvard CMES Publishers, 406 pp., 1992, ISBN 0-932885-07-1 (see p.336)
^ *A) John Walbridge, “The leaven of the ancients: Suhrawardī and the heritage of the Greeks”, State University of New York Press, 1999. Excerpt: “Suhrawardi, a 12th-century Persian philosopher, was a key figure in the transition of Islamic thought from the neo-Aristotelianism of Avicenna to the mystically oriented philosophy of later centuries”
B)Seyyed Hossein Nasr, “The need for a sacred science”, SUNY Press, 1993. Pg 158: “Persian philosopher Suhrawardi refers in fact to this land as na-kuja abad, which in Persian means literally utopia..”
C)Matthew Kapstein, University of Chicago Press, 2004, "The presence of light: divine radiance and religious experience", University of Chicago Press, 2004. pg 285:"..the light of lights in the system of the Persian philosopher Suhrawardi"
D)Jonathan Glustrom Katz, "Dreams, Sufism, and sainthood: the visionary career of Muhammad al-Zawâwî", BRILL, 1996. pg XVI: "Unlike accounts of visions by other more famous Muslim visionaries, the Andalusian Ibn al-Arabi or the Iranian Suhrawardi, for example, Zawawi's vision seldom lend..."
^ M. Kamal, Mulla Sadra's Transcendent Philosophy, p.12, Ashgate Publishing Inc., 136 pp., 2006, ISBN 0-7546-5271-8 (see p.12)
^ C. E. Butterworth, M. Mahdi, The Political Aspects of Islamic Philosophy, Harvard CMES Publishers, 406 pp., 1992, ISBN 0-932885-07-1 (see p.336)
^ H.Corbin, Spiritual Body and Celestial Earth (From Mazdean Iran to Shi'ite Iran), translated from French by Nancy Pearson, Princeton, 1977. (1:Paris, 1960), pg. 54.
^ Muḥammad Kamāl, Mulla Sadra's transcendent philosophy, Ashgate Publishing, Ltd., 2006 (p.13)
^ a b c d e Amin Razavi, M. (1997) Suhrawardi and the School of Illumination, Richmond: Curzon Press.
[edit]External links

Biography
[show] v t e
Islamic philosophy
[show] v t e
Sufism and Tariqa
[show] v t e
Persian literature
View page ratings
Rate this page
What's this?
Trustworthy
Objective
Complete
Well-written
I am highly knowledgeable about this topic (optional)

Submit ratings
Categories: 1155 births1191 deathsIranian scientistsHistory of IslamMuslim philosophersPersian philosophersExecuted Iranian peoplePeople from Zanjan, IranMedieval Kurdish philosophersKurdish scholars
قس اسپرانتو
Sohraŭardi (naskiĝis en 1155 en Sohraŭardi, urbo nord-okcidenta de Irano, nun forviŝita de la mapoj; ekzekutita la 29-an de julio 1191 en Alepo) estis samtempe mistikulo kaj filozofo, asceto, solulo. Li estis nomita «la Platono de Irano».
Lia metafiziko, heredinto de la helena filozofio, kiun li bone konis, kaj fidela je la «saĝuloj de antikva Persio» (t.e. la zoroastrismanoj) estas vivanta penso, kaj la de li sekvinta vojo estos poste trabatita de multaj el la mistikaj pensuloj de Islamo. Ĝi revivigas la saĝecon de Zoroastrismana Irano enkadre de la platonisma penso kaj fondas la Gnozan senton pri vivo : la Malhel’, la substancoj, kiuj «kunportas nokton kaj morton» oponas je la anĝelaj lumoj. Tiu drameca filozofio pri esto konkludiĝas pere de glora animkanto, potenca teorio de la feliĉego.
Li verkis kelkkvindekon da libroj, el kiu la plej profunda estis « La libro de la Orienta saĝeco » (komentita poste far Qtboddin Ŝirazi kaj Molla Ŝirazi kaj en Okcidento studita kaj tradukita de francaj orientalistoj Henri Corbin kaj Christian Jambet)
Li estis deklarita malkredanto. «Kiel Sokrato», oni diris. Kiel tiu, li ne provis eskapi nejustan mortigon.
Kategorioj: Naskiĝintoj en 1155Mortintoj en 1191IslamoIslamaj filozofoj
قس فرانسه
Shahab al-Din Yahya as-Sohrawardi (en persan : شهاب الدین یحیى سهروردى) est un philosophe mystique iranien(persan), fondateur de la Philosophie illuminative, né en 1155 à Sohraward en Iran, mort le 29 juillet 1191 à Alep en Syrie. Son nom signifie l'habitant de Sohravard ou celui qui est de Sohravard. Son nom complet est : Shihab al-Dîn Yahyâ ibn Habbash ibn Amîrak abû'l Futuh.
Sommaire [masquer]
1 Sa vie
2 Son œuvre
3 Sa mort
4 Son influence
5 Bibliographie
5.1 Œuvres
5.2 Études
6 Voir aussi
6.1 Articles connexes
6.2 Liens externes
7 Notes
Sa vie[modifier]

Il est né en 549 de l’hégire (1155 de l’ère chrétienne), dans une petite ville de Médie, Sohravard, au nord-ouest de la Perse. Très jeune, il part étudier à Maragha auprès du cheikh Madj al-Dîn Djilî qui eut aussi pour élève le philosophe Al-Razi. Sohrawardî étudie ensuite à Ispahan auprès de 'Umar ibn Shalan al-Sawâdj, dans un cercle de philosophes "hellénisants" proches de la pensée d'Avicenne. Après une crise religieuse provoquée par une vision d'extase où Aristote lui apparaît il se rapproche des soufis en cherchant à pratiquer autant l'expérience mystique (tâ'âlloh) que la connaissance philosophique (bath). Il adopte alors un mode de vie itinérant, fréquente les khanqas (« couvents » soufis), assiste fréquemment à leurs séances de danse et de musique (sama'i), qu'il recommande et apprécie lui-même pour parvenir à l'extase.
Son biographe Shahrazurî mentionne qu'à la fin de sa vie, il ne rompait plus le jeûne qu'une fois par semaine. Sharahzurî insiste aussi sur son indifférence aux vêtements, aux honneurs, aux apparences, ce qui peut-être le rapproche de certains courants malamati.
Sohrahwardi semble avoir affectionné particulièrement le pays du Diyar Bakr, en Haute Mésopotamie où il séjourna longtemps. Il était aussi bien vu des princes turkmènes artoukides, surtout 'Imad al-Dîn Qara Arslan, souverain de Kharpout, à qui il dédia son Livre des Tablettes. Son influence politique auprès de plusieurs princes seldjoukides et du fils de Salâh al-Dîn, Al-Malik al-Zahîr Ghazî, prince d'Alep fut certainement pour beaucoup dans sa condamnation par les milieux alépins et la décision de son exécution par Saladin.
Son œuvre[modifier]

L'originalité de la sagesse de l'Ishraq fondée par Sohrawardi est d'unifier et de synthétiser l'héritage zoroastrien, la philosophie platonicienne et la révélation islamique ( cette dernière incluant la révélation juive et chretienne ). L'"Orient" défini par sa "Sagesse orientale" est en fait un orient "intérieur", le symbole de la Lumière qui est aussi Connaissance, opposé à "l'exil occidental" qui est éloignement et oubli de cette connaissance dans les ténèbres de la matière.
Bien qu'incluant la philosophie péripatéticienne, et les développements inspirés par Ibn Sina (Avicenne), la philosophie illuminative de Sohrawardi critique plusieurs des positions prises par Ibn Sina, et se sépare radicalement de lui en usant d'un langage symbolique principalement issu de l'ancienne sagesse perse dont les éléments sont communs et partagés par l'ensemble des cultures du proche et moyen orient, avec lequel il développe sa sagesse illuminative (hikmat al ishraq) qui malheureusement ne peut être traduite exactement en langue fraçaise, car "Ishraq" signifie "lever du soleil ou aube", donc cette sagesse que Sohrawardi est loin de prétendre inventer mais seulement rappeler et restaurer est une sagesse qui fait se lever le soleil intellectuel à l'intérieur de soi et qui nous éclaire intellectuellement et spirituellement en nous faisons gouter à la Vérité.
L'élément fondamental de la philosophie de Sohrawardî est la Lumière, pure et immatérielle, au-dessus de toute autre manifestation, qui se dévoile par illuminations, de lumières en lumières graduellement déclinantes dans leur intensité ; par une interaction complexe, ces lumières provoquent à leur tour des rayons lumineux horizontaux, semblables dans leur concept aux Formes platoniques qui régissent les espèces du monde terrestre.
Selon la cosmologie sohrawardienne, toute créature provient d'émanations de lumières successives et graduées, toutes issues de la Lumière originelle et suprême, la Lumière des lumières (Nûr al-Anwar).
Sohrawardi a aussi défendu la théorie d'un monde intermédiaire et indépendant, ou monde imaginal (alam-e-mithal) qui n'est pas sans rappeler le monde de Yetsira ( le monde imaginal ) dans la kabbale, ou le Barzakh ( littéralement " l'intermediaire " ) de la métaphysique d'Ibn Arabi). Ses idées ont exercé une grande influence, notamment sur Molla Sadra Shirazi qui reprit sa conception de l'intensité et de la gradation de l'Être, avec laquelle il combina les vues péripatéticiennes et illuminatives de l'existence.
Sohrawardi est parfois appelé par ses disciples par le titre honorifique de Sheikh al-Ishraq ou "Maître de l'Illumination". On l'appelle aussi le "Maître de la théosophie orientale".
Son enseignement a exercé une très forte influence sur la pensée iranienne, et l'on dit parfois que sa Sagesse orientale est à la philosophie ce que le soufisme est à la théologie scolastique et canonique.
La majorité des logiciens et philosophes musulmans considèrent que l'idée de la "nécessité décisive" est l'une des innovations les plus importantes de Sohrawardi dans l'histoire de la spéculation.
En plus de la mystique et de la philosophie, Sohrawardi a écrit sur la logique, la physique, l'épistémologie. C'était aussi un excellent mathématicien et selon Shahrazurî, "il connaissait des problèmes d'algèbre que personne ne savait résoudre." A la fois savant, philosophe et mystique, Sohrawardi voulait unifier la connaissance "intuitive" ou kashf avec la connaissance "déductive ou bahthiyya. Il critiquait aussi la méthodologie scientifique d'Aristote, qui posait les lois scientifiques comme nécessaires et universelles.
Sohrawardi est l’auteur de plus de cinquante ouvrages, dont beaucoup restent inédits surtout les textes traitant de logique et de physique. Ils sont répartis en trois Sommes:
Le Livre des élucidations inspirées de la table et du trône,
Le Livre des carrefours et entretiens,
Le Livre des résistances :
L'histoire en retiendra quelques parties plus remarquables : Le Vade-Mecum des fidèles d’amour, Le Récit de l’Archange empourpré, Le Récit de l’exil occidental, Le Livre de la sagesse orientale. Dans ce dernier, certainement son chef-d’œuvre, il critique Avicenne sur un point décisif: les facultés de l’âme humaine ne sont pas simplement juxtaposées les unes aux autres. Toutes dérivent et se fondent dans l’imagination créatrice, pouvoir unifiant, simple, premier, créateur, universel.
Dans Le Bruissement de l’aile de Gabriel, l'Esprit Saint, assimilé à l’archange Gabriel, parvient à réunir dans la contemplation, l’âme avec l’Intellect. Ce texte est reconnu par tous les chercheurs comme l'un des plus beaux «récits mystiques» de la Littérature. Il offre aussi une explication de l'intériorisation de l’univers des Lumières, clé de toute l'œuvre, sésame si difficile à saisir pour le non-initié...
Chacun de ces trois grands traités dogmatiques contient une physique, une logique et une métaphysique. Cette structure l'éloigne du courant conservateur ultra orthodoxe de l'islam, qui rejette vigoureusement toute spéculation humaine sur les mondes métaphysiques censés n'être connus que de Dieu seul et toute tentative de connaissance de ces réalités, d'après les ultra orthodoxes, est une atteinte aux prérogatives divines et est sanctionable par taxation d'hérésie !
Sa mort[modifier]

Sa doctrine semble plonger ses racines dans des courants fort anciens, tels que le Platonicisme, la Gnose ou le Zoroastrisme, le soufisme et la Kabbale pour se mêler à des pratiques plus modernes tel l'Ismaelisme. Rapidement, cette philosophie connut un certain succès et Sohrawardi réussit à réunir quelques disciples autour de lui. Quels que soient ces liens, modernes ou anciens, force est d'admettre, que cette école assez éloignée de l'Islam ultra orthodoxe ne pouvait qu'irriter les Ulémas ultra conservateurs défendant une vision litteraliste et peu ou pas interprétative des textes sacrés. Gardiens de la Foi musulmane, ils en réfèreront à Saladin.
Sohrawardî qui a toujours refusé le qualificatif d'hérétique, fut pourtant exécuté comme tel, sur l'ordre exprès du Sultan Salâh al-Dîn dans la Citadelle d'Alep en Syrie, le 5 Rajab 587 h. (29 juillet 1191) à l’âge de trente-six ans, car ce petit groupe d'Illuminés était jugé dangereux.
De cette exécution, en fait véritable assassinat, Sohrawardi gardera le triste nom de : Shaykh maqtul, c’est-à-dire «le Shaykh (le Maître) assassiné». Mais, pour ses disciples, elle l’élevait au rang de martyr, pour eux qui le nommaient déjà «le Platon perse» ou «le maître de la sagesse orientale» ou encore « l’Orient philosophique », il sera désormais : le Shaykh al-ishraq, c’est-à-dire : «le Shaykh de l’illumination ( du lever du soleil )»...
Son influence[modifier]

Article détaillé : philosophie illuminative.
Molla Sadra Shirazi parle de Sohrawardi comme du « chef de l'école des Orientaux ». Cette école, qualifiée aussi de « Platoniciens de Perse » se nomme Ishraqiyun. Selon Henry Corbin, la principale caractéristique de cette école « sera d'interpréter les archétypes platoniciens en termes d'angélologie zoroastrienne ».
Le plus ancien disciple connu de Sohrawardi est Shamsoddin Shararuzi. Il a composé, outre une histoire des philosophes, un commentaire de la Théosophie orientale et une encyclopédie intitulée Traité de l'arbre divin et des secrets théophaniques.
Après Shamsoddin, les principaux philosophes ishraqi se nomment Ibn Kammuna (mort en 1284), Qotboddin Shirazi (1236-1311) et Jalaloddin Dawwani (1426-1502).
À La charnière du XVe/xvie siècle, l'œuvre de Sohrawardi est largement commentée, de l'Iran jusqu'à l'Inde. Au xviie siècle, Mir Damad, le maître de l'école d'Ispahan prend comme nom de plume Ishraq. Son élève, le célèbre Molla Sadra, commente la Théosophie. À la même époque, la réforme religieuse d'Akbar est imprégnée des doctrines Ishraqi. Des zoroastriens de Shiraz émigrent même en Inde sous la direction d'Azar Kayvan. Depuis, on peut dire que cette œuvre a été absorbée par la pensée chiite grâce à Sadra Shirazi dont les disciples, jusqu'à Hadi Sabzavari, sont à divers degrés des ishraqi.
Bibliographie[modifier]

Œuvres[modifier]
Sohrawardi (Shihabaddin Yahya). Oeuvre philosophiques et mystiques (Opera metaphysica et mystica II). Institut Français de Recherche en Iran et Institut d'Étude Iranienne de l'Université de Paris III, Paris et Téhéran. (Henry Corbin dédia la plus grande partie de sa vie à l'étude de Sohrawardi et en traduisit de nombreux textes en français).
Vol. I. 1 : 'La théosophie de l'Orient des lumières' (arabe). - 2 : 'Le symbole de foi des philosophes' (arabe). - 3 : 'Le récit de l'exil occidental' (arabe et persan). Prolégomènes en français et édition critique par H. Corbin, 1952, 103-350 pages.
Vol. II. Édition avec une introduction par Seyyed Hossein Nasr, prolégomènes, analyses et commentaires par H. Corbin. 1970, 158 pages et 494 pages et 494 pages pour le texte persan.
L'Archange empourpré. Quinze traités et récits mystiques, trad. du persan et de l'arabe H. Corbin, Fayard, coll. "Documents spirituels", 1976, XXIV-549 p1.
Études[modifier]
(fr) Corbin, Henry, En Islam iranien: aspects spirituels et philosophiques, vol. II: Sohrawardi et les Platoniciens de Perse, Paris, 1971, éd. Gallimard, coll. "Tel".
(en) Ha'iri Yazdi, M. (1992) The Principles of Epistemology in Islamic Philosophy: Knowledge by Presence, Albany, NY: State University of New York Press (travail original d'épistémologie par un philosophe iranien contemporain qui trace quelques comparaisons critiques entre philosophes islamiques et occidentaux. Il contient également un développement de la théorie Sohrawardienne de la Connaissance). Texte partiellement en ligne [2]
(en) Nasr, S.H. (1983) Shihab al-Din Suhrawardi Maqtul, in M.M. Sharif (éd.) A History of Muslim Philosophy, vol. I, Wiesbaden: Otto Harrassowitz, 1963; repr. Karachi, sans date (avec une courte introduction, particulièrement documentée sur la cosmologie).
(en) Walbridge, J. (1992) The Science of Mystic Lights: Qutb al-Din Shirazi and the Illuminationist Tradition in Islamic Philosophy, Cambridge, MA: Harvard University Press, for the Centre for Middle Eastern Studies of Harvard University (avec une courte introduction sur la Philosophie de l'Illumination.)
(ar) Al-Shahrazuri, Shams al-Din (c. 1288) Sharh hikmat al-ishraq (Commentaire sur la Philosophie de l'Illumination), éd. H. Ziai, Téhéran: Institut d'études et de Recherches Culturelles, 1993 (critique du manuscrit original du xiiie siècle (texte en Arabe mais avec une courte introduction en Anglais)).
(ar) Biographie d'al-Shahrazurî, traduite en arabe et publiée dans Otto Spies, Three Treatises on Mysticism by Shihabuddin Sohravardi Maqtul, Stuttgart, 1935.
(en) Suhrawardi and the School of Illumination de Mehdi Amin Razavi, éd. Routledge, 1997, ISBN 0-7007-0451-5, ISBN 978-0-7007-0451-4, texte partiellement en ligne [3]
(en) The philosophy of illumination de Yaḥyá ibn Ḥabash Suhrawardī, John Walbridge, Hossein Ziai, éd. Brigham Young University Press, 1999, ISBN 0-8425-2457-6, ISBN 978-0-8425-2457-5.
(en) Knowledge and illumination, a study of Suhrawardī's Ḥikmat al-ishrāq d'Hossein Ziai, éd. Scholars Press, 1990, ISBN 1-55540-142-2, ISBN 978-1-55540-142-9.
Voir aussi[modifier]

Articles connexes[modifier]
Henry Corbin
Liens externes[modifier]
Suhrawardi in SEP
Article sur le néoplatonisme de Sohrawardi
Notes[modifier]

↑ Cf. notice d'Henry Corbin dans l'Encyclopædia Iranica [1] [archive]

(en) Cet article est partiellement ou en totalité issu de l’article de Wikipédia en anglais intitulé « Shahab al-Din Suhrawardi » (voir la liste des auteurs)
Portail de l’Iran Portail de la philosophie Portail de l’islam
Catégories : Philosophe du XIIe sièclePhilosophe persePhilosophe musulmanPersonnalité chiiteNaissance en 1155Décès en 1191
قس ایتالیائی
Sciabodin Sohravardi (persian:شهاب‌الدین سهروردی) (Zanjan, 1154 – Aleppo, 1191) è stato un filosofo e mistico iraniano.
Sohravardi è considerato un tipico esempio di un ramo della filosofia che si chiama illuminismo. Questa definizione è diversa da illuminati ed è un nome particolare per questo ramo di filosofia iraniana definito da Sohravardi. Lui nacque a zanjan, Iran e dopo avere viaggiato e visitato le città dell'iran e medio oriente morì ad aleppo, siria.
Collegamenti esterni [modifica]

(EN) Muslimphilosophy: biografia
(FR) Corbin, Henry, En Islam iranien: aspects spirituels et philosophiques, vol. II: Sohrawardi et les Platoniciens de Perse, Paris, 1971, éd. Gallimard, coll. "Tel".
(EN) Ha'iri Yazdi, M. (1992) The Principles of Epistemology in Islamic Philosophy: Knowledge by Presence, Albany, NY: State University of New York Press [1]
(EN) Nasr, S.H. (1983) Shihab al-Din Suhrawardi Maqtul, in M.M. Sharif (éd.) A History of Muslim Philosophy, vol. I, Wiesbaden: Otto Harrassowitz, 1963; repr. Karachi, sans date.
(EN) Walbridge, J. (1992) The Science of Mystic Lights: Qutb al-Din Shirazi and the Illuminationist Tradition in Islamic Philosophy, Cambridge, MA: Harvard University Press, for the Centre for Middle Eastern Studies of Harvard University
(AR) Al-Shahrazuri, Shams al-Din (c. 1288) Sharh hikmat al-ishraq (Commentaire sur la Philosophie de l'Illumination), éd. H. Ziai, Teheran: Institut d'études et de Recherches Culturelles, 1993.
(AR) Biographie d'al-Shahrazurî, traduite en arabe et publiée dans Otto Spies, Three Treatises on Mysticism by Shihabuddin Sohravardi Maqtul, Stuttgart, 1935.
(EN) Suhrawardi and the School of Illumination de Mehdi Amin Razavi, éd. Routledge, 1997, ISBN 0-7007-0451-5, ISBN 978-0-7007-0451-4, texte partiellement en ligne [2]
(EN) The philosophy of illumination de Yaḥyá ibn Ḥabash Suhrawardī, John Walbridge, Hossein Ziai, éd. Brigham Young University Press, 1999, ISBN 0-8425-2457-6, ISBN 978-0-8425-2457-5.
(EN) Knowledge and illumination, a study of Suhrawardī's Ḥikmat al-ishrāq d'Hossein Ziai. Scholars Press, 1990, ISBN 1-55540-142-2, ISBN 978-1-55540-142-9.
Categorie: Filosofi iranianiMistici iranianiNati nel 1154Morti nel 1191Morti ad Aleppo | [altre]
قس ترکی
Şahabeddin Sühreverdî Maktûl veya tüm isim ve künyesiyle Ebu'l-Fütûh Şahabeddin Yahya bin Habeş bin Emîrek Sühreverdî Maktûl (1115-1191), ünlü Kürt[1][2][3] İslam filozofu ve işrakilik isimli fikrî akımın kurucusu.
Konu başlıkları [gizle]
1 Hayatı
2 Düşüncesi
3 İnsanın Doğası
4 Eserleri
5 Başlıca Eserleri
6 Türkçe'de İşrakilik
7 İngilizce'de İşrakilik
8 Dipnotlar
9 Bağlantılar
Hayatı [değiştir]

Asıl adı Yahya bin Habeş bin Emîrek ' .[4] Birçok konudaki bilgisi nedeniyle Şihâb yıldızından esinlenerek Şahabeddin veya Şihâbeddin olarak anılmış,Sühreverd'de doğduğu içinse Sühreverdî olarak anılmıştır. İdam ettirilerek öldürüldüğü için daha sonra künyesine Sühreverdî'nin ardından Maktûl de eklenmiştir. Ebu'l-Fütûh diye anılması ruhani hayatının derinliği ve bu konudaki çalışmaları nedeniyle olmuştur. Çağdaşı ve akrabası olan bir diğer önemli isim Şihabeddin Ömer Sühreverdî'dir, bu iki şahsın ayrıştırılabilmesi Maktûl künyesi ile anılmasına özen gösterilir.
Eğitiminin ilk yıllarında Sühreverdî Meşşâi ekole yakınlık duymuş, bu konuda kendisini geliştirmiş ve bazı eserler kaleme almıştır. İlk zamanlardaki bu eğilimini daha sonra kendi felsefesi olan işrâkîliğe dair yazdığı eserlerde de belirtmiştir. (1) Eğitimini tamamladıktan sonra birçok bölgeyi ziyarete gitti ve dönemin bazı önemli isimleriyle fikir alış verişinde bulundu. Bu sıralarda felsefesinin temelini oluşturacak çeşitli deneyimler yaşadığını açıklamıştır. Yine bu sıralarda adı duyulmuştu, saray çevrelerine yakınlaşmıştı ve birçok önemli devlet adamına ders verdi.
Anadolu'da yıldızı parlamaya başlayan Sühreverdî'nin başarısı çeşitli kimselerin ona karşı çıkmasına yol açmış ve sonuç olarak öldürülmesi gerektiğini savunan birçok kişi ortaya çıkmıştı. Sonunda bir Halep fakihlerinin kararıyla Sühreverdî 1191'de idam edildi.
Düşüncesi [değiştir]

İşrâkîliğe etki eden kaynaklar hakkında farklı görüşler mevcut olsa da, esasları itibariyle Yeni Eflantunculuğa dayanır. Metod bakımından işrâkîliğin Meşşâilikten ve Aristo geleneğine dayanan diğer felsefi akımlardan farklı en büyük özelliği akıl yolu ile hakikate ulaşılamayacağı, hakikate ulaşmanın tek yolunun bir tür manevi sezgicilik olduğu düşüncesidir. İşrâkîliğe göre hakikate ancak kalb ve işrak ile erişilebilir. İşrâkîliğin, düşünsel planda meşşâi gelenek ile sufi gelenek arasında bir yerde olduğu söylenebilir. Sufi gelenekten farklı olarak işrâkîlik cezb ve sekri kabul etmez.
İşrâk, hem bu felsefenin temel taşını oluşturur hem de felsefeye adını verir. Arapça bir sözcük olan işrâk "Doğu, aydınlıkla ilgili, ışıkla ilgili" anlamlarına sahiptir.
Sühreverdî âlemi dikey bir düzlemde açıklar, onun bu yön sisteminde Doğu maddiyetten tamamen sıyrılmış saf ışık ve meleklerin mekânı; Batı ise maddiyetin dünyasıdır. Bu iki yönün tam ortasında ışık ile karanlığın birleştiği noktadır. Bu kutsi yön - kutsi düzen düşüncesi büyük oranda Antik Pers kaynaklarından etkilenmiştir.
Sühreverdî ışığı, nûr, hakikatin cevheri olarak tanımlamıştır. Ona göre kavrama ışığın bir şuur aydınlığı oluşturmasıyla oluşur ve eşyayı kavramamızı sağlayan ışıktır. Fakat doğrudan ışık ile hâsıl olan bilgi, Tanrı katından geldiği için, insanüstüdür. Böylece eğer birisi o bilgiye erişebilirse, keramet gösterip, varlık ve olaylara müdahale edebilir; o kişi için gizlilik perdesi kalkmıştır. Bu açılardan işrâkîlik sufi geleneğe yaklaşır. İşrâkîlikte akıl dışı sezgi - manevi sezgi farklı yerlerde farklı anlamlarda kullanılmıştır.
Sühreverdî'nin bu düşünceleri Sünni çevrelerce ve belli başlı itikad mezheplerince, İslam akidesine ters düştüğü gerekçesiyle tenkit edilmiş ve din dışı sayılmıştır.
Sühreverdi, rasyonel düşünme ile sezgisel düşünmeyi kendi felsefesinde bir araya getirmiştir. Rasyonel bilgi önemlidir hatta onunla sezgisel bilgiye yaklaşma imkânı da bulunmaktadır ama tek başına rasyonel bilgi yeterli değildir, çünkü varlık bizim rasyonel kalıplarımızın çok ötesindedir.
Felsefe tarihi kavramı Sühreverdi ve ekolünün büyük ilgisini çekmiştir. Sühreverdi felsefeyi rasyonel sistemleştirmeden ziyade Hikmet ile bir tutar. Felsefe Platon ve Aristo ile başlamaz, aksine onlarla biter. Aristo hikmeti rasyonel bir kalıp içerisine sokarak perspektifini sınırlamış ve onu ilk dönem bilgelerinin birleştirici hikmetinden ayırmış oldu. İşraki görüşüne göre, Hermes veya İdris peygamber, felsefenin babasıdır ve onu vahiy olarak almıştır. İdris'i, Yunanistan ve İran'daki bilgeler ve daha önceki uygarlıkların hikmetini kendisinde birleştiren İslam bilgeleri izler.
Sühreverdi ayrıca, Zerdüşt[1] öğretinin (özellikle de melekler bilimi (angeology) ve nur ile karanlığın sembolize edilmesi konusunda) etkisinde kalmıştır. Kadim Zerdüşt bilgelerinin hikmetini, Hermes'inki ile, dolayısıyla da başta Pisagor ve Platon olmak üzere Aristo öncesi filozofların hikmetiyle aynı görmüştür. Sonuçta da kadim Mısır, Kildani ve Sabii doktrinlerinden geriye kalanlarla Helenist matris içerisinde birleşen Hermetisizmin engin geleneğinden etkilenmiştir. Sühreverdi'yi etkileyen diğer bir kaynak da Sufi hikmetidir. Özellikle de, sık sık bahsettiği Hallac'dan ve Gazali'den çok şey almıştır.
İnsanın Doğası [değiştir]

Sühreverdi beden ve ruh arasındaki geleneksel ayırıma inanmaktadır. Beden onun için karanlığı ruh ise ışığı temsil eder ve ruh manevi faziletlerle kuvvetlenir ve beden de oruç, uykuya muhalefet yoluyla zayıflatılırsa ruh özgürlüğüne kavuşur ve manevi dünya ile temas kurar. (3)
Eserleri [değiştir]

Kısa ve çalkantılı hayatının aksine Sühreverdi'nin eserleri çok fazladır. Bunlardan bazıları kaybolmuş, birkaçı basılmış, geri kalanı da elyazmaları halinde İran, Hindistan ve Türkiye'deki kütüphanelerde bulunmaktadır. Kendisinden önce gelen İbn Sina ve Gazali'nin aksine eserlerinin hiçbiri Latince'ye çevrilmediğinden Batı dünyasında tanınmamıştır. Sühreverdi'nin eserlerinden yaklaşık elli tanesi, çeşitli tarih ve biyografi kitablarında bize ulaşmıştır. Bunlar, şu şekilde beş sınıfa ayrılabilirler:
1- Dört büyük doktrinel inceleme: ilk üçü belirli değişikliklerle Aristo felsefesiyel (meşşai) ilgili, sonuncu ise işraki hikmet hakkındadır. hepsi Arapça olan bu eserler, Telvihat, Mukavvemat, Mutarahat ve Hikmet el-İşrak 'dir.
2- Heyakil el-Nur, el-Alvah el-İmadiye, Pertev-Name, İtikad el-Hukema el-Lemahat, Yezdan Şinaht ve Bustan el-Kulub gibi daha kısa doktrinel risaleler. Kısmen Arapça, kısmen de Farsça olan bu eserler, daha geniş risalelerin özel konularını açıklarlar.
3- Sembolik dilde yazılmış ve saliklerin ma'rifet ve işrake yolculuklarını tasvir eden seyr ü süluk hikâyeleri. Tamamı Farsça yazılmış olan bu kısa eserler, Akl-i Surh, Avâz-i Per-i Cebrail, el-Gurbet el-Garbiyye (Arapçası da vardır), Lugat-i Mûrân, risale fi'l-Mirac, Risale fil Halat el-Tufuliyye, Rûzi ba Cemaat-i Sûfiyan ve Safir-i Simurg'dan ibarettir.
4- İbn Sina'nın Risale el-Ta'ir'inin Farsçaya tercümesi, İbn Sina'nın İşarat ve Tenbihat'ının Farsça şerhi gibi filozofların eserlerinin inisiyatik metinleriyle kutsal metinlerin şerhleri ve transkripsiyonları. Ayrıca İbn Sina'ınn Risalet el-Işk isimli eserine ve Kur'an ve hadis üzerine yorumlarına dayanan Risale fi Hakikat el-Işk adlı eser de bu gruba dahildir.
5- Şehrezuri'nin el-Varidat ve'l-Takdisat diye adlandırdığı dua ve zikirler.
Sufi hikmetiyle, Hermetisizm, Pisagor, Platon, Aristo ve Zerdüşt felsefelerini diğer bazı unsurlarla birleştiren bu eserler ve ve çok sayıdaki şerhleri, son yedi yüzyıl boyunca, İşrak geleneğinin özünü teşkil etmiştir..(4)
Başlıca Eserleri [değiştir]

Hikmet'ül-İşrâk
Pertev-Nâme
Heyâkilu'n-Nûr
Elvâhu'l-İmâdiyye

Türkçe'de İşrakilik [değiştir]

Nur Heykelleri, Çeviren: Saffet Yetkin, MEB Dünya Edebiyatından Tercümeler, Şark-İslam Klasikleri,1949.
Kıssatu'l-Gurbeti'l-Garbiyye: Çevirisi: İsmail Yakıt, "Ruhun Yolculuğu" Felsefe Arkivi İçinde İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi, 1987, Sayı: 26
Risâle Fi İ'tikâdi'l-Hukemâ: Türkçe çevirisi: İsmail Yakıt, "Filozofların İnançları", Felsefe Arkivi İçinde İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi 1987, sayı: 26.
Yusuf Ziya Yörükhan, Şihabeddin Sühreverdi ve Nur Heykelleri, İnsan Yayınları, 1998.
İşrak Felsefesi, Hikmetü'l-İşrâk, Çeviren: Tahir Uluç, İz Yayıncılık, 2009
İngilizce'de İşrakilik [değiştir]

al-Suhrawardi [Sohravardi, Shihaboddin Yahya] (1154-91) Hayakil al-nur (The Temples of Light), ed. M.A. Abu Rayyan, Cairo: al-Maktaba al-Tijariyyah al-Kubra, 1957. (Bu eser Sühreverdi'nin Nur Heykelleri adıyla Türkçe'ye çevirilen tek eseridir.)
_______________ (1183-91) Oeuvres philosophiques et mystiques, vols I and II, ed. H. Corbin, Tehran and Paris: Adrien-Maisonneuve, 1976; vol. III, ed. S.H. Nasr, Tehran and Paris: Adrien-Maisonneuve, 1977. (A vitally important collection of the basic principles of illuminationism. An English translation of some of the works in Volume 3 can be found in The Mystical and Visionary Treatises of Shihabuddin Yahya Suhrawardi, trans. W. Thackston, London: Octagon Press, 1982.)
________________[Sohravardi, Shihaboddin Yahya] (1186-91) Kitab hikmat al-ishraq (The Philosophy of Illumination), trans H. Corbin, ed. and intro. C. Jambet, Le livre de la sagesse orientale: Kitab Hikmat al-Ishraq, Lagrasse: Verdier, 1986.
_________________The Philosophy of Illumination, Trans. John Walbridge, Hossein Ziai , Brigham Young University (April 1, 2000)
_________________ The Mystical & Visionary Treatises of Suhrawardi, introduction and translation W. M.Thackston, Jr. Octagon Press, Limited (June 1982)
Amin Razavi, M. (1997) Suhrawardi and the School of Illumination, Richmond: Curzon.
Ziai, H. (1996) 'The Illuminationist Tradition', in S.H. Nasr and O. Leaman (eds) History of Islamic Philosophy, London: Routledge, ch. 29, 465-96. (A clear description of the topic, with the emphasis on the analytic aspect of illuminationism.)
_______________(1990) Knowledge and Illumination: A Study of Suhrawardi's Hikmat al-Ishraq, Atlanta, GA: Scholars Press. (Study of the more analytical parts of al-Suhrawardi's philosophy.)
Walbridge, J. (1992) The Science of Mystic Lights: Qutb al-Din Shirazi and the Illuminationist Tradition in Islamic Philosophy, Cambridge, MA: Harvard University Press.
_______________The Wisdom of the Mystic East: Suhrawardi and Platonic Orientalism State University of New York Press (August 2001)
Nasrollah Pourjavady, The Light of Sakina in Suhrawardi's Philosophy of Illumination, Global Publications (June 1999)
Dipnotlar [değiştir]

^ Muḥammad Kamāl, Mulla Sadra's Transcendent Philosophy, Ashgate Publishing Inc, 2006, ISBN 0754652718, p. 12.
^ R. Mehrdad Izady The Kurds: a concise handbook, 1990
^ C. E. Butterworth, M. Mahdi, The Political Aspects of Islamic Philosophy, Harvard CMES Publishers, 406 pp., 1992, ISBN 0932885071 (see p.336)
^ Muḥammad Kamāl (2006). Mulla Sadra's transcendent philosophy. Ashgate Publishing. ISBN 9780754652717.
1 Sühreverdî, Hikmetü'l-İşrâk.
2 İslam Düşüncesi Tarihi, İnsan Yayınları, İstanbul, 1990, C.1, Şihabüddin Sühreverdi Maddesi
3 M. Amin Razavi, Suhrawardi and the School of Illumination, Richmond: Curzon, 1997
4 Seyyed Hosein Nasr, Shihab al-Din Suhrawardi al-Maqtul
Bağlantılar [değiştir]

*Şihabeddin Sühreverdî'nin Eserleri, Yrd. Doç. Dr. Ahmet Kamil Cihan, Erciyes Üniversitesi İlâhiyat Fakültesi
sorularlaislamiyet.com - İslam Ansiklopedisi, Nûr
İşrâkîlik’in İslâm Felsefesi İçerisindeki Yeri ve Kaynakları, İsmail Erdoğan
Shihab al-Din Suhrawardi al-Maqtul
al-Suhrawardi, Shihab al-Din Yahya
Wikipedia Suhrawardi Maqtul maddesi
Sühreverdi'nin Eserleri
[gizle] g · t · dFelsefe konuları
Genel
Doğu felsefesi · Batı felsefesi · Felsefe tarihi: Antik · Orta Çağ · Aydınlanma · Rönesans felsefesi · 17. yüzyıl felsefesi · 18. yüzyıl felsefesi · 19. yüzyıl felsefesi · 20. yüzyıl felsefesi
Dallar
Estetik · Etik · Epistemoloji · Mantık · Metafizik · Felsefe tarihi · Eğitim felsefesi · Coğrafya felsefesi · Tarih felsefesi · Felsefi antropoloji · Dil felsefesi · Hukuk felsefesi · Matematik felsefesi · Zihin felsefesi · Meta-Felsefe · Fizik felsefesi · Siyaset felsefesi · Din felsefesi · Bilim felsefesi · Postmodern felsefe · Teknoloji felsefesi · Savaş felsefesi
Ekoller
Analitik felsefe · Kıta felsefesi · Batı felsefesi · Eleştirel teori · Yapısöküm · Determinizm · Diyalektik Materyalizm · Deneycilik · Rasyonalizm · Varoluşçuluk · Hegelcilik · Hermeneutik · Hümanizm · İdealizm · Mantıksal pozitivizm · Materyalizm · Yeniplatonculuk · Nihilizm · Fenomenoloji · Platonizm · Pozitivizm · Postmodernizm · Postyapısalcı felsefe · Pragmatizm · Görecilik · Skolastisizm · Septisizm · Stoisizm · Yapısalcılık · Feminist eleştiri · Sezgicilik
Kategori: İslam filozofları