اسب اسپ اسپه

واژه اسب (Aspa)(نیک آفرید) که در اوستا آمده‌است، خود واژه ای است از دوره پیش از تاریخ و به احتمال زیاد مادی(پارتی، اوستایی)، و در پارسی باستان (asa)بوده و در سانسکریت(acva) آمده‌است. و بسیاری از نامهای اساطیری در متون کهن از این واژه گرفته شده‌است، به مانند: «اسپریس» به معنی میدان اسب دوانی و «اسپست» به منای یونجه که با تلفظی متفاوت به برخی زبانهای دیگر منتقل شده‌است.[۱]
نام اسب همواره با واژه‌هایی مانند چابکی همراه بوده‌است. پیشینیان برای اسب‌های خود احترام بسیاری قائل بودند به گونه‌ای که صاحب اسب، نیاکان اسب نژادین خود را تا ۱۲ نسل پشت می‌دانست و به هنگام مرگ اسبش به شدت غمگین می‌شد.[نیازمند منبع] همچنین اسب را جانوری نجیب نیز می‌شناسند. ولی در هنگام خشم اسب نزدیک شدن بدان بس خطری است.
محتویات [نمایش]
نام اسب‌های گوناگون در زبان فارسی [ویرایش]



سر یک اسب در یکی از مینیاتورهای ایرانی مربوط به یکی از دست‌نوشته‌های مثنوی مولوی از سال ۸۹۱ق. /۱۴۸۶م.
اَبرَش: اسبی که در پوستش لکه‌هایی به غیر از رنگ اصلی‌اش وجود داشته باشد.∗
باره یا بارگی: به معنی مطلق اسب گفته می‌شود و ربطی به باربری ندارد.
بالاد و بالاده: اسب تندرو یا اسب یدکی.
بوز: اسب نیله (کبودرنگ).
توسن: اسب سرکش.
جُرده: اسب اخته.
چرمه: کلا به معنی اسب[۲]، یا اسب سپید یا اسبی که دست و پایش سپید باشد.
خنگ: اسب سپید.
سمند: اسب زرد.
شولک: اسب تیزرفتار[۳]
نَوَند: اسب تندرو.
یَکران: اسب نژاده و نجیب.
عمر خیام در کتاب نوروزنامه نام گونه‌های اسب را چنین بیان می‌کند:
الوس‌چرمه، سرخ‌چرمه، تازی‌چرمه، خنگ، بادخنگ، مگس‌خنگ، سبزخنگ، پیسهٔ کمیت، کمیت، شبدیز، خورشید، گور سرخ، زردرخش، سیارخش، خرماگون، چشینه، شولک، پیسه، ابرگون، خاک‌رنگ، دیزه، بهگون، میگون، بادروی، گلگون، ارغون، بهارگون، آبگون، نیلگون، ابرکاس، باوبار، سپیدزرده، بورسار، بنفشه‌گون، ادس، زاغ‌چشم، سبزپوست، سیمگون، ابلق، سپید، سمند.∗


اسب سفید


اسب
واژه‌شناسی [ویرایش]

اسب را در پارسی میانه و اوستایی نیز اَسپ (asp)می‌گفتند. نامهای بسیاری از بزرگان ایرانی در روزگار باستان دارای پسوند -اسپ بوده‌است (مانند گشتاسپ، ارجاسپ، گرشاسپ، گشتاسپ، جاماسپ، لهراسپ، ویشتاسپ، هیدراسپ، بیوراسپ، ساتاسپ، سیاوش و...)که نشان از اهمیت این جانور در میان ایرانیان است.[۴] در زبان سانسکریت این واژه به ریخت azva بوده که واژه سوار و اسوار نیز در زبان پارسی کنونی از همین ریشه‌اند. خود این واژه از ریشهٔ واژهٔ هندواروپایی *eḱwa یا eḱwo ریشه گرفته‌است.[۵] اسب برای اولین بار در آسیای میانه اهلی شده‌است.[۶] سپس به دشتهای ایران راه یافته‌است. در ایران باستان بویژه دوره هخامنشی اسب نقش بسیار زیادی داشت به اسبهای تربیت یافته پارس می‌گفتند عرب‌ها این کلمه را به فارس معرب کرده‌اند و آن را به معنی تیزرو و سوار کار ماهر به کار می‌برند. اسب حیوانی است که با سرما و شرایط سخت کوهستانی سازگار است بر خلاف شتر که با شرایط گرم و شن زار و سرزمین عربی سازگار بوده‌است.
نام‌های ساخته شده با پسوند اسب:
گرشاسب (دارندهٔ اسب لاغر)
گشتاسب (دارندهٔ اسب نر)
لهراسب (دارندهٔ اسب تیزرو)
ارجاسب (دارندهٔ اسب ارزنده)
جاماسب (دارندهٔ اسب درخشان)
تهماسب (دارندهٔ اسب پهلوان‌تن)
بیوراسب (دارندهٔ ده هزار اسب)
زرسب (دارندهٔ اسب قزل)
آریاسب (دارندهٔ اسب آریایی)
اراسپ (دارندهٔ ی اسب تندرو)
شیدسب (دارندهٔ اسب فروغ‌مند)
هوکاسب (دارندهٔ اسب زیبا)
هیتاسب (دارندهٔ اسب بر گردونه)
شیرسب (دارندهٔ اسب شیرمانند)
گردان‌اسب (دارندهٔ اسب دلیر)
سیاوسب (دارندهٔ اسب سیاه)
هیدراسب
ساتاسب
پیشینه [ویرایش]



دیوارنگاری غار دوشه، خرم آباد لرستان، حدود هزاره هشتم پیش از میلاد
تاریخ تکامل اسب‌ها هنوز به طور دقیق مشخص نمی‌باشد. برای مثال، زمان جدا شدن گونه‌های الاغ (اکووس آسینوس)، اسب‌های وحشی (اکووس فروس) و گورخر‌ها و اسب‌های اهلی (اکووس کابالوس) معلوم نیست. همچنین مشخص نیست گونهٔ اسب‌های اهلی حاصل انتخاب طبیعی هستند یا انتخاب مصنوعی توسط انسان. قدیمی‌ترین سنگواره‌های مربوط به این گونه به هفت هزار سال پیش از میلاد باز می‌گردند. ابتدا اسب به منظور تهیهٔ غذا شکار می‌شده‌است، ولی با گذر زمان انسان آن را به فرمان خود در آورد و برای تهیهٔ شیر و گوشت، و نیز حمل و نقل، آن را پرورش داد. قدیمی‌ترین آثار رام کردن اسب‌ها در اروپای شرقی، شمال قفقاز و آسیای مرکزی یافت شده‌اند. پرورش و تربیت اسب‌ها به مرور زمان اهمیت ویژه‌ای یافت و انسان به درساژ و اصلاح نژاد پرداخت.

نژادهای مختلف [ویرایش]

نژادهای اسب زیاد و متفاوت است. این فراوانی حاصل آمیختگی اسب‌ها توسط انسان، و نیز انتخاب طبیعی می‌باشد. به طور کلی اساس جدا کردن اسب‌ها از پونی‌ها، قد آن‌ها می‌باشد. قد اسب (بلندی جدوگاه) باید از ۱٫۴۸ متر بیشتر باشد. با این وجود استثنا نیز داریم (مثلاً فالابلا).
در اینجا نام و توضیح برخی از نژادهای اسب آورده شده‌است:
اصیل ایرانی [ویرایش]

گذشتهٔ این نژاد هنوز به درستی شناخته نشده‌است، ولی بی تردید این نژاد بسیار قدیمی است و از خاور میانه و نواحی دشتی و کوهستانی یا نیمه کوهستانی این منطقه ریشه گرفته‌است. طی تلاش ایرانیان از قبل از هخامنشیان در پرورش و اصلاح این نژاد، اسب‌های اصیلی به وجود آمدند که به خاطر چابکی و مقاومتشان مایه حیرت شدند اما بیشترین فعالیت‌های اصلاح این نژاد در زمان اشکانیان که ساکن شمال شرق ایران بودند انجام شد و اشکانیان که سوارکارانی ماهر بودند پس از در دست گرفتن حکومت در ایران در۲۵۰ ق. م اسب پارسی را به اسب ترکمن ترجیح داده و به مرور زمان رو یه اصلاح و پرورش این نژاد و مقاوم کردن آن آوردند. نژاد اسب‌های اصیل انگلیسی از آمیزش اسب‌های پارس و اسب‌های محلی (انگلیسی) ریشه می‌گیرد. خون این نژاد امروزه تقریباً در رگ‌های همهٔ نژادهای سبک وزن جاری ا ست. [۷]
قد این اسب‌ها بین ۱٫۴۵ تا ۱٫۵۵ متر است. آن‌ها می‌توانند هر رنگی داشته باشند ولی ابلق نیستند. رنگ (اسب)|رنگ مشکی نیز در آنان بسیار نادر است. موهای اسب پارس ابریشم مانند است. یکی از خصوصیات آن دمش است که بالا نگه داشته شده‌است (حتی به هنگام حرکت). از خوصوصیات دیگر آن سر کوچک و برجسته، گردن بلند و کمانی، کمر کوتاه، کپل بالا و افقی و پاهای محکم آن است. پوست اسب پارس نازک است، به طوری که رک‌های آن به خصوص در سر، مشخص هستند. پیشانی آن صاف است سوراخ‌های بینی آن باز می‌باشد. به علاوه، اسب پارس بر خلاف دیگر نژادها ۱۷ دنده و ۵ مهرهٔ کمری دارند (به جاب ۱۸ دنده و ۶ مهرهٔ کمری).
خصوصیات اندام شناسی اسب عرب ایران [ویرایش]
معمولاً وضعیت اندام شناسی ،یک اسب در سه بخش سر ، بدن و یال و دم و اندام حرکتی مورد بررسی قرار می گیرد . قد اسب عرب را از سطح زمین تا مرتفع ترین ناحیه جدوگاه 142 تا 149 سانتی متر و گاهی حدود 145 سانتی متر مطرح کرده اند.
الف ) مشخصات سر :
پیشانی : معمولاً عریض ، مسطح و یا کمی برجسته است .
روی بینی : در اسبهایی که قسمت وسط بینی در مقطع طولی و نمای عرضی ، عرض کمی داشته باشد آن را جمع می نامند که برخی نویسندگان این ویژگی را در اسب عرب مطرح می کنند ولی یکی از ویژگیهای اسب عرب در این ناحیه مقداری فرورفتگی در سطح طولی است و گاهی اوقات هم صاف دیده می شود ، روی بینی اسب خوزستان عمدتاً صاف است .
انتهای بینی و منحزین : در اسب عرب انتهای بینی به طور واضح برجسته می باشد و و منحزین کاملاً گشاد و ناصاف می باشد .
گوش : معمولاً گوشهای اسب عرب کوچک هستند . گوش اسب عرب از ترکمن کوچکتر است .
چشم : یکی از ویژگیهای بارز اسب عرب چشمهای زیبای آن هستند که جذابیت و زیبائی خاصی به چهره آن می بخشند ولی به طور کلی چشمهای اسب عرب درشت ، گرد و معمولاً حدقه برجسته دارند که برجستگی حدقه در چشمان اسب عرب از ویژگیهای شاخص آن است .
گونه : گونه در اسب عرب مشخص است . معمولاً دارای سطحی گرد است .
لبها : باریک و متناسب است و زیبائی خاص به چهره می دهد .
به طور کلی اگر بخواهیم از اختصاصات عمومی و ویژگیهای اختصاصی ناحیه سر در اسب عرب صحبت کنیم می توانیم بگوئیم که اسب عرب سری متناسب با بدن خود دارد که سر در ناحیه گونه ها عمق زیادی دارد و معمولاً در ناحیه پیشانی در حد فاصل چشمها برجستگی سپر مانندی به نام جبه دارد و در ناحیه لبها و پوزه کمی جمع تر می شود و کلاً سر فرمی مثلثی شکل پیدا می کند و در ناحیه دو فک تحتانی فضای وسیعی وجود دارد که در اسب خوب این فاصله منحصر به فرد است . ب ) مشخصات بدن و یال و دم :
جدوگاه : معمولاً چون اسب عرب دارای اتصال قوی گردنی – سینه ای می باشد در نتیجه ارتفاع جدوگاه با گردن یکی شده و معمولاً جدوگاه مشخص در اسب عرب به چشم نمی خورد و بصورت پیوسته با گردن بلندی می یابد.
کمر : معمولاً زین گاه اسب عرب اندکی پائین تر از سطح کپل و جدوگاه می باشد که مقدار این پائین افتادگی کمر بسیار متناسب با بدن و خوش فرم است .
کپل : کپل اسب عرب یکی از ویژگیهای اندام شناسی آن است معمولاً اسب عرب دارای کپل گرد و کاملاً برجسته و بسیار خوش فرم است .
سینه : این ناحیه در اسب عرب هم در عرض و هم در طول عمق متناسبی دارد و به خاطر عرض زیاد و متناسب آن ناحیه با ناحیه شکم پیوسته به نظر میرسد . در هر صورت این عمق متناسب سینه به همراه منخرین گشاد و فاصله زیاد دو فک تحتانی ، شرایط تنفسی خوبی را برای این نژاد فراهم می سازد . در هر صورت سینه عریض و عضلانی از اختصاصات این نژاد می باشد .
شکم : در اسب عرب شکم به صورت مدور و استوانه ای در امتداد سینه قرار دارد .
یال و دم : یال و دم بلند و پرپشت در اسب عرب یکی از ویژگیهای بارز و شاخص این نژاد می باشد که زیبائی و جلوه زیادی به آن می بخشد . یکی از ویژگیهای اسب عرب بالا گرفتن دم در هنگام حرکت است .
ج ) اندامهای حرکتی : از شاخص ترین ویژگیهای اندام حرکتی سم های سخت ، بزرگ و معمولاً مقطع گرد آنها است . همچنین دستها و پاها کاملاًعضلانی و قلم در اندامهای حرکتی جلو و عقب قطر متناسب و قوی دارند و هم چنین یکی از ویژگیهای اسب عرب وجود موهایی در پشت ناحیه بخلق است که به نام Feather نامیده می شوند . همچنین در مفصل خرگوشی ( Hock ) در اسب عرب خمیدگی نسبت به بقیه نژادها اندکی بیشتر است ) . توضیح : یکی از ویژگیهای اسب عرب در مورد گردن آن است که معمولاً اسب عرب قوسی در ناحیه گردن دار دکه معمولاً به سر فرمی قوسی شکل یا قویی شکل می دهد که اصطلاحاً به آن Mitbah می گویند .اسب.
تفاوت اساسی ساختار و ترکیب بدن اسب عرب با سایر اسبها [ویرایش]
اسبهای دنیا دارای 18 دنده – 6 مهره کمری و 18 مهره دمی می باشند . اما اسب عرب دارای 17 دنده – 5 مهره کمری و 16 مهره دمی می باشند . این اختلاف، به تحرک زیاد و ناحیه دم حیوان کمک می کند . ناحیه پشت حیوان کوتاه و تا حدودی مقعر می باشد . دست و پای قوی و بدن جمع و جور جزء صفات خوب اسب عرب است . اسب. [۸]
اسب اصولا حیوانی است که در آب و هوای سرد و خشک تکامل یافته و در مناطق بیابانی همچون کویرهای عربستان رشد نیافته‌است.
اصیل ترکمن [ویرایش]

اسب ترکمن گونه‌ای از زیباترین اسب‌ها است که در منطقهٔ ترکمن صحرا زیست کرده و پرورش می‌یابد. رنگ آن‌ها بیشتر خاکستری رنگ و بدنی کشیده و لاغر دارند. شکم آنها بر خلاف بسیاری از نژادهای دیگر اسبها، تخت و به معنی دیگر شکم آن‌ها لاغر است. صادرات این اسب به خارج از کشور ممنوع است.
اسب ترکمن اسبی است دارای ویژگی‌های منحصر به فردی از جمله: قد ۱۴۸ تا ۱۵۵ سانتیمتر، گوشهای بلند ومتحرک، سینه فراخ و متناسب، کپل کم شیب با عرض خوب، مفاصل قوی، سم‌های محکم با زاویه مناسب، تحمل حرکات سنگین ورزشی و…است. رنگ‌های اصلی این نژاد: کهر، نیله، کرنگ، سمند و قره کهر می‌باشد.
نژادهای شناخته شده از اسب ترکمن در چهار گروه: یموت، آخال تکه، چناران(مخلوط از تلاقی اسب ترکمن وعرب)و گوگلان (منقرض گردیده) دسته بندی شده‌اند.
اسب ترکمن اندامی کشیده، دُمی باریک، سر و گردن زیبا دارد. برای اسب‌های بانژاد ترکمن درسال‌های گذشته ذخیره‌های ژنتیک این اسب، تقاضای جهانی یافته‌است. اسب ترکمن در نزد ترکمن‌ها پیشینه‌ای طولانی در سنن و زندگی صحرانشینی وجنگ وگریزها درگذشته داشته‌است.
گفتنی است برنامه‌های اشتباه ایران در نیم قرن گذشته لطمه زیادی به ذخیره ژنتیکی اسب‌های ترکمن زده‌است و متاسفانه تعداد اسب‌های ترکمن خالص و خوب به شدت کاهش یافته‌است.
امروزه خالص‌ترین اسب‌های ترکمن ایران را در منطقه راز و جرگلان ترکمن صحرا از توابع استان خراسان شمالی می‌توان یافت که بیشترین جمعیت این اسب را دارا می‌باشد. خوشبختانه در سال‌های اخیر توجه بیشتری به تولید اسب‌های ترکمن شده‌است. تعدادی اندک و پراکنده از این نژاد توسط علاقه مندان در تبریز، اصفهان، تهران و همدان نیز نگهداری می‌شوند.
اصیل انگلیسی (تروبرد Thoroughbred) [ویرایش]



اصیل انگلیسی (تروبرد)
این نژاد دیرینهٔ طولانی‌ای ندارد و از آمیزش اسب‌های اصیل عربی با اسب‌های محلی در انگلستان به وجود آمده‌است. بلندی جدوگاه اسب‌های اصیل انگلیسی بین ۱٫۶۵ تا ۱٫۸۰ متر است. اسبان این نژاد تیزپاترین اسب‌های دنیا هستند و از آن‌ها در مسابقات اسب‌دوانی به خصوص مسابقات تاخت استفاده می‌شود. این اسب‌ها معمولاً در مسابقات درساژ و پرش نیز موفق هستند. اسب‌های اصیل انگلیسی نسبتاً حساس، زودشکن و عصبی هستند، که با توجه به تقلا و ریسکی که حین مسابقات می‌کنند قابل توجیه‌است. رنگ بدن آن‌ها نیز معمولاً کهر، کهر تیره، خاکستری و سیاه است. رنگ‌های ابرش و طلایی نیز در آن‌ها دیده می‌شود. رنگ سفید بسیار نادر است. گردن و پاهای این نژاد بسیار کشیده می‌باشد.
هانووری(Hanoverian) [ویرایش]

اسبهای هانووری یا هانوورین شناخته شده ترین اسب‌های نژاد خونگرم اروپایی به شمار می‌روند و در ایالات متحده و همچنین در کل جهان به خوبی شناخته شده‌اند. اسب نژاد هانووری در رشته‌های پرش، درساژ و سه روزه عملکردی بسیار خوب دارد.
بنابراین اگر در فکر خرید اسبی برای سوارکاری حرفه‌ای و شرکت در مسابقات پرش و به ویژه درساژ هستید اسب نژاد هانووری برایتان مناسب است. موفقیت‌هایی که این نوع اسب در رقابت‌ها به دست آورده‌است برتری او را به خوبی نشان می‌دهد. در المپیک سال ۱۹۹۲، ۱۳ مدال به اسب‌های نژاد هانووری تعلق گرفت و ۴ عنوان قهرمانی پی در پی پرورش اسب جهان همراه با ۵ مدال طلا، ۱ نقره و ۲ برنز در مسابقات درساژ و پرش نمایشی در المپیک سال ۱۹۹۶ جایگاه این اسبها را هر چه بیشتر نشان داد.[۹]
انجمن اسب هانوورین آمریکا در سال ۱۹۷۸ شکل گرفت.
پیشینهٔ نژاد هانووری [ویرایش]
این نژاد از ایالت نیدرزاکسن واقع در شمال آلمان نشات گرفته‌است که پادشاهی سابق هانووری در آن وجود داشت. در آنجا یک صنعت پر رونق پرورش اسب در شهر [سل] ([Celle]) به مدت تقریبا ۳۰۰ سال وجود داشت. با اینکه نسب نامه اسب هانووری رسما از سال ۱۸۸۸ آغاز شد، اما نسب نامه‌های دقیق از سالهای سده ۱۷۰۰ میلادینگه داشته شده بود. در اصل تولید نژاد هانووری از آنجا آغاز شد که اسب نژاد تروبرد با مادیان هولشتاینر یا هولستینر (Holsteiner) [جفت] شد تا اسب‌هایی با خصوصیات بهتر برای استفاده‌های نظامی و مزرعه داری تولید شود. اما در سدهٔ گذشته، برنامه‌های تولید نژاد هانووری به سمت تامین نیاز به اسب‌هایی ورزشی برای سوارکاری سوق یافته‌است که باعث شد نژادهای مناسب دیگر اسب نیز به این برنامه وارد شوند. اسب نژاد هانووری مدرن حاصل کار این برنامه‌ها است.[۱۰]
ویژگی‌های اسب هانووری [ویرایش]


بارب


بارب
شیوه راه رفتن اسب نژاد هانووری بسیار با انعطاف است و به طرزی نرم گام بر می‌دارد، یورتمه رفتن او حالت شناوری دارد، و در هنگام تاخت حرکتش سریع، منظم و ریتم دار است. شاید به همین دلیل باشد که این نوع اسب را برای درساژ بسیار مناسب می‌دانند. قد اسب هانووری به ۱۵٫۳ تا ۱۶٫۲ وجب می‌رسد. این اسب‌ها اسبهایی قدرتمند و ورزشی هستند و رفتاری کاملا آرام و متعادل دارند.
مشخصات فیزیکی این نژاد [ویرایش]
پشت قوی، بدن و اندام زیبا، حرکات ورزشی سبک و زیبا. بسیار مناسب جهت درساژ. به رنگ‌های شابلوطی، قهوه‌ای، سیاه، سفید و خاکستری وجود دارند.
مشخصات اخلاقی [ویرایش]
مهربان و باهوش هستند و یه آسانی به تربیت و تعلیم پاسخ می‌دهند. اغلب دارای خلق و خوی ثابت هستند.[۱۱]
کوارتر(Quarter) [ویرایش]



کوارتر آمریکایی
این نژاد آمریکایی بوده و از آمیزش نژادهای عرب، بارب و اسپانیایی به وجود آمده و با آمیزش با اسب‌های اصیل انگلیسی اصلاح یافته‌است. قد متوسط آن حدود ۱٫۵۰ متر است. سر آن کوچک و مثلث شکل است و بدنی عضلانی دارد. سرعت این اسب در مسافت‌های کوتاه بالاست و در مسابقات وسترن و رودئو مورد استفاده بسیار قرار می‌گیرد. تقریباً همهٔ رنگ‌ها در این نژاد دیده می‌شوند. ًٌٍ
آپالوسا [ویرایش]



آپالوسا


آپالوسا
اسب آپالوسا به اسب سرخپوستی هم معروف است. زیرا برای اولین بار توسط آن‌ها پرورش داده شده‌است. اسب آپالوسا حاصل پرورش انتخابی توسط سرخپوستان Nez Perce ایداهو در شمال شرقی اورگان و جنوب شرقی واشنگتن بوده‌است. آنها اساس این نژاد را اسب‌های اسپانیایی قرار دادند. آپالوسا نیز نامی است که از رودخانه‌ای به نام پالوس، نزدیک یکی از قبایل سرخ پوست گرفته شده‌است.
در ژورنال لویس و کلارک از سفرهای سال ۱۸۰۶ آنها از این اسب‌های خالدار یاد شده‌است.
پس از اینکه ارتش سواره نظام ایالات متحده، سرخپوستان را تا کوه‌های بیرپا در مونتانا دنبال کرد و آنها را قتل عام نمود، این نژاد اسب تقریبا از بین رفت. در سال ۱۹۳۸، گروهی از حامیان اسب در مسکو، ایداهو، یک مرکز ثبت نژاد اسب آپالوسا تشکیل دادند و برای نجات و حفظ این نژاد تلاش کردند. این نژاد در حال حاضر سومین نژاد پرجمعیت اسب در جهان است.
شاید منحصربفرد ترین ویژگی اسب‌های آپالوسا، خالدار بودن یعنی وجود لکه‌های رنگی روی بدن آنهاست که در شکل‌ها و رنگ‌های مختلف بر روی زمینه‌های متنوع دیده می‌شود. به همین دلیل اسب‌های این نژاد از نظر ظاهری بسیار متنوع می‌باشند. معمول ترین الگوی خال‌های بدن اسب آپالوسا، رنگ تیره کل بدن با خال‌های روشن (دانه برفی) و یا رنگ روشن کل بدن با خال‌های تیره (پلنگی) است.
اسب خالدار به شکل‌های دیگری نیز دیده می‌شود، از جمله بدن برفکی با لکه‌های سفید، رنگ سفید مرمری که کل بدن اسب را پوشانده، و یا لکه سفید بزرگی روی کپل اسب که معمولا خال‌های تیره رنگ هم روی آن وجود دارد. سم اسب آپالوسا عموما راه‌های سیاه یا سفید دارد.
نژاد آپالوسا امروزه به واسطه ترکیب آن با اسب کوارتر دارای انواع گوناگونی است. بسیاری از آپالوساها یال و دم کم پشت دارند، و بعضی افراد معتقدند چشم اسب‌های آپالوسا حالتی انسان گونه به آنها می‌دهد.
قد اسب آپالوسا بین ۱۴٫۳ تا ۱۵٫۴ وجب است. بلندی جدوگاه این اسب‌ها بین ۱٫۴۲ تا ۱٫۶۳ متر می‌باشد و دارای سینه‌ای پهن و کمری کوتاه است.
از دیگر ویژگی‌های شناخته شده اسب آپالوسا، طبیعت آرام آن است. این اسب‌ها را می‌توان برای اهداف مختلف استفاده کرد؛ در پرش قدرتمندند و در رویدادهای وسترن و سه روزه قابلیت بالایی نشان داده‌اند. آپالوسا برای پیمودن مسیرهای طولانی نیز کاملا مناسب است.[۱۲]
فالابلا [ویرایش]



فالابلا
با این که فالابلا از نظر قد پونی محسوب می‌شود، ولی به دلیل ریشه‌های نژادش در لیست اسب‌ها قرار می‌گیرد. این نژاد به احتمال قوی از آمیزش اسب‌های اصیل انگلیسی با شتلندها (Shetland) به وجود آمده‌است. قد فالابلا حدود ۷۸ cm است و به نوعی یک اسب مینیاتوری محسوب می‌شود. با این وجود، نسبت به قد کوتاهش از توان بدنی بالایی برخوردار است.
شایر(Shire) [ویرایش]



شایر
این نژاد از شمال انگلستان ریشه می‌گیرد و بزرگ‌ترین نژاد اسب است. قد شایرها به ۲ m نیز می‌رسد. وزن آن هم حدود ۱ تن می‌باشد. این نژاد نیز بسیار قدیمی بوده و نام آن توسط سزار هزاران سال پیش در ماجرای جنگ‌های گالی (Gaules) آمده‌است. رنگ شایرها معمولاً سیاه بوده، ولی به رنگ کهربایی با لکه‌هایی سفید در پاها یا سر نیز دیده می‌شوند. بدن آن‌ها بسیار عضلانی و قوی است و از آن‌ها برای کشیدن درشکه یا گاری استفاده می‌شد. این نژاد بسیار آرام، مهربان و مطیع می‌باشد.
اصیل اسپانیایی (آندالوزین Andalusian) [ویرایش]



اصیل اسپانیایی (اَندلسی)
این نژاد قدیمی از منطقه‌ای به نام «اَندَلُس» در اسپانیا ریشه می‌گیرد. قبل از قرون وسطی، این اسب‌ها به دلیل چابکی و نرمی حرکات، در جنگ‌ها بسیار مورد استفاده قرار می‌گرفتند. در قرون وسطی، به دلیل سنگینی سلاح‌های جنگی، اسب‌های درشت هیکل تر ترجیح داده می‌شدند تا این که با رنسانس نرمی و سبکی حرکات این اسب‌ها دوباره مورد توجه قرار می‌گیرد. امروزه از این نژاد به خصوص در نمایش‌ها و سیرک‌ها استفاده می‌شود.
بلندی این اسب‌ها بین ۱٫۵۵ تا ۱٫۶۵ متر است و معمول‌ترین رنگ آن‌ها خاکستری است. رنگ آن‌ها با بالا رفتن سن به تدریج روشن تر می‌شود. پال اسبان اصیل اسپانیایی بلند و حالت دار است.
فریزین (Friesian) [ویرایش]



فریزین
فریزین از جمله قدیمی‌ترین نژادهای اسب هاست. استخوان‌های سه هزار سالهٔ آن در اروپا در هلند کنونی یافته شده‌اند. ابتدا از فریزین برای کشیدن گاری استفاده می‌شد. در قرون وسطی به دلیل ظاهر و وقار و حرکات شاهانه اش در دوئل برای از رو بردن حریف استفاده می‌شد.
قد متوسط فریزین بین ۱٫۵۵ تا ۱٫۶۵ متر است. بعضی ار فریزین‌ها به ۱٫۷۵ متر نیز می‌رسند. رنگ آن‌ها همیشه سیاه یک دست است، مگر در صورت آمیزش. به همین دلیل به مروارید سیاه معروفند. پال و دم آن‌ها نیز مشکی، بلند و مجعد یا حالت دار است. حرکات این اسب، به خصوص به هنگام یورتمه بسیار با وقار است. رفتار این اسب‌ها به طلا معروف است، زیرا بسیار قابل اعتماد هستند و به صاحب خود دلبستگی زیادی دارند. همچنین در بسیاری از مسابقات مثل درساژ بسیار خوب عمل می‌کنند.
انگلیسی-عرب [ویرایش]



انگلیسی-عرب
این نژاد فرانسوی می‌باشد که با آمیزش اسب‌های اصیل عرب و انگلیسی اصلاح یافته‌است. اسب اصیل عرب علاوه بر زیبایی و وقار، به این نژاد مقاومت و انعطاف و نرمی در حرکات بخشیده است؛ در حالی که اسب اصیل انگلیسی قد آن را افزایش داده و سرعت آن را بالا برده‌است.
قد اسب انگلیسی-عرب حدود ۱٫۶۶ متر است و به هر رنگی دیده می‌شود، ولی کهربایی، کرنگ و خاکستری متداول ترند. امروزه از این اسب‌ها در مسابقات پرش، استقامت و درساژ استفاده می‌شود.
پینت (Paint) [ویرایش]



پینت
این نژاد از نژاد کوارترها می‌باشد، با این تفاوت که این اسب‌ها ابلق هستند. قد آن‌ها بین ۱٫۴۸ تا ۱٫۶۰ متر است. خصوصیات آن‌ها بسیار به کوارترها شبیه‌است.
بارب (Barb) [ویرایش]



بارب


بارب
این نژاد بسیار قدیمی می‌باشد و از آفریقای شمالی ریشه می‌گیرد. به این نژاد پیرامون دو هرار سال پیش در کتاب‌های رومی اشاره شده‌است. از آن زمان تعداد زیادی بارب به اروپا به خصوص انگلستان برده شد. ریشهٔ بسیاری از نژادهای امروزی از جمله اصیل اسپانیایی به نژاد بسیار قدیمی بارب‌ها بر می‌گردد. از این اسب امروزه برای اصلاح اژاد بسیار استفاده می‌شود.
اسب‌های این نژاد دارای سری بلند، گردنی متوسط و شانه‌هایی پهن هستند. موهای یال و دم این اسب‌ها پرپشت بوده و سم‌های آن‌ها سخت می‌باشند. قد متوسط آن‌ها حدود ۱٫۵۵ متر است. رنگ آن‌ها نیز معمولاً خاکستری، کهربایی، کهربایی تیره و سیاه می‌باشد. بارب‌ها اسبانی آرام، شجاع، مقاوم و سریع هستند، به همین دلیل از آن‌ها خیلی در مسابقات غیر دو استفاده می‌شود. این حیوان در شرایط بیابانی بسیار مقاوم است.
اسب کاسپین (خزری) [ویرایش]

شواهدی مربوط به وجود یک اسب سواری اولیه و همچنین اسبی که متفاوت با اسبهای هند و اروپایی باشد در دست است. محققان سالها از وجود نقش یک اسب کوچک روی حجاریها در ایران آگاه بودند اما طراحان اغلب این طور تفسیر می‌کردند که حجاری اسبهای کوچک به دلیل کمبود جا بوده‌است. در بعضی از موارد این امر ممکن است دلیلی برای به تصویر درآوردن اندازه‌های متفاوت باشد، همان طور که این روش گاهی برای تمیز موقعیت دو یا چند تصویر به کار می‌رفته‌است ولی به ندرت در یک حجاری در مورد تندیس‌ها یا حیوانات رزمی که دارای اندازه‌های کاملا متفاوت هستند به کار گرفته شده‌است. تخت جمشید و دارابگرد نمونه‌هایی عالی از مورد آخر هستند. در حجاریهای تخت جمشید اختلاف اندازه بین اسب نیسایی و اسبهای کوچک لیدیایی به ۸/۲۱ سانتی متر می‌رسد. باتطابق این مقدار با اندازه‌های طبیعی، اختلاف قد این دو اسب ۴۰ سانتی متر است. در حجاریهای دارابگرد که از زمان ساسانیان به جا مانده نیز اختلاف بین اندازه این اسبها در همین حد بوده‌است اسب خزر به لحاظ ظاهری، تناسب اندام یک اسب بزرگ را دارد برخلاف بسیاری از پونیها که دارای دست و پای کوتاه و تنه درشت می‌باشند، دقیقا یک اسب مینیاتوری است که شناخت آن از روی عکس و تصویر به راحتی امکان پذیر نیست و از آن جا شناخت زیادی با اسب نژاد عرب دارد، باید آن را در کنار یک شاخص قرار داد تا بتوان آن را تشخیص داد.
سر کوچک، چشمها درشت و برجسته، پیشانی کمی محدب و گوشها کوچک است. پوزه آن‌ها معمولاً کوچک و دارای منخرین باز هستند. گردن آن‌ها معمولاً قوس دار، باریک و دارای تناسبی مطلوب می‌باشد. یال و دم پر پشت و زیبا، كمر تا حدودی کشیده و بدن آن‌ها تقریبا باریک است. اندام حرکتی در عین ظرافت دارای استخوان بندی بسیار قوی و محکمی می‌باشد. دارای سم بسیار سفت و بیضی شکل است که احتیاج به نعل بندی ندارد. از نظر رنگ این نژاد به رنگ‌های سفید، سیاه، نیله یا خاکستری، کرنگ، کهر همانند رنگ کرنگ می‌باشد فقط یال، دم، دست و پا سیاه می‌باشد. سمند که همانند رنگ طلایی است فقط موهای یال، دم و قسمت‌های پایینی دست و پا سیاه است. در این نژاد تا کنون اسب ابلق دیده نشده‌است. قد اسب خزر کمتر از ۱۲۰ سانتیمتر است.
اسب خزر فاقد Parietal Crest در جمجمه خود می‌باشد.
استخوان کتف در اسب خزر پهن تر از سایر نژادهای ایرانی بوده و بیشتر به استخوان کتف نشخوار کنندگان شبیه‌است.
متاکارپ و متاتارس اسب خزر نسبت به قد حیوان بلند تر و باریک تر می‌باشد.
شش مهره اولی سینه‌ای دارای تیغه پشتی دراز تر نسبت به سایر نژادها می‌باشند و به خاطر همین اختلاف، جدوگاه در اسب خزر بسیار بالاتر از کپل قرار می‌گیرد.
سم اسب خزر باریک و بیضی شکل و بیشتر شبیه به سم Equus Asinus می‌باشد تا شبیه سم
http://www.horseartcollection.com/images/caspian-trojan1.jpg http://khabaronline.ir/images/2011/5/11-5-1-1210252.jpg
جستارهای وابسته [ویرایش]

موستانگ
سوارکاری
رنگ (اسب)
کنتاکی دربی
تاریخ اسب در دین زرتشت
گوشت اسب
پانویس‌ها [ویرایش]

↑ دنیای اسب: نامگذاری اسبان ونگاهی به نامهای اساطیری اسب در ایران باستان.
↑ دهخدا: سرواژه چرمه.
↑ دهخدا: شولک.
↑ Encyclopædia Iranica | Articles
↑ مهرداد بهار، پژوهشی در اساطیر ایران، صفحهٔ ۳۸۶
↑ News Blog: First domesticated horses in central Asia more than 5,000 years ago
↑ دنیای اسب: سوارکاری.
↑ دنیای اسب: سوارکاری.
↑ دنیای اسب: سوارکاری.
↑ دنیای اسب: سوارکاری.
↑ دنیای اسب: سوارکاری.
↑ دنیای اسب: اسب.
۱- ^ Linnaeus, Carlos. “volume 1”. In Systema naturae per regna tria naturae:secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. 10th edition ed. Holmiae (Laurentii Salvii), 1758. p 73. ‎Retrieved on 2008-09-08.
۲- ^ فرهنگ تک جلدی دکتر محمد معین، چاپ چهارم، ۱۳۸۳.
۳- ^ خیام نیشابوری، عمر بن ابراهیم، نوروزنامه، به کوشش علی حصوری، چاپ دوم، تهران: نشر چشمه ۱۳۸۲، ص۷۵.
منبع [ویرایش]

دنیای اسب
انجمن اسب ایران
بانک اطلاعاتی اسب ایران
«منبع جعبه‌زیست» ‎(انگلیسی)‎. ویکی‌پدیای انگلیسی. بازبینی‌شده در ۱۹ نوامبر ۲۰۰۸.
بهار، مهرداد، پژوهشی در اساطیر ایران، انتشارات توس، تهران ۱۳۷۸
بخش نام‌های اسب:
Steingass, Francis Joseph. A Comprehensive Persian-English dictionary, including the Arabic words and phrases to be met with in Persian literature. London: Routledge & K. Paul, 1892.
پیوند به بیرون [ویرایش]

مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به اسب در ویکی‌گفتاورد موجود است.
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ اسب موجود است.
اطلاعات مرتبط در ویکی‌گونه: Equus caballus
نشریه اینترنتی دنیای اسب: نژادهای اسب
* مرجع سوارکاری ایران
پایگاه اطلاع رسانی صنعت اسب ایران
اسب ترکمن
شبکه خبری اسب ایران زمین
اسب عرب
اسب کرد
اسب دره شوری
اسب کاسپین
اسب قره‌باغ
اسب سیستانی
[نهفتن]
ن • ب • و
جانوران زنده
[نمایش] مهره‌داران
[نمایش] بی‌مهرگان
رده‌ها: اسب جانوران اهلی جانوران با ژنوم ضبط شده جانوران گیاه‌خوارحیواناتی که در سال ۱۷۵۸ (میلادی) توصیف شدنددام

قس انگلیسی

The horse (Equus ferus caballus)[2][3] is one of two extant subspecies of Equus ferus, or the wild horse. It is an odd-toed ungulate mammal belonging to the taxonomic family Equidae. The horse has evolved over the past 45 to 55 million years from a small multi-toed creature into the large, single-toed animal of today. Humans began to domesticate horses around 4000 BC, and their domestication is believed to have been widespread by 3000 BC. Horses in the subspecies caballus are domesticated, although some domesticated populations live in the wild as feral horses. These feral populations are not true wild horses, as this term is used to describe horses that have never been domesticated, such as the endangered Przewalski's horse, a separate subspecies, and the only remaining true wild horse. There is an extensive, specialized vocabulary used to describe equine-related concepts, covering everything from anatomy to life stages, size, colors, markings, breeds, locomotion, and behavior.
Horses' anatomy enables them to make use of speed to escape predators and they have a well-developed sense of balance and a strong fight-or-flight instinct. Related to this need to flee from predators in the wild is an unusual trait: horses are able to sleep both standing up and lying down. Female horses, called mares, carry their young for approximately 11 months, and a young horse, called a foal, can stand and run shortly following birth. Most domesticated horses begin training under saddle or in harness between the ages of two and four. They reach full adult development by age five, and have an average lifespan of between 25 and 30 years.
Horse breeds are loosely divided into three categories based on general temperament: spirited "hot bloods" with speed and endurance; "cold bloods", such as draft horses and some ponies, suitable for slow, heavy work; and "warmbloods", developed from crosses between hot bloods and cold bloods, often focusing on creating breeds for specific riding purposes, particularly in Europe. There are more than 300 breeds of horses in the world today, developed for many different uses.
Horses and humans interact in a wide variety of sport competitions and non-competitive recreational pursuits, as well as in working activities such as police work, agriculture, entertainment, and therapy. Horses were historically used in warfare, from which a wide variety of riding and driving techniques developed, using many different styles of equipment and methods of control. Many products are derived from horses, including meat, milk, hide, hair, bone, and pharmaceuticals extracted from the urine of pregnant mares. Humans provide domesticated horses with food, water and shelter, as well as attention from specialists such as veterinarians and farriers.
Contents [show]
Biology

Main article: Equine anatomy


Points of a horse[4][5]
Specific terms and specialized language are used to describe equine anatomy, different life stages, colors and breeds.
Lifespan and life stages
Depending on breed, management and environment, the modern domestic horse has a life expectancy of 25 to 30 years.[6] Uncommonly, a few animals live into their 40s and, occasionally, beyond.[7] The oldest verifiable record was "Old Billy", a 19th-century horse that lived to the age of 62.[6] In modern times, Sugar Puff, who had been listed in the Guinness Book of World Records as the world's oldest living pony, died in 2007 at age 56.[8]
Regardless of a horse or pony's actual birth date, for most competition purposes a year is added to its age each January 1 of each year in the Northern Hemisphere[6][9] and each August 1 in the Southern Hemisphere.[10] The exception is in endurance riding, where the minimum age to compete is based on the animal's actual calendar age.[11]
The following terminology is used to describe horses of various ages:
Foal: a horse of either sex less than one year old. A nursing foal is sometimes called a suckling and a foal that has been weaned is called a weanling.[12] Most domesticated foals are weaned at five to seven months of age, although foals can be weaned at four months with no adverse physical effects.[13]
Yearling: a horse of either sex that is between one and two years old.[14]
Colt: a male horse under the age of four.[15] A common terminology error is to call any young horse a "colt", when the term actually only refers to young male horses.[16]
Filly: a female horse under the age of four.[12]
Mare: a female horse four years old and older.[17]
Stallion: a non-castrated male horse four years old and older.[18] The term "horse" is sometimes used colloquially to refer specifically to a stallion.[19]
Gelding: a castrated male horse of any age.[12]
In horse racing, these definitions may differ: For example, in the British Isles, Thoroughbred horse racing defines colts and fillies as less than five years old.[20] However, Australian Thoroughbred racing defines colts and fillies as less than four years old.[21]
Size and measurement
The height of horses is measured at the highest point of the withers, where the neck meets the back.[22] This point is used because it is a stable point of the anatomy, unlike the head or neck, which move up and down in relation to the body of the horse.
The English-speaking world measures the height of horses in hands and inches: one hand is equal to 4 inches (101.6 mm). The height is expressed as the number of full hands, followed by a point, then the number of additional inches, and ending with the abbreviation "h" or "hh" (for "hands high"). Thus, a horse described as "15.2 h" is 15 hands plus 2 inches, for a total of 62 inches (157.5 cm) in height.[23]


Size varies greatly among horse breeds, as with this full-sized horse and a miniature horse.
The size of horses varies by breed, but also is influenced by nutrition. Light riding horses usually range in height from 14 to 16 hands (56 to 64 inches, 142 to 163 cm) and can weigh from 380 to 550 kilograms (840 to 1,200 lb).[24] Larger riding horses usually start at about 15.2 hands (62 inches, 157 cm) and often are as tall as 17 hands (68 inches, 173 cm), weighing from 500 to 600 kilograms (1,100 to 1,300 lb).[25] Heavy or draft horses are usually at least 16 hands (64 inches, 163 cm) high and can be as tall as 18 hands (72 inches, 183 cm) high. They can weigh from about 700 to 1,000 kilograms (1,500 to 2,200 lb).[26]
The largest horse in recorded history was probably a Shire horse named Mammoth, who was born in 1848. He stood 21.2½ hands high (86.5 in/220 cm), and his peak weight was estimated at 1,500 kilograms (3,300 lb).[27] The current record holder for the world's smallest horse is Thumbelina, a fully mature miniature horse affected by dwarfism. She is 17 inches (43 cm) tall and weighs 57 pounds (26 kg).[28]
Ponies
Main article: Pony
Ponies are taxonomically the same animals as horses. The distinction between a horse and pony is commonly drawn on the basis of height, especially for competition purposes. However, height alone is not dispositive; the difference between horses and ponies may also include aspects of phenotype, including conformation and temperament.
The traditional standard for height of a horse or a pony at maturity is 14.2 hands (58 inches, 147 cm). An animal 14.2 h or over is usually considered to be a horse and one less than 14.2 h a pony,[29] but there are many exceptions to the traditional standard. In Australia, ponies are considered to be those under 14 hands (56 inches, 142 cm),[30] For competition in the Western division of the United States Equestrian Federation, the cutoff is 14.1 hands (57 inches, 145 cm)[31] The International Federation for Equestrian Sports, the world governing body for horse sport, uses metric measurements and defines a pony as being any horse measuring less than 148 centimetres (58.27 in) at the withers without shoes, which is just over 14.2 h, and 149 centimetres (58.66 in), or just over 14.2½ h, with shoes.[32]
Height is not the sole criterion for distinguishing horses from ponies. Breed registries for horses that typically produce individuals both under and over 14.2 h consider all animals of that breed to be horses regardless of their height.[33] Conversely, some pony breeds may have features in common with horses, and individual animals may occasionally mature at over 14.2 h, but are still considered to be ponies.[34]
Ponies often exhibit thicker manes, tails, and overall coat. They also have proportionally shorter legs, wider barrels, heavier bone, shorter and thicker necks, and short heads with broad foreheads. They may have calmer temperaments than horses and also a high level of equine intelligence that may or may not be used to cooperate with human handlers.[29] Small size, by itself, is not an exclusive determinant. For example, the Shetland pony which averages 10 hands (40 inches, 102 cm), is considered a pony.[35] Conversely, breeds such as the Falabella and other miniature horses, which can be no taller than 30 inches (76 cm), are classified by their registries as very small horses, not ponies.[36]
Colors and markings


Bay (left) and chestnut (sometimes called "sorrel") are two of the most common coat colors, seen in almost all breeds.
Main articles: Equine coat color, Equine coat color genetics, and Horse markings
Horses exhibit a diverse array of coat colors and distinctive markings, described by a specialized vocabulary. Often, a horse is classified first by its coat color, before breed or sex.[37] Horses of the same color may be distinguished from one another by white markings,[38] which, along with various spotting patterns, are inherited separately from coat color.[39]
Many genes that create horse coat colors and patterns have been identified. Current genetic tests can identify at least 13 different alleles influencing coat color,[40] and research continues to discover new genes linked to specific traits. The basic coat colors of chestnut and black are determined by the gene controlled by the Melanocortin 1 receptor,[41] also known as the "extension gene" or "red factor,"[40] as its recessive form is "red" (chestnut) and its dominant form is black.[42] Additional genes control suppression of black color to point coloration that results in a bay, spotting patterns such as pinto or leopard, dilution genes such as palomino or dun, as well as graying, and all the other factors that create the many possible coat colors found in horses.[40]
Horses which have a white coat color are often mislabeled; a horse that looks "white" is usually a middle-aged or older gray. Grays are born a darker shade, get lighter as they age, but usually keep black skin underneath their white hair coat (with the exception of pink skin under white markings). The only horses properly called white are born with a predominantly white hair coat and pink skin, a fairly rare occurrence.[42] Different and unrelated genetic factors can produce white coat colors in horses, including several different alleles of dominant white and the sabino-1 gene.[43] However, there are no "albino" horses, defined as having both pink skin and red eyes.[44]
Reproduction and development
Main article: Horse breeding
Gestation lasts approximately 340 days, with an average range 320–370 days,[45] and usually results in one foal; twins are rare.[46] Horses are a precocial species, and foals are capable of standing and running within a short time following birth.[47] Foals are usually born in the spring. The estrous cycle of a mare occurs roughly every 19–22 days and occurs from early spring into autumn. Most mares enter an anestrus period during the winter and thus do not cycle in this period.[48] Foals are generally weaned from their mothers between four and six months of age.[49]
Horses, particularly colts, sometimes are physically capable of reproduction at about 18 months, but domesticated horses are rarely allowed to breed before the age of three, especially females.[50] Horses four years old are considered mature, although the skeleton normally continues to develop until the age of six; maturation also depends on the horse's size, breed, sex, and quality of care. Larger horses have larger bones; therefore, not only do the bones take longer to form bone tissue, but the epiphyseal plates are larger and take longer to convert from cartilage to bone. These plates convert after the other parts of the bones, and are crucial to development.[51]
Depending on maturity, breed, and work expected, horses are usually put under saddle and trained to be ridden between the ages of two and four.[52] Although Thoroughbred race horses are put on the track as young as the age of two in some countries,[53] horses specifically bred for sports such as dressage are generally not put under saddle until they are three or four years old, because their bones and muscles are not solidly developed.[54] For endurance riding competition, horses are not deemed mature enough to compete until they are a full 60 calendar months (five years) old.[11]
Anatomy
Main articles: Equine anatomy, Muscular system of the horse, Respiratory system of the horse, and Circulatory system of the horse
Skeletal system
Main article: Skeletal system of the horse


The skeletal system of a modern horse
The horse skeleton averages 205 bones.[55] A significant difference between the horse skeleton and that of a human is the lack of a collarbone—the horse's forelimbs are attached to the spinal column by a powerful set of muscles, tendons, and ligaments that attach the shoulder blade to the torso. The horse's legs and hooves are also unique structures. Their leg bones are proportioned differently from those of a human. For example, the body part that is called a horse's "knee" is actually made up of the carpal bones that correspond to the human wrist. Similarly, the hock contains bones equivalent to those in the human ankle and heel. The lower leg bones of a horse correspond to the bones of the human hand or foot, and the fetlock (incorrectly called the "ankle") is actually the proximal sesamoid bones between the cannon bones (a single equivalent to the human metacarpal or metatarsal bones) and the proximal phalanges, located where one finds the "knuckles" of a human. A horse also has no muscles in its legs below the knees and hocks, only skin, hair, bone, tendons, ligaments, cartilage, and the assorted specialized tissues that make up the hoof.[56]
Hooves
Main articles: Horse hoof, Horseshoe, and Farrier
The critical importance of the feet and legs is summed up by the traditional adage, "no foot, no horse".[57] The horse hoof begins with the distal phalanges, the equivalent of the human fingertip or tip of the toe, surrounded by cartilage and other specialized, blood-rich soft tissues such as the laminae. The exterior hoof wall and horn of the sole is made of essentially the same material as a human fingernail.[58] The end result is that a horse, weighing on average 500 kilograms (1,100 lb),[59] travels on the same bones as would a human on tiptoe.[60] For the protection of the hoof under certain conditions, some horses have horseshoes placed on their feet by a professional farrier. The hoof continually grows, and in most domesticated horses needs to be trimmed (and horseshoes reset, if used) every five to eight weeks,[61] though the hooves of horses in the wild wear down and regrow at a rate suitable for their terrain.
Teeth
Main article: Horse teeth
Horses are adapted to grazing. In an adult horse, there are 12 incisors at the front of the mouth, adapted to biting off the grass or other vegetation. There are 24 teeth adapted for chewing, the premolars and molars, at the back of the mouth. Stallions and geldings have four additional teeth just behind the incisors, a type of canine teeth called "tushes". Some horses, both male and female, will also develop one to four very small vestigial teeth in front of the molars, known as "wolf" teeth, which are generally removed because they can interfere with the bit. There is an empty interdental space between the incisors and the molars where the bit rests directly on the gums, or "bars" of the horse's mouth when the horse is bridled.[62]
An estimate of a horse's age can be made from looking at its teeth. The teeth continue to erupt throughout life and are worn down by grazing. Therefore, the incisors show changes as the horse ages; they develop a distinct wear pattern, changes in tooth shape, and changes in the angle at which the chewing surfaces meet. This allows a very rough estimate of a horse's age, although diet and veterinary care can also affect the rate of tooth wear.[6]
Digestion
Main articles: Equine digestive system and Equine nutrition
Horses are herbivores with a digestive system adapted to a forage diet of grasses and other plant material, consumed steadily throughout the day. Therefore, compared to humans, they have a relatively small stomach but very long intestines to facilitate a steady flow of nutrients. A 450-kilogram (990 lb) horse will eat 7 to 11 kilograms (15 to 24 lb) of food per day and, under normal use, drink 38 litres (8.4 imp gal; 10 US gal) to 45 litres (9.9 imp gal; 12 US gal) of water. Horses are not ruminants, so they have only one stomach, like humans, but unlike humans, they can digest cellulose, a major component of grass. Cellulose digestion occurs in the cecum, or "water gut", which food goes through before reaching the large intestine. Horses cannot vomit, so digestion problems can quickly cause colic, a leading cause of death.[63]
Senses


A horse's eye
See also: Equine vision
The horse's senses are generally superior to those of a human. As prey animals, they must be aware of their surroundings at all times.[64] They have the largest eyes of any land mammal,[65] and are lateral-eyed, meaning that their eyes are positioned on the sides of their heads.[66] This means that horses have a range of vision of more than 350°, with approximately 65° of this being binocular vision and the remaining 285° monocular vision.[65] Horses have excellent day and night vision, but they have two-color, or dichromatic vision; their color vision is somewhat like red-green color blindness in humans, where certain colors, especially red and related colors, appear as a shade of green.[67]
A horse's hearing is good,[64] and the pinna of each ear can rotate up to 180°, giving the potential for 360° hearing without having to move the head.[68] Their sense of smell, while much better than that of humans, is not their strongest asset; they rely to a greater extent on vision.[64]
Horses have a great sense of balance, due partly to their ability to feel their footing and partly to highly developed proprioception—the unconscious sense of where the body and limbs are at all times.[69] A horse's sense of touch is well developed. The most sensitive areas are around the eyes, ears, and nose.[70] Horses are able to sense contact as subtle as an insect landing anywhere on the body.[71]
Horses have an advanced sense of taste, which allows them to sort through fodder and choose what they would most like to eat,[72] and their prehensile lips can easily sort even small grains. Horses generally will not eat poisonous plants, however, there are exceptions; horses will occasionally eat toxic amounts of poisonous plants even when there is adequate healthy food.[73]
Movement


The gallop
Main articles: Horse gait, Trot (horse gait), Canter, and Ambling
All horses move naturally with four basic gaits: the four-beat walk, which averages 6.4 kilometres per hour (4.0 mph); the two-beat trot or jog at 13 to 19 kilometres per hour (8.1 to 12 mph) (faster for harness racing horses); the canter or lope, a three-beat gait that is 19 to 24 kilometres per hour (12 to 15 mph); and the gallop.[74] The gallop averages 40 to 48 kilometres per hour (25 to 30 mph),[75] but the world record for a horse galloping over a short, sprint distance is 88 kilometres per hour (55 mph).[76] Besides these basic gaits, some horses perform a two-beat pace, instead of the trot.[77] There also are several four-beat "ambling" gaits that are approximately the speed of a trot or pace, though smoother to ride. These include the lateral rack, running walk, and tölt as well as the diagonal fox trot.[78] Ambling gaits are often genetic in some breeds, known collectively as gaited horses.[79] Often, gaited horses replace the trot with one of the ambling gaits.[80]
Behavior
Main articles: Horse behavior and Stable vices
Horses are prey animals with a strong fight-or-flight response. Their first reaction to threat is to startle and usually flee, although they will stand their ground and defend themselves when flight is impossible or if their young are threatened. They also tend to be curious; when startled, they will often hesitate an instant to ascertain the cause of their fright, and may not always flee from something that they perceive as non-threatening. Most light horse riding breeds were developed for speed, agility, alertness and endurance; natural qualities that extend from their wild ancestors. However, through selective breeding, some breeds of horses are quite docile, particularly certain draft horses.[81] Horses are herd animals, with a clear hierarchy of rank, led by a dominant individual, usually a mare. They are also social creatures that are able to form companionship attachments to their own species and to other animals, including humans. They communicate in various ways, including vocalizations such as nickering or whinnying, mutual grooming, and body language. Many horses will become difficult to manage if they are isolated, but with training, horses can learn to accept a human as a companion, and thus be comfortable away from other horses.[82] However, when confined with insufficient companionship, exercise, or stimulation, individuals may develop stable vices, an assortment of bad habits, mostly stereotypies of psychological origin, that include wood chewing, wall kicking, "weaving" (rocking back and forth), and other problems.[83]
Intelligence and learning
In the past, horses were considered unintelligent, with no abstract thinking ability, unable to generalize, and driven primarily by a herd mentality. However, modern studies show that they perform a number of cognitive tasks on a daily basis, meeting mental challenges that include food procurement and social system identification. They also have good spatial discrimination abilities.[84] Studies have assessed equine intelligence in the realms of problem solving, learning speed, and knowledge retention. Results show that horses excel at simple learning, but also are able to solve advanced cognitive challenges that involve categorization and concept learning. They learn from habituation, desensitization, Pavlovian conditioning, and operant conditioning. They respond to and learn from both positive and negative reinforcement.[84] Recent studies even suggest horses are able to count if the quantity involved is less than four.[85]
Domesticated horses tend to face greater mental challenges than wild horses, because they live in artificial environments that stifle instinctive behavior while learning tasks that are not natural.[84] Horses are creatures of habit that respond and adapt well to regimentation, and respond best when the same routines and techniques are used consistently. Some trainers believe that "intelligent" horses are reflections of intelligent trainers who effectively use response conditioning techniques and positive reinforcement to train in the style that fits best with an individual animal's natural inclinations. Others who handle horses regularly note that personality also may play a role separate from intelligence in determining how a given animal responds to various experiences.[86]
Temperament
Main articles: Draft horse, Warmblood, and Oriental horse
Horses are mammals, and as such are "warm-blooded" creatures, as opposed to cold-blooded reptiles. However, these words have developed a separate meaning in the context of equine terminology, used to describe temperament, not body temperature. For example, the "hot-bloods", such as many race horses, exhibit more sensitivity and energy,[87] while the "cold-bloods", such as most draft breeds, are quieter and calmer.[88] Sometimes "hot-bloods" are classified as "light horses" or "riding horses",[89] with the "cold-bloods" classified as "draft horses" or "work horses".[90]


Illustration of hotbloods, warmbloods and coldblood breeds
"Hot blooded" breeds include "oriental horses" such as the Akhal-Teke, Arabian horse, Barb and now-extinct Turkoman horse, as well as the Thoroughbred, a breed developed in England from the older oriental breeds.[87] Hot bloods tend to be spirited, bold, and learn quickly. They are bred for agility and speed.[91] They tend to be physically refined—thin-skinned, slim, and long-legged.[92] The original oriental breeds were brought to Europe from the Middle East and North Africa when European breeders wished to infuse these traits into racing and light cavalry horses.[93][94]
Muscular, heavy draft horses are known as "cold bloods", as they are bred not only for strength, but also to have the calm, patient temperament needed to pull a plow or a heavy carriage full of people.[88] They are sometimes nicknamed "gentle giants".[95] Well-known draft breeds include the Belgian and the Clydesdale.[95] Some, like the Percheron, are lighter and livelier, developed to pull carriages or to plow large fields in drier climates.[96] Others, such as the Shire, are slower and more powerful, bred to plow fields with heavy, clay-based soils.[97] The cold-blooded group also includes some pony breeds.[98]
"Warmblood" breeds, such as the Trakehner or Hanoverian, developed when European carriage and war horses were crossed with Arabians or Thoroughbreds, producing a riding horse with more refinement than a draft horse, but greater size and milder temperament than a lighter breed.[99] Certain pony breeds with warmblood characteristics have been developed for smaller riders.[100] Warmbloods are considered a "light horse" or "riding horse".[89]
Today, the term "Warmblood" refers to a specific subset of sport horse breeds that are used for competition in dressage and show jumping.[101] Strictly speaking, the term "warm blood" refers to any cross between cold-blooded and hot-blooded breeds.[102] Examples include breeds such as the Irish Draught or the Cleveland Bay. The term was once used to refer to breeds of light riding horse other than Thoroughbreds or Arabians, such as the Morgan horse.[91]
Sleep patterns
See also: Horse sleep patterns and Sleep in non-humans


When horses lie down to sleep, others in the herd remain standing, awake or in a light doze, keeping watch.
Horses are able to sleep both standing up and lying down. In an adaptation from life in the wild, horses are able to enter light sleep by using a "stay apparatus" in their legs, allowing them to doze without collapsing.[103] Horses sleep better when in groups because some animals will sleep while others stand guard to watch for predators. A horse kept alone will not sleep well because its instincts are to keep a constant eye out for danger.[104]
Unlike humans, horses do not sleep in a solid, unbroken period of time, but take many short periods of rest. Horses spend four to fifteen hours a day in standing rest, and from a few minutes to several hours lying down. Total sleep time in a 24-hour period may range from several minutes to a couple of hours,[104] mostly in short intervals of about 15 minutes each.[105] The average sleep time of a domestic horse is said to be 2.9 hours per day.[106]
Horses must lie down to reach REM sleep. They only have to lie down for an hour or two every few days to meet their minimum REM sleep requirements.[104] However, if a horse is never allowed to lie down, after several days it will become sleep-deprived, and in rare cases may suddenly collapse as it involuntarily slips into REM sleep while still standing.[107] This condition differs from narcolepsy, although horses may also suffer from that disorder.[108]
Taxonomy and evolution



From left to right: Size development, biometrical changes in the cranium, reduction of toes (left forefoot)
Main articles: Evolution of the horse, Equus (genus), and Equidae
The horse adapted to survive in areas of wide-open terrain with sparse vegetation, surviving in an ecosystem where other large grazing animals, especially ruminants, could not.[109] Horses and other equids are odd-toed ungulates of the order Perissodactyla, a group of mammals that was dominant during the Tertiary period. In the past, this order contained 14 families, but only three—Equidae (the horse and related species), the tapir, and the rhinoceros—have survived to the present day.[110]
The earliest known member of the Equidae family was the Hyracotherium, which lived between 45 and 55 million years ago, during the Eocene period. It had 4 toes on each front foot, and 3 toes on each back foot.[111] The extra toe on the front feet soon disappeared with the Mesohippus, which lived 32 to 37 million years ago.[112] Over time, the extra side toes shrank in size until they vanished. All that remains of them in modern horses is a set of small vestigial bones on the leg below the knee,[113] known informally as splint bones.[114] Their legs also lengthened as their toes disappeared until they were a hooved animal capable of running at great speed.[113] By about 5 million years ago, the modern Equus had evolved.[115] Equid teeth also evolved from browsing on soft, tropical plants to adapt to browsing of drier plant material, then to grazing of tougher plains grasses. Thus proto-horses changed from leaf-eating forest-dwellers to grass-eating inhabitants of semi-arid regions worldwide, including the steppes of Eurasia and the Great Plains of North America.
By about 15,000 years ago, Equus ferus was a widespread holarctic species. Horse bones from this time period, the late Pleistocene, are found in Europe, Eurasia, Beringia, and North America.[116] Yet between 10,000 and 7,600 years ago, the horse became extinct in North America and rare elsewhere.[117][118][119] The reasons for this extinction are not fully known, but one theory notes that extinction in North America paralleled human arrival.[120] Another theory points to climate change, noting that approximately 12,500 years ago, the grasses characteristic of a steppe ecosystem gave way to shrub tundra, which was covered with unpalatable plants.[121]
Wild species surviving into modern times


A small herd of Przewalski's Horses
Main article: Wild horse
A truly wild horse is a species or subspecies with no ancestors that were ever domesticated. Therefore, most "wild" horses today are actually feral horses, animals that escaped or were turned loose from domestic herds and the descendants of those animals.[122] Only two never-domesticated subspecies, the Tarpan and the Przewalski's Horse, survived into recorded history and only the latter survives today.
The Przewalski's Horse (Equus ferus przewalskii), named after the Russian explorer Nikolai Przhevalsky, is a rare Asian animal. It is also known as the Mongolian Wild Horse; Mongolian people know it as the taki, and the Kyrgyz people call it a kirtag. The subspecies was presumed extinct in the wild between 1969 and 1992, while a small breeding population survived in zoos around the world. In 1992, it was reestablished in the wild due to the conservation efforts of numerous zoos.[123] Today, a small wild breeding population exists in Mongolia.[124][125] There are additional animals still maintained at zoos throughout the world.
The Tarpan or European Wild Horse (Equus ferus ferus) was found in Europe and much of Asia. It survived into the historical era, but became extinct in 1909, when the last captive died in a Russian zoo.[126] Thus, the genetic line was lost. Attempts have been made to recreate the Tarpan,[126][127][128] which resulted in horses with outward physical similarities, but nonetheless descended from domesticated ancestors and not true wild horses.
Periodically, populations of horses in isolated areas are speculated to be relict populations of wild horses, but generally have been proven to be feral or domestic. For example, the Riwoche horse of Tibet was proposed as such,[125] but testing did not reveal genetic differences with domesticated horses.[129] Similarly, the Sorraia of Portugal was proposed as a direct descendant of the Tarpan based on shared characteristics,[130][131] but genetic studies have shown that the Sorraia is more closely related to other horse breeds and that the outward similarity is an unreliable measure of relatedness.[130][132]
Other modern equids
Main article: Equus (genus)
Besides the horse, there are seven other species of genus Equus in the Equidae family. These are the ass or donkey, Equus asinus; the mountain zebra, Equus zebra; plains zebra, Equus quagga; Grévy's zebra, Equus grevyi; the kiang, Equus kiang; and the onager, Equus hemionus.[133]
Horses can crossbreed with other members of their genus. The most common hybrid is the mule, a cross between a "jack" (male donkey) and a mare. A related hybrid, a hinny, is a cross between a stallion and a jenny (female donkey).[134] Other hybrids include the zorse, a cross between a zebra and a horse.[135] With rare exceptions, most hybrids are sterile and cannot reproduce.[136]
Domestication

Main article: Domestication of the horse


Bhimbetka rock painting showing man riding on horse, India
Domestication of the horse most likely took place in central Asia prior to 3500 BC. Two major sources of information are used to determine where and when the horse was first domesticated and how the domesticated horse spread around the world. The first source is based on palaeological and archaeological discoveries, the second source is a comparison of DNA obtained from modern horses to that from bones and teeth of ancient horse remains.
The earliest archaeological evidence for the domestication of the horse comes from sites in Ukraine and Kazakhstan, dating to approximately 3500–4000 BC.[137][138] By 3000 BC, the horse was completely domesticated and by 2000 BC there was a sharp increase in the number of horse bones found in human settlements in northwestern Europe, indicating the spread of domesticated horses throughout the continent.[139] The most recent, but most irrefutable evidence of domestication comes from sites where horse remains were interred with chariots in graves of the Sintashta and Petrovka cultures c. 2100 BC.[140]
Domestication is also studied by using the genetic material of present day horses and comparing it with the genetic material present in the bones and teeth of horse remains found in archaeological and palaeological excavations. The variation in the genetic material shows that very few wild stallions contributed to the domestic horse,[141][142] while many mares were part of early domesticated herds.[132][143][144] This is reflected in the difference in genetic variation between the DNA that is passed on along the paternal, or sire line (Y-chromosome) versus that passed on along the maternal, or dam line (mitochondrial DNA). There are very low levels of Y-chromosome variability,[141][142] but a great deal of genetic variation in mitochondrial DNA.[132][143][144] There is also regional variation in mitochondrial DNA due to the inclusion of wild mares in domestic herds.[132][143][144][145] Another characteristic of domestication is an increase in coat color variation.[146] In horses, this increased dramatically between 5000 and 3000 BC.[147]
Before the availability of DNA techniques to resolve the questions related to the domestication of the horse, various hypothesis were proposed. One classification was based on body types and conformation, suggesting the presence of four basic prototypes that had adapted to their environment prior to domestication.[98] Another hypothesis held that the four prototypes originated from a single wild species and that all different body types were entirely a result of selective breeding after domestication.[148] However, the lack of a detectable substructure in the horse has resulted in a rejection of both hypotheses.
Feral populations
Main article: Feral horse
Feral horses are born and live in the wild, but are descended from domesticated animals.[122] Many populations of feral horses exist throughout the world.[149][150] Studies of feral herds have provided useful insights into the behavior of prehistoric horses,[151] as well as greater understanding of the instincts and behaviors that drive horses that live in domesticated conditions.[152]
There are also semi-feral horses in many parts of the world, such as Dartmoor and the New Forest in the UK, where the animals are all privately owned but live for significant amounts of time in "wild" conditions on undeveloped, often public, lands. Owners of such animals often pay a fee for grazing rights.[153][154]
Breeds
Main article: Horse breed, List of horse breeds, and Horse breeding
The concept of purebred bloodstock and a controlled, written breed registry has come to be particularly significant and important in modern times. Sometimes purebred horses are incorrectly or inaccurately called "thoroughbreds". Thoroughbred is a specific breed of horse, while a "purebred" is a horse (or any other animal) with a defined pedigree recognized by a breed registry.[155] Horse breeds are groups of horses with distinctive characteristics that are transmitted consistently to their offspring, such as conformation, color, performance ability, or disposition. These inherited traits result from a combination of natural crosses and artificial selection methods. Horses have been selectively bred since their domestication. An early example of people who practiced selective horse breeding were the Bedouin, who had a reputation for careful practices, keeping extensive pedigrees of their Arabian horses and placing great value upon pure bloodlines.[156] These pedigrees were originally transmitted via an oral tradition.[157] In the 14th century, Carthusian monks of southern Spain kept meticulous pedigrees of bloodstock lineages still found today in the Andalusian horse.[158]
Breeds developed due to a need for "form to function", the necessity to develop certain characteristics in order to perform a particular type of work.[159] Thus, thus a powerful but refined breed such as the Andalusian developed as riding horses with an aptitude for dressage.[159] Heavy draft horses developed out of a need to perform demanding farm work and pull heavy wagons.[160] Other horse breeds developed specifically for light agricultural work, carriage and road work, various sport disciplines, or simply as pets.[161] Some breeds developed through centuries of crossing other breeds, while others descended from a single foundation sire, or other limited or restricted foundation bloodstock. One of the earliest formal registries was General Stud Book for Thoroughbreds, which began in 1791 and traced back to the foundation bloodstock for the breed.[162] There are more than 300 horse breeds in the world today.[163]
Interaction with humans

Worldwide, horses play a role within human cultures and have done so for millennia. Horses are used for leisure activities, sports, and working purposes. The Food and Agriculture Organization (FAO) estimates that in 2008, there were almost 59,000,000 horses in the world, with around 33,500,000 in the Americas, 13,800,000 in Asia and 6,300,000 in Europe and smaller portions in Africa and Oceania. There are estimated to be 9,500,000 horses in the United States alone.[164] The American Horse Council estimates that horse-related activities have a direct impact on the economy of the United States of over $39 billion, and when indirect spending is considered, the impact is over $102 billion.[165] In a 2004 "poll" conducted by Animal Planet, more than 50,000 viewers from 73 countries voted for the horse as the world's 4th favorite animal.[166]
Communication between human and horse is paramount in any equestrian activity;[167] to aid this process horses are usually ridden with a saddle on their backs to assist the rider with balance and positioning, and a bridle or related headgear to assist the rider in maintaining control.[168] Sometimes horses are ridden without a saddle,[169] and occasionally, horses are trained to perform without a bridle or other headgear.[170] Many horses are also driven, which requires a harness, bridle, and some type of vehicle.[171]
Sport


A horse and rider in dressage competition at the Olympics
Main articles: Equestrianism, Horse racing, Horse training, and Horse tack
Historically, equestrians honed their skills through games and races. Equestrian sports provided entertainment for crowds and honed the excellent horsemanship that was needed in battle. Many sports, such as dressage, eventing and show jumping, have origins in military training, which were focused on control and balance of both horse and rider. Other sports, such as rodeo, developed from practical skills such as those needed on working ranches and stations. Sport hunting from horseback evolved from earlier practical hunting techniques.[167] Horse racing of all types evolved from impromptu competitions between riders or drivers. All forms of competition, requiring demanding and specialized skills from both horse and rider, resulted in the systematic development of specialized breeds and equipment for each sport. The popularity of equestrian sports through the centuries has resulted in the preservation of skills that would otherwise have disappeared after horses stopped being used in combat.[172]
Horses are trained to be ridden or driven in a variety of sporting competitions. Examples include show jumping, dressage, three-day eventing, competitive driving, endurance riding, gymkhana, rodeos, and fox hunting.[173] Horse shows, which have their origins in medieval European fairs, are held around the world. They host a huge range of classes, covering all of the mounted and harness disciplines, as well as "In-hand" classes where the horses are led, rather than ridden, to be evaluated on their conformation. The method of judging varies with the discipline, but winning usually depends on style and ability of both horse and rider.[174] Sports such as polo do not judge the horse itself, but rather use the horse as a partner for human competitors as a necessary part of the game. Although the horse requires specialized training to participate, the details of its performance are not judged, only the result of the rider's actions—be it getting a ball through a goal or some other task.[175] Examples of these sports of partnership between human and horse include jousting, in which the main goal is for one rider to unseat the other,[176] and buzkashi, a team game played throughout Central Asia, the aim being to capture a goat carcass while on horseback.[175]
Horse racing is an equestrian sport and major international industry, watched in almost every nation of the world. There are three types: "flat" racing; steeplechasing, i.e. racing over jumps; and harness racing, where horses trot or pace while pulling a driver in a small, light cart known as a sulky.[177] A major part of horse racing's economic importance lies in the gambling associated with it.[178]
Work


A mounted police officer in Poland
There are certain jobs that horses do very well, and no technology has yet developed to fully replace them. For example, mounted police horses are still effective for certain types of patrol duties and crowd control.[179] Cattle ranches still require riders on horseback to round up cattle that are scattered across remote, rugged terrain.[180] Search and rescue organizations in some countries depend upon mounted teams to locate people, particularly hikers and children, and to provide disaster relief assistance.[181] Horses can also be used in areas where it is necessary to avoid vehicular disruption to delicate soil, such as nature reserves. They may also be the only form of transport allowed in wilderness areas. Horses are quieter than motorized vehicles. Law enforcement officers such as park rangers or game wardens may use horses for patrols, and horses or mules may also be used for clearing trails or other work in areas of rough terrain where vehicles are less effective.[182]
Although machinery has replaced horses in many parts of the world, an estimated 100 million horses, donkeys and mules are still used for agriculture and transportation in less developed areas. This number includes around 27 million working animals in Africa alone.[183] Some land management practices such as cultivating and logging can be efficiently performed with horses. In agriculture, less fossil fuel is used and increased environmental conservation occurs over time with the use of draft animals such as horses.[184][185] Logging with horses can result in reduced damage to soil structure and less damage to trees due to more selective logging.[186]
Entertainment and culture
See also: Horses in art and Horse worship
Modern horses are often used to reenact many of their historical work purposes. Horses are used, complete with equipment that is authentic or a meticulously recreated replica, in various live action historical reenactments of specific periods of history, especially recreations of famous battles.[187] Horses are also used to preserve cultural traditions and for ceremonial purposes. Countries such as the United Kingdom still use horse-drawn carriages to convey royalty and other VIPs to and from certain culturally significant events.[188] Public exhibitions are another example, such as the Budweiser Clydesdales, seen in parades and other public settings, a team of draft horses that pull a beer wagon similar to that used before the invention of the modern motorized truck.[189]
Horses are frequently seen in television and films. They are sometimes featured as a major character in films about particular animals, but also used as visual elements that assure the accuracy of historical stories.[190] Both live horses and iconic images of horses are used in advertising to promote a variety of products.[191] The horse frequently appears in coats of arms in heraldry, in a variety of poses and equipment.[192] The mythologies of many cultures, including Greco-Roman, Hindu, Islamic, and Norse, include references to both normal horses and those with wings or additional limbs, and multiple myths also call upon the horse to draw the chariots of the Moon and Sun.[193] The horse also appears in the 12-year cycle of animals in the Chinese zodiac related to the Chinese calendar.[194]
Therapeutic use
See also: Hippotherapy and Therapeutic horseback riding
People of all ages with physical and mental disabilities obtain beneficial results from association with horses. Therapeutic riding is used to mentally and physically stimulate disabled persons and help them improve their lives through improved balance and coordination, increased self-confidence, and a greater feeling of freedom and independence.[195] The benefits of equestrian activity for people with disabilities has also been recognized with the addition of equestrian events to the Paralympic Games and recognition of para-equestrian events by the International Federation for Equestrian Sports (FEI).[196] Hippotherapy and therapeutic horseback riding are names for different physical, occupational, and speech therapy treatment strategies that utilize equine movement. In hippotherapy, a therapist uses the horse's movement to improve their patient's cognitive, coordination, balance, and fine motor skills, whereas therapeutic horseback riding uses specific riding skills.[197]
Horses also provide psychological benefits to people whether they actually ride or not. "Equine-assisted" or "equine-facilitated" therapy is a form of experiential psychotherapy that uses horses as companion animals to assist people with mental illness, including anxiety disorders, psychotic disorders, mood disorders, behavioral difficulties, and those who are going through major life changes.[198] There are also experimental programs using horses in prison settings. Exposure to horses appears to improve the behavior of inmates and help reduce recidivism when they leave.[199]
Warfare
Main article: Horses in warfare


Turkish cavalry, 1917
Horses in warfare have been seen for most of recorded history. The first archaeological evidence of horses used in warfare dates to between 4000 to 3000 BC,[200] and the use of horses in warfare was widespread by the end of the Bronze Age.[201][202] Although mechanization has largely replaced the horse as a weapon of war, horses are still seen today in limited military uses, mostly for ceremonial purposes, or for reconnaissance and transport activities in areas of rough terrain where motorized vehicles are ineffective. Horses have been used in the 21st century by the Janjaweed militias in the War in Darfur.[203]
Products
Horses are raw material for many products made by humans throughout history, including byproducts from the slaughter of horses as well as materials collected from living horses.
Products collected from living horses include mare's milk, used by people with large horse herds, such as the Mongols, who let it ferment to produce kumis.[204] Horse blood was once used as food by the Mongols and other nomadic tribes, who found it a convenient source of nutrition when traveling. Drinking their own horses' blood allowed the Mongols to ride for extended periods of time without stopping to eat.[204] The drug Premarin is a mixture of estrogens extracted from the urine of pregnant mares (pregnant mares' urine), and was previously a widely used drug for hormone replacement therapy.[205] The tail hair of horses can be used for making bows for string instruments such as the violin, viola, cello, and double bass.[206]
Horse meat has been used as food for humans and carnivorous animals throughout the ages. It is eaten in many parts of the world, though consumption is taboo in some cultures,[207] and a subject of political controversy in others.[208] Horsehide leather has been used for boots, gloves, jackets,[209] baseballs,[210] and baseball gloves. Horse hooves can also be used to produce animal glue.[211] Horse bones can be used to make implements.[212] Specifically, in Italian cuisine, the horse tibia is sharpened into a probe called a spinto, which is used to test the readiness of a (pig) ham as it cures.[213] In Asia, the saba is a horsehide vessel used in the production of kumis.[214]
Care
Main article: Horse care
See also: Equine nutrition, Horse grooming, Veterinary medicine, and Farrier


Checking teeth and other physical examinations are an important part of horse care.
Horses are grazing animals, and their major source of nutrients is good-quality forage from hay or pasture.[215] They can consume approximately 2% to 2.5% of their body weight in dry feed each day. Therefore, a 450-kilogram (990 lb) adult horse could eat up to 11 kilograms (24 lb) of food.[216] Sometimes, concentrated feed such as grain is fed in addition to pasture or hay, especially when the animal is very active.[217] When grain is fed, equine nutritionists recommend that 50% or more of the animal's diet by weight should still be forage.[218]
Horses require a plentiful supply of clean water, a minimum of 10 US gallons (38 L) to 12 US gallons (45 L) per day.[219] Although horses are adapted to live outside, they require shelter from the wind and precipitation, which can range from a simple shed or shelter to an elaborate stable.[220]
Horses require routine hoof care from a farrier, as well as vaccinations to protect against various diseases, and dental examinations from a veterinarian or a specialized equine dentist.[221] If horses are kept inside in a barn, they require regular daily exercise for their physical health and mental well-being.[222] When turned outside, they require well-maintained, sturdy fences to be safely contained.[223] Regular grooming is also helpful to help the horse maintain good health of the hair coat and underlying skin.[224]
See also

Horses portal
Glossary of equestrian terms

References

^ Linnaeus, Carolus (1758). Systema naturae per regna tria naturae :secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis.. 1 (10th ed.). Holmiae (Laurentii Salvii). p. 73. Retrieved 2008-09-08.
^ a b Grubb, P. (2005). "Order Perissodactyla". In Wilson, D. E.; Reeder, D. M. Mammal Species of the World (3rd ed.). Johns Hopkins University Press. pp. 630–631. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.
^ International Commission on Zoological Nomenclature (2003). "Usage of 17 specific names based on wild species which are pre-dated by or contemporary with those based on domestic animals (Lepidoptera, Osteichthyes, Mammalia): conserved. Opinion 2027 (Case 3010)". Bull.Zool.Nomencl. 60 (1): 81–84. Archived from the original on 2007-08-21.
^ Goody, John (2000). Horse Anatomy (2nd ed.). J A Allen. ISBN 0-85131-769-3.
^ Pavord, Tony; Pavord, Marcy (2007). Complete Equine Veterinary Manual. David & Charles. ISBN 0-7153-1883-7.
^ a b c d Ensminger Horses and Horsemanship pp. 46–50
^ Wright, B. (March 29, 1999). "The Age of a Horse". Ministry of Agriculture, Food and Rural Affairs. Government of Ontario. Retrieved 2009-10-21.
^ Ryder, Erin. "World's Oldest Living Pony Dies at 56". TheHorse.com. The Horse. Retrieved 2007-05-31.
^ British Horse Society The Manual of Horsemanship of the British Horse Society p. 255
^ "Rules of the Australian Stud Book" (PDF). Australian Jockey Club. 2007. p. 7. Retrieved 2008-07-09.
^ a b "Equine Age Requirements for AERC Rides". American Endurance Riding Conference. Retrieved 2011-07-25.
^ a b c Ensminger Horses and Horsemanship p. 418
^ Giffen, et al. Horse Owner's Veterinary Handbook p. 431
^ Ensminger Horses and Horsemanship p. 430
^ Ensminger Horses and Horsemanship p. 415
^ Becker, et al. Why Do Horses Sleep Standing Up? p. 23
^ Ensminger Horses and Horsemanship p. 422
^ Ensminger Horses and Horsemanship p. 427
^ Ensminger Horses and Horsemanship p. 420
^ "Glossary of Horse Racing Terms". Equibase.com. Equibase Company, LLC. Retrieved 2008-04-03.
^ "Rules of the Australian Stud Book". Australian Jockey Club Ltd and Victoria Racing Club Ltd. July 2008. p. 9. Retrieved 2010-02-05.
^ Whitaker and Whitelaw The Horse p. 77
^ Ensminger Horses and Horsemanship p. 51
^ Bongianni Simon & Schuster's Guide to Horses & Ponies of the World entry 1,68,69
^ Bongianni Simon & Schuster's Guide to Horses & Ponies of the World entry 12,30,31,32,75
^ Bongianni Simon & Schuster's Guide to Horses & Ponies of the World entry 86, 96, 97
^ Whitaker and Whitelaw The Horse p. 60
^ Martin, Arthur (2006-10-08). "Meet Thumbelina, the World's Smallest Horse". Daily Mail (London). Retrieved 2006-10-08.
^ a b Ensminger Horses and Tack pp. 11–12
^ Howlett Ponies in Australia p. 14
^ "2012 United States Equestrian Federation, Inc. Rule Book". United States Equestrian Federation. p. Rule WS 101.
^ "Annex XVII: Extracts from Rules for Pony Riders and Children, 9th edition". Fédération Equestre Internationale. 2009. Retrieved 2010-03-07.
^ For example, the Missouri Fox Trotter, or the Arabian horse. See McBane The Illustrated Encyclopedia of Horse Breeds pp. 192, 218
^ For example, the Welsh Pony. See McBane The Illustrated Encyclopedia of Horse Breeds pp. 52–63
^ Ensminger Horses and Tack p. 12
^ McBane The Illustrated Encyclopedia of Horse Breeds p. 200
^ Vogel The Complete Horse Care Manual p. 14
^ Mills, et al. A Basic Guide to Horse Care and Management pp. 72–73
^ Corum, Stephanie J. (May 1, 2003). "A Horse of a Different Color" (Registration required). The Horse. Retrieved 2010-02-11.
^ a b c "Horse Coat Color Tests". Veterinary Genetics Laboratory. University of California. Retrieved 2008-05-01.
^ Marklund, L.; M. Johansson Moller, K. Sandberg, L. Andersson (1996). "A missense mutation in the gene for melanocyte-stimulating hormone receptor (MC1R) is associated with the chestnut coat color in horses". Mammalian Genome 7 (12): 895–899. doi:10.1007/s003359900264. PMID 8995760.
^ a b "Introduction to Coat Color Genetics". Veterinary Genetics Laboratory. University of California. Retrieved 2008-05-01.
^ Haase B, Brooks SA, Schlumbaum A et al. (2007). "Allelic Heterogeneity at the Equine KIT Locus in Dominant White (W) Horses". PLoS Genetics 3 (11): e195. doi:10.1371/journal.pgen.0030195. PMC 2065884. PMID 17997609.
^ Mau, C., Poncet, P. A., Bucher, B., Stranzinger, G. & Rieder, S. (2004). "Genetic mapping of dominant white (W), a homozygous lethal condition in the horse (Equus caballus) (2004)". Journal of Animal Breeding and Genetics 121 (6): 374–383. doi:10.1111/j.1439-0388.2004.00481.x. Retrieved 9 January 2009.
^ Ensminger, Horses and Horsemanship p. 156
^ Johnson, Tom. "Rare Twin Foals Born at Vet Hospital: Twin Birth Occurrences Number One in Ten Thousand". Communications Services, Oklahoma State University. Oklahoma State University. Retrieved 2008-09-23.
^ Miller Revolution pp. 102–103
^ Ensminger, M. E. Horses and Horsemanship", p. 150
^ Kline, Kevin H. (2010-10-07). "Reducing weaning stress in foals". Montana State University eXtension. Retrieved 2012-04-03.
^ Ensminger, Horses and Tack, p. 129
^ McIlwraith, C.W.. "Developmental Orthopaedic Disease: Problems of Limbs in young Horses". Orthopaedic Research Center. Colorado State University. Retrieved 2008-04-20.
^ Thomas Storey's Guide to Training Horses p. 163
^ "2-Year-Old Racing (US and Canada)". Online Fact Book. Jockey Club. Retrieved 2008-04-28.
^ Bryant The USDF Guide to Dressage pp. 271–272
^ Evans The Horse p. 90
^ Ensminger Horses and Horsemanship pp. 21–25
^ Ensminger Horses and Horsemanship p. 367
^ Giffin Horse Owner's Veterinary Handbook p. 304
^ Giffin Horse Owner's Veterinary Handbook p. 457
^ Fuess, Ph.D., Theresa A.. "Yes, The Shin Bone Is Connected to the Ankle Bone". Pet Column. University of Illinois. Archived from the original on September 9, 2006. Retrieved 2008-04-05.
^ Giffin Horse Owner's Veterinary Handbook pp. 310–312
^ Kreling Horses' Teeth and Their Problems pp. 12–13
^ Giffin Horse Owner's Veterinary Handbook p. 175
^ a b c Ensminger Horses and Horsemanship pp. 309–310
^ a b Sellnow Happy Trails p. 46
^ Please add first missing authors to populate metadata. (March 7, 2010). "Eye Position and Animal Agility Study Published". The Horse. Retrieved 2010-03-11.
^ McDonnell, Sue (June 1, 2007). "In Living Color" (registration required). The Horse (The Horse, Inc.). Retrieved 2007-07-27.
^ Myers Horse Safe p.7
^ Thomas, Heather Smith. "True Horse Sense". Thoroughbred Times. Thoroughbred Times Company. Retrieved 2008-07-08.
^ Cirelli, Al Jr. and Brenda Cloud. "Horse Handling and Riding Guidelines Part 1: Equine Senses" (PDF). Cooperative Extension. University of Nevada. p. 4. Retrieved 2008-07-09.
^ Hairston, et al. The Essentials of Horsekeeping p. 77
^ Miller Understanding the Ancient Secrets of the Horse's Mind p. 28
^ Gustavson, Carrie. "Horse Pasture is No Place for Poisonous Plants". Pet Column July 24, 2000. University of Illinois. Archived from the original on August 9, 2007. Retrieved 2008-07-09.
^ Harris Horse Gaits, Balance and Movement p. 32
^ Harris Horse Gaits, Balance and Movement pp. 47–49
^ "About the Horse". First Timers Guide. American Quarter Horse Association. Retrieved 2008-09-16.
^ Harris Horse Gaits, Balance and Movement p. 50
^ Lieberman, Bobbie (2007). "Easy Gaited Horses". Equus (359): 47–51.
^ Equus Staff (2007). "Breeds that Gait". Equus (359): 52–54.
^ Harris Horse Gaits, Balance and Movement pp. 50–55
^ McBane A Natural Approach to Horse Management pp. 226–228
^ Ensminger Horses and Horsemanship pp. 305–309
^ Prince Basic Horsemanship pp. 214–223
^ a b c Hanggi, Evelyn B. (2007-04-16). "Understanding horse intelligence". Horsetalk 2007. Horsetalk. Retrieved 2008-09-16.
^ Lesté-Lasserre, Christa. "Horses Demonstrate Ability to Count in New Study". The Horse, Online Edition. Blood-Horse Publications. Retrieved 2009-12-06.
^ Coarse, Jim (2008-06-17). "What Big Brown Couldn't Tell You and Mr. Ed Kept to Himself (part 1)". The BloodHorse. Blood-Horse Publications. Retrieved 2008-09-16.
^ a b Belknap Horsewords p. 255
^ a b Belknap Horsewords p. 112
^ a b Ensminger Horses and Horsemanship pp. 71–73
^ Ensminger Horses and Horsemanship p. 84
^ a b Price, et al. Whole Horse Catalog p. 18
^ DeFilippis The Everything Horse Care Book p. 4
^ Whitaker and Whitelaw The Horse p. 43
^ Whitaker and Whitelaw The Horse pp. 194–197
^ a b Price Whole Horse Catalog p. 15
^ Bongianni Simon & Schuster's Guide to Horses & Ponies of the World entry 87
^ Ensminger Horses and Horsemanship pp. 124–125
^ a b Bennett Conquerors p. 7
^ Edwards The Encyclopedia of the Horse pp. 122–123
^ Examples are the Australian Riding Pony and the Connemara, see Edwards The Encyclopedia of the Horse pp. 178–179, 208–209
^ Price et al. Lyons Press Horseman's Dictionary p. 231
^ Belknap Horsewords p. 523
^ Pascoe, Elaine. "How Horses Sleep". Equisearch.com. EquiSearch. Retrieved 2007-03-23.
^ a b c Pascoe, Elaine. "How Horses Sleep, Pt. 2 – Power Naps". Equisearch.com. EquiSearch. Retrieved 2007-03-23.
^ Ensminger Horses and Horsemanship p. 310.
^ Holland, Jennifer S. (July 2011). "40 Winks?". National Geographic 220 (1).
^ EQUUS Magazine Editors. "Equine Sleep Disorder Videos". Equisearch.com. EquiSearch. Retrieved 2007-03-23.
^ Smith Large Animal Internal Medicine pp. 1086–1087
^ Budiansky The Nature of Horses p. 31
^ Myers, Phil. "Order Perissodactyla". Animal Diversity Web. University of Michigan. Retrieved 2008-07-09.
^ "Hyracotherium". Fossil Horses in Cyberspace. Florida Museum of Natural History. Retrieved 2008-07-09.
^ "Mesohippus". Fossil Horses in Cyberspace. Florida Museum of Natural History. Retrieved 2008-07-09.
^ a b "The Evolution of Horses". The Horse. American Museum of Natural History. Retrieved 2008-07-09.
^ Miller Understanding the Ancient Secrets of the Horse's Mind p. 20
^ "Equus". Fossil Horses in Cyberspace. Florida Museum of Natural History. Retrieved 2008-07-09.
^ Weinstock, J. et al. (2005). "Evolution, Systematics, and Phylogeography of Pleistocene Horses in the New World: A Molecular Perspective". PLoS Biology 3 (8): e241. doi:10.1371/journal.pbio.0030241. PMC 1159165. PMID 15974804.
^ Vila, C.; et al. (2001). "Widespread Origins of Domestic Horse Lineages" (PDF). Science 291 (5503): 474–7. doi:10.1126/science.291.5503.474. PMID 11161199.
^ Luís, Cristina; et al. (2006). "Iberian Origins of New World Horse Breeds". Quaternary Science Reviews 97 (2): 107–113. doi:10.1093/jhered/esj020. PMID 16489143.
^ Haile, James et al. (2009). "Ancient DNA reveals late survival of mammoth and horse in interior Alaska". PNAS 106 (52): 22352–22357. doi:10.1073/pnas.0912510106. PMC 2795395. PMID 20018740.
^ Buck, Caitlin E.; Bard, Edouard (2007). "A calendar chronology for Pleistocene mammoth and horse extinction in North America based on Bayesian radiocarbon calibration". Quaternary Science Reviews 26 (17–18): 2031. doi:10.1016/j.quascirev.2007.06.013.
^ LeQuire, Elise (2004-01-04). "No Grass, No Horse" (registration required). The Horse, online edition. Retrieved 2009-06-08.
^ a b Olsen "Horse Hunters of the Ice Age" Horses Through Time p. 46
^ "An extraordinary return from the brink of extinction for worlds last wild horse". ZSL Press Releases. Zoological Society of London. 2005-12-19. Retrieved 2012-06-06.
^ "Home". The Foundation for the Preservation and Protection of the Przewalski Horse. Retrieved 2008-04-03.
^ a b Dohner "Equines: Natural History" Encyclopedia of Historic Livestock and Poultry Breeds pp. 298–299
^ a b Dohner "Equines: Natural History" Encyclopedia of Historic Livestock and Poultry Breeds p. 300
^ "Tarpan". Breeds of Livestock. Oklahoma State University. Archived from the original on 2009-01-16. Retrieved 2009-01-13.
^ Please add first missing authors to populate metadata. (June 21, 2002). "Ponies from the past?: Oregon couple revives prehistoric Tarpan horses". The Daily Courier. Retrieved 2009-10-21.
^ Peissel Tibet p. 36
^ a b Royo, L.J., I. Álvarez, A. Beja-Pereira, A. Molina, I. Fernández, J. Jordana, E. Gómez, J. P. Gutiérrez, and F. Goyache (2005). "The Origins of Iberian Horses Assessed via Mitochondrial DNA". Journal of Heredity 96 (6): 663–669. doi:10.1093/jhered/esi116. PMID 16251517. Retrieved 2008-12-15.
^ Edwards The Encyclopedia of the Horse pp. 104–105
^ a b c d Lira, Jaime, et.al. (2010). "Ancient DNA reveals traces of Iberian Neolithic and Bronze Age lineages in modern Iberian horses". Molecular Ecology 19 (1): 64–78. doi:10.1111/j.1365-294X.2009.04430.x. PMID 19943892.
^ Pallas (1775). "Equus hemionus". Wilson & Reeder's mammal species of the world. Bucknell University. Retrieved September 1, 2010.
^ "Mule Information". BMS Website. British Mule Society. Retrieved 2008-07-10.
^ "Zebra hybrid is cute surprise". BBC News. June 26, 2001. Retrieved 2010-02-06.
^ "Befuddling Birth: The Case of the Mule's Foal". All Things Considered. National Public Radio. Retrieved 2008-08-16.
^ Outram, A.K., Stear, N.A., Bendrey, R., Olsen, S., Kasparov, A., Zaibert, V., Thorpe, N. and Evershed, R.P. 2009 The Earliest Horse Harnessing and Milking Science. 323(5919): 1332–1335
^ Matossian Shaping World History p. 43 See also: "Horsey-aeology, Binary Black Holes, Tracking Red Tides, Fish Re-evolution, Walk Like a Man, Fact or Fiction". Quirks and Quarks Podcast with Bob Macdonald (CBC Radio). 2009-03-07. Retrieved 2010-09-18.
^ Evans Horse Breeding and Management p.56
^ Kuznetsov, P. F. (2006). "The emergence of Bronze Age chariots in eastern Europe". Antiquity 80: 638–645.
^ a b Lau, A. N., Peng, L., Goto, H., Chemnick, L., Ryder, O. A. & Makova, K. D. (2009). "Horse Domestication and Conservation Genetics of Przewalski's Horse Inferred from Sex Chromosomal and Autosomal Sequences". Molecular Biology and Evolution 26 (1): 199–208. doi:10.1093/molbev/msn239. PMID 18931383.
^ a b Lindgren, Gabriella; Niclas Backström, June Swinburne, Linda Hellborg, Annika Einarsson, Kaj Sandberg, Gus Cothran, Carles Vilà, Matthew Binns & Hans Ellegren (2004). "Limited number of patrilines in horse domestication". Nature Genetics 36 (4): 335–336. doi:10.1038/ng1326. PMID 15034578.
^ a b c Vilà, C. et al. (2001). "Widespread origins of domestic horse lineages". Science 291 (5503): 474–477. doi:10.1126/science.291.5503.474. PMID 11161199.
^ a b c Cai, D. W.; Tang, Z. W.; Han, L.; Speller, C. F.; Yang, D. Y. Y.; Ma, X. L.; Cao, J. E.; Zhu, H. et al. (2009). "Ancient DNA provides new insights into the origin of the Chinese domestic horse". Journal of Archaeological Science 36 (3): 835–842. doi:10.1016/j.jas.2008.11.006. Retrieved 17 January 2011.
^ Olsen, Sandra L. (2006). "Early Horse Domestication: Weighing the Evidence". In Olsen, Sandra L; Grant, Susan; Choyke, Alice M.; Bartosiewicz, Laszlo. Horses & Humans: The Evolution of Human-Equine Relationships. Oxford, UK: Archaeopress. pp. 81–113. ISBN 1-84171-990-0.
^ Epstein, H. 1955 Domestication Features in Animals as Functions of Human Society Agricultural History Society. 29(4): 137–146
^ Ludwig, A.; Pruvost, M.; Reissmann, M.; Benecke, N.; Brockmann, G.A.; Castanos, P.; Cieslak, M.; Lippold, S. et al. (2009). "Coat Color Variation at the Beginning of Horse Domestication". Science 324 (5926): 485–485. doi:10.1126/science.1172750. PMID 19390039.
^ Edwards, G. The Arabian pp 1, 3
^ Edwards The Encyclopedia of the Horse p. 291
^ Anthony "Bridling Horse Power: The Domestication of the Horse" Horses Through Time pp. 66–67
^ Olsen, Sandra L.. "Horses in Prehistory". Anthropology Research. Carnegie Museum of Natural History. Archived from the original on May 25, 2008. Retrieved 2008-08-16.
^ Lesté-Lasserre, Christa (October 7, 2009). "Mares' Social Bonds Might Enhance Reproductive Success" (Registration required). The Horse. Retrieved 2009-10-21.
^ "Animals on the Moor". Dartmoor Commoners' Council. Retrieved 2012-03-29.
^ Fear New Forest Drift p. 75
^ Ensminger Horses and Horsemanship p. 424
^ Edwards The Arabian pp. 22–23
^ "Is Purity the Issue?". WAHO Publication Number 21 January 1998. World Arabian Horse Organization. Retrieved 2008-04-29.
^ "Andalusian". Breeds of Livestock. Oklahoma State University. Archived from the original on 2008-03-12. Retrieved 2008-04-29.
^ a b Sponenberg "The Proliferation of Horse Breeds" Horses Through Time p. 155
^ Sponenberg "The Proliferation of Horse Breeds" Horses Through Time pp. 156–57
^ Sponenberg "The Proliferation of Horse Breeds" Horses Through Time p. 162
^ "History of Thoroughbreds". Britishhorseracing.com. British Horseracing Authority. Retrieved 2008-04-03.
^ Hedge Horse Conformation pp. 307–308
^ "FAO Stat — Live Animals". Food and Agriculture Organization. December 16, 2009. Retrieved 2010-02-05.
^ "Most Comprehensive Horse Study Ever Reveals A Nearly $40 Billion Impact On The U.S. Economy" (PDF). American Horse Council Press Release. American Horse Council. Archived from the original on June 25, 2006. Retrieved 2005-06-20.
^ "Tiger tops dog as world's favourite animal". Independent Online. Independent. Retrieved 2011-06-01.
^ a b Olsen "In the Winner's Circle" Horses Through Time pp. 105, 111–113, 121
^ Edwards Horses pp. 32–34
^ Self Riding Simplified p. 55
^ Thorson "Rugged Lark" Legends 7 p. 218
^ Mettler Horse Sense pp. 47–54
^ Olsen "In the Winner's Circle" Horses Through Time p. 105
^ Edwards The Encyclopedia of the Horse pp. 346–356, 366–371
^ Edwards The Encyclopedia of the Horse pp. 376–377
^ a b Edwards The Encyclopedia of the Horse p. 360
^ Collins Encyclopedia of Traditional British Rural Sports pp. 173–174
^ Edwards The Encyclopedia of the Horse pp. 332–337
^ Campbell National Gambling Impact Study Commission Final Report p. 111
^ "Horse Mounted Unit". United States Park Police. National Park Service. Retrieved 2008-04-07.
^ Edwards The Encyclopedia of the Horse pp. 226–227
^ "Volunteer Mounted Search and Rescue Unit". Employment. San Benito County Sheriff's Office. Retrieved 2008-07-08.
^ US Forest Service (May 2003). "Success Stories" (PDF). US Department of Agriculture. p. 4. Retrieved 2008-04-20.
^ Brown, Kimberly S. (June 1, 2006). "At Work in Morocco" (Registration required). The Horse. Retrieved 2009-10-21.
^ Gifford "Working Draught Horses as Singles and Pairs" The Working Horse Manual p. 85
^ Miller Work Horse Handbook p. 13
^ Gifford "Working Horses in Forestry" The Working Horse Manual p. 145
^ Stoddard, Samuel. "Unit Activities". Co H, 4th Virginia Cavalry. Washington Webworks, LLC. Retrieved 2008-04-29.
^ "Transport". British Monarchy. Retrieved 2009-08-30.
^ McWilliams, Jeremiah (December 3, 2008). "Anheuser-Busch gives face time to Budweiser Clydesdales". St. Louis Post-Dispatch. Retrieved 2010-09-18.
^ Sellnow, Les (March 1, 2006). "Hollywood Horses" (Registration required). The Horse. Retrieved 2009-10-21.
^ "Trademark Horse – Horses as advertising mediums". Westfälische Pferdemuseum (Westphalian Horse Museum). Retrieved 2008-08-16.
^ Fox-Davies A Complete Guide to Heraldry p. 201
^ Tozer The Horse in History pp. 94, 98–100
^ "Year of the Horse". Chinese Culture Center of San Francisco. Archived from the original on 2011-07-16. Retrieved 2007-07-22.
^ Bush, et al. The Principles of Teaching Riding p. 58
^ "About Para Equestrian Dressage". Federation Equestre Internationale. Retrieved 2010-03-07.
^ "Frequently Asked Questions About Hippotherapy" (PDF). FAQ – AHA, April 2005. American Hippotherapy Association. Archived from the original on September 19, 2007. Retrieved 2008-07-08.
^ "Equine Facilitated Psychotherapy (EFP) Fact Sheet". Equine Facilitated Mental Health Association. Archived from the original on April 30, 2008. Retrieved 2008-07-08.
^ Wise, Mike (2003-08-10). "Partners, Horse and Man, in Prison Pasture". New York Times. Retrieved 2008-07-08.
^ Newby, Jonica, Jared Diamond and David Anthony (1999-11-13). "The Horse in History". The Science Show. Radio National. Retrieved 2012-01-04.
^ Anthony, David W. and Dorcas R. Brown. "The Earliest Horseback Riding and its Relation to Chariotry and Warfare". Harnessing Horsepower. Institute for Ancient Equestrian Studies. Retrieved 2007-10-09.
^ Whitaker and Whitelaw The Horse pp. 30–31
^ Lacey, Marc (2004-05-04). "In Sudan, Militiamen on Horses Uproot a Million". The New York Times. Retrieved 2011-01-04.
^ a b Frazier, Ian. "Invaders: Destroying Baghdad". The New Yorker (CondeNet). Retrieved 2008-04-03.
^ Ballard, Pepper (August 19, 2001). "A Good Life for Horses at the Duchess Sanctuary". The Humane Society of the United States. Retrieved 2011-06-01.
^ McCutcheon, Marc (2000). Descriptionary: A Thematic Dictionary (Second ed.). New York: Checkmark Books (Facts On File imprint). p. 285. ISBN 0-8160-4105-9.
^ "U.S.D.A. Promotes Horse & Goat Meat". I.G.H.A./HorseAid's U.S.D.A. Report. U.S. Department of Agriculture. Retrieved 2008-04-03.
^ Coile, Zachary (2006-09-08). "House votes to outlaw slaughter of horses for human consumption". SF Gate (San Francisco Chronicle). Retrieved 2008-04-03.
^ Ockerman Animal By-product Processing & Utilization p. 129
^ "Inside a Modern Baseball". Baseball Fever. Baseball Almanac. Retrieved 2008-04-03.
^ Bartlett Keeping House pp. 34–35
^ MacGregor Bone, Antler, Ivory and Horn p. 31
^ Fort Eating Up Italy p. 171
^ Hurd Diseases of the Stomach and Intestines p. 29
^ Kellon, Eleanor (2008). "Focus on Feed Costs". Horse Journal 16 (6): 11–12.
^ Hall, Marvin H. and Patricia M. Comerford (1992). "Pasture and Hay for Horses – Agronomy Facts 32" (PDF). Cooperative Extension Service. University of Pennsylvania. Retrieved 2007-02-14.
^ Giffin Horse Owner's Veterinary Handbook pp. 476–477
^ "Feeding Factors". Horse Nutrition. Ohio State University. Retrieved 2007-02-09.
^ Giffin Horse Owner's Veterinary Handbook p. 455
^ Giffin Horse Owner's Veterinary Handbook p. 482
^ Giffin Horse Owner's Veterinary Handbook pp. 62,168,310
^ Harris The United States Pony Club Manual of Horsemanship pp. 160–161
^ Wheeler Horse Stable and Riding Arena Design p. 215
^ Giffin Horse Owner's Veterinary Handbook p. 90
Sources

Anthony, David W. (1996). "Bridling Horse Power: The Domestication of the Horse". Horses Through Time (First ed.). Boulder, CO: Roberts Rinehart Publishers. ISBN 1-57098-060-8. OCLC 36179575.
Apperson, George Latimer and Martin Manser (2006). Dictionary of Proverbs. Wordsworth Editions. ISBN 1-84022-311-1.
Bartlett, Virginia K. (1994). Keeping House: Women's Lives in Western Pennsylvania, 1790–1850. University of Pittsburgh Press. ISBN 0-8229-5538-5. OCLC 30978921.
Becker, Marty, Audrey Pavia, Gina Spadafori, Teresa Becker (2007). Why Do Horses Sleep Standing Up?: 101 of the Most Perplexing Questions Answered About Equine Enigmas, Medical Mysteries, and Befuddling Behaviors. HCI. ISBN 0-7573-0608-X.
Belknap, Maria (2004). Horsewords: The Equine Dictionary (Second ed.). North Pomfret, VT: Trafalgar Square Publishing. ISBN 1-57076-274-0.
Bennett, Deb (1998). Conquerors: The Roots of New World Horsemanship (First ed.). Solvang, CA: Amigo Publications, Inc.. ISBN 0-9658533-0-6. OCLC 39709067.
Bongianni, Maurizio (1987). Simon & Schuster's Guide to Horses and Ponies. New York: Fireside. ISBN 0-671-66068-3.
British Horse Society (1966). The Manual of Horsemanship of the British Horse Society and the Pony Club (6th edition, reprinted 1970 ed.). Kenilworth, UK: British Horse Society. ISBN 0-9548863-1-3.
Bryant, Jennifer Olson and George Williams (2006). The USDF Guide to Dressage. Storey Publishing. ISBN 1-58017-529-5.
Budiansky, Stephen (1997). The Nature of Horses. New York:NY: Free Press. ISBN 0-684-82768-9. OCLC 35723713.
Bush, Karen and Julian Marczak (2005). The Principles of Teaching Riding: The Official Manual of the Association of British Riding Schools. David & Charles. ISBN 0-7153-1902-7. OCLC 224946044.
Campbell, B.N. (2001). National Gambling Impact Study Commission Final Report (1999). Darby, PA: DIANE Publishing. ISBN 0-7567-0701-3.
Chamberlin, J. Edward (2006). Horse: How the Horse Has Shaped Civilizations. New York, NY: Bluebridge. ISBN 0-9742405-9-1. OCLC 61704732.
Collins, Tony, John Martin, Wray Vamplew (2005). Encyclopedia of Traditional British Rural Sports. London, UK: Routledge. ISBN 0-415-35224-X. OCLC 57005595.
DeFilippis, Chris (2006). The Everything Horse Care Book. Avon, MA: Adams Media. ISBN 1-59337-530-1. OCLC 223814651.
Dohner, Janet Vorwald (2001). "Equines: Natural History". In Dohner, Janet Vorwald. Historic and Endangered Livestock and Poultry Breeds. Topeka, KS: Yale University Press. pp. 400–401. ISBN 978-0-300-08880-9.
Edwards, Elwyn Hartley (2002). Horses (Second American ed.). New York, NY: Dorling Kindersley. ISBN 0-7894-8982-1. OCLC 50798049.
Edwards, Elwyn Hartley (1994). The Encyclopedia of the Horse. London, UK: Dorling Kindersley. ISBN 1-56458-614-6. OCLC 29670649.
Edwards, Gladys Brown (1973). The Arabian: War Horse to Show Horse (Revised Collectors ed.). Rich Publishing.
Ensminger, M. E. (1990). Horses and Horsemanship: Animal Agricultural Series (Sixth ed.). Danville, IN: Interstate Publishers. ISBN 0-8134-2883-1. OCLC 21977751.
Ensminger, M.E. (1991). Horses and Tack (Revised ed.). Boston, MA: Houghton Mifflin Company. ISBN 0-395-54413-0. OCLC 21561287.
Evans, J. (1990). The Horse (Second ed.). New York, NY: Freeman. ISBN 0-7167-1811-1. OCLC 20132967.
Evans, James Warren (1992). Horse Breeding and Management. Amsterdam: Elsevier Health Sciences. ISBN 0-444-88282-0. OCLC 243738023.
Fear, Sally (2006). New Forest Drift: A Photographic Portrait of Life in the National Park. Perspective Photo Press. ISBN 0-9553253-0-7.
Fort, Matthew (2005). Eating Up Italy: Voyages on a Vespa. London, UK: Centro Books. ISBN 0-00-721481-2. OCLC 60419304.
Fox-Davies, Arthur Charles (2007). A Complete Guide to Heraldry. Skyhorse Publishing Inc. ISBN 1-60239-001-0.
Giffin, M.D., James M. and Tom Gore, D.V.M. (1998). Horse Owner’s Veterinary Handbook (Second ed.). New York: Howell Book House. ISBN 0-87605-606-0. OCLC 37245445.
Gifford, Angela (1998, reprinted 2000). "Working Draught Horses as Singles and Pairs". The Working Horse Manual. Tonbridge, UK: Farming Press. ISBN 0-85236-401-6. OCLC 40464050.
Gifford, Angela (1998, reprinted 2000). "Working Horses in Forestry". The Working Horse Manual. Tonbridge, UK: Farming Press. ISBN 0-85236-401-6. OCLC 40464050.
Hairston, Rachel and Madelyn Larsen (2004). The Essentials of Horsekeeping. New York, NY: Sterling Publishing Company, Inc.. ISBN 0-8069-8817-7. OCLC 53186526.
Hammond, Gerald (2000). The Language of Horse Racing. London: Taylor & Francis. ISBN 1-57958-276-1. OCLC 44923115.
Harris, Susan E. (1993). Horse Gaits, Balance and Movement. New York: Howell Book House. ISBN 0-87605-955-8. OCLC 25873158.
Harris, Susan E. (1994). The United States Pony Club Manual of Horsemanship: Basics for Beginners – D Level. New York, NY: Howell Book House. ISBN 0-87605-952-3.
Hedge, Juliet and Don M. Wagoner (2004). Horse Conformation: Structure, Soundness and Performance. Guilford, CT: Globe Pequot. ISBN 1-59228-487-6. OCLC 56012597.
Howlett, Lorna and Philip Mathews (1979). Ponies in Australia. Milson's Point, NSW: Philip Mathews Publishers. ISBN 0-908001-13-4.
Hurd, Edward Payson (translator) (1886). Diseases of the Stomach and Intestines. New York, NY: W. Wood & Company.
Kreling, Kai (2005). "The Horse's Teeth". Horses' Teeth and Their Problems: Prevention, Recognition, and Treatment. Guilford, CT: Globe Pequot. ISBN 1-59228-696-8. OCLC 59163221.
MacGregor, Arthur (1985). Bone, Antler, Ivory and Horn: Technology of Skeletal Materials Since the Roman Period. Totowa, NJ: Barnes & Noble. ISBN 0-389-20531-1. OCLC 11090630.
Matossian, Mary Kilbourne (1997). Shaping World History: Breakthroughs in Ecology, Technology, Science, and Politics. Armonk, NY: M.E. Sharpe. ISBN 0-585-02397-2. OCLC 156944228.
McBane, Susan (1992). A Natural Approach to Horse Management. London: Methuen. ISBN 0-413-62370-X. OCLC 26359746.
McBane, Susan (1997). The Illustrated Encyclopedia of Horse Breeds. Edison, NJ: Wellfleet Press. ISBN 0-7858-0604-0. OCLC 244110821.
Mettler, John J. Jr. (1989). Horse Sense: A Complete Guide to Horse Selection and Care. Pownal, VT: Storey Communications, Inc.. ISBN 0-88266-549-9. OCLC 19324181.
Miller, Lynn R. (1981, reprinted 2000). Work Horse Handbook (First Edition, Fifteenth Impression ed.). Sisters, OR: Small Farmer's Journal Inc.. ISBN 0-9607268-0-2. OCLC 234277549.
Miller, Robert M. (1999). Understanding the Ancient Secrets of the Horse's Mind. Neenah, WI: Russell Meerdink Company Ltd. ISBN 0-929346-65-3. OCLC 42389612.
Miller, Robert M. and Rick Lamb (2005). Revolution in Horsemanship and What it Means to Mankind. Guilford, Connecticut: Lyons Press. ISBN 1-59228-387-X. OCLC 57005594.
Mills, Bruce and Barbara Carne (1988). A Basic Guide to Horse Care and Management. New York, NY: Howell Book House. ISBN 0-87605-871-3. OCLC 17507227.
Myers, Jane (2005). Horse Safe: A Complete Guide to Equine Safety. Collingwood, UK: CSIRO Publishing. ISBN 0-643-09245-5. OCLC 65466652.
Ockerman, Herbert W.; Hansen, Conly L. (2000). Animal By-product Processing & Utilization. Lancaster, PA: CRC Press. ISBN 1-56676-777-6. OCLC 43685745.
Olsen, Sandra L. (1996). "Horse Hunters of the Ice Age". Horses Through Time (First ed.). Boulder, CO: Roberts Rinehart Publishers. ISBN 1-57098-060-8. OCLC 36179575.
Olsen, Sandra L. (1996). "In the Winner's Circle: The History of Equestrian Sports". Horses Through Time (First ed.). Boulder, CO: Roberts Rinehart Publishers. ISBN 1-57098-060-8. OCLC 36179575.
Peissel, Michel (2002). Tibet: the secret continent. Macmillan. p. 36. ISBN 0-312-30953-8.
Price, Steven D.; Shiers, Jessie (2007). The Lyons Press Horseman's Dictionary (Revised ed.). Guilford, CT: Lyons Press. ISBN 978-1-59921-036-0.
Price, Steven D.; Spector, David L..; Gail Rentsch; Burn, Barbara B. (editors) (1998). The Whole Horse Catalog: Revised and Updated (Revised ed.). New York: Fireside. ISBN 0-684-83995-4.
Prince, Eleanor F. and Gaydell M. Collier (1974). Basic Horsemanship: English and Western. New York, NY: Doubleday. ISBN 0-385-06587-6. OCLC 873660.
Self, Margaret Cabell (2005). Riding Simplified. Kessinger Publishing. ISBN 1-4191-0087-4.
Sellnow, Les (2004). Happy Trails: Your Complete Guide to Fun and Safe Trail Riding. Eclipse Press. ISBN 1-58150-114-5. OCLC 56493380.
Smith, BP (1996). Large Animal Internal Medicine (Second ed.). St. Louis, MO: Mosby. ISBN 0-8151-7724-0. OCLC 33439780.
Sponenberg, D. Phillip (1996). "The Proliferation of Horse Breeds". Horses Through Time (First ed.). Boulder, CO: Roberts Rinehart Publishers. ISBN 1-57098-060-8. OCLC 36179575.
Thomas, Heather Smith (2003). Storey's Guide to Training Horses: Ground Work, Driving, Riding. North Adams, MA: Storey Publishing. ISBN 978-1-58017-467-1.
Thorson, Juli S. (2006). "Rugged Lark". In Martindale, Cathy and Kathy Swan (editors). Legends 7: Outstanding Quarter Horse Stallions and Mares. Colorado Springs, CO: Western Horseman. ISBN 0-911647-79-1.
Tozer, Basil (1908). The horse in history. London: Methuen. OCLC 2484673.
Vogel, Colin B.V.M (1995). The Complete Horse Care Manual. New York, NY: Dorling Kindersley Publishing, Inc.. ISBN 0-7894-0170-3. OCLC 32168476.
Wheeler, Eileen (2006). "Fence Planning". Horse Stable And Riding Arena Design. Armes, IA: Blackwell Publishing. ISBN 0-8138-2859-7. OCLC 224324847.
Whitaker, Julie; Whitelaw, Ian (2007). The Horse: A Miscellany of Equine Knowledge. New York: St. Martin's Press. ISBN 0-312-37108-X.

Wikimedia Commons has media related to: Equus caballus
Wikispecies has information related to: Equus caballus
Wikiquote has a collection of quotations related to: Horses
[show] v t e
Extant Perissodactyla (Odd-toed ungulates) species by suborder
[show] v t e
Equine

Categories: Domesticated animalsHorsesLivestockEquusAnimal-powered transportNational symbols of Burkina FasoNational symbols of LesothoNational symbols of MongoliaNational symbols of NigeriaNational symbols of TurkmenistanHerbivorous animalsSequenced genomesAnimals described in 1758Horse subspecies

قس عربی

الحصان حیوان ثدیی وحید الحافر، من الفصیلة الخیلیة، یستعمل للرکوب وللجر. وهی أنواع متعددة، تتفاوت فیما بینها تفاوتاً کبیراً فی الشکل والحجم والسرعة والقدرة على التحمل فمنها: الحصان العربی والحصان الإنجلیزی والحصان المهجن الأصیل بین العربی والإنجلیزی والمخصص لسباقات الأرض المنبسطة (بالإنجلیزیة: Flat Racing) الأشهر فی العالم والحصان البربری.
للخیول ألوان کثیرة، ومن أشهر ألوانه الکمیت والأشقر والأحمر والعسلی والأسود والأشهب. من صفات الجمال والمحاسن للخیول هو وجود الحجل لدیها (البیاض فوق الحافر)، وکذلک الغرة (البیاض فی الجبهة)، وسعة العینین والمنخارین واتساع الجبهة واستقامة الظهر وانتظام القوائم وتقوس الرقبة وقوة العضلات وضیق الخصر. یمتلک الحصان 32 زوجا من الصبغیات (الکروموزومات). فی حین یمتلک الإنسان 23 زوجا.
عرف الإنسان الحصان منذ العصر الحجری واعتمد المؤرخون على ظهوره وفترة تحدیدها بالنسبة للرسوم الصخریة التی سجلت صور للأحصنة. تم توافد الخیول من أسیا من قبل البدو حیث یعتقد بأنهم أول من أستأنسها ثم نقلوها إلى الصین فآسیا الصغرى وأوروبا وسوریة والبلاد العربیة ومصر، ومن الشعوب التی اشتهرت بذلک الجرمنت بلیبیا ویعتبر اقتناء الخیل والاهتمام بها فی الماضی مظهراً من مظاهر القوة والجاه والسلطان، وکان للخیل الدور الهام فی حیاة العرب. و لکن لم یکن ترویض الحصان لدى الإنسان القدیم ممکناً حتى تمکن من ابتکار بعض الأدوات ومنها أدوات الصید. .
محتویات [اعرض]
[عدل]الحصان العربی



وثیقة مصریة من القرن الخامس العشر عن تشریح جسم الحصان
یُعد الحصان العربی من أعرق سلالات الخیول فی العالم وأغلاها ثمناً، ویرجع ذلک إلى عنایة العرب بسلالات خیولهم الممتازة والمحافظة على أنسابها، مما جعلها أفضل الخیول الموجودة الآن فی العالم، وأجودها على الإطلاق. فهی تجمع بین جمال الهیئة، وتناسب الأعضاء، ورشاقة الحرکة، وسرعة العدو من جهة، وحدة الذکاء، والمقدرة العالیة على التّکیُف فالحصان العربی الاصیل یعتبر من أقدم الجیاد على الإطلاق بدمه الاصیل، بل إن الحقائق التاریخیة تشیر إلى أن بلاد العرب لم تعرف الا سلالة واحدة من الخیل الاصیل استخدمت لغرضین أثنین هما الحرب والسباقات. یمتاز الحصان العربی بصفات الجمال والشجاعة وله خمس عائلات عرفت عند العرب کل عائلة تمتاز بصفة تمیزت بها عن الغیر وتجتمع کل العائلات الخمس فی صفة موحدة وهی ان قدرة حمل الأکسجین فی کریات الدم لدیه أکثر من غیرة من الخیول الأخرى. وکما عرف عنه حدة الذکاء ومعرفة صاحبه وحفاظه على سلامته، وقد أعجب الأوروبیین بالحصان العربی عندما رأوه فی الحملات الصلیبیة لجماله ورشاقته وخفة حرکته مما یزید من مهارة المحارب فوقه وحرص القادة على اقتنائه ومن ثم تم تهجینه مع خیول أوروبا نتج عنه خیول السباق التی نراها الیوم، ومن الملاحظ على خیول السباق سرعة اصابتها فی أوتار القوائم، وعند الأمهار تحت سن الخمس سنوات حدوث التهاب وکسور میکروسکوبیة فی الجهة الامامیة لعظمة الساق الامامیة (عظمة المدفع) والمتعارف علیه بالشرشرة (شور شن) وأصلها (Sore Shin)، مع قلة الاصابات فی الخیول الأصیلة التی لم تهجن.
[عدل]معنى الأصاله

وتعتبر الاصالة للخیل إحدى أهم الخصائص التی یبحث عنها وتعود الاصالة فی الخیل إلى أن میلادها تم من سلالة أصلیة دون الاختلاط بدماء هجینة..إضافة إلى ضرورة وجود السلالة بصفة مستمرة.وحسب رأی المؤرخین فأن الخیل العربیة الاصیلة هی الخیل ذات السلالة الاصیلة الوحیدة للخیول العربیة.ای ان خیول السلالات الأخرى تسمى خیول (مؤصلة) ولیست خیول أصیلة ذات دماء نقیة، فالحصان العربی الأصیل تم تهجینه لإعطاء أنواع أخرى لکل جمیع الأنواع تسمى هجینة وکلمة أصیل یعتقد البعض انها تطلق على الخیل العربیة فقط وهی تطلق على جمیع الخیول التی تحتفظ بصفات سلالتها دون مخالطة، سواء کانت عربیة أو اوروبیه أو غیره. ومن سلالات الخیل المصریة والکردیة وخیول هضبة الاناضول والمنغولیة وغیرها الکثیر.
[عدل]خصائص الخیول الأصیلة

[عدل]شکله الخارجى
الرأس: إنه أول ما یلفت النظر فی الحصان، وهو مؤشر مهم على أصالته، على مزاجه وصفاته. إن الانطباع الأول الذی یأخذه المشاهد عن رأس الحصان وحجمه الإجمالی، وشکله، ونعومة جلده، وشفافیته. فإذا کان الرأس صغیراً بعض الشیء، ناعم الجلد، خالیاً من الوبر عند العینین والفم، وإذا کانت العینان کبیرتان صافیتان، والأذنان صغیرتان، نستطیع القول إن هذا الحصان من عرق أصیل، لأن هذه الصفات تدل على أصالة العروق ونقاء دمها. وقد نصادف أحیاناً عروقاً على درجة کبیرة من الأصالة، ولا تتمتع بهذه الأوصاف کاملة، کأن یکون الرأس کبیراً فی الوقت نفسه التی تدل فیه ملامحه وأعضاؤه على الأصالة. وقد یکون صغیراً وفی الوقت نفسه غیر أصیل. ولکن الرأس الصغیر هو المفضل غالباً، وخاصةً عند الذین یعشقون رکوب الخیل.
العنق: العنق هو العضو الذی یصل الرأس بالجذع، ویحکم على عنق الحصان من خلال طولها، وسمانة عضلاتها، وشکلها، وطریقة اتصالها بالجذع. إن شکل العنق یؤثر تأثیرا مباشراً على عملیة القیادة، فإذا کانت تشبه عنق الأیل، أصبح بإمکانه التخلص من تأثیر اللجام علیه، فیصبح بالتالی، صعب الانقیاد، فلا ینصاع لأوامر قائده، وخاصة إذا کان ذا طبع عصبی، وهذه الأمور تفقده الکثیر من قیمته. أما إذا کانت عنقه طویلة، فإنه یکون طائعاً فی الانقیاد، والعنق الطویلة لا تزعج راکبی الأحصنة عند العدو السریع. للعنق أهمیة کبیرة فی جسم الجواد، فعلى طولها وقصرها تتوقف حرکته، ویعرف عتقه أو هجنته، وللعنق تأثیر کبیر على میکانیکیة الحرکة عند الحصان، کما لها تأثیر کبیر على توازنه أثناء عدوه، فالعنق الطویلة تساعد الخیول على العدو السریع ولذلک نرى أن خیول السباق جمیعها تتمتع عادة بعنق طویلة على شیء من النحافة.
الجذع: الجذع هو الأهم بالنسبة إلى الحصان، فعلیه تتوقف قوة الحصان، وسرعته، ومقدار صبره وأفضله ما کان أملس الجلد، ناعمه، قوی العضلات، عالی المتن، مشرف الغارب، خالیاً من الدهن، متناسق الأعضاء، جمیل الشکل، واسع القفص الصدری، متوسط الحجم، علماً أن وزن الحصان العربی الأصیل یتراوح بین 350 و 400 کیلو جرام، وأن قامته تتراوح بین 1.40 متر و 1.60 متر، لکن القامة الغالبة تتراوح بین 1.45 متر و 1.50 متر.
ویتکون الجذع من الصدر، المنکبان، الغارب أو الکاهل أو الحارک، المحزم، الظهر أو الصهوة أو المتن، الأضلاع، البطن، القطاة، والغرابان.
القائمتان الأمامیتان: تتألف کل قائمة من قائمتی الحصان الأمامیتین من الکتف، العضد، المرفق، الساعد، الرکبة، الوظیف، الحوشب، الرسغ، وأخیرا الحافر.
القاتمتین الخلفیتین: إن القائمتین الخلفیتین للحصان تشکلان مع الردف مصدراَ للحرکة، وعلیها تتوقف قوة الاندفاع. ونمیز فیها الحجبات، الألیتین، المجر، الفرج، الورکین، الفخذین، العرقوبین، الساقین أو الوظیفین، الحوشبین أو الرمانتین، الإکلیلین، الثنن، الرسغین، والحافرین.
[عدل]غذاؤه
یتغذى الحصان عادة على الحشائش، وأمعائه الغلیظة تحورت لهضم الأعلاف.. إن الاحتیاج الیومی الطبیعی من الغذاء له حوالی 1 کلغم (2 باوند) من الغذاء الجاف لکل 50 کلغم (100 باوند) من وزن الجسم، ویمکن أن تکون بکاملها من التبن أو الحشائش وذلک للخیول البالغة منها، ولمزید من الطاقة لخیول السباق أو التی تقوم بأعمال جرّ أو حرث أو لنمو الصغار فیتم حساب 0.5 کلغم لکل 50 کلغم من وزن الجسم من الحبوب کجزء من العلیقة.
[عدل]مشیته
إن المشیات المعروفة للحصان أربعة وهی : • المشی (Walk) : وهو المشی العادی. • الخبب (Trot) : وهی نقل القوائم الیمنى معاً تارة والیسرى معاً تارة أخرى. • العدو (Pace) : وهو العدو بانتظام. • العدو السریع (Gallop) : وهو الجری السریع.
[عدل]أماکن عیشه
تعیش الأحصنة فی مساکن مختلفة ومتنوعة تتراوح من المناطق الاستوائیّة إلى الغابات إلى الحقول والسهول. وبما أن الأحصنة محبوبة من طرف المربین فهی منتشرة فی جمیع القارات والبلدان.
[عدل]میزات الحصان العربی الاصیل



الحصان العربی من أجود وأسرع أنواع الخیول، وقد تم تهجینه فی أوروبا وبکثرة.
یمتاز الحصان العربی بالجمال الفائق الذی یمیزه عن بقیة الخیول فی العالم. فمن الصفات الجمیلة فی الحصان العربی انه یمتاز بوجه صغیر جمیل وعینین واسعتین واذنین صغیرتین وتقعر خفیف فی الوجه مما یضفی علیه نوع من الجمال الوحشی فی بعض الأحیان وکذلک یتمیز الحصان العربی بکبر حجم الصدر الذی ان دل علی شیء فانما یدل علی کبر حجم رئة الحصان العربی والتی تؤهله للقیام بالأعمال الشاقة وتفرده فی سباقات الخیل للمسافات الطویلة (الماراثون). ویتمیز أیضا الحصان العربی بوجود تقعر خفیف فی منطقة الظهر والتی تعتبر من محاسن الحصان العربی. وتتمیز ارجل الحصان العربی بالقوة والمتانة وهی التی تؤهله للقیام باعمال شاقة سواء فی الحرب أو السباق.
ان یکون حافره مقعر وان یکن البیاض الذی فی ساقه لا یتعدى الرکبة وان تکون اذناه منتصبتان وان یکون ظهره مقعرة، واهم شی ان لا تکون ضلوعه بارزة ویتمیز الخیل العربی عن غیره بان منبت الشعر عند ذیله قصیر وان یکون الذیل مبتعد عن الفخدین فی قوائم الخیل العربی الخلفیه منطقة بارزه تسمى الابرة یجب أن تکون متوازیة مع مؤخرة الخیل.
فی الفترات الأولى استخدم الحصان للحرب والمباهاة والتفاخر. ظهر الحصان فی أفریقیا مع غزو الهکسوس لمصر فی حوالی القرن الـ 15 قبل المیلاد وذلک لجر العجلات الخفیفة، ولم یستخدم الحصان فی أعمال المزارع والجر إلا فی القرن الـ 19. وکان فی البدایة یرکب عاری الظهر ولم یستخدم السرج ولا اللجام حیث لم یکن قد اکتشف ذلک، وأول ما أستخدمت کان مع الحصان العربی الأصیل.
لم یفقد الحصان منزلته مع التقدم الحضاری الحاصل بل فی الواقع زاد الاهتمام به وخصوصا الخیول الأصیلة فلها الأسطبلات الراقیة والاستعراضات والسباقات والأطباء البیطریین الذین یعتنون ویشرفون علیها ویضمنون راحتها.
[عدل]من أسماء الخیل فی القرآن الکریم

العادیات: قال تعالى: ﴿وَالْعَادِیَاتِ ضَبْحاً ﴾ [ العادیات: 1].
الموریات: قال تعالى: ﴿ فَالْمُورِیَاتِ قَدْحاً﴾[ العادیات: 2].
الصافنات قال تعالى : (إذ عُرض علیه بالعشی الصافنات الجیاد﴾ [ ص: 31].
الجیاد: قال تعالى ﴿ الصَّافِنَاتُ الْجِیَادُ ﴾[ ص: من الآیة 31].
الخیر: قال تعالى ﴿ فَقَالَ إِنِّی أَحْبَبْتُ حُبَّ الْخَیْرِ عَن ذِکْرِ رَبِّی حَتَّى تَوَارَتْ بِالْحِجَابِ ﴾ [ ص: 32].
[عدل]انظر أیضاً

إجهاض الخیل
الدورة الجنسیة فی الأفراس
الفحوصات التناسلیة الداخلیة فی الأفراس
[عدل]وصلات خارجیة

منتدی الحصان
تدوینة شاملة عن الحصان
ابحث عن حصان فی
ویکاموس، القاموس الحر.
هناک المزید من الصور والملفات فی ویکیمیدیا کومنز حول: حصان
[أظهر]ع • ن • ت
أنواع مفردات الأصابع (وتریات الأصابع) الحالیة وفقا لطبقاتها
[أظهر]ع • ن • ت
أنواع وهجائن جنس الحصان، الباقیة و المنقرضة
تصنیفات: حیوانات ألیفةالنقل بواسطة الحیواناتتربیة الحیوانحیوانات عاشبةحیوانات وصفت فی 1758تسلسل الجینومأحصنةخیل

قس ترکی آذری

Ev atı, əhli at (lat. Equus ferus caballus) - təkdırnaqlılar dəstəsinin atlar fəsiləsinin atlar cinsinin vəhşi at növündən heyvan. Bədən quruluşu Eşşək və Çol eşşəyınə çox yaxındır.
Mündəricat [göstər]
[redaktə]Ümumi məlumat

İngiltərə nin Exeter Universiteti nin arxeoloqları Qazaxıstanın şimalında dünyanın ən qədim at ferması sayıla bilən qəsəbə aşkar ediblər.
Qədim Botay mədəniyyəti ilə əlaqələndirilən həmin qəsəbədə at sümükləri və madyan südü izləri daşıyan qab-qacaq tapılıb ki, bu da alimləri belə düşünməyə vadar edir ki, insanlar atı indiyədək hesab olunandan daha qədim dövrlərdə əhliləşdirməyə başlayıb.
Belə ki, alimlərə görə, Qazaxıstanda tunc dövründən də qabaq - bizim eradan 3500 il əvvəl insanlar at sürüblərmiş.
Müqayisə üçün qeyd edək ki, Avropada atın 1500 il bundan əvvəl əhliləşdirilməyə başlanıb. Atlar bəşəriyyət tarixində nəqliyyat vasitəsi kimi, kənd təsərrüfatında, eləcə də müharibələr zamanı mühüm rol oynayıb.
Arxeoloqlar atların əhilləşdirilməsi prosesinin qədim Orta Asiyadan başlandığını çoxdan güman edirdilər, lakin indiyə qədər onların buna dair kifayət qədər dəlilləri yox idi.[1]
[redaktə]At nəqliyyat vasitəsi kimi

Min illiklər boyu öz dövrunun ən surətli və ən rahat minik nəqliyyatı vasitəsi at olmuşdur. Bəzi tədqiqatçılar atdan nəqliyyatda istifadə edilməsini e.ə. IV minilliyin axırlarına, yuk və qoşqu heyvanı kimi istifadə olunmasını isə e.ə. III minilliyin sonu - II minilliyin əvvəllərinə aid edirlər.
Atın əhilləşdirildiyi ən qədim bölgələrdən biri də Cənubi Qafqaz olmuşdur. Azərbaycanda atdan minik vasitəsi kimi istifadə edilməsini e.ə.II, xususilə I minilliyə aid edilən arxeoloji qazıntılar: at sumukləri, qoşqu ləvazimatları və at bəzkləri də təsdiq edir. Eramızın ilk əsrlərində Azərbaycanda atı, əsaəsən minik vasitəsi kimi saxladıqlarından, məhz bu vaxtdan atcılıq daha guclu inkişafa başlamışdır.
İlk sinifli cəmiyyət yarandıqdan sonar atdan hərbi məqsədlər ucun istifadə olunmuşdur. Aşşur və Urartu mixi yazılarında bu haqda məlumatlara rast gəlinir.
İnkişaf etmiş orta əsrlərdən başlayaraq kənd təsərrufatı, sənətkarlıq və ticarətin inkişafı Azərbaycanda minik və yuk nəqliyyatına ehtiyacı daha da artırmışdı. Rusiya, İran, Hindistan, Türkiyə, İtaliya və başqa olkələrə neft, duz, ipək ixracı genişlənmişdi.
Ən vacib karvan yolları Azərbaycandan kecdiyinə gorə buraya coxlu tacirlər gəlirdilər. XVII əsrdə Azərbaycanda olan ingilis taciri Antoni Cenkinson qeyd edirdi ki, təkcə osmanlılar hər dəfə buradan 400-500 at yuku ipək aparırdılar. Holland dənizcisi Yan Streys yazırdı ki, Dərbəndlə Şamaxı arasında hərəkət edən karvanın tərkibində 1800 at, xeyli dəvə, ulaq və başqa yuk heyvanları var idi.
X IX-XX əsrin əvvəllərində Azərbaycanda atdan istifadə edilməsi daha da mutəşşəkil olmuşdur. Bu dovrdə Azərbaycanda Qarabağ atı, Qazax atı, Şirvan atı və Quba Yorğası məşhur idi.
48 sinonim adı var[2]





















[redaktə]Mənbə

↑ http://www.bbc.co.uk/azeri/news/story/2009/03/090306_at.shtml
↑ http://www.bucknell.edu/msw3/browse.asp?id=14100016
[redaktə]Xarici keçidlər

[redaktə]Həmçinin bax

Heyvanlar ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Etdiziniz redaktələri mənbə və istinadlarla əsaslandırmağı unutmayın.
[göstər]
g • m • r
Əhliləşdirilmiş heyvanlar
[gizlə]
g • m • r
Nəqliyyat vasitələri
Quru nəqliyyatı At, Ulaq, Qatır, Öküz, Dəvə, Araba, Fayton, Avtomobil, Şərəban, Qazalaq, Prilotka, Dilican, Kareta, Kəcavə
Su nəqliyyatı Sal, Bərə, Qayıq, Kələk, Kolaz, Pələ, Şxun, Barj, Sandal, Kirjim, Gəmi
Hava nəqliyyatı Təyyarə, Helikopter, Hava şarı
Dəmir yolu nəqliyyatı Konka, Tramvay, Qatar, Lokomotiv,
Sadə yük nəqliyyatları Əl sürütməsi, Sürütmə, Torba, Şələ, Bağlama, Xurcun, Heybə, Səbət, Xərək
Kateqoriyalar: Əlifba sırasına görə heyvanlarHeyvan qaralamalarıMəməlilər

قس ترکی استانبولی

At, Atgiller (Equidae) familyasına dahil otçul bir memeli hayvan. Evcilleri olduğu gibi, Amerikan bozkırlarında “Mustang” ve Altay dağlarının her iki yanındaki açık arazilerde “Prezevalski” denen yabani atlar sürüler halinde yaşar. En meşhur at türleri Arap, İngiliz, Ahal Teke ve Midillidir. Midilli atları koç iriliğindedir.
Konu başlıkları [göster]
Özellikleri [değiştir]

Tek tırnaklılar takımının, Atgiller familyasından bir memelidir. Erkeğine aygır, dişisine kısrak, yavrusuna tay, yumurtaları çıkarılmış, iğdiş edilmiş olana da beygir denir. Küçük başlı ve kısa kulaklıdır. Yelesi ve kuyruk ucu uzun kıllıdır. Ömrü 20 ila 30 sene civarındadır. Arapça da binek ve yük hayvanı olan ata; dabbe, matiyye, Farsçada semend, tusen denir. Firdevsinin Şehname efsanelerinde adı geçen çil ata da rahş (رخش) denir. Hepsi otla beslenir. Geviş getirmezler. Memeleri kasık bölgesinde arka ayaklarına yakındır. Üçüncü parmakları geniş bir tırnakla çevrilmiş olup “ toynak” adını alır. Bunun üzerine basarak yürürler.
İnsanlara hizmet eden hayvanların en kabiliyetlilerindendir. İnsanların, harp meydanlarında, izinsiz gösteri kontrolünde, yük taşımada, yarış, cirit, çit atlama ve av sporlarında yardımcısıdır. Silah gürültüsüne ve bando sesine rahatlıkla alışır. Atlar aynı zamanda dizlerini kilitleyebilir. At, cesur ve atılgan olduğu gibi sahibine son derece itaatkardır. Sahibi dilerse dolu dizgin, dörtnala koşar, isterse aheste yürür, isterse durur. Her durumda sahibini memnun etmeye dikkat eder. Yorgunluğa bakmaksızın kendini çatlatmak pahasına da olsa olanca gayret ve kuvvetini itaat uğruna sarf eder.
Atlar ayakta uyurlar ve uyurken yere hiç düşmezler; zira bacak kemiklerinin kilitlenebilme özelliği vardır. Fakat eğer kendilerini güvende hissederlerse yatabilirler ve yatmaları daha sağlıklıdır. [kaynak belirtilmeli]
Irklar [değiştir]



Türkiye'de yetiştirilen bir İngiliz yarış atı
Evcil atlar: Bazı bilim adamlarına göre atı ilk evcilleştiren topluluğun İskitler olduğu söylenmektedir. Tahminen 5500 seneden beri insanlara hizmet etmektedir. Bugünkü modern atların Asya yaban atından türediği şüphelidir. Bazı zoologlar Avrupa yaban atından türediğini ileri sürmektedirler. Evcilleştirilmiş atların birçok soyları vardır. Bugün küçük Midilli atları ile Safkan Arap atlarının soy kütüğü kesin olarak bilinmemektedir.
Atlar 20-30 sene yaşar, bazı kısraklar 15 yaşına kadar doğurur. On bir ay gebe kalır ve bir yavru doğururlar. Yavrunun gözleri açık olarak doğar ve birkaç dakika sonra ayağa kalkarak annesini takibe başlar. Yük çekme ve taşıma atları, kalın bacaklı, iri cüsselidir. Binek ve yarış atları ince uzun bacaklıdır. Atlar arasında haset yok ise de, birbirlerine gıpta etmek huyları vardır. Bu da yarışta, hendek ve çit atlamada kendini gösterir. Birbirlerine imrenerek daha hızlı koşup öne geçmek isterler. Saatte 60-70 km hızla koşanları vardır.
Erkek eşek ile kısrak (dişi at) çiftleştirilirse katır elde edilir. Aygır (erkek at) ile dişi eşeğin (kancık) birleşmesinden de bardo ya da ester denen katır çeşidi elde edilir. Her iki melez de üremezler. Katır, bardodan daha dayanıklıdır. Ayakları kırılırsa bir daha iyileşmez.
Arap atı: Çok dayanıklı mükemmel bir binek ve yarış atıdır. Arabistan’a geçen Orta Asya ve Anadolu Türk atlarından türemiştir. İngiliz atlarından daha dayanıklı olup, 24-28 saat hiç su içmeden yol alabilir.
İngiliz atı: İyi bir binek ve yarış atıdır. Özellikle yarış için yetiştirilir. Arap aygırı ile İngiliz yerli kısraklarının çiftleştirilmesinden türetilmiş bir soydur. Arap atından daha uzun bacaklıdır.
Midilli atı: Küçük, sakin ve dayanıklı bir at çeşididir. Keçi veya koç iriliğindedir. Çocuklar için iyi bir binek hayvanıdır. Hafif gezinti arabalarına koşulduğu gibi maden ocaklarında da istifade edilir. Shetland, İzlanda ve Norveç midillileri meşhurdur.
Çin atı: Bacakları İngiliz atından daha kısa ve Arap atından daha uzundur. Bu sebeple yarışlar için uygun değildir, çünkü kısa mesafelerde çok yüksek hızlara çıkamamaktadır. Fakat bacaklarının uzunluğu sayesinde çok uzun mesafelerde ortalama bir attan daha fazla yol kat eder, daha dayanıklıdır. Bu da Çin atlarını tarih boyunca Orta Asya kavimleri tarafından tercih edilen bir tür haline getirmiştir. Yarışlar için uygun atlar olmadıkları için türleri tükenme tehlikesi altındadır.[1]
Bugün Amerikan bozkırlarında yaşayan Mustang adı ile anılan vahşi atlar, İspanyolların Amerika’ya götürdükleri ehli atlardan kaçanlardan yabanileşenlerdir. Az yiyecekle yetinip, her türlü iklim şartlarına dayanırlar.
Tarpan adıyla anılan Avrupa yaban atının (E. caballus gmelini) 1876’dan beri nesli tükendi. Bugün eski dünyada hala neslini devam ettiren yalnız bir yaban atı türü vardır. Bu at Orta Asya Moğolistan’ının soğuk ve ıssız ovalarında yaşar. Asya yaban atı veya Prezevalski dendiği gibi Moğolistan yaban atı da denir. Altay dağlarının her iki yanında yaşar. Siyah kısa ve dik yeleleri ile, ağır ve iri başları, küçük kulakları, uzun kıllı kuyrukları ile evcil atlardan farklılık gösterirler. Renkleri kırmızımtrak kahverengi olup çekici bir görünüşleri vardır. Burun kısımları beyazdır. Kışın kılları uzar ve böylece soğuktan korunurlar.
Atın rengi (don) [değiştir]

Atın rengine don adı verilir. Başlıca at donları yağız (kara), al (kızıl-kahve, kırmızıya çalan at kestanesi rengi), beyaz, doru (gövde kahverengi, yele, kuyruk ve ayakların uçları kara), kula (gövde koyu sarı, yele, kuyruk ve ayakların uçları kara), kır (koyu kıllarla karışık ak), boz (al don üzerine ak kıllar) ve ahreçtir (kıllar beyaz ve kırmızı, yele ile kuyruk siyah). Bu renkler de kendi aralarında çeşitli gruplara ayrılır (kuzguni yağız, donuk yağız, kirli yağız vb.). [2]
At'ın tarihçesi [değiştir]

Avrupa, Asya, Avustralya ve Amerika’daki geniş bozkırlarda hâlâ vahşi at sürüleri (mustang) yaşamaktadır. Evcil atlar haralarda yetiştirilir. İstanbul'un ilk Arap Atı harası 1865’te Aziziye’de kuruldu. Türkiye'de ilk modern harası ise 1923’te açılan Karacabey harasıdır.
Resim galerisi [değiştir]


Safkan bir Arap atı



Küheylan alt türünde bir Arap atı



Utah'da bir Mustang sürüsü



Prezewalsky

Kaynakça [değiştir]

^ Olsen, Sandra L. (1996). "Horse Hunters of the Ice Age". Horses Through Time (First ed.). Boulder, CO: Roberts Rinehart Publishers. ISBN 1-57098-060-8. OCLC 36179575.
^ Tutel, Eser At ve Atçılık 1998 İstanbul ISBN 975-470-651-4
Ayrıca bakınız [değiştir]

Türk Mitolojisinde At
Dış bağlantılar [değiştir]

A discussion of Natural Horsemanship - the humane approach to horse training
Article on slaughter of horses for meat
Breeding and reintroduction program of the Przewalski's horse at Zoo Hellabrunn Munich
Breeds of horses - Encyclopaedic dictionary from Oklahoma State University
Primal Nature Essay: The Przewalski Horse
EquestrianMag.com The online magazine for Horse Enthusiasts.
Equine Online- Equestrian articles including buying, selling & riding horses in UK & France
Equine World UK
Horse Breeds
Horse Coat Color Genetics
Horse Diseases - Information about common horse diseases
Horse Forums - Equestrian community dedicated to all aspects of riding and horsemanship
Guidelines for feeding horses - Informative guide to feeding horses
"International Museum of the Horse" for a brief overview of horse history from 55 million B.C. to present
WebPony Horseworld Connection - Horse Search Engine, horse news and message board
New insight into horse evolution
Tapestry Institute's Horse-Human Relationship Program - Research on and education about the horse-human relationship
Bureau of Land Management National Wild Horse and Burro Program - Wild Horse and Burro Adoption
Kategori: Atlar

قس روسی

Домашняя лошадь (лат. Equus ferus caballus) — животное семейства непарнокопытных, одомашненный и единственный сохранившийся подвид дикой лошади (Equus ferus), вымершей в дикой природе, за исключением небольшой популяции лошади Пржевальского. Широко используется человеком вплоть до настоящего времени.
Содержание [показать]
[править]Общие сведения

Основная статья: Лошади
Лошади (Equus) в широком смысле слова — единственный ныне живущий род семейства лошадиных, или непарнокопытных (Equidae s. Solidungula), отряда непарнокопытных (Perissodactyla). Как показывает второе название семейства, наиболее характерную особенность его составляют ноги, имеющие только один вполне развитый и одетый копытом палец. Череп вытянут и отличается относительно длинной лицевой частью. Долгое время лошади были в числе экономически наиболее важных для человека домашних животных, однако их важность упала в связи с развитием механизации. Самец лошади называется жеребцом, или (в просторечии) конём. Самка — кобылой. Кастрированный жеребец называется мерином. Детёныш лошади — жеребёнком.
Лошадь — житель больших, открытых пространств степей или прерий, спасающаяся в случае опасности при помощи бегства.
Наука, изучающая лошадей, называется иппологией.
Жильё одомашненной лошади называется конюшня.
[править]Происхождение и история одомашнивания

Основная статья: Одомашнивание лошади


Скелет лошади.
Предком домашней лошади является не лошадь Пржевальского, как считалось раньше, а вымерший вид дикой лошади — тарпан.
Предполагается, что впервые лошадь была приручена древними людьми в Южном Предуралье на стоянках Муллино и Давлеканово (территория Башкортостана). Там же были найдены самые древние останки лошади, которые датируются рубежом VII—VI тыс. до н. э. В степях Евразии лошади были одомашнены за много тысяч лет до того, как они попали на юг, на территории распространения древнейших ближневосточных цивилизаций. До раскопок в Муллино предполагалось, что самая древняя лошадь была одомашнена в степях Украины.[1]
С августа 2011 года, на первенство в деле одомашнивания лошади претендует археологическая культура Аль-Магар (Al-Magar), недавно обнаруженная в Саудовской Аравии. Остатки лошадей, бюст (скульптура) лошади, наконечники стрел, каменные приспособления и инструменты для изготовления нитей и тканей, ступы и пестики для размалывания зёрен, обнаруженные в рамках этой скульптуры ярко свидетельствует о ремесле древних тесно связанном с лошадьми. Радиоуглеродный анализ указанных находок показал, что им никак не меньше 9000 лет[2][3][4].


Лошадь в казахстанской степи.
Лошади с особой полнотой изучены на ископаемых остатках в третичных отложениях Америки. В течение этого периода Америка была населена разнообразными млекопитающими, похожими на лошадь, но все они вымерли до открытия Америки европейцами. Первоначальные, ещё не найденные прародители лошади, по Маршу, имели по 5 пальцев на передних и задних ногах. Древнейший известный прародитель лошади, Eohippus из нижнего эоцена, был величиной с лисицу и имел на передних ногах по 4 хорошо развитых пальца и зачатку 5, на задних по 3. Выше в эоцене находятся остатки Orohippus такой же величины, но с 4 пальцами на передних ногах и 3 на задних. В верхнем эоцене встречается Epihippus с такими же ногами, но отличающийся по зубам. На границе миоцена найден Mesohippus, величиной с овцу, с 3 развитыми и 1 зачаточным пальцем на передних и 3 на задних ногах, несколько выше Miohippus, или Anchitherium, у которого грифельная косточка 5-го, или наружного, пальца уменьшилась до короткого зачатка. В плиоцене изобиловал Protohippus, или Hipparion, величиной с осла, с 3 пальцами на передних и задних ногах, а ещё выше, в плиоцене, появляется близкий родственник современной лошади, род Pliohippus с 1 развитым пальцем, а ещё выше — настоящие лошади (Equus), величиной с современных, которые и заканчивают эту серию.
Ископаемые остатки форм, считаемых за прародителей лошади или принадлежавших к близким к ним боковым ветвям (так некоторые исследователи рассматривают гиппариона), известны и в других частях света.
Довольно часто у домашних лошадей встречаются уклонения, приближающие их к диким представителям семейства. Чаще всего уклонения эти, рассматриваемые как атавизм (то есть возвращение к признакам предков), касаются цвета шерсти; сюда относится, например, появление у лошадей светлой масти темной полосы вдоль спины, иногда с несколькими полосами на плечах. Некоторые считают за атавистическое явление и масть в яблоках, рассматривая крапины как остатки полосатости. Встречаются изредка более резкие и поразительные случаи атавизма — именно полидиктализм, то есть появление 1 или более лишних пальцев; по Маршу, чаще всего встречается 2-й (внутренний) палец с вполне развитыми пястными или плюсневыми костями, вполне развитыми суставами пальца и копытом, которое, однако, редко касается земли. В случае развития 2 лишних пальцев по бокам среднего нога получает сходство с ногой гиппариона.
[править]Распространение

Насколько известно, в отдельных регионах лошадь встречается в диком состоянии. Домашние распространены по всем странам во множестве пород, сильно различающихся по величине, сложению, форме головы, цвету и т. д. и местами одичали. В Европе дикие или одичавшие лошади — тарпаны — водились ещё в первой половине прошлого столетия. Одичавших лошадей встречал также Пржевальский в провинции Гань-су.


Лошадь в Воронежской области
Замечательна лёгкость, с которой лошади, предоставленные самим себе, при сколько-нибудь благоприятных условиях возвращаются в дикое состояние и начинают вести образ жизни, ничем не отличающийся от образа жизни диких представителей семейства. Одичавших лошадей пампасов Южной Америки называют цимарронами. В Парагвае одичавшие лошади не живут, как полагают, из-за одной мухи, кладущей яйца в незаживший пупок новорожденных жеребят, от чего последние гибнут; домашние же живут в полудиком состоянии (мустанги), большими табунами, состоящими из маленьких групп (1 жеребец и 12-18 кобыл). Одичалые лошади населяют далее на север Льяносы. То же в меньших размерах наблюдалось в Мексике и на Фолклендских островах (здесь лошади под влиянием более сурового климата измельчали).
[править]Описание



Лошади на горе Биандитц, Испания
Голова лошади — вытянутая, сухая, с большими живыми глазами, широкими ноздрями и большими или средней величины заострёнными и весьма подвижными ушами. У домашней лошади уши умеренной величины (гораздо меньше половины головы), грива длинная, свешивающаяся, шея длинная мускулистая, туловище округленное, хвост покрыт длинными волосами от основания; цвет (масть) чрезвычайно различен: чёрный, бурый, рыжий, чалый, белый, серый, часто с белыми пятнами на голове и ногах; в виде исключения встречаются полосы на плечах, спине и ногах. Ноги высокие, умеренной толщины, стройные; первого и пятого пальца нет вовсе, от 2 и 4 существуют лишь зачатки (рудименты) в виде палочкообразных костей пясти и плюсны (так наз. грифельных), прилегающих к толстой пястной или плюсневой кости сильно развитого среднего пальца; копыто одевает лишь конец среднего пальца (на них и покоится поэтому вся тяжесть тела); на внутренней стороне запястий и пяток находятся роговые мозолистые утолщения, шишки (роговые места находятся также позади места сочленения пальца с вышележащими частями). Желудок простой, желчного пузыря нет, слепая кишка сильно развита. Яички заключены в мошонке. Матка двурогая, послед диффузный. Мозг относительно мал, и полушария большого мозга (покрытые извилинами) не прикрывают мозжечка. Умственные способности, тем не менее, развиты довольно высоко.
Из чувств лучше всего развит слух, затем зрение и, наконец, обоняние. Относящиеся сюда дикие животные живут табунами, обыкновенно небольшими, из нескольких самок под предводительством самца, преимущественно в степных местностях, отличаются большой быстротой и осторожностью.
Лошадь имеет на теле волосы различной длины: короткие густые — покровные (шерсть), длинные волосы чёлки, гривы и хвоста — защитные и длинные редкие волосы возле губ, ноздрей и глаз — осязательные. Цвет этих волос определяет масть. К старости лошади, как и люди, седеют. Изменяется интенсивность цвета волосяного покрова и по временам года: зимой светлее, летом темнее.
Лошадь достигает в среднем возраста 25-30 лет, среди некоторых пород пони встречаются животные, доживающие до 40 лет. Максимально достоверно известный рекорд долгожительства среди лошадей — 62 года. Столько прожил конь по кличке Олд Билли. Он родился в 1760 году в графстве Ланкашир от кливлендской гнедой кобылы и жеребца восточного происхождения. До 1819 буксировал баржи, затем был переведён на ферму в Лачфорде, находясь на которой он пал 27 ноября 1822 года. Череп Олд Билли хранится в Манчестерском музее.


Лошадь породы шайр
Рост лошадей зависит от породы, от питания и особенностей ухода. Чем лучше питание и уход, тем крупнее становятся лошади. В общей массе домашние лошади имеют рост от 150 до 175 см, пони от 120 до 150 см. Однако в разных странах к пони причисляют лошадей с различным ростом в холке. Например, в США пони считается любая лошадь, чей рост в холке ниже 142 см. В Великобритании некоторые породы пони имеют рост в холке до 152 см. Самыми крупными среди лошадей считаются английские тяжеловозы породы шайр. Их рост составляет от 175 до 190 см. Самым тяжёлым был жеребец породы бельгийский тяжеловоз Бруклин Сюприм 1928 года рождения. При росте в 198 см он весил 1440 кг.
Самыми маленькими являются выведенные в Аргентине лошади породы фалабелла, представители которой вырастают до 70-76 см. Самым маленьким среди них считается жеребец Литтл Пампкин (Тыковка). Рост его составлял 35,5 см, а вес 9,07 кг.
Средний вес у пони составляет 100—200 кг. Крупные верховые и легкоупряжные лошади весят в среднем 400—600 кг. Тяжеловозные породы достигают веса в 700—900 кг. Самыми тяжёлыми лошадьми являются шайры — свыше 1400 кг
Рассчитать вес лошади можно по формуле А. Моторина: вес (кг) = обхват груди (см)× 6 — 620. Эта формула больше подходит для расчёта веса полукровных, спортивных и легкоупряжных лошадей.
[править]Среда обитания
Лошади степных пород пасутся круглый год в степи и только в редких случаях подкармливаются сеном. Суровые зимы, бураны и в особенности гололедица, нередкая в степях, сильно мешают лошадям добывать корм из-под снега. При таких условиях животные к концу зимы превращаются в настоящие скелеты, а многие из них, особенно молодые, и гибнут. В течение лета опять нагуливают себе тело, и нередко даже матки имеют вид откормленных.
[править]Питание


Галоп
Лошадь причисляется к травоядным животным. На пастбище она съедает от 25 до 100 кг травы в сутки. В зависимости от возраста и живой массы лошадь выпивает в среднем 30-60 литров воды в сутки летом и 20—25 литров зимой. Для пропитания лошади надо 4—5 акров земли, около 2 га.
Корм лошади состоит главным образом из овса и сена, хотя последнее иногда заменяется соломой. Много раз пытались заменить и овес каким-либо другим зерновым кормом, но все такие попытки не увенчались успехом. Только в Италии, Испании и Португалии, особенно же на Востоке, ячмень является таким почти исключительным, как овес, кормом лошади.
[править]Размножение и развитие
Беременность у лошадей длится приблизительно 335—340 дней (11 месяцев). Обычно кобыла рождает одного, реже двух жеребят. Жеребчики появляются на свет обычно на 2—7 дней позже, чем кобылки. Жеребёнок рождается зрячим и через несколько минут может стоять и ходить; он сосет 4—6 месяцев, в течение которых появляются его зубы молочные, из молочных резцов средняя пара прорезывается через 8—14 дней после рождения, следующие ещё через 2—3 недели; через 5—6 месяцев после рождения прорезываются наружные. Средние резцы сменяются около 2 ½ лет, следующие около 3 ½, крайние около 4 ½, вместе с ними прорезываются и клыки; далее возраст определяется по ямкам на резцах, в нижней челюсти, на внутренней паре резцов, они стираются в возрасте 5—6 лет, на средней на 7 году, на наружной на 8; затем в той же последовательности стираются ямки на резцах верхней челюсти, а с 11—12 лет, когда ямки исчезают на всех резцах, возраст определяется с трудом. Лошадь в 3 года становится способной к размножению.
[править]Физиология лошади


Анатомия лошади из средневекового египетского манускрипта XV века
Температура тела здоровой лошади от 37,5 до 38,5 °C. В скелете около 212 костей (по различным источникам от 205 до 252). Отсутствуют кости ключицы, что позволяет лошади совершать большой захват пространства передними конечностями. Объем лёгких лошади может достигать 50 л. В покое лошадь дышит примерно 8—16 раз в минуту. Во время быстрой скачки или другой нагрузке частота дыхания увеличивается в 5—7 раз. Сердце лошади весит в среднем 4—5 кг, у отдельных особей до 8 кг. В состоянии покоя частота сердечных ударов у лошади составляет 30—40 в минуту. Во время резвой скачки частота ударов возрастает до 120—130 в минуту, при этом через сердце проходит до 150 л крови.
Зубная система состоит из 3/3 резцов, 1/1 клыков (могут отсутствовать), 6/6 или 7/7 коренных; резцы с ровной жевательной поверхностью, на которой поперечно-овальная ямка; клыки малы и тупоконической формы; коренные зубы длинные, четырёхгранные, призматические с 4 извитыми складками эмали на жевательной поверхности; верхние, кроме того, с придаточной внутренней колонной эмалевого вещества.
У кобыл иногда бывают клыки. Вторые премоляры — «волчки» — есть не у всех лошадей. Они препятствуют использованию железа для управления лошадью, так как их контакт с удилами причиняет ей сильную боль. Существует практика удаления волчков хирургическим путём.
[править]Характер, темперамент


Социальное поведение
Темперамент лошадей обусловливается типом их высшей нервной деятельности (ВНД). У лошадей тип ВНД врождённый и не меняется с возрастом. Всего их четыре:
сильный уравновешенный подвижный (соответствует сангвиническому);
сильный уравновешенный инертный (флегматик);
сильный неуравновешенный (холерический);
слабый (соответствует меланхолическому).
Типы ВНД от масти не зависят, а являются результатом унаследованных (генотипических) и индивидуально приобретённых (фенотипических) черт.
Тип ВНД лошади, состояние нервной системы, конституция определяют её рабочие качества и способность подчиняться человеку. Лучше, когда лошадь спокойная, даже флегматичная, чем горячая, безудержная. Если характер лошади может меняться в зависимости от условий содержания, от того, в какие руки она попадёт, а также с возрастом, то тип ВНД остаётся неизменным.
[править]Взаимоотношения с другими животными
На сельском подворье лошади зимуют вместе с коровами и овцами, разделённые только лёгкими деревянными перегородками. На лугу они также мирно пасутся рядом, поскольку им нужны разные виды трав: лошади предпочитают сочные, а козы и овцы — колючие. Также они поедают траву на разной высоте[5].
Иногда на лошадей в конюшне нападает ласка, которая любит конский пот. Она щекочет лошадей, доводя их до изнеможения, так что они покрываются пеной, а гривы и хвосты спутываются в колтуны[5]. Чтобы избавить лошадей от этой напасти, прибегают к проверенной хитрости кавалеристов — в конюшне держат козла, запах которого ласке не нравится. Кошка, живущая в конюшне, устраняет грызунов, которые портят зерновой корм для лошадей и разносят инфекции; отсутствуют и издаваемые грызунами шорохи, пугающие лошадей, нет неприятного, специфического запаха[5].
Собаки давно известны как хорошие помощники в деле охраны лошадей. Особенная необходимость в них есть в Южной и Центральной Америке — по ночам на людей и домашних животных, в том числе и лошадей, нападают вампиры. Они кусают жертву и пьют из ранок кровь, а также могут заразить бешенством и рядом других опасных заболеваний. Собаки благодаря своей способности даже во сне улавливать ультразвуки, издаваемые этими рукокрылыми, вовремя отгоняют их[5].
Примером содружества домашних животных могут служить конные охоты. Хорошо обученная лошадь на охоте — не только средство передвижения, она по первому посылу всадника (а иногда и сама) бросается вслед за собаками за зверем. Прошедшие выучку животные работают слаженно. В Средней Азии до сих пор распространена «охота с седла»: охотник везёт собаку с собой на лошади, чтобы не устала. С высоты своего положения собака обозревает окрестности, а завидев добычу, спрыгивает и преследует её[5].
Совместно трудятся собаки и укрючные (пастушьи) лошади, охраняя скот. Лошадей предварительно обучают, развивая их врождённые способности. Беспрекословно подчиняясь командам чабанов и табунщиков, животные управляются с отарой овец или табуном лошадей. Пограничники, геологи, путешественники используют лошадей и собак в тандеме. Дружеские взаимоотношения объясняются тем, что эти животные принадлежат к разным потребительским полюсам: плотоядные и травоядные. Кроме того, их поведение во многом определяет человек, вгоняя в рамки их те или иные инстинкты и создавая спокойную, доброжелательную атмосферу. Хотя отдельных инцидентов избежать не удаётся — лошадь может лягнуть назойливую собаку. Но собака усваивает урок и больше к лошади не лезет. Случаются конфликты с парнокопытными: например, с быками в ковбойских спортивных состязаниях — родео, а в быту — и с обычными коровами[5].
Лошадь — существо очень мирное, но умеет за себя постоять. При столкновении с хищником лошадь пускает в ход копыта и зубы. Особенно смело кидаются на противников косячные (табунные) жеребцы. В арсенале самообороны — ярость и смелость косячных жеребцов, кидающихся на хищников, стойка «каре» в табуне, когда взрослые животные сбивают жеребят в кучу в центре круга, а сами становятся плотно друг к другу задними ногами наружу. Но чаще лошади стараются просто уйти от опасности. Их выручает природная способность быстро бегать. И очень многие лошади таким образом спасли своих всадников[5].
Лошадь возможно приучить к работе в одном номере с тиграми, медведями, львами. Лошадь нетрудно обучить пониманию и выполнению таких команд, как «Прими!», «Шагом!», «Рысью!», «Галоп!», «Стой!»[5].
[править]Породы лошадей
Основная статья: Породы лошадей


Лошадь и пони
Структурно мир лошадей состоит из пород, породных групп и межпородных помесей — последние зачастую просто называются беспородными[5].
Породы лошадей очень разнообразны и многочисленны. Также выделяют несколько типов лошадей по назначению. Для досуга используют прогулочных лошадей «хобби-класса». Для туризма, верховой езды — спортивных лошадей, для ипподромных испытаний — скаковых и рысистых. В России к ним относится пятая часть от 2-миллионного поголовья лошадей. Рабоче-пользовательных лошадей в России около 1,5 млн, хотя потребность в них раза в три-четыре выше[5].
Из-за перестройки, распада СССР и экономической разрухи пришли в упадок все конные заводы, в которых выращивают породистых лошадей, а в большинстве деревень не осталось и рабочих лошадей. Сегодня на грани исчезновения находятся не только многие местные (аборигенные) породы — кузнецкая, нарымская, печорская, мезенская, обвинская, вятская, но и такие знаменитые заводские, как владимирский и советский тяжеловозы (в каждой из них осталось менее чем по 200 чистопородных кобыл), верховые — терская (чуть более ста кобыл) и кабардинская (полсотни чистопородных кобыл). Не лучшие времена переживает гордость России — орловская рысистая порода, которой в 2001 году исполнилось 225 лет[5].
В 1993 году во всём мире насчитывалось 427 пород лошадей. В бывшем СССР разводили примерно седьмую часть от них, а теперь в России только три десятка отечественных пород, в том числе будёновская, русская верховая. Несколько всемирно известных — якутская, чистокровная верховая, арабская, ахалтекинская, тракененская, ганноверская, американская рысистая, першеронская, шетлендский пони, единичные экземпляры таких пород, как ольденбургская, баварская, французская верховая, теннессийская, кватерхорс, андалузская. Для племенного разведения используют только 18 % лошадей от их общего количества.
[править]Использование



Лошадь и пони
Выносливость, быстрота движения и высокая способность к полезной производительности делают лошадь разносторонним рабочим животным и дают возможность пользоваться и в сельском хозяйстве и других отраслях промышленности, а также в военном деле и для целей спорта. При выборе живой рабочей силы до сих пор преимущество отдается лошади. Только в некоторых случаях, когда требуется особенно плавный и ровный ход, например, в машинной работе или при перевозке вьюков по гористым местам или пустыням, лошадь благодаря своему живому темпераменту уступает более флегматичным мулу и волу и менее требовательному верблюду.
Несмотря на механизацию и автоматизацию, рабочие лошади по-прежнему нужны на перевозках малогабаритных грузов, вспашке огородов и неудобий, уборке сена в труднодоступных местах, на небольших лесных полянах, при вывозке сена, передвижении по горным тропам, пастьбе животных. Они необходимы ветеринарным врачам, лесникам и другим специалистам, особенно в таёжных и горных районах[5].
Разнообразные потребности людей за всю историю их общения с лошадью вызвали необходимость создавать и формировать узкоспециальные породы лошадей в соответствии с требованиями времени. Отсюда такое разнообразие домашних лошадей — быстроаллюрные, сухие верховые лошади были нужны в кавалерию. Тяжеловозные и тяжелоупряжные породы таскали и возили тяжёлые грузы. Легкоупряжные, склонные к рыси лошади подходили под лёгкие повозки и экипажи для перевозки людей. Крупные, статные и более медлительные верховые кони подходили под тяжёлого всадника (например, закованного в латы рыцаря), а также они годились для красочного военного парада на площади, где всаднику, прежде всего, требуется «показать» себя. Более мелкие и некрасивые со множеством «недостатков» в экстерьере, но зато гораздо более выносливые и терпимые к скудным кормам лошади горных и степных районов подходили для долгих кочёвок и могли нести на себе тяжёлые вьюки. Горные лошади ещё и с лёгкостью проходили вместе со всадником и вьюками по узким горным тропам, бесстрашно перепрыгивали пропасти.
Люди старались вывести и приучить лошадей к самым разным, порой даже слишком специфическим надобностям. Например, в Исландии существующую древнюю породу исландских лошадей — мелких, лохматых животных — местные жители испокон веку использовали на полях. Однако, чтобы эти лошади не вытаптывали только что сделанную ими борозду, люди научили лошадей ходить особым аллюром, по-исландски, тёлтом, когда лошадь поочерёдно ставит правую переднюю, потом правую заднюю, левую переднюю и левую заднюю ноги. Пока одна нога поднята, три остальные стоят на земле. Таким образом исландские лошади стали просто «перешагивать» борозды, а люди закрепляли это умение в последующих поколениях. Сегодня исландцы могут по праву гордиться своими лошадьми. Они по-прежнему маленькие (около 130 см) и некрасивые, но сильные и выносливые настолько, что спокойно несут на своей спине взрослого мужчину, а знаменитым тёлтом развивают скорость до 20 км/ч без каких-либо особых приспособлений и принуждений.
Нужда в лёгкой упряжной лошади, бегущей уверенной рысью или иноходью и тем удобной для перевозки людей в экипажах, не только привела к тому, что в некоторых странах удалось вывести таких лошадей, но и дало развитие такой мощной мировой индустрии сегодня, как бега рысаков и иноходцев.[6] Желание получить как можно более стремительную на галопе верховую лошадь привела к тому, что появились первые скачки, а впоследствии на этих скачках была выведена нужная порода — самые быстрые сегодня чистокровные верховые лошади. Испытания скачками также принесло плоды — прошедшие скачки в нескольких поколениях лошади, стали крупнее ростом, гармоничнее и выносливее.
Люди в прошлом использовали лошадей в отдыхе для конных охот, прогулок, рыцарских турниров, состязаний на лошадях[5].
Последнее «требование» человека к лошади — сверхмалый рост — просто дань моде. Знаменитые пони фалабелла размером с некрупную собаку были выведены в 1950-х годах в Аргентине как эксперимент, а теперь эти мини-лошадки стали популярны во всех частях света и стали очень дорого стоить. Они непригодны даже под очень маленького ребёнка — тяжело. Зато их можно держать в городской квартире и выгуливать, как собак.
Езда на лошади полезна для здоровья. Это отмечалось ещё Платоном (427—347 гг. до н. э.) и Плинием Старшим (23—79 гг. до н. э.). Верховая езда полезна для желудка и суставов, улучшает осанку и работу органов дыхания, снижает риск возникновения гипертонической болезни и появления инфаркта миокарда. Лечебная верховая езда называется райдингтерапия (от англ. ride — прогулка верхом), или иппотерапия (от греч. hippos — лошадь). Помимо этого, прогулки на лошадях хорошо влияют на состояние вестибулярного аппарата и дают организму необходимую физическую нагрузку. Для инвалидов верховая езда приносит радость движения, которой они в большинстве своём лишены[5].
Конное дело (коннозаводство и коневодство) развиты в ряде стран Азии, Европы, Южной и Северной Америки[5].
[править]Употребление лошадей в пищу
Основная статья: Конина


Тушёная конина
Лошади представляют ценность и как продуктивные животные. В России продуктивное коневодство составляет 7 % от всего коневодства, поставляя ценное диетическое мясо. В западной культуре лошадь идёт в пищу только как корм для домашних животных (в особенности для собак), хотя некоторые народы употребляют мясо и молоко лошадей как пищу. Приготавливаемый из кобыльего молока кумыс считается целебным напитком (обладает тонизирующим и лечебным эффектом, исцеляет страдающих болезнями лёгких и желудка). В последнее время молоко кобыл используется для вскармливания грудных детей. Не каждая кобыла может дать нужное по составу и количеству молоко, чтобы получился отличный кумыс. В России для этих целей используют якутских, башкирских и монгольских лошадей.
Производство конского мяса (конины) сосредоточено в основном в Монголии, государствах Закавказья и Средней Азии, а также России (Якутия, Тува). Во многие сорта копчёных колбас добавляется конина. В Италии, Франции, Бельгии, Японии и Якутии конина считается важным продуктом питания благодаря её особому химическому составу. Конина помогает печени при восстановлении после желтухи, конский жир используют при обморожениях и простудах.
Благодаря лошадям люди получают ценное сырьё для фармацевтической промышленности, в том числе и для производства противодифтерийной сыворотки[5].
[править]Лошади на войне
Основная статья: Кавалерия


Конный полицейский в Польше
Применять лошадей в сражениях начали ещё в Месопотамии в 3 тысячелетии до н. э. В X веке до н. э. там же появились первые всадники. С тех пор лошадей в военных целях (для транспорта или для боя) использовали все без исключения народы, которые населяли местности, где лошади обитали. Лошади стали государственным достоянием: нет хороших лошадей — не будет и побед в войне. Потому забота о лошади во все времена была первостепенной для каждого воина. Люди развивали лошадей, постоянно улучшая все качества верховой лошади, как внутренние, так и внешние.
Значение лошади как вьючного и тяглового животного оставалось до начала 1950-х гг. ХХ века огромнейшим. К началу Второй мировой войны артиллерия пехотных дивизий всех воюющих стран была на конной тяге. В 1941 году единственная на тот момент кавалерийская дивизия Вермахта, будучи в составе танковой группы Гудериана, наступала через труднопроходимую местность Припятских болот.
Лошадь способна двигаться почти по любой местности, в отличие от машин. Поэтому она часто используется в горно-егерских подразделениях как вьючное животное.
В наше время лошадей использует полиция большинства развитых стран там, где любой другой вид транспорта оказывается бесполезным.
В России подразделения конной полиции используются для патрулирования, а также для охраны массовых мероприятий. Считается[кем?], что вид милиционеров, возвышающихся над толпой верхом на сильных животных, оказывает подавляющее, сдерживающее влияние на толпу.

[править]Конный спорт
Основная статья: Конный спорт
По данным на 2002 год, по планете идёт конно-спортивный бум. Конный спорт превратился в развитую отрасль индустрии. Классические виды конного спорта — выездка (высшая школа верховой езды, Dressage), конкур (преодоление препятствий, Show Jumping) и троеборье (Millitary, Three day event). Другие дисциплины включают в себя конные пробеги на лошадях, скоростные или дистанционные, соревнования на упряжках (парных или четвериках, драйвинг)[5].
Для улучшения хода, выработки резвости среди рысаков всегда проводили соревнования, или испытания, как говорят конники. Состязались вначале поодиночке, с «поддужными» лошадьми под всадниками (поддужная скакала рядом с дугой рысака, чтобы побуждать его азартнее бежать, — своим присутствием она вносила дух состязательности). Впоследствии появились ипподромы со специальными дорожками в виде параллельных прямых, по которым одновременно бежали уже две-три лошади. Позднее в заезде стало участвовать ещё большее количество лошадей и бежали они по эллипсовидному кругу.
В Москве ежегодно разыгрывается один из этапов Кубка мира и Кубок мэра по выездке и конкуру с призовым фондом 200 тысяч долларов. На этих соревнованиях можно увидеть лучших всадников планеты, таких, как многократные чемпионы мира Вилли Меллигер из Швейцарии и Франке Слоотаак из Германии, олимпийский чемпион голландец Йеро Дуббелдам и др[5].
Широкое развитие в мире получил детский конный спорт[5].
[править]Выставки и шоу
Конные шоу очень популярны в США. Они собирают одновременно до 10-15 тысяч лошадей и проводятся на таких праздничных мероприятиях, как Всемирные конные выставки или фестивали родео — вестерн райдерн.
[править]Содержание лошади

Основная статья: Содержание лошади
[править]Лошади в культуре

Основная статья: Лошади в культуре


Александр Македонский на Буцефалe (саркофаг из Сидона)


Арабские лошади на иракских динарах, 1981


Флаг Сивинского района Пермского края
Восточные ханы, владельцы чистопородных лошадей — кеглянов — не продавали своих скакунов, а только дарили высоким гостям и друзьям. Породистая лошадь в настоящее время является очень ценным подарком. Стоимость выдающихся лошадей чистокровной породы может превышать миллионы и десятки миллионов долларов. Конный рынок носит название аукционы лошадей[5].
Во многих странах лошади являются не только предметом роскоши, но традицией. Эффектные парады конниц и каретные выезды остаются обязательным атрибутом национальных торжеств во многих странах (например, в Великобритании, которая дала миру много пород). На Востоке лошадь до сих пор часто является предметом особого культа. В 4—3-м тысячелетиях до н. э. культ этих животных был распространён во многих странах[5].
В России есть памятники лошадям: орловским рысакам Квадрату, Улову, Кипру, ахалтекинцу Абсенту (победителю в Большом призе по выездке на Олимпийских играх в 1960 году в Риме), будённовскому жеребцу Символу, русскому тяжеловозу Кокетливому, чистокровному верховому Анилину — трёхкратному победителю Кубка Европы[5].
Конное дело — составная часть человеческой культуры. С ними связано множество примет, мифов, легенд и сказок, народные песни, поэзия, живопись, скульптура, кино. Модно обзаводиться собственными, семейными лошадьми. Но пока большинство российских детей знакомится с лошадьми в зоопарке и цирке (так же, как их сверстники в других странах, они обожают совсем маленьких лошадей — в России это, как правило, шетлендские пони)[5].
Лошадей считают благородными животными.


Геральдический конь
В геральдике конь совмещает в себе символические качества нескольких животных: храбрость льва, зрение орла, силу вола, быстроту оленя, ловкость лисицы, в гербе представляется всегда в профиль. Эмблеме этой придаются по разным положениям следующие названия: лошадь называется дикой (фр. gai), если она без узды; взнузданной (фр. bridé), осёдланной (фр. sellé), покрытой латами (фр. bardé), попоной (фр. caparaçonné); причём в точности означается, какого цвета украшение, сбруя или покров лошади. Конь предполагается рассерженным, бешеным (фр. effaré, cabré), когда поднялся на дыбы, и только играющим (фр. animé), когда цвет глаз отличен от цвета всего тела.
Конской сбруе отводилась не только хозяйственная роль, но и магическая. В наузе, привешиваемой на ремне или шнуре под шеей лошади хранились обереги, бумажки с заговорами.
[править]Лошади в башкирской мифологии

По древнебашкирским мифологическим представлениям кони пришли к людям из озера, которое и до настоящего времени называется «Йылкысыкканкуль» («озеро, из которого вышли лошади»). Это озеро находится в трёх километрах от пещеры Шульган-таш (Капова пещера), в которой и сохранился наскальный рисунок лошади позднего палеолита.[7]
Для древних башкир культ лошади был настолько тесно связан с водой, что даже первый конь носил имя Акбузат — «ледовый конь». Согласно эпосу «Акбузат», он был получен Хаубеном в подарок от дочери падишаха-водной стихии. Акбузат поднялся к Хаубену и ко всем башкирам из под воды, со дна озера и вывел вместе с собой табуны лошадей.[7]
В башкирской мифологии лошадь наделена даром человеческой речи, способностью к перевоплощению. В критических ситуациях она может принять вид священного родового дерева, ветви которого поднимают героя наверх и спасают его от преследователей. На территории Башкортостана в Белорецком районе сохранилось каменное изваяние, называемое «каменный жеребёнок» или «летний камень». Оно почиталось как священное, ему поклонялись и приносили жертвы; верили, что с его помощью можно вызвать или остановить дождь. Лошадь являлась защитником людей от зла, болезней и несчастий. Считалось, что конский глаз наделен сверхъестественной способностью видеть скрытое от человека. В качестве оберега над ульями, на кольях оград и на воротах устанавливали лошадиный череп. Магическая сила передавалась веревкам, свитых из конских волос или кожи, их брали с собой в дорогу, клали возле себя во время сна как оберег от змей.[8]
[править]См. также

Портал «Лошади»
Домашняя лошадь в Викицитатнике?
Домашняя лошадь на Викискладе?
Масть лошади
Коневодство
Чистокровная лошадь
Якутская лошадь
Список символов штатов США (лошади)
[править]Примечания

↑ Матюшин Г. Н. Археологический словарь. — М.: Просвещение: АО «Учеб. лит.», 1996. — 304 с.: ил. ISBN 5-09-004958-0.
↑ Harrigan, Peter Discovery at Al-Magar // Saudi Aramco World. — В. 3. — Т. 63. — С. 2—9.
↑ Harrigan, Peter Discovery at Al-Magar. Saudi Aramco World. Архивировано из первоисточника 7 июня 2012. Проверено 7 июня 2012.
↑ Рудый, Юлия Учёные отодвинули дату приручения лошадей.. membrana.ru (29 августа 2011). Архивировано из первоисточника 7 июня 2012. Проверено 7 июня 2012.
↑ 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 Ливанова Т. К., Ливанова М. А., Всё о лошади. — М.: АСТ-ПРЕСС СКД, 2002. — 384 с.: ил. — (Серия «1000 советов»)
↑ В одной только Франции ежегодных доходов от тотализатора на бегах хватает на приличную зарплату всем работникам бюджетных сфер.
↑ 1 2 Галлямов С. А. «Великий Хау Бен (Исторические корни башкордско-английского языка и мифологии)».- Издательство «Башкортостан»: Уфа, 1997, ISBN 5-8258-0098-0.
↑ Янгузин Р. З., Хисамитдинова Ф. Г. Коренные народы России. Башкиры. — Уфа: Китап, 2007. С.264-271.
[править]Литература

Матюшин Г. Н. Археологический словарь. — М.: Просвещение: АО «Учеб. лит.», 1996. — 304 с.: ил. ISBN 5-09-004958-0.
Ливанова Т. К., Лошади. — М.: ООО «Издательство АСТ», 2001. — 256 с.
Энтони Д., Телегин Д. Я., Браун Д., Зарождение верховой езды // В мире науки, 1992. № 2.
Гамкрелидзе Т. В., Иванов В. В., Миграции племён — носителей индоевропейских диалектов — с первоначальной территории расселения на Ближнем Востоке в исторические места их обитания в Евразии // Вестник древней истории, 1981. № 2.
Клягин Н. В., Происхождение цивилизации (социально-философский аспект), ЦОП Института философии РАН. — М., 1996.
Mircea Eliade, Histoire des croyances et des idees religieuses. Tome I. De l’age de la pierre aux mystere d’Eleusis. P.: Payot, 1976. — М.: Критерион, 2002.
Галлямов С. А. «Великий Хау Бен (Исторические корни башкордско-английского языка и мифологии)». — Издательство «Башкортостан»: Уфа, 1997, ISBN 5-8258-0098-0.
[править]Ссылки

Новое открытие: лошадей приручили предки казахов
[показать] Одомашненные животные
[показать]п•о•р
Негеральдические гербовые фигуры


Для улучшения этой статьи желательно?:
Викифицировать список литературы, используя шаблон {{книга}}, и проставить ISBN.
Найти и оформить в виде сносок ссылки на авторитетные источники, подтверждающие написанное.
Проставив сноски, внести более точные указания на источники.
Переработать оформление в соответствии с правилами написания статей.
Категории: Виды вне опасностиЖивотные по алфавитуНегеральдические фигурыЖивотные, описанные в 1758 годуДомашняя лошадьИнвазивные виды животныхДомашние животныеЖивотные-космополиты

قس سوئدی

Tamhäst (Equus ferus caballus) är en domesticerad underart av vildhästen som tillhör släktet hästar (Equus). Hästen domesticerades för cirka 10 000 år sedan, och har sedan dess använts som dragdjur eller riddjur, men även som föda och för att producera mjölk eller djurhudar. Under lång tid har man avlat fram flera skiftande typer i färg och kroppskonstitution, vilka utvecklats till dagens hästraser. Idag är hästen fortfarande vida använd som arbetsdjur, till nöje och fritid, och inom sport.
Innehåll [visa]
Utseende och anatomi [redigera]

Storlek [redigera]


Mankhöjden kan skilja mycket mellan de olika raserna.


Hästar.
Hästens storlek varierar mycket med ras och även mellan olika individer inom varje ras. Hästars storlek mäts i mankhöjd, avståndet från manken ner till marken. Mankhöjden kan variera mycket kraftigt med ca 43 cm hos Falabellan och upp till 219 cm hos Shirehästen. Dagens hästar är mycket högre i mankhöjd än normalhästarna var från domesticeringen och ända fram till 1600- och 1700-talet då de större ridhästarna oftast inte nådde mer än 150 cm i mankhöjd.
Allt eftersom aveln utvecklades och blev mer selektiv kunde större hästar avlas fram. På senare tid har även selektiv avel fått fram mycket små hästar som Falabellan och Miniatyrhästen men även mycket stora hästar som Shirehästen. Idag räknar man även hästarnas höjd enligt ett visst system för att dela in dem i olika klasser. Hästar som är under 148 cm räknas som ponny, medan hästar över 148 cm räknas till stor häst. Inom ponnyn räknar man även in dem i fyra olika kategorier beroende på mankhöjd; A-ponnyer, B-ponnyer, C-ponnyer och D-ponnyer. A är de minsta ponnyerna och D är de högsta. A-ponnyer kallas de hästar som är 107 cm eller mindre i mankhöjd. B-ponnyer har mankhöjden 107,1 cm till 130 cm. C-ponnyer är mellan 130,1-140 cm, och d-ponnyer 140,1-148 cm. Vissa raser som blir under 148 cm räknas ändå som häst, inte ponny, på grund av en exteriör som mer liknar stora hästars. Några exempel på detta är Islands-, Miniatyr- och Kaspisk häst samt Falabella.
Världens minsta häst är Thumbelina, en dvärg-falabella som är 43 cm i mankhöjd. Världens största häst någonsin var Shirehästen Sampson som var 219 cm i mankhöjd.
Färger [redigera]
Detta avsnitt är en sammanfattning av Hästfärg
Alla hästar har i grunden en grundfärg. Det finns tre standardfärger: fux, svart och brun. Dessa grundfärger kan sedan spädas ut, brytas upp eller på annat sätt modifieras av olika anlag. En häst kan ha flera olika anlag på samma gång, till exempel kan den vara stickelhårig, skäck, black, isabell eller tigrerad, dock är det ovanligt med så många färger på en häst. Det finns också avblekbara färger då hästen blir mer och mer vit, när hästen blir äldre blir den helt vit. Vissa raser har inte vissa färger, medan andra raser alltid har en viss färg. Fjordingar är till exempel alltid blacka, och frieserhästar är alltid svarta. Skimmel är också en vanlig färg, och flera raser finns enbart som skimmel, till exempel Camarguehästen, som är en fransk ras.
Sinnen [redigera]
Huvudartikel: Hästens sinnen
Livscykel [redigera]

Hästar i fångenskap lever normalt 20-25 år, men ponnyer kan bli uppåt 30 eller till och med 40 år gamla. En hästs ålder räknas i allmänhet inte upp på dess födelsedag, utan den 1 januari på norra halvklotet, och den 1 augusti på södra. Dräktigheten varar 335-340 dygn. (11 månader)
Föl [redigera]


Tre timmar gammalt föl tillsammans med sin mor.
Till skillnad från många andra djur kan fölen både stå och springa nästan omedelbart efter födseln även om det sker lite ostadigt. Detta är en anpassning för att öka fölets överlevnad mot predation och härstammar från vildhästarna. Fölet kan galoppera redan efter cirka en timme. Fölet har ganska långa ben i proportion till sin kropp och föds vanligtvis med ansatserna till mjölktänder. De får sina första framtänder redan vid cirka 10 dagars ålder.
1-4 års ålder [redigera]
Mellan 1 och 4 års ålder är en viktig tillväxtperiod för unghästen då form, utseende och beteende kan förändras mycket drastiskt. Hästens bakre del kan till exempel bli mycket högre än manken och huvudet, något som jämnar ut sig senare. Hästens ben kan fortsätta växa tills de är ca 2-3 år gamla. Fullblodshästar som ofta föds tidigt på året mognar fortare och brukar oftast ridas in och tränas redan vid 1 års ålder för att tävlas inom galoppsporten redan vid 2 års ålder. De flesta hästar bör dock inte ridas in förrän vid 2-3 års ålder för att hinna mogna något, både fysiskt och psykiskt. Djupare träning bör inte ske förrän hästen är minst 4 år gammal.
4-15 års ålder [redigera]
Under den här tiden pågår de flesta hästars mognadstid. Mognaden kan ske olika mellan olika individer och framförallt olika raser. Fullblod mognar oftast innan 4 års ålder medan de flesta hästar oftast inte mognat klart förrän vid 8 års ålder. Lipizzanerhästar är exempel på en ras som mognar relativt långsamt. Vid 5 års ålder brukar dock hästens proportioner ha rätat ut sig och många hästar har sina mest produktiva arbetsår mellan 5 och 12 års ålder.
15 år och äldre [redigera]
Från ungefär 15 års ålder börjar de flesta hästar att bli något stela i takt med att de blir äldre. Hästar som hålls i god kondition, får bra skötsel och bra foder kan däremot vara mycket pigga långt upp i åldrarna och till och med tävlas aktivt. De första tecknen på att hästen börjar bli gammal är att de blir något svankiga, något som kan framträda snabbare och tydligare hos hästar som rids eller packas hårt och tungt. Detta sker dock även naturligt när hästen rids mindre då musklerna långsamt försvinner. Buken kan även börja hänga och hålorna ovanför ögonen blir djupare. Tänderna blir slitna och gulare. Eftersom matsmältningssystemet blir mindre effektivt kan det även vara svårt att hålla hästen i gott hull. Hästen blir vanligtvis mellan 20-25 år gammal men det finns dokumentationer om hästar som blivit upp mot 40 år gamla. Världens äldsta häst var Old Billy som blev 62 år gammal.
Systematik [redigera]

Huvudartikel: Hästens evolution


Asiatisk vildhäst eller Przewalski (Equus ferus przewalskii).
Tamhästen beskrevs taxonomiskt första gången 1758 av Carl von Linné i den tionde utgåvan av hans verk Systema naturae, under det vetenskapliga namnet Equus caballus.[1] Linné kategoriserade tamhästen som en egen art, och denna taxonomiska beskrivning föregicks av den taxonomiska beskrivningen av vildhästen (Eguus ferus). Idag beskrivs tamhästen istället som en underart till vildhästen, men hästarnas släktskap och systematik är fortfarande mycket omdiskuterad och revideringar kommer med stor sannolikhet ske i framtiden.[2]
2003 reviderade International Commission on Zoological Nomenclature (ICZN) de vetenskapliga namnen för ett antal arter där de domesticerade formerna beskrivits före deras vilda förfäder, däribland vildhästen och tamhästen, och utifrån detta beslut gavs tamhästen det vetenskapliga namnet Equus ferus caballus.[2][3]
Anfäder [redigera]
Idag stödjer de flesta experter teorin att de moderna hästarna härstammar från tre primitiva hästtyper av vilka en har överlevt in i våra dagar:
Asiatisk vildhäst eller Przewalski (Equus ferus przewalskii)[3] från Mongoliets stäpper är den enda idag levande av de fyra ursprungliga vildhästraserna. Den var nära utrotning i det vilda men har överlevt genom avelsprogram i djurparker och nyligen utplanterats igen. Przewalskihästen är stamfadern till många östasiatiska ponnyraser som till exempel den mongoliska ponnyn och de flesta japanska ponnyraserna. Men Przewalskihästar har även förts till Europa och bör ha använts i utvecklingen av en del av dagens kallblodshästar.[källa behövs] Den norska Fjordhästen har en mycket stark koppling till Przewalskin och liknar denna mycket i utseende med den blacka färgen, upprättstående man och primitiva tecken.[källa behövs]
Tarpan (Equus ferus gmelini)[3] levde i hela östra Europa och västra Eurasien med huvudsaklig utbredning i det som idag är Polen. Tarpanerna levde vilt ända in på 1800-talet då den utrotades helt, även i fångenskap. Under 1900-talet gjordes försök med att "avla tillbaka" och rekonstruera rasen med hjälp av ättlingar som Konik och Hucul, varför det även idag finns hästar som kallas tarpaner som lever halvvilda i Polen. Denna häst är även den alltid black. Tarpanen är dock den häst som beräknas ha störst inflytande av alla de förhistoriska i hästarna och har någon gång legat i grunden för nästan alla dagens hästraser, bland annat då man tror att Tarpanen i viss mån har använts för att utveckla det arabiska fullblodet som använts till att förädla och utveckla hästar i 4 000 år.[källa behövs]
Skogshäst (Equus ferus germanicus)[3] anses ha utvecklats från den diluvianska hästen (Equus ferus silvaticus). Skogshästen var en stor och tung häst som levde skogar och sumpmarker i norra Europa. Troligen härstammar alla dagens kallblodshästar från skogshästen bland annat Nordsvensken och framförallt Ardennern som i sin tur har använts för att utveckla många modernare kallblodsraser.[källa behövs] Skogshästen är numera utdöd.
Något förenklat har dagens tyngre hästraser utvecklats från skogshästen med vissa inslag av den grova asiatiska vildhästen, medan de moderna lätta hästarna sägs leda sitt ursprung till tarpanen och den asiatiska vildhästen samt till korsningar mellan dessa och deras avkommor. Ytterligare två hästtyper fanns tidigare, tundrahästen och den tatariska ponnyn, men deras inflytande på moderna hästar anses vara mycket litet.[källa behövs]
Ur dessa förhistorika hästar utvecklades även olika hässtyper. En teori om fyra grundtyper lades fram i Edinburgh under mitten av 1950-talet. De fyra typerna var Ponnytyp 1, en liten ponny från norra Europa, liknande dagens Exmoorponny, Ponnytyp 2 som var något kraftigare, lik dagens Fjordhäst, Hästtyp 3 som var en ökenhäst i centrala Asien med den modera motsvarigheten i Achaltekeern, samt Hästtyp 4, en liten och smal ökenhäst som anses vara prototypen till arabhästen men med modern motsvarighet i den kaspiska miniatyrhästen.[källa behövs]
Modernt inflytande [redigera]
Under de senaste 500 åren har modernare hästraser framavlats, oftast med i stort sett samma blodslinjer. De mest inflytelserika moderna raserna är den berömda spanska hästen, det arabiska fullblodet och berberhästen, samt det engelska fullblodet.
Arabiskt fullblod och berberhäst är de två raser som har absolut mest inflytande på dagens hästar. Ända sedan araben utvecklades för 4000 år sedan har den varit med i utvecklingen till nästan alla hästraser, både som förädlare och grundstam. Under morernas invasion av Iberiska halvön under 700-talet f. Kr fördes många araber och Berberhästar till Europa där de användes inom aveln och då bland annat för att avla fram den berömda spanska hästen och det engelska fullblodet.[källa behövs]
Spansk häst, även kallad iberisk häst, var näst efter araben och berberhästen, den mest inflytelserika rasen inom avel och kan hittas i blodslinjerna bland nästan alla dagens moderna västliga häst. De spanska hästarna bar även på ett tydligt arv från araberna och Berberhästarna. Under 1500-talet och 1600-talet fördes dessa hästar över till Amerika där de grundade alla dagens Nord- och Sydamerikanska hästraser bland annat genom att de förvildades och skapade hjordar av mustanger och andra hästar som indianerna så småningom tog vara på och avlade fram nya hästraser på. Den spanska hästen ligger även i grunden till många europeiska hästraser som till exempel Lipizzanerhästen. Spanska ridskolan som ligger i Wien i Österrike använder sig enbart av Lippizzanerhästarna och har bland annat fått sitt namn av inflytandet på rasen från den spanska hästen.[källa behövs]
engelskt fullblod utvecklades med en bas av orientaliska hästar, bland annat arabiska fullblod. Sedan utvecklingen har det engelska fullblodet betraktats som världens snabbaste hästar och har ingått i aveln av nästan alla varmblodshästar i Europa. Även travhästar har influerats av det engelska fullblodet samt Boerhästen från Sydafrika, den australiska boskapshästen och poloponnyer från Argentina. Många av dagens mer atletiska ridponnyer har en bas av engelskt fullblod.[källa behövs]
Förvildade hästar [redigera]
Detta avsnitt är en sammanfattning av Förvildade hästar
På flera håll i världen finns det förvildade hästar, vilka är tamhästar som flytt eller blivit släppta från mänsklig fångenskap, eller hästar som härstammar från dessa. Några exempel på förvildade hästar är Mustangerna i Nordamerika som härstammar från de berömda spanska hästarna, brumbyhästarna i Australien som härstammar från hästar som fördes över av europeiska nybyggare och Gotlandsrussen på Gotland som härstammar från hästar som användes redan under järnåldern.
Avel [redigera]
Hästavel används för att ta fram bättre individer som har de bästa möjliga egenskaperna för ett visst ändamål samt även för att föra gener och arv vidare för att rädda arten.
Vetenskapsmännen har inte varit eniga om huruvida de nuvarande hästraserna har utvecklats från en eller flera anfäder. Nyligen publicerade undersökningar av ett antal hästars Y-kromosom, utförda av professor Hans Ellegren och medarbetare, som publicerats i Nature Genetics, har överraskande visat att alla nu levande hästar, både stora och små raser, förmodligen härstammar från en och samma hingst. Däremot har tidigare undersökningar visat att det finns åtminstone ett hundratal olika utvecklingslinjer på stosidan. En slutsats man borde kunna dra av detta är att människan tidigt insåg betydelsen av att avla på lämpliga hingstar eftersom dessa kan lämna betydligt fler avkommor efter sig än vad ston kan. Dagens avel bygger ju i stor utsträckning på detta faktum.
I Sverige har det tidigare funnits en lag om hingstbesiktningstvång för att godkänna hingstar för kommersiellt avelsbruk. På grund av EU-anpassning har besiktning, premiering och registrering av hingstar nu övertagits av de respektive hästrasernas avelsföreningar. Avsikten har dock alltid varit att utestänga olämpliga hingstar ur aveln.
Det finns däremot inget som hindrar att stoägare låter betäcka sina ston även om dessa är undermåliga utseendemässigt och ur nedärvningssynpunkt. Genom att använda olämpliga ston i aveln blir risken att få även undermåliga avkommor större. Att betäcka ett sto av erkänt god stam för avel är minst lika viktigt som att använda en bra hingst för att få en bra avkomma. Vissa hingstägare ställer därför kvalitetskrav på de ston som tillförs deras avelshingstar.
Selektiv avel [redigera]
Dagens moderna hästar har egenskaper som lämpar sig för olika ändamål. Genom långvarigt selektivt avelsarbete har det uppstått en mängd olika hästraser och individerna inom respektive ras delar gemensamma distinkta, för rasen specifika nedärvda särdrag. Hästar som tillhör samma ras registreras i rasens stambok. För att en häst ska bli godkänd inom sin ras och bli införd i stamboken måste den uppfylla vissa krav på bland annat storlek och utseende samt härstamning. Avelsorganisationerna reglerar kraven för hästavel och för stamboken.
Indelning av hästtyper [redigera]


Arabiskt fullblod.


Ardenner, kallblod.
Arabhästen och möjligen även den mindre ädla berberhästen betecknas som fullblodshästar, liksom deras ättling det engelska fullblodet, angloaraben och den turkmenska achaltekeern. Namnet står för en unik renhet i blodslinjerna som ingen annan hästras kan uppvisa. Kallblodshästar kallas de tunga arbetshästarna som främst utvecklats i Europa. Kombinationen fullblod och kallblod i olika proportioner ger varmblodshästar eller halvblodshästar. Fullblod och varmblod har vanligen långa ben och är slanka, medan kallbloden har större bröstdjup och kortare, tjockare ben än varmblod med samma mankhöjd. Med fullblod menar man i dagligt tal engelskt fullblod.
Ett annan indelning av de moderna hästtyperna är lätta hästar (ridhästar och körhästar) och tyngre arbetshästar. De lätta hästarna har två undergrupper - hästar och ponnyer. Som ponnyer räknas raser och typer som understiger 148 centimeter i mankhöjd, med undantag för vissa raser som kan understiga 148 cm men fortfarande räknas som häst ex Islandshästen.
Varmblod är den internationellt vedertagna beteckningen på alla hästraser som inte kan åsättas beteckningen fullblod, kallblod eller ponny. Halvblodshästar har en större andel kallblod i sig. I regel säger man även att fullbloden oftast har hetsigare temperament medan kallbloden är lugna och fogliga. Kombinationen ger varmbloden som är lätthanterliga men ändå atletiska.
Från Sverige kommer 2 av dagens godkända hästraser. En av dessa är Gotlandsrusset. Gotlandsrusset är en ponny på ca 120 till 130 cm i mankhöjd det är ett varmblod. Gotlandsrusset är en lätt och elegant liten ponny som är en perfekt barnhäst. Den används ibland som hopphäst. Men den är också en populär travhäst. Den travar så snabbt att den ofta används i travtävlingar. Den andra rasen är Nordsvensk häst. Den nordsvenska hästen är ca 150 till 160 cm i mankhöjd. Den Nordsvenska hästen är en relativt tung häst som framförallt används och användes till skogsbruket.
Förr fanns också en ras från Sverige som hette Ölandshästen. Av ölandshästen fanns två typer en var i ungefär samma höjd som en islandshäst och den andra ungefär som en shetlandsponny. men nu har tyvärr dessa raser dött ut. Det finns människor som arbetar med att få tillbaka den större ölandshästen. Men den mindre sorten verkar näst intill omöjlig att avla fram igen.
Ekologi [redigera]

Sömn [redigera]


Om hästar i en flock lägger sig ner brukar minst en stå kvar som vakt åt flocken.
Hästar kan sova både liggande och stående, men oftast står de, då det tillhör deras natur att vara på sin vakt ifall ett rovdjur skulle anfalla, och till skillnad från bland annat människan så sover de sällan en hel natt, utan i många korta perioder, ofta på runt 15 minuter per intervall om inget stör dem. Hästens sömn kan variera så kraftigt att de kan sova i enbart ett par minuter eller ända upp till flera timmar under ett dygn. Hästar måste ligga ner för att nå den djupa sömnen men de behöver enbart djup sömn sammanlagt 1-2 timmar under ett lopp av 3-4 dagar.
Att hästen står upp när den sover är ett arv från tiden som vildhästar då de snabbt var tvungna att ta till flykt vid hot. En apparatur i hästens hjärna låser benen på hästen och denna kan sova i en mycket lätt sömn. Hästar som aldrig tillåts att lägga sig ner kan även mot sin vilja falla i djup sömn ståendes på grund av sömnbrist. Detta är något som liknar narkolepsi hos människan och är inte bra för hästar.
Hästen är ett flockdjur och inom flocken sover oftast hästarna liggandes men minst en av hästarna är vaken och står för att hålla vakt. Se även sömn hos djur.
Gångarter [redigera]


Trav.
Animation av Waugsberg.


Galopp.
Animation av Waugsberg.
De flesta hästraserna har enbart fyra naturliga gångarter: skritt, trav, galopp och fyrsprång (även kallad kapplöpningsgalopp). Det finns dock vissa hästraser som behärskar andra gångarter: passgång (även kallad flygande pass) och tölt hos bland annat islandshästen. Andra gångarter som finns hos en del amerikanska raser är: foxtrot, Animated Walk, flat foot walk, Rocking horse canter, paso (olika typer bland annat paso corto oh paso llano), sobreandando, Classic Fino, slowgait, Marcha, rack, huachano, Pasitrote, Show pleasure och running walk.
De hästraser som har fler eller andra gångarter än skritt, trav och galopp brukar kallas "gaited" eller gångartshästar. För dessa arrangeras speciella tävlingar och uppvisningar, oftast genom respektive rasorganisation. Typiska gaitade hästraser är de amerikanska Tennessee walking horse och American saddlebred men många orientaliska hästar föds även med extra gångarter. Islandshästen är den "gaitade" hästrasen som är vanligast i Sverige.
Föda [redigera]
Huvudartikel: Hästens föda
Hästen är ett gräsätande bytesdjur anpassat till att leva på stäppen och tamhästen har fortfarande samma behov och beteendemönster som vildhästen även när den söker föda.
Hästen äter under större delen av dygnet uppdelat på cirka 10 perioder och utan längre uppehåll än 3 – 4 timmar. Uppstallade hästar måste utfodras regelbundet med rätt och lagom mängd foder vid varje tillfälle. Under vintern då det inte finns färskt gräs måste hästen fodras med skördat gräs istället, det vill säga hö eller inplastat vallfoder (hösilage och ensilage). Dessutom behöver den fri tillgång till friskt och rent vatten.[4]
Skötsel [redigera]

Huvudartikel: Hästskötsel
En bra hästhållning innebär att hästens välbefinnande måste sättas i centrum. En häst behöver omsorgsfull skötsel för att bevara en god hälsa. Man strävar efter att den ska vara pigg och vaken med bra hållning, ha glansig päls och äta och dricka normalt samt vara utan sjukdomar. Att sköta sin häst innebär att man har dagliga rutiner för visitering, ryktning och renhållning. Det är viktigt med en riktig utfodring, en bra miljö i stall och beteshage liksom hästens utrustning vid arbete, exempelvis korrekt sadling och betsling. Vidare måste hästen vaccineras och dess hovar och tänder ses över med jämna mellanrum. Veterinär tillkallas vid behov.
Hästen i historien [redigera]

Huvudartikel: Hästens domesticering
Människan och hästen har samarbetat både i fred och krig sedan urminnes tider. Denna samverkan har inneburit att såväl tvinga jorden till att lämna större skördar till folkens försörjning som att vara behjälplig att erövra främmande länder eller att försvara de egna områdena. Hästen har varit livsvillkoret för nomadfolken för deras förflyttningar över stora områden. Som draghäst har den varit bondens hjälp vid plöjning av åkern och timmersläpning i skogen. Hästen har varit ovärderlig för kommunikationerna över långa avstånd för såväl post- som persontransporter, med vagn eller under sadel. Den har varit krigarens bästa vapen.


Riddare till häst, ur Codex Manasse av Walther von Klingen.
Det är svårt att föreställa sig hur människans sociala utveckling fram till dagens moderna samhälle skulle ha sett ut utan hästens lojala och oumbärliga medverkan.
I krig [redigera]
Detta avsnitt är en sammanfattning av Kavalleri
Från omkring 2000 f.Kr. uppträder i Främre Orienten och Indien folk som har hierarkiska adelssamhällen, vilka använder hästen och häststridsvagnen för att erövra mark. Omkring 1650 f.Kr. invaderades Egypten av hyksos som införde stridskonst med häst, varefter hästen fick en militär betydelse i landet. Hurriterna använde hästar som dragare till stridsvagnar, och de hästägande utgjorde hurriternas högsta klass (marjanni). Skyterna var andra som brukade hästen i krig, men till skillnad från de tidigare red skyterna sina hästar och var lätt beväpnade med pilbågar. I Perserriket ingick ryttare med pilbågar i hären från 500-talet f.Kr. I Solons konstitution för Aten från 590-talet f.Kr. är hippeis (riddarna) statens andra jordägande samhällsklass, och utgörs av dem som har en viss avkastning från sitt land. Från omkring 1200 f.Kr. (mykenisk tid) börjar den beridna militären i Grekland använda järnvapen i stället för pilbågar, men aristoi strider även med hästdragna stridsvagnar av brons. Under Filip II av Makedonien indelades det adliga rytteriet i flera regementen (ilen), och använde i första hand lans.[5]
Under kungatiden i Rom skulle varje distrikt (tribus) ställa 100 ryttare (celeres) till förfogade för landets armé. I Servius Tullius författning, som fortfor att gälla under republiken, indelades härförsamlingen efter 5 förmögenhetsklasser i 193 centurior, av vilka 18 centurior var ryttare - dessa hade högst förmögenhet i armén. Ryttarna användes bland annat i första och andra puniska kriget, efter vilka ryttarna, ordo equester, blir ett stånd som exploaterar de romerska provinserna, och som tar makten i Rom på 100-talet f.Kr. Bortsett från deras militära plikter, fick ordoequesterna under Gaius Sempronius Gracchus domarämbeten. Dessa blev under Augustus regeringstid ämbetsadel i provinserna.[6]
Under folkvandringstiden började hästen också i norra Europa få en större militär funktion, samtidigt som hunnerna, ett beridet mongoliskt folkslag, invaderade delar av Västeuropa. Efter hand utvecklades den beridne riddaren och soldater till häst i tunga rustningar vilka blev det viktigaste militära vapnet under medeltiden tills bruket av långbågarna och eldvapnen blev det effektiva försvaret mot en anfallande riddarhär. Kavalleriet med lättare skyddsutrustning fortsatte dock att vara en kraftfull del av de europeiska arméerna fram till första världskriget då de moderna eldvapnen gjorde det omöjligt för hästen att delta i vidare större krigsinsatser. I och med andra världskriget hade kavalleriet helt spelat ut sin roll och arméerna "avhästades".
Européernas stridshästar [redigera]
Riddarna utbildade sina hästar sakta och noggrant då de antog sig ha sina hästar hela sitt liv. Man började heller inte att utbilda hästen innan den hade bytt ut alla sina mjölktänder, då den är fem år.[7]
Under den här tiden präglades ridkonsten av stridsidealet och därav var det främsta målet med utbildningen av hästen ofta stridsgångarten terre à terre. Detta då gångarten lämpas sig ypperligt i strid då man kunde föra hästen framåt, bakårt, åt sidorna, stanna och även accelerera. Det var även möjligt att i denna gångart stanna upp och utföra en levad, vilket gjorde ryttarens rörlighet i striden komplex.[8]
Piruetten var en grundläggande skola i de högre skolorna som var ytterst användbar i strid då den uteslutande består av vändningar och rörelser åt sidorna. Genom piruetten kunde ryttaren enkelt föra sin häst i närkamp eftersom piruetten kan utföras i alla gångarter; skritt, trav och galopp, men även i terre à terre.[9]
Levaden, som är en vidareutveckling av piaffen, var även den en viktig del av vad en stridshäst var tvungen att kunna. Levaden är även en viktig grund för vidareutbildning.[10]
Terre à terren var en konstgångart där hästen genom grundpositionen levad tog sig framåt genom att låta framhovarna ta mark för att därefter än en gång göra levad. Denna gångart ersatte galoppen fullständigt i strid då hästen var mycket mer rörlig i denna gångart. Terre à terren gjorde det möjligt att göra utfall mot sin motståndare, då den från sin grundposition kunde uppnå en maximal acceleration. Denna övning kallades carriere.[11]
Trots att terre à terre ofta var målsättningen med hästens utbildning fulländade den inte - det var kapriolen som krönte hästens utbildning. Kapriolen är ett kraftfullt språng i luften där hästen slår ut med sina bakben vilket var ett farligt vapen i strid. Enkelt beskrivet är kapriolen en explosion ur samlingen. Emellertid användes oftast den stående kapriolen, dock är det inget äkta skolsprång utan endast av den halvhöga skolan. Ändå är den stående kapriolen ett mycket effektivt försvar i striderna då den behöver mindre förberedelse.[12]
Dessa rörelser hade stor betydelse på stridsfältet, men vägen från en outbildad till en utbildad häst var lång. Nämnda skolor är enbart de som främst användes i strid och består enbart av den senare halvan av hästens utbildning. Stor vikt lades vid grunden och grundskolorna så som öppna och sluta, vilket är två skolor som handlar om ökad böjning och innertramp av de olika bakbenen.
Hästen idag [redigera]


Banhoppning, Baltic Cup Show jumping. Shannon Mejnert på Sandy.


Tornerspel.
Hästen spelar fortfarande stor roll i dagens samhälle, men på annat sätt än förr. Hästverksamheten tillgodoser nu människors behov av meningsfulla relationer, fritidsaktiviteter och sportutövning.
Hästsporten har ökat kraftigt och innefattar tävling, idrott och andra rekreationsaktiviteter med hästar. Hästsporter som utövas över hela världen är främst ridsport (banhoppning, dressyr etc), samt trav- och galoppsport, och även hästpolo. Särskilt har ridsporten många sociala förtjänster och har en unikt bred folklig förankring. Stallet är en av de mest betydelsefulla fritidsgårdarna för många ungdomar - ansvaret för ett levande djur kan bidra till personlig mognad för unga människor. Det finns vidare olika verksamheter med hästar utöver utövande av sport: avel, turism i olika former, brukskörning, ridskolor med olika inriktningar, terapi och rehabilitering. Till detta kommer kringverksamheter som hovslageri, försörjning av alla hästar med foder, handel mm.


Timmerhästar.
Hästnäringen har idag stor betydelse i samhället, både socialt, kulturellt och ekonomiskt.
Hästen används numera sällan som arbetsdjur men håller på att återerövra en del gamla uppgifter, nu i kraft av att den är naturlig och miljöanpassad. I parkskötsel och skonsam skogsskötsel är hästen på väg tillbaka.
Se även [redigera]

Hästdjur
Hästens förfäder
Hästraser
Hästskötsel
Hästsport
Hästvandring
Ridkonst
Lista över berömda hästar
Hästkött
Källor [redigera]

Referenser [redigera]
^ Linnaeus, Carolus (1758). Systema naturae per regna tria naturae :secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis.. 1 (utgåva 10:e). Holmiae (Laurentii Salvii). sid. 73. Läst 7 januari 2011
^ [a b] Grubb, Peter (2005). "Order Perissodactyla (sid: 629-636)". Från Wilson, Don E., & Reeder, DeeAnn M., eds. Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference (3rd ed.). Baltimore: Johns Hopkins University Press, 2 volymer. (2142 sidor.). sid: 630-631. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.
^ [a b c d] International Commission on Zoological Nomenclature (2003). ”Usage of 17 specific names based on wild species which are pre-dated by or contemporary with those based on domestic animals (Lepidoptera, Osteichthyes, Mammalia): conserved. Opinion 2027 (Case 3010).”. Bull.Zool.Nomencl. 60 (1): ss. 81–84.
^ Svenska Ridsportförbundet
^ Tidens världshistoria 1, Herman Kinder och Werner Hilgemann, Stockholm 1981, s. 33, 23, 29, 21, 45, 55, 47, 63
^ Tidens världshistoria 1, Herman Kinder och Werner Hilgemann, Stockholm 1981, s. 75, 81, 83, 92
^ Ridning på kandar, Bent Branderup, Tyskland 2001, s. 15
^ Ridning på kandar, Bent Branderup, Tyskland 2001, s. 21
^ Akademisk ridkonst, Bent Branderup, Tyskland 2000, s. 36
^ Akademisk ridkonst, Bent Branderup, Tyskland 2000, s. 48
^ Akademisk ridkonst, Bent Branderup, Tyskland 2000, s. 50, 51
^ Akademisk ridkonst, Bent Branderup, Tyskland 2000, s. 56, 54
Litteratur [redigera]
Bonniers stora hästlexikon, Elwyn Hartley Edwards
Webbsidor [redigera]
National Museum of Natural History, Smithsonian Institution, Mammal Species of the World
Externa länkar [redigera]

Svenska Ridsportförbundet
Wikimedia Commons har media som rör Häst
[Dölj]
v • d • r
Jordbruk
Jordbruksmark
Betesmark • Olivlund • Plantage • Risfält • Svedjebruk • Terrassodling • Trädgård • Vall • Vingård • Åker • Äng
Grödor
Bärbuskar • Energigrödor • Fruktträd • Grönsaker • Koffeinhaltiga växter • Kryddväxter • Medicinalväxter • Narkotiska växter • Nötter • Oljeväxter • Rotfrukter • Snittblommor • Sockerrör • Sädesslag • Växter för textilframställning • Tobak • Vallväxter • Vindruvor • Ärtväxter
Djurslag
Banteng • Elandantilop • Fjäderfä • Får • Gayal • Get • Honungsbi • Häst • Jak • Kameler och lamor • Kanin • Krokodil • Nötkreatur • Pälsdjur • Ren • Silkesfjäril • Svin • Vattenbuffel • Åsna
Jordbruksredskap
Balinplastare • Balpress • Fälthack • Hacka • Harv • Hässja (Ryttare/Stackstod) • Högaffel • Höräfsa • Hövändare • Lie • Mjölkmaskin • Plog • Självbindare • Skära • Skördetröska • Slaga • Slåttermaskin • Såmaskin • Traktor • Tröskverk • Årder
Jordbruksarbete
och jordbrukets cykler
Ensäde • Gödsling • Plöjning • Skörd • Slakt • Sådd • Tresäde • Träda • Tvåsäde
Inriktningar och metoder
Bekämpning • Biodynamiskt jordbruk • Dikning • Ekologiskt jordbruk • Ensilering • Fiskodling • Frigående djur • Fäboddrift • Konstbevattning • Köttproduktion • Djur i lösdrift • Mekaniserat jordbruk • Mjölkproduktion • Monokultur • Organisk-biologisk odling • Pastoralism • Plöjningsfri odling • Småjordbruk • Transhumance • Utegångsdjur • Vertikalt jordbruk • Vilthägn • Växelbruk • Växthusodling • Äggproduktion
Kategorier: Artiklar som behöver fler källor 2011-01HusdjurArtiklar som behöver enstaka källor 2011-01HästarHästdjur