معاشرت . [ م ُ ش َ
/ ش ِ رَ ]
۞ (از ع ، اِمص ) آمیختن و با هم آمیزش کردن . (آنندراج ). با هم زیست کردن و با کسی زندگانی نمودن . (غیاث ). اختلاط و آمیزش با هم و گفت و شنید با هم و الفت و مصاحبت و همدمی و رفاقت و زندگانی با هم و خوردن و آشامیدن با هم . (ناظم الاطباء). نشست و برخاست . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)
: آنجا که جهانی از تمتع آب و نان و معاشرت جفت و فرزند محروم شده باشند... (کلیله و دمنه ). و شاعر باید که در مجلس محاورت خوشگوی بود و در مجلس معاشرت خوشروی . (چهارمقاله ). در بعضی ایام در اثنای معاشرت که سورت شراب عنان تماسک او بستده بود مباسطتی بیش از قدر خویش آغاز کرد. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی چ
1 تهران ص
318). هر روز با حریفی و هر شب با ظریفی به معاشرت و مباشرت مشغولی . (ترجمه ٔ تاریخ یمینی چ
1 تهران ص
345). به خدمت سلطان رسید و به معاشرت و منادمَت او مخصوص شد. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی چ
1 تهران ص
435). او را پیش تخت خواند و در مجلس معاشرت نشاند. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی چ
1 تهران ص
436). فصلی در همان روز اتفاق بیاض افتاد در حسن معاشرت و آداب محاورت در لباسی که متکلمان را بکار آید... (گلستان ). و رجوع به معاشرة شود.
-
خوش معاشرت . رجوع به همین ماده شود.