پسا نوگرائی
نویسه گردانی:
PSA NWGRʼʼY
پسانوگرایی[۱] یا پست‌مدرنیسم، (همچنین: پسامدرنیسم، پساتجدد، مابعد تجدد) (به انگلیسی: Postmodernism) به سیر تحولات گسترده‌ای در نگرش انتقادی، فلسفه، معماری، هنر، ادبیات و فرهنگ می‌گویند که از بطن نوگرایی (مدرنیسم) و در واکنش به آن، و یا به عنوان جانشین آن پدید آمد. پست مدرنیته مفهومی تاریخی-جامعه‌شناختی است که به دوران تاریخیِ بعد از مدرنیته اطلاق می‌شود.[۲]
محتویات [نمایش]
تعاریف دیگر [ویرایش]
بعضی به عبارت ساده آن را این‌گونه تعریف کرده‌اند: «چرخش از سلطنت خفقان آور روایت‌های کبیر به خودمختاری پرتفرقه‌ی خرده‌روایت‌ها»[۳]
پسامدرنیسم مدرنیته ای دیگر است که به مدرنیته با نگاهی نو و دیگر نظر می افکند. پسامدرنیسم سنت نفی کننده و انتقادی مدرنیته را در مورد مدرنیته به کار می گیرد. [۴]
خلاصه [ویرایش]
پیشوند «پسا» در پسامدرنیسم الزاماً اشاره به تأخُر زمانی ندارد. پساتجدد در اصل در واکنش به نوگرایی و تحت تأثیر هوشیاری عمومی پس از جنگ جهانی دوم به وجود آمد. پسانوگرایی به مکتب فرهنگی، فکری و هنری اشاره دارد که فاقد سلسله مراتب مرکزی یا اصول ساخت یافتهٔ مشخص و در برگیرندهٔ پیچیدگی مفرط، تناقض، ایهام، تنوع و عدم انسجام درونی است.[۵][پیوند مرده] این اصطلاح اولین بار در سال ۱۹۴۹ برای ابراز ناخرسندی در قبال معماری نوگرا به کار برده شد و منجر به ایجاد نهضت معماری پسانوگرا شد.پست مدرنیته در یک تغییر کلی از تولید به مصرف به عنوان مجموعه مرکزی فرآیندهای اجتماعی و اقتصادی ساخت اجتماعی مداخله می‌کند. به این معنا، مفهوم پست مدرنیته تا حدی مشابه جامعهٔ فرا صنعتی است، این مفهوم اظهار می‌دارد که جوامع صنعتی شاهد تغییر جهت از ساخت صنعتی به صنایع خدماتی با تاکید بر تکنولوژی اطلاعات هستند.بعضی از نظریه پردازان مفهوم پست مدرنیته را برای اشاره به موقعیت نهادی مورد استفاده قرار نمی‌دهند بلکه به منظور ارجاع به موقعیت دانش به کار می‌برند. بنابراین بومن عنوان کرده‌است که پیامدهای پست مدرنیته آنها چیزهایی است که ذهن مدرن بر خودش از دور و بواسطهٔ درک انگیزش تغییر بازتاب می‌کند. عدم قطعیت ، دو سو گرایی و ابهام پست مدرنیته امکان به چنگ آوردن سرنوشت به منظور خلق آینده مان را فراهم می‌آورد. اگرچه هیچ یک از این‌ها تضمین یا مبنای عامی برای این پروژه نیستند، بلکه تنها به عنوان احتمالی درون موقعیت پست مدرنیته ظاهر گشته‌اند. اندیشهٔ پست مدرنیته خواستار ان است که مدرنیته در پی بر آوردن وعده‌های خود باشد ولو اینکه عقلانیت در آن تحریف شده‌است. برای لیوتار نیز وضعیت پست مدرنیته فهم موقعیت دانش در جامعهٔ بسیار پیشرفته‌است. او « شکاکی دربارهٔ فرا روایت‌ها » را عنوان می‌کند و تفاوت‌ها و فهم‌های واقع شده درون دانش‌های خاص محلی را تجلیل می‌کند.
The Longaberger Companyیک کارخانه در اوهایوپسانوگرایی
مفهومی است که تعریف آن بین تحصیل کرده‌ها، روشنفکران، و مورخان بدلیل دلالت ضمنی آن به اینکه که دوران نوگرایی بسر رسیده‌است، بسیار مشکل و بحث انگیز است. با این حال، اکثر این افراد بر سر این مسئله که از اواخر قرن بیستم مفهوم «پسانوگرایی» یا «پست مدرنیسم» در مقولاتی مانند فلسفه، هنر، تئوری نقد، ادبیات، معماری، تفسیر تاریخ، و فرهنگ تأثیر داشته توافق نظر دارند. این مفهوم تعریفی ساده دارد که بطور کلی شامل عوامل زیر می‌گردد:
تردید ادامه دار نسبت به ایده‌ها و اعتقادات عصر مدرن خصوصا اعتقادات ماتریالیسم، استدلال، یقین و هویت شخصی، و به طور کلی شرح والا («به مفهوم ضد روشنفکری مراجعه کنید»)
این اعتقاد که عواملی از قبیل تمایلات فرهنگی، افسانه، استعاره و مفاهیم سیاسی شکل دهنده کلیه ارتباطات می‌باشند («بخش نسبیت گرائی مراجعه کنید»)
ادعای آن که مفهوم و تجربه مصنوعات فردی انسان و نه ساخته هدف یک نویسنده و یا داستان سرا می‌باشند («به مفهوم اگزستانسیالیسم یا اصالت وجود مراجعه کنید»)
شعر طنز، هجو، خودارجاعی، و بذله گوئی
قبولی جامعه‌ای تحت سلطه رسانه‌های جمعی که در آن هیچ نوع اصالتی دیده نشده و فقط رونوشتی از وقایع گذشته می‌باشد
مفهوم جهانی سازی از لحاظ فرهنگی یک نوع جمع گرا بوده که عمیقا جوامع جهانی فاقد هر نوع مرکز قدرت غالب سیاسی، ارتباطات، و یا محصولات ذهنی را به هم اتصال می‌دهد. در عوض، جهان نیز به سمت تمرکز زدائی در تمام شئونات و مراحل جهانی در حرکت می‌باشد.
توجه داشته باشید که پست مدرنیسم و پست مدرنیته واژه‌ای جداگانه و مبیین اوضاع اجتماعی یا فرهنگی عصر پسانوگرایی و یا پست مدرنیسم است.
ریشه های پسانوگرایی [ویرایش]
پیدایش پست مدرنیته را به طیفی از عوامل گوناگون نسبت داده اند، از جمله [۶]:
رنگ باختن عقیده و ایمان به تبیین های عقلانی (علمی) (Bell, 1976)
افول اهمیت و مرکزیت کار در زندگی روزمره و پیدایش جامعهٔ پساصنعتی که مبتنی بر مصرف‌گرایی و فراغت است. (Featherstone , 1991)
قدرت رو به افزایش رسانه ها در به گردش درآوردن کثرتی از تصاویر و متون در میان مخاطبان جهانی (Kellner ,1995; Ang 1996)
چهارچوب بحث [ویرایش]
این بخش از مقاله فاقد منبع و مأخذ است.
شما می‌توانید با افزودن منابع برطبق اصول اثبات‌پذیری و شیوه‌نامهٔ ارجاع به منابع، به ویکی‌پدیا کمک کنید.
مطالب بی‌منبع احتمالاً در آینده حذف خواهند شد.
از پسانوگرایی غالبا به‌عنوان جریانی از اعتقادات یاد می‌شود که از طریق معکوس نمودن شماری از انگاشت‌های بنیادین نوگرایی، جایگزین نوگرایی گشته و یا در حال جایگزینی آن می‌باشند. به‌عنوان مثال، نوگرایی اهمیت بسیار زیادی به مفاهیمی از قبیل منطق، مادیت و پیشرفت از یک سو و مفاهیمی که ریشه در روشنفکری داشته و جریانات اثبات گرایی و واقع گرایی اواخر قرن ۱۹ ازسوی دیگر قایل است – در حالیکه پسانوگرایی اصولا وجود واقعی این مطلوبات [۶]را زیر سوال می‌برد.بحث طرفداران پسانوگرایی اغلب آن است که مطلوب‌های واقعی آنها در نتیجه شرایط خاص اقتصادی واجتماعی شامل آنچه به‌عنوان «سرمایه داری اخیر» و حضور دایمی رسانه‌های پخش و حرکت جامعه بسوی دوره تاریخی تازه در اثر فشار چنین اوضاعی، بوجود می‌آیند. بهرحال، گروه کثیری از متفکرین و نویسندگان مفهوم پسانوگرایی را به‌عنوان بهترین عصر، تنوع و یا گسترش نوگرایی و نه واقعا یک عصر یا تفکر مجزا لحاظ می‌نمایند.به طور خلاصه، بحث طرفداران پسانوگرایی بر این پایه است که اقتصاد و شرایط تکنولوژیکی عصر ما به تمرکز زدایی جامعه تحت سلطه رسانه‌های جمعی انجامیده‌اند که در آن اعتقادات ارایه کننده ارجاعات داخلی و کپی یکدیگر و بدون هیچ نوع اصالت، ثبات یا هدف برای مقاصد ارتباطات، مفاهیم هستند. جهانی سازی که محصول ابداعات در زمینه‌های ارتباطات، تولید و حمل و نقل است، گاهی به‌عنوان نیرویی که محرک آن عدم تمرکز در زندگی مدرن است شناخته شده‌است که نهایتا باعث ایجاد جامعه‌ای جمع گرا خواهد گردید که دارای ارتباطات عمیق درون جهانی بوده و فاقد هر گونه مرکز قدرت غالب سیاسی، ارتباطات، و یا محصولات ذهنی می‌باشد.تحصیل کردگان طرفدار پسانوگرایی اعتقاد دارند که چنین جامعه‌ای تمرکززدا بطور غیر قابل اجتناب پاسخ‌ها یا ادراکاتی را ایجاد می‌نماید که به‌عنوان پسانوگرا خوانده می‌شوند. این پاسخ‌ها عبارت‌اند از رد آنچه که اشتباه به‌نظر می‌آید، تحمیل پیوستگی فرا – داستانی و استیلا، شکستن قالب‌های طبقاتی، اتحاد ساختار و سبک‌های ادبی، و در هم کوبیدن طبقاتی که نتیجه تمرکز اصلیت و دیگر فرم‌های تحمیل مصنوعی دستور است. در عوض، آنها به اختلاط عوامل، بازی و ساختن عقاید برگرفته از متون مختلف و نابودی سمبل‌ها و تبدیل به پایه‌های پویای قدرت و جایگزین کردن آن بوسیله آنچه این سمبل‌ها معانی خود را از آن به‌عنوان دلالت کننده بر گرفته‌اند، ارج می‌نهند. در چنین فضایی، این موضوع با عصر پساساختارگرایی در فلسفه، کمینه گرایی در هنر و موسیقی، ظهور پاپ و ظهور رسانه‌های گروهی در ارتباط می‌باشد. دانش پژوهانی که انشقاق مفهوم پسانوگرا را به‌عنوان یک دوره مشخص پذیرفته‌اند بر این باورند که جامعه بطور کلی از تفکرات مدرن پرهیز نموده و در عوض ایده‌هایی را جذب می‌کند که ریشه در عکس العمل به محدودیت‌ها و ممنوعیت‌های آن ایده‌ها دارند. بهرحال، زمان حاضر یک دوره تاریخی جدید بحساب می‌آید. در حالیکه خصوصیات زندگی پسانوگرایی گاهی بسختی قابل درک هستند، اکثر محققان پسانوگرا به تغییرات محکم و قابل مشاهده تکنولوژیکی و اقتصادی اشاره می‌کنند که روش‌های جدید فکری را به ارمغان آورده‌اند.مخالفان این ایده بر سر این مسأله که این اعتقاد ارایه کننده آزادی است مخالفت می‌کنند، اما در عوض به خلاقیت و ریشه کن ساختن سازمان با عواملی از قبیل اعتقاد به توحید و ضربه غیرمستقیم معتقدند. آنها عقیده دارند که مفهوم پسانوگرایی پیچیده و غامض است.اغلب در خصوص این مبحث همچنین ادعاهای شدیداللحن سیاسی بگوش می‌رسد که در این زمینه نظریه پردازان محافظه کار سختترین انتقادات را بر پسانوگرایی وارد می‌سازند. همچنین در رابطه با اینکه این تغییرات تکنولوژیک و فرهنگی معرف یک دوره تاریخی جدید هستند یا صرفاً بسط دوره‌ای مدرن، اختلاف نظر وجود دارد. از آن گذشته ادعای دیگران و نظرات موید آنکه فرهنگ وارد دوره پسانوگرایی شده و و اینکه حتی عصر پسانوگرایی پیشتر به پایان رسیده، موضوعات را هر چه بیشتر پیچیده می‌کند.
دلالت ضمنی [ویرایش]
این بخش از مقاله فاقد منبع و مأخذ است.
شما می‌توانید با افزودن منابع برطبق اصول اثبات‌پذیری و شیوه‌نامهٔ ارجاع به منابع، به ویکی‌پدیا کمک کنید.
مطالب بی‌منبع احتمالاً در آینده حذف خواهند شد.
دلالت ضمنی پسانوگرایی بر این عقیده‌است که دانش طبقاتی گردیده‌است. از طریق «کامپیوتریزه شدن جامعه» و استیلای رسانه‌های جمعی، دانش سیال و سبک گردیده است. بنابر این در حال حاضر سکوی قدرت به چگونگی کنترل دانش برمی گردد. همچنان که عوامل بیشتری توان اداره کردن و کنترل دانش را می‌یابند، قدرت دولت‌ها کاهش می‌یابد. در واقع وجود دولت‌ها به آنچه تحت کنترل دارند وابسته گردیده‌است. کارکرد دولت‌ها بطور کارا و از طریق آنها به قاطبه ملت گزارش می‌شود و از این رهگذر یعنی تعالیم ملت، دولت‌ها قادر به تصمیم گیری در امورات جاری می‌گردند.نقش، کاربرد صحیح و معنای پسانوگرایی همچنان مورد بحث‌های شدید قرار داشته و در معنا مورد اختلاف گسترده قرار دارد.
اصطلاح [ویرایش]
همانند قسمت‌های دیگر، کاربری اصطلاح نیز منوط به عوامل مشکل ساز نامتوازن و تفرقه انگیز می‌باشد. برخی افراد تعاریف موجز و دقیق پسانوگرایی را اغلب در تئوریهایی از قبیل نسبیت گرایی، پوچ گرایی، [[ضد روشنفکری[] و یا ضدنوگرایی بکار می‌برند. دیگران اعتقاد دارند که جهان چنان عمیق دست خوش تغییرات گشته که این اصطلاح تقربیا بر همه چیز قابل اطلاق شده‌است و بنابر این پسانوگرایی را در گستره فرهنگ مورد استعمال قرار می‌دهند. مردم نیز که اعتقاد دارند پسانوگرایی واقعا فقط یک جنبه عصر مدرن است، نیز آن را به‌عنوان اصطلاحاتی از قبیل « عصر معاصر نوگرایی» مورد استفاده قرار می‌دهند".
از نوگرایی [ویرایش]
نوگرایی به دوره زمانی یا اوضاعی اطلاق می‌گردد که با انقلاب صنعتی و یا نهضت روشنفکری شناسائی می‌شود. گفته می‌شود یکی از «کاربرد»های نوگرایی پرورش پیشرفت و ترقی است که از طریق به‌کارگیری اصول منطق، سلسله مراتب در بخش‌های عمومی و هنری زندگی به دست می‌آید.اگرچه می‌توان امتیازات مفیدی را بین اعصار نوگرایی و پسانوگرایی قایل شد، ولی این مسئله باعث حذف تشابهات حاضر بین این دو عصر نمی‌گردد. یکی از شاخصترین تفاوت‌ها بین نوگرایی و فرانوگرایی نگرانی از جامعیت یا کلیت است. در حالی که هدف هنرمندان نوگرا تسخیر جامعیت یا کلیت در برخی صحنه‌هاست، پست مدرنیست‌ها این تمایل را به‌عنوان فراداستان‌ها تخطئه می‌نمایند.این کاربری به فیلسوفانی همانند جین فرانکویز لیوتارد و جین بادریلارد نسبت داده شده است. لیوتارد مفهوم تجددگرایی یا نوگرایی را به‌عنوان یک وضعیت فرهنگی که دارای خصوصیت تغییر مداوم در جهت پیشرفت است می‌شناسد. او همچنین پسانوگرایی را ارایه کننده حد اعلی این پیشرفت می‌داند که در آن تغییرات مکرر بصورت پدیده‌ای عادی در آمده و پندار پیشرفت به کهنگی می‌گراید.در عین حال نویسندگانی از قبیل جان رالستون سال اعتقاد دارند که پسانوگرایی نشانگر سرخوردگی انباشته شده در اثر مواعید پروژه روشنفکری و پیشرفت علوم و در نتیجه در مرکز قرار گرفتن تفکر مدرن می‌باشد.
یکی از عوامل پراهمیت در رابطه با پسامدرنیسم، جنبشی در ادبیات است که ساختارگرایی خوانده می شود.[۷]
پایه‌گذارن پسامدرنیسم [ویرایش]
فردریش نیچه
ژان فرانسوا لیوتار
ژاک دریدا
میشل فوکو
جستارهای مربوطه [ویرایش]
هنر پسانوگرا
معماری پست‌مدرن
شعر پسانوگرا
پانویس [ویرایش]
پارادوکس قواعد در دنیای بی قاعده(بازگشت از پست مدرنیسم در سینما- نوشته نیکلاس رامبزه، ترجمه ونداد الوندی پور، روزنامه اعتماد)
منابع [ویرایش]
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ پسانوگرایی موجود است.
↑ «پسانوگرایی» واژهٔ مصوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی برای postmodernism است.
↑ Barker,C, (2004) , The SAGE Dictionary of Cultural Studies ,London , SAGE publication
↑ Connor, Steven (1987) Postmodern Culture: An introduction to Theories of the Contemporary. Oxford:Blackwell:32
↑ موج چهارم – رامین جهانبگلو- ترجمه ی منصور گودرزی- نشر نی- چاپ چهارم 1384 ص 22،
↑ The Po-Mo Page: Postmodern, Postmodernism, Postmodernity
↑ ۶٫۰ ۶٫۱ فرهنگ و زندگی روزمره - اندی بنت - لیلا جوافشانی/ حسن چاوشیان - نشر اختران - چاپ اول 1386 - ص 51- 54
↑ موج چهارم – رامین جهانبگلو- ترجمه ی منصور گودرزی- نشر نی- چاپ چهارم 1384- ص 50
این یک نوشتار خُرد فلسفه است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.
رده‌های صفحه: پسانوگرایی سبک‌های ادبی فلسفه نوگرایی
قس تعبر کلمة ما بعد الحداثة عن مرحلة جدیدة فی تاریخ الحضارة الغربیة تتمیز بالشعور بالإحباط من الحداثة ومحاولة نقد هذه المرحلة والبحث عن خیارات جدیدة وکان لهذه المرحلة أثر فی العدید من المجالات:
ما بعد الحداثة تعنی حرفیا 'بعد الحداثة'. فی حین أن "الحدیث" فی حد ذاته یشیر إلى شیءٍ ما "متصلٍ بالحاضر"، فإن حرکات الحداثة وما بعد الحداثة تُفهَمُ على أنها مشاریعُ ثقافیة أو على شکل مجموعةٍ من وجهات النظر. وهی تُستخدمُ فی النظریة النقدیة لتشیر إلى نقطة انطلاق أعمال الأدب والدراما والعمارة والسینما والصحافة والتصمیم، وکذلک فی مجال التسویق والأعمال التجاریة، وفی تفسیر التاریخ والقانون والثقافة والدین فی وقتٍ متأخرٍ من أواخر القرن العشرین وبدایة القرن الواحد والعشرین.
فی واحدٍ من الأعمال الأصیلةِ فی هذا الموضوع، وصف الفیلسوف والناقد الأدبی "فریدریک جیمسون" ما بعد الحداثة بأنها "المنطق الثقافی المهیمن للرأسمالیة المتأخرة"، التی هی، الممارسات الثقافیة المترابطة ترابطا عضویا إلى العنصر الاقتصادی والتاریخی لما بعد الحداثة ("الرأسمالیة المتأخرة"، وهی الفترة التی تسمى أحیانا الرأسمالیة المالیة، أو ما بعد الثورة الصناعیة، أو الرأسمالیة الاستهلاکیة، أو العولمة، وغیرها). فی هذا الفهم إذن، یمکن أن ننظر إلى هیمنة فترةِ ما بعد الحداثة على أنها بدأت فی وقتٍ مبکرٍ من الحرب الباردة (أو، لإعادة الصیاغة، بعد نهایة الحرب العالمیة الثانیة) واستمرت حتى الوقت الحاضر.[1]
یمکن فهم ما بعد الحداثة أیضا على أنها ردُ فعلٍ على الحداثة. فی أعقاب الدمار الذی لحق بالفاشیة، والحرب العالمیة الثانیة، والمحرقة، أصبح العدید من المثقفین والفنانین فی أوروبا لا یثقون فی الحداثة السیاسیة والاقتصادیة والمشروع الجمالب برمته.[2] فی حین أن الحداثة کانت ترتبط فی کثیرٍ من الأحیان بالهویة والوحدة والسلطة والیقین، وما إلى ذلک، فإن ما بعد الحداثة کثیرا ما یرتبط بالفروق، والانفصال، والنصیة، والتشکک، الخ.
محتویات [أخف]
1 تاریخ المصطلح
2 تأثیرها وتمیزها عن ما بعد الحداثة
3 التعاریف المعاصرة التقلیدیة "لما بعد الحداثة"
4 استخدام ومدى مفهوم 'ما بعد الحداثة'
5 تطور "ما بعد الحداثة"
5.1 المساهمون الفلسفیون والأدبیون البارزون
5.2 موسیقى ما بعد الحداثة
6 ما بعد الحداثة نقد الفنون
7 نظریة ما بعد الحداثة وعلم الجمال
7.1 التفکیکیة
7.2 (ما بعد) البنیویة
8 الانتقادات
9 بعد ما بعد الحداثة
10 اقتباسات
11 انظر أیضا
11.1 النظریة
11.2 الثقافة والسیاسة
11.3 القانون
11.4 فلسفة
11.5 السیاسة
11.6 علم النفس
12 المراجع
13 قراءات أخرى
14 وصلات خارجیة
[عدل]تاریخ المصطلح
استخدم المصطلح لأول مرةٍ فی حوالی سبعینیات القرن التاسع عشر فی مختلف المجالات. على سبیل المثال، أعلن "جون واتکنز تشابمان" "نسقا من اللوحات ما بعد الحداثی" تجاوزا الانطباعیة الفرنسیة.[3] ثم استخدمها "جی. إم. ثومبسون" فی مقالته لعام 1914 فی مجلة هیبرت (و هی دوریةٌ فلسفیةٌ فصلیة)، وقد استخدمها لوصف التغییرات فی المواقف والمعتقدات فی نقد الدین: "إن علة وجود مرحلة ما بعد الحداثة هی للهروب من ضعف أفق الحداثة، بأن نکون مُجـِّـدین فی نقدها عن طریق توسیع نطاقها لتشمل الدین فضلا عن اللاهوت، وإلى الشعور الکاثولیکی، وکذلک التقالید الکاثولیکیة "('ما بعد الحداثة'، جی.إم. ثومبسون، مجلة هیبرت، المجلد الثانی عشر، الرقم الرابع، یولیو 1914 ص 733).
فی عام 1917 استخدم رودولف بانویتز هذه العبارة لوصف الثقافة التی تنحى منحىً فلسفیا. جاءت فکرة ما بعد الحداثة إلى بانویتز من تحلیل نیتشه للحداثة وغایاتها من الانحلال والعدمیة. التغلب على الإنسان الحدیث سیکون مرحلة ما بعد الإنسان. ولکن، خلافا لنیتشه، أشمل بانویتز أیضا العناصر القومیة والأسطوریة.[4]
کانت تستخدم فی وقتٍ لاحقٍ فی عام 1926 من قبل "بی. آی. بیل" فی کتابه "ما بعد الحداثة وغیرها من دوائر العمل". فی عامی 1925 و 1921، کانت تستخدم لوصف الأشکال الجدیدة من الفنون والموسیقى. فی عام 1942، قام إتش. آر. هایس باستخدامها لشکلٍ أدبیٍ جدید، ولکنها استُخدمت بوصفها نظریة حرکةٍ تاریخیةٍ عامة لأول مرة فی عام 1939 من قبل المؤرخ أرنولد جی توینبی: "فعهدنا ما بعد الحداثة تم تدشینه من قبل الحرب العامة لأعوام 1914 -1918 ".[5]
فی عام 1949، کانت تُستخدمُ للدلالة على عدم الرضا عن العمارة الحدیثة، مما أدى إلى الحرکة المعماریة ما بعد الحداثة.[6] تتمیز ما بعد الحداثة فی العمارة بعودة ظهور الزخرفة السطحیة، والإشارة إلى المبانی المجاورة فی مجال العمارة الحضریة، والمرجعیة التاریخیة فی الأشکال الزخرفیة، والزوایا غیر المتعامدة. وقد تکون ردا على الحرکة المعماریة الحداثیة المعروفة بالنمط الدولی.
تم تطبیق هذا المصطلح على مجموعةٍ کاملةٍ من الحرکات التی کان العدید منها فی الفن والموسیقى والأدب، وکانت ردات فعلٍ ضد الحداثة، وعادةً ما اتسمت بالإحیاء لعناصر وتقنیاتٍ تقلیدیة.[7] یحدد والتر ترویت اندرسون ما بعد الحداثة بوصفها واحدة من أربعة نظراتٍ للعالم. وهذه الآراء الأربعة هی ما بعد الحداثة الساخرة، والتی ترى أن الحقیقة منتجٌ اجتماعی؛ والعلمیة-العقلانیة التی ترى الحقیقة من خلال المنهجیة، والتحقیق المنضبط؛ والاجتماعیة-التقلیدیة التی تُعلم الحقیقة فیها من تراث الحضارة الأمیرکیة والغربیة؛ والرومانسیة الجدیدة، التی ترى الحقیقة من خلال تحقیق الوئام مع الطبیعة و/أو الاستکشاف الروحی للذات الداخلیة.[8]
[عدل]تأثیرها وتمیزها عن ما بعد الحداثة
قامت أفکار ما بعد الحداثة فی الفلسفة، وتحلیل الثقافة والمجتمع بتوسیع أهمیة النظریة النقدیة، وکانت نقطة الانطلاق لأعمال فی الأدب والعمارة، والتصمیم، فضلا عن کونها واضحةً فی عالم التسویق والأعمال وتفسیر التاریخ والقانون والثقافة، وذلک ابتداءً من أواخر القرن العشرین. هذه التطورات—إعادة تقییم النظام القیمی الغربی بأکمله (الحب والزواج، والثقافة الشعبیة، والتحول من الاقتصاد الصناعی إلى الاقتصاد الخدمی) التی وقعت منذ أعوام الخمسینات والستینات، حیث بلغت ذروتها فی الثورة الاجتماعیة لعام 1968 -- التی توصف بالمصطلح ما بعد الحداثیة، [9] بخلاف مصطلح ما بعد الحداثة، والذی هو مصطلحٌ یشیرُ إلى رأیٍ أو حرکة. فی حین أن کون شیءٍ ما یجری "ما بعد الحداثة" من شأنه أن یصبح جزءا من الحرکة، أما کونها "ما بعد الحداثیة" فمن شأنه أن یضعها فی الفترة من الزمن التی بعد الخمسینات، مما یجعل هذا الشیء جزءاً من التاریخ المعاصر.
[عدل]التعاریف المعاصرة التقلیدیة "لما بعد الحداثة"
استخدم العدید من الأکادیمیین مصطلح "ما بعد الحداثة"، فی إشارةٍ إلى مفاهیم مختلفة، وحتى متناقضة. وتتضمن القائمة التالیة تعریفاتٍ تقلیدیةٍ للمصطلح التی تقدمها المعاجم:
قاموس أوکسفورد الإنکلیزی المضغوط: "نمطٌ ومفهومٌ فی الفنون یتمیز بالریبة من النظریات والأیدیولوجیات، وبتوجیه الانتباه إلى مواضع الاتفاق." [10]
قاموس میریام وبستر: إما الشیء الذی هو "من، أو المتصل، أو الذی یجری فی عصرٍ واحدٍ بعد حدیث"، أو "من، أو المتصل، أو الذی یجری بأیٍ من الحرکات المختلفة التی نشأت کرد فعلٍ على الحداثة، والتی تتمیز عادةً بالعودة إلى المواد والأشکال التقلیدیة (کما هو الحال فی الهندسة المعماریة) أو عن طریق الإشارة الساخرة من الذات أو السخریة (کما هو الحال فی الأدب)"، أو (أخیرا) "من، أو المتصل، أو کونها نظریةً تنطوی على إعادة تقییمٍ شاملةٍ للافتراضات الحدیثة عن الثقافة أو الهویة أو التاریخ أو اللغة." [11]
قاموس التراث الأمریکی: "من أو المتصل بالفن أو العمارة أو الأدب، أو الذی یتفاعل ضد المبادئ الحداثیة من وقتٍ سابق، مثل تقدیم عناصر الأنماط التقلیدیة أو الکلاسیکیة، أو بإدخال نمطٍ من الأنماط الحداثیة أو ممارساتها للنقیض:"إنه [فندقٌ صغیرٌ] مثیرٌ معماریا... مع أکشاکها الخشبیة ما بعد الحداثة وساعاتها المنحوتة." [12]
[عدل]استخدام ومدى مفهوم 'ما بعد الحداثة'
مصطلح "ما بعد الحداثة" ومشتقاته یتم تطبیقه على نطاقٍ واسع، فبعض الاستخدامات تتناقض مع الاستخدامات الأخرى فیما یبدو. بعض الکتاب، مثل دیک هیبیدج، یؤکدون أن "ما بعد الحداثة" هی مجردُ کلمةٌ رنانةٌ من دون أی مضمونٍ محدد. یکتب هیبیدج ما یلی فی کتاب 'الاختباء فی الضوء':
عندما یصبح من الممکن قیامُ أناسٍ ما بإلقاء مصطلح 'ما بعد الحداثة' على دیکورٍ لغرفة، أو تصمیمٍ لمبنى، أو على العالم الخیالی لفیلمٍ ما، أو بناء شریطٍ ما، أو فیدیو "کحتی"، أو على إعلانٍ تلفزیونی، أو على وثائقیةٍ فنیة، أو على العلاقات "النصیة" بینهم، أو على تخطیط صفحةٍ فی مجلة أزیاءٍ أو مجلةٍ نقدیة، أو تضاد الغائیة فی نظریة المعرفة، أو الهجوم على 'میتافیزیقیة الوجود'، أو التخفیف الشعوری العام، أو الکدر الجماعی والإسقاطات المهووسة لجیل موالید ما بعد الحرب المحبطین فی مواجهة منتصف العمر، أو مأزق "الفعل المنعکس"، أو مجموعةٌ من الاستعارات البلاغیة، أو انتشار السطوح، أو مرحلةً جدیدةً من عبادة السلع الأساسیة، أو السحر بالصور، أو الرموز والأنماط، أو عملیة التشرذم\التأزم الثقافی أو السیاسی أو الوجودی، أو 'عدم مرکزة' الموضوع، أو 'التشکک تجاه الأسانید الفوقیة'، أو الاستعاضة عن محاور السلطة الوحدویة بکثرةٍ من الهیئات السلطویة/ الخطابیة، أو 'الانجاز وفقا للمعانی'، أو انهیارُ التراتبیات الثقافیة، أو الرهبة التی یولدها خطر التدمیر الذاتی النووی، أو تدهور الجامعة، أو عملیة وآثار التکنولوجیات الجدیدة المصغرة، أو التحولات المجتمعیة والاقتصادیة الواسعة فی مرحلة 'وسیلة إعلام'، أو 'مستهلک' أو 'متعددة الجنسیات '، والإحساس (اعتمادا على من تقرأ) من 'عدم المکانیة' أو التخلی عن عدم المکانیة ('الإقلیمیة الحرجة') أو (حتى) الاستبدال المعمم من المکانی إلى الإحداثیات الزمانیة -- عندما یصبح من الممکن وصف کل هذه الأمور 'بما بعد الحداثة' (أو حتى مجرد استخدام الاختصار الحالی بأنه 'بعد' أو 'مؤخر جدا')، فإنه من الواضح أننا فی حضور کلمةٍ طنانة.[13]
یقوم کتاب المؤرخ البریطانی بیری أندرسون 'أصول ما بعد الحداثة'، بشرح تاریخ المصطلح ومفهومه، وتوضیح هذه التناقضات الظاهرة، ویدل على أهمیة "ما بعد الحداثة" کفئةٍ وظاهرةٍ واضحةٍ فی تحلیل الثقافة المعاصرة.[14]
[عدل]تطور "ما بعد الحداثة"
مقال تفصیلی :ما بعد الحداثة (عمارة)
تفاصیل متحف أبتیبیرج لما بعد الحداثة فی ألمانیا.
بدأت حرکة ما بعد الحداثة بالهندسة المعماریة، وذلک استجابةً للمیوعة المتصورة والعداء والطوباویة "للحرکة الحدیثة". فالهندسة المعماریة الحدیثة، کما أنشأها وطورها سادةٌ مثل والتر غروبیوس ولو کوربوزییه وفیلیب جونسون، کانت ترکز على السعی لتحقیق الکمال والمثالیة، والتناغم بین الشکل والوظیفة [15]، وطرد الحلیة التافهة.[16][17] جادل نقاد الحداثة أن صفات الکمال والبساطة کانت صفاتٍ غیر موضوعیة، وقاموا بالإشارة إلى المفارقات التاریخیة فی الفکر الحدیث، وتساءلوا عن مزایا فلسفتها.[18] عمارة "ما بعد الحداثة" القاطعة، مثل أعمال مایکل جریفز ترفض فکرة وجود 'شکلٍ نقیٍ' أو 'مثالی' التفاصیل المعماریة، وبدلا من ذلک یقوم بالجلب الواضح من جمیع الأسالیب والمواد والأشکال والألوان المتاحة للمهندسین المعماریین. کانت هندسة "ما بعد الحداثة" واحدةً من الحرکات الجمالیة الأولى التی تعترض على "الحداثة" علنا بأنها عتیقة و"شمولیة"، لصالح التفضیلات الشخصیة والتنوع على الهدف، أو الحقائق أو المبادئ الکاملة. وکان هذا الجو من النقد والتشکک، والترکیز على الخلاف على وضد الوحدة، هو الذی یمیز "ما بعد الحداثات" الکثیرة.
[عدل]المساهمون الفلسفیون والأدبیون البارزون
هذا المقال أو المقطع ینقصه الاستشهاد بمصادر. الرجاء تحسین المقال بوضع مصادر مناسبة. أی معلومات غیر موثقة یمکن التشکیک بها وإزالتها.(سبتمبر 2008)
مقال تفصیلی :Postmodern literature
بعض التفسیرات المعینة لسورین کیرکیغارد، أو کارل مارکس، أو فریدریک نیتشه هی من السلائف المهمة لما بعد الحداثة. فبترکیزهم على الشک، وخاصةً فیما یتعلق بالواقع الموضوعی، والأخلاق الاجتماعیة، والمعاییر الاجتماعیة [19]، یمثل الفلاسفة الثلاثة کلهم لمفکری ما بعد الحداثة رد فعلٍ على الحداثة التی تنتهی فی شخص جیورج فیلهلم فریدریش هیجل. وتشمل المؤثرات الأخرى البارزة على ما بعد الحداثة روایة لورانس ستیرن 'تریسترام شاندی '، وروایة ألفرید جاری 'الباتافیزیاء'، وأعمال 'لویس کارول'. [بحاجة لمصدر]
الفن والأدب فی الجزء المبکر من القرن العشرین یلعب دورا هاما فی تشکیل شخصیة ثقافة ما بعد الحداثة. هاجمت الدادائیة مفاهیم الفن الرفیع فی محاولةٍ لتحطیم الفروق بین الثقافة العالیة والمنخفضة؛ وقامت السریالیة بمزیدٍ من التطویر لمفاهیم الدادائیة، للاحتفال بتدفق اللاوعی بتقنیاتٍ مؤثرةٍ مثل الأتمتة والتقابلات التی لا معنى لها (لرؤیة أدلةٍ من تأثیر السریالیة على فکر ما بعد الحداثة، یمکن ملاحظة ذلک فی إشارات فوکو ودریدا إلى تجارب رینیه ماغریت مع المغزى).
بعض المساهمات الهامة الأخرى لثقافة ما بعد الحداثة من الشخصیات الأدبیة تشمل ما یلی: کان خورخی لویس بورخیس یجرب فی الخیال الفوقی والواقعیة السحریة؛ وکتب ویلیام بوروز النموذج التقلیدی لروایة ما بعد الحداثة الغداء العاری، وطور طریقة التقطیع (المشابهة بطریقة تریستان تزارا فی "کیف تصنع قصیدةً دادائیة") لإنشاء روایاتٍ أخرى مثل نوفا إکسبرس ؛ حاول صمویل بیکیت الهروب من شبح جیمس جویس من خلال الترکیز على فشل اللغة وعجز الإنسانیة عن التغلب على حالتها، وهی المواضیع التی تم استکشافها لاحقا فی أعمالٍ مثل فی انتظار غودو.
الفلاسفة المناهضون للأصولیة، من أمثال هایدغر، ثم دریدا، قاموا بدراسة أصول المعرفة؛ وکانوا یحتجون بأن العقلانیة لم تکن على یقینٍ ولا وضوح کما ادعى وأکًّد الحداثیون أو العقلانیون.
من الممکن التعرف على ازدهار الحرکات المضادة للمؤسسیة فی الستینات بأنها الحدث الذی شکَّل ما بعد الحداثة. اکتسبت النظریة بعضا من أقوى الأراضی فی وقتٍ مبکرٍ فی الأکادیمیة الفرنسیة. فی عام 1971، کان المنظر العربی الأمیرکی إیهاب حسن واحدا من أول من استخدم هذا المصطلح فی شکله الحالی (رغم أنه کان یستخدم من قبل العدید من الآخرین من قبله، مثل تشارلز أولسون على سبیل المثال، فی الإشارة إلى الاتجاهات الأدبیة الأخرى) فی کتابه: تقطیع أوصال أورفیوس: نحو أدب ما بعد الحداثة ؛ فی ذلک الکتاب، یقوم حسن باقتفاء آثار تطور ما أسماه "أدب الصمت" من خلال مرکیز دی ساد وفرانز کافکا وإرنست همنغوای وبیکیت، وکثیر غیرهم، بما فی ذلک تطوراتٌ مثل مسرح السخف والرومانیة الجدیدة. فی عام 1979 کتب جان فرانسوا لیوتارد عملا قصیرا لکنه مؤثرٌ بعنوان حالة ما بعد الحداثة: تقریرٌ عن المعرفة. وکتب ریتشارد رورتی الفلسفة ومرآة الطبیعة (1979). کان جان بودریار ومیشیل فوکو ورولان بارت ذا تأثیرٍ أیضا فی نظریة ما بعد الحداثة فی السبعینات.
ما یجعل قضیة موراکامی قضیةً رمزیة بالنسبة إلى العلاقة بین ما بعد الحداثة الأدبیة والجنسیة، مُستَمدةٌ من الطبیعة الاستعماریة للأدب الیابانی الحدیث. ولو وضعنا ذلک على نحوٍ أکثر تحدیدا، لا یمکن فهم طبیعة موراکامی الملحوظة وکذلک الغریبة، إلا عندما یتم وضعه فی الساحة الأدبیة الیابانیة فی ذلک الوقت: الفترة ما بعد الحرب العالمیة الثانیة وحتى حول نهایة السبعینات عندما کانت الروایات تُصنفُ بشکلٍ صارمٍ إلى مجموعتین، إما "جانبانجاکو" أو لا. تعنی کلمة "جانبانجاکو" الأدب النقی أو الأدب الخالص: "بانجاکو": تعنی الأدب، و"جان": تعنی النقی أو المخلص. إن تصنیف العمل على أنه "جانبانجاکو" أو أنه لیس کذلک یعتمد تقریبا على التمییز بین الأدب والخیال. فأدب "جانبانجاکو" هو الأدب الجاد الذی یحتوی على نسبةٍ فنیةٍ عالیة وله قیمٌ جمالیةٌ وأدبیة. ولا یدخل فی ذلک کل أدب الخیال العلمی والألغاز والترفیهی، وکتب "تقلیب الصفحات"، وأکثر الکتب مبیعا. کان التصنیف وکان یمکن أن یکون صارما لأنه فی ذلک الوقت، کانت کتب "جانبانجاکو" لا تبیع، ولذلک لم یکن یحتاج المرء إلى التفکیر فی المشکلة المزعجة لأفضل الکتب "الأدبیة" مبیعا.
[عدل]موسیقى ما بعد الحداثة
مقالات تفصیلیة :Postmodern music و Postmodern classical music
ظهر الدافع ما بعد الحداثة فی الموسیقى الکلاسیکیة فی السبعینات مع ظهور التبسیطیة الموسیقیة. رد الملحنون من أمثال تیری رایلی وجون آدامز، وستیف رایش، وفیلیب جلاس، ولو هاریسون على النخبویة المتصورة وصوت نشاز الحداثة الأکادیمیة، من خلال إنتاج الموسیقى التی تملک المواد البسیطة والألحان المتجانسة نسبیا. تأثر بعض الملحنین بشکلٍ علنی بالموسیقى الشعبیة والتقالید الموسیقیة العرقیة العالمیة. ولئن کان ذلک یمثل عودةً عامةً لمفاهیمَ معینة من الموسیقى، تلک التی غالبا ما تعتبر الموسیقى الکلاسیکیة أو الرومانسیة [بحاجة لمصدر]، ولکن لم یختبر کل ملحنی ما بعد الحداثة التضاد مع المعتقدات التجریبیة أو الأکادیمیة للحداثة. فأعمال الملحن الموسیقی الهولندی لویس أندریسین، على سبیل المثال، تعرض الانشغال التجریبی الذی هو بالتأکید مضادٌ للرومانسیة. الانتقائیة وحریة التعبیر، کرد فعلٍ للجمود والقیود الجمالیة للحداثة، هی السمة الممیزة لتأثیر ما بعد الحداثة فی التألیف الموسیقی.
[عدل]ما بعد الحداثة نقد الفنون
یبحث الناقد فی المذاهب التقلیدیة عن قصدیة الفنان أی ما أراد أن یعرضه وموقفه من الحیاة ورؤیته لها، من منطلق أن یعبر عن الواقع وعن اتجاهات المجتمع، أما فی " النقد البنیوى " فالقصدیة لیست قصدیة الفنان، وانما قصدیة البناء الشکلى، إذ أن الشکل هو الذی یقصد، أما الفنان فهو غائب، فلا جدوى من بحث الناقد فی أى شیء میتافیزیقى. أما فی نقد" ما بعد الحداثة "فإن المتلقى هو الذى یحدد "القصدیة " ان وجدت، إذ ان وجود القصدیة یتوقف على تصور المتلقى للشکل ,و على تفاعله معه. وهکذا لا یقوم النقد على دراسة بناء الشکل للعمل الفنى وانما على الرغبات و الأهواء التی تنطلق من المتلقى. وکان النقد فی أعمال الفن التی أبدعت بمفهوم البناء التولیفى فی الفن الحدیث، یقوم بمهمة عرض قضیة اقحام الأشکال على اللوحة، إذ أن العمل الفنى فی اطار قصد معین. وبالنسبة للنقد البنیوى فإنه یقر بغیاب الفنان منذ البدایة وبالتالى یتجاهل قصدیته، ولا یربط دلالة الأشکال فی العمل الفنى رجوعا إلى الطبیعة، وإنما یحصل على مدلولها من خلال علاقتها بالأ شکال الأخرى فی إطار الترکیب البنائى کله. وهکذا استبدل مفهوم المحاکاة بفکرة "المونتاج".
[عدل]نظریة ما بعد الحداثة وعلم الجمال
[عدل]التفکیکیة
مقال تفصیلی :تفکیکیة
واحدة من أهم الاتجاهات ما بعد الحداثیة الأکثر شعبیةً داخل الجمالیات هی التفکیکیة. و"التفکیکیة" کما تستخدم حالیا هی نهجٌ دیریدائی لتحلیل النصوص (عادةً فی النقد الأدبی، ولکنه یطبق بأشکالٍ مختلفة). تعمل التفکیکیات کلیا داخل النص المدروس لفضح وتقویض الإطار المرجعی، والافتراضات، والأسس الأیدیولوجیة للنص. على الرغم من أن التفکیکیة یمکن تطویرها باستخدام أسالیب وتقنیاتٍ مختلفة، فإن العملیة عادةً ما تشمل إظهار قراءاتٍ متعددةٍ ممکنةٍ لنصٍ ما وما ینتج عنها من صراعاتٍ داخلیة، وتقویض المعارضات الثنائیة (مثل المذکر/ المؤنث، القدیم/ الجدید). التفکیکیة أمرٌ أساسیٌ لکثیرٍ من المجالات المختلفة لفکر ما بعد الحداثة، بما فی ذلک ما بعد الاستعماریة، کما یتبین من خلال کتابات غایاتری سبیفاک.
[عدل](ما بعد) البنیویة
هذا المقال أو المقطع ینقصه الاستشهاد بمصادر. الرجاء تحسین المقال بوضع مصادر مناسبة. أی معلومات غیر موثقة یمکن التشکیک بها وإزالتها.(دیسمبر 2009)
لمعلومات أکثر: Manifestations of Postmodernism
البنیویة هی حرکةٌ فلسفیةٌ واسعةٌ تطورت بشکلٍ خاصٍ فی فرنسا فی الخمسینات، ردا على الوجودیة الحداثیة. تحرک الکثیر من البنیویین فی وقتٍ لاحقٍ بعیدا عن التفسیرات والتطبیقات الأکثر صرامةً "للبناء"، وبالتالی فیتم تسمیتهم "ما بعد البنویین" فی الولایات المتحدة (و المصطلح غیر شائعٍ فی أوروبا). یشمل المفکرون "ما بعد البنویین" الأکثر نفوذا عالم الأنثروبولوجیا کلود لیفی ستروس، وعالما التحلیل النفسی جاک لاکان وجیل دولوز، والفلاسفة میشیل فوکو وجاک دریدا، والفیلسوف المارکسی لویس ألثاسر.
ترکز (ما بعد) البنیویة على السبل التی یتفاعل من خلالها المجتمع مع الفردیة والجماعیة، وخاصةً فی البناء الاجتماعی أو تحدید الهیکلیة للهویات والقیم والاقتصادات. وهذا لیس إلا عرضا موجزا، ومع ذلک، فإن معظم ما یسمون "ما بعد البنیویین" یختلفون بشدةٍ حول الفئات الأساسیة مثل "الحقیقی"، "المجتمعی"، "الکمالی"، و"التاریخی". ونقطة الوحدة الرئیسیة بینهم هی فی مرحلة ما بعد الاشتباک البنیوی (الإیجابی أو السلبی) مع التقالید الفلسفیة المرتبطة بشخصیاتٍ من أمثال هیغل ومارکس ونیتشه وفروید.
[عدل]الانتقادات
مقال تفصیلی :Criticism of postmodernism
رسمیا، یمکن العثور على نقدٍ أکادیمیٍ لما بعد الحداثة فی أعمالٍ مثل "وراء الخدعة " و"الهراء عصری ".
ومصطلح ما بعد الحداثة، عندما یتم استخدامه بشکل مسیء، یصف الاتجاهات التی یُنظر إلیها على أنها نسبیة، أو مضادة للتنویر أو المناوئة للحداثة، لا سیما فیما یتعلق بنقد العقلانیة أو الکونیة أو العلم. کما أنها أحیانا تُستخدمُ لوصف الاتجاهات فی المجتمع الذی یُنظر إلیه أنه نقیضٌ للنظم التقلیدیة للأخلاق.
[عدل]بعد ما بعد الحداثة
مقال تفصیلی :Post-postmodernism
فی الآونة الأخیرة، تم الجدال حول فکرة موت "ما بعد الحداثة" بشکلٍ متزایدٍ على نطاقٍ واسعٍ: فی عام 2007، أشار أندرو هوبوریک فی مقدمته لإصدار خاصٍ من مجلة "أدب القرن العشرین" تحت عنوان "بعد ما بعد الحداثة" أن "التصریحات عن وفاة ما بعد الحداثة قد أصبح شائعا حرجا." وضعت مجموعةٌ صغیرةٌ من النقاد مجموعةً من النظریات التی تهدف إلى وصف الثقافة و/أو المجتمع فی أعقاب ما بعد الحداثة المزعومة، وعلى الأخص راؤول إیشیلمان(الأدائیة)، وجیلیس لیبوفیتسکی (فرط الحداثة)، ونیکولا بوریاد(مضاد الحدیث)، وآلان کیربی (الحداثة الزائفة). لم تکسب أیا من هذه النظریات والتسمیات الجدیدة حتى الآن قبولا واسع النطاق.
[عدل]اقتباسات
فی عام 1994، أعطى رئیس الجمهوریة التشیکیة والکاتب المسرحی الشهیر فاکلاف هافل وصفا آملا لعالم ما بعد الحداثة باعتباره واحدا مبنیا على أسسٍ علمیة، ولکن المفارقة فیه "حیث کل شیءٍ ممکن، ولا شیء مؤکدٌ تقریبا." [20]
یعطی جوش ماکدویل وبوب هوستیتلیر التعریف التالی لما بعد الحداثة: "إنها النظرة إلى العالم التی تتمیز بالاعتقاد أن الحقیقة لا وجود لها فی ای معنى، بل هی تُخلقُ بدلا من اکتشافها." الحقیقة "التی أوجدتها ثقافةٌ معینةٌ ولا توجد إلا فی تلک الثقافة. ولذلک، فإن أی نظامٍ أو بیانٍ یحاول الاتصال بالحقیقة هو لعبة سلطة، ومحاولةٌ للهیمنةِ على الثقافات الأخرى." [21]
عالم القرون الوسطى الإیطالی أمبرتو إیکو میزها بقوله "موقف ما بعد الحداثة هو کرجلٍ یحب امرأةً راقیةً جدا، ویعلم أنه لا یستطیع أن یقول لها: أحبک بجنون، لأنه یعلم أنها تعرف (و أنها تعرف أنه یعرف) أن هذه الکلمات قد کتبت من قبل باربرا کارتلاند." [22]
[عدل]انظر أیضا
[عدل]النظریة
نظریة السباق الحرج
الواقع المریر
فرط الحداثة
الدراسات الإعلامیة
مذهب العودیة
الخیال العلمی
[عدل]الثقافة والسیاسة
اللامرکزیة
Defamiliarization
Remodernism
التوفیقیة
[عدل]القانون
دراسات قانونیة حرجة
[عدل]فلسفة
التعددیة وجودی
الأنطولوجیا البدنیة
ما بعد المادیة
[عدل]السیاسة
فی مرحلة ما بعد الواقعیة
[عدل]علم النفس
ما بعد الحداثة علم النفس
[عدل]المراجع
^ فریدریک جیمسون، ما بعد الحداثة، أو المنطق الثقافی للرأسمالیة المتأخرة، دورهام بولایة نورث کارولاینا : مطبعة جامعة دیوک، 1991.
^ للحصول على العلاج إشکالیة الحداثة، انظر أدورنو وهورکهایمر، جدلیة التنویر.
^ واتجه إلى ما بعد الحداثة، مقالات فی نظریة ما بعد الحداثة، والثقافة، مطبعة جامعة ولایة أوهایو، 1987. p12ff
^ یموت Krisis دیر europäischen Kültür، Nürnberg 1917
^ مکتب المدیرة التنفیذیة طبعة طویلة
^ بریتانیکا، 2004
^ میریام وبستر فی قاموس الجماعیة 2004
^ Walter Truett Anderson (1996). The Fontana Postmodernism Reader.
^ المؤثرات على فکر ما بعد الحداثة، وبول Lützeler (سانت لویس)
^ http://www.askoxford.com/concise_oed/postmodernism؟view=uk
^ میریام وبستر فی تعریف ما بعد الحداثة
^ روث رایخل، کوک فی نوفمبر 1989 ؛ قاموس التراث الأمریکی لتعریف ما بعد الحداثة
^ 'ما بعد الحداثة، و" الجانب الآخر "'، فی الثقافة النظریة والثقافة الشعبیة : ألف قارئ، الذی حرره جون ستوری، لندن، : بیرسون التعلیم.2006
^ بیری اندرسون، 'اصول ما بعد الحداثة'، لندن : الصفحة الیسرى، 1998.
^ سولیفان، لویس. "إن تل مبنى مکتب فنیا یعتبر"، التی نشرت فی مجلة یبینکوت (آذار / مارس 1896).
^ لوس، أدولف. "زینة والجریمة"، التی نشرت عام 1908.
^ مانفریدو Tafuri، 'العمارة والمدینة الفاضلة : تصمیم وتطویر الرأسمالیة'، کامبریدج : معهد ماساتشوستس للتکنولوجیا الصحافة، 1976.
^ فنتوری، وآخرون.
^ ما بعد الحداثة، ثانیة. 1 : السلائف
^ هافیل، "إن الحاجة إلى التفوق فی عالم ما بعد الحداثة"، کلمة فی قاعة الاستقلال فی فیلادلفیا، 4 تموز، 1994.
^ جوش ماکدویل وبوب Hostetler، وتسامح جدیدة (کارول ستریم ایل : تایندیل البیت، 1998)، p. 208.
^ أمبرتو إیکو، "بوستسکریبت إلى اسم الوردة ، (نیویورک، نیویورک : هارکورت، 1984)، ص. 530-1.
23 - محسن عطیه 2002 : " نقد الفنون منالکلاسیکیة إلى عصر ما بعد الحداثة "، منشأة المعارف بالإسکندریة ص220
[عدل]قراءات أخرى
باول، جیم (1998). "ما بعد الحداثة للمبتدئین" (ردمک 978-1-934389-09-6)
ألیکسی، شیرمان (2000). "الهندی الأشد صلابة فی العالم" (ردمک 0-8021-3800-4)
اندرسون، والتر Truett. لجنة تقصی الحقائق حول لجنة تقصی الحقائق (نیو وعی القارئ). نیویورک : Tarcher. (1995) (ردمک 0-87477-801-8)
أندرسون، بیری. أصول ما بعد الحداثة. لندن : الصفحة الیسرى، 1998.
اشلی، وریتشارد ووکر، ار بی جی)1990) "تتحدث بلغة المنفى". دراسات دولیة ت ربع 34، أی 3 259-68.
بومان، Zygmunt (2000) الحداثة السائلة. کامبریدج : بولیتی برس.
بیک، اولریش (1986) جمعیة المخاطر : نحو حداثة جدیدة.
Benhabib، Seyla (1995) 'النسویة وما بعد الحداثة' فی (ed. نیکلسون) النسویة الادعاءات : هناک تبادل الفلسفیة. نیویورک : روتلدج.
بیرمان، ومارشال (1982) کل ما هو صلب یذوب فی الهواء : تجربة الحداثة (ردمک 0-14-010962-5).
Bertens، هانز (1995) عن فکرة ما بعد الحداثة : تاریخ. لندن : روتلدج.)ردمک 0-145-06012-5).
Bielskis، أندریوس (2005) نحو فهم ما بعد الحداثة السیاسیة : من علم الأنساب إلى التأویل (بالغریف ماکمیلان، 2005).
النحاس الأصفر، وتوم، والفلاحین، والشعبویة ما بعد الحداثة (لندن : کاس، 2000).
بتلر، جودیث (1995) 'الوحدات المؤسستان فی (ed. نیکلسون) النسویة الادعاءات : هناک تبادل الفلسفیة. جدید Yotk : روتلیدج.
کالینیکوس، الیکس، ضد ما بعد الحداثة : نقد المارکسیة (کامبردج : بولیتی، 1999).
کاستییس، ومانویل (1996) وشبکة المجتمع.
کوبلاند، ودوغلاس (1991). "الجیل العاشر : حکایات لالمعجل الثقافة" (ردمک 0 - 312 - 05436 - العاشر)
إسقاط، کریستال L. کیف یخدم ما بعد الحداثة (بلادی) الإیمان، (المهدئات غروف، وایل : [إیفب] الأکادیمی، 2006) ردمک 0-8308-2758-7
درابل، M. ورفیق أکسفورد إلى الأدب الإنجلیزی، 6 الطبعه، والمادة "ما بعد الحداثة".
جون فاریل. کتاب "Demons of Descartes and Hobbes." {0}Paranoia and Modernity: Cervantes to Rousseau {/0} Cornell UP, 2006)), الفصل السابع من الکتاب. "جنون العظمة وما بعد الحداثة"، وخاتمة لجنون العظمة والحداثة : سرفانتس لروسو (زیادة فی جامعة کورنیل، 2006)، 309-327.
فیذرستون، M. (1991) ما بعد الحداثة، وثقافة المستهلک، لندن ؛ نیوبری بارک بکالیفورنیا، سیج للنشر.
Goulimari، Pelagia (ed.) (2007) ما بعد الحداثة. ما هی لحظة؟ مانشستر : مطبعة جامعة مانشستر (ردمک 978-0-7190-7308-3)
غیدنز، انطونی (1991) الحداثة والهویة الذاتیة، وکامبردج : بولیتی برس.
Grebowicz، مارغریت (ed.)، وبعد Lyotard الجنس. نیویورک : صحافة جامعة ولایة نیویورک، 2007. ISBN 978-0-06-057618-9.
غریر، روبرت سی رسم خرائط ما بعد الحداثة. ایل : إینترفرستی برس، 2003. (ردمک 0-8308-2733-1)
Groothuis، دوغلاس. الحقیقة التسوس. المهدئات غروف، إلینوی : إینترفرستی برس، 2000.
هارفی، دیفید (1989) حالة ما بعد الحداثة : والتحقیق فی أصول التغییر الثقافی (ردمک 0-631-16294-1)
هیکس، ستیفن روتردام (2004) وشرح ما بعد الحداثة : التشکک والاشتراکیة من روسو إلى فوکو (ردمک 1-59247-646-5)
Honderich، T. ، ورفیق أکسفورد للفلسفة، والمادة "ما بعد الحداثة".
جیمسون، فریدریک (1991) ما بعد الحداثة، أو المنطق الثقافی للرأسمالیة المتأخرة (ردمک 0-8223-1090-2)
کیربی، ألان (2009) Digimodernism. نیویورک : التواصل.
السوط، S. (1990) وعلم الاجتماع لظاهرة ما بعد الحداثة، لندن، روتلیدج.
Lyotard، جان فرانسوا (1984) وحالة ما بعد الحداثة : تقریر عن المعارف (ردمک 0-8166-1173-4)
--- (1988). وشرح ما بعد الحداثة : المراسلات 1982-1985. أد. جولیان Pefanis وتوماس مورجان. (ردمک 0-8166-2211-6)
--- (1993) و"الکتاب المقدس : Diffracted اثار." فی : النظریة، والثقافة والمجتمع، المجلد. 21 (1)، 2004.
--- (1995)، "التاریخ المرضی : للمرئی". فی : النظریة، والثقافة والمجتمع، المجلد. 21 (1)، 2004.
ماکنتایر، السدیر، وبعد الفضیلة : دراسة فی نظریة المعنوی (جامعة نوتردام الصحافة، 1984، 2nd ط.).
Magliola، روبرت، دریدا على المتشددین (لافاییت : مطبعة جامعة بوردو، 1984 ؛ 1986 ؛ pbk. 2000، ردمک أنا - 55753 - 205 - 2).
---، وفی تفکیک الحیاة فی العالم : البوذیة والمسیحیة والثقافة (اتلانتا : علماء وکالة انباء برس أکادیمیة أمریکیة من دین، 1997 ؛ أوکسفورد : مطبعة جامعة أکسفورد، 2000 ؛ ردمک 0-7885-0295-6، القماش، وردمک 0 -- 7885-0296-4، pbk).
مانویل، بیتر. "موسیقى والرمز، والموسیقى کما الزائفة : ما قبل العصر الحدیث، والحدیث، وجمالیات ما بعد الحداثة فی الثقافات الفرعیة للموسیقى، و" موسیقى البوب 1 / 2، 1995، ص 227-239.
میرفی، Nancey، الأنجلو أمریکیة ما بعد الحداثة : وجهة نظر فلسفیة حول العلم والدین والأخلاق (ستفیو برس، 1997).
ناتولى، جوزیف (1997) وهو أول کتاب إلى ما بعد الحداثة (ردمک 1-57718-061-5)
نوریس، کریستوفر (1990) ماذا یعیب ما بعد الحداثة : النظریة النقدیة وینتهی فی الفلسفة (ردمک 0-8018-4137-2)
Pangle، توماس ل ، والتعظیم للدیمقراطیة : التحدی المتمثل فی عصر ما بعد الحداثة، بالتیمور، ومطبعة جامعة جونز هوبکنز، 1991 ردمک 0-8018-4635-8
حدیقة، جین Y.، الطبعه، Buddhisms وDeconstructions (انهام : رولاند & یتلفیلد، 2006، ردمک 978-0-7425-3418-6 ؛ ردمک 0-7425-3418-9.
سوکال، وجان ألان Bricmont (1998) هراء عصری : مفکرو ما بعد الحداثة 'التعسف فی استعمال العلوم (ردمک 0-312-20407-8)
تایلور، ألان (2005) ونحن، فی وسائل الاعلام. التربویة اقتحام الولایات المتحدة والسینما والتلفزیون بث الأخبار الخطابات '، بیتر لانغ، ص 418 (ردمک 3-631-51852-8)
Vattimo، جیانی (1989). مجتمع شفاف (ردمک 0-8018-4528-9)
Veith الابن، إدوارد جین (1994) ما بعد الحداثة تایمز : دلیل المسیحیة المعاصرة للفکر والثقافة (ردمک 0-89107-768-5)
Windshuttle، کیث (1996) وقتل من التاریخ : کیف نقاد الأدب والاجتماعی المنظرون یقتلون ماضینا. نیویورک : الصحافة الحرة.
وودز، وتیم، ابتداء من ما بعد الحداثة، ومانشستر : مطبعة جامعة مانشستر، 1999، (طبعة 2002) (ردمک 0-7190-5210-6 مقوى، ردمک 0-7190-5211-4 غلاف عادی).
[عدل]وصلات خارجیة
ابحث عن ما بعد الحداثة (فلسفة) فی
ویکاموس، القاموس الحر.
هناک المزید من الصور والملفات فی ویکیمیدیا کومنز حول: ما بعد الحداثة (فلسفة)
"الحب والكراهیة' النظریة الفرنسیة 'فی أمریکا." ه مجلة الحدودیة. / رولاندو بیریس. 4/1 2005. http://www.borderlandsejournal.adelaide.edu.au/
وصف أبسط ما بعد الحداثة
WSWS المحفوظات الفلسفة -- مدفوع. نقد الفکر ما بعد الحداثة
موسوعة ستانفورد للفلسفة للدخول فی عصر ما بعد الحداثة
الکادر المسیحی لصفحة ما بعد الحداثة
نقاشاتهم ما بعد الحداثة. متعدد اللغات عن طریق الفهرس یانوش Przychodzen (قوات الدفاع الشعبی ملف)
الحداثة، ما بعد الحداثة والتقلید للمعارضة، وذلک لوید سبنسر (1998)
تتقاتلان النماذج : الحداثة ضد فکر ما بعد الحداثة
کیث دیروز (الفلسفة، جامعة ییل) : وصف عملیة Fogbank : ما بعد الحداثة، وماذا یمکننی اتخاذ مثل هذا تبهیت عرض من ذلک؟
کیفیة تفکیک أی شیء تقریبا -- بلادی ما بعد الحداثة مغامرة
ما بعد الحداثة والحقیقة من قبل الفیلسوف دانیال دینیت
ما بعد الحداثة هی سوداء جدیدة : کیف شکل تجارة التجزئة الحدیثة على حد سواء، وتوقع تأثر بعض العرافین المستبعد (الایکونومیست 19 دیسمبر 2006)
الحداثة فی مقابل ما بعد الحداثة
کسب الوضوح : بعد ما بعد الحداثة، أرض Acheret مجلة
[أظهر] وصلات لمقالات ذات الصلة
تصنیفات: حرکات فلسفیةنظریات علم الجمالما بعد الحداثةحداثةعربی
قس ترکی آذری
Postmodernizm – XX əsrin ikinci yarısında fəlsəfədə, incəsənətdə, ədəbiyyatda inkarı inkar nəticəsində yaranmış cərəyan.
Bir vaxtlar modernizm klassik, akademik dəyərləri inkar edib yeni bədii formalar yaratdığı kimi postmodernizm (almanca "moderndən sonra gələn") də modernizmi inkar edərək ədəbiyyatda xaos, elementlər müxtəlifliyi yaradır. Postmodernist amerika yazıçısı Con Bartın fikrincə, postmodernizm – keçmişin mədəniyyətindən şirə çəkən bədii təcrübədir.
Postmodernizm nəzəriyyəsi məşhur filosof J.Liotarın, Jak Derridanın və digərlərinin fəlsəfi konsepsiyası əsasında yaranıb. Onun fəlsəfəsinə görə "dünya-mətndir", "mətn-reallığın yeganə mümkün modelidir". Postmodernizmin əsasında duran ideya mənbələrindən bri olan Poststrukturalizmin nəzəri əsaslarının hazırlanmasına filosof-kulturoloq Mişel Fukonun və başqalarının böyük rolu olmuşdur. C.Bart, T.Pinçon, C.P.Danlivi, D.Bartel ("Qara yumor məktəbi"nin nümayəndələri), D.Delillo, J.Dölöz, F.Qatari, U.Eko, U.Gibson,C.Barns, İ.Kalvino və b. postmodernizmin görkəmli nümayəndələri hesab olunurlar.
[redaktə]Müxtəlif sahələrdə postmodernizm
Fəlsəfənin, ədəbiyyatın, sənətin, arxitekturanın və bir çox başqa sahələrin öz postmodernizm anlayışları mövcuddur, və intellektual əməyin ən müxtəlif sahələrində postmodernizm barədə ciddidən tutmuş anekdot səviyyəsinə qədər söz-söhbətlər, mübahisələr aparılmaqdadır. Riyaziyyatda modernizm hərəkatı 20-ci əsrin əvvəllərində başlayıb, bu hərəkatın nəticəsində çoxlu sayda çox böyük, uzun, o vaxt üçün vərdiş edilməmiş bir dərəcədə abstrakt nəzəriyyələr meydana gəldi, və deyək ki, günün bu günündə də bizim Bakı universitetlərində həmin bu qrandioz nəzəriyyələrin elementləri belə tədris olunmur (funksional analiz istisna olmaqla). Amma 20-ci əsrin sonlarından başlayaraq riyaziyyatçılar uzun nəzəriyyələri yox, daha çox konkret nümunələri öyrənməyə meylləndilər.
Ədəbiyyatda postmodernizm fəlsəfi mənada postmodernizmlə və daha geniş sosial mənada işlənən "postmodernizm"lə sıx bağlıdır. "Biz postmodern insanlarıq", "biz postmodern dövrdə yaşayırıq" kimi cümlələr işlədə bilərik, və həqiqəti demiş olarıq.
Postmodernizm ədəbi janr yox, müxtəlif ədəbi janrları, stilləri özündə birləşdirən geniş bir ədəbi hərəkatdır. Intertekstuallıq, haşiyə çıxma, imitasiya, eklektisizm, dekonstruksiya postmodernizmin ÇOXLU SAYDA xarakterisitkalarından bir neçəsidir, amma postmodernizm həm də müxtəlif çox ciddi ədəbi janrları əhatə edir. Bu janrlardan biri də sehrli realizmdir (magical realism). Terminin tarixi qədimdir, amma daha çox Markesin əsərlərindən sonra populyarlaşdığı üçün bəzən müəyyən dövr Latın Amerikası ədəbiyyatına aid edilisə də, əlbəttə, bir ciddi ədəbi janr kimi ayrıca tərifi verilir, və təbii, hər hansı məkana və zamana məhdudlaşdırıla bilməz. Horhe Borhes, Toni Morrison, Salman Rüşdü kimi məşhur sehrli realist yazıçılar həm də məşhur postmodern yazıçılardır.[1]
[redaktə]Əlaqəli ədəbiyyat
Nərmin Kamal. Umberto Eko və Postmodernizm fəlsəfəsi. Bakı: Qanun, 2008, 208 s.
[redaktə]Mənbə
↑ Postmodernizm haqda bir-iki kəlmə
Kateqoriya: Ədəbi cərəyanlar
قس ترکی استانبولی
Postmodernizm, modernizmin sonrası ve ötesi anlamında bir tanımlama olarak kullanılmaktadır ve modern düşünceye ve kültüre ait temel kavram ve perspektiflerin sorunsallaştırılmasıyla ve hatta bunların yadsınmasıyla birlikte yürütülmektedir.
Teori alanında modernist sanat biçimleri ve uygulamalarından koptuğu iddia edilen bir dizi kültürel yapıntıyı tanımlayan mimarlık, felsefe, edebiyat, güzel sanatlar gibi alanlarda yeni kültür biçimlerin işaretleri olarak başlamıştır. Bu tartışmalar zamanla diğer birçok alanlara ve disiplinlere de yansımıştır ve sonuçta bir bütün olarak modernitenin sorgulanmasına ve aşılması arayışına dönüşmüştür. Bununla birlikte postmodernizmi yeni bir tarihsel evre olarak anlamaktansa modernizmin kendi içinde bir aşama ya da özgül bir dönem olarak anlama çabaları da sözkonusudur. Postmodernizm, bu anlamda kendine yönelik itiraz ve eleştirileri de içine alacak şekilde süregiden bir modernizm/modernite/modernlik soruşturması ve tartışması olarak görülmektedir.
Konu başlıkları [göster]
Postmodernizmin tarihsel ve düşünsel çerçevesi [değiştir]
Çoklu yapısı ve karmaşık değerlendirilmeleriyle, "Postmodernizm tam olarak nedir?" sorusuna tek yanıt vermek mümkün değildir. Postmodernizm kimilerine göre, bir dönemin adıdır. Buna nazaran, sözkonusu dönem "Postmodern durum" (Lyotard) olarak adlandırılır. Aynı zamanda yeni bir felsefi konseptin, yeni bir düşüncenin, üslubun, yeni bir usçuluğun (modern usçuluğu aşan farklı bir usçuluğun), yeni bir söylemin de adıdır postmodernizm. Bu, hem kültürel hem düşünsel hem de maddi nitelikler açısından bir dönemin sona ermesi ve kendi içinden ötesine geçilmesi anlamında ileri sürülen bir kavramlaştırmadır.
Bazı yazarlara göre yılı modernitenin bittiği varsayılan tarihtir.Nitekim temel olarak, Postmodernizm olarak anılan düşünce ve pratiklerin tamamının II. Dünya Savaşı sonrasında ortaya çıktığı görülür. Kesin bir dönemleştirme yapmak ve tarihsel sınırları saptamak olanaklı görünmemekte; hatta öncüllerinin bizzat modernizm içinde yer almasıyla birlikte, Postmodernizm olarak ifade edilen süreci ve düşünceleri, tarihsel zaman dilimi açısından II. Dünya Savaşı sonrasından itibaren ele almak yerinde olacaktır.
Daha sonra, özellikle 1960'lı yıllardan itibaren, Fransa'da görülen teorik çalışmaların ve felsefi tartışmaların sonucunda, Postmodernizm, felsefi olarak da kendini ifade etmeye başlar. Postyapısalcı felsefe, Postmodernizmin düşünsel felsefi arkaplanını doldurmaktadır. Bu dönemde modernitenin ülküleri ihlal edilmiş ve bu ülkülere kaynaklık eden düşünce biçimleri ya da temel kuramsal kavram ve kategoriler açıktan sorgulanmaya başlanmıştır; bilim, teknoloji, sanat, siyasal özgürlükler adına yapılan her şeyin ortak amacı ilerleme ve insanın özgürleşmesidir, oysa varılan sonuçların böyle olmadığı açıklık kazanmıştır.
Bu sürecin sonucunda varılan noktayı Lyotard, (ya da Büyük Anlatılar'ın) sonu olarak adlandırır. Bunları Aydınlanma, İdealizm ve Tarihselcilik olarak belirtebiliriz. Modernitenin projelerinin ( Rasyonellik, Özgürlük, Evrensellik vb. gibi) başarısızlıklarını değerlendirmek değil, bu başarısızlığın teorik temellerini anlamak ve aşmak postmodern düşüncenin temel hedefidir. Dolayısıyla yalnızca modern projelerin eleştirisi ve yeniden kullanıma sunulmasını sağlamak degil, bizzat modernitenin kendisini tanımlamakta kullandığı temel argümantasyon yapısının yapıbozum'a (daha doğru bir degişle yapısöküm'e )uğratılması gerçekleştirilmiştir.
Kökeni [değiştir]
Postmodernizmdeki post eki sonra anlamına gelmekle birlikte modernizmden devam eden, ondan kaynaklanan ve onun sorunsallaştırılması ve aşılmaya çalışılması anlamlarına gelir. Postmodernizm, söylemlerinde görülen aşırılıklara rağmen bir çağın kapanıp başka bir çağın açılması anlamında bir kopuşu ifade etmez. Burada modernizmle paradoksal bir ilişki sözkonusudur. Modernizmin kendi içinde varılan sınırların sonrası, o sınırlardan itibaren geriye dönük bir kökten sorunsallaştırma girişimi ve yeniden değerlendirme çabası olarak belirtilebilir.
Arnold Toynbee Bir Tarih İncelemesi adlı eserinde modern dönemin I. Dünya Savaşı'yla sona erdiğini, bundan sonraki dönemin postmodern dönem olduğunu ileri sürerek ilk kez postmodern terimini kullanmıştır. Yine 1934 yılında Amerika'da yayınlanan bir şiir antolojisinde postmodern sözcüğü yer almıştır. 1950'lerde modernizmdeki hemen tüm olgulara bir tepki olarak ortaya çıkıp mimarlık, sanat, politika, eğitim, toplum gibi çok farklı alanda kendinden iyice söz ettirmeye başlayan postmodernizm 1980'lerin başlarında yaygın olarak kullanılan bir kavram olmuştur.
Post-modernizm; belli bir anlamda belli bir ideolojiyi ya da öğretiyi hedeflemez. Bazı postmodern teorisyenlerin özellikle belli başlı ideolojilerle polemik halinde olması bunu yadsımaz. Post öneki burada, bir sonralık anlamına geldiği kadar, ötesi anlamına da gelir ve bu bağlamda tartışmalar belli bir ideoloji hakkında değil de daha çok ve asıl olarak, ideolojinin ideoloji olmaklığı hakkında yürütülür. Belli bir öğreti ya da felsefi fikir değil asıl olarak bütün öğretilerin ve felsefi sistemlerin üzerinde durdugu kuramsal zemin sorunsallaştırılır. Bu anlamda modernleşme projesinin ve hatta Batı felsefesi ya da Batı düşüncesi denilen düşünce yapısının başlangıcından itibaren genel geçerliliğe sahip olan Hümanizm, özgürlük, kurtuluş, evrensellik, bilim ve akıl gibi nosyonlar da sorunsallaştırılır ve yerlerinden edilir.
Postmodernizmin, ekonomik ve toplumsal koşullar anlamında başlangıcı ve kaynakları II. Dünya Savaşı sonrasında bulunabilir. Düşünsel temelleri ise karmaşık bir şekilde çok daha öncelere uzanmaktadır, ama yine de bir belirleme yapmak gerekirse Nietzsche ve sonrasında postmodernizmin düşünsel kavram ve kategorilerinin ipuçlarını bulabiliriz.
Postmodernizm, Postmodern durum, Postmodern felsefe [değiştir]
Postmodernizm, Postmodern durum, Postmodern felsefe, daha da özgül bir anlamda olan Postyapısalcı felsefe farklı anlamlarda ve içeriklerde ele alınıp değerlendirilmelidir.
Postmodernizm, belirli bir durum icinde ve olumlu ya da olumsuz anlamda modernizmden farklılaşan, tüm siyasal ve maddi/toplumsal değişimleri, öte yandan düşünsel ve kuramsal ürünleri ve kültürel pratikleri kapsayan bir formülasyondur.
Postmodern durum, II. Dünya Savaşı sonrasında belirginleşen, sosyal, ekonomik ve siyasal düzenlenişlerle bağlantılı olarak ortaya çıkan genel durumu işaret ederken, postmodern felsefe postmodernizmdeki tutum ve eğilimlerin felsefi/ teorik arkaplanını göstermektedir.
Postmodern felsefe, genel olarak belirgin bir şekilde Platon'dan günümüze uzanan felsefe geleneğinin ("metafiziksel felsefe" olarak adlandırılan) yadsınması girişimidir. "Özcülük", "temelcilik", "gerçekçilik", "nesnellik", "özne" ya da "ben" gibi modern felsefeye içkin kavramların genel geçerlilikleri sorgulanmakta ve büyük ölcüde yadsınmaktadır. Postyapısalcı felsefe ise, farklı düşünürlerce farklı şekillerde ortaya konulmuş yapısalcılık-sonrası belli bir felsefe eğiliminin genel adıdır ve postmodern düşüncenin en önemli kuramsal ayağını oluşturmaktadır.
Postmodernizm - Modernizm karşılaştırması [değiştir]
Modernizm/Modernlik Postmodernizm/Postmodernlik
Hiyerarşi, düzen, merkezileştirilmiş kontrol Anarşi, düzenin yıkılması, merkezi kontrolun kalkması
Büyük politik yatırımlar (millet-devlet, parti) Mikropolitik yatırımlar, kurumsal güç çatışmaları, kimlikçi politikalar
Milli kimliğin ve kültürün söylemi; kültürel ve etnik orijinler miti Lokal söylemler, büyük söylemlerin ironik yıkımı: orijine ait mitoslarının aksi
Bilim ve teknoloji vasıtasıyla büyük ilerleme söylemi İlerlemeye şüpheyle bakmak, teknoloji karşıtlığı reaksiyonlar, yeni çağ dinleri
Temsilcilerin ve medyanın önündeki “gerçeğe” inanç, “orijinalin” içtenliği Aşırı realite, imaj doygunluğu, taklidîn gerçek olandan daha güçlü olması, gerçekte var olmayan şeylerin sunulması ve bunların var olanlardan daha güçlü olması
Bilgide uzmanlaşma, her şeyi kapsama: ansiklopediler Kılavuzluk, bilgi yönetimi, sadece ihtiyaç halinde bilgi, Web, İnternet
Kitle kültürü, kitle tüketimi Kültürün kitlesel olmaması (demassified culture), küçük pazarlar, az üretim
Medya yayını Birbirini etkileyen, müşteriye hizmet eden medyanın dağıtımı, çok miktarda küçük medya’ların ortaya çıkması (Network ve Web)
Merkezileşmiş bilgi Dağıtılmış, yayılmış bilgi
Yüksek ve aşağı kültür ayrımı; yüksek veya resmi kültürün normatif ve otoriter olmasında konsensüs Aşağı popüler kültür tarafından yüksek kültür hakimiyetinin bölünmesi; popüler ve yüksek kültürün karışımı; pop kültürünün yeni değerler kazanması
Tam çalışmaların ve amacın sanat olması Proses, performans, üretim olarak sanat
Sanat: sanatçı tarafından meydana getirilen orijinal bir objedir Sanat: dinleyiciler ve alt kültürler tarafından meydana getirilen kültürün yeniden işlenmesi
Genel sınırlar ve bütünlük hissi (sanat, müzik ve edebiyatta) Melezlik, kültürlerin yeniden birbirlerine bağlanması
New York mimarisi ve dizaynı Los Angeles ve Las Vegas mimarisi ve dizaynı
Derinlere uzanan kökler/derinlik Kök gövdeler/yüzeysellik
Niyet ve gayede ciddiyet Oyun, ironi, resmi ciddiyete tepki
Birleşmişlik duygusu, benliğin merkez olması; “ferdiyetçilik”, birleşmiş kimlik Bölünmüşlük duygusu ve benliğin merkez olmaması, çoklu ve çatışmacı kimlikler
Organik ve inorganik arasındaki açık farklılık, insan ve makine. Organik ve inorganik Siborg karışımı; insan-makine-elektronik
Cinsel farklılığa göre şekillenmiş güç düzeni, tek cinsiyetler, pornografinin dışlanması Çift cinsiyetlilik, pornografi
Determinizm Indeterminizm
Dünyanın anlatıcısı olarak kitap, yazılı bilgi sistemi olarak kütüphane Yazılı medyanın fiziki sınırlarının aşılması olarak yüksek-medya,
Makine Bilgi
İlkel İleri
Nesne (object) Özne (subject)
Gerçeklik; Gerçek (realite) Fiilen olmasa da isim olarak var olma (virtual); Hayal (imaj)
Maddi olan Manevi olan
Çekicilik İticilik
Kural Anarşi
Mekân Mekânsızlık; Zaman
Ev Anakent (metropol)
Postmodernizmin siyasal yönelimleri [değiştir]
Bu söylemde artık önemli olan daha doğru bilginin araştırılması değil, doğruluk kategorisinin işleyiş mekânizmalarının deşifre edilmesi ve bu bağlamda yeni doğruların oluşturulmasıdır. Genel ahlaksal anlayışlar ve ilkeler artık geçerliliğini yitirmiştir; ahlaksal normların kaynağı yaşanan koşullar, çağın gerekliliğidir. Postmodern Etik, modernizmin evrensel ve sabit ahlak ilkelerinin geçersizliğini göstererek, genel ahlak ilkelerini görelileştirir. Dinden sonra bilimin egemenliginin de yıkılmasıyla, "her şey uyar" noktasına varılmıştır. Bu önerme, öncelikle bilimin statüsünü ve doğruluk iddialarını görelilleştirmek üzere, bir bilim felsefecisi olan Paul Feyarebend'ten gelir.
Postmodernizmin, siyasal yönelimleri bakımından, hem radikal hem muhafazakâr olduğu söylenebilir.Hem her iki yönelimin postmodern temsilcileri sözkonusudur, hem de belirli bağlamlarda her iki yönelimin de aynı noktada birlikte olması sözkonusudur.Postmodernizmin tutarlilik kaygısı gütmeyişi (Eklektizm) siyasal alandaki konumlarda da görülebilir.
Birey, kimlik, kültür alanında radikal, sistemi değiştirme alanında muhafazakârdır. Ancak, radikallik ve muhafazakârlık kavramları da postmodern okumada anlam değişimlerine uğrar ya da başka bir deyişle bilinen anlam yapıları yapıbozuma uğratılır pek çok kavram ve kategoride olduğu gibi. Dolayısıyla postmodernizmin ne radikal ne de muhafazakâr olmadığı söylenebilir. Makro siyaset modeli Mikro siyaset anlayışıyla, Majör olan Minör olan ile yer değiştirir. Bunu geleneksel siyasal alanın kategorileriyle tanımlamak doğru sonuçlar vermeyecektir. Postmodernizm, en genel anlamda, "Büyük anlatılara", "Büyük projelere", "Büyük ilkelere" itirazdır ve bunların olanaksızlığı iddiasıdır. Buradan itibaren teorik ve politik alanda postmodern konumlanışların şeceresi çıkarılabilir.
Helmut Jahn:Sony Center'ın Kubbesi
Postmodernizmin tarihçesi ve modernite eleştirisi [değiştir]
Modernizm ve hedefleri [değiştir]
Modernizm, aydınlanma ilkelerini temel alan toplumsal projenin adıdır. Aydınlanma ise, inanca karşı bilgiyi, teolojiye karşı bilimi ön plana alan bir düşünce sistemidir. Modernizm, aydınlanma düşüncesini temel alır. İlerlemeye inanır. Akıl ve bilimi ilerlemenin aracı olarak görür. Nesnel, evrensel ve yegâne bilginin akıl ve deney yoluyla edinilebilir olduğuna yönelik epistemolojik konum, bütün modernist öğretilerde sabit noktadır. Modernizm bu halde, her tür öğretiye dayanak olacak olan bir epistemolojik ve tarihsel bilinç zeminidir.
Kilisenin ve feodalizmin bin yıllık egemenliğine son veren burjuvazi 'eşitlik, özgürlük ve kardeşlik' ilkeleri ile tarih sahnesine çıkmıştı. Burjuvazi gerçekten bu ilkeleri gerçekleştireceğini düşünmüştü. Bilim, teknik ve sanat alanındaki ilerlemelerle insanlığın devamlı ileri gideceği ve özgür olacağı düşünülüyordu. Kendinin farkındalığı olarak öznenin bu ilerleme ve özgürleşmede tarihsel bilginin ve tarih yasalarının bilgisinin sahibi olarak yer alacağı da sabit bir veriydi. Modernizme ilk eleştirileri getiren Romantiklerden, yine aynı teorik zeminde modernizmin hedeflerine ulaşmaktaki başarısızlığının teorik eleştirisini oldukça derinlikli yapan Marksizme kadar her öğreti ya da felsefe dahil olmak üzere, sonradan postmodern felsefenin yoğun saldırılarına hedef olacak olan bu konumlara ve hedeflere sahiptir.
2. Dünya Savaşı'nın yarattığı yıkım, batı dünyasının ahlaki ve etik değerlerini altüst etmiştir. Buradan itibaren düşünürler bu tarihe sebep olan düşünsel temellerle de hesaplaşma arayışlarına yönelmişlerdir. Modern düşüncenin kendisini temellendirdigi ilke ve argümanlara yönelim bu şekilde kuramsal bir yönelim haline gelmiştir. Modernizm icerden eleştirisi postmodernizmden cok daha önce, bizzat modernizmin kuruluş ve gelişme evrelerin de bile görülür. Bu sorgulamalar postmodern konumlardaki gibi olmasa da önemli ölcüde modernizmi icerden zorlayan ve sınırlarına vardıran yönelimlerdir.Modernleşme hedeflerine ulaşılamadığı görüşünün yaygınlaşmasından sonra aydınlanma ilk olarak Marx, Nietzsche ve Freud gibi isimler tarafından eleştirilmeye ve sorunsallaştırılmaya başlanmıştır.
Marx, Nietzsche, Freud [değiştir]
Marx, aydınlanmanın olumlu yanlarına (bilimin gelişmesi, inanç yerine bilgi, usa güven vb.) sahip çıkarken, aydınlanmanın sınırlarını ortaya koydu: 'Özel mülkiyet; eşitlik, özgürlük ve kardeşlik' ilkeleri ile zıtlık içindedir. Hümanizmi ve özgürlüğü getirecek sistem sosyalizmdir. Tarihin öznesi, işçi sınıfıdır ve gercek anlamda Aydınlanma projesini gerçekleştirecek olan da bu öznedir. Çünkü, aydınlanma düşüncesinin kurucusu burjuva sınıfı ve dolayısıyla burjuva toplumu belli bir anda aydınlanmacı ideallerle çelişkiye düşmektedir. Marx bu çelişkinin maddi olarak toplumsal, ekonomik ve siyasal yapısını göstermeye çalışmıştır yapıtlarında. Ancak Marx tüm bu köktenci eleştirilerinde yine de aydınlanmacı ilkelere (akıl, nesnellik,ilerleme, özgürlük vb.) bağlı kalır.Ama eleştirel çalışmasının toplamı, bir anlamda onun kendi hedeflerinden ve niyetlerinden de bağımsız olarak aydınlanmanın sınırlarını göstermekten geri kalmaz.
Hem sol hem de sağda taraftar bulan Nietzsche ise, 'Der Fortschritt ist bloss eine moderne Idee, das heisst eine falsche Idee.' (İlerleme yalnızca modern bir düşüncedir, fakat yanlış bir düşünce.) diyerek modernleşmenin temel ilkelerine karşı çıkmıştır. Nietzsche ilerleme, özgürlük ve hakikat kavramlari gibi temel aydınlanmacı kavramları sorunsallaştırmış ve çogu yerde yadsımıştır. O zamana kadar entelektüel çevrelerde geniş kabul gören dünya görüşü ve anlayış (modern düşünce) geçerliliğini kaybetmeye başlamıştır. Daha iyi ve daha güzel bir dünyaya dair özlem ve hayaller artık sona ermişti. Bu özlem ve hayallerin kendilerinin sona ermesinden daha ziyade asıl olarak bunlara kaynaklık eden fikirlerin ve onların teorik dayanaklarının geçerliliklerinin sorgulanması ve yadsınması sözkonusu olmuştur.
Modern düşüncenin sınırlarına varılmasında bir başka kaynak da Sigmund Freud olarak belirtilebilir. Psikanaliz kuramı ve özellikle de bilinçdışının keşfi aydınlanmacı ilkelerin temelindeki kavramları başka bir yönde sorunlu hale getirmiştir. Özne, öznellik, gerçeklik, benlik, bilgi, biliş vb. türde kavramlar, aklın niteligine ilişkin tartışmalar Freud'la birlikte ve Freud'dan sonra yeni bir yön kazanmıştır ve pek çok değişikliğin öncüsü olmuştur.Uygarlığın Huzursuzlukları 'nda Freud, mevcut toplumsal sistemin ve onun dayandığı uygarlık modelinin, kültürün yapısına ilişkin açıklamalarda bulunur.
Postmodernizme yönelik itirazlar [değiştir]
Oysa birçok başka düşünür (Habermas, Antony Giddens, Michel Touraine gibi) bir dönemin kapanması olarak modernizmin sona ermesini kabul etmezler. Böyle bir dönemleştirme onlara göre hem olanaksız hem de faydasızdır.Bununla birlikte bu düşünürler de postmodern düşüncenin öne sürdügü bir cok olgu ve yeni durumları kabul etmektedirler.Fakat bu yeni gerçeklikler modernizmin içerisindeki olgular olarak degerlendirilir.Modernlik tamamlanmamış bir proje (Habermas) olarak ya da postmodernizm denilen yeni durum modernliğin radiklalleşmesinin (Giddens) bir sonucu olarak değerlendirilir bu eğilimlerde.
Bu karşıt konumları da göz önünde bulunduran Agnes Heller ve Ference Feher, postmodernizmi şu şekilde tanımlarlar;
"postmodernite, ne bir tarihsel dönem, ne de iyi tanımlanmış karekteristik özellikleri olan politik ya da kültürel bir eğilimdir. Tersine postmodernite; dış çizgilerini, moderniteyle ve moderniteye havale edilmiş sorunlarla problemi olanların, moderniteyi suçlamak isteyenlerin ve gerek modernitenin başarılarının gerekse çözümsüz açmazlarının bir dökümünü çıkaranların çizdiği, modernitenin daha geniş kapsamlı zaman ve mekânı içerisindeki bir özel kollektif zaman ve mekân olarak anlaşılabilir".
Burada anlaşılacağı üzere, postmodernizmi kabul etmeyen düşünürler, genel bir yaklaşım olarak, postmodernizm olarak beliren yeni durumu modernitenin kendi içindeki özel bir evre ya da dönem olarak değerlendirmektedirler.Bunu formüle edişleri, çıkarsamaları ve postmodernizmi eleştirme yönelimlerindeki hedef ve gerekçeler değişmekle birlikte, genelde böyle bir yaklaşıma sahip oldukları söylenebilir.
Güzel sanatlarda postmodern isimler [değiştir]
Marcel Duchamp
Simon Dürr
Gilbert ve George
Wang Guangyi
Res Ingold
Donald Judd
Agnieska Olivia Juszczyk
Ilya Kabakov
Jeff Koons
Bruce Nauman
Sigmar Polke
Gerhard Richter
Cindy Sherman
Andy Warhol
Postmodern düşüncenin çıkış noktaları olmuş isimler [değiştir]
Soren Kierkegaard
Martin Heidegger
Max Stirner
Friedrich Nietzsche
Jacques Lacan
Edmund Husserl
Ludwig Wittgenstein
Postmodern düşünürler [değiştir]
Jean-François Lyotard
Roland Barthes
Jean Baudrillard
Judith Butler
Helen Cixous
Gilles Deleuze
Luce Irigaray
Charles Jencks
Dietmar Kamper
Thomas S. Kuhn
Gianni Vattimo
Wolfgang Welsch
Slavoj Zizek
Paul Feyerabend
Jacques Derrida
Michel Foucault
Julia Kristeva
Richard Rorty
Postmodern düşünceye eleştiri getiren isimler [değiştir]
Giddens
Jürgen Habermas
Fredric Jameson
Terry Eagleton
Marshall Berman
Alain Touraine
Ernest Geller
Çalışmaları postmodernizmin işaretleri olarak görülen yazarlar [değiştir]
Paul Auster
Julian Barnes
Robert Anton Wilson
John Barth
Jorge Luis Borges
Italo Calvino
Angela Carter
Robert Coover
Don DeLillo
Umberto Eco
Orhan Pamuk
Raymond Federman
William Gaddis
John Hawkes
Klaus Modick
Walter Moers
Heiner Müller
Michael Ondaatje
Thomas Pynchon
Christoph Ransmayr
W.G. Sebald
Philippe Sollers
Wladimir Sorokin
Patrick Süskind
Antonio Tabucchi
Urs Widmer
Jeanette Winterson
Thomas Bernhard
Postmodern mimari [değiştir]
Postmodern mimari örneklerinden Guggenheim Müzesi - Bilbao
Asıl başlık: Postmodern mimari
Heinz Bienefeld
Ricardo Bofill
Frank Gehry
Alexander Freiherr von Branca
Michael Graves
Hans Hollein
Charles Jencks
Philip Johnson
Leon Krier
Rob Krier
Charles Moore
Aldo Rossi
James Stirling
Oswald Mathias Ungers
Robert Venturi
Vikisöz'de
Postmodernizm sözleri bulunur.
İlgili maddeler [değiştir]
Postyapısalcı felsefe
Postmodern durum
Post-politik
Modernite
Modernizm
Post-fordizm
Yapısöküm
Yersizyurtsuzluk
Postmateryalizm
Aydınlanma Çağı
Postmodern roman
Dış bağlantılar [değiştir]
"Gec Kapitalizmin Kültürel Mantığı"
Postmodernizm icin genel tablo
Modernizm'den Postmodernizme uzanan tarih
Postmodernizm içinde kullanılan ana kavramlar
Türkce postmodern kaynak bilgisi
Kişisel bir değerlendirme ve tartışma
Toplumsal Bir Teori Olarak Postmodernizm
Kaynakça [değiştir]
Modernliğin Sonu, Granni Vattimo, İz Yayınları
Postmodern Durum, Jean-François Lyotard, Vadi Yayınları Çev:Ahmet Çiğdem
Modernite versus Postmodernite, Haz:Mehmet Küçük, Vadi Yayınları
Postmodernliğin Durumu, David Harvey, Metis Yayınları, çeviren: Sungur Savran, 3. basım: Ekim 2003
Felsefe sözlüğü, Serkan Uzun-Ü.Hüsrev Yolsal, Bilim ve Sanat Kitapları.
Postyapısalcılık ve Postmodernizm, Madan Sarup, Bilim ve Sanat Kitapları, çeviren: Abdülbaki Güçlü
Postmodernitenin Kökenleri, Perry Anderson, İletişim yayınları, çeviren: Elçin Gen.
Çağdaş Fransız Felsefesi, V. Descombes, çev: Aziz Yardımlı, İdea Yayınları
Katı Olan Her şey Buharlaşıyor, Marshall Berman, İletişim Yay., çev: Ü.Altuğ - B.Peker
Postmodernizm ya da Geç Kapitalizmin Kültürel Mantığı, Fredric Jameson, Derleyen ve çeviren: Necmi Zeka, Postmodernizm içinde, Kıyı Yayınları
Postmodernizm ve Hoşnutsuzlukları, Zygmunt Bauman, Ayrıntı Yayınları
Nietzsche ve Postmodernizmin Gercek Yüzü, Yener Orkunoğlu, Ceylan Yayınları
Postmodern Etik, Zygmunt Bauman, Ayrıntı Yayınları
Yasakoyucular ve Yorumcular, Zygmunt Bauman, çev: Kemal Atakay, Metis Yayınları
Postmodern Teori, Steven Best / Douglas Kellner, Ayrıntı Yayınları
Postmodern Politik Durum, Heller, Agnes-Feher, Ference, çeviri: Şükrü Argın, Osman Akınhay, Öteki Yayinevi
Postmodern, Postmodernizm, Postmodernity, I. Martin, 1997
[göster] g · t · dKıta felsefesi
[göster] g · t · dFelsefe konuları
[göster] g · t · dBatı sanat hareketleri
Sanat portali
Kategori: Postmodernizm
قس ترکی استانبولی
Postmodernizm, modernizmin sonrası ve ötesi anlamında bir tanımlama olarak kullanılmaktadır ve modern düşünceye ve kültüre ait temel kavram ve perspektiflerin sorunsallaştırılmasıyla ve hatta bunların yadsınmasıyla birlikte yürütülmektedir.
Teori alanında modernist sanat biçimleri ve uygulamalarından koptuğu iddia edilen bir dizi kültürel yapıntıyı tanımlayan mimarlık, felsefe, edebiyat, güzel sanatlar gibi alanlarda yeni kültür biçimlerin işaretleri olarak başlamıştır. Bu tartışmalar zamanla diğer birçok alanlara ve disiplinlere de yansımıştır ve sonuçta bir bütün olarak modernitenin sorgulanmasına ve aşılması arayışına dönüşmüştür. Bununla birlikte postmodernizmi yeni bir tarihsel evre olarak anlamaktansa modernizmin kendi içinde bir aşama ya da özgül bir dönem olarak anlama çabaları da sözkonusudur. Postmodernizm, bu anlamda kendine yönelik itiraz ve eleştirileri de içine alacak şekilde süregiden bir modernizm/modernite/modernlik soruşturması ve tartışması olarak görülmektedir.
Konu başlıkları [göster]
Postmodernizmin tarihsel ve düşünsel çerçevesi [değiştir]
Çoklu yapısı ve karmaşık değerlendirilmeleriyle, "Postmodernizm tam olarak nedir?" sorusuna tek yanıt vermek mümkün değildir. Postmodernizm kimilerine göre, bir dönemin adıdır. Buna nazaran, sözkonusu dönem "Postmodern durum" (Lyotard) olarak adlandırılır. Aynı zamanda yeni bir felsefi konseptin, yeni bir düşüncenin, üslubun, yeni bir usçuluğun (modern usçuluğu aşan farklı bir usçuluğun), yeni bir söylemin de adıdır postmodernizm. Bu, hem kültürel hem düşünsel hem de maddi nitelikler açısından bir dönemin sona ermesi ve kendi içinden ötesine geçilmesi anlamında ileri sürülen bir kavramlaştırmadır.
Bazı yazarlara göre yılı modernitenin bittiği varsayılan tarihtir.Nitekim temel olarak, Postmodernizm olarak anılan düşünce ve pratiklerin tamamının II. Dünya Savaşı sonrasında ortaya çıktığı görülür. Kesin bir dönemleştirme yapmak ve tarihsel sınırları saptamak olanaklı görünmemekte; hatta öncüllerinin bizzat modernizm içinde yer almasıyla birlikte, Postmodernizm olarak ifade edilen süreci ve düşünceleri, tarihsel zaman dilimi açısından II. Dünya Savaşı sonrasından itibaren ele almak yerinde olacaktır.
Daha sonra, özellikle 1960'lı yıllardan itibaren, Fransa'da görülen teorik çalışmaların ve felsefi tartışmaların sonucunda, Postmodernizm, felsefi olarak da kendini ifade etmeye başlar. Postyapısalcı felsefe, Postmodernizmin düşünsel felsefi arkaplanını doldurmaktadır. Bu dönemde modernitenin ülküleri ihlal edilmiş ve bu ülkülere kaynaklık eden düşünce biçimleri ya da temel kuramsal kavram ve kategoriler açıktan sorgulanmaya başlanmıştır; bilim, teknoloji, sanat, siyasal özgürlükler adına yapılan her şeyin ortak amacı ilerleme ve insanın özgürleşmesidir, oysa varılan sonuçların böyle olmadığı açıklık kazanmıştır.
Bu sürecin sonucunda varılan noktayı Lyotard, (ya da Büyük Anlatılar'ın) sonu olarak adlandırır. Bunları Aydınlanma, İdealizm ve Tarihselcilik olarak belirtebiliriz. Modernitenin projelerinin ( Rasyonellik, Özgürlük, Evrensellik vb. gibi) başarısızlıklarını değerlendirmek değil, bu başarısızlığın teorik temellerini anlamak ve aşmak postmodern düşüncenin temel hedefidir. Dolayısıyla yalnızca modern projelerin eleştirisi ve yeniden kullanıma sunulmasını sağlamak degil, bizzat modernitenin kendisini tanımlamakta kullandığı temel argümantasyon yapısının yapıbozum'a (daha doğru bir degişle yapısöküm'e )uğratılması gerçekleştirilmiştir.
Kökeni [değiştir]
Postmodernizmdeki post eki sonra anlamına gelmekle birlikte modernizmden devam eden, ondan kaynaklanan ve onun sorunsallaştırılması ve aşılmaya çalışılması anlamlarına gelir. Postmodernizm, söylemlerinde görülen aşırılıklara rağmen bir çağın kapanıp başka bir çağın açılması anlamında bir kopuşu ifade etmez. Burada modernizmle paradoksal bir ilişki sözkonusudur. Modernizmin kendi içinde varılan sınırların sonrası, o sınırlardan itibaren geriye dönük bir kökten sorunsallaştırma girişimi ve yeniden değerlendirme çabası olarak belirtilebilir.
Arnold Toynbee Bir Tarih İncelemesi adlı eserinde modern dönemin I. Dünya Savaşı'yla sona erdiğini, bundan sonraki dönemin postmodern dönem olduğunu ileri sürerek ilk kez postmodern terimini kullanmıştır. Yine 1934 yılında Amerika'da yayınlanan bir şiir antolojisinde postmodern sözcüğü yer almıştır. 1950'lerde modernizmdeki hemen tüm olgulara bir tepki olarak ortaya çıkıp mimarlık, sanat, politika, eğitim, toplum gibi çok farklı alanda kendinden iyice söz ettirmeye başlayan postmodernizm 1980'lerin başlarında yaygın olarak kullanılan bir kavram olmuştur.
Post-modernizm; belli bir anlamda belli bir ideolojiyi ya da öğretiyi hedeflemez. Bazı postmodern teorisyenlerin özellikle belli başlı ideolojilerle polemik halinde olması bunu yadsımaz. Post öneki burada, bir sonralık anlamına geldiği kadar, ötesi anlamına da gelir ve bu bağlamda tartışmalar belli bir ideoloji hakkında değil de daha çok ve asıl olarak, ideolojinin ideoloji olmaklığı hakkında yürütülür. Belli bir öğreti ya da felsefi fikir değil asıl olarak bütün öğretilerin ve felsefi sistemlerin üzerinde durdugu kuramsal zemin sorunsallaştırılır. Bu anlamda modernleşme projesinin ve hatta Batı felsefesi ya da Batı düşüncesi denilen düşünce yapısının başlangıcından itibaren genel geçerliliğe sahip olan Hümanizm, özgürlük, kurtuluş, evrensellik, bilim ve akıl gibi nosyonlar da sorunsallaştırılır ve yerlerinden edilir.
Postmodernizmin, ekonomik ve toplumsal koşullar anlamında başlangıcı ve kaynakları II. Dünya Savaşı sonrasında bulunabilir. Düşünsel temelleri ise karmaşık bir şekilde çok daha öncelere uzanmaktadır, ama yine de bir belirleme yapmak gerekirse Nietzsche ve sonrasında postmodernizmin düşünsel kavram ve kategorilerinin ipuçlarını bulabiliriz.
Postmodernizm, Postmodern durum, Postmodern felsefe [değiştir]
Postmodernizm, Postmodern durum, Postmodern felsefe, daha da özgül bir anlamda olan Postyapısalcı felsefe farklı anlamlarda ve içeriklerde ele alınıp değerlendirilmelidir.
Postmodernizm, belirli bir durum icinde ve olumlu ya da olumsuz anlamda modernizmden farklılaşan, tüm siyasal ve maddi/toplumsal değişimleri, öte yandan düşünsel ve kuramsal ürünleri ve kültürel pratikleri kapsayan bir formülasyondur.
Postmodern durum, II. Dünya Savaşı sonrasında belirginleşen, sosyal, ekonomik ve siyasal düzenlenişlerle bağlantılı olarak ortaya çıkan genel durumu işaret ederken, postmodern felsefe postmodernizmdeki tutum ve eğilimlerin felsefi/ teorik arkaplanını göstermektedir.
Postmodern felsefe, genel olarak belirgin bir şekilde Platon'dan günümüze uzanan felsefe geleneğinin ("metafiziksel felsefe" olarak adlandırılan) yadsınması girişimidir. "Özcülük", "temelcilik", "gerçekçilik", "nesnellik", "özne" ya da "ben" gibi modern felsefeye içkin kavramların genel geçerlilikleri sorgulanmakta ve büyük ölcüde yadsınmaktadır. Postyapısalcı felsefe ise, farklı düşünürlerce farklı şekillerde ortaya konulmuş yapısalcılık-sonrası belli bir felsefe eğiliminin genel adıdır ve postmodern düşüncenin en önemli kuramsal ayağını oluşturmaktadır.
Postmodernizm - Modernizm karşılaştırması [değiştir]
Modernizm/Modernlik Postmodernizm/Postmodernlik
Hiyerarşi, düzen, merkezileştirilmiş kontrol Anarşi, düzenin yıkılması, merkezi kontrolun kalkması
Büyük politik yatırımlar (millet-devlet, parti) Mikropolitik yatırımlar, kurumsal güç çatışmaları, kimlikçi politikalar
Milli kimliğin ve kültürün söylemi; kültürel ve etnik orijinler miti Lokal söylemler, büyük söylemlerin ironik yıkımı: orijine ait mitoslarının aksi
Bilim ve teknoloji vasıtasıyla büyük ilerleme söylemi İlerlemeye şüpheyle bakmak, teknoloji karşıtlığı reaksiyonlar, yeni çağ dinleri
Temsilcilerin ve medyanın önündeki “gerçeğe” inanç, “orijinalin” içtenliği Aşırı realite, imaj doygunluğu, taklidîn gerçek olandan daha güçlü olması, gerçekte var olmayan şeylerin sunulması ve bunların var olanlardan daha güçlü olması
Bilgide uzmanlaşma, her şeyi kapsama: ansiklopediler Kılavuzluk, bilgi yönetimi, sadece ihtiyaç halinde bilgi, Web, İnternet
Kitle kültürü, kitle tüketimi Kültürün kitlesel olmaması (demassified culture), küçük pazarlar, az üretim
Medya yayını Birbirini etkileyen, müşteriye hizmet eden medyanın dağıtımı, çok miktarda küçük medya’ların ortaya çıkması (Network ve Web)
Merkezileşmiş bilgi Dağıtılmış, yayılmış bilgi
Yüksek ve aşağı kültür ayrımı; yüksek veya resmi kültürün normatif ve otoriter olmasında konsensüs Aşağı popüler kültür tarafından yüksek kültür hakimiyetinin bölünmesi; popüler ve yüksek kültürün karışımı; pop kültürünün yeni değerler kazanması
Tam çalışmaların ve amacın sanat olması Proses, performans, üretim olarak sanat
Sanat: sanatçı tarafından meydana getirilen orijinal bir objedir Sanat: dinleyiciler ve alt kültürler tarafından meydana getirilen kültürün yeniden işlenmesi
Genel sınırlar ve bütünlük hissi (sanat, müzik ve edebiyatta) Melezlik, kültürlerin yeniden birbirlerine bağlanması
New York mimarisi ve dizaynı Los Angeles ve Las Vegas mimarisi ve dizaynı
Derinlere uzanan kökler/derinlik Kök gövdeler/yüzeysellik
Niyet ve gayede ciddiyet Oyun, ironi, resmi ciddiyete tepki
Birleşmişlik duygusu, benliğin merkez olması; “ferdiyetçilik”, birleşmiş kimlik Bölünmüşlük duygusu ve benliğin merkez olmaması, çoklu ve çatışmacı kimlikler
Organik ve inorganik arasındaki açık farklılık, insan ve makine. Organik ve inorganik Siborg karışımı; insan-makine-elektronik
Cinsel farklılığa göre şekillenmiş güç düzeni, tek cinsiyetler, pornografinin dışlanması Çift cinsiyetlilik, pornografi
Determinizm Indeterminizm
Dünyanın anlatıcısı olarak kitap, yazılı bilgi sistemi olarak kütüphane Yazılı medyanın fiziki sınırlarının aşılması olarak yüksek-medya,
Makine Bilgi
İlkel İleri
Nesne (object) Özne (subject)
Gerçeklik; Gerçek (realite) Fiilen olmasa da isim olarak var olma (virtual); Hayal (imaj)
Maddi olan Manevi olan
Çekicilik İticilik
Kural Anarşi
Mekân Mekânsızlık; Zaman
Ev Anakent (metropol)
Postmodernizmin siyasal yönelimleri [değiştir]
Bu söylemde artık önemli olan daha doğru bilginin araştırılması değil, doğruluk kategorisinin işleyiş mekânizmalarının deşifre edilmesi ve bu bağlamda yeni doğruların oluşturulmasıdır. Genel ahlaksal anlayışlar ve ilkeler artık geçerliliğini yitirmiştir; ahlaksal normların kaynağı yaşanan koşullar, çağın gerekliliğidir. Postmodern Etik, modernizmin evrensel ve sabit ahlak ilkelerinin geçersizliğini göstererek, genel ahlak ilkelerini görelileştirir. Dinden sonra bilimin egemenliginin de yıkılmasıyla, "her şey uyar" noktasına varılmıştır. Bu önerme, öncelikle bilimin statüsünü ve doğruluk iddialarını görelilleştirmek üzere, bir bilim felsefecisi olan Paul Feyarebend'ten gelir.
Postmodernizmin, siyasal yönelimleri bakımından, hem radikal hem muhafazakâr olduğu söylenebilir.Hem her iki yönelimin postmodern temsilcileri sözkonusudur, hem de belirli bağlamlarda her iki yönelimin de aynı noktada birlikte olması sözkonusudur.Postmodernizmin tutarlilik kaygısı gütmeyişi (Eklektizm) siyasal alandaki konumlarda da görülebilir.
Birey, kimlik, kültür alanında radikal, sistemi değiştirme alanında muhafazakârdır. Ancak, radikallik ve muhafazakârlık kavramları da postmodern okumada anlam değişimlerine uğrar ya da başka bir deyişle bilinen anlam yapıları yapıbozuma uğratılır pek çok kavram ve kategoride olduğu gibi. Dolayısıyla postmodernizmin ne radikal ne de muhafazakâr olmadığı söylenebilir. Makro siyaset modeli Mikro siyaset anlayışıyla, Majör olan Minör olan ile yer değiştirir. Bunu geleneksel siyasal alanın kategorileriyle tanımlamak doğru sonuçlar vermeyecektir. Postmodernizm, en genel anlamda, "Büyük anlatılara", "Büyük projelere", "Büyük ilkelere" itirazdır ve bunların olanaksızlığı iddiasıdır. Buradan itibaren teorik ve politik alanda postmodern konumlanışların şeceresi çıkarılabilir.
Helmut Jahn:Sony Center'ın Kubbesi
Postmodernizmin tarihçesi ve modernite eleştirisi [değiştir]
Modernizm ve hedefleri [değiştir]
Modernizm, aydınlanma ilkelerini temel alan toplumsal projenin adıdır. Aydınlanma ise, inanca karşı bilgiyi, teolojiye karşı bilimi ön plana alan bir düşünce sistemidir. Modernizm, aydınlanma düşüncesini temel alır. İlerlemeye inanır. Akıl ve bilimi ilerlemenin aracı olarak görür. Nesnel, evrensel ve yegâne bilginin akıl ve deney yoluyla edinilebilir olduğuna yönelik epistemolojik konum, bütün modernist öğretilerde sabit noktadır. Modernizm bu halde, her tür öğretiye dayanak olacak olan bir epistemolojik ve tarihsel bilinç zeminidir.
Kilisenin ve feodalizmin bin yıllık egemenliğine son veren burjuvazi 'eşitlik, özgürlük ve kardeşlik' ilkeleri ile tarih sahnesine çıkmıştı. Burjuvazi gerçekten bu ilkeleri gerçekleştireceğini düşünmüştü. Bilim, teknik ve sanat alanındaki ilerlemelerle insanlığın devamlı ileri gideceği ve özgür olacağı düşünülüyordu. Kendinin farkındalığı olarak öznenin bu ilerleme ve özgürleşmede tarihsel bilginin ve tarih yasalarının bilgisinin sahibi olarak yer alacağı da sabit bir veriydi. Modernizme ilk eleştirileri getiren Romantiklerden, yine aynı teorik zeminde modernizmin hedeflerine ulaşmaktaki başarısızlığının teorik eleştirisini oldukça derinlikli yapan Marksizme kadar her öğreti ya da felsefe dahil olmak üzere, sonradan postmodern felsefenin yoğun saldırılarına hedef olacak olan bu konumlara ve hedeflere sahiptir.
2. Dünya Savaşı'nın yarattığı yıkım, batı dünyasının ahlaki ve etik değerlerini altüst etmiştir. Buradan itibaren düşünürler bu tarihe sebep olan düşünsel temellerle de hesaplaşma arayışlarına yönelmişlerdir. Modern düşüncenin kendisini temellendirdigi ilke ve argümanlara yönelim bu şekilde kuramsal bir yönelim haline gelmiştir. Modernizm icerden eleştirisi postmodernizmden cok daha önce, bizzat modernizmin kuruluş ve gelişme evrelerin de bile görülür. Bu sorgulamalar postmodern konumlardaki gibi olmasa da önemli ölcüde modernizmi icerden zorlayan ve sınırlarına vardıran yönelimlerdir.Modernleşme hedeflerine ulaşılamadığı görüşünün yaygınlaşmasından sonra aydınlanma ilk olarak Marx, Nietzsche ve Freud gibi isimler tarafından eleştirilmeye ve sorunsallaştırılmaya başlanmıştır.
Marx, Nietzsche, Freud [değiştir]
Marx, aydınlanmanın olumlu yanlarına (bilimin gelişmesi, inanç yerine bilgi, usa güven vb.) sahip çıkarken, aydınlanmanın sınırlarını ortaya koydu: 'Özel mülkiyet; eşitlik, özgürlük ve kardeşlik' ilkeleri ile zıtlık içindedir. Hümanizmi ve özgürlüğü getirecek sistem sosyalizmdir. Tarihin öznesi, işçi sınıfıdır ve gercek anlamda Aydınlanma projesini gerçekleştirecek olan da bu öznedir. Çünkü, aydınlanma düşüncesinin kurucusu burjuva sınıfı ve dolayısıyla burjuva toplumu belli bir anda aydınlanmacı ideallerle çelişkiye düşmektedir. Marx bu çelişkinin maddi olarak toplumsal, ekonomik ve siyasal yapısını göstermeye çalışmıştır yapıtlarında. Ancak Marx tüm bu köktenci eleştirilerinde yine de aydınlanmacı ilkelere (akıl, nesnellik,ilerleme, özgürlük vb.) bağlı kalır.Ama eleştirel çalışmasının toplamı, bir anlamda onun kendi hedeflerinden ve niyetlerinden de bağımsız olarak aydınlanmanın sınırlarını göstermekten geri kalmaz.
Hem sol hem de sağda taraftar bulan Nietzsche ise, 'Der Fortschritt ist bloss eine moderne Idee, das heisst eine falsche Idee.' (İlerleme yalnızca modern bir düşüncedir, fakat yanlış bir düşünce.) diyerek modernleşmenin temel ilkelerine karşı çıkmıştır. Nietzsche ilerleme, özgürlük ve hakikat kavramlari gibi temel aydınlanmacı kavramları sorunsallaştırmış ve çogu yerde yadsımıştır. O zamana kadar entelektüel çevrelerde geniş kabul gören dünya görüşü ve anlayış (modern düşünce) geçerliliğini kaybetmeye başlamıştır. Daha iyi ve daha güzel bir dünyaya dair özlem ve hayaller artık sona ermişti. Bu özlem ve hayallerin kendilerinin sona ermesinden daha ziyade asıl olarak bunlara kaynaklık eden fikirlerin ve onların teorik dayanaklarının geçerliliklerinin sorgulanması ve yadsınması sözkonusu olmuştur.
Modern düşüncenin sınırlarına varılmasında bir başka kaynak da Sigmund Freud olarak belirtilebilir. Psikanaliz kuramı ve özellikle de bilinçdışının keşfi aydınlanmacı ilkelerin temelindeki kavramları başka bir yönde sorunlu hale getirmiştir. Özne, öznellik, gerçeklik, benlik, bilgi, biliş vb. türde kavramlar, aklın niteligine ilişkin tartışmalar Freud'la birlikte ve Freud'dan sonra yeni bir yön kazanmıştır ve pek çok değişikliğin öncüsü olmuştur.Uygarlığın Huzursuzlukları 'nda Freud, mevcut toplumsal sistemin ve onun dayandığı uygarlık modelinin, kültürün yapısına ilişkin açıklamalarda bulunur.
Postmodernizme yönelik itirazlar [değiştir]
Oysa birçok başka düşünür (Habermas, Antony Giddens, Michel Touraine gibi) bir dönemin kapanması olarak modernizmin sona ermesini kabul etmezler. Böyle bir dönemleştirme onlara göre hem olanaksız hem de faydasızdır.Bununla birlikte bu düşünürler de postmodern düşüncenin öne sürdügü bir cok olgu ve yeni durumları kabul etmektedirler.Fakat bu yeni gerçeklikler modernizmin içerisindeki olgular olarak degerlendirilir.Modernlik tamamlanmamış bir proje (Habermas) olarak ya da postmodernizm denilen yeni durum modernliğin radiklalleşmesinin (Giddens) bir sonucu olarak değerlendirilir bu eğilimlerde.
Bu karşıt konumları da göz önünde bulunduran Agnes Heller ve Ference Feher, postmodernizmi şu şekilde tanımlarlar;
"postmodernite, ne bir tarihsel dönem, ne de iyi tanımlanmış karekteristik özellikleri olan politik ya da kültürel bir eğilimdir. Tersine postmodernite; dış çizgilerini, moderniteyle ve moderniteye havale edilmiş sorunlarla problemi olanların, moderniteyi suçlamak isteyenlerin ve gerek modernitenin başarılarının gerekse çözümsüz açmazlarının bir dökümünü çıkaranların çizdiği, modernitenin daha geniş kapsamlı zaman ve mekânı içerisindeki bir özel kollektif zaman ve mekân olarak anlaşılabilir".
Burada anlaşılacağı üzere, postmodernizmi kabul etmeyen düşünürler, genel bir yaklaşım olarak, postmodernizm olarak beliren yeni durumu modernitenin kendi içindeki özel bir evre ya da dönem olarak değerlendirmektedirler.Bunu formüle edişleri, çıkarsamaları ve postmodernizmi eleştirme yönelimlerindeki hedef ve gerekçeler değişmekle birlikte, genelde böyle bir yaklaşıma sahip oldukları söylenebilir.
Güzel sanatlarda postmodern isimler [değiştir]
Marcel Duchamp
Simon Dürr
Gilbert ve George
Wang Guangyi
Res Ingold
Donald Judd
Agnieska Olivia Juszczyk
Ilya Kabakov
Jeff Koons
Bruce Nauman
Sigmar Polke
Gerhard Richter
Cindy Sherman
Andy Warhol
Postmodern düşüncenin çıkış noktaları olmuş isimler [değiştir]
Soren Kierkegaard
Martin Heidegger
Max Stirner
Friedrich Nietzsche
Jacques Lacan
Edmund Husserl
Ludwig Wittgenstein
Postmodern düşünürler [değiştir]
Jean-François Lyotard
Roland Barthes
Jean Baudrillard
Judith Butler
Helen Cixous
Gilles Deleuze
Luce Irigaray
Charles Jencks
Dietmar Kamper
Thomas S. Kuhn
Gianni Vattimo
Wolfgang Welsch
Slavoj Zizek
Paul Feyerabend
Jacques Derrida
Michel Foucault
Julia Kristeva
Richard Rorty
Postmodern düşünceye eleştiri getiren isimler [değiştir]
Giddens
Jürgen Habermas
Fredric Jameson
Terry Eagleton
Marshall Berman
Alain Touraine
Ernest Geller
Çalışmaları postmodernizmin işaretleri olarak görülen yazarlar [değiştir]
Paul Auster
Julian Barnes
Robert Anton Wilson
John Barth
Jorge Luis Borges
Italo Calvino
Angela Carter
Robert Coover
Don DeLillo
Umberto Eco
Orhan Pamuk
Raymond Federman
William Gaddis
John Hawkes
Klaus Modick
Walter Moers
Heiner Müller
Michael Ondaatje
Thomas Pynchon
Christoph Ransmayr
W.G. Sebald
Philippe Sollers
Wladimir Sorokin
Patrick Süskind
Antonio Tabucchi
Urs Widmer
Jeanette Winterson
Thomas Bernhard
Postmodern mimari [değiştir]
Postmodern mimari örneklerinden Guggenheim Müzesi - Bilbao
Asıl başlık: Postmodern mimari
Heinz Bienefeld
Ricardo Bofill
Frank Gehry
Alexander Freiherr von Branca
Michael Graves
Hans Hollein
Charles Jencks
Philip Johnson
Leon Krier
Rob Krier
Charles Moore
Aldo Rossi
James Stirling
Oswald Mathias Ungers
Robert Venturi
Vikisöz'de
Postmodernizm sözleri bulunur.
İlgili maddeler [değiştir]
Postyapısalcı felsefe
Postmodern durum
Post-politik
Modernite
Modernizm
Post-fordizm
Yapısöküm
Yersizyurtsuzluk
Postmateryalizm
Aydınlanma Çağı
Postmodern roman
Dış bağlantılar [değiştir]
"Gec Kapitalizmin Kültürel Mantığı"
Postmodernizm icin genel tablo
Modernizm'den Postmodernizme uzanan tarih
Postmodernizm içinde kullanılan ana kavramlar
Türkce postmodern kaynak bilgisi
Kişisel bir değerlendirme ve tartışma
Toplumsal Bir Teori Olarak Postmodernizm
Kaynakça [değiştir]
Modernliğin Sonu, Granni Vattimo, İz Yayınları
Postmodern Durum, Jean-François Lyotard, Vadi Yayınları Çev:Ahmet Çiğdem
Modernite versus Postmodernite, Haz:Mehmet Küçük, Vadi Yayınları
Postmodernliğin Durumu, David Harvey, Metis Yayınları, çeviren: Sungur Savran, 3. basım: Ekim 2003
Felsefe sözlüğü, Serkan Uzun-Ü.Hüsrev Yolsal, Bilim ve Sanat Kitapları.
Postyapısalcılık ve Postmodernizm, Madan Sarup, Bilim ve Sanat Kitapları, çeviren: Abdülbaki Güçlü
Postmodernitenin Kökenleri, Perry Anderson, İletişim yayınları, çeviren: Elçin Gen.
Çağdaş Fransız Felsefesi, V. Descombes, çev: Aziz Yardımlı, İdea Yayınları
Katı Olan Her şey Buharlaşıyor, Marshall Berman, İletişim Yay., çev: Ü.Altuğ - B.Peker
Postmodernizm ya da Geç Kapitalizmin Kültürel Mantığı, Fredric Jameson, Derleyen ve çeviren: Necmi Zeka, Postmodernizm içinde, Kıyı Yayınları
Postmodernizm ve Hoşnutsuzlukları, Zygmunt Bauman, Ayrıntı Yayınları
Nietzsche ve Postmodernizmin Gercek Yüzü, Yener Orkunoğlu, Ceylan Yayınları
Postmodern Etik, Zygmunt Bauman, Ayrıntı Yayınları
Yasakoyucular ve Yorumcular, Zygmunt Bauman, çev: Kemal Atakay, Metis Yayınları
Postmodern Teori, Steven Best / Douglas Kellner, Ayrıntı Yayınları
Postmodern Politik Durum, Heller, Agnes-Feher, Ference, çeviri: Şükrü Argın, Osman Akınhay, Öteki Yayinevi
Postmodern, Postmodernizm, Postmodernity, I. Martin, 1997
[göster] g · t · dKıta felsefesi
[göster] g · t · dFelsefe konuları
[göster] g · t · dBatı sanat hareketleri
Sanat portali
Kategori: Postmodernizm
قس انگلیسی
Postmodernism is a general and wide-ranging term which is applied to many disciplines, including literature, art, philosophy, architecture, fiction, and literary criticism. Postmodernism is largely a reaction to the assumed certainty of scientific or objective efforts to explain reality. In essence, it is based on the position that reality is not mirrored in human understanding of it, but is rather constructed as the mind tries to understand its own personal reality. Postmodernism is therefore skeptical of explanations which claim to be valid for all groups, cultures, traditions, or races, and instead focuses on the relative truths of each person. In the postmodern understanding, interpretation is everything; reality only comes into being through our interpretations of what the world means to us individually. Postmodernism relies on concrete experience over abstract principles, arguing that the outcome of one's own experience will necessarily be fallible and relative, rather than certain and universal.[citation needed]
Postmodernism postulates that many, if not all, apparent realities are only social constructs and are therefore subject to change. It claims that there is no absolute truth and that the way people perceive the world is subjective and emphasises the role of language, power relations, and motivations in the formation of ideas and beliefs. In particular it attacks the use of sharp binary classifications such as male versus female, straight versus gay, white versus black, and imperial versus colonial; it holds realities to be plural and relative, and to be dependent on who the interested parties are and the nature of these interests. Postmodernist approaches therefore often consider the ways in which social dynamics, such as power and hierarchy, affect human conceptualizations of the world to have important effects on the way knowledge is constructed and used. In contrast to modernism, postmodernist thought often emphasizes constructivism, idealism, pluralism, relativism, and scepticism in its approaches to knowledge and understanding.
Postmodernism is generally considered to have been conceived during the late nineteenth century. Postmodernism gained significant popularity in the 1950s and dominated literature and art by the 1960s.[1] Postmodernism has influenced many disciplines, including religion, literary criticism, sociology, linguistics, architecture, history, anthropology, visual arts, and music.
Contents [show]
[edit]Definitional issues
The term "Postmodernism" is often used to refer to different, sometimes contradictory concepts. Conventional definitions include:
Compact Oxford English Dictionary: "a style and concept in the arts characterized by distrust of theories and ideologies and by the drawing of attention to conventions."[2]
Merriam-Webster: Either "of, relating to, or being an era after a modern one", or "of, relating to, or being any of various movements in reaction to modernism that are typically characterized by a return to traditional materials and forms (as in architecture) or by ironic self-reference and absurdity (as in literature)", or, finally "of, relating to, or being a theory that involves a radical reappraisal of modern assumptions about culture, identity, history, or language".[3]
American Heritage Dictionary: "Of or relating to art, architecture, or literature that reacts against earlier modernist principles, as by reintroducing traditional or classical elements of style or by carrying modernist styles or practices to extremes: 'It [a roadhouse] is so architecturally interesting ... with its postmodern wooden booths and sculptural clock.'"[4]
While the term "Postmodern" and its derivatives are freely used, with some uses apparently contradicting others, those outside the academic milieu have described it as merely a buzzword that means nothing. Dick Hebdige, in his text ‘Hiding in the Light’, writes:
When it becomes possible for a people to describe as ‘postmodern’ the décor of a room, the design of a building, the diegesis of a film, the construction of a record, or a ‘scratch’ video, a television commercial, or an arts documentary, or the ‘intertextual’ relations between them, the layout of a page in a fashion magazine or critical journal, an anti-teleological tendency within epistemology, the attack on the ‘metaphysics of presence’, a general attenuation of feeling, the collective chagrin and morbid projections of a post-War generation of baby boomers confronting disillusioned middle-age, the ‘predicament’ of reflexivity, a group of rhetorical tropes, a proliferation of surfaces, a new phase in commodity fetishism, a fascination for images, codes and styles, a process of cultural, political or existential fragmentation and/or crisis, the ‘de-centring’ of the subject, an ‘incredulity towards metanarratives’, the replacement of unitary power axes by a plurality of power/discourse formations, the ‘implosion of meaning’, the collapse of cultural hierarchies, the dread engendered by the threat of nuclear self-destruction, the decline of the university, the functioning and effects of the new miniaturised technologies, broad societal and economic shifts into a ‘media’, ‘consumer’ or ‘multinational’ phase, a sense (depending on who you read) of ‘placelessness’ or the abandonment of placelessness (‘critical regionalism’) or (even) a generalised substitution of spatial for temporal coordinates - when it becomes possible to describe all these things as ‘Postmodern’ (or more simply using a current abbreviation as ‘post’ or ‘very post’) then it’s clear we are in the presence of a buzzword.[5]
British historian Perry Anderson's history of the term and its understanding, 'The Origins of Postmodernity', explains these apparent contradictions, and demonstrates the importance of "Postmodernism" as a category and a phenomenon in the analysis of contemporary culture.[6]
In addition to the possible terms given, Kaya Yilmaz presents the idea that when studying this theory one must remember that there is not one definition, hence the multiple provided. The term itself does not allow it to own one specific definition, rather it contains specific attributes and characteristics that can be agreed upon. Yamaz also acknowledges the very important idea that this idea of postmodernism can and does alter depending on the location on the globe. There are three reasons behind the lack of concrete definition. One being that the disposition itself, is that the theory is “anti-essentialist and anti-foundationalist”. The idea of postmodernism in its entirety is not to be clearly defined or predictable. The second reason is that it is a theory that is contrasting and does not have a specific way of presenting or explaining itself. Finally, the theory is not even clearly defined by its inventors and researchers. Those scholars who first founded this ideal intentionally did not give it a clear, concrete diagnosis.[7]
[edit]Theories and derivatives
[edit]Deconstruction
Main article: Deconstruction
One of the most popular postmodernist tendencies within aesthetics is deconstruction. "Deconstruction" is a Derridean approach to textual analysis (typical literary criticism, but variously applied). Deconstructions work entirely within the studied text to expose and undermine its frame of references, assumptions, and ideological foundations.[8] Although Deconstructions can be developed using different methods and techniques, the process typically involves demonstrating the multiple interpretations of a text and their resulting internal conflicts, and subversive binary oppositions (e.g. masculine/feminine, old/new). Jacques Derrida's theories on "Deconstruction" influenced the creation of Deconstructivism, a postmodern architectural movement characterized by fragmentation, distortion and dislocation of elements such as structure and envelope. The Indian theorist Gayatri Spivak, described Deconstruction as an approach fundamental to many different fields of postmodernist thought, including postcolonialism.[9]
[edit]Structuralism and post-structuralism
Further information: Manifestations of Postmodernism
Structuralism was a broad philosophical movement that developed particularly in France in the 1950s, partly in response to French Existentialism, but is considered by many to be an exponent of High-Modernism,[by whom?] though its categorization as either a Modernist or Postmodernist trend is contested. Many Structuralists later moved away from the most strict interpretations and applications of "structure", and are thus called "Post-structuralists" in the United States (the term is uncommon in Europe). Though many Post-structuralists were referred to as Postmodern in their lifetimes, many explicitly rejected the term. Notwithstanding, Post-structuralism in much American academic literature in the Humanities is very strongly associated with the broader and more nebulous movement of Postmodernism. Thinkers most typically linked with Structuralism include anthropologist Claude Lévi-Strauss, linguist Ferdinand de Saussure, Marxist philosopher Louis Althusser, the early writings of psychoanalyst Jacques Lacan, the early writings of literary theorist Roland Barthes, and the semiotician Algirdas Greimas. Philosophers commonly referred to as Post-structuralists include Michel Foucault, Roland Barthes, Jean Baudrillard, Gilles Deleuze (all of whom began their careers within a Structuralist framework), Jacques Derrida, Pierre Bourdieu, Jean-François Lyotard, Julia Kristeva, Hélène Cixous, Luce Irigaray and, sometimes, the American cultural theorists, critics and intellectuals they influenced (e.g. Judith Butler, Jonathan Crary, John Fiske, Rosalind Krauss, Hayden White).
Though by no means a unified movement with a set of shared axioms or methodologies, Post-structuralism emphasizes the ways in which different aspects of a cultural order, from its most banal material details to its most abstract theoretical exponents, determine one another (rather than espousing a series of strict, uni-directional, cause and effect relationships – see Reductionism – or resorting to Epiphenomenalism). Like Structuralism, it places particular focus on the determination of identities, values and economies in relation to one another, rather than assuming intrinsic properties or essences of signs or components as starting points.[10] In this limited sense, there is a nascent Relativism and Constructionism within the French Structuralists that was consciously addressed by them but never examined to the point of dismantling their reductionist tendencies. Unlike Structuralists, however, the Post-structuralists questioned the division between relation and component and, correspondingly, did not attempt to reduce the subjects of their study to an essential set of relations that could be portrayed with abstract, functional schemes or mathematical symbols (as in Claude Lévi-Strauss's algebraic formulation of mythological transformation in "The Structural Study of Myth"[11]).
Post-Structuralists tended to reject such formulations of “essential relations” in primitive cultures, languages or descriptions of psychological phenomena as subtle forms of Aristotelianism, Rationalism or Idealism, all philosophies they rejected. Another common trend among thinkers associated with the Post-Structural movement is the criticism of the absolutist, quasi-scientific claims of Structuralist theorists as more reflective of the mechanistic bias[12] inspired by bureaucratization and industrialization than of the inner-workings of actual primitive cultures, languages or psyches. Generally, Post-structuralists emphasized the inter-determination and contingency of social and historical phenomena with each other and with the cultural values and biases of perspective. Such realities were not to be dissected, in the manner of some Structuralists, as a system of facts that could exist independently from values and paradigms (either those of the analysts or the subjects themselves), but to be understood as both causes and effects of each other.[13] For this reason, most Post-structuralists held a more open-ended view of function within systems than did Structuralists and were sometimes accused of circularity and ambiguity. Post-structuralists countered that, when closely examined, all formalized claims describing phenomena, reality or truth, rely on some form or circular reasoning and self-referential logic that is often paradoxical in nature. Thus, it was important to uncover the hidden patterns of circularity, self-reference and paradox within a given set of statements rather that feign objectivity, as such an investigation might allow new perspectives to have influence and new practices to be sanctioned or adopted. In this latter respect, Post-structuralists were, as a group, continuing the philosophical project initiated by Martin Heidegger, who saw himself as extending the implications of Friedrich Nietzsche's work.
As would be expected, Post-structuralist writing tends to connect observations and references from many, widely varying disciplines into a synthetic view of knowledge and its relationship to experience, the body, society and economy - a synthesis in which it sees itself as participating. Structuralists, while also somewhat inter-disciplinary, were more comfortable within departmental boundaries and often maintained the autonomy of their analytical methods over the objects they analyzed. Post-structuralists, unlike Structuralists, did not privilege a system of (abstract) "relations" over the specifics to which such relations were applied, but tended to see the notion of “the relation” or of systemization itself as part-and-parcel of any stated conclusion rather than a reflection of reality as an independent, self-contained state or object. If anything, if a part of objective reality, theorization and systemization to Post-structuralists was an exponent of larger, more nebulous patterns of control in social orders – patterns that could not be encapsulated in theory without simultaneously conditioning it. For this reason, certain Post-structural thinkers were also criticized by more Realist, Naturalist or Essentialist thinkers of anti-intellectualism or anti-Philosophy. In short, Post-structuralists, unlike Structuralists, tended to place a great deal of skepticism on the independence of theoretical premises from collective bias and the influence of power, and rejected the notion of a "pure" or "scientific" methodology in social analysis, semiotics or philosophical speculation. No theory, they said – especially when concerning human society or psychology – was capable of reducing phenomena to elemental systems or abstract patterns, nor could abstract systems be dismissed as secondary derivatives of a fundamental nature: systemization, phenomena and values were part of each other.
While many of the so-called Post-structuralists vehemently disagreed on the specifics of such fundamental categories as "the real", "society", "totality", "desire" and "history", many also shared, in contrast to their so-called Structuralist predecessors, the traits mentioned. Furthermore, a good number of them engaged in a re-assessment (positive or negative) of the philosophical traditions associated with Hegel, Marx, Nietzsche, and Freud. Because of its general skepticism of analytical objectivity and mutually exclusive oppositions in logic, its emphasis on the social production of knowledge and of knowledge paradigms, and its portrayal of the sometimes ambiguous inter-determination of material culture, values, physical practices and socio-economic life, Post-structuralism is often linked to Postmodernism.
[edit]Elements of Post-Modern Society
Aside from the philosophy of post-Modernism is the emerging group within the world population who considers themself to be born into the Post-Modern Era. These world citizens can choose to model their activity from any documented stage of any period in history. Likewise, people are documenting their doings better than their parents ever could in the past. Therefore, the Post-Modern world is confounded with options. She, the post-Modernist, can choose her calling from any set of individual or collective identities. The overwhelming trait of the post-Modernist is the sense of fatalism, in that she must utilize the offerings of history and society. She fits in with a more classless and clanless culture than ever before.
[edit]Post-postmodernism
Main article: Post-postmodernism
Recently the notions of metamodernism, Post-postmodernism and the "death of postmodernism" have been increasingly widely debated: in 2007 Andrew Hoborek noted in his introduction to a special issue of the journal Twentieth Century Literature titled "After Postmodernism" that "declarations of postmodernism's demise have become a critical commonplace". A small group of critics has put forth a range of theories that aim to describe culture and/or society in the alleged aftermath of postmodernism, most notably Raoul Eshelman (performatism), Gilles Lipovetsky (hypermodernity), Nicolas Bourriaud (Altermodern), and Alan Kirby (digimodernism, formerly called pseudo-modernism). None of these new theories and labels have so far gained very widespread acceptance. The exhibition Postmodernism - Style and Subversion 1970-1990 at the Victoria and Albert Museum (London, 24 September 2011 - 15 January 2012) was billed as the first show ever to document postmodernism as a historical movement.
[edit]History
The term "Postmodern" was first used around the 1870s. John Watkins Chapman suggested "a Postmodern style of painting" as a way to move beyond French Impressionism.[14] J. M. Thompson, in his 1914 article in The Hibbert Journal (a quarterly philosophical review), used it to describe changes in attitudes and beliefs in the critique of religion: "The raison d'etre of Post-Modernism is to escape from the double-mindedness of Modernism by being thorough in its criticism by extending it to religion as well as theology, to Catholic feeling as well as to Catholic tradition."[15]
In 1917, Rudolf Pannwitz used the term to describe a philosophically-oriented culture. His idea of post-modernism drew from Friedrich Nietzsche's analysis of modernity and its end results of decadence and nihilism. Pannwitz's post-human would be able to overcome these predicaments of the modern human. Contrary to Nietzsche, Pannwitz also included nationalist and mythical elements in his use of the term.[16]
In 1921 and 1925, Postmodernism had been used to describe new forms of art and music. In 1942 H. R. Hays described it as a new literary form. However, as a general theory for a historical movement it was first used in 1939 by Arnold J. Toynbee: "Our own Post-Modern Age has been inaugurated by the general war of 1914-1918."[17]
Portland Building, an example of Postmodern architecture
In 1949 the term was used to describe a dissatisfaction with modern architecture, and led to the postmodern architecture movement,[18] perhaps also a response to the modernist architectural movement known as the International Style. Postmodernism in architecture is marked by the re-emergence of surface ornament, reference to surrounding buildings in urban architecture, historical reference in decorative forms, and non-orthogonal angles.
After that, Postmodernism was applied to a whole host of movements, many in art, music, and literature, that reacted against tendencies in the imperialist phase of capitalism called "modernism," and are typically marked by revival of historical elements and techniques.[19] Walter Truett Anderson identifies Postmodernism as one of four typological world views. These four world views are the Postmodern-ironist, which sees truth as socially constructed; the scientific-rational, in which truth is found through methodical, disciplined inquiry; the social-traditional, in which truth is found in the heritage of American and Western civilization; and the neo-romantic, in which truth is found through attaining harmony with nature and/or spiritual exploration of the inner self.[20]
Postmodernist ideas in philosophy and the analysis of culture and society expanded the importance of critical theory and has been the point of departure for works of literature, architecture, and design, as well as being visible in marketing/business and the interpretation of history, law and culture, starting in the late 20th century. These developments—re-evaluation of the entire Western value system (love, marriage, popular culture, shift from industrial to service economy) that took place since the 1950s and 1960s, with a peak in the Social Revolution of 1968—are described with the term Postmodernity, Influences on postmodern thought, Paul Lützeler (St. Louis) as opposed to Postmodernism, a term referring to an opinion or movement. Postmodernism has also be used interchangeably with the term post-structuralism out of which postmodernism grew, a proper understanding of postmodernism or doing justice to the postmodernist thought demands an understanding of the poststructuralist movement and the ideas of its advocates. Post-structuralism resulted similarly to postmodernism by following a time of structuralism. It is characterized by new ways of thinking through structuralism, contrary to the original form.[21] "Postmodernist" describes part of a movement; "Postmodern" places it in the period of time since the 1950s, making it a part of contemporary history.
[edit]Influence on art
[edit]Architecture
Main article: Postmodern architecture
Detail of the postmodern Abteiberg Museum in Germany.
The movement of Postmodernism began with architecture, as a response to the perceived blandness, hostility, and Utopianism of the Modern movement. Modern Architecture, as established and developed by people such as Walter Gropius, Le Corbusier, and Philip Johnson, was focused on the pursuit of a perceived ideal perfection, and attempted harmony of form and function,[22] and dismissal of "frivolous ornament."[23][24] Critics of modernism argued that the attributes of perfection and minimalism themselves were subjective, and pointed out anachronisms in modern thought and questioned the benefits of its philosophy.[25] Definitive postmodern architecture such as the work of Michael Graves and Robert Venturi reject the notion of a 'pure' form or 'perfect' architectonic detail, instead conspicuously drawing from all methods, materials, forms and colors available to architects.
Modernist Ludwig Mies van der Rohe is associated with the phrase "less is more"; in contrast Venturi famously said, "Less is a bore." Postmodernist architecture was one of the first aesthetic movements to openly challenge Modernism as antiquated and "totalitarian", favoring personal preferences and variety over objective, ultimate truths or principles.
It is this atmosphere of criticism, skepticism, and emphasis on difference over and against unity that distinguishes the postmodernism aesthetic. Among writers defining the terms of this discourse is Charles Jencks, described by Architectural Design Magazine as "the definer of Post-Modernism for thirty years" and the "internationally acclaimed critic..., whose name became synonymous with Post-modernism in the 80s".[26]
[edit]Urban Planning
Postmodernism is a rejection of 'totality', of the notion that planning could be 'comprehensive', widely applied regardless of context, and rational. In this sense, Postmodernism is a rejection of its predecessor: Modernism. From the 1920s onwards, the Modern movement sought to design and plan cities which followed the logic of the new model of industrial mass production; reverting to large-scale solutions, aesthetic standardisation and prefabricated design solutions (Goodchild 1990). Postmodern also brought a break from the notion that planning and architecture could result in social reform, which was an integral dimension of the plans of Modernism (Simonsen 1990). Furthermore, Modernism eroded urban living by its failure to recognise differences and aim towards homogenous landscapes (Simonsen 1990, 57). Within Modernism, urban planning represented a 20th Century move towards establishing something stable, structured, and rationalised within what had become a world of chaos, flux and change (Irving 1993, 475). The role of planners predating Postmodernism was one of the 'qualified professional' who believed they could find and implement one single 'right way' of planning new urban establishments (Irving 1993). In fact, after 1945, urban planning became one of the methods through which capitalism could be managed and the interests of developers and corporations could be administered (Irving 1993, 479). Considering Modernism inclined urban planning to treat buildings and developments as isolated, unrelated parts of the overall urban ecosystems created fragmented, isolated, and homogeous urban landscapes (Goodchild, 1990). One of the greater problems with Modernist-style of planning was the disregard of resident or public opinion, which resulted in planning being forced upon the majority by a minority consisting of affluent professionals with little to no knowledge of real 'urban' problems characteristic of post-Second World War urban environments; slums, overcrowding, deteriorated infrastructure, pollution and disease, among others (Irving 1993). These were precisely the 'urban ills' Modernism was meant to 'solve', but more often than not, the types of 'comprehensive', 'one size fits all' approaches to planning made things worse., and residents began to show interest in becoming involved in decisions which had once been solely entrusted to professionals of the built environment. Advocacy planning and participatory models of planning emerged in the 1960s to counter these traditional elitist and technocratic approaches to urban planning (Irving 1993; Hatuka & D'Hooghe 2007). Furthermore, an assessment of the 'ills' of Modernism among planners during the 1960s, fuelled development of a participatory model that aimed to expand the range of participants in urban interventions (Hatuka & D'Hooghe 2007, 21). Jane Jacobs's The Death and Life of Great American Cities published in 1961 was a sustained critique of urban planning as it had developed within Modernism and marked a transition from modernity to postmodernity in thinking about urban planning (Irving 1993, 479). However, the transition from Modernism to Postmodernism is often said to have happened at 3:32pm on the 15th of July in 1972, when Pruitt Igoe; a housing development for low-income people in St. Louis, which had been a prize winning version of le Corbusier's 'machine for modern living' was deemed uninhabitable and was torn down (Irving 1993, 480). Since then, Postmodernism has involved theories that embrace and aim to create diversity, and it exhaults uncertainty, flexibility and change (Hatuka & D'Hooghe 2007). Postmodern planning aims to accept pluralism and heighten awareness of social differences in order to accept and bring to light the claims of minority and disadvantaged groups (Goodchild 1990). It is important to note that urban planning discourse within Modernity and Postmodernity has developed in different contexts, even though they both grew within a capitalist culture. Modernity was shaped by a capitalist ethic of Fordist-Keynesian paradigm of mass, standardised production and consumption, while Postmodernity was created out of a more flexible form of capital accumulation, labor markets and organisations (Irving 1993, 60). Also, there is a distinction between a postmodernism of 'reaction' and one of 'resistance'. A postmodernism of 'reaction' rejects Modernism and seeks to return to the lost traditions and history in order to create a new cultural synthesis, while Postmodernity of 'resistance' seeks to deconstruct Modernism and is a critique of the origins without necessarily returning to them (Irving 1993, 60). As a result of Postmodernism, planners are much less inclined to lay a firm or steady claim to there being one single 'right way' of engaging in urban planning and are more open to different styles and ideas of 'how to plan' (Irving 474).
[edit]References (Urban Planning section)
Goodchild, B 1990, 'Planning and the Modern'Postmodern Debate', in The Town Planning Review, vol. 61, no. 2, pp. 119–137. Hatuka, T & D'Hooghe, A 2007, 'After Postmodernism: readdressing the Role of Utopia in Urban Design and Planning', in Places: Forum of Design for the Public Realm, vol. 19, Issue 2, pp. 20–27/ Irving, A 1993, 'The Modern/Postmodern Divide and Urban Planning', in The University of Toronto Quareterly, vol. 62, no. 4, pp. 474–487. Simonsen, K 1990, 'Planning on 'Postmodern' Conditions', in Acta Sociologica, vol. 33, no. 1, pp. 51–62.
[edit]Literature
Orhan Pamuk, winner of the 2006 Nobel Prize in Literature.
Main article: Postmodern literature
Literary postmodernism was officially inaugurated in the United States with the first issue of boundary 2, subtitled "Journal of Postmodern Literature and Culture", which appeared in 1972. David Antin, Charles Olson, John Cage, and the Black Mountain College school of poetry and the arts were integral figures in the intellectual and artistic exposition of postmodernism at the time.[27] boundary 2 remains an influential journal in postmodernist circles today.[28]
Jorge Luis Borges's (1939) short story Pierre Menard, Author of the Quixote, is often considered as predicting postmodernism[29] and conceiving the ideal of the ultimate parody.[30] Samuel Beckett is also sometimes seen as an important precursor and influences. Novelists who are commonly counted to postmodern literature include Vladimir Nabokov, William Gaddis, John Hawkes, William Burroughs, Giannina Braschi, Kurt Vonnegut, John Barth, Donald Barthelme, E.L. Doctorow, Jerzy Kosinski, Don DeLillo, Thomas Pynchon, Ishmael Reed, Kathy Acker, Ana Lydia Vega, and Paul Auster.
In 1971, the Arab-American scholar Ihab Hassan published The Dismemberment of Orpheus: Toward a Postmodern Literature, an early work of literary criticism from a postmodern perspective, in which the author traces the development of what he calls "literature of silence" through Marquis de Sade, Franz Kafka, Ernest Hemingway, Beckett, and many others, including developments such as the Theatre of the Absurd and the nouveau roman. In 'Postmodernist Fiction' (1987), Brian McHale details the shift from modernism to postmodernism, arguing that the former is characterized by an epistemological dominant, and that postmodern works have developed out of modernism and are primarily concerned with questions of ontology. In Constructing Postmodernism (1992), McHale's second book, he provides readings of postmodern fiction and of some of the contemporary writers who go under the label of cyberpunk. McHale's "What Was Postmodernism?" (2007)[1], follows Raymond Federman's lead in now using the past tense when discussing postmodernism.
[edit]Music
Composer Henryk Górecki.
Main articles: Postmodern music and Postmodern classical music
Postmodern music is either music of the postmodern era, or music that follows aesthetic and philosophical trends of postmodernism. As the name suggests, the postmodernist movement formed partly in reaction to the ideals of the modernist. Because of this, Postmodern music is mostly defined in opposition to modernist music, and a work can either be modernist, or postmodern, but not both. Jonathan Kramer posits the idea (following Umberto Eco and Jean-François Lyotard) that postmodernism (including musical postmodernism) is less a surface style or historical period (i.e., condition) than an attitude.
The postmodern impulse in classical music arose in the 1960s with the advent of musical minimalism. Composers such as Terry Riley, Krzysztof Penderecki, György Ligeti, Henryk Górecki, Bradley Joseph, John Adams, George Crumb, Steve Reich, Phillip Glass, Michael Nyman, and Lou Harrison reacted to the perceived elitism and dissonant sound of atonal academic modernism by producing music with simple textures and relatively consonant harmonies, whilst others, most notably John Cage challenged the prevailing Narratives of beauty and objectivity common to Modernism. Some composers have been openly influenced by popular music and world ethnic musical traditions.
Postmodern Classical music as well is not a musical style, but rather refers to music of the postmodern era. It bears the same relationship to postmodernist music that postmodernity bears to postmodernism. Postmodern music, on the other hand, shares characteristics with postmodernist art—that is, art that comes after and reacts against modernism (see Modernism in Music).
Though representing a general return to certain notions of music-making that are often considered to be classical or romantic[citation needed], not all postmodern composers have eschewed the experimentalist or academic tenets of modernism. The works of Dutch composer Louis Andriessen, for example, exhibit experimentalist preoccupation that is decidedly anti-romantic. Eclecticism and freedom of expression, in reaction to the rigidity and aesthetic limitations of modernism, are the hallmarks of the postmodern influence in musical composition.
[edit]Influential postmodernist philosophers
See also: Postmodern philosophy
Douglas Kellner (born 1943)
In "Analysis of the Journey," a journal birthed from postmodernism, Kellner insists that the "assumptions and procedures of modern theory" must be forgotten. His terms defined in the depth of postmodernism is based off of advancement, innovation, and adaptation. Extensively, Kellner analyzes the terms of this theory in real life experiences and examples. Kellner used science and technology studies as a major part of his analysis; he urged that the theory is incomplete without it. The scale was larger than just postmodernism alone, it must be interpreted through cultural studies where science and technology studies play a huge role. The reality of the September Eleventh attacks on the United States of America is the catalyst for his explanation. This catalyst is used as a great representation due to the mere fact of the planned ambush and destruction of "symbols of globalization", insinuating the World Trade Centers. One of the numerous, yet appropriate definitions of postmodernism and the qualm aspect aids this attribute to seem perfectly accurate. In response, Kellner continues to examine the repercussions of understanding the affects of the September Eleventh attacks. He questions if the attacks are only able to be understood in a limited form of postmodern theory due to the level of irony.[31] In further studies, he enhances the idea of semiotics in alignment with the theory. Similar to the act of September Eleventh and the symbols that were interpreted through this postmodern ideal, he continues to even describe this as "semiotic systems" that people use to make sense of their lives and the events that occur in them. Kellner's adamancy that signs are necessary to understand one's culture is what he analyzes from the evidence that most cultures have used signs in place of existence. Finally, he recognizes that many theorists of postmodernism are trapped by their own cogitations. He finds strength in theorist Baudrillard and his idea of Marxism. Kellner cannot deny Marxism's end and lack of importance to his theory.
The conclusion he depicts is simple: postmodernism, as most utilize it today, will decide what experiences and signs in one's reality will be one's reality as they know it.[32]
Martin Heidegger (1889–1976)
Rejected the philosophical basis of the concepts of "subjectivity" and "objectivity" and asserted that similar grounding oppositions in logic ultimately refer to one another. Instead of resisting the admission of this paradox in the search for understanding, Heidegger requires that we embrace it through an active process of elucidation he called the "Hermeneutic Circle". He stressed the historicity and cultural construction of concepts while simultaneously advocating the necessity of an atemporal and immanent apprehension of them. In this vein, he asserted that it was the task of contemporary philosophy to recover the original question of (or "openness to") Dasein (translated as Being or Being-in-the-World) present in the Presocratic philosophers but normalized, neutered and standardized since Plato. This was to be done, in part, by tracing the record of Dasein's sublimation or forgetfulness through the history of philosophy which meant that we were to ask again what constituted the grounding conditions in ourselves and in the World for the affinity between beings and between the many usages of the term "being" in philosophy. To do this, however, a non-historical and, to a degree, self-referential engagement with whatever set of ideas, feelings or practices would permit (both the non-fixed concept and reality of) such a continuity was required - a continuity permitting the possible experience, possible existence indeed not only of beings but of all differences as they appeared and tended to develop. Such a conclusion led Heidegger to depart from the Phenomenology of his teacher Husserl and prompt instead an (ironically anachronistic) return to the yet-unasked questions of Ontology, a return that in general did not acknowledge an intrinsic distinction between phenomena and noumena or between things in themselves (de re) and things as they appear (see qualia): Being-in-the-world, or rather, the openness to the process of Dasein's/Being's becoming was to bridge the age-old gap between these two. In this latter premise, Heidegger shares an affinity with the late Romantic philosopher, Friedrich Nietzsche, another principal forerunner of Post-structuralist and Postmodernist thought. Influential to thinkers associated with Postmodernism are Heidegger's critique of the subject-object or sense-knowledge division implicit in Rationalism, Empiricism and Methodological Naturalism, his repudiation of the idea that facts exist outside or separately from the process of thinking and speaking them (however, Heidegger is not specifically a Nominalist), his related admission that the possibilities of philosophical and scientific discourse are wrapped up in the practices and expectations of a society and that concepts and fundamental constructs are the expression of a lived, historical exercise rather than simple derivations of external, apriori conditions independent from historical mind and changing experience (see Johann Gottlieb Fichte, Heinrich von Kleist, Weltanschauung and Social Constructionism), and his Instrumentalist and Negativist notion that Being (and, by extension, reality) is an action, method, tendency, possibility and question rather than a discreet, positive, identifiable state, answer or entity (see also Process Philosophy, Dynamism, Instrumentalism, Pragmatism and Vitalism).
Thomas Samuel Kuhn (1922–1996)
Argued that there was a rapid change of the basis of scientific knowledge to a provisional consensus among scientists; coined the term "paradigm shift" in The Structure of Scientific Revolutions and in general contributed to the debate over the presumed neutrality and objectivity of empirical methodology in the Natural Sciences from disciplinarian or cultural bias.
Jacques Derrida (1930–2004)
Re-examined the fundamentals of writing and its consequences on philosophy in general; sought to undermine the language of 'presence' or metaphysics in an analytical technique which, beginning as a point of departure from Heidegger's notion of Destruktion, came to be known as Deconstruction. Derrida utilized, like Heidegger, references to Greek philosophical notions associated with the Skeptics and the Presocratics, such as Epoché and Aporia to articulate his notion of implicit circularity between premises and conclusions, origins and manifestations, but - in a manner analogous in certain respects to Gilles Deleuze - presented a radical re-reading of canonical philosophical figures such as Plato, Aristotle and Descartes as themselves being informed by such "destabilizing" notions.
Michel Foucault (1926–1984)
Introduced concepts such as 'discursive regime', or re-invoked those of older philosophers like 'episteme' and 'genealogy' in order to explain the relationship among meaning, power, and social behavior within social orders (see The Order of Things, The Archaeology of Knowledge, Discipline and Punish and The History of Sexuality). In direct contradiction to what have been typified as Modernist perspectives on epistemology, Foucault asserted that rational judgment, social practice and what he called 'biopower' are not only inseparable but co-determinant. While Foucault himself was deeply involved in a number of progressive political causes and maintained close personal ties with members of the far-Left, he was also controversial with Leftist thinkers of his day, including those associated with various strains of Marxism, proponents of Left libertarianism (e.g. Noam Chomsky) and Humanism (e.g. Jürgen Habermas), for his rejection of what he deemed to be Enlightenment-derived concepts of freedom, liberation, self-determination and human nature. Instead, Foucault focused on the ways in which such constructs can foster cultural hegemony, violence and exclusion. In line with his rejection of such 'positive' tenets of Enlightenment-era Humanism, he was active, with Gilles Deleuze and Félix Guattari, in the Anti-Psychiatry Movement, considering much of institutionalized psychiatry and, in particular, Freud's concept of repression central to Psychoanalysis (which was still very influential in France during the 1960s and 70s), to be both harmful and misplaced. Foucault was known for his controversial aphorisms, such as "language is oppression", meaning that language functions in such a way as to render nonsensical, false or silent tendencies that might otherwise threaten or undermine the distributions of power backing a society's conventions - even when such distributions purport to celebrate liberation and expression or value minority groups and perspectives. His writings have had a major influence on the larger body of Postmodern academic literature.
Jean-François Lyotard (1924–1998)
Identified in The Postmodern Condition a crisis in the 'discourses of the Human Sciences' latent in Modernism but catapulted to the fore by the advent of the "computerized" or "telematic" era (see Information Revolution). This crisis, insofar as it pertains to academia, concerns both the motivations and justification procedures for making research claims: unstated givens or values that have validated the basic efforts of academic research since the late 18th Century might no longer be valid (particularly, in Social Science & Humanities research, though examples from Mathematics are given by Lyotard as well). As formal conjecture about real-world issues becomes inextricably linked to automated calculation, information storage and retrieval, such knowledge becomes increasingly "exteriorised" from its knowers in the form of information. Knowledge is materialized and made into a commodity exchanged between producers and consumers; it ceases to be either an idealistic end-in-itself or a tool capable of bringing about liberty or social benefit; it is stripped of its humanistic and spiritual associations, its connection with education, teaching and human development, being simply rendered as "data" - omnipresent, material, unending and without any contexts or pre-requisites.[33] Furthermore, the 'diversity' of claims made by various disciplines begins to lack any unifying principle or intuition as objects of study become more and more specialized due to the emphasis on specificity, precision and uniformity of reference that competitive, database-oriented research implies. The value-premises upholding academic research have been maintained by what Lyotard considers to be quasi-mythological beliefs about human purpose, human reason and human progress - large, background constructs he calls "Metanarratives". These Metanarratives still remain in Western society but are now being undermined by rapid Informatization and the commercialization of the University and its functions. The shift of authority from the presence and intuition of knowers - from the good-faith of Reason to seek diverse knowledge integrated for human benefit or truth fidelity - to the automated database and the market had, in Lyotard's view, the power to unravel the very idea of 'justification' or 'legitimation' and, with it, the rationale for research altogether - esp. in disciplines pertaining to human life, society and meaning. We are now controlled not by binding extra-linguistic value paradigms defining notions of collective identity and ultimate purpose, but rather by our automatic responses to different species of "language games" (a concept Lyotard imports from JL Austin's theory of Speech Acts). In his vision of a solution to this "vertigo," Lyotard opposes the assumptions of universality, consensus, and generality that he identified within the thought of Humanistic, Neo-Kantian philosophers like Jürgen Habermas and proposes a continuation of experimentation and diversity to be assessed pragmatically in the context of language games rather than via appeal to a resurrected series of transcendentals and metaphysical unities.
Richard Rorty (1931–2007)
Argues in Philosophy and the Mirror of Nature that contemporary Analytic philosophy mistakenly imitates scientific methods. In addition, he denounces the traditional epistemological perspectives of Representationalism and Correspondence theory that rely upon the independence of knowers and observers from phenomena and the passivity of natural phenomena in relation to consciousness. As a proponent of anti-foundationalism and anti-essentialism within a Pragmatist framework, he echoes Postmodern strains of Conventionalism and Philosophical Relativism, but opposes much Postmodern thinking with his commitment to Social Liberalism.
Jean Baudrillard (1929–2007),
In Simulacra and Simulation, introduced the concept that reality or the principle of the "real" is short-circuited by the interchangeability of signs in an era whose communicative and semantic acts are dominated by electronic media and digital technologies. Baudrillard proposes the notion that, in such a state, where subjects are detached from the outcomes of events (political, literary, artistic, personal, or otherwise), events no longer hold any particular sway on the subject nor have any identifiable context; they therefore have the effect of producing widespread indifference, detachment, and passivity in industrialized populations. He claimed that a constant stream of appearances and references without any direct consequences to viewers or readers could eventually render the division between appearance and object indiscernible, resulting, ironically, in the "disappearance" of mankind in what is, in effect, a virtual or holographic state, composed only of appearances.
Fredric Jameson (born 1934)
set forth one of the first expansive theoretical treatments of Postmodernism as a historical period, intellectual trend and social phenomenon in a series of lectures at the Whitney Museum, later expanded as Postmodernism, or The Cultural Logic of Late Capitalism (1991). Eclectic in his methodology, Jameson has continued a sustained examination of the role that Periodization continues to play as a grounding assumption of critical methodologies in Humanities disciplines. He has contributed extensive effort to explicating the importance of concepts of Utopianism and Utopia as driving forces in the cultural and intellectual movements of Modernity, and outlining the political and existential uncertainties that may result from the decline or suspension of this trend in the theorized state of Postmodernity. Like Susan Sontag, Jameson served to introduce a wide audience of American readers to key figures of the 20th Century Continental European intellectual Left, particularly those associated with the Frankfurt School, Structuralism and Post-Structuralism. Thus, his importance as a 'translator' of their ideas to the common vocabularies of a variety of disciplines in the Anglo-American academic complex is equally as important as his own critical engagement with them.
[edit]Criticisms
Main article: Criticism of postmodernism
Criticisms of postmodernism are intellectually diverse, including the assertions that postmodernism is meaningless and promotes obscurantism.[34]
[edit]See also
Theory
Transmodernism
Critical race theory
Hypermodernity
Media studies
Post scarcity
Recursionism
Integral Theory
Culture and politics
Decentralization
Defamiliarization
Remodernism
Syncretism
Sokal Affair
Law
Critical legal studies
Philosophy
Ontological pluralism
Physical ontology
Postmaterialism
Politics
Post-realism
Psychology
Postmodern psychology
Religion
Postmodern Religion
Opposed by
Altermodern
Remodernism
Remodernist film
Stuckism
[edit]References
^ An Overview of Premodernism, Modernism, & Postmodernism. Postmodern Psychology. N.p., n.d. Web. 22 Feb. 2012.
^ Askoxford.com
^ Merriam-Webster's definition of postmodernism
^ Ruth Reichl, Cook's November 1989; American Heritage Dictionary's definition of "postmodern"
^ ’Postmodernism and “the other side”’, in Cultural Theory and Popular Culture: A reader, edited by John Storey, London, : Pearson Education .2006
^ Perry Anderson, 'The Origins of Postmodernity', London: Verso, 1998.
^ Yilmaz, K 2010, 'Postmodernism and its Challenge to the Discipline of History: Implications for History Education', Educational Philosophy & Theory, 42, 7, pp. 779-795, Academic Search Premier, EBSCOhost, viewed 15 April 2012.
^ "there is nothing outside the text" translated from French (il n'y a pas de hors-texte), which means that “there is no such a thing as out-of-the-text”, in other words, the context is an integral part of the text. Derrida (1967) Of Grammatology, Part II Introduction to the "Age of Rousseau," section 2 "...That Dangerous Supplement...", title The Exorbitant. Question of Method, pp. 158–59, 163
^ On March 9, 2007, Columbia University President Lee Bollinger appointed Spivak University Professor, the institution's highest faculty rank. In a letter to the faculty, he wrote: "Not only does her world-renowned scholarship—grounded in deconstructivist literary theory—range widely from critiques of post-colonial discourse to feminism, Marxism, and globalization; her lifelong search for fresh insights and understanding has transcended the traditional boundaries of discipline while retaining the fire for new knowledge that is the hallmark of a great intellect."
^ Lévi-Strauss, Claude. Structural Anthropology. Trans. Claire Jacobson and Brooke Grundfest Schoepf (First published New York: Basic Books, 1963; New York: Anchor Books Ed., 1967), 324.
Lévi-Strauss, quoting D'Arcy Westworth Thompson states - "To those who question the possibility of defining the interrelations between entities whose nature is not completely understood, I shall reply with the following comment by a great naturalist -
In a very large part of morphology, our essential task lies in the comparison of related forms rather than in the precise definition of each; and the deformation of a complicated figure may be a phenomenon easy of comprehension, though the figure itself has to be left unanalyzed and undefined.
^ Lévi-Strauss, Claude. Anthropologie Structurale. Paris: Éditions Plon, 1958.
Lévi-Strauss, Claude. Structural Anthropology. Trans. Claire Jacobson and Brooke Grundfest Schoepf (New York: Basic Books, 1963), 228.
^ See the following web reference for a common critique of from an "Anti-positivist" perspective.
^ Deleuze, Gilles and Félix Guattari. Capitalism and Schizophrenia, vol. II: A Thousand Plateaus. Trans. Brian Massumi (Minneapolis: Univ. of Minnesota Press, 1987), p. 101. Orig. published as Mille Plateaux, in 1980 by Les Editions de Minuit, Paris.
Deleuze, here echoing the sentiments of Derrida's reflection on Foucault's "The History of Madness" (1961) in his essay "Cogito and the History of Madness" (1963), makes a very thinly veiled reference to semiological certainty of both Saussure and Lacan (who speaks of "The Unity of the Father" in his theory of semantic coherence), critiquing the premise of objectivity in their methodology -
"The scientific model taking language as an object of study is one with the political model by which language is homogenized, centralized, standardized, becoming a language of power, a major or dominant language. Linguistics can claim all it wants to be science, nothing but pure science -- it wouldn't be the first time that the order of pure science was used to secure the requirements of another order...The unity of language is fundamentally political. There is no mother tongue, only a power takeover by a dominant language that at times advances along a broad front, and at times swoops down on diverse centers simultaneously...The scientific enterprise of extracting constants and constant relations is always coupled with the political enterprise of imposing them on speakers and transmitting order-worlds."
^ The Postmodern Turn, Essays in Postmodern Theory and Culture, Ohio University Press, 1987. p12ff
^ Thompson, J. M. "Post-Modernism," The Hibbert Journal. Vol XII No. 4, July 1914. p. 733
^ Pannwitz, Rudolf. Die Krisis der europäischen Kultur, Nürnberg 1917
^ OED long edition
^ Encyclopaedia Britannica, 2004
^ Merriam Webster's Collegiate Dictionary 2004
^ Walter Truett Anderson (1996). The Fontana Postmodernism Reader.
^ Yilmaz, K 2010, 'Postmodernism and its Challenge to the Discipline of History: Implications for History Education', Educational Philosophy & Theory, 42, 7, pp. 779-795, Academic Search Premier, EBSCOhost, viewed 18 April 2012.
^ Sullivan, Louis. "The Tall Office Building Artistically Considered,” published Lippincott's Magazine (March 1896).
^ Loos, Adolf. "Ornament and Crime,” published 1908.
^ Manfredo Tafuri, 'Architecture and utopia: design and capitalist development', Cambridge: MIT Press, 1976.
^ Venturi, et al.
^ "Radical Post-Modernism: Architectural Design". Retrieved 2012-02-12.
^ Anderson, The origins of postmodernity, London: Verso, 1998, Ch.2: "Crystallization".
^ boundary 2, Duke University Press, Boundary2.dukejournals.org
^ Elizabeth Bellalouna, Michael L. LaBlanc, Ira Mark Milne (2000) Literature of Developing Nations for Students: L-Z p.50
^ Stavans (1997) p.31
^ Lule, Jack. "The Postmodern Adventure (Book)." Journalism & Mass Communication Quarterly 78.4 (2001): 865-866. Academic Search Premier. Web. 2 Apr. 2012.
^ Danto, AC 1990, 'The Hyper-Intellectual', New Republic, 203, 11/12, pp. 44-48, Academic Search Premier, EBSCOhost, viewed 2 April 2012. .
^ Lyotard, Jean-François. The Postmodern Condition: A Report on Knowledge. Les Éditions de Minuit, 1979. English Translation by Geoffrey Bennington and Brian Massumi. Manchester University Press, 1984. See Chapter 1, The Field: Knowledge in Computerised Societies.//
^ Noam Chomsky on Post-Modernism
[edit]Further reading
Powell, Jim (1998). "Postmodernism For Beginners" (ISBN 978-1-934389-09-6)
Alexie, Sherman (2000). "The Toughest Indian in the World" (ISBN 0-8021-3800-4)
Anderson, Walter Truett. The Truth about the Truth (New Consciousness Reader). New York: Tarcher. (1995) (ISBN 0-87477-801-8)
Anderson, Perry. The origins of postmodernity. London: Verso, 1998.
Ashley, Richard and Walker, R. B. J. (1990) “Speaking the Language of Exile.” International Studies Quarterly v 34, no 3 259-68.
Bauman, Zygmunt (2000) Liquid Modernity. Cambridge: Polity Press.
Beck, Ulrich (1986) Risk Society: Towards a New Modernity.
Benhabib, Seyla (1995) 'Feminism and Postmodernism' in (ed. Nicholson) Feminism Contentions: A Philosophical Exchange. New York: Routledge.
Berman, Marshall (1982) All That Is Solid Melts Into Air: The Experience of Modernity (ISBN 0-14-010962-5).
Bertens, Hans (1995) The Idea of the Postmodern: A History. London: Routledge. (ISBN 0-145-06012-5).
Best, Steven Best and Douglas Kellner. Postmodern Theory (1991) excerpt and text search
Best, Steven Best and Douglas Kellner. The Postmodern Turn (1997) excerpt and text search
Bielskis, Andrius (2005) Towards a Postmodern Understanding of the Political: From Genealogy to Hermeneutics (Palgrave Macmillan, 2005).
Braschi, Giannina (1994), Empire of Dreams, introduction by Alicia Ostriker, Yale University Press, New Haven, London.
Brass, Tom, Peasants, Populism and Postmodernism (London: Cass, 2000).
Butler, Judith (1995) 'Contingent Foundations' in (ed. Nicholson) Feminist Contentions: A Philosophical Exchange. New Yotk: Routledge.
Callinicos, Alex, Against Postmodernism: A Marxist Critique (Cambridge: Polity, 1999).
Drabble, M. The Oxford Companion to English Literature, 6 ed., article "Postmodernism".
Farrell, John. "Paranoia and Postmodernism," the epilogue to Paranoia and Modernity: Cervantes to Rousseau (Cornell UP, 2006), 309-327.
Featherstone, M. (1991) Consumer culture and postmodernism, London; Newbury Park, Calif., Sage Publications.
Giddens, Anthony (1991) Modernity and Self Identity, Cambridge: Polity Press.
Gosselin, Paul (2012) Flight From the Absolute: Cynical Observations on the Postmodern West. volume I. Samizdat [2] (ISBN 978-2-9807774-3-1)
Goulimari, Pelagia (ed.) (2007) Postmodernism. What Moment? Manchester: Manchester University Press (ISBN 978-0-7190-7308-3)
Grebowicz, Margaret (ed.), Gender After Lyotard. NY: Suny Press, 2007. (ISBN 978-0-7914-6956-9)
Greer, Robert C. Mapping Postmodernism. IL: Intervarsity Press, 2003. (ISBN 0-8308-2733-1)
Groothuis, Douglas. Truth Decay. Downers Grove, Illinois: InterVarsity Press, 2000.
Harvey, David (1989) The Condition of Postmodernity: An Enquiry into the Origins of Cultural Change (ISBN 0-631-16294-1)
Hicks, Stephen R. C. (2004) Explaining Postmodernism: Skepticism and Socialism from Rousseau to Foucault (ISBN 1-59247-646-5)
Honderich, T., The Oxford Companion to Philosophy, article "Postmodernism".
Hutcheon, Linda. The Politics of Postmodernism. (2002) online edition]
Jameson, Fredric (1991) Postmodernism, or, the Cultural Logic of Late Capitalism (ISBN 0-8223-1090-2)
Kirby, Alan (2009) Digimodernism. New York: Continuum.
Lash, S. (1990) The sociology of postmodernism London, Routledge.
Lyotard, Jean-François (1984) The Postmodern Condition: A Report on Knowledge (ISBN 0-8166-1173-4)
--- (1988). The Postmodern Explained: Correspondence 1982-1985. Ed. Julian Pefanis and Morgan Thomas. (ISBN 0-8166-2211-6)
--- (1993), "Scriptures: Diffracted Traces." In: Theory, Culture and Society, Vol. 21(1), 2004.
--- (1995), "Anamnesis: Of the Visible." In: Theory, Culture and Society, Vol. 21(1), 2004.
McHale,Brian, (1987) 'Postmodernist Fiction. London: Routledge.
--- (1992), 'Constructing Postmodernism. NY & London: Routledge.
--- (2008), "1966 Nervous Breakdown, or, When Did Postmodernism Begin?" Modern Language Quarterly 69, 3:391-413.
--- (2007), "What Was Postmodernism?" electronic book review, [3]
MacIntyre, Alasdair, After Virtue: A Study in Moral Theory (University of Notre Dame Press, 1984, 2nd edn.).
Magliola, Robert, Derrida on the Mend (Lafayette: Purdue University Press, 1984; 1986; pbk. 2000, ISBN I-55753-205-2).
---, On Deconstructing Life-Worlds: Buddhism, Christianity, Culture (Atlanta: Scholars Press of American Academy of Religion, 1997; Oxford: Oxford University Press, 2000; ISBN 0-7885-0295-6, cloth, ISBN 0-7885-0296-4, pbk).
Manuel, Peter. "Music as Symbol, Music as Simulacrum: Pre-Modern, Modern, and Postmodern Aesthetics in Subcultural Musics," Popular Music 1/2, 1995, pp. 227–239.
Murphy, Nancey, Anglo-American Postmodernity: Philosophical Perspectives on Science, Religion, and Ethics (Westview Press, 1997).
Natoli, Joseph (1997) A Primer to Postmodernity (ISBN 1-57718-061-5)
Norris, Christopher (1990) What's Wrong with Postmodernism: Critical Theory and the Ends of Philosophy (ISBN 0-8018-4137-2)
Pangle, Thomas L., The Ennobling of Democracy: The Challenge of the Postmodern Age, Baltimore, The Johns Hopkins University Press, 1991 ISBN 0-8018-4635-8
Park, Jin Y., ed., Buddhisms and Deconstructions (Lanham: Rowland & Littlefield, 2006, ISBN 978-0-7425-3418-6; ISBN 0-7425-3418-9.
Sim, Stuart. (1999). "The Routledge critical dictionary of postmodern thought" (ISBN 0415923530)
Sokal, Alan and Jean Bricmont (1998) Fashionable Nonsense: Postmodern Intellectuals' Abuse of Science (ISBN 0-312-20407-8)
Vattimo, Gianni (1989). The Transparent Society (ISBN 0-8018-4528-9)
Veith Jr., Gene Edward (1994) Postmodern Times: A Christian Guide to Contemporary Thought and Culture (ISBN 0-89107-768-5)
Windshuttle, Keith (1996) The Killing of History: How Literary Critics and Social Theorists are Murdering our Past. New York: The Free Press.
Woods, Tim, Beginning Postmodernism, Manchester: Manchester University Press, 1999,(Reprinted 2002)(ISBN 0-7190-5210-6 Hardback,ISBN 0-7190-5211-4 Paperback) .
[edit]External links
Look up postmodernism in Wiktionary, the free dictionary.
Wikimedia Commons has media related to: Postmodernism
[show] v t e
Theories of history
“Love and Hatred of ‘French Theory’ in America., Borderlands e journal. Rolando Pérez. 4.1.2005.
WSWS philosophy archives – incl. critiques of postmodernist thought
Stanford Encyclopedia of Philosophy's entry on postmodernism
The Christian Cadre's Postmodernism Page
Discourses of Postmodernism. Multilingual Bibliography by Janusz Przychodzen (PDF file)
Modernity, postmodernism and the tradition of dissent, by Lloyd Spencer (1998)
Dueling Paradigms: Modernist v. Postmodernist Thought * Characterizing a Fogbank: What Is Postmodernism, and Why Do I Take Such a Dim View of it?
Postmodernism and truth by philosopher Daniel Dennett
Postmodernism is the new black: How the shape of modern retailing was both predicted and influenced by some unlikely seers (The Economist December 19, 2006)
Gaining clarity: after postmodernism, Eretz Acheret Magazine
Postmodernism, Style and Subversion 1970 to 1990 V&A survey exhibition on Postmodern art and design
Would the last postmodernist please turn out the lights?, Irish Times, 29/1/12
[show]
Links to related articles
View page ratings
Rate this page
What's this?
Trustworthy
Objective
Complete
Well-written
I am highly knowledgeable about this topic (optional)
Submit ratings
Categories: Theories of aestheticsModernismPostmodernismMetanarrativesPhilosophical movementsGlobalization-related theories
واژه های همانند
هیچ واژه ای همانند واژه مورد نظر شما پیدا نشد.