آسوریان

آسوریان، یکی از گروههای قومی ساکن در ایران و برخی کشورهای دیگر که هویت، فرهنگ و تاریخ مختص به خود دارند. جمعیت آسوریان جهان را بین 000‘300 تا حدود یک میلیون نفر تخمین زده‎اند که در ایران، عراق، ترکیه، سوریه، اردن، لبنان، ایالات متحدة امریکا، اتحاد جماهیر شوروی و برخی از کشورهای اروپایی زندگی می‎کنند (دایره‎المعارف بزرگ شوروی؛ آمریکانا، ذیل نستوری گری ؛ کلارک، 141). آسوریان ایران تا پیش از انقلاب بین 000‘70 تا 000‘90 نفر (شاید 000‘75 نفر، دایره‎المعارف بزرگ شوروی، ذیل ایران) بوده‎اند.
آسوریان ایران بیشتر ساکن تهران و ارومیه‎اند و در اهواز، باختران، همدان، قزوین، اصفهان، تبریز، و سلماس نیز زندگی می‎کنند. بجز ایران، مناطق کوهستانی کردستان عراق و ترکیه هم از مراکز تجمّع سنتی و مهم آسوریان است (تسرتلی، 16, 17). با اینهمه، پاتریارک یا اسقف اعظم آسوریان مقیم ایالات متحدة آمریکاست (واترفیلد، 79، مایر. ذیل کلیسای آسوری ).
شواهد زبان‎شناسی و مردم‎شناسی طبیعی یا زیستی ثابت می‎کند که آسوریان، مسیحیان سریانی‎زبان و از خانوادة سامی‎اند و با اینکه اختلاط با مردمان دیگر، تغییراتی در ساختمان جسمانی ایشان به وجود آورده، اما گروههای اصیل‎تر، شکل و خصوصیات سامی خود را حفظ کرده‎اند (فیلد، 59). اینان از دیرباز به اعتقاد نستوری (نکـ نسطوریه) پای‎بند بوده‎اند، لیکن در میان آنان آسوریان یعقوبی مونوفیزیت (نکـ یعقوبیه) و گروهی وابسته به کلیسای کاتولیک رم ـ که خویشتن را کلدانی (نکـ کبدانیان) می‎خوانند ـ و اندکی ارتودُکس یونانی و پروتستانت انجیلی نیز یافت می‎شود. به علاوه، در حوالی سلماس آسوریانی زندگی می‎کنند که یهودی‎اند و به لهجة خاص خود، آرامی یهودی سخن می‎گویند (تسرتلی، 17, 23)، اما اینان همگی سابقة تاریخی مشترک دارند و اختلافات اعتقادیشان بعداً بروز کرده است (بجز آسوریان یهودی، که اطلاع درستی از سابقة تاریخی آنان در دسترس نیست). کلیسای نستوری سریانی‎زبان در سرزمینهای شرقی ایران فعالیتهای تبلیغاتی گسترده‎ای داشت و دامنة کارش به چین و هند نیز رسیده بود، چنانکه در برخی از نواحی جنوبی هند، چون مالابار و نیز در بخشهایی از چین و آسیای مرکزی، گروههای بسیاری بدان گرویدند (هیستینگز، ذيل مسیحیان سریانی ؛ دایرهظالمعارف بزرگ شوروی؛ آمریکانا، ذیل نستوری گری). از سوی دیگر مارونیان لبنان نیز از مسیحیان سریانی شمرده می‎شوند و وجه مشترک همة این گروهها قبول زبان‎سریانی به عنوان زبان دینی است، هرچند که تکلم هر گروه به زبان محلی خویش است (هیستینگز، ذیل مسیحیان سریانی)، ولی آسوریانِ موضوع این مقاله ظاهراً بقایای سریانی زبانان مسیحی شده در اعصار گذشته‎اند.
آسوریان خود را از نسل آشوریان کهن، یعنی مردم کشوری که در 612ق م به دست مادها و متحدین آنان مضمحل شد، می‎دانند، اما بر سر این سخن گفتگوهای بسیار است. آشوریان باستانی، قوم و کشور خود را اشّور می‎نامیدند، اما آسوریان خود را سورایی . اسّورایی ، و اثورایی می‎نامند، که نام اخیر بیشتر به آسوریان کوهستان‎نشین اطلاق می‎شود (دایره‎المعارف بزرگ شوروی؛ تسرتلی، 16). واژة سورایی (به معنی سریانی = سوریه‎یی نکـ پانوسی، 90) را شاید بتوان اختصار اسّورایی (آشوری) دانست. ولی درستی این فرض مسلم نیست (همو، 91)، چنانکه گروهی برآنند که نام آسوری برای این قوم سریانی‎زبان عنوان جعلی است و به قول فیلیپ حتّی، مبلغین آنگلیکن این نام را رواج دادند، و در آن زمان مورد پذیرش رهبران قوم نیز قرار گرفت (حتّی، 519). لیکن باید توجه داشت که نام آشور پس از سقوط امپراتوری آشور ادامه داشته است. در سنگ‎نبشته‎های هخامنشیان اثورا (آشور) نام یکی از ایالات آن امپراتوری است (کنت، 166)؛ در 116م، تراژن امپراتور روم ادیابنه، یا ادیابن (واقع در شمال بین‎النهرین و حوالی زاب بزرگ) را تسخیر کرد و آن را با نام «آشور» ولایتی از روم گردانید (اولیری، 17؛ دوبواز، 207). این سرزمین که در اعصار گذشته قسمتی از امپرانوری آشور بود، بعداً باز به ایران ملحق گردید، در حالی که نینوا متعلق به آن محسوب می‎شد (همو، 164). آمیانوس که در دورة ساسانیان می‎زیست آشور را یکی از مسیحیانی بوده‎اند و تاتیان می‎گوید که او خود در «سرزمین آشوریان» به دنیا آمده است (هیستینگز، ذیل مسیحیان سریانی).
بنا بر یک سند ارمنی، کریستاپور اول، کاتولیکوس یا جاثلیق ارمنستان (میان سالهای 475، 480م) نامه‎یی به مناطق آشوری می‎نویسد و آنان را از اختلاط بانستوریان برحذر می‎دارد (الیسائوس، مقدمه، 16, 17). باتوجه به نکات بالا عنوان آسوری برای این مردم به کلی بی‎اساس و خالی از سابقة تاریخی نمی‎نماید، و شاید قومی که در این کوهستانها از دیرباز می‎زیسته‎اند نام خود را به رغم تغییر زبان، همچنان حفظ کرده باشند.
اما از سوی دیگر، زبان آسوریان امروزی دنبالة زبان اشوریان باستان نیست، بلکه آنها خویشاوندی دوری با آن دارد. زبان آسوریان (سریانی) همچون زبان آشوریان از خانوادة بزرگ زبانهای سامی (آمریکانا، ذیل زبانهای سامی ) یا حامی ـ سامی است (دایره‎المعارف بزرگ شوروی). زبان آشوری باستانی، یا زبانی است مستقل و یا لهجه‎یی است از زبان بابلی باستان، و به هر حال از گروه شرقی زبانهای سامی شمرده می‎شود، ولی منشأ زبان سریانی از شاخة، شمالی این خانواده است (آمریکانا، ذیل زبانهای سامی). زبان آسوریان امروزی که به آرامی تلمود بابلی و به زبان مندایی نزدیک است به نامهای آرامی جدید و سریانی جدید نیز خوانده می‎شود. کسانی را که به این زبان سخن می‎گویند سریانیان و آسوریان می‎نامند و تنها بعضی، آنان را «آرامیان» نامیده (تسرتلی، 16) و یا از بقایای آرامیان شمرده‎اند (دایره‎المعارف بزرگ شوروی، ذیل آرامیان ).
آرامیان مردمی از خانوادة سامیان بودند که تا اوایل هزارة 2 ق م در شبه‎جزیرة عربستان سکونت داشتند، لیکن در ربع آخر این هزاره یا حتی پیش از آن به سوی شمال، به بین‎النهرین، سوریه و آشور مهاجرت کردند (آمریکانا، ذیل زبانهای آرامی ؛ دایره‎المعارف بزرگ شوروی، ذیل آرامی ؛ جودائیکا، ذیل آرام، آرامیان). آرامی در پایان قرن 11 ق م، زبان مردمی بود که در سوریة کنونی اقامت گزیدند (آمریکانا، ذیل زبانهای آرامی) و در آغاز هزارة اول ق م، آرامیان دولت مستقل خود را در سوریه بنا نهادند (جودائیکا، ذیل آرام، آرامیان). اما پس از سقوط این دولت (732 ق م) زبان آرامی زبان بین‎المللی سراسر منطقه گردید (آمریکانا، ذیل زبانهای آرامی). این زبان نخست در امپراتوری آشور جنبة بین‎المللی یافت (جودائیکا، ذیل آرامی) و سپس در شاهنشاهی هخامنشی (آمریکانا، ذیل زبانهای جهان ؛ جودائیکا، ذیل پارس ؛ دایره‎المعارف بزرگ شوروی، ذیل آرامی؛ کریستن‎سن، 66؛ پانوسی، 88) نیز رایج شد. زبان آرامی در نتیجة قبول عام، زبان رایج در آسیای صغیر، سوریه و بین‎النهرین گسترش یافت، چنانکه کلدانیان، آشوریان، مردم فلسطین و اسرائیلیان فی‎الواقع آرامی زبان شده بودند (پانوسی، 88، 89). پس تنها تکلم به زبان آرامی نمی‎تواند تعیین‎کنندة ریشة قومی این مردم باشد و اثبات آرامی بودن انان احتیاج به شواهد بیشتر دارد.
چنین به نظر می‎رسد که مردم آرامی زبان، پس از قبول مسیحیت. برای تمایز خود از آرامیان غیرمسیحی نام سریانی را برای خویش برگزیدند (آمریکانا، ذیل ادبیات و زبانهای سریانی ، زبانهای سامی؛ صفا، 11؛ حتّی، 171). اما سریانی لفظی یونانی بود که یونانیان به مردم بخش غربی امپراتوری کهن آشوری اطلاق می‎کردند (آمریکانا، ذیل زبانهای سامی) و از این روی در ترجمة کتاب عهد عتیق به زبان یونانی، آرام عبری به سوریا ترجمه شد (هیستینگز، ذیل سریانیان ).
پس از آنکه مسیحیت در آسیای غربی منتشر شد، زبان سریانی به عنوان زبان دینی در کلیساها و مدارس این سرزمینها رواج یافت. سپس با گسترش این دین به ایران، اقوام مختلف آن، و از جمله آسوریان، با قبول دین مشترک و زبان رسمی آن به یکدیگر نزدیک شده، حتی بسیاری از آنان در هم آمیختند و فرهنگ و ادبیّاتی که در مدارس بزرگ و مراکز علمی آنان (چون رُها، نصیبین و جندی‎شاپور) به این زبان پدید آمد و واسطة نقل علوم و معارف یونانی به این سوی جهان (ایران و سپس سرزمینهای اسلامی) شد نیز کلاً ساخته و پرداختة کسانی بود از مردمان گوناگون این منطقه که دین مسیحی و زبان وابسته به آن (سریانی) را پذیرفته بودند. در زمرة این مسیحیان، آسوریان، نستوری مذهب بودند که به انفصال میان جنبة بشری و الهی عیسی مسیح(ع) اعتقاد داشتند. بدین‎سان، آنان نیز تابع کلیسای بودند، کلیسایی که از کلیساهای کاتولیک و ارتودُکس جدا شد و با نام «کلیسای شرق سریانی» (بعداً «کلیسای شرق آسوری») در سرزمینهای شرقی گسترش و نفوذ فراوان یافت.
در دوران اسلامی، کلیسای مشرق و پیروان آن فراز و نشیبهای بسیار به خود دیدند، گاهی در آسایش بودند و زمانی آسیبها و سختیهای فراوان تحمل کردند (متز، 1/47-74)، ولی به هر حال در قرن 7ق/13م این کلیسا 25 مطران‎نشین و 75 اسقف‎نشین در آسیا داشت (آمریکانا، ذیل نستوری گری). حملة مغول برای مسیحیان نیز بلایی بزرگ بود؛ با سقوط بغداد، کاتولیکوس یا پاتریارک کلیسای نستوری، از بغداد (مقر پاتریارک نستوریان تا آن زمان) آواره شد، سازمان کلیسا درهم ریخت و ادامة زندگی مسیحیان با دشواری بسیار روبه‎رو گشت. گرچه در زمان هولاکو، و اباقاخان، مسیحیان موقعیت ممتازی به دست آوردند، لیکن این وضع دوامی نیافت و کاتولیکوس مجبور شد که مرکز خود را به اُشنویه در جنوب شهر ارومیه منتقل کند (واترفیلد، 49, 50؛ دهقانی تفتی، 86). حملات تیمور ضربه‎ای سنگین بر کلیسای شرق وارد کرد و درنتیجة قتل‎عامهای مسیحیان در این دوران، مسیحیت از سرزمینهایی که در آن رواج گرفته بود تقریباً محو شد و گروههای اندکی که جان به در برده بودند به کوهستانهای غرب دریاچة ارومیه، کردستان ایران و عراق و ترکیه پناه بردند. اغلب محققین بر این نظرند که مسیحیان آسوری امروز بازماندگان این گروهها هستند (واترفیلد، 54, 78؛ میلر، 324؛ آمریکانا، ذیل نستوری گری؛ هیستینگز، ذیل مسیحیان سریانی)، لیکن این قول اساس استواری ندارد.
می‎دانیم که در زمان حملة مغول، بسیاری از ایرانیان مسیحی حتی از خواندن کتاب مقدس خویش به زبان سریانی عاجز و نیازمند به ترجمة آن به زبان فارسی شده بودند (دیاتسرون، مقدمه، 3، 4)؛ اگر آسوریان کنونی فرزندان و بازماندگان همان کسانی باشند که از نواحی مختلف ایران به غرب دریاچة ارومیه و کوهستانهای کردستان مهاجرت کردند، چگونه زبان مادری خود ـ فارسی ـ را فراموش کردند و یکباره سریانی زبان شدند؟ و اصولاً این تغییر زبان برای چه بوده؟ منطقی‎تر آن است که گفته شود آسوریان سریانی زبان از زمانهای پیش در نواحی کوهستانی ادیابن سکونت داشته، و به سبب شرایط مساعد محیط، دین و زبان خود را تا این زمان حفظ کرده‎اند، و در سدة 8 و 9ق/14 و 15م گروههایی از همکیشان ایرانی خود را که به آنان پناه برده بودند در میان خود پذیرفتند، و این پناهندگان به تدریج در محیط جدید و در اکثریت سریانی زبان جذب شدند.
آگاهی ما از احوال آسوریان تا زمانی که مبلغین مسیحی اروپایی به این منطقه آمده و دربارة این مردم گزارشهایی دادند، همنچنان اندک است. یکی از این گزارشها نشان می‎دهد که در 1063ق/1653م، 000‘40 خانوادة آسوری در اطراف دریاچة ارومیه می‎زیسته و از لحاظ معیشت بسیار فقیر بوده‎اند (واتر فیلد، 71). نزدیک به یک قرن پیش از ان، یعنی در 958ق/1551م، بین آسوریان کشمکشی پیش آمد و گروهی تعیین پاتریارک جدید از نسب پاتریارک قبلی را نپذیرفته، خود پاتریارکی به نام یوحنا سولاکا برگزیده بودند. وی برای گرفتن تأیید به رم رفت و به دست پاپ جولیوس سوم رسماً کاتولیک شد و امیدوار بود که با کلیسای خود که متحد کلیسای رم شده بود (960ق/1553م، مایر، ذیل کلیسای آسوری) بر نستوریان غلبه کند، ولی چنین نشد. کرسی یوحنا سولاکا در ارومیه قرار داشت و مقر گروه اول در موصل بود. 3 تن از جانشینان سولاکا روابط خود را با رم ادامه دادند، اما تماسها تدریجاً ضعیف و سرانجام گسسته شد. آخرین اعتقادنامه توسط مار شیمون (شمعون) دوازدهم در 1081ق/1670م به رم فرستاده شد.
از سوی دیگر کلیسای اصلی موصل در 1091ق/1680م به رم متوجه شد و به دست پاپ اینوسنت یازدهم به کیش کاتولیک درآمد، لیکن به زودی یعنی در اوایل قرن 18 این کلیسا نیز همچون کلیسای ارومیه از رم فاصله گرفت و هر دو به موضع مستقل سابق خود برگشتند. در این احوال مَطْران دیاربکر به کلیسای رم پیوست و به عنوان پاتریارک کلدانیان ـ در اتحاد رم ـ منصوب گشت. در 1242ق/1826م، کلیسای موصل بار دیگر با رم متحد شد، و از آن پس این شهر مقر کلدانیان گردید، ولی پاترایرک ارومیه به مذهب نستوری خود باقی ماند و تنها وارث کلیسای شرق موسوم به «کلیسای شرق آسوری» شد (واترفیلد، 78؛ آمریکانا، ذیل نستوری گری؛ الدر؛ 13، پانوسی، 106، هیستینگز، ذیل مسیحیان سریانی). اکنون کلیسای شرق آسوری وابسته به «شورای عالی کلیساهای جهان» است (مایر، ذیل کلیسای آسوری).
چنانکه گفته شد در نیمة قرن 11ق/17م، 000‘40 خانواده یا به تقریب 000‘200 نفر آسوری اطراف دریاچة ارومیه ساکن بودند، ولی در 1247ق/1831م این شمار به 000‘125 تن رسید، زیرا بیماری وبا نزدیک به نیمی از جمعیت آنان را از میان برده بود. در 1263ق/1847م نیز، باز وبا در میان آسوریان شیوع یافت و جمع کثیری از آنان را نابود کرد. آسوریان از هیچ‎جا کمکی دریافت نمی‎کردند و تنها از طرف مؤسسات مسیحی اروپایی اندکی دارو به آنان می‎رسید و مبلغان مسیحی تا اندازه‎ای که می‎توانستند به درمان بیماران می‎پرداختند (واترفیلد، 102, 110). یکی از این مبلغین دکتر پرکینز آمریکایی بود که در 1261ق/1845م، به دعوت آسوریان به ارومیه آمد. بر اثر تلاشهای او و هیأت همراهش مدرسه‎هایی برای پسران و دختران آسوری تأسیس شد، و با ماشین چاپی که از انگلستان وارد کرده بودند، کتاب مقدس را به زبان آسوری به چاپ رساندند. این گروه خدمات دیگری هم کردند، اما در عین حال، به سبب تبلیغات آنان، باز گروه دیگری از آسوریان از کلیسای اصلی خود جدا شدند و کلیسای انجیلی پروتستانت را تشکیل دادند (الدر، 107، 108).
زبان آسوری معاصر، یا بهتر بگوییم لهجة رسمی آن که در کتابها به کار می‎رود، گویش مردم اطراف دریاچة ارومیه است. قبول آن هم به عنوان لهجة رسمی پس از 1256ق/1840م شروع شد که هیأتهای تبلیغی مسیحی در این منطقه به فعالیتهای فرهنگی پرداختند و چند مدرسه و یک چاپخانه در آنجا تأسیس کردند. از آن پس خط سریانی نستوری که تنها برای مقاصد دینی به کار می‎رفت کاربرد عمومی یافت (تسرتلی، 18)، اما اختلاف فرقه‎ای و بُعد مسافت میان دو گروه نستوری و یعقوبی موجب تثبیت 2 نوع خط در میان آنان شد: نستوریان شرقی خط خاص خود و یعقوبیان سوریه خط مخصوص به خویش را اختیار کردند (همو، 24٩. در زبان آسوری کنونی، زبان معمول در کلیسا با زبان محاوره‎ای تفاوت دارد، و در زبان محاوره به سبب ارتباطهای اجتماعی واژه‎های کردی، عربی و ترکی راه یافته است (فیلد، 59؛ تسرتلی، 93؛ واترفیلد، 105).
آسوریان کوهستان با قبایل کرد همسایه بودند و چون داعیة استقلال داشتند، بیشتر اوقات با آنان در جنگ و ستیز بودند. مبلغین بیگانه از اوایل قرن 19، درگیریهای میان کردان و آسوریان را گزارش کرده‎اند. کشاکشهایی که در 1257ق/1841م، روی داد به شکست آسوریان با این دلگرمی بر خصومت خود با کردان افزودند و چون وعدهظهای وی پوچ بود، در نتیجة درگیریها، بسیاری از آسوریان کشته شدند. در 1263ق/1847م، باز میان آسوریان و کردان جنگ در گرفت و از حدود 000‘50 آسوری، نزدیک به 000‘10 تن به قتل رسیدند. سرانجام دولت عثمانی ضروری دید که کشمکشهای کردان و آسوریان را متوقف کند (1264ق/1848م)، لیکن کوشش عثمانیان سودی نداشت و مخاصمه ادامه یافت، چنانکه درگیریهای 1314ق/1896م و پس از آن در 1326ق/1908م، آسوریان بسیاری کشته و نابود شدند (واترفیلد، 106, 107, 110, 130). گرفتاری آسوریان در اوان جنگ بین‎الملل اول شدت گرفت. سیاست دولت عثمانی همچون عاملی نیرومند در منطقه، بر ضد آنان به کار افتاد. آسوریان ساکن ترکیه که به خصوص پس از قتل عام ارمنیان به دست ترکان عثمانی هیچ اعتمادی به آن دولت نداشتند، با روسهای تزاری متحد شده و با عثمانیان به جنگ برخاستند. هنگامی که روسها ارومیه را تصرف کردند (1333ق/1915م) و در خاک عثمانی پیش رفتند، آسوریان کردستان با امید فراوان به آنان پیوستند. از آن سو قبایل کرد که از جانب عثمانی تقویت می‎شدند به آنان حمله آوردند. آسوریان پس از کوشش و پایداری بسیار مجبور به عقب‎نشینی شدند و دهها هزار تن از آنان سرزمین خود را رها کرده، به شهرهای خوی، سلماس و ارومیه روی آوردند (منشی امیر، 310، 311؛ سایکس، 616)، اما در این زمان غرب و شمال ایران عملاً میدان جنگ بود و آسوریان در پناه روسها قرار گرفتند. پس از انقلاب روسیه، ارتش تزاری از هم پاشیده شد، اما هنوز چند تن از افسران روسی به سازماندهی و تعلیم نیروهای آسوری ادامه می‎دادند (امیره، 88). آسوریان به ناچار تحت حمایت انگلستان قرار گرفتند، ولی توان مقاومت در برابر نیروهای متحد ترک و کرد را نداشتند، و در 1336ق/1918م در ارومیه محاصره شدند و حدود 000‘10 تا 000‘15 تن از آنان به قتل رسیدند، ولی سرانجام حدود 000‘70 نفرشان حلقة محاصره را شکسته از ارومیه به بیرون گریختند. عده‎یی از وبا و مضائب دیگر هلاک شدند، گروهی در شهرهای غربی سکونت گزیدند، و بیشترشان به دعوت انگلیسیان به بینظالنهرین رفتند و در اردوگاههایی که در بَعقوبَه، نزدیک بغداد برای آنان ساخته شده بود، اقامت یافتند. اما از حدود 000‘50 آسوری که در بعقوبه ساکن شدند، بیماری طاعون بیش از 000‘10 تن را هلاک کرد (کنان، 22 و 23؛ الدر، 180؛ رامسینی، 8، 9؛ امیره، 87، 108؛ سایکس، 692، 693). پس از آن میان آسوریان ساکن در عراق دودستگی افتاد: گروهی دنبال فرماندهی نظامی، «مارشال آقاپطرس» را گرفتند و گروهی از رهبری مذهبی پیروی کردند. آسوریان جنگجو با حمایت انگلستان برای تصرف کردستان عراق شروع به اقدام کردند و بعضی نواحی را به تصرف خود در آوردند، ولی به زودی واپس نشستند. خواست آشوریان در حقیقت بازگشت به سرزمینی که خود آن را سرزمین اجدادی می‎خواندند و تشکیل دولتی مستقل در آنجا بود. پطرس با حمایت انگلیسیان در کنفرانس لوزان شرکت کرد و خواستار تشکیل کشور مستقلی شد که از حدود موصل تا کردستان ترکیه در شمال و ارومیه در مشرق را در بر می‎گرفت. پطرس از کنفرانس لوزان دست خالی برگشت، ولی جامعة ملل در 1344ق/1925م قبول کرد که منطقة شمالی موصل مسکن آسوریان باشد و در آنجا خودمختاری داشته باشند. آسوریان برای تصرف این سرزمین به نبرد برخاستند که البته بی‎نتیجه ماند (بهار، 279؛ رامسینی، 13، 16-25؛ مایر، ذیل کلیسای آسوری). در 1349ق/1930م انگلستان استقلال عراق را پذیرفت و از آن پس کار بر آسوریان بسیار سخت شد. انگلیسیان حمایت آسوریها را رها کردند و دولت مرکزی عراق به سرکوب آنان پرداخت. یک‎بار در روستای سمیل چند هزار تن از مردم بی‎دفاع و زنان و کودکان آسوری قتل عام شدند (15 ربیع‎الثانی 1352ق/7 اوت 1933م) و پس از آن 65 روستا از 95 روستای آسوری‎نشین غارت، ویران و به آتش کشیده شد (رامسینی 25-45؛ امیره، 128، 129). آنگاه باز آسوریان، بلاکشیده و درهم شکسته، به ایران و به مساکن قدیم خود در غرب دریاچة ارومیه کوچ کردند. البته گروهی از آنان نیز به انگلستان و آمریکا مهاجرت کردند، ولی هستة مرکزی آسوریان، هنوز در ایران قرار دارد.
اکنون آسوریان در ایران، در امنیت و آسودگی زندگی می‎کنند و همراه با سایر هم‎میهنان خویش به کار و کوشش مشغولند. جمهوری اسلامی ایران حقوق قومی آنان را محفوظ داشته و در مجلس شورای اسلامی نماینده‎ای خاص خود دارند.

مآخذ: آمریکانا؛ الدر، جان، تاریخ کلیسای مسیح از 1600 تا 1970م، ترجمة و. سیمونیان، تهران، نور جهان، 1349ش؛ امیره، منشی س.، حقوق پایمال شدة آسوریها بدست دولت بریتانیا، تهران، اشتار، 1362ش؛ اولیری، دلیسی، انتقال علوم یونانی به عالم اسلامی، ترجمة احمد آرام، دانشگاه تهران، 1342ش؛ بهار، محمدتقی، تاریخ مختصر احزاب سیاسی، ج 1، تهران، جیبی، 1357ش؛ پانوسی، استفان، «فرهنگ و علوم از پایان هخامنشی ا پایان اشکانی» و «گرایشهای فرهنگی و علمی و مذهبی در دورة ساسانیان»، جامعة نوین، شمـ 7 (زمستان 1354ش)، صص 77-118؛ جودائیکا؛ دایره‎المعارف بزرگ شوروی؛ دوبواز، نیلسون، تاریخ سیاسی پارت، ترجمة علی‎اصغر حکمت، تهران، ابن‎سینا، 1342ش؛ دهقانی تفتی، ح. ب.، علل انحطاط مسیحیت در مشرق زمین، تهران، نور جهان؛ دیانسرون (ترجمة فارسی)، انتشارات نور جهان؛ رامسینی، بانی پال، قتل عام آشوریان، تهران، ایلونا، 1361ش؛ سایکس، سرپرسی، تاریخ ایران، ترجمة محمدتقی فخر داعی گیلانی، ج 2، تهران، دنیای کتاب، 1363ش؛ صفا، ذبیحظالله، تاریخ علوم عقلی، تهران، امیرکبیر، 1356ش؛ فیلد، هنری، مردم‎شناسی ایران، ترجمة عبدالله فریار، تهران، ابن‎سینا، 1343ش؛ کریستن سن، آرتور، ایران در زمان اسانیان، ترجمه غلامرضا رشید یاسمی، تهران، ابن‎سینا، 1345ش؛ کنان، درک و دیوید ادامس، مرد و کردستان، ترجمة جواد هاتفی، تهران، عطایی، 1348ش؛ مایر؛ متز، ادام، تمدن اسلامی در قرن چهارم هجری، ترجمة علیرضا ذکاوتی قراگزلو، تهران، امیرکبیر، 1362ش؛ منشی امیر، رابی، تاریخ آشور، تهران، ایلونا، 1360ش؛ میلر، و. م، تاریخ کلیسای قدیم، ترجمة علی نخستین و عباس آرین‎پور، 1931م؛ هیستینگز، نیز:

Clarke, J. I., Populations of the Middle East and North, Africa, University of London, 1972; Elisaeus, The History of Vartan and of the Battle of the Armenians, trans, by: C. F. Neumann, London, 1930; Hitti, Philip, The History of Syria, London, Macmillan, 1957; Kent, Ronald, G. Old Persian, New Haven, 1961; Tsereteli, K. G., The Modem Assyrian Language, Moscow, 1978; Waterfield, Robin E., Christians in Persia, London, 1973.
مسعود جلالی‎مقدم


همچنین

آشوریان یا آسوریان یا سُریانی‌ها، قومی قدیمی از مسیحیان ایران (تهران، ارومیه، اهواز، کرمانشاه، همدان، قزوین، اصفهان ،سلماس و تبریز)، عراق، ترکیه و سوریه هستند که آشوری زبان هستند. آنها در شمال عراق، جنوب شرقی ترکیه، شمال شرقی سوریه و شمال غربی ایران زندگی می‌کنند. تا اوایل قرن ۲۰ بیشتر در ناحیهٔ آدیابنه (مطابق آشور قدیم، اراضی میان رودخانه‌های زاب کبیر و زاب صغیر) و اطراف آن سکونت داشتند.
پس از جنگ جهانی اول هزاران نفر از آسوریان به دیگر نقاط جهان سفر کردند. تخمین زده می‌شود که تعداد آسوریان جهان بین ۳۰۰ هزار تا ۱ میلیون نفر باشد. تعداد آسوریان ایران تا پیش از انقلاب حدود ۷۰ تا ۹۰ هزار نفر بود. بیشتر آسوریان در تهران و در محله نوگئچر در بافت تاریخی ارومیه سکونت دارند. بسیاری از آسوریان، پیرو کلیسای نستوری و عده‌ای دیگر کاتولیک کلدانی و بعضی دیگر، ارتدکس و پروتستان هستند. آسوریان خود را بازماندهٔ قوم آشور می‌دانند.
آسوریان در قرون اول اسلامی با ترجمهٔ علوم و معارف یونانی به زبان عربی خدمت بزرگی به توسعهٔ دانش در میان مسلمانان و نگهداری آثار علمی دوران باستان کردند. بعضی از بزرگ‌ترین دانشمندان و مترجمان خلافت اسلامی از این مردم بودند. آسوریان بعد از قرون وسطا مورد توجه کلیسای کاتولیک و پس از آن کلیسای پروتستان قرار گرفتند. مداخلات مبلغان این دو کلیسا سبب تجزیهٔ آسوریان شد. این مردم در جریان حوادث ناشی از جنگ جهانی اول و حضور ارتش‌های روسیه و عثمانی در آذربایجان و جنگ‌های قومی و مذهبی که پس از کشتن مارشیمون بنیامین، رهبر آسوریان، به دست اسماعیل آقا شکاک در ۱۳۳۶ ق(۱۹۱۸) پیش آمد، آسیب‌های فراوان دیدند و بسیاری از آنان ناگزیر به نقاط دیگر مهاجرت کردند.
محتویات [نمایش]
زبان و فرهنگ آسوری [ویرایش]

زبان و فرهنگ آسوری از جمله گویش‌های نوین آرامی و در شمار زبان‌های سامی شرقی- شمالی است و با زبان آشوری باستانی تفاوت دارد. آسوریان به گویش‌های گوناگون آسوری سخن می‌گویند و می‌نویسند. ازجمله این گویش‌ها می‌توان اورمژیانا(گویش ارومیه‌ای) و صلمسنایا(گویش سالامس) را نام برد. گویش اورمژیانا تنها گویش آسوری است که دست‌کم از حدود سال ۱۸۴۸ به این سو ادبیات مکتوب ویژه خود را پدید آورده‌ است. نخستین فرآورده‌های مکتوب آسوریان، متون مذهبی بوده‌ است. در پی آن اشعار و داستان‌هایی به این زبان پدید آمد. برگردان آثار ادبی از زبان‌های دیگر به شکل گیری ادبیات آسوری سرعت بخشید. مارتوما او دو مشهورترین شاعر آشوری است. از برجسته‌ترین نویسندگان آسوری می‌توان شموپیل بیت کولیا دگوپتایا و پیره سرمس (نویسنده تاریخ ادبیات آسوری به زبان آسوری) را نام برد.
«انجمن ادبی جوانان آشوری» در تهران مهم‌ترین مرکز ادبی آسوریان در ایران است. چاپ و انتشار مجلات گاه‌گاهی به زبان آسوری از دوره پهلوی دوم به این سو رونق داشته‌ است. در ایران آسوریان اقلیتی رسمی به‌شمار می‌روند و نمایندگانی نیز در مجلس دارند.
آشوریان ایران [ویرایش]



عکسی قدیمی از آشوریان سنندج.
جمعیت آسوریان ایران در میانهٔ قرن نوزدهم میلادی به ۱۳۸۰۰۰ نفر می‌رسید[۲] که عمدتاً در آذربایجان غربی ساکن بودند و به دو گروه عمدهٔ مذهبی نستوری و کاتولیک تقسیم می‌شدند.[۳] جمعیت آسوریان ایران در میانهٔ قرن بیستم میلادی به ۲۰۰۰۰ نفر کاهش پیدا کرد.[۲]
منابع [ویرایش]

↑ "آشور". Crwflags.com. http://www.crwflags.com/fotw/flags/assyria.html. Retrieved ۲۰۰۸-۱۱-۱۶.
↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ارواند آبراهامیان. «بخش یکم؛ پیشینهٔ تاریخی». در ایران بین دو انقلاب. ترجمهٔ احمد گل‌محمّدی، محمّدابراهیم فتّاحی. چاپ اوّل. نشر نی، ۱۳۷۷. ص ۱۶. ISBN 964-312-363-4.
↑ ارواند آبراهامیان. «بخش یکم؛ پیشینهٔ تاریخی». در ایران بین دو انقلاب. ترجمهٔ احمد گل‌محمّدی، محمّدابراهیم فتّاحی. چاپ اوّل. نشر نی، ۱۳۷۷. ص ۲۱. ISBN 964-312-363-4.
دانشنامه دانش‌گستر، موسسه علمی- فرهنگی دانش‌گستر، ۱۳۸۹. ص ۲۸۱.
پیوند به بیرون [ویرایش]

وب‌گاه عنکاوا
رده‌ها: آشوریان آشوریان و سریانی‌ها اقوام ایران اقوام خاورمیانه اقوام در اتحادیه عرب سامی مردمان باستانی هلال حاصلخیز

قس عربی
الآشوریون/ السریان/الکلدان هی مجموعة عرقیة تسکن فی شمال ما بین النهرین فی العراق وسوریا وترکیا وبأعداد أقل فی إیران، کما توجد أعداد أخرى فی المهجر فی الولایات المتحدة ودول أوروبا وخاصة بالسوید وألمانیا. ینتمی أفراد هذه المجموعة العرقیة إلى کنائس مسیحیة سریانیة متعددة ککنیسة السریان الأرثوذکس والکاثولیک والکنیسة الکلدانیة وکنیسة المشرق. کما یتمیزون بلغتهم الأم السریانیة وهی لغة سامیة شمالیة شرقیة نشأت کإحدى لهجات الآرامیة فی مدینة الرها.
یعتقد الآشوریون/الکلدان/السریان بانحدارهم من عدة حضارات قدیمة فی الشرق الأوسط أهمها الآشوریة والآرامیة. کما یعتبرون من أقدم الشعوب التی اعتنقت المسیحیة وذلک ابتداءً من القرن الأول المیلادی، فساهموا فی تطور هذه الدیانة لاهوتیا ونشرها فی مناطق آسیا الوسطى والهند والصین. وعملت الانقسامات الکنسیة التی حلت بهم على انفصالهم إلى شرقیین (آشوریون وکلدان) وغربیین (سریان) کما حدثت اختلافات لغویة بین السریانیة الخاصة بالمشارکة وتلک الغربیة. کما ساهموا فی ازدهار الحضارة العربیة الإسلامیة فی بلاد المشرق وخاصة فی عهد الدولة الأمویة والعباسیة. غیر أن المجازر التی حلت بهم ابتداءا بتیمورلنک فی القرن الرابع عشر مرورا ببدر خان بدایة القرن التاسع عشر أدت إلى تناقص أعدادهم کما تقلص عددهم بأکثر من النصف بسبب المذابح الآشوریة عشیة الحرب العالمیة الأولى. وشهد النصف الثانی من القرن العشرین هجرة العدید منهم إلى دول أوروبا وأمریکا، کما أدت حرب الخلیج الثالثة والانفلات الأمنی الذی تبعها إلى تقلص أعداهم فی بشکل کبیر فی العراق بعد نزوح مئات الآلاف منهم إلى دول الجوار وخاصة سوریا.
محتویات [اعرض]
[عدل]التاریخ

[عدل]الاستمراریة الآشوریة
هناک اتجاه عام لدى الباحثین لاعتبار أن الآشوریین الحالیین انحدروا أصلا من الآشوریین الذین کونوا الإمبراطوریة الآشوریة، فهنری ساغس أحد أهم علماء الآشوریات ذکر أن:[22]
«سقوط الإمبراطوریة الآشوریة لم یعنی نهایة شعبها... عمل هؤلاء فی الزراعة وأصبحوا مسیحیین بعد سبع أو ثمان قرون»
کما یوضح سیمو بربولا أن اکتشاف رقم آرامیة تحتوی على أسماء آشوریة فی منطقة الخابور بسوریا بعد سقوط نینوى بقرون یؤکد وجود قرى آشوریة بتلک المنطقة.[23] کما دعم هذا الرأی کل من عالم الإیرانیات ریتشارد فرای وعالما آثار القرن التاسع عشر أوستن لایارد وهرمز رسام، بینما یقبل عالم الآشوریات روبرت بیغس هذه الفرضیة بحذر[24] ویرفضها باحث تاریخ الشرق الأدنى روبرت بیکر.[25]
[عدل]الإمبراطوریة الآشوریة والآرامیون


توسعات الإمبراطوریة الآشوریة.
وعموما فبحسب رأی أغلب الباحثین فإن الآشوریین القدماء أقوام سامیة عاشت فی أعالی بلاد ما بین النهرین. ویعود تاریخ إنشاء أقدم مستوطنة فی المنطقة إلى 6,000 ق.م. فی تل حسونة مسافة 35 کم جنوب الموصل. کما سیطرت على هذه المنطقة السومریون والأکدیون والمیتانیون. ویعود أقدم ذکر لملک آشوری إلى القرن 23 قبل المیلاد وبرزت الإمبراطوریة کقوة إقلیمیة فی عهد شمشی أدد الأول.[26]
لا یعرف بالتحدید أصل الآرامیون، حیث ظهروا کأقوام بدویة أو شبه بدویة فی مناطق بادیة الشام مرورا بجبال لبنان والجزیرة السوریة. وجاء أول ذکر لهم جاء فی وثائق آشوریة فی عهد الملک الآشوری تغلاث فلاسر الأول حوالی 1,100 فذکروا تحت مسمى أحلامی آرامایی أی "آرامیی أحلامو" [27] وقد تمکن هؤلاء من التغلغل إلى إلى الدولة الآشوریة کما استطاعوا السیطرة على عرش بابل وعلى المدن الحیثیة الهامة شمالی سوریا ک-"یعدیا سمعل" و"حماث" (حماة) وکونوا عدة ممالک کما فی آرام دمشق وأرباد وآرام نهرین. غیر أن الآشوریین سرعان ما اجتاحوا أراضیهم. وقاموا بسبیهم باعداد کبیرة.[27]
أدى احتلال الآشورین لدول مدائن الآرامیة فی سوریا وتحویل عدد من سکانها إلى أعالی بلاد الرافدین إلى تزاوج هؤلاء مع سکانها الآشوریین وأصبحت الآرامیة بحلول القرن الثامن ق.م. هی اللغة الرئیسیة فی الإمبراطوریة. بدأت هذه الإمبراطوریة بالانحلال فی القرن السابع ق.م. فتمکن المیدیون والبابلیون من إسقاط نینوى سنة 612 ق.م. ومن ثم آخر معاقل الآشوریین بحاران سنة 609 ق.م.[26]
[عدل]بین سقوط نینوى وظهور المسیحیة


وفد آشوری یقدم کباشاً کهدایا لحکامهم الأخمینین.
أصبحت معظم أجزاء الإمبراطوریة الآشوریة جزءاً من الإمبراطوریة البابلیة الثانیة خلال فترة حکم نبوخذنصر، غیر أن الأخمینیون سرعان ما أسقطوها وکونوا إمبراطوریة بقیادة قورش الکبیر امتدت من الهند إلى صحراء لیبیا شرقاً. وخلال تلک الفترة أصبحت آشور (آثورا "ܐܬܘܪܐ" بالفارسیة القدیمة) إحدى الساترابات الأخمینیة، وشملت معظم أجزاء وسط وشمال العراق والجزء الشرقی من سوریا.[28] واحتلت أهمیة خاصة، فأصبحت إحدى أکثر الولایات البارثیة ازدهاراً،[29] کما أصبحت آرامیتها اللغة الرسمیة للإمبراطوریة، فعرفت اللغة الآرامیة بتلک الفترة بـ"الآرامیة الإمبراطوریة".[30] وبالرغم من قیام الآشوریون بثورة للحصول على استقلالهم سنة 520[31] إلا أن هذه الفترة شهدت بشکل عام نمواً اقتصادیاً وأدبیاً.
أصبحت مدن آثورا مسرحاً للمعارک بین المقدونیون بقیادة الإسکندر المقدونی والأخمینیون بمنتصف القرن الرابع قبل المیلاد، فوقعت فیها معرکة غوغمیلا سنة 331 ق.م. وبالتحدید فی السهل الواقع بین أربیل والموصل، وانتهت هذه المعارک بانتصار ساحق للمقدونیین وسیطرتهم على المنطقة. وبعد وفاة الإسکندر تنازع علیها خلفائه سلوقس الأول وأنتیغونوس الأول مونوفثالموس، فتمکن سلوقس بالنهایة من ضمها إلى الإمبراطوریة السلوقیة. استمرت هیمنة الحضارة الهیلینیة على المنطقة حتى نهایة القرن الثالث قبل المیلاد، عندما ظهرت الإمبراطوریة البارثیة، فشکّل البارثیون ساتراب آشورستان وعاصمتها مدینة أربیل،[32] وضٌمت بابل لاحقاً إلى هذا الساتراب وأصبحت قطیسفون عاصمة لآشورستان وللإمبراطوریة البارثیة على حد سواء.[33]
[عدل]ظهور المسیحیة السریانیة


مناطق انتشار المسیحیة السریانیة تاریخیا وحدیثا.
أدى انهیار الإمبراطوریة السلوقیة إلى سیطرة الإمبراطوریة الرومانیة على المناطق الواقعة شرقی الفرات بینما سیطر البارثیون على المناطق الواقعة غرب الفرات فتشکلت فی المناطق الحدودیة عدة ممالک سریانیة وعربیة شبه مستقلة تابعة لهاتین الإمبراطوریتین مثل حدیاب والرها وتدمر والحضر. واعتنق أهل هذه الممالک دیانات تأثرت بدیانات وادی الرافدین والفرس، کما تغلغلت الیهودیة إلى حدیاب فاعتنق ملکها إیزاط وزوجته هیلینا الدیانة الیهودیة فی أوائل القرن الأول،[34] غیر أن الحدث ذو التأثیر الأعمق کان دخول المسیحیة إلى الرها الذی یذکر التقلید السریانی أن الملک أبجر الخامس راسل یسوع لکی یزور مملکته ویشفیه غیر أن الأخیر رد بإرسال أحد تلامیذه الإثنان والسبعون فانتشرت المسیحیة فیها. وبغض النظر عن صحة هذه الروایة فقد أصبح للمسیحیة وجود ملموس فی کل من حدیاب والرها بنهایة القرن الأول، فأصبح مار أدای أسقفا على الرها بحلول عام 100 ورسم بقیذا نفسه أسقفا على حدیاب سنة 104.[35] وخلال القرنین الثانی والثالث نشأت بالإضافة إلى المسیحیة عدة دیانات غنوصیة فی تلک الأنحاء کالمانویة ومنها انتشرت إلى فارس ووسط آسیا.[36]
بلغت المسیحیة السریانیة عصرها الذهبی فی القرن الرابع والخامس بظهور ملافنة مثل أفرام السریانی ونرسای وغیرهم، واعتبرت المدارس السریانیة فی الرها ونصیبین من أهم المراکز التعلیمیة فی تلک الفترة, حتى توصف مدرسة نصیبین أحیانا بأنها أقدم جامعة فی التاریخ.[37][38][39] کما تمت ترجمة الإنجیل والتناخ إلى السریانیة بالنسخة المعروفة بالبشیطتا والتی تعد من أقدم النسخ المحفوظة للإنجیل، وکتبت العدید من التفاسیر وکتب الألحان مثل بیث غازو (ܒܝܬ ܓܙܐ بیث گازو) والذی لا یزال یستعمل حتى الیوم فی الکنائس السریانیة الغربیة.[40]
أدت خلافات بین کیرلس الأول بطریرک الإسکندریة ونسطور بطریرک القسطنطینیة إلى حرمان الأخیر کنسیا فی مجمع أفسس الأول سنة 431 وتم اعتبا تعالیمه هرطقة فانقسم السریان بین مذهبی کیرلس ونسطور،[41] وأدى دعم البیزنطیین لکیرلس واضطهادهم للنساطرة إلى هجرة هؤلاء إلى الإمبراطوریة الساسانیة وخصوصا إلى أربیل وقطسیفون کما قام الساسانیون بدورهم باضطهاد الموالین للبیزنطیین فانتقلوا إلى غرب الفرات، فانقسم السریان منذ ذلک الحین إلى مشارقة "نساطرة" (نسبة إلى نسطور)، ومغاربة "یعاقبة" (نسبة إلى یعقوب البرادعی)[42] کما أدت الخلافات اللاحقة فی مجمع خلقیدونیة إلى انشقاق الکنائس الأرثوذکسیة المشرقیة عن الکنائس الغربیة (الأرثوذکسیة الشرقیة والکاثولیکیة لاحقا) وسمی السریان الذین تبعوا الإمبراطور البیزنطی وانشقوا عن الکنیسة السریانیة بالملکیین نسبة إلى کلمة "ܡܠܟܝܐ" ملکایا بالسریانیة والتی تعنی "أتباع الملک"، ومنهم الروم الأرثوذکس والکاثولیک الذین اندمجوا بالثقافة الیونانیة وأصبحوا لاحقا یعرفون بالروم الأورثوذکس.[43]
[عدل]الخلافة العربیة الإسلامیة


راهب نسطوری یحتفل مع ثلاثة من رفاقه الرهبان الصینیین بأحد السعانین. لوحة تعود إلى القرن السابع أو الثامن فی الصین.
شهدت المنطقة خلال القرن السابع عدة أحداث ساهمت فی تغییر الواقع السیاسی بشکل کبیر، فبعد الحرب الساسانیة-البیزنطیة التی استمرت أکثر من ربع قرن بدأت الجیوش الإسلامیة تحت قیادة الخلفاء الراشدون باجتیاح بلاد الشام والعراق التی أصبحتا تحت حکمهم بحلول سنة 640.[44][45] وقد رحب الآشوریون السریان بقدوم المسلمین الذین لم یحدوا من حریتهم الدینیة کما فعل البیزنطیون الساسانیون بشکل عام، کما کان للتقارب اللغوی بین العربیة والسریانیة سببا آخر لتقارب الشعبین. وفرضت على مسیحیی الخلافة الإسلامیة ضریبتا الجزیة والخراج وأعفوا من الالتحاق بالجیوش الإسلامیة، غیر أنهم منعوا من نشر المسیحیة داخل أراضی الدول الإسلامیة.[46] اتسمت هذه الفترة عموما بالتسامح الدینی ما خلا فترات حکم بعض الخلفاء مثل عمر بن عبد العزیز الذی فرض ضرائب طائلة على المسیحیین وسن علیهم قیودا فی الملبس والتنقل.[46]
قام بعض الرهبان النساطرة بالسفر إلى أواسط آسیا والصین لنشر المسیحیة فیها بسبب القیود التی فرضت على نشر المسیحیة بین المسلمین فی المشرق، فازدهرت کنیسة المشرق فی تلک البقاع واعتنقت أعداد کبیرة من الترک والهنود والصینیین وخصوصا المنغول الدیانة المسیحیة وأصبحت کنیسة المشرق إحدى أکثر الفروع المسیحیة انتشارا. کما نشط السریان فی الترجمة من الیونانیة إلى السریانیة ومن ثم للعربیة وخاصة فی عهد الدولة العباسیة حیث کان معظم المترجمین فی بیت الحکمة من الیعاقبة والنساطرة وقد برزوا أیضا بالطب والعلوم والریاضیات والفیزیاء فاعتمد علیهم الخلفاء،[47] ومن أبرز العلماء والأطباء فی تلک الفترة أسرة بختیشوع الذین خدموا کأطباء للخلفاء العباسیین، یوحنا بن ماسویه مدیر مشفى دمشق خلال خلافة هارون الرشید، حنین بن إسحاق المسؤول عن بیت الحکمة ودیوان الترجمة وابنه إسحاق بن حنین، وحبیش بن الأعسم وغیرهم. وأصبحت بغداد عند إنشأها مرکزا لکنیسة المشرق وکان بطارکتها غالبا ما ینادمون الخلفاء العباسیون.[48][49] غیر أن فترة الازدهار هذه بدأت بالانحسار بوهن الدولة العباسیة وانتهت بسقوط بغداد سنة 1258 وسیطرة القبائل المنغولیة والترکیة على المنطقة.[50]
[عدل]الدولة العثمانیة


رجل کلدانی بملابس عثمانیة تقلیدیة. 1869.
بعد سقوط الدولة العباسیة سیطر المنغول على المنطقة وکان حکام الخانات على العموم متسامحین مع المسیحیین وذلک لکون زوجاتهم مسیحیات. غیر أن الوضع اختلف بمجیء تیمور لنک، حیث قام الأخیر بعدة حملات استهدفت المسیحیین فی بلاد فارس وبلاد ووسط العراق فقتل العدیدون واعتنق آخرون الإسلام ما أدى إلى انقراض المسیحیة السریانیة فی تلک المناطق، وانتقلت أعداد أخرى منهم من المراکز الحضریة إلى البلدات والقرى النائیة فی سهل نینوى وجبال أورمیا وحکاری وطور عابدین.[51] کما أدت سیطرة قبائل ترکیة کالخروف الأسود والخروف الأبیض على شمالی بلاد الرافدین وإقامة عدة إمارات بالموصل وماردین إلى تأخر تلک المناطق وانعدام الأمن بها.[52]
وبحلول القرن السادس عشر أتم العثمانیون سیطرتهم على المنطقة وبالرغم من عدم الأعتراف بکنیسة المشرق والکنیسة السریانیة الأرثوذکسیة کملل رسمیة إلا أنهم غالبا ما مثلوا فی الباب العالی عن طریق الأرمن الذین حازوا على هذا الحق.[51] واستمر هذا الوضع حتى أواخر القرن التاسع عشر عندما تم الاعتراف بکل من الکنیسة الکلدانیة والسریان الأرثوذکس کملل رسمیة.


آشوریون فی أورمیا، أواخر القرن التاسع عشر.
أدت الخلافات على وراثة کرسی بطرکیة کنیسة المشرق إلى انفصال الراهب یوحنا سولاقا من کنیسة المشرق سنة 1552 بدعم من اتصالاته بالکاثولیک البرتغالیین فی الهند وتبعه عدد کبیر من الرهبان فکون کنیسة جدیدة أطلق علیها بابا روما تسمیة الکنیسة الکلدانیة الکاثولیکیة لتفریقها من کنیسة المشرق.[51][53] أدى هذا الانقسام إلى انتشار المذهب الکلدانی بین سکان المدن فی الموصل وسعرت وآمد وسبسطیة وغیرها، بینما اقتصر وجود کنیسة المشرق على المناطق الجبلیة فی حکاری وأورمیا وارتبط لقب البطریرکیة فیها بعائلة شیمون منذ القرن الثامن عشر وحتى أنتخاب مار دنخا الرابع خنانیا سنة 1976.[54] کما أدى نشاط الیسوعیون بین السریان الغربیین إلى تحویل عدد منهم إلى الکاثولیکیة خلال القرن الثامن عشر فانشقت بذلک الکنیسة السریانیة الکاثولیکیة عن الکنیسة السریانیة الأرثوذکسیة وأصبح میخائیل الثالث جروة أول بطریرک لها سنة 1783 وانتقل إلى لبنان حیث أسس دیر الشرفة الذی أصبح مرکزا له.[55]
تمتع آشوریو المناطق الجبلیة فی حکاری بجنوب شرق ترکیا حالیا بحکم شبه مستقل بقیادة بطارکتهم المنحدرین من عائلة شمعون. وغالبا ما تبعوا اسمیا الإمارات الکردیة أو الدولة العثمانیة. غیر أن الکلدان والسریان الذین قطنوا سهل نینوى وطور عبدی کانوا عرضة لهجمات عدیدة من قبل الأمراء الأکراد. ولعل أخطر تلک الهجمات حدثت عند انشغال العثمانیین بمحاربة محمد علی فی سوریا فقام أمیر سوران محمد الراوندوزی بمهاجمة ولایة الموصل فلم یستطع والیها مقارعته فتمکن من ضم عقرة والعمادیة إلى إمارته وقتل سکانها المسیحیین، کما هاجم قرى شمال سهل نینوى کألقوش وتلکیف وتللسقف وغیرها سنة 1828.[56][57] وبعد أن قضى على إمارة الیزیدیین فی سنجار هاجم قرى طور عابدین سنة 1834 ودمر العدید منها،[58] غیر أن العثمانیون سرعان ما اسقطوا هذه الإمارة بعد أن بدأت تهدد المدن الکبرى کالموصل وحلب. کما تکرر الأمر سنة 1843 عندما هاجم بدر خان أمیر بهدان قرى الآشوریین فی حکاری وبرواری بعد أن رفضوا دعمه فی الهجوم على العمادیة وقام بمذابح ذهب ضحیتها عشرات الآلاف ولم تتدخل الدولة العثمانیة إلا بعد إلحاح من بریطانیا وفرنسا.[59]
[عدل]التاریخ الحدیث
بحلول أواخر القرن التاسع عشر انفصلت معظم المناطق التابعة للعثمانیین فی أوروبا وبدأت المشاعر القومیة بالتغلغل بین أبناء القومیات الأخرى کالعرب والأرمن والآشوریین/السریان/الکلدان فحاول العثمانیون أتباع سیاسة التتریک کرد فعل وعومل مواطنوها المسیحیون خاصة بریبة على أساس قربهم الدینی من أوروبا،[60] فحدثت عدة مجازر استهدفت المسیحیین فی الفترة 1894-1896 عرفت بالمجازر الحمیدیة،[61] ترکت أثرها على السریان خلال مجازر دیار بکر فی تلک الولایة التی شکلوا معظم مسیحییها.
[عدل]سیفو وسمیل
مقالات تفصیلیة :مذابح آشوریة و مذبحة سمیل


آشورین یدفنون قتلاهم أثناء نزوحهم من أورمیا نحو العراق، 1918.
بقیام الحرب العالمیة الأولى وتحالف بعض الأرمن مع الروس ضد الدولة العثمانیة قرر قادتها تغییر دیمغرافیة شرق الأناضول بترحیل وقتل سکانها المسیحیون.[61] وابتداءا من ربیع 1915 هوجمت قرى حکاری من قبل العشائر الکردیة المتحالفة مع العثمانیین فقتل الآلاف ونزح الباقون إلى أورمیا الواقعة تحت النفوذ الروسی حینها، کما قام العثمانیون بمهاجمة قرى ومدن ولایة دیار بکر وخاصة سعرت وآمد فقتل معظم السریان والکلدان بها.[62][63] وفی خریف 1915 تمت مهاجمة قرى طور عابدین وقتل وتهجیر السریان بها.[64] وبعد قیام الثورة البلشفیة وانسحاب روسیا من الحرب هاجم العثمانیون والأکراد قرى أورمیا فی إیران حالیا فنزح آشورییها إلى العراق وقتل من قرر البقاء فیها.[65]


آشوریون فی سوریا ینزحون إلى قریة على ضفاف الخابور.
بنهایة الحرب العالمیة الأولى أضحى معظم الآشوریین والکلدان نازحین بالعراق بینما نزح ما تبقى من السریان إلى سوریا ولبنان. وخلال العشرینات التحق العدید من آشوریی حکاری بالواء العسکری الذی أنشأه البریطانیون فی العراق، وکثرت المشاحنات بینهم وبین الجیش العراقی المنشأ حدیثا والذی أعتمد على ضباط خدموا فی الجیش العثمانی ما أدى إلى أنعدام الثقة بین الطرفین. وبعد استقلال العراق سنة 1933 سرت إشاعات أن الآشوریین الذین استوطنوا فی السهل الواقع بین دهوک وسهل نینوى یسعون للانفصال من العراق فنفی بطریرک کنیسة المشرق الآشوریة إلى قبرص وقام بکر صدقی أحد الضباط بالجیش العراقی بالتعاون مع عشائر کردیة بالهجوم على تلک المناطق وتدمیر القرى الآشوریة فیها وکان أهمها فی 7 آب 1933 عندما هوجمت بلدة سمیل وقتل حوالی 3,000 من سکانها فی الحدث الذی عرف بمجزرة سمیل.[66] أدت هذه المجازة إلى نزوح ثلث سکان سهل نینوى الآشوریین إلى شمال غرب سوریا حیث أسسوا 35 قریة على ضفاف نهر الخابور قرب الحدود مع ترکیا.[67]
[عدل]بعد الحرب العالمیة الثانیة
بعد استقلال کلا من سوریا والعراق أصبح الآشوریین/الکلدان/السریان إحدى الأقلیات الدینیة الهامة فیهما. وقد سکن معظمهم فی المناطق الریفیة حتى الستینات عندما بدأوا بالهجرة إلى المدن بحثا عن العمل، کما هاجر فی نفس الوقت العدید منهم إلى الولایات المتحدة ولاحقا دول أوروبا الغربیة. وبحلول الستینات تمکن حزب البعث العربی الاشتراکی من فرض سیطرة کاملة على مقالید الحکم فی هاتین الدولتین ما أدى إلى التشدید على مواطنی تلک الدول غیر العرب، وبالرغم من إعلان آذار 1972 فی العراق والذی نص على حریة نشر مطبوعات باللغة السریانیة وتعلیمها فی المدارس الحکومیة إلا أن هذا القرار لم ینفذ فعلیا.[68] بالرغم من عدم الاعتراف بالوجود القومی بالآشوریین/السریان ومحاولة فرض القومیة العربیة علیهم إلا أنهم غالبا ما تمتعوا بحقوق دینیة واسعة فی ظل حکومتی صدام حسین فی العراق وحافظ الأسد فی سوریا.
أدت الحرب العراقیة الإیرانیة وحرب الخلیج الثانیة إلى تسارع وتیرة هجرة المسیحیین من العراق کما أدت حرب العراق سنة 2003 وما تبعه من انفلات أمنی وهجمات استهدفت دور عبادة مسیحیة إلى تناقص أعداد الآشوریین/الکلدان بشکل کبیر حیث نزح معظمهم إلى سوریا بالإضافة إلى دول أخرى.[68]
[عدل]الهویة

[عدل]التسمیة
أدت الخلافات والانقسامات الکنسیة والتباعد الجغرافی النسبی بین أتباع هذه الاثنیة إلى نشوء عدة تسمیات لهم. ولعل أهمها:
[عدل]الآشوریون
بالسریانیة: ܐܫܘܪܝܐ آشورایی؛ وهذه التسمیة مأخوذة مباشرةً من الآشوریون القدماء الذین عاشوا شمال ما بین النهرین وأسسوا الامبراطوریة الآشوریة. وبحسب التوراة فقد کان آشور أحد أبناء سام الذی استقر شمال ما بین النهرین.[69] ویرى الباحثون أن أصل الکلمة یعود إلى تسمیة الإله آشور الذی کان یعبد فی المدینة المعروفة بنفس الاسم منذ أواخر الألف الثالث قبل المیلاد.[70] وبالرغم من وجود بعض الباحثین المعارضین لفکرة أن الآشوریون الحالیون هم أحفاد الآشوریین القدماء،[71] إلا أن أغلبهم یسلمون بهذه الفرضیة.[24][72][73][74] کما یسمی بعض الاشورین نفسهم ب"الآثوریین" ( بالسریانیة: ܐܬܘܪܝܐ آثورایی) وهی مأخوذة من "آثورا"، الاسم الذی اطلقه الأخمینیون (539 ق.م. - 330 ق.م.) على ساتراب آشور بمنطقة شملت شمال العراق ومنطقة الجزیرة بسوریا وترکیا.[75] کما ورد ذکر الآثوریین فی عدة کتب ومخطوطات عربیة وإسلامیة، حیث اقترنت حینئذ بطائفة النساطرة.[76]
یتبنى هذه التسمیة تقلیدیاً المنتمون لکنیسة المشرق وکنیسة المشرق القدیمة والکنیسة الکلدانیة الکاثولیکیة[77]. کما یتم تبنی هذه التسمیة کذلک من قبل بعض المنتمین لکنائس سریانیة أخرى.
[عدل]السریان
بالسریانیة: ܣܘܪܝܝܐ سُریویی وتلفظ أحیانا سورایی (ܣܘܪܝܐ) بالسریانیة الشرقیة. وهناک خلاف بین الباحثین حول أصل تسمیة سریان (التی اشتقت منها کلمة سوریا) فمعظمهم یعتقد بأنها أصلاً تحریف یونانی للفظة آشور بالیونانیة (Ασσυρία أسیریا) لتصبح "Συρία سیریا" بعد حذف الألف فی بدایة الکلمة.[78][79][80]. هناک فرضیة أخرى مفادها أن أصل الکلمة یأتی من اللفظة الحوریة صور أو صبر وهی تحریف للفظة سوبارتو الأکدیة.[81]
وقد انتشرت تسمیة السریان بین المتحدثین بالآرامیة الذین اعتنقوا المسیحیة فی القرون الأولى وتبنوا لهجة مملکة الرها کلغة طقسیة لهم.[82] وتستخدم هذه التسمیة حالیاً بشکل خاص بین أبناء الکنیسة السریانیة الأرثذوکسیة والکاثولیکیة وبعض الموارنة.
[عدل]الکلدان
بالسریانیة: ܟܠܕܝܐ کلدایی؛ ویعود أصل التسمیة إلى کلمة "کسدوم" الأکادیة بمعنى "یسرق" أو "یقبض" حیث أطلقت هذه التسمیة على أقوام سامیة بدویة قام الآشوریون بسبیهم إلى بابل وازدهروا فیها، فتحولت تسمیتهم بمرور الوقت إلى "کلدو".[83] والکلدان الحالیون هم أصلا أتباع کنیسة المشرق الذین انشقوا عنها فی القرن السادس عشر على أثر نشوب خلاف على کرسی البطریرکیة بین أساقفة کنیسة المشرق، فقامت مجموعة من الأساقفة بالاتصال بالبابا یولیوس الثالث, وتم الاتفاق على تنصیب شمعون الثامن یوحنان سولاقا کأول "بطریرک على کنیسة الکلدان الکاثولیک فی الموصل وآثور" فی 20 شباط 1553.[84] کما حصل أحد خلفته، یوسف الثالث معروف، على لقب بطریرک بابل للکلدان من قبل البابا کلمنت الحادی عشر سنة 1701.[85] وتسمیة الکلدان کانت قد اختیرت للتفریق بینهم وبین الآشوریین، فالتسمیة لا علاقة بها بالسلالة الکلدانیة التی حکمت بابل والهلال الخصیب بین 626 ق.م. و-533 ق.م.[53][86] هناک من بین أبناء الکنیسة الکلدانیة الکاثولیکیة من یتخذ لفظة آشوری تسمیة له بینما یتسمى اخرون بالکلدان.
[عدل]الآرامیون
بالسریانیة: ܐܪܡܝܐ آرامآیی؛ تعنی کلمة آرام "المرتفع" أو "العلو" فی اللغات السامیة البدائیة وذلک لتفریقهم عن کنعان والتی تعنی "منخفض".[87] والآرامیون شعب سامی سکن فی منطقة امتدت من البحر الأبیض المتوسط غرباً وحتى بلاد ما بین النهرین شرقاً، فانصهرت العدید من الشعوب القاطنة فی تلک المناطق کالحثیین والفینیقیین معهم. کما أسسوا عدة ممالک فی سوریا غیر أن الآشوریون تمکنوا من إسقاطها جمیعا ثم قاموا بسبی أعداد کبیرة منهم إلى آشور لمنع قیام أی عصیان ضدهم. غیر أن لغة الآرامیین طغت على اللغة الآشوریة الأکادیة فحلت محلها کلغة رسمیة للإمبراطوریة الآشوریة الحدیثة.[88] وخلال القرون المسیحیة الأولى أصبح المتحدثون بالآرامیة یطلقون على أنفسهم لقب آرامیون فغالباً ما سمیت الرها ب"بنت الآرامیین" فی الأدبیات السریانیة کما لقب ملوک الرها ب"أبناء الآرامیین".[89][90] غیر أن لفظة "السریان" أصبحت المفضلة لمن اعتنق المسیحیة وذلک کوسیلة للتفریق بینهم وبین الآرامیین الوثنیین. یتبنى هذه التسمیة بعض السریان الأرثوذکس والموارنة.
[عدل]القومیة


مقاتلو الحرکة الدیمقراطیة الآشوریة بشمالی العراق بأوائل الثمانینات. کانت هذه المنظمة من أبرز الداعین إلى الاعتراف بالوجود القومی للاشوریین فی العراق.
لم یظهر الشعور القومی للآشوریین/السریان/الکلدان بشکله الحدیث إلا بأواخر القرن التاسع عشر، حتى ذلک الوقت کانت الطائفة واللغة أهم ما یجمع بین مسیحیی شمال بلاد ما بین النهرین ویفرقهم. ویرى "مردوخای نیسان" (Mordechai Nisan) الباحث بشئون أقلیات الشرق الأوسط فی الجامعة العبریة فی القدس أن المدارس الإرسالیة الفرنسیة والبریطانیة والأمریکیة والروسیة التی ظهرت فی بدایات القرن التاسع عشر عملت على توحید اللهجات السریانیة الآرامیة المستعملة بین آشوریی وکلدان أورمیا والموصل وإخراج جیل مثقف فی فترة شهدت تأخر أقرانهم الذین اعتمدوا على نظام التعلیم العثمانی. غیر أن "أیدن نبی" (Eden Naby) الباحثة بتاریخ الشرق الأوسط ووسط آسیا ترى أن المدارس الإرسالیة عملت على تعلیم اللغات الأجنبیة الخاصة بهم وإهمال اللغة السریانیة، ما أدى لابتعاد طبقة المثقفین عن الثقافة والحضارة السریانیة/الآشوریة.[91] لم یظهر الفکر الداعی لرفض نشاطات الإرسالیات إلا بأواخر القرن التاسع عشر، فکانت جریدة "الکوکب" (ܟܘܟܒܐ کخڤا 1906) الصادرة فی أورمیا من أولى الأصوات الداعیة إلى استرجاع قیم الحضارة السریانیة واستعمال السریانیة فی الکتابات الأدبیة بدلا من اللغات الأجنبیة.[91]


نعوم فایق، الملقب ب"أبی القومیة الآشوریة".
یعتبر نعوم فایق (1868 - 1930) من أوائل من سعوا وراء نشر الوعی القومی، حیث نشط بدایة فی مدینته آمد فأسس فیها أول جریدة قومیة تحت مسمى "نجمة المشرق" (ܟܘܟܒ ܡܕܢܚܐ کوکب مدنحو) غیر أنه اضطر للهجرة إلى الولایات المتحدة وأسس فیها جریدة الاتحاد (ܚܘܝܕܐ حویودو) ودعى فیها إلى نبذ الفروقات الطائفیة بین المذاهب السریانیة لصالح وحدة قومیة جامعة.[92] کما ظهر فریدون آتورایا (1891 - 1926) فی أورمیا، والذی أسس أول حزب سیاسی آشوری ودعى إلى تشکیل وطن قومی لهم.[93] أما فرید نزهة (1894 - 1971) فقد اتسمت أفکاره بالانتقاد اللاذع للسلطة الکنیسة التی اتهمها بتکریس الانفصال القومی، ما أدى إلى حرمانه کنسیا من قبل مار أفرام الأول برصوم.[94]
بحسب "سینر أکتورک" (Sener Akturk) أستاذ العلوم السیاسیة بجامعة کوج بإسطنبول، فإن فشل الآشوریین/الکلدان/السریان فی تشکیل کیان سیاسی لهم أسوة بغیرهم من أقلیات الدولة العثمانیة ساهم فی تشتت الفکر القومی لهم وسرعة اندماجهم مع الشعوب المشکلة للأغلبیة سواء فی الشرق الأوسط أو فی المهجر.[91] ویقسم المؤرخ الفلسطینی حنا بطاطو الانتماء القومی للآشوریین/الکلدان فی العراق إلى: "الکلدان المستعربون"، وهم من الذین اندمجوا فی المجتمع العربی العراقی وغالبا ما یستعملون العربیة وینتمون إلى الکنیسة الکلدانیة قبل أن یکون لهم انتماء قومی واضح. "الآشوریون المستعربون" وهم ینتمون إلى القومیة الآشوریة غیر أنهم یستعملون العربیة کذلک. وأخیرا "القومیین الآشوریین" وهم الذین یصفون أنفسهم بحسب انتمائهم القومی ویعارضون فرض اللغة أو القومیة العربیة علیهم.[91]
[عدل]الانتماء
ینتمی جمیع أبناء الکنائس السریانیة فی الشرق الأوسط إلى هذه القومیة، ویوحدهم فی ذلک اللغة والدین والثقافة التی اشترکوا بها. ولعل الاستثناء الوحید هنا هو هویة الکنیسة المارونیة، فبالرغم من بدایتها کفرع سریانی غربی على ید بعض أتباع مار مارون السریان فی شمال غرب سوریا إلا أنهم بمجیء الصلیبیین بدأوا یتجهون نحو استبدال تقالیدهم السریانیة بأخرى لاتینیة، وقد استمر هذا النهج رحیل الصلیبیین فاختلط الموارنة بغیرهم من الأقوام کالعرب والدروز مع أدى إلى تخلیهم عن اللغة السریانیة لصالح العربیة فی وقت مبکر نسبیاً مقارنة بغیرها من الطوائف السریانیة التی لم تتعرب بشکل ملحوظ إلا بعد نشوء الدول الحدیثة فی منتصف القرن العشرین. کما زاد اندماج الموارنة بمحیطهم العربی إسهامهم الکبیر فی تطویر ونهضة اللغة العربیة بأواخر القرن التاسع عشر فی الوقت الذی رکز فیه أقرانهم السریان جهدهم على اللغة السریانیة.[95] غیر أن هناک تیارات مارونیة تؤکد على الهویة السریانیة للموارنة لعل أهمها حزب الکتائب اللبنانیة.[96] کما لا تزال الکنیسة المارونیة تؤکد على هویتها السریانیة.[97]
[عدل]الشعارات


العلم الآشوری.


العلم السریانی.
استعمل قبل الحرب العالمیة الأولى الآشوریون/السریان/الکلدان علما مکونا اللون الوردی والبیض والأحمر ومرصعة بثلاثة نجوم بأعلى الیسار وتدل على الکنائس الرئیسیة الثلاث: السریانیة الأرثوذکسیة والکلدانیة والآشوریة. ولاحقا تم استبدال العلم بصلیب أبیض على خلفیة حمراء ترمز إلى دماء الذین سقطوا فی مجازر سیفو.
تم تبنی أول علم بطریقة شبه رسمیة سنة 1969 وذلک عندما اتفقت الهیئات السیاسیة المکونة للاتحاد العالمی الآشوری على العلم الآشوری، وهو علم تتوسطته "نجمة آشور" (ܟܘܟܒܐ ܐܬܘܪܝܐ کَوکبا آثُرایا) تنطلق منه ثلاث خطوط قطریة متموجة تخرج من النجمة تشیر إلى الفرات باللون الأزرق ویرمز إلى الوفرة، والزاب باللون الأبیض ویرمز إلى السلام، ودجلة بالأحمر یرمز إلى الافتخار. کما یعلو العلم رمز الإله آشور.[98]
وفی أواسط الثمانینات تبنى السریان علما آخر وهو عبارة عن صورة لنقش لنسر اکتشف فی منطقة تل حلف واستبدل الرأس بشعلة تمثل الروح القدس.[99] کما تبنى بعض أبناء الکنیسة الکلدانیة علما یتوسطه شعار شمش إله الشمس مع خطین أزرقین على الیمین والیسار یشیران إلى دجلة والفرات.[100]
[عدل]الانتشار


انتشار الآشوریین السریان الکلدان فی العالم.
██ أکثر من 500,000
██ 100,000 - 500,000
██ 50,000 - 100,000
██ 10,000 - 50,000
ینتشر الآشوریون/الکلدان/السریان حالیا بشکل أساسی فی العراق وسوریا بالإضافة إلى أعداد أقل فی کل من إیران وترکیا ولبنان. کما أدت هجرتهم منذ أواخر القرن إلى تزاید اعدادهم فی قارة أمریکا الشمالیة وکذلک فی أوروبا منذ السبعینات من القرن العشرین.


بلدة ألقوش التاریخیة بشمال العراق..
یشکل الکلدان السریان الآشورین الأغلبیة الساحقة من سکان العراق المسیحیین، وتبلغ نسبة أتباع الکنیسة الکلدانیة أکثر من نصفهم، وینقسم الباقی بین کنیسة المشرق الآشوریة والکنیسة السریانیة الکاثولیکیة مع تواجد ضئیل لکل من الکنیسة السریانیة الأرثوذکسیة وکنیسة المشرق القدیمة. وقد تمرکز أغلبهم خلال الثمانینات والتسعینات فی المدن الکبرى کبغداد والموصل والبصرة بسبب الهجرة من الریف إلى المدینة. غیر أن أعداد المسیحیین فی العراق تناقصت من حوالی الملیون بالتسعینات من القرن العشرین إلى نصف هذا العدد بسبب نزوح وهجرة العدید منهم وخاصة إلى سوریا بعد حرب الخلیج الثالثة. کما هاجرت أعداد کبیرة منهم إلى قرى سهل نینوى ومناطق تجمع المسیحیین فی إقلیم کردستان العراق.
أما فی سوریا فیتواجدون بشکل ملحوظ فی أقصى شمال شرق سوریا بمدینة القامشلی والقرى التابعة لها وکذلک فی حلب ودمشق. ویشکلون حوالی ثلث مسیحیی سوریا ویتبع أغلبهم الکنیسة السریانیة الأرثوذکسیة کما أن هناک تواجد للکلدان والآشوریین وخاصة من الذین نزحوا من العراق. بالرغم من عدم وجود إحصائیات رسمیة عن أعدادهم غیر أن معظم المصادر تقدرهم بحوالی 700,000 إلى 800,000[101][102] یضاف إلیهم أکثر من 200,000 لاجیء عراقی[103].
وینتشر الآشوریون الإیرانیون حول مدینة أورمیا بشمال غرب إیران، بالإضافة إلى أعداد أخرى هاجرت إلى المدن الإیرانیة الکبرى کطهران لأسباب اقتصادیة. کما یوجد وجود ضئیل لهم فی ترکیا وخصوصا بمنطقة طور عابدین وکذلک فی المدن الکبرى کإسطنبول.
[عدل]المهجر
بدأت هجرة الآشوریون/الکلدان إلى الأمریکیتین منذ ثمانینات القرن التاسع عشر وذلک بسبب الظروف الاقتصادیة وتوفر فرص العمل،[104] کما أدى التمییز الدینی إلى تسریع الهجرة منذ ذلک الحین.[105] وقد بدأ المهاجرون من المناطق الریفیة بسهل أورمیا وسهل نینوى بالهجرة إلى المدن الصناعیة بالولایات المتحدة حیث عملوا فی المصانع وفی قطاع الخدمات. کما تبعتهم کذلک موجات ذهبت خصیصا للدراسة وتلقی العلوم.[106] وبحلول سنة 1906 أصبح عدد الاشورین من أورمیا فی الولایات المتحدة ما یزید على الألف أغلبیتهم الساحقة من الرجال الذین قدموا للعمل، غیر أن المجازر التی حدثت خلال الحرب العالمیة الأولى دعت العدید من العوائل إلى الهجرة إلى الولایات المتحدة وخاصة من قبل المشارقة الذین بدأوا بالاستقرار فی کل من شیکاغو ونیو إنغلاند ومدینة تورلوک.[107] هاجر العدید من آشوریی وکلدان العراق خلال الستینات والسبعینات وفی فترة الحصار الاقتصادی على العراق وبدأوا بالاستقرار فی مدینة دیترویت وخاصة بما سمی لاحقا بالحی الکلدانی (Chaldean town) بها، کما ازدادت الهجرة من قبل آشوریی إیران بعد الثورة الإسلامیة بها واستقر هؤلاء غالبا بولایة کالیفورنیا.[108][109]
کما أدت المجازر السالفة الذکر إلى نزوح الآلاف من آشوریی أورمیا إلى روسیا واستقروا کذلک فی بعض جمهوریات الاتحاد السوفییتی. غیر أن أغلبیة هؤلاء اندمجوا فی مجتمعاتهم أو هاجروا إلى أوروبا والولایات المتحدة بعد سقوط الاتحاد السوفییتی.[110]
أما الوجود الآشوری/السریانی/الکلدانی الفعلی فی أوروبا فیعود إلى فترة السبعینات عندما بدأ سریان طور عابدین بالهجرة الجماعیة إلى السوید وألمانیا تحت ضغط المعارک الدائرة بین حزب العمال الکردستانی والجیش الترکی. کما لحق بهم سریان شمال شرق سوریا ابتداء من الثمانینات والآشوریین الکلدان العراقیین منذ التسعینات. ویترکز وجودهم حالیا فی بلدة سودرتالیا جنوب ستوکهولم التی یطلق علیها أحیانا تسمیة "عاصمة الآشوریین فی العالم".[111][112] کما یتمرکز السریان والکلدان حول مدینة أنشخیدی بهولندا وضاحیة سارسیل بباریس.
[عدل]الثقافة



مجموعة راقصة فی طور عابدین خلال الاحتفال بخا بنیسان.
تعتبر الثقافة الآشوریة السریانیة قریبة إلى حد ما من ثقافات شعوب الشرق الأوسط الأخرى وخاصة أن کون الأغلبیة الساحقة تتبع المسیحیة جعلها تتمیز بعدة صفات قد لا تتواجد بغیرها. فتعد الاحتفالات المسیحیة الکبرى کعید المیلاد (ܥܐܕܐ ܕܒܝܬ ܝܠܕܐ عیذا دبیث یلدا) وعید القیامة (ܥܐܕܐ ܕܩܝܡܬܐ عیذا دقیَمتا) من أهم الأعیاد الدینیة کما یعتبر عید الصعود (ܥܐܕܐ ܕܣܠܩܐ عیذا دسولاقا) وعید الصلیب (ܥܐܕܐ ܕܨܠܝܒܐ عیذا دصلیبا). کما للمؤمنین منهم صومین هامین وهما الصوم الکبیر (صوما دأربعین ܨܘܡܐ ܕܐܪܒܥܝܢ) وصوم نینوى أو صوم الباعوث (صوما دباعوثا ܨܘܡܐ ܕܒܥܘܬܐ)[113].
ومن أهم الأعیاد غیر الدینیة خا بنیسان الذی یحتفل به برأس ألسنة الآشوریة البابلیة فی الأول من نیسان. کما یتم تذکار مذابح سیفو فی 24 نیسان ومجزرة سمیل فی 7 آب من کل عام.
[عدل]اللغة
مقال تفصیلی :لغة سریانیة


مسلة تحوی نقوشا آرامیة تعود إلى القرن السابع قبل المیلاد.
کانت الأکادیة، التی تنتمی لعائلة اللغات السامیة الشرقیة هی اللغة الأم للآشوریین القدماء. وقد انتشرت هذه اللغة منذ الألف الثالث قبل المیلاد فی وسط وشمال بلاد ما بین النهرین وکذلک فی منطقة الجزیرة السوریة. غیر أن ظهور الآرامیة، وهی لغة سامیة شمالیة شرقیة، بالألف الأول جعلها تصبح اللغة الرسمیة للإمبراطوریة الآشوریة وذلک لبساطتها وسهولة کتابتها مقارنة بالکتابة المسماریة التی استعملت فی کتابة الأکادیة. واستمر نمو هذه اللغة خلال عهد الإمبراطوریة الأخمینیة فأضحت هی اللغة الرسمیة لها. وبحلول المسیحیة کان للآرامیة انتشار واسعة فحلت محل معظم اللغات التی انتشرت فی منطقة شرق البحر الأبیض المتوسط کالفینیقیة والعبریة وأصبحت لغة عدة ممالک نشأت فی تلک المنطقة مثل حدیاب والحضر والرها وتدمر والأنباط بالإضافة إلى انتشارها فی معظم مدن سوریا والعراق.[114]


کتابة سریانیة بخط السرطو تعد إلى القرن الحادی عشر.
بحلول القرن الأول قبل المیلاد بدأت آرامیة مدینة الرها تطغى على غیرها من اللهجات الآرامیة، وأصبحت هذه اللغة تسمى بالسریانیة نسبة إلى منطقة نشوئها بسوریا. وقد تکرست هذه الهیمنة بظهور الرها کمرکز مسیحی هام وانتشار المدارس اللاهوتیة فی الرها ونصیبین. وتعتبر الفترة ما بین القرن الرابع والسادس المیلادی العصر الذهبی للغة السریانیة فیها ظهرت العدید من الکتابات الفلسفیة واللاهوتیة، وذلک بالرغم من محاولات الإمبراطوریة البیزنطیة فرض اللغة والثقافة الیونانیة.[115][116]
بدأت اللغة السریانیة بالتراجع بمجیء اللغة العربیة فأصبحت معظم مناطق العراق وسوریا تتحدث العربیة کلغة یومیة بحلول القرن العاشر المیلادی. کما ساهمت الغزوات المغولیة ومجازر تیمورلنک فی تراجع هذه اللغة.[117] فآلت اللغة العربیة هی اللغة الرئیسیة لدى سریان المدن خلال فترة حکم الدولة العثمانیة. وبالرغم من ظهور انتعاش بأواخر القرن التاسع عشر إلا أن مذابح سیفو خلال الحرب العالمیة الأولى جعلت معظم سریان جنوب شرق الأناضول ینزحون إلى العراق وسوریا حیث أدت سیاسة هذه الدول لاحقا إلى فرض اللغة العربیة ومنع تداول السریانیة فی المؤسسات التعلیمیة.[118][119]
أدى سقوط نظام صدام حسین بعد غزو العراق إلى انتشار مدارس التعلیم السریانی فی عدة مناطق بشمال العراق وخاصة بمنطقة سهل نینوى ومدینة دهوک وبعض القرى المسیحیة فی إقلیم کردستان العراق.[120] کما یتم تعلیم السریانیة بلهجتیها فی بعض المدارس الحکومیة بالسوید.[121]
[عدل]الأدب
تعود أقدم النصوص الأدبیة الأکدیة التی انتشرت فی الدول المدنیة الآشوریة بشمال ما بین النهرین إلى الألف الثانی قبل المیلاد وکانت أغلبها نصوص حکمیة وفلسفیة، ومن أهم هذه الأعمال "أراد میتنغرنی" (حوار فی التشائم) و-"لدلل بیل نمقی" (سأبجل رب الحکمة)، والتی تمیزت بأسلوب شعری حواری بین شخصیتین رئیسیتین.[122][123]
بینما یعتبر الوزیر الآشوری أحیقار أول من ألف کتب الحکمة باللغة الآرامیة. ویعد کتاب حکم أحیقار (حوالی 500 ق.م.) أهم ما یعزى إلیه، ویحتوی هذا الکتاب على مجموعة من الأقوال والحکم بعضها ذو أصل فارسی وبابلی.[124]


مار أفرام السریانی الملقب بقیثارة الروح.


أدی شیر عام 1902
قام نبی الدیانة المانویة مانی بتألیف الجزء الأعظم من کتبه باللغة السریانیة. غیر أن الجزء الأعظم من الأدب الآرامی/السریانی ظهر بعد انتشار المسیحیة فی القرن الثانی. ویعتبر بردیصان (154-222) من أوائل الشعراء والفلاسفة السریان،[125] فألف العدید من الکتب والمواعظ والمحاججات فی الدفاع عن المسیحیة وتفنید بعض العقائد الغنوصیة.[126] کما یعد أفرام السریانی من أهم الأدباء المسیحیین على العموم فی القرون المسیحیة الأولى، حیث کتب العدید من الأشعار المسماة بال-"مِمرِ" (ܡܐܡܪܐ) وهی مستلهمة من أمور یومیة وذلک لتقریبها من أذهان العامة. کما کتب العدید من التفاسیر الإنجیلیة التی استعملت لاحقا من قبل معظم المذاهب المسیحیة.[127] وشهد العصر الذهبی للأدب السریانی فی القرنین الرابع والخامس نشوء عدة مدارس سریانیة اهتمت بالاهوت والفلسفة والعلوم الطبیعیة کما فی الرها ونصیبین وجندیسابور. وظهرت عدة أسماء فی مجال الأدب السریانی فی هذه الفترة مثل نرسای ویعقوب السروجی ویعقوب الرهاوی.[127]
کما شهدت فترة سیطرة الخلافة العربیة الإسلامیة ظهور أسماء هامة أخرى مثل میخائیل الکبیر (1126-1199) الذی ألف موسوعة بالسریانیة تعتبر من الأهم من نوعها فی العصور الوسطى،[128] وکذلک ابن العبری الذی ألف العدید من الکتب فی اللاهوت والطبیعیات لعل أهمها "زبدة العلم" (ܚܐܘܬܐ ܕܚܟܡܬܐ حوثو دحکمثو) الذی یتناول جمیع العلوم المعروفة وکذلک کتاب "تاریخ مختصر الدول" بالعربیة والسریانیة، وهو حولیات فی تاریخ الحضارات القدیمة.[129]
غیر أن الکتابات بالسریانیة اختفت بسقوط الدولة العباسیة ولم تظهر أعمال هامة بالسریانیة حتى القرن التاسع عشر عندما انتشرت عدة جرائد بالسریانیة ومنها "شعاع النور" (ܙܗܪܝܪܐ ܕܒܗܪܐ زهریرا دبهرا) سنة 1849 ومن ثم تلتها "صوت الحق" (ܩܐܠܐ ܕܫܪܐܪܐ قالا دشرارا) و"الکوکب" (ܟܘܟܒܐ کخڤا) فی أورمیا،[130] کما انتشرت الجرائد السریانیة بشکل أقل خلال القرن التاسع عشر فی داخل الدولة العثمانیة وذلک بسبب التضییق علیها، ومن أهمها "نجمة المشرق" (ܟܘܟܒ ܡܕܢܚܐ کوکب مدنحو) فی آمد.[131] کما ظهرت فی نفس الفترة عدة شخصیات، خاصة من أبناء الکنیسة الکلدانیة ممن قاموا بکتابة معاجم وتفاسیر باللغة السریانیة مثل توما أودو وأدای شیر وأوجین منا وألفونس منغنا.
[عدل]الموسیقى
مقالات تفصیلیة :موسیقى کنسیة سریانیة و موسیقى شعبیة آشوریة سریانیة
بموثلی مالل


ترنیمة سریانیة بحسب الطقس الغربی بعنوان "بأمثلة یتحدث". غناء جولیانا أیوب.
طورآنی وگَلّیّا


أغنیة آشوریة باللهجة الشرقیة بعنوان "جبالنا وودیاننا". غناء لیندا جورج.
أثمّة مشاکل فی الإستماع لـ هذه الملفات؟ شاهد مساعدة: وسائط.
تعود أصول الموسیقى السریانیة الآشوریة إلى تلک المنتشرة فی بلاد ما بین النهرین قدیما. وقد استخدمت فیها عدة أدوات موسیقیة أهمها القیثار والکنار والعود، واستعملت غالبا فی المناسبات الاجتماعیة والدینیة.[132] وترقى أول محاولة لتوثیق هذه الموسیقى إلى بردیصان بأواخر القرن الثانی المیلادی، حیث قام بتألیف کتاب موسیقی یحتوی على 150 قطعة موسیقیة عرفت ب"مدراشی" (ܡܕܖܫܐ) بحسب المزامیر المئة والخمسون. وقد قام أبنائه من بعده بتطویرها وتوسیعها. کما عمل أفرام السریانی على تهذیبها وتنظیمها فجعل کل صوت موسیقی (ܩܠܐ قالا) یبدا بردة (ܥܘܢܝܬܐ عونیثا) مختلفة وموزونة منشدة بطریقة مختلفة. ویعتقد أن هذه الموسیقى کانت ترنم من قبل کور نسائی، وغالبا ما کانت کلمات هذه الأغانی تحث المسامع على رفض الهرطقات المنتشرة، کما تطورت لاحقا فأصبحت تبجل المسیح أو مریم العذراء أو تحتوی على مقاطع من المزامیر أو مراثی أرمیا.[133]
تم تجمیع معظم هذه الألحان فی کتاب طقسی یعرف ب-"بیث کازو" (ܒܝܬ ܓܙܐ) غیر أن العدید منها فقد أو أتلف أثناء مجازر سیفو ویحتوی الکتاب المختصر المستعمل من قبل الکنیسة السریانیة الأرثوذکسیة على ثمان منها تتطابق مع ثمان مقامات.[134] ویعتقد أن الموشحات مشتقة أصلا من بعض هذه الألحان.
کما یوجد نوع آخر من الموسیقى غیر الدینیة المستعملة خلال المناسبات الاجتماعیة وتمتاز بالسرعة وغالبا ما ترافقها مجموعة راقصة. وتعرف هذه الرقصات الجماعیة ب-"خکا" وهی قریبة من الدبکة المنتشرة فی بعض الدول العربیة. وتختلف هذه الأغانی وأسالیب الرقص غیر أن أهمها "باگیِ" (ܒܐܓܝܐ) و"شیخانی" (ܫܝܟܐܢܝ) و"سسکانی" (ܣܣܟܐܢܝ). ومن المغنین المشهورین حدیثا لیندا جورج وجان کارات وجولیانا جندو وآشور بیث سرکیس.
[عدل]طالع أیضًا

لغة سریانیة
مسیحیة سریانیة
مذابح آشوریة
[عدل]المراجع

^ [1] تقدیرات منظمة الأمم والشعوب غیر الممثلة
^ [2] تقدیرات Ethnologue
^ CIA World Factbook
^ [3] یعتقد أن العدد الحالی بعد حرب العراق یقرب من النصف ملیون
↑ أ ب ت ث Brief History of Assyrians, AINA.org
^ SIL Ethnologue "Ethnic population: 700,000. Over 30 villages on the banks of the Khabur River, northern Syria."[4]
^ [5] العدد یتضمن أکثر من 300,000 لاجیء من العراق.
^ [6] "Turoyo [tru] 3,000 in Turkey (1994 Hezy Mutzafi). Ethnic population: 50,000 to 70,000 (1994). Hértevin [hrt] 1,000 (1999 H. Mutzafi). Originally Siirt Province. They have left their villages, most emigrating to the West, but some may still be in Turkey."
^ Turoyo, Joshua Project
^ [7] "Assyrian Neo-Aramaic [aii] Ethnic population: 80,000 (1994)"
^ [8]"Of the approximately 3 million Assyrians worldwide, an estimated 14,000 live in Lebanon"
^ [9] هناک ما بین 20،000 و 30،000 لاجیء عراقی فی لبنان، أکثر 30% منهم مسیحیون.
^ American Community Survey, U.S. Census Bureau
^ atour.com
^ [10] "Sweden has also one of the largest exile communities of Assyrian and Syriac Christians (also known as Chaldeans) with a population of around 100,000."
^ Jordan Should Legally Recognize Displaced Iraqis As Refugees AINA.org
^ Thrown to the Lions، The American Spectator
^ REMID
^ [11] احصاء رسمی
^ [12] "Australian Iraqi population estimated to be as high as 80,000."
^ [13] "15% من المهاجرین المولودین فی العراق والذین یعیشون فی أسترالیا هم من المسلمین، و69% من المسیحیین"
^ Saggs, pp. 290, "The destruction of the Assyrian Empire did not wipe out its population. They were predominantly peasant farmers, and since Assyria contains some of the best wheat land in the Near East, descendants of the Assyrian peasants would, as opportunity permitted, build new villages over the old cities and carried on with agricultural life, remembering traditions of the former cities. After seven or eight centuries and after various vicissitudes, these people became Christians. These Christians, and the Jewish communities scattered amongst them, not only kept alive the memory of their Assyrian predecessors but also combined them with traditions from the Bible."
^ after Assyria.html Assyrians after Assyria, Simo Parpola
↑ أ ب "Especially in view of the very early establishment of Christianity in Assyria and its continuity to the present and the continuity of the population, I think there is every likelihood that ancient Assyrians are among the ancestors of modern Assyrians of the area." Biggs, pp. 10
^ Adam H. Becker, The Ancient Near East in the Late Antique Near East: Syriac Christian Appropriation of the Biblical East in Gregg Gardner, Kevin Lee Osterloh (eds.) Antiquity in antiquity: Jewish and Christian pasts in the Greco-Roman world, p. 396, 2008, Mohr Siebeck, ISBN 978-3-16-149411-6
↑ أ ب The Assyrians: BCE 1813-609, Ancientworlds.net
↑ أ ب ARAM, ARAMEANS، الموسوعة الیهودیة
^ Dandamatev, Muhammad: "http://www.iranica.com/articles/assyria- Assyria. ii- Achaemenid Aθurā][وصلة مکسورة]", Encyclopaedia Iranica
^ Curtis, John (November 2003). "The Achaemenid Period in Northern Iraq". L’archéologie de l’empire achéménide (Paris, France).‎
^ Aramaic as a Lingua Franca During thePersian Empire (538-333 B.C.E.)، Chul-hyun Bae
^ Parpola، Simo (1999-09-04). Assyrians after Assyria. University of Helsinki.
^ The Decline of Iranshahr: Irrigation and Environments in the History of the Middle East, By Peter Christensen. Page 291-292
^ -The Cambridge History of Iran, vol. 3(2): The Seleucid, Parthian, and Sasanian Periods, ed. Ehsan Yarshater (NY: Cambridge UP, 1983), 754-757.
^ ADIABENE, by Richard Gottheil, الموسوعة الیهودیة
^ A. Mingana, Sources Syriaques, via Moffett, History of Christianity in Asia, 88
^ Mani, Tahoor Encyclopedia
^ Jonsson, David J. (2002). The Clash of Ideologies. Xulon Press. p. 181. ISBN 9781597810395.‎
^ Spencer, Robert (2005). The politically incorrect guide to Islam (and the Crusades). Regnery Publishing. p. 91. ISBN 9780895260130.‎
^ MONASTIC LIFE IN THE SYRIAN ORTHODOX CHURCH OF ANTIOCH.
^ History of the Peshitta, Peshitta
^ Nestorian, Encyclopedia Britannica
^ Late antiquity: a guide to the postclassical world, Glen Warren Bowersock, Peter Robert Lamont Brown, Oleg Grabar
^ Dick, Iganatios (2004). Melkites: Greek Orthodox and Greek Catholics of the Patriarchates of Antioch, Alexandria and Jerusalem. Boston: Sophia Press.
^ "Syria." Encyclopædia Britannica. 2006. Encyclopædia Britannica Online. 20 Oct. 2006 Syria -- Britannica Online Encyclopedia
^ The Muslim Conquest of Persia By A.I. Akram. Ch: 7 ISBN 978-0-19-597713-4, 9780195977134
↑ أ ب Dr. George Khoury, Advent of Islam and Christians of the East, Catholic Information Network
^ دور الحضارة السریانیة فی تفاعل دور العرب والمسلمین الحضاری
^ Joseph Needham, Wang Ling, Ho Ping-yü, Gwei-djen Lu (1980). Spagyrical discovery and invention: Apparatus, theories and gifts, Volume 5. Cambridge University Press. ISBN 9780521085731.‎
^ (p 239-45) The Age of Faith by Will Durant 1950
^ Age of achievement: A.D. 750 to the end of the fifteenth century, UNESCO
↑ أ ب ت The Blackwell companion to Eastern Christianity, Kenneth Parry
^ Encyclopaedic survey of Islamic culture, Volume 13, Mohamed Taher
↑ أ ب Catholic Encyclopedia, Chaldean Christians "His title of Patriarch of Babylon results from the erroneous identification (in the seventeenth century) of modern Baghdad with ancient Babylon. As a matter of fact the Chaldean patriarch resides habitually at Mosul and reserves for himself the direct administration of this diocese and that of Baghdad."
^ Baumer, p. 247
^ Frazee,Charles A. (2006). Catholics and Sultans: The Church and the Ottoman Empire 1453–1923. Cambridge University Press. pp. 207–209. ISBN 9780521027007. Retrieved 2009-02-22.‎
^ روفائیل بابو، تاریخ نصارى العراق، بغداد 1948، ص 135
^ نبیل دمان، الرئاسة فی بلدة القوش، ص 19
^ یوسف جبرائیل القس وإلیاس هدایا، أزخ أحداث ورجال، ص 122، حلب 1991
^ A modern history of the Kurds, David McDowall
^ Nationalism - Middle East - The Emergence Of Modern Nationalisms Read more: Nationalism - Middle East - The Emergence Of Modern Nationalisms - Century, Ottoman, Arab, Turkish, Nineteenth, and European، Science Encyclopedia
↑ أ ب Armenian Massacres، الموسوعة البریطانیة
^ Stafford, Ronald Sempill (2006), The Tragedy of the Assyrians, Gorgias Press LLC, ISBN 978-1593334130‎.
^ Hovannisian, Richard (2007), The Armenian genocide: cultural and ethical legacies, New Brunswick, New Jersey: Transaction Publishers, ISBN 978-1412806190‎.
^ Ungor, Uğur (2005), CUP Rule in Diyarbekir Province, 1913-1923, p. 62‎
^ PERIOD OF DECLINE 1900 - 1918 FROM PATRIARCH MAR RUWEL SHIMUN UNTIL THE MURDER OF PATRIARCH MAR BENYAMIN SHIMUN، page 131, Mar Apram
^ International Journal of Middle East Studies، "The Assyrian Affair of 1933", by Khaldun S. Husry, 1974
^ "Modern Aramaic Dictionary & Phrasebook" By Nicholas Awde. Page 11.
↑ أ ب Indigenous People in Distress, Fred Aprim
^ Samuel Shuckford, James Talboys Wheeler (1858), The sacred and profane history of the world connected, Vol.1, p. 106-107‎
^ A dictionary of ancient Near Eastern mythology, Gwendolyn Leick
^ "The disappearance of the Assyrian People will always remain a unique and striking phenomenon in ancient history. Other similar kingdoms and empires have indeed died, but people have lived on. Recent discoveries have, it is true, shown that poverty-stricken communities perpetuated the old Assyrian names at various places, for instance on the ruined site of Ashur, for many centuries, but the essential truth remains the same. A nation, which had existed for two thousand years and had ruled over a wide area, lost its independent character." Yildiz, pp. 16, ref 3
^ Assyrians After Assyria, Parpola
^ "There is no reason to believe that there would be no racial or cultural continuity in Assyria, since there is no evidence that the population of Assyria was removed." Yildiz, pp. 22, ref 24
^ "In Achaemenian times there was an Assyrian detachment in the Persian army, but they could only have been a remnant. That remnant persisted through the centuries to the Christian era, and continued to use in their personal names appellations of their pagan deities. This continuance of an Assyrian tradition is significant for two reasons; the miserable conditions of these late Assyrians is attested to by the excavations at Ashur, and it is clear that they were reduced to extreme poverty under Persian rule." Yildiz, pp. 17, ref 9
^ Parpola, Simo (2004). "National and Ethnic Identity in the Neo-Assyrian Empire and Assyrian Identity in Post-Empire Times" (PDF). Journal of Assyrian Academic Studies (JAAS) 18 (2): pp. 18. http://www.jaas.org/edocs/v18n2/Parpola-identity_Article%20-Final.pdf. "With the fall of Nineveh, the Empire was split in two, the western half falling in the hands of a Chaldean dynasty, the eastern one in the hands of Median kings. In 539 BC, both became incorporated in the Achaemenid Empire, the western one as the megasatrapy of Assyria (Aθūra), the eastern one as the satrapy of Media (Māda).".
^ The Fihrist (Catalog): A Tench Century Survey of Islamic Culture. Abu 'l Faraj Muhammad ibn Ishaq al Nadim. Great Books of the Islamic World, Kazi Publications. Translator: Bayard Dodge.
^ Mar Raphael I Bedawid (2004). "National and Ethnic Identity in the Neo-Assyrian Empire and Assyrian Identity in Post-Empire Times". Journal of Assyrian Academic Studies, Vol 18, N0. 2. http://www.jaas.org/edocs/v18n2/Parpola-identity_Article%20-Final.pdf. "I personally think that these different names serve to add confusion. The original name of our Church was the ‘Church of the East’... When a portion of the Church of the East became Catholic, the name given was ‘Chaldean’ based on the Magi kings who came from the land of the Chaldean, to Bethlehem. The name ‘Chaldean’ does not represent an ethnicity... We have to separate what is ethnicity and what is religion... I myself, my sect is Chaldean, but ethnically, I am Assyrian."
^ Herodotus. "Herodotus VII.63". http://www.fordham.edu/Halsall/ancient/greek-babylon.html. "VII.63: The Assyrians went to war with helmets upon their heads made of brass, and plaited in a strange fashion which is not easy to describe. They carried shields, lances, and daggers very like the Egyptian; but in addition they had wooden clubs knotted with iron, and linen corselets. This people, whom the Hellenes call Syrians, are called Assyrians by the barbarians. The Chaldeans served in their ranks, and they had for commander Otaspes, the son of Artachaeus."
^ cf. Harper, Douglas. "Syria". Online Etymology Dictionary. http://www.etymonline.com/index.php?term=Syria. Retrieved 2007-06-13.
^ Rollinger, Robert (2006). "The terms “Assyria” and “Syria” again". Assyriology. Journal of Near Eastern Studies, 65(4). pp. 284–287. http://www.aina.org/articles/ttaasa.pdf.
^ Tvedtnes, John A. (1981). "The Origin of the Name "Syria"". Journal of Near Eastern Studies 40: 139. doi:doi:10.1086%2F372868.
^ Ancient Scripts: Syriac
^ kaṣādum, Akkadian dictionary
^ Rabban, "Chaldean Rite", Catholic Encyclopedia, 1967, Vol. III, pp.427-428
^ [18] The learned Joseph (II) Ma'aruf (1693-1713), received from Clement XI (1701) the title of Patriarch of Babylon.
^ Chaldeans Facts and Fiction.html The Chaldeans, Facts and Fiction
^ A historical and critical commentary on the Old Testament, M. M. Kalisch
^ http://www.nineveh.com/parpola_eng.pdf Assyrian identity in ancient times and Today], Simo Parpola
^ Saint James of Sarug in his Homily on Urhoy and Jerusalem: Words, Texts And Concepts Cruising The Mediterranean Sea: Studies On The Sources, Contents And Influences Of Islamic Civilization And Arabic Philosophy And Science : Dedicated To Gerhard Endress On His Sixty Peter Bruns' Ein Memra des Jakob von Serug Auf Edessa und Jerusalem, p. 546 and 549
^ Solomon of al-Basra's "The Book of the Bee", edited and translated by Earnest A. Wallis Budge, M. A. [Oxford, the Clarendon Press] 1886, chapt. XXIII, p. 38
↑ أ ب ت ث Sener Akturk, Perspectives on Assyrian Nationalism
^ Ottomanism and notions of the Empire on the verge of its collapse, Benjanin Trigona- Harany
^ Dr. Freydun (ATTURAYA) Bit Abram, Edesa.com
^ Fred Aprem, Farid Nuz'ha, an Assyrian Nationalist
^ The Preface Of The Pentalogie Antiochienne / Domaine Maronite , Youakim Moubarac
^ “”. Lebanon: The family business - 31 May 09 - Part 4. YouTube. تاریخ الولوج 2010-07-26.
^ المجمع البطریرکی نصوص وتوصیات، بکرکی 2006، ص.40
^ The Origins and Description of the Assyrian Flag, Assyrian Univeral Alliance
^ Fahne/Symbol der Aramaeer
^ CHALDEAN FLAG... from A to Z
^ Turkey-Syria deal allows Syriacs to cross border for religious holidays, Today's Zaman
^ Languages of Syria, Ethnologue
^ Lisa Söderlindh, RIGHTSAssyrians Face Escalating Abuses in "New Iraq", IPSnews.net
^ (Issawi, C. (ed.) The Economic History of the Middle East. Chicago. The U. of Chicago Press. 1971:7-8.
^ (Kazemzadeh, F. Russia and Britain in Persia. New Haven. Yale U. Press. 1968:288.
^ Sengstock, M. The Chaldean Americans New York Center for Migration Studies 1982:42.
^ Kokhva 1906: 1: 10:1
^ Ishaya, A. Class & Ethnicity in Central California Valley. Unpublished PhD Dissertation. 1985.
^ Arianne Ishaya, ASSYRIAN-AMERICANS: A STUDY INETHNIC RECONSTRUCTION AND DISSOLUTION IN DIASPORA
^ An ethnic history of Russia: pre-revolutionary times to the present, T. M. Masti︠u︡gina, Lev Perepelkin, Vitaliĭ Vi͡a︡cheslavovich Naumkin, Irina Donovna Zvi͡a︡gelʹskai͡a︡
^ Ulf Roosvald, The strangest football derby in the world, The National
^ Nuri Kino, Assyrian Refugees in Sweden Caught in Political Struggle, AINA.org
^ صوم نینوى، قناة عشتار
^ Syriac Language and Literature، الموسوعة الکاثولیکیة، 8 کانون الأول 2010.
^ الفکر السریانی والکنیسة السریانیة فی القرن الرابع للمیلاد - بقلم صاحب القداسة مار إغناطیوس زکا الأول عیواص، بطریرکیة أنطاکیة وسائر المشرق للسریان الأرثوذکس، 9 کانون الأول 2010.
^ الآرامیة: اللغة التی تتحدث بها کنائس المشرق، مطرانیة حلب للسریان الکاثولیک، 8 کانون الأول 2010. فی الواقع، تعتبر هذه الحالة إحدى أسباب الصراع الذی أدى إلى انشقاق الکنائس خصوصًا فی أعقاب مجمع أفسس، یقول الباحث ودیع بشور، أن الصراع آنذاک کان صراعًا فی الوقت نفسه على الهویة القومیة لسوریا والتی حاول البیزنطیون طمسها.
^ بحوث ودراسات سریانیة - بحث فی تاریخ السریان وحقوقهم، موقع أولاف، 16 کانون الأول 2010.
^ Iraq: Information on Treatment of Assyrian and Chaldean Christians, UNHCR
^ The Assyrian Genocide, 1914 to 1923 and 1933 up to the present, Rutgers University
^ Syriac...a language struggling to survive, Iraq Updates
^ مؤتمر اللغة السریانیة فی السوید، موقع عنکاوا، 22 کانون الأول 2010.
^ John L. McKenzie, Dictionary of the Bible, Simon & Schuster, 1965 p. 440.
^ 267
^ The Story of Ahikar, Grand Vizier of Assyria, piney.com
^ After Bardaisan Studies on Continuity and Change in Syriac Christianity inHonour of Professor Han. J.W. Drijvers (Orientalia Lovaniensia Analecta), A.C. Klugkist, aG.J. Reinink
^ Bardesanes and Bardesanites, Catholic Encyclopedia
↑ أ ب Syriac Language and Literature, Catholic Encyclopedia
^ William Wright, A short history of Syriac literature, p.250, n.3.
^ بولس الفغالی، أبو الفرج ابن العبری: حیاته وآثاره، مجلّة دراسات فی الآداب والعلوم الإنسانیّة تصدر عن کلّیة التربیة فی الجامعة اللبنانیة، السّنة 15، العدد 23/88، عدد خاص "ابن العبری فی المئویة السّابعة لوفاته"، ص 13 – 25.
^ THE ASSYRIANS OF URMIA., languagehat.com
^ Ottomanism and notions of the Empire on the verge of its collapse, World Congress for Middle Eastern Studies
^ van der Merwe, Peter (1989). Origins of the Popular Style: The Antecedents of Twentieth-Century Popular Music. Oxford: Clarendon Press. ISBN 0-19-316121-4. page 11-12
^ St. Ephraem, Catholic Encyclopedia
^ Ephrem's Madroshe and the Syrian Orthodox Beth Gazo, Hugoye
[أظهر]ع · ن · ت
عرقیات سوریا
[أظهر]ع · ن · ت
عرقیات العراق
[أظهر]ع · ن · ت
عرقیات إیران
[أظهر]ع · ن · ت
طوائف لبنان
[أظهر]ع · ن · ت
منظمة الأمم والشعوب غیر الممثلة
[أظهر]ع · ن · ت
المسیحیة فی الشرق الأوسط
بوابة آشوریون/سریان/کلدان بوابة العراق بوابة سوریا بوابة ترکیا
تصنیفات: مقالات ذات وصلات خارجیة مکسورة منذ مایو 2011قوالب توضیح مسیحیةآشورمجموعات عرقیةمسیحیة شرقیةعرقیات مسیحیةالعراقآشوریون/سریان/کلدان

قس سریانی

ܐܬܘܪ̈ܝܐ ܐܢܘܢ ܚܕܐ ܐܘܡܬܐ ܡܢ ܐܬܪܐ ܕܐܬܘܪ. ܗܘ ܥܡܐ ܐܬܘܪܝܐ ܒܗܝ ܣܓܝܐܐܘܬܐ ܡܫܝܚܝܐ ܢܐ ܘܒܗܢܐ ܝܘܡܐ ܠܝܬܠܢ ܐܬܪܐ ܚܐܪܐ ܐܠܐ ܟܚܝܢ ܒܐܬܪܘܬܐ ܡܫܚܠܦܐ. ܡܢ ܥܠܬܐ ܕܩܪ̈ܒܐ ܘܩܛܠܥܡ̈ܐ ܡܐܗܙܡܐ ܡܢ ܐܬܪܐ ܕܒܝܬ ܢܗܪܝܢ ܒܡܐ ܐܠܦܒܼܬ ܒܡܢܝܢܐ܀
ܬܫܥܝܬܐ

ܗܘ ܥܡܐ ܐܬܘܪܝܐ/ܣܘܪܝܐ ܐܝܬ ܠܗ ܡܟܬܒܙܒܢܐ ܕ7000 ܫܢܝ̈ܐ ܒܐܪܥܐ ܕܒܝܬ ܢܗܪܝܢ. ܡܫܬܣ ܠܗ ܡܠܟܘ̈ܬܐ ܣܓܝܐܐ ܘܣܓܝ ܛܒܼܐ ܗܘܐ ܒܩܪܒܐ ܘܝܘܠܦܢܐ. ܒܬܪ ܕܗܘܢ ܡܫܥܚܝ̈ܐ ܦܠܝܓܼܝܢ ܠܬܪܬܝܢ ܓܒ̈ܐ;
ܐܬܘܪܝܐ/ܣܘܪܝܐ ܡܥܪܒܝܐ
ܐܬܘܪܝܐ/ܣܘܪܝܐ ܡܕܢܚܝܐ
ܗܘ ܪܒܐ ܩܛܠܥܡܐ ܕܣܝܡ ܒܗܘ ܥܡܐ ܐܬܘܪܝܐ ܗܘ ܩܛܠܥܡܐ ܕ1914 ܗܘܐ. ܡܢ 1914 ܗܠ1923 ܩܛܝܠ ܗܘܐ ܗܠ 750.000 ܐܬܘܪܝܐ ܘܬܠܝ ܗܘ ܚܘܠܡܐ ܕܐܬܘܪ ܚܐܪܬܐ ܒܗܘ ܙܒܢܐ ܗܘܐ.
ܓܼܐܢܛܝܟ

ܒܘܚܢܐ ܚܪܝܐ ܡܚܘܐ ܠܗ ܕܕܥܡܐ ܐܬܘܪܝܐ ܥܡܐ ܫܪܫܝܐ ܕܐܬܪܐ ܕܐܬܘܪ ܘܥܡܐ ܣܓܝܐ ܗܘܡܘܓܝܢ ܝܐ. ܐܗ ܒܘܚܢܐ ܣܝܡܝܢ ܡܢ ܦܪܘܦܣܘܪ̈ܐ ܟܐܒܼܐܠܝ-ܣܦܘܪܙܐ ܘܦܘܠܘ ܡܢܘܙܝ ܘܐܠܒܪܬܐ ܦܝܐܙܐ

قس مصری

السریان او الاشوریین هما الشعب الأرامى الأشورى الکلدانى سلیل حضارات میسوبوتامیا و سوریا القدیمه زى الأکادیه و الکلدانیه البابلیه و الفینیقیه و الکنعانیه و السومریه.

ولحد النهارده بیتکلمو باللغة السریانیه فى سوریا و القامشلى و العراق و ترکیا و طور عبدین و فى معلولا و جبعدین و بخعا و بلاد المهجر .

الاشوریین انهارده بوجه عام مسیحیین بینتمو لکنایس مختلفه منها الکنیسه الشرقیه ( حوالى 300.000 ) ،و الکنیسه الخلقدونیه الکاتولیکیه ( حوالى 900.000 ) ، و الکنیسه السوریه الارتودوکسیه ( حوالى 100.000 - 400.000 ) ، و کذا کنیسه بروتیستانتیه. بطریرک الکنیسه السوریه الارتودوکسیه اللى مقرها دمشق هو ایجناتیوس زاکا الاول ایواس.

تصانیف: شعوب قدیمه

قس کوردی
ئاسوورییەکان قەومێکن کە خاوەنی زمان و ئایینی تایبەت بە خۆیانن و لە مێژەوە لە کوردستاندا و ناوچەکانی دەوروبەری دەژین. لە سەدەی ڕابردوودا ژمارەیەکی زۆریان کۆچیان کردووە بۆ قەوقاز و وڵاتانی ئورووپا و ئەمریکا.
ئەمە کۆڵکەوتارێکە. دەتوانی یارمەتیی ویکیپیدیا بدەیت بە فراوانکردنی.
پۆلەکان: کورتگروپە ڕەگەزییەکان

قس عبری

האשורים (סורית: ܐܬܘܪܝܐ) הם קבוצה אתנית דוברת ארמית חדשה (הניב הצפון-המזרחי) בת הדת הנוצרית החיה באזור הסהר הפורה, בעיקר בצפון עיראק, אך גם בדרום-מזרח טורקיה, באזרבייג'ן האיראנית, בכורדיסטן האיראנית (למשל בסַנַנְדַג') ובמזרח סוריה, ובתפוצות שונות באירופה וארצות הברית. מבחינה דתית, הם משתייכים לכמה כנסיות שונות, בהן הכנסייה האשורית והכנסייה הכלדאית הקתולית. המשותף לכולם הוא שימוש בסורית עתיקה כשפת התפילה.
[עריכה]היסטוריה

השם אשורים נובע מייחוסם לעם האשורי הקדום, אך לא כולם מקבלים ייחוס זה. חלקם מעדיפים להיקרא כלדאים או "כלדנים" (השם הלועזי לכשדים, על שם הכשדים שהקימו את האימפריה הנאו בבלית, שנבוכדנאצר הוא מלכה המפורסם ביותר), ואילו אחרים מעדיפים להיקרא ארמים (על שם שפתם, הארמית-החדשה) או סורים (על שם הכנסייה הסורית). חרף הבדלי השמות, הם רואים בעצמם קבוצה אתנית אחת, בשל ההיסטוריה והשפה המשותפת. למעשה, הבדלי השמות משקפים לרוב הבדל בשיוך הכנסייתי: הכלדאים קתולים, האשורים שייכים לכנסייה האשורית ואילו הסורים לכנסייה הסורית.
כמיעוט נוצרי, האשורים נרדפו בידי הטורקים הצעירים ששלטו באימפריה העות'מאנית בשנותיה האחרונות. גירוש האשורים מבתיהם החל בסוף 1914; במהלך 1915, "שנת החרב" ("שתו ד'סייפו"), נהרגו כ-750,000 אשורים, שהיו כשלושה רבעים מהאוכלוסייה האשורית באזור. הקהילה האשורית הקטנה שנותרה בדרום-מזרח טורקיה יצאה משם החל משנות ה-70 עם התפתחות הקונפליקט בין הממשל הטורקי לכורדים באזור. כיום חיים באזור זה רק משפחות אשוריות מעטות. האשורים נרדפו אף בעיראק ובאיראן. לאחרונה, עם נפילת המשטר של סדאם חוסיין בעיראק, גדל חוסר הביטחון של הקהילה האשורית בצפון עיראק, ורבים היגרו למערב. לקהילה האשורית יצוג קטן בפרלמנט העיראקי, בדמות התנועה הדמוקרטית האשורית.
[עריכה]האשורים בעולם

כיום חיים על פי ההערכות למעלה מ-3 מיליון אשורים ברחבי העולם. חלקם בארצות הברית (קהילה גדולה במיוחד, כ-80,000 נפש, חיה בשיקגו). כמו כן, גם באירופה ישנה קהילה גדולה של אשורים, בעיקר בשבדיה, גרמניה ורוסיה. בשבדיה קיימת קבוצת כדורגל של אשורים - Assyriska Föreningen - אשר שיחקה בעבר בליגה הראשונה של שבדיה (All Svenskan). בצרפת קיים ארגון גג לקהילה האשורית-כלדאית.
מספר האשורים לפי מדינות הוא כדלקמן:
באזור מולדתם ההיסטורית
עיראק - כ-800,000
סוריה - כ-880,000
לבנון- כ-100,000
איראן - כ-75,000
טורקיה - כ-25,000
בתפוצה
ארצות הברית - כ-100,000
ירדן - כ-100,000
שבדיה - כ-100,000
גרמניה - כ-90,000
רוסיה - כ-70,000
קנדה - כ-38,000
אוסטרליה - כ-27,000
צרפת - כ-20,000
בלגיה - כ-15,000
הולנד - כ-20,000
בריטניה - כ-5,000
ארמניה - כ-3,500
מצרים - כ-3,500
גאורגיה - כ-3,300
אוקראינה - כ-3,200
ניו זילנד - כ-1,200
[עריכה]ראו גם

אשור
הכנסייה האשורית
טבח סימל
המגויסים האשורים
קטגוריות: עמים הנזכרים בתנ"ךעמי המזרח התיכוןאשוריםאשורעמים שמייםעיראקסוריה: דמוגרפיה

قس ترکی استانبولی

Süryaniler, ataları Aramilerden oluşan Ortadoğu'da yaşayan Semitik Hıristiyan halk.
M.S. 37 - 43 yılları arasında elçilerin lideri Mor Petrus tarafından Antakya’da kurulmuş ve kısa zamanda bütün Orta Doğu'ya bu inancı müjdelemiştir. Kilisenin ve bazı mensuplarının kullandığı dil İsa’nın da konuştuğu Süryanice (Aramice)’dir.[2] .Kilise patriklik merkezini birçok kez değiştirmek zorunda kalmıştır. Patriklik merkezi 1963 yılından beri Suriye’nin başkenti Şam’da bulunmaktadır. İlk patrik olan Mor Petrus’tan günümüze 121 patriğin başkanlık ettiği kilisenin şu andaki patriği 122. patrik olan Moran Mor İğnatiyos I. Zekka Iwas’dır.
Günümüzde dünyada 20 milyonu aşkın Süryani bulunmaktadır.[3](Süryani Ortodokslar, Süryani Katolikler, Maruniler, Melkitler (Melkit Katolikler), Syro-Malabarlar vb.). 3,5 milyonu Hindistan’da olmak üzere yaklaşık 5,5 milyon Süryani Ortodoks'un dini liderliğini Patrik Moran Mor İğnatiyos I. Zekka Iwas ve ona bağlı olan Hindistan’da bulunan Doğu Mafiryanı Mor Baseliyos I. Toma ve 40 metropolit yapmaktadır.
Konu başlıkları [göster]
İstanbul Süryanileri [değiştir]

Türkiye’de 17.000 i aşkın Süryani’nin 15.000'i İstanbul’da yaşamaktadır.[4][5] Süryaniler İstanbul dışında başlıca Mardin, Mersin, Diyarbakır, Adıyaman, Elazığ, Ankara, İzmir, Malatya, Şanlıurfa, Gaziantep, Antakya, Antalya ve Adana’da yaşamaktadır.
Süryaniler’in İstanbul ile buluşması yüzyıllar öncesine dayanmaktadır. Özellikle Bizans İmparatoru Konstantin’in annesi Heleni, İmparator Jüstinye’nin eşi Teodora ve İstanbul’un ilk metropoliti Altın ağızlı Mor Yuhanna (Yuhanna Chrisostom) İstanbul tarihine önemli izler bırakan Süryanilerden sadece birkaçıdır.
Günümüz İstanbul Süryani Abraşiyesi 1950'lerde başlayarak 1980'lerde hız kazanan Doğu ve Güneydoğu Anadolu’dan göç ile oluşmaya başlamıştır. 19. yy'da Patrik IV. Petrus tarafından kurulan Tarlabaşı’nda bulunan Meryemana Kilisesi daha sonra 1950’li yıllarda ihtiyaç sebebiyle zamanın Mardin Metropoliti Mor Filüksinos Yuhanna Dolabani’nin başkanlığında genişletilir. Daha sonra Mardin’de Metropolit Yuhanna Dolabani’nin vefatından sonra Horiepiskoposlar tarafından ruhani liderliğinin yapıldığı İstanbul Süryani Ortodoks Kilisesi 1986 yılında Moran Mor İğnatiyos Zeka Iwas tarafından Şam'daki patrikhanede görkemli bir törenle Mor Filüksinos Yusuf Çetin'i 'İstanbul Abraşiyesi Ruhani Liderliği'ne resmetmiştir.
Ankara ve İzmir’i de içeren, 2002 yılında Mersin, Adıyaman, Urfa, Malatya, Gazintep, Elazığ ve Adana yörelerinin de bağlandığı İstanbul Abraşiyesi Metropolit Mor Filüksinos Yusuf Çetin’in başkanlığında 1 horiepiskopos 5 papaz 2 rahibin ruhani liderliğinde, vakıf yönetim kurulu ile aktif olarak varlığını sürdürmektedir. Süryani Kadim Kilisesi'inde Patriğe bağlı 20 Metropolit bulunmaktadır. Bunların 4 tanesi Türkiye'de bulunur.
Irak Süryanileri [değiştir]



The Lethbridge Herald,
18 Ağustos 1933
Simele Katliamı, 11 Ağustos 1933'de Irak Krallığı silahlı kuvvetleri desteğinde Kürt ve Arap aşiretlerinin yaptığı sistematik katliamlar silsilesidir ve "Simele Katliamı" terimi yalnızca Simele kasabasındaki katliamı değil, Kuzey Irak'ta Duhok ve Nineve (Musul) illerindeki 63 Süryani köyünde yapılan katliamları belirtir. 600[6] ilâ 3000[7][8] Süryaninin katledildiği bu katliam Lemkin tarafından "soykırım" (genocide) olarak nitelenir. Yahudi kökenli Polonyalı avukat Raphael Lemkin tarafından ilk kez 1944'te kullanılan «soykırım» terimi, Ermeni Kırımı, Holokost ve Simele Katliamından esinlenilerek oluşturulmuştur[9]. Avusturalya'nın Sidney şehrinde 2010 yılında açılan bir anıtın plakasında “Bu anıt, 1914-1918 yılları arasında, Birinci Dünya Savaşı sırasında gerçekleştirilen Süryani Katliamı ve 1933’te gerçekleştirilen Simele Katliamı kurbanları anısına dikilmiştir” biçiminde ibare yer almaktadır.[10]
Ayrıca bakınız [değiştir]

Süryani Kadim Kilisesi
Süryanice (Aramice)
Süryani alfabesi
Bar Hebraeus
Coşkun Sabah
Yuhanun Üzel
Mor Filiksinos Saliba Saliba Özmen
Kaynakça [değiştir]

Bu maddede belirtilmiş kaynaklar, kaynak gösterme şablonları ile düzenlenmelidir. Gerekli düzenlemeler yapıldıktan sonra bu şablon kaldırılmalıdır.
^ "Syriac-Aramaic People (Syria)". Crwflags.com. Erişim tarihi: 2008-11-16.
^ Syrian Orthodox Church
^ Adherents.com
^ http://www.suryaniler.com/
^ http://www.suryanilik.com/index.html
^ Zubaida 2000, sayfa 370
^ "Displaced persons in Iraqi Kurdistan and Iraqi refugees in Iran". fidh.org. International Federation for Human Rights. Januari 2003. Erişim tarihi: 23 September 2011.
^ DeKelaita, Robert (22 November 2009). "The Origins and Developments of Assyrian Nationalism". Committee on International Relations Of the University of Chicago. Assyrian International News Agency. Erişim tarihi: 23 September 2011.
^ "Raphael Lemkin". EuropeWorld. 22 June 2001. 2010-04-16 tarihinde özgün kaynağından arşivlendi.. Erişim tarihi: 23 September 2011.
^ Sidney’de “Asuri Soykırımı” Anıtı Açıldı
Kategoriler: SüryanilerSami halklarıAsya'daki etnik gruplarABD'deki etnik gruplarIrak'taki etnik gruplarİsveç'teki etnik gruplarLübnan'daki etnik gruplarSuriye'deki etnik gruplarTürkiye'deki etnik gruplarÜrdün'deki etnik gruplar

قس آراگونی

O pueblo asirán cristián habitaba en as redoladas de Hakkari (Turquía) y Urmia (Irán) pero fuoron forachitatos en a Primera Guerra Mundial. Se caracterizan por a luenga aramea y estar fidels d'a Ilesia d'Orient, adepta d'o nestorianismo.
[editar]Historia

L'orichen d'os asirians cristians ye en as comunidatz cristianas que i heba en o Imperio Persán Sasanida, (en part formata por refuchiatos sirians seguidors d'o patriarca Nestorio), y que prenioron u mantenioron a doctrina d'o nestorianismo pa desvinclar-sen d'as autoridatz cristianas d'Antioquía y amostrar a los gobernants persans que no yeran como os cristians d'o Imperio Román.
En "La Flor de las Ystorias d'Orient" de Chuan Ferrández d'Heredia los mencionan como nestorins:
En el regno de Siria habitan diuerssas gentes, griegos, ermins, iacobins, nestorins, et otras dos naçiones de cristianos, es a saber, silianos et maronins. Los silianos tienen la manera de los griegos, et fueron obedientes en tiempo passado a la santa eglesia de Roma. Ellos parlan lengua arabica, et facen el offiçio de la eglesia con letras gerguescas. Los maronins tienen la seta de los iacobins, et han letras et lengua arabica; et aquesta gent habitan encara en el Mont de Liban deues las partidas de Gerusalem et son buena gent d'armas. Los silianos son muchos, mas los maronins son poca gent; et han entre ellos de valientes hombres de armas et de buenos sennores.
En o "Libro de Marco Polo" los denominan nesturins:
En aquesta gra(n)t erminia es larcha de noe sobre vna grant mo(n)tanya et aquellas gentes son xp(ist)ianos nesturins et iacobins et confina aquesta prouinçia deues trasmontana con vna otra prouincia qui se clama Georgiana et hay vna tan grant fuent dolio que .c. naues podrien cargar allora tan grant oio ende salle mas no es buen(a)[o] sino a cremar et ha v(n)tar los camellos por q(ue) las moscas no les faga(n) mal
En o "Libro d'as Marabillas d'o Mundo", tradueito a l'aragonés, los mencionan como aserianos, como part d'a mesma confesión que os cristians de Sant Tomás d'A India, que tamién yeran nestorins:
Desta t(ier)ra va hombre en passando por muchas marcas vers vna t(ier)ra a .ix. jornadas luein q(ue) clama(n) mavaron / et es vn muy grant Regno / et ay de muy beillas cibdades & de bellas villas en este Regno jasze el cuerpo de S(ant) thomas lapostol en carne & en oro en vna bella tomba enla cibdat de calamie / Car allj fue el mart(ir)izado & enseuelido / Mas los aserianos fiziero(n) t(iem)po ha trah(e)r su cuerpo en mesopotania ala cibdat de edisse / Et pues fue el condecabo Reportado / Et el brac[']o & la mano q(ue) el puso en las plagas de n(uest)ro s(eynnor) q(u)ando n(uest)ro s(eynnor) ap(ar)escio empues la Resurrect(i)on et li diso / Noli e(ss)e incredulus sed fidelis
Dimpués d'o sieglo XVI bells nestorins aceptoron l'autoridat d'o Papa de Roma y se deseparoron d'a Ilesia Asiriana orichinal, nestorina, esdevenindo a Ilesia Caldea y un grupo etnoconfesional diferent, os caldeus cristians.
Os asirians cristians yeran aliatos d'o Reino Unito en a Primera Guerra Mundial. Os turcos y os kurdos los atacoron y habioron d'ir-se-ne de Hakkari ta Urmia (Irán). O gobierno turco no reconoixió a neutralidat d'Irán y atacó a os asirians en territorio iraní fendo-ie grans mortaleras, razón por a que se refuchioron en Iraq. Dimpués d'a Primera Guerra Mundial no podioron tornar ta Hakkari y colabororon con l'admenistración britanica contra os arabes y kurdos. Quan Irak se fació independient os kurdos y arabes atacoron os campos de refuchiatos asirians y muitos fuyoron ta Siria, Liban y Estatos Unitos.
Categorías: Pueblos d'AsiaPueblos semitas

قس روسی

Ассири́йцы (арам. ܐܬܘܪ̈ܝܐ, самоназвания — атураи, сураи, встречаются также названия айсоры, суриани, халдеи, сиро-халдеи, сирийцы, арм. Ասորիներ, груз. ასურელები) — народ, происходящий от древнего населения Передней Азии. Происхождение возводится к обитателям Ассирийской империи. Непосредственными предками современных ассирийцев являются говорившие по-арамейски жители Месопотамии, принявшие в I веке христианство.
Современные ассирийцы говорят на северо-восточных новоарамейских языках, входящих в семитскую семью. В местах своего исконного проживания почти все ассирийцы были двух-, трёх-, а иногда и четырёх-язычны, владея помимо своего родного языка языками окружения — арабским, персидским и/или турецким. В диаспоре, где находится сейчас большинство ассирийцев, многие перешли на языки нового окружающего населения. Во втором-третьем поколении многие ассирийцы уже не знают своего этнического языка, в результате чего многие новоарамейские языки находятся под угрозой исчезновения.
Ассирийцы живут в Иране, Северном Ираке, Сирии, Турции. Общины ассирийцев есть также в Ливане, России, США, Швеции, Грузии, Армении, Германии, Великобритании и других странах. Надёжные данные по количеству ассирийцев отсутствуют. Общая численность, по разным источникам, составляет от 350 тысяч до 4 миллионов человек[12].
Содержание [показать]
[править]История

После падения Ассирийской державы в 605 году до н. э. её население смешалось с семитскими племенами арамеев и халдеев. Этноконсолидирующим фактором для ассирийцев была христианская религия, позволявшая им сохраниться в окружении зороастрийского, иудейского и мусульманского населения. Несмотря на это, внутри ассирийского этноса существует разделение на два направления христианства — Сиро-яковитскую церковь и Ассирийскую церковь Востока.
Благодаря деятельности несториан-миссионеров христианство впервые проникло в Индию, Среднюю Азию, Китай и Монголию. В начале XIII века христианские ханства Центральной Азии были завоеваны тюрками Чингисхана, но сама церковь не была запрещена. Более того, два сына Чингисхана были женаты на христианках, а сын второго хана Золотой Орды Батыя Сартак и сам исповедовал восточное христианство. Но вскоре хан-мусульманин Берке выгнал несториан из Самарканда, не пожалев даже племянника Сартака[13]. В период завоеваний Тамерлана большинство ассирийцев, отказавшихся принять ислам, погибло. Уцелела лишь часть народа, укрывшаяся в горах Курдистана. Часть верующих Ассирийской церкви Востока из Золотой Орды успела переселиться в Московскую Русь и перейти в православие[13].
В XVI веке часть несториан вступила в унию с католической церковью и основала Халдейскую католическую церковь с резиденцией в Мосуле. Другая ветвь униатов — сиро-католики — обосновалась в турецком городе Мардин. Среди ассирийцев были также монофизиты, протестанты и православные — в 1898 году 10 тысяч человек во главе с епископом Мар-Ионой приняли покровительство русской церкви.
В 1842 году курдский эмир Бадр-хан напал на ассирийцев округа Тиари, перебив до 10 тысяч человек. В январе 1895 года турецкие солдаты напали на населённый ассирийцами город Эдесса (Урфа). За два дня в городе было убито 13 тысяч человек, а в округе резня продолжалась до весны и её жертвами стало до 40 тысяч одних только ассирийцев.
К началу XX века насчитывалось около миллиона сиро-халдеев, всё чаще называвших себя ассирийцами. Из них 80 тысяч жили в Иране, в районе Урмии, ещё 20 тысяч оказались в российском Закавказье. Остальные были подданными Османской империи.
В 1914—1918 годах в Османской империи при подавлении сепаратизма были истреблены около 750 тысяч ассирийцев вместе со многими немусульманскими народами, в основном, армянами (около 1 500 000) и греками (около 350 000). Многие сепаратисты были вынуждены бежать в другие страны.
На территории Ирана в районе Урмии, где находились российские войска, из ассирийских беженцев были сформированы отряды, которые возглавил Элия Ага Петрос. Он начал боевые действия против нападавших на ассирийцев местных курдов и персов, отбивая нападения и совершая ответные вылазки. Но его недолюбливал патриарх Беньямин Мар-Шимон, не желавший ни с кем делить роль лидера ассирийцев.
В апреле 1918 года, после ухода российских войск, персы вырезали 3000 ассирийцев в городе Хой. Ассирийцы Урмии решили пробиваться навстречу британским войскам, которые наступали с юга. 70 тысяч беженцев направились на восток, к городу Хамадану. По пути 20 тысяч человек погибло от голода и тифа, было убито разбойниками и персидскими войсками. Мусульмане Урмии устроили резню оставшихся ассирийцев, там погибло 6000 человек. Возможно, они остались в городе, надеясь на скорый приход англичан. Прибывшим в Хамадан беженцам британцы предложили отправиться пешком за 500 километров в иракский лагерь беженцев Бакуба, что стоило ещё 12 тысяч жизней.
Значительная часть ассирийских беженцев укрылась в 1918 году на оккупированной британцами территории нынешнего Ирака. Британцы сформировали из ассирийцев элитный корпус «лива», который охранял учреждения и нефтепромыслы, подавлял восстания, боролся с бандитами. Семьям «лива» выделялись земли на севере страны, конфискованные у арабов и курдов за антибританские восстания. Это вызывало напряженность между ассирийцами и арабами. Летом 1933 года появились слухи, что ассирийцы хотят восстать и основать свое государство с центром в Мосуле. Иракские войска и жандармы устроили резню ассирийцев, погибло 30 000 человек. Тысячи ассирийцев бежали в Сирию, откуда большинство перебралось в США. В 1941 году «лива» помогли британцам победить пронацистски настроенного Рашида Али аль-Гайлани, но позднее корпус был распущен[14].
[править]Расселение

[править]Ближний Восток
В Ираке живёт 850 тысяч местных ассирийцев. После падения режима Саддама Хусейна в 2003 г. происходили похищения и убийства ассирийцев, поджоги их храмов.
70 тысяч ассирийцев живут в Иране, 50 тысяч живут в Сирии. В Турции живут 20 тысяч ассирийцев. Раньше их называли «турками-семитами». Сейчас Турция признает ассирийское меньшинство и использует в публичной сфере самоназвание народа — «сурьяни»[14].
[править]Армения
Основная статья: Ассирийцы в Армении
На территории Армении современные ассирийцы впервые оказались после русско-персидской войны 1826—1828 годов, когда власти разрешили активным сторонникам России (армянам и ассирийцам из района озера Урмия) переселиться на территорию Российской империи. В Армении ими были основаны три села: Арзни, Койпасар и Верхний Двин.
Прибывшие ассирийцы принадлежали к Ассирийской Церкви Востока и в каждом селе была своя церковь, заброшенные в советское время. Летом 2008 года в селе Верхний Двин была восстановлена первая ассирийская церковь и был прислан священник из Ирака.
Сейчас в Армении проживает около 8 тысяч ассирийцев в сёлах Верхний Двин, Димитров (Арташатская область) и Шарияр и Арзни Котайкской области. Во всех селениях в школах изучают ассирийский язык. Также его изучают в школе им. Пушкина в Ереване.
[править]Грузия
Основная статья: Ассирийцы в Грузии
Тогда же ассирийцы появились и на территории Грузии. Старейшее и крупнейшее ассирийское село — Дзвели-Канда в 25 км северо-западнее Тбилиси, в нём проживает 1,5 тысячи жителей. Всего в Грузии — 3299 ассирийцев (по переписи 2002 года). Также в Грузии с октября 2009 года действует Ассирийская церковь.
[править]Россия
Основная статья: Ассирийцы в России
Часть ассирийцев поселилась в России, бежав из Турции в 1914—1918 годов. Беженцев было не менее 100 тысяч. Святейший Синод несториан не жаловал, настаивая на немедленном переходе в православие или на возвращении обратно, к мусульманам.[источник не указан 446 дней] В этой безвыходной ситуации ассирийцы записывались православными, но продолжали исповедовать свою веру. Советской власти сначала было не до ассирийцев. Но те, кто пережил репрессии 1937—1938 годов, в 1949 году, на волне послевоенных депортаций, подверглись высылке из Закавказья и Крыма в Сибирь (в основном в район Нарыма) и Казахстан, вследствие того, что в 1949 году ассирийская народность была признана центральным комитетом коммунистической партии СССР преступной. Само название народа оказалось под запретом.[источник не указан 446 дней] По воспоминаниям друзей, художник Хнанья Бриндаров в 1950 году хотел издать книжку ассирийских сказок со своими иллюстрациями, и в издательстве ему сказали, что называть этот народ нельзя. Книжка вышла под названием «Охотник Харибу. Восточные сказки»[12]. По данным переписи населения 2002 года, на территории России проживало 13,6 тысячи ассирийцев, из них владеющих ассирийским языком 7762 человека.


Праздник в сирийском православном монастыре в Мосуле, нач. XX века


Ассирийская народная музыка на свадьбе
Субъект федерации Численность ассирийцев в 2002 году, тыс.[15]
Краснодарский край 3,8
Москва 2,7
Ростовская область 2,0
Республика Татарстан 0,14
[править]Религия

Большинство верующих ассирийцев — христиане. Принадлежат к Ассирийской Церкви Востока, Халдейской католической церкви, есть также православные.
[править]Язык

Новосирийский, или современный ассирийский язык относится к западносемитским языкам. Литературный язык создан в 1840-х годах на основе урмийского диалекта. Письменность на основе сирийского алфавита эстрангело.
[править]Фольклор

У ассирийцев сохранился богатый устный фольклор: пословицы, поговорки, сказки, танцы.
[править]Упоминания в культуре

Главный герой романа Джозефа Хеллера «Уловка-22» Джон Йосарриан называет себя ассирийцем.
Одним из героев песни Юрия Визбора «Волейбол на Сретенке» является «сын ассирийца, ассириец Лев Уран».
[править]См. также

Ассирийцы в России
Ассирия
Геноцид ассирийцев
Сирийский язык
Новоарамейские языки
Ассирийский Новый год
[править]Примечания

↑ BBC NEWS | Middle East | Crushing Iraq’s human mosaic
↑ Detailed Tables — American FactFinder
↑ Albert Habib Hourani, Minorities in the Arab World, London, Oxford University Press, 1947, p. 76
↑ Iran A Country Study By Federal Research Division — Page 128 (Перепись 1976 года)
↑ http://www.educ.umu.se/presentation/publikationer/avhandlingar/vems_ar_historien.pdf s.71, ISSN 1653-6894. ISBN 91-7264-128-2
↑ 2006 Census Table : Australia
↑ Национальный состав населения России в 2002 году
↑ Результаты переписи в Армении за 2001 год
↑ Статистика Канады
↑ http://www.eurominority.eu/version/eng/minority-detail.asp?id_minorites=ge-assi (Перепись 2002 года)
↑ Всеукраинская перепись населения 2001 года. Распределение населения по национальности и родному языку.
↑ 1 2 Самый старый новый год. // The New Times, 04.04.2011
↑ 1 2 Самый старый новый год
↑ 1 2 Российский исторический журнал «Родина» 2006 г.-№ 8 к.и.н В.Эрлихман, «Непокоренные»
↑ Всероссийская перепись населения 2002 года
[править]Ссылки

Российский исторический журнал «Родина» 2006 г.-№ 8 к.и.н В.Эрлихман, «Непокоренные»
В. Б. Виноградов. Средняя Кубань. Земляки и соседи. ACСИРИЙЦЫ
Атраньюссайт русскоязычных ассирийцев
НЕ Центральный Ассирийский Ресурс — Мультсервисный портал BAR-ATRA.ru
Центральный ассирийский ресурс — сайт организации «Бара» («Свет»)
Ассирийцы Ростова-на-Дону
Святая Апостольская Соборная Ассирийская Церковь Востока — Сайт Московской Церковной Общины
Assyria online! (англ.)
Assyrian American National Federation (англ.)
Assyrian Academic Society (англ.) — ассирийское академическое общество
«Отче наш» на арамейском
Геноцид ассирийцев в Османской империи— краткий исторический обзор
News Magazin
Словарь Ассирийского языка— on-line словарь русско-ассирийскй
Арзни.ру — ассирийский сайт и форум села Арзни
Армяно-Греко-Ассирийский Союз — Армяно-Греко-Ассирийский СОЮЗ

«Википедия» содержит раздел
на ассирийском языке
«Main Page»


Для улучшения этой статьи желательно?:
Найти и оформить в виде сносок ссылки на авторитетные источники, подтверждающие написанное.
Категории: Ветхозаветные народыСемитские народыНароды ИракаНароды ИранаНароды СирииНароды ТурцииНароды ГрузииНароды АрменииНароды РоссииНароды Передней АзииНароды Ближнего ВостокаРазделённые народыНациональные меньшинства

قس انگلیسی

The Assyrian people,[23] most commonly known as Assyrians and other later names, such as: Ashuriyun, Atorayeh and Syriacs, (see names of Syriac Christians), are a distinct ethnic group whose origins lie in ancient Mesopotamia. They are Semitic people, who speak and write distinct dialects of Eastern Aramaic exclusive to Mesopotamia and its immediate surrounds.

Assyrians trace their ancestry back to the Sumero-Akkadian civilisation that emerged in Mesopotamia circa 4000- 3500 BC, and in particular to the northern region of the Akkadian lands, which would become known as Assyria by the 24th Century BC. The Assyrian nation existed as an independent state, and often a powerful empire, from the 24th century BC until the end of the 7th century BC. Assyria remained a Geo-political entity after its fall, and was ruled as an occupied province under the rule of various empires from the late 7th century BC until the mid 7th century AD when it was dissolved, and the Assyrian people have gradually become a minority in their homelands since that time.

Today that ancient territory is part of several nations; the north of Iraq, part of south east Turkey and north east Syria. They are indigenous to, and have traditionally lived all over what is now Iraq, north east Syria, north west Iran, and Southeastern Turkey.[24] They are a Christian people, with most following various Eastern Rite Churches, although many are non religious.

Although culturally similar, Assyrians are distinct linguistically, genetically and for the most part geographically from the Syriac Christians of Syria (except the north east) and Lebanon.

Many have migrated to the Caucasus, North America, Australia and Europe during the past century or so. Diaspora and refugee communities are based in Europe (particularly Sweden, Germany, Netherlands, and France), North America, New Zealand, Lebanon, Armenia, Georgia,[25] southern Russia, Israel, Azerbaijan and Jordan.

Emigration was triggered by such events as the Assyrian Genocide by the Turkish Ottoman Empire during First World War, the Simele massacre in Iraq (1933), the Islamic revolution in Iran (1979), Arab Nationalist Baathist policies in Iraq and Syria, the Al-Anfal Campaign of Saddam Hussein [26], and to some degree Kurdish nationalist policies in northern Iraq.

The major sub-ethnic division is between an Eastern group ("Assyrian Church of the East" Assyrian "Chaldean Catholic", and "Ancient Church of the East") indigenous to northern Iraq, northwest Iran, northeast Syria and southeast Turkey, and a Western one ("Syrian Orthodox", and Syriac Catholic") found mainly in south central Turkey and Syria, this latter group often preferring an Aramean identity, being culturally but not ethnically the same as Assyrians.

Most recently, the Iraq War has displaced the regional Assyrian community, as its people have faced ethnic and religious persecution at the hands of Islamic extremists and Arab and Kurdish nationalists. Of the one million or more Iraqis reported by the United Nations to have fled Iraq since the American occupation, nearly forty percent (40%) are Assyrian, although Assyrians around 3% of the pre-war Iraqi population.[27][28][29]

Contents [show]
History

This article is part of the series on the
History of the
Assyrian people


Early history
Old Assyrian period (20th–15th c. BC)
Aramaeans (14th–9th c. BC)
Neo-Assyrian Empire (911–612 BC)
Achaemenid Assyria (539–330 BC)

Classical Antiquity
Seleucid Empire (312–63 BC)
Osroene (132 BC – 244 AD)
Syrian Wars (66 BC – 217 AD)
Roman Syria (64 BC – 637 AD)
Adiabene (15–116 AD)
Roman Assyria (116–118)
Christianization (1st to 3rd c.)
Nestorian Schism (5th c.)
Asuristan (226–651)
Byzantine–Sassanid Wars (502–628)

Middle Ages
Muslim conquest of Syria (630s)
Abassid rule (750–1256)
Emirs of Mosul (905–1383)
Principality of Antioch (1098–1268)
Turco-Mongol rule (1256–1370)

Modern History
Ottoman Empire (1534–1917)
Schism of 1552 (16th c.)
Massacres of Badr Khan (1840s)
Massacres of Diyarbakir (1895)
Rise of nationalism (19th c.)
Assyrian Genocide (1914–1920)
Independence movement (since 1919)
Simele massacre (1933)
Post-Saddam Iraq (since 2003)

See also
Assyrian continuity
Assyrian diaspora

Main article: History of the Assyrian people
Assyrian continuity
Main article: Assyrian continuity
Assyrians embrace descendancy from their ancestors who created the great Semitic civilisations of ancient Mesopotamia that absorbed the early Sumerian civilisation, in particular Assyria, Akkad, Babylonia and Adiabene. This claim has found considerable support among contemporary Assyriologists, Ethnicists and Semitists who have found strong historical,[30] linguistic,[31] and genetic [32] evidence linking ancient and modern Assyrians.

Ancient history
Main article: Assyria
The Assyrian people can trace their ethnic and cultural origins to the indigenous population of pre-Islamic and pre-Arab Mesopotamia, (in particular Sumer, the Akkadian Empire, Assyria, Babylon, Mari, Eshnunna, Adiabene, Osroene, Hatra and the geo-political province of Assyria under Achaemenid, Seleucid, Parthian, Roman and Sassanid rule) since before the time of the Akkadian Empire.

Mesopotamia was originally dominated by the Sumerians (from at least 3500 BC) and the native Semites, later to be collectively known as Akkadians lived alongside them. Akkadian ruled city states first appear circa 2800 BC. In the 24th century BC the Akkadians gained domination over the Sumerians under Sargon the Great who founded the worlds first empire. By the 21st century BC the Akkadian Empire had collapsed, and the Akkadians split into essentially two nations; Assyria and some time later, Babylonia, although Babylonia was ruled by non native dynasties for most of its history. According to the Assyrian King List the earliest Assyrian king was a 24th century BC ruler named Tudiya. Assyria became a strong nation in the 21st and 20th century BC, founding colonies in Asia Minor. In the 19th century BC a new wave of Semites, the Amorites entered Mesopotamia from the west, usurping the thrones of the Akkadian states of Assyria, Isin and Larsa, and founded Babylon as an independent City State The Amorite rulers turned Assyria into a short lived imperial power from the late 19th century BC until the mid 18th century BC, However, after its fall to Babylon they were driven from Assyria by a king named Adasi in the late 18th Century BC, but eventually blended into the population of Babylonia in the south, where they maintained rule until 1595 BC. By approximately 1800 BC, the Sumerian race appears to have been wholly absorbed by the Semitic Akkadian population. According to the story told in the Book of Genesis, it is around this time that the Semitic tribal leader Abraham travelled out of Mesopotamia and became the father of his people, the Hebrews.

Assyria and later Babylon, became major powers. There were further influxes of peoples such as Hurrians, Kassites and Mitanni, the Kassites ruled Babylon for over 500 years, and the Mitanni dominated Assyria for a brief period. The Kassites, like the Amorites before them, seem to have disappeared into the general population in Babylonia, while the Mitanni and Hurrians were overthrown and driven out of Assyria. Assyria then once again became a major imperial power from 1365 BC until 1076 BC, rivalling Egypt.

In the 12th century BC a new influx of Semites from the west took place, with the arrival of the Arameans. The Arameans originally set up small kingdoms within southern Mesopotamia, but were eventually brought under control and incorporated into Assyria and Babylonia where they were culturally and politically Akkadianized, and they ethnically intermixed and blended in with the native Akkadian population.

It was not until the Neo-Assyrian Empire (911-608 BC) and the influx and interbreeding with Aramean tribes that the Assyrians and Babylonians began to speak Aramaic, an Akkadian infused Mesopotamian version of the language of the Aramaean tribes who had been assimilated into the Assyrian empire and Mesopotamia in the 9th century BC, and whose descendant dialects survive to this day.[33] Mass relocations were enforced by Assyrian kings of the Neo-Assyrian period.[34] During the period of the Neo-Assyrian Empire many Israelite Jews were deported to Assyria and a fair proportion of these were absorbed into the general population.

The Neo-Assyrian Empire (911 BC - 608 BC) saw a massive expansion of Assyrian power, Assyria became the center of the greatest empire the world had yet seen, with Babylon, Chaldea, Persia, Elam, Media, Gutium, Israel, Judah, Aramea (modern Syria), Phonecia/Canaan, Palestine, Mannea, much of Asia Minor (modern Turkey), the Neo-Hittite states, Corduene, Egypt, Cyprus, parts of the Caucasus, Dilmun, Samaria, Edom, Nabatea and Arabia brought under Assyrian control, the empire of Urartu defeated and conquered in the Caucasus, the Nubians, Ethiopians and Kushites defeated and driven from Egypt and the Phrygians paying tribute to Assyria.

After the fall of Nineveh
Main articles: Athura and Asuristan
Following the destruction of the Neo-Assyrian Empire by 608 BC, the population of the Assyria came under the control of their Babylonian relatives until 539 BC. Ironically Nabonidus, the last king of Babylonia was himself from Assyria.

From 538 BC, Assyria, (which remained a political and named entity) was under Persian Achaemenid, Macedonian, Seleucid, Parthian Arascid, Roman and Sassanid rule for seven centuries undergoing Christianization during this time.

Assyria flourished during the Achaemenid period (from 539-323 BC) (see Achaemenid Assyria) as Athura, becoming a major source of manpower for the Achaemenid armies and a breadbasket for the empire, disproving the Biblical assertion that Assyria was both depopulated and devastated.[35][36] Assyrians are also attested as having important administrative posts within the empire, and the Mesopotamian Aramaic dialect of the Assyrian Empire was retained by the Achaemenids as the 'lingua franca' of their empire. Although Assyrian cities such as Kalhu and Nineveh remained in ruins, others such as Ashur, Arbela, Guzana, Arrapkha and Harran flourished during this period.

The Seleucid empire succeeded that of the Achaemenids in 323 BC, from this point Greek became the official language of the empire at the expense of Mesopotamian Aramaic. The native populace of Assyria were not Hellenised however, as is attested by the survival of native language, culture and religion. The province flourished much as it had under the Achaemenids for the next century, however by the late 3rd century BC Assyria became a battleground between the Seleucid Greeks and the Parthians but remained largely in Greek hands until the reign of Mithridates I when it fell to the Parthians. During the Seleucid period the term Assyria was altered to read Syria, a Mediterranean form of the original name that had been in use since the 8th or 9th century BC among some western Assyrian colonies. The Seleucid Greeks also named Aramea to the west Syria (read Assyria) as it had been an Assyrian colony for centuries. When they lost control of Assyria proper (which is northern Mesopotamia, north east Syria and part of south east Anatolia), they retained the name but applied it only to Aramea (i.e. The Levant). This created a situation where both Assyrians and Arameans to the west were referred to as Syrians by the Greco-Roman civilisations, causing the later Syrian Vs Assyrian naming controversy.

It was renamed Assuristan during the Parthian era. The Parthians appeared to have exercised only loose control at times, leading to the virtual resurrection of Assyria with the native kingdom of Adiabene 15 BC to 117AD.[37] Its rulers were converts from Mesopotamian religion to Judaism and later Christianity, and it retained Mesopotamian Aramaic as its spoken tongue.[37]

Adiabene, like the rest of northern Mesopotamia was conquered by Trajan in 117 AD, and the region was pointedly named Assyria by the Romans. Christianity, as well as Gnostic sects such as the Mandeans and Manicheanism took hold between the 1st and 3rd Centuries AD.

The Parthians regained control of the region a few years later, and retained the name Assyria (Assuristan). Other small kingdoms had also sprung up in the region, namely Osrhoene and Hatra, which were Syriac speaking and at least partly Assyrian. Assyrian identity appears to have remained strong, with the 2nd century writer and theologian Tatian stating clearly that he is an Assyrian, as does the satirist Lucian in the same period. The city of Ashur itself also appears to have been independent or largely autonomous, with temples being dedicated to the national god of the Assyrians (Ashur) into the second half of the 3rd Century AD, before it was once again destroyed by the invading Sassanids in 256 AD[38].

The Sassanids recognised the land as Assyria, retaining the name Assuristan. Assyrians still seem to have retained a distinct identity and a degree of local autonomy in the Sassanid period, during the 4th century the region around Nineveh was governed by a certain local Assyrian king, who was pointedly named Sennacherib after his ancient ancestor, who established the Mar Behnam monastery in memory of his son.[39] In 341 AD, the Zoroastrian Shapur II ordered the massacre of all Christians in the Persian Empire, most of whom were Assyrians. During the persecution, about 1,150 Christians were martyred under Shapur II.[40] Assyria remained recognised as such by its inhabitants, Sassanid rulers and neighbouring peoples until after the Arab Islamic conquest of the second half of the 7th century AD.

These Assyrians became Christian in the first to third centuries.[41] They were divided by the Nestorian Schism in the fifth century, and from the eighth century, they became both an ethnic minority and a religious minority following the Arab Islamic conquest of Mesopotamia.

Arab conquest
After the Arab Islamic invasion and conquest of the 7th century AD, Assyria as a province was dissolved, but the Assyrians themselves survived, being referred to as Ashuriyun by the Arabs. Assyrians initially experienced some periods of religious and cultural freedom interspersed with periods of severe religious and ethnic persecution. As heirs to ancient Mesopotamian civilisation, they also contributed hugely to the Arab Islamic Civilization during the Ummayads and the Abbasids by translating works of Greek philosophers to Syriac and afterwards to Arabic. They also excelled in philosophy, science and theology ( such as Tatian, Bar Daisan, Babai the Great, Nestorius, Toma bar Yacoub etc.) and the personal physicians of the Abbasid Caliphs were often Assyrian Christians such as the long serving Bukhtishu dynasty.[42] However, non-Islamic proselyting was punishable by death under Sharia law, which led the Assyrians into preaching in Transoxania, Central Asia, India, Mongolia and China where they established numerous churches. The Church of the East was considered to be one of the major Christian powerhouses in the world, alongside Latin Christianity in Europe and the Byzantine Empire.[43]

From the 7th century AD onwards Mesopotamia saw a steady influx of Arabs, Kurds and other Iranic people,[44] and later Turkic peoples, and the indigenous population retaining native Mesopotamian culture, identity, language, religion and customs were steadily marginalised and gradually became a minority in their own homeland.[45] This process of marginalisation was largely completed by the massacres of indigenous Assyrian Christians and other non-Muslims in Mesopotamia and its surrounds by Tamerlane the Mongol in the 14th century AD, and it was from this point that the ancient Assyrian capital of Ashur was finally abandoned by Assyrians.[46] However, many Assyrian Christians survived the various massacres and pogroms, and resisted the process of Arabization and Islamification, retaining a distinct Mesopotamian identity, Mesopotamian Aramaic language and written script. The modern Assyrians or Chaldo-Assyrians of today are descendants of the indigenous inhabitants of Mesopotamia, and in particular Assyria, who refused to be converted to Islam or be culturally and linguistically Arabized.



Celebration at a Syriac Orthodox monastery in Mosul, Ottoman Syria, early 20th century.
Culturally, ethnically and linguistically distinct from, although both quite influencing on, and quite influenced by, their neighbours in the Middle East—the Arabs, Persians, Kurds, Turks, Jews and Armenians — the Assyrians have endured much hardship throughout their recent history as a result of religious and ethnic persecution.[47][48]

Mongol and Turkic rule
The region came under the control of the Mongol Empire after the fall of Baghdad in 1258. The Mongol khans were sympathetic with Christians and didn't harm them. The most prominent among them was probably Isa Kelemechi, a diplomat, astrologer, and head of the Christian affairs in the Yuan Dynasty in China. He spent some time in Persia under the Ilkhans. The 14th century AD massacres of Timur in particular, devastated the Assyrian people. Timur’s massacres and pillages of all that was Christian drastically reduced their existence. At the end of the reign of Timur, the Assyrian population had almost been eradicated in many places. Toward the end of the thirteenth century, Bar Hebraeus (or Bar-Abraya), the noted Assyrian scholar and hierarch, found “much quietness” in his diocese in Mesopotamia. Syria’s diocese, he wrote, was “wasted.”

The region was later controlled by Turkic tribes such as the Aq Qoyunlu and Qara Qoyunlu. Seljuq and Arab emirate sought to extend their rule over the region as well.

Ottoman rule
Main articles: Massacres of Badr Khan and Massacres of Diyarbakir (1895)
The Ottomans secured their control over Mesopotamia and Syria in the 16th century. Non-Muslims were organised into millets. Syriac Christians, however, were often considered one millet alongside Armenians until the 19th century, when Nestorian, Syriac Orthodox and Chaldeans gained that right as well.[49]

In the 1840s many of the Assyrians living in the mountains of Hakkari in the south eastern corner of the Ottoman Empire were massacred by the Kurdish emirs of Hakkari and Bohtan.[50]

Another major massacre of Assyrians (and Armenians) in the Ottoman Empire occurred between 1894 and 1897 AD by Turkish troops and their Kurdish allies during the rule of Sultan Abdul Hamid II. The motives for these massacres were an attempt to reassert Pan-Islamism in the Ottoman Empire, resentment at the comparative wealth of the ancient indigenous Christian communities, and a fear that they would attempt to secede from the tottering Ottoman Empire. Assyrians were massacred in Diyarbakir, Hasankeyef, Sivas and other parts of Anatolia, by Sultan Abdul Hamid II. These attacks caused the death of over thousands of Assyrians and the forced "Ottomanisation" of the inhabitants of 245 villages. The Turkish troops looted the remains of the Assyrian settlements and these were later stolen and occupied by Kurds. Unarmed Assyrian women and children were raped, tortured and murdered.[51]

World War I and aftermath
Main articles: Assyrian Genocide and Assyrian struggle for independence
The most significant recent persecution against the Assyrian population was the Assyrian genocide which occurred during the First World War. Between 250,000 and 300,000 Assyrians were estimated to have been slaughtered by the armies of the Ottoman Empire and their Kurdish allies, totalling up to two-thirds of the entire Assyrian population. This led to a large-scale migration of Turkish-based Assyrian people into countries such as Syria, Iran, and Iraq (where they were to suffer further violent assaults at the hands of the Arabs and Kurds), as well as other neighbouring countries in and around the Middle East such as Armenia, Georgia and Russia.[52][53][54][55]

In reaction to the Assyrian Genocide and lured by British and Russian promises of an independent nation, the Assyrians led by Agha Petros and Malik Khoshaba of the Bit-Tyari tribe, fought alongside the allies against Ottoman forces in an Assyrian war of independence. Despite being heavily outnumbered and outgunned the Assyrians fought successfully, scoring a number of victories over the Turks and Kurds. This situation continued until their Russian allies left the war, and Armenian resistance broke, leaving the Assyrians surrounded, isolated and cut off from lines of supply.

Modern history
Main article: Simele Massacre
The majority of Assyrian living in what is today modern Turkey were forced to flee to either Syria or Iraq after the Turkish victory during the Turkish War of Independence.

The Assyrian Levies were founded by the British in 1928, with ancient Assyrian military rankings such as Rab-shakeh, Rab-talia and Tartan, being revived for the first time in millennia for this force. The Assyrians were prized by the British rulers for their fighting qualities, loyalty, bravery and discipline[56], and were used to help the British put down insurrections among the Arabs and Kurds. During World War II, eleven Assyrian companies saw action in Palestine and another four served in Cyprus. The Parachute Company was attached to the Royal Marine Commando and were involved in fighting in Albania, Italy and Greece. The Assyrian Levies played a major role in subduing the pro-Nazi Iraqi forces at the battle of Habbaniya in 1941.

However, this corporation with the British was viewed with suspicion by some leaders of the newly formed Kingdom of Iraq. The tensioned reached its peak shortly after the formal deceleration of independence when hundreds of Assyrian civilians were massacred during the Simele Massacre by the Iraqi Army in August 1933. The events lead to the expulsion of Shimun XXIII Eshai the Catholicos Patriarch of the Assyrian Church of the East to the United States where he still resides.[57][58]

The Ba'ath Party seized power in Iraq and Syria in 1963, which introduced laws that aimed at suppressing the Assyrian national identity, the Arab Nationalist policies of the Ba'athists included renewed attempts to "Arabize" the indigenous Assyrians. The giving of traditional Assyrian/Akkadian names and Aramaic/Syriac versions of Biblical names was banned, Assyrian schools, political parties, churches and literature were repressed and Assyrians were heavily pressured into identifying as Arab Christians. The Ba'athist regime refused to recognise Assyrians as an ethnic group.[59]

The al-Anfal Campaign of 1986-1989 in Iraq was predominantly aimed at Kurds, however it saw many Assyrian towns and villages razed to the ground, a number of Assyrians were murdered, others were deported to large cities, their land and homes then being appropriated by Arabs and Kurds.[60]

Iraq War
Main articles: Assyrians in Post-Saddam Iraq and 2008 attacks on Christians in Mosul
Since the 2003 Iraq War, social unrest and anarchy have resulted in the unprovoked persecution of Assyrians in Iraq, mostly by Islamic extremists,(both Shia and Sunni), and to some degree by Kurdish Nationalists. In places such as Dora, a neighborhood in southwestern Baghdad, the majority of its Assyrian population has either fled abroad or to northern Iraq, or has been murdered.[61]

Islamic resentment over the United States' occupation of Iraq, and incidents such as the Jyllands-Posten Muhammad cartoons and the Pope Benedict XVI Islam controversy, have resulted in Muslims attacking Assyrian Christian communities. Since the start of the Iraq war, at least 46 churches and monasteries have been bombed.[62]

Demographics



Assyrian world population.
more than 500,000
100,000 - 500,000
50,000 - 100,000
10,000 - 50,000
Homeland
The Assyrians are considered to be one of the indigenous people in the Middle East. Their homeland was thought to be located in the area around the Tigris and Euphrates. Assyrians are traditionally from Iraq, south eastern Turkey, north western Iran and north eastern Syria. There is a significant Assyrian population in Syria, where an estimated 877,000 Assyrians live.[63] Though it must be pointed out that Syriac Christians from western, central and southern Syria are not generally regarded as Assyrians but rather as Arameans. The true Assyrians of Syria reside mainly in northeastern and eastern Syria, particularly in the Al-Hasakah region. In Tur Abdin, known as a homeland for Assyrians, there are only 3,000 left,[64] and an estimated 25,000 in all of Turkey.[65] After the 1915 Assyrian genocide many Assyrians/Syriacs also fled into Lebanon, Jordan, Iran, Iraq and into the Western world.

The Assyrian/Syriac people can be divided along geographic, linguistic, and denominational lines, the three main groups being:

the "Western" or "Jacobite" group of Syria, and central eastern Anatolia (Syriac Orthodox Church & Syriac Catholic Church);
the "Eastern" group of Iraq, northeast Syria south eastern Turkey, northwest Iran and Armenia (Assyrian Church of the East & Ancient Church of the East);
the "Chaldean Christian" or "Chaldean Catholic"/Chaldo-Assyrian group of northern and central Iraq, northern Iran, and eastern Anatolia (Chaldean Catholic Church); Assyrian followers of the Chaldean Catholic church make up the majority of Iraqi Christian population since the conversion to Catholicism from the Assyrian Church of the East in the 17th and 18th centuries.
Diaspora
Since the Assyrian Genocide, many Assyrians have fled their homelands for a more safe and comfortable life in the West. Since the beginning of the 20th century, the Assyrian population in the Middle East has decreased dramatically. As of today there are more Assyrians in Europe, North America, and Australia than in their former homeland.

A total of 550,000 Assyrians live in Europe.[66] Large Assyrian/Chaldean/Syriac diaspora communities can be found in Germany, Sweden, the USA, and Australia. The largest Assyrian/Chaldean/Syriac diaspora communities are those of Södertälje, Chicago, and Detroit.

Identity

Further information: Assyrian nationalism, Aramaeanism, Arabization, and Turkification


Assyrian flag (since 1968)[67]


Syriac flag[68]
Assyrians are divided among several churches (see below). They speak, and many can read and write, dialects of Neo-Aramaic.[69]

In certain areas of the Assyrian homeland, identity within a community depends on a person's village of origin (see List of Assyrian villages) or Christian denomination rather than their ethnic commonality, for instance Chaldean Catholic.[70]

Today, Assyrians and other minority ethnic groups in the Middle East, feel pressure to identify as "Arabs",[71][72] "Turks" and "Kurds".[73] Those Assyrians in Syria, who live outside of the traditionally and historically Assyrian northeastern region of the country, are pressured to identify as Arabs, due to Arab Nationalist policies of the Baathist government.

Neo-Aramaic exhibits remarkably conservative features compared with Imperial Aramaic,[74] and the earliest European visitors to northern Mesopotamia in modern times encountered a people called "Assyrians", "Assouri" and "Ashuriyun", and people with ancient Assyrian names such as Sargon, Sennacherib, Ashur and Semiramis .[75][76][77] The Assyrians manifested a remarkable degree of linguistic, religious, and cultural continuity from the fall of the Neo-Assyrian Empire through to the time of the ancient Greeks, Persians, and Parthians through periods of medieval Byzantine, Arab, Persian, and Ottoman rule.[78]

Assyrian nationalism emphatically connects Modern Assyrians to the population of ancient Mesopotamia and the Neo-Assyrian Empire. A historical basis of this sentiment was disputed by a few early historians,[79] but receives strong support from modern Assyriologists like H.W.F. Saggs, Robert D. Biggs, Giorgi Tsereteli and Simo Parpola,[80][81][82] and Iranologists like Richard Nelson Frye.[83][84] Nineteenth century orientalists such as Austen Henry Layard and Hormuzd Rassam also support this view. This controversy does not appear to exist in parts of the region however, as Armenian, Georgian, Russian, Persian and some Arab records have always referred to Assyrians as Assyrians.

Self-designation
Main article: Names of Syriac Christians
The various communities of indigenous Pre-Arab Neo-Aramaic-speaking people of Iraq, Syria, Iran, Turkey and Lebanon and the surrounding areas advocate different terms for ethnic self-designation. It may be the case that the "Assyrian/Chaldo-Assyrian/Eastern Syriac" group and the "Aramean"/"Western Syriac" and "Phoenician" groups are merely closely related and not in fact exactly the same people.

"Assyrians", after the ancient Assyria, advocated by followers of the Assyrian Church of the East, the Ancient Church of the East, most followers of the Chaldean Catholic Church and Assyrian Protestants. ("Eastern Assyrians"),[85] and some communities of the Syriac Orthodox and Syriac Catholic ("Western Assyrians"). Those identifying with Assyria, and with Mesopotamia in general, tend to be from Iraq, north eastern Syria, south eastern Turkey, Iran, Armenia, Georgia, southern Russia and Azerbaijan. It is likely that those from this region are indeed of Assyrian/Mesopotamian heritage as they are clearly of Pre-Arab and pre-Islamic stock and furthermore, there is no historical evidence, let alone proof to suggest the indigenous Mesopotamians were wiped out, and of course Assyria did exist as a specifically named region until the second half of the 7th century AD. Most speak various Mesopotamian dialects of neo Aramaic.
"Chaldo-Assyrians", is a term used by the Iraqi government to designate the indigenous Aramaic speaking Christians of Iraq. It intrinsically acknowledges that both the term Assyrian and Chaldean refer to the same ethnic group. Some Assyrians also use this term in order to defuse arguments over naming along denominational lines.
"Chaldeans", after ancient Chaldea, advocated by a minority of followers of the Chaldean Catholic Church who are mainly based in the United States. This is mainly a denominational rather than ethnic term, though a few Chaldean Catholics espouse a distinct Chaldean ethnic identity. However it is likely that these are exactly the same people as the Assyrians, both having the same culture and originating from the same lands.
"Syriacs", advocated by some followers of the Syriac Orthodox Church, Syriac Catholic Church and to a much lesser degree Maronite Church. Those self identifying as Syriacs tend to be from western, northwestern,southern and central Syria as well as south central Turkey. The term Syriac is the subject of some controversy, as it is generally accepted by most scholars that it is a Luwian and Greek corruption of Assyrian. The discovery of the Çineköy inscription seems to settle conclusively in favour of Assyria being the origin of the terms Syria and Syriac. For this reason, some Assyrians also accept the term Syriac as well as Assyrian as it is taken to mean the same thing. It is likely that Syriacs from these regions are in fact Arameans rather than Assyrians, as geographically they are not from Mesopotamia or the immediate areas surrounding it. Only a minority of those identifying as Syriacs now speak Aramaic, and most are now Arabic speaking.
Other groups of "Syriac Christians" are geographically, linguistically and ethnically separate from the "Assyrian/Chaldo-Assyrian/Syriac" people. There include;

"Arameans" advocated by a number of indigenous Christians in western, northwestern,southern and central Syria as well as south central Turkey. They reject the term Syriac because of its probable Assyrian origin, and because they are not in fact geographically from Assyria or Mesopotamia in general, but rather are pre-Arab inhabitants of lands that encompass the traditional Aramean homeland, which is in effect most of modern Syria. Few of those identifying as Aramean now speak Aramaic, and most are now Arabic speaking.
"Phoenicians" Many Maronite identify with a Phoenician origin however and do not see themselves as Syriac or Aramean. These tend to be from Lebanon and the Mediterranean coast of Syria, an area roughly corresponding to ancient Phoenicia. They are of pre-Arab and pre-Islamic origin, and thus identify with the ancient pre-Arab and pre-Islamic population of that region.
In addition Western Media often makes no mention whatsoever of any ethnic identity of the Christian people of the region, and simply call them Christians or Iraqi Christians, Iranian Christians, Syrian Christians, Turkish Christians etc. This label is rejected by all Assyrian/Syriac Christians as well as Aramean, Phoenician and Coptic Christians, as it wrongly implies no difference other than theological with the Muslim Arabs, Kurds, Turks, Iranians and Azeris of the region.

Assyrian vs Syrian naming controversy
As early as the 8th century BC Luwian and Cilician subject rulers referred to their Assyrian overlords as Syrian, a western Indo-European bastardisation of the true term Assyrian. This corruption of the name took hold in the Hellenic lands to the west of the old Assyrian Empire, thus during Greek Seleucid rule from 323 BC the name Assyria was altered to Syria, and this term was also applied to Aramea to the west which had been an Assyrian colony. When the Seleucids lost control of Assyria to the Parthians they retained the corrupted term (Syria), applying it to ancient Aramea, while the Parthians called Assyria Assuristan, a Parthian form of the original name. It is from this period that the Syrian vs Assyrian controversy arises. Today it is accepted by the majority of scholars that the Medieval, Renaissance and Victorian term Syriac when used to describe the indigenous Christians of Mesopotamia and its immediate surrounds in effect means Assyrian.[86]

The modern terminological problem goes back to colonial times, but it became more acute in 1946, when with the independence of Syria, the adjective Syrian referred to an independent state. The controversy isn't restricted to exonyms like English "Assyrian" vs. "Aramaean", but also applies to self-designation in Neo-Aramaic, the minority "Aramaean" faction endorses both Sūryāyē ܣܘܪܝܝܐ and Ārāmayē ܐܪܡܝܐ, while the majority "Assyrian" faction insists on Āṯūrāyē ܐܬܘܪܝܐ but also accepts Sūryāyē.



Alqosh, located in the midst of Assyrian contemporary civilization.
The question of ethnic identity and self-designation is sometimes connected to the scholarly debate on the etymology of "Syria". The question has a long history of academic controversy, but majority mainstream opinion currently strongly favours that Syria is indeed ultimately derived from the Assyrian term 𒀸𒋗𒁺 𐎹 Aššūrāyu.[84][87][88] Meanwhile, some scholars has disclaimed the theory of Syrian being derived from Assyrian as "simply naive", and detracted its importance to the naming conflict.[89]

Rudolf Macuch points out that the Eastern Neo-Aramaic press initially used the term "Syrian" (suryêta) and only much later, with the rise of nationalism, switched to "Assyrian" (atorêta).[90] According to Tsereteli, however, a Georgian equivalent of "Assyrians" appears in ancient Georgian, Armenian and Russian documents.[91] This correlates with the theory of the nations to the East of Mesopotamia knew the group as Assyrians, while to the West, beginning with Greek influence, the group was known as Syrians. Syria being a Greek corruption of Assyria.

The debate appears to have been settled by the discovery of the Çineköy inscription in favour of Syria being derived from Assyria.

The Çineköy inscription is a Hieroglyphic Luwian-Phoenician bilingual, uncovered from Çineköy, Adana Province, Turkey (ancient Cilicia), dating to the 8th century BC. Originally published by Tekoglu and Lemaire (2000),[92] it was more recently the subject of a 2006 paper published in the Journal of Near Eastern Studies, in which the author, Robert Rollinger, lends support to the age-old debate of the name "Syria" being derived from "Assyria" (see Etymology of Syria).

The object on which the inscription is found is a monument belonging to Urikki, vassal king of Hiyawa (i.e. Cilicia), dating to the eighth century BC. In this monumental inscription, Urikki made reference to the relationship between his kingdom and his Assyrian overlords. The Luwian inscription reads "Sura/i" whereas the Phoenician translation reads ’ŠR or "Ashur" which, according to Rollinger (2006), "settles the problem once and for all".[93]

Culture



Assyrian child dressed in traditional clothes.
Main article: Assyrian culture
Assyrian culture is largely influenced by Christianity.[94] Main festivals occur during religious holidays such as Easter and Christmas. There are also secular holidays such as Kha b-Nisan (vernal equinox).[95]

People often greet and bid relatives farewell with a kiss on each cheek and by saying "ܫܠܡܐ ܥܠܝܟ" Shlama/Shlomo lokh, which means: "Peace be upon you." Others are greeted with a handshake with the right hand only; according to Middle Eastern customs, the left hand is associated with evil. Similarly, shoes may not be left facing up, one may not have their feet facing anyone directly, whistling at night is thought to waken evil spirits, etc.[96]

There are many Assyrian customs that are common in other Middle Eastern cultures. A parent will often place an eye pendant on their baby to prevent "an evil eye being cast upon it".[97] Spitting on anyone or their belongings is seen as a grave insult.

Language
Main article: Neo-Aramaic languages
Syriac alphabet
(200 BCE–present)
ܐ ܒ ܓ ܕ ܗ ܘ
ܙ ܚ ܛ ܝ ܟܟ ܠ
ܡܡ ܢܢ ܣ ܥ ܦ
ܨ ܩ ܪ ܫ ܬ
The Neo-Aramaic languages are ultimately descended from Old Aramaic, the lingua franca in the later phase of the Neo-Assyrian Empire, displacing the East Semitic Assyrian dialect of Akkadian. Aramaic was the language of commerce, trade and communication and became the vernacular language of Assyria in classical antiquity.[98][99][100]

By the 1st century AD, Akkadian was extinct, although some loaned vocabulary still survives in Assyrian Neo-Aramaic to this day.[101][102]

Most Assyrians speak an Eastern Aramaic language whose dialects include Chaldean and Turoyo as well as Assyrian.[103] All are classified as Neo-Aramaic languages and are written using Syriac script, a derivative of the ancient Aramaic script. Assyrians also may speak one or more languages of their country of residence.

To the native speaker, "Syriac" is usually called Soureth or Suret. A wide variety of dialects exist, including Assyrian Neo-Aramaic, Chaldean Neo-Aramaic, and Turoyo. Being stateless, Assyrians also learn the language or languages of their adopted country, usually Arabic, Armenian, Persian or Turkish. In northern Iraq and western Iran, Turkish and Kurdish is widely spoken.

Recent archaeological evidence includes a statue from Syria with Akkadian and Aramaic inscriptions.[104] It is the oldest known Aramaic text.

Religion


Historical divisions within Syriac Christian Churches in the Middle East.
Main article: Syriac Christianity
Assyrians were originally Pagans, who were followers of Ashurism, an Assyro-Babylonian religion, which is the Ancient Mesopotamian religion, and some adopted Judaism, Gnosticism and Manicheanism; however most now belong to various Christian denominations such as the Assyrian Church of the East, with an estimated 300,000–400,000 members,[105] the Chaldean Catholic Church, with about 900,000 members,[106] and the Syriac Orthodox Church (ʿIdto Suryoyto Triṣaṯ Šuḇḥo), which has between 1,000,000 and 4,000,000 members around the world (only some of whom are Assyrians),[107] the Ancient Church of the East and various Protestant churches. While Assyrians are predominantly Christians, a number are irreligious.

As of 2011 Mar Dinkha IV, resident in Chicago Illinois, was Patriarch of the Assyrian Church of the East, Mar Addai II, with headquarters in Baghdad, was Patriarch of the Ancient Church of the East, and Ignatius Zakka I Iwas was Patriarch of the Syriac Orthodox Church, with headquarters in Damascus. Mar Emmanuel III Delly, the Patriarch of the Chaldean Catholic Church, was the first Patriarch to be elevated to Cardinal, joining the college of cardinals in November 2007.

Many members of the following churches consider themselves Assyrian. Ethnic identities are often deeply intertwined with religion, a legacy of the Ottoman Millet system. The group is traditionally characterized as adhering to various churches of Syriac Christianity and speaking neo-Aramaic languages. It is subdivided into:

adherents of the East Syrian Rite, always called Assyrians but in the past sometimes erroneously called Nestorians
adherents of the Assyrian Church of the East & Ancient Church of the East, always called Assyrians.
adherents of the Chaldean Catholic Church, usually called Assyrians or more rarely Chaldeans or Chaldo-Assyrians.
adherents of the West Syrian Rite, called Syriacs, and formerly also Jacobites.
adherents of the Syriac Orthodox Church, also called West Syrians or Assyrians-Syriacs
adherents of the Syriac Catholic Church, also called West Syrians or Syriacs
adherents of the Syriac Maronite Church, also called Maronites, Phoenicians or Syriac-Maronites
A small minority of Assyrians of the above denominations accepted the Protestant Reformation in the 20th century, possibly due to British influences, and is now organized in the Assyrian Evangelical Church, the Assyrian Pentecostal Church and other Protestant Assyrian groups. These are always called Assyrians

Baptism and First Communion are celebrated extensively, similar to a Bris or Bar Mitzvah in Jewish communities. After a death, a gathering is held three days after burial to celebrate the ascension to heaven of the dead person, as of Jesus; after seven days another gathering commemorates their death. A close family member wears only black clothes for forty days and nights, or sometimes a year, as a sign of mourning.

Music


Assyrian/Syriacs playing Zoorna and Dahola
Main articles: Assyrian/Syriac folk music and Syriac sacral music
The abooba ܐܒܘܒܐ (basic flute) and ṭavla ܛܒ݂ܠܐ (large two-sided drum) became the most common musical instruments for tribal music. Some well known Assyrian/Syriac singers in modern times are Ashur Bet Sargis, Sargon Gabriel, Michael Dayan, Habib Mousa, Josef Özer, Janan Sawa, Klodia Hanna, Juliana Jendo, and Linda George.

The first International Aramaic Music Festival was held in Lebanon from 1 August until 4 August 2008 for Assyrian people internationally. Assyrians are also involved in western contemporary music, such as Rock/Metal (Melechesh), Rap (Timz) and Techno/Dance (Aril Brikha).

Dance
Main article: Assyrian folk dance
Assyrians have numerous traditional dances which are performed mostly for special occasions such as weddings. Assyrian dance is a blend of both ancient indigenous and general near eastern elements.

Festivals
Assyrian/Syriac festivals tend to be closely associated with their Christian faith, of which Easter is the most prominent of the celebrations. Assyrian/Syriac members of the Assyrian Church of the East, Chaldean Catholic Church and Syriac Catholic Church follow the Gregorian calendar and as a result celebrate Easter on a Sunday between March 22 and April 25 inclusively.[108] While Assyrian/Syriac members of the Syriac Orthodox Church and Ancient Church of the East celebrate Easter on a Sunday between April 4 and May 8 inclusively on the Gregorian calendar (March 22 and April 25 on the Julian calendar). During Lent Assyrian/Syriacs are encouraged to fast for 50 days from meat and any other foods which are animal based.

Assyrians celebrate a number of festivals unique to their culture and traditions as well as religious ones:

Kha b-Nisan ܚܕ ܒܢܝܣܢ, the Assyrian new year, traditionally on April 1, though usually celebrated on Jaunuary 1. Assyrians usually wear traditional costumes and hold social events including parades and parties, dancing, and listening to poets telling the story of creation.[109]
Sauma d-Ba'utha ܒܥܘܬܐ ܕܢܝܢܘܝܐ, the Nineveh fast. It is a three-day period of fasting and prayer.[110]
Somikka, the Assyrian version of Halloween, traditionally meant to scare children into fasting during Lent.
Kalu d'Sulaqa, celebration of the legend of Malik Shalita.
Assyrians also practice unique marriage ceremonies. The rituals performed during weddings are derived from many different elements from the past 3,000 years. An Assyrian wedding traditionally lasted a week. Today, weddings in the Assyrian homeland usually last 2–3 days; in the Assyrian diaspora they last 1–2 days.

Traditional clothing
Main article: Assyrian clothing
Assyrian clothing varies from village to village. Clothing is usually blue, red, green, yellow, and purple; these colors are also used as embroidery on a white piece of clothing. Decoration is lavish in Assyrian costumes, and sometimes involves jewellery. The conical hats of traditional Assyrian dress have changed little over millennia from those worn in ancient Mesopotamia, and until the 19th and early 20th centuries the ancient Mesopotamian tradition of braiding or platting of hair, beards and moustaches was still commonplace.

Cuisine
Main article: Assyrian cuisine
Assyrian cuisine is similar to other Middle Eastern cuisines. It is rich in grain, meat, potato, cheese, bread and tomato. Typically rice is served with every meal, with a stew poured over it. Tea is a popular drink, and there are several dishes of desserts, snacks, and beverages. Alcoholic drinks such as wine and wheat beer are organically produced and drunk.

Genetics

Further information: Genetic history of the Near East
Late 20th century DNA analysis conducted by Cavalli-Sforza, Paolo Menozzi]] and Alberto Piazza, "shows that Assyrians have a distinct genetic profile that distinguishes their population from any other population."[111] Genetic analysis of the Assyrians of Persia demonstrated that they were "closed" with little "intermixture" with the Muslim Persian population and that an individual Assyrian's genetic makeup is relatively close to that of the Assyrian population as a whole.[112] Cavalli-Sforza et al. state in addition, "[T]he Assyrians are a fairly homogeneous group of people, believed to originate from the land of old Assyria in northern Iraq", and "they are Christians and are possibly bona fide descendants of their namesakes."[113] "The genetic data are compatible with historical data that religion played a major role in maintaining the Assyrian population's separate identity during the Christian era".[111]

In a 2006 study of the Y chromosome DNA of six regional Armenian populations, including, for comparison, Assyrians and Syrians, researchers found that, ‎"the Semitic populations (Assyrians and Syrians) are very distinct from each other according to both [comparative] axes. This difference supported also by other methods of comparison points out the weak genetic affinity between the two populations with different historical destinies." [114]

A 2008 study on the genetics of "old ethnic groups in Mesopotamia," including 340 subjects from seven ethnic communities ("Assyrian, Jewish, Zoroastrian, Armenian, Turkmen, the Arab peoples in Iran, Iraq, and Kuwait") found that Assyrians were homogeneous with respect to all other ethnic groups sampled in the study, regardless of religious affiliation.[115]

In 2008 Fox News in the United States ran a feature called "Know your Roots. As part of the feature, an Assyrian reporter, Nineveh Dinha was tested by Gene Tree.com. Her DNA profile was traced back to the region of Harran in south eastern Anatolia in 1400 BC, which was a part of ancient Assyria.[116]

In a 2011 study focusing on the genetics of Marsh Arabs of Iraq, researchers identified Y chromosome haplotypes shared by Marsh Arabs, Iraqis, and Assyrians, "supporting a common local background." [117]

See also

Assyrians portal
Syriac Christianity portal
Assyria
Assyrian Genocide
Syriac Language
Neo-Aramaic languages
Syriac Christianity
Assyrians in Armenia
Assyrian Diaspora
Assyrian Universal Alliance
Syriac Universal Alliance
The Last Assyrians
List of Syriacs
List of Assyrians








References

^ also transliterated Sūrōyē / Sūryōyē / Ōṯūrōyē; all of ā, ō and word-final ē transliterate Aramaic Ālaph ܐ. Nicholas Awde, Nineb Limassu, Nicholas Al-Jeloo, Modern Aramaic Dictionary & Phrasebook: (Assyrian/Syriac) (2007), ISBN 9780781810876, p. 4; see also Names of Syriac Christians.
^ [1], UNPO estimates
^ SIL Ethnologue estimate for the "ethnic population" associated with Assyrian Neo-Aramaic. [2]
^ [3], CIA World Factbook
^ Christians in Iraq GlobalSecurity.org total estimated to be some 500,000 after the Iraq war
^ Iraqi Christians' long history, BBC
^ [4]
^ Assyrians Face Escalating Abuses in "New Iraq", Lisa Söderlindh, Inter Press Service 1,139,000 including some 300,000 Assyrian refugees from Iraq
^ a b c atour.com name="Population" _moz_dirty="" Population, atour.com
^ [5], SIL Ethnologue "Assyrian Neo-Aramaic 15,000 in Iran (1994). Ethnic population: 80,000 (1994)" See also Christianity in Iran.
^ [6], SIL Ethnologue "Turoyo [tru] 3,000 in Turkey (1994 Hezy Mutzafi). Ethnic population: 50,000 to 70,000 (1994). Hértevin [hrt] 1,000 (1999 H. Mutzafi). Originally Siirt Province. They have left their villages, most emigrating to the West, but some may still be in Turkey." See also Christianity in Turkey.
^ Brief History of Assyrians, AINA.org
^ Demographics of Sweden, Swedish Language Council "Sweden has also one of the largest exile communities of Assyrian and Syriac Christians (also known as Chaldeans) with a population of around 100,000."
^ Brief History of Assyrians, AINA.org
^ American Community Survey, U.S. Census Bureau
^ Thrown to the Lions, Doug Bandow, The America Spectator
^ Jordan Should Legally Recognize Displaced Iraqis As Refugees, AINA.org. Assyrian and Chaldean Christians Flee Iraq to Neighboring Jordan, ASSIST News Service
^ 70,000 Syriac Christians according to REMID (of which 55,000 Syriac Orthodox).
^ Ancestry (full classification list) Australian Bureau of Statistics
^ [7][8] More than two thirds of Iraqis in Australia (80,000) are Christians
^ http://www.radiovaticana.org/en1/articolo.asp?c=49496
^ a b c d e f g Brief History of Assyrians, AINA.org
^ so identified in the United States Census
^ *MacDonald, Kevin (2004-07-29). Socialization for Ingroup Identity among Assyrians in the United States. Paper presented at a symposium on socialization for ingroup identity at the meetings of the International Society for Human Ethology, Ghent, Belgium. "Based on interviews with community informants, this paper explores socialization for ingroup identity and endogamy among Assyrians in the United States. The Assyrians descent from the population of ancient Assyria (founded in the 24th century BC), and have lived as a linguistic, political, religious, and ethnic minority in Iraq, Iran, Syria and Turkey since the fall of the Assyrian Empire in 608 BC. Practices that maintain ethnic and cultural continuity in the Near East, the United States and elsewhere include language and residential patterns, ethnically based Christian churches characterized by unique holidays and rites, and culturally specific practices related to life-cycle events and food preparation. The interviews probe parental attitudes and practices related to ethnic identity and encouragement of endogamy. Results are being analyzed."
^ Assyrians in Georgia, Joshua Project
^ "Documenting The Crisis In The Assyrian Iranian Community".
^ "Assyrian Christians 'Most Vulnerable Population' in Iraq". The Christian Post. Archived from the original on 6 December 2006. Retrieved 2006-12-05.
^ "Iraq's Christian community, fights for its survival". Christian World News.
^ "U.S. Gov't Watchdog Urges Protection for Iraq's Assyrian Christians". The Christian Post. Retrieved 2007-12-31.
^ Parpola, Simo. "Assyrians after Assyria". nineveh.com. Retrieved 10 January 2012.
^ Khan, Geoffrey (2008). "Remarks on the historical background of the modern Assyrian language". Assyrian writers league 2 (1): 1. Retrieved 29 November 2011.
^ Elias, Joel J.. "The Genetics of Modern Assyrians and their Relationship to Other People of the Middle East". atour.com. Retrieved 10 January 2012.
^ Parpola, Simo (2004). "National and Ethnic Identity in the Neo-Assyrian Empire and Assyrian Identity in Post-Empire Times" (PDF). Journal of Assyrian Academic Studies (JAAS) 18 (2): pp. 8–9.
^ Hooker, Richard. "Mesopotamia, the Assyrians, 1170–612, The Assyrian Period". Washington State University.
^ Bertman, Stephen (2005). Handbook to Life in Ancient Mesopotamia. New York: Oxford UP. p. 244. ISBN 0-8160-4346-9.
^ Arrian, Anabasis, III.7.3.
^ a b George Roux- Ancient Iraq
^ Georges Roux - Ancient Iraq
^ Wolff, Joseph. Missionary Journal and Memoir. p. 279.
^ http://ocafs.oca.org/Caption.asp?FSID=101122
^ Parpola, Simo (2004). "National and Ethnic Identity in the Neo-Assyrian Empire and Assyrian Identity in Post-Empire Times" (PDF). Journal of Assyrian Academic Studies (JAAS) 18 (2): pp. 21. "From the third century AD on, the Assyrians embraced Christianity in increasing numbers"
^ Rémi Brague, Assyrians contributions to the Islamic civilization
^ Winkler, Dietmar (2009). Hidden Treasures And Intercultural Encounters: Studies On East Syriac Christianity In China And Central Asia. LIT Verlag Münster.
^ Aboona, Hirmis (2008). Assyrians, Kurds, and Ottomans: intercommunal relations on the periphery of the Ottoman Empire.
^ Khanbaghi, Aptin (2006). The fire, the star and the cross: minority religions in medieval and early modern Iran. I.B.Tauris.
^ Khanbaghi, Aptin (2006). The fire, the star and the cross: minority religions in medieval and early modern Iran. I.B.Tauris.
^ Parpola, National and Ethnic Identity in the Neo-Assyrian Empire and Assyrian Identity in Post-Empire Times, pp. 21
^ "Assyrians". World Culture Encyclopedia.
^ The Blackwell companion to Eastern Christianity, Kenneth Parry
^ Aboona, H (2008). Assyrians, Kurds, and Ottomans: intercommunal relations on the periphery of the Ottoman Empire. Cambria Press. pp. 218-219. ISBN 978-1-60497-583-3..
^ de Courtois, S (2004). The forgotten genocide: eastern Christians, the last Arameans. Gorgias Press LLC. pp. 105-107. ISBN 978-1-59333-077-4.
^ The Plight of Religious Minorities: Can Religious Pluralism Survive? - Page 51 by United States Congress
^ The Armenian Genocide: Wartime Radicalization Or Premeditated Continuum - Page 272 edited by Richard Hovannisian
^ Not Even My Name: A True Story - Page 131 by Thea Halo
^ The Political Dictionary of Modern Middle East by Agnes G. Korbani
^ Len Dieghton - Blood Sweat and Tears
^ Zubaida, S (July 2000), "Contested nations: Iraq and the Assyrians", Nations and Nationalism 6 (3): 363–382, doi:10.1111/j.1354-5078.2000.00363.x, retrieved 23 September 2011
^ "Biography of His Holiness, The Assyrian Martyr , The Late Mar Eshai Shimun XXIII". Committee of the 50th Anniversary of the Patriarchate of Mar Eshai Shimun XXIII. peshitta.org. Retrieved 23 September 2011.
^ Iraq: Information on Treatment of Assyrian and Chaldean Christians, UNHCR
^ The Anfal Offensives, indict.org.uk
^ Exodus of Christians Hits Baghdad district, The Boston Globe
^ "Church Bombings in Iraq Since 2004". Aina.org. Retrieved 2008-11-16.
^ [9], SIL Ethnologue
^ *SOC News report, He was documenting life in the Tur Abdin, where about 3,000 members of the Aramean minority still live.'
^ Statement on Assyrians/Syriacs in Turkey/Iraq
^ http://www.turkishdailynews.com.tr/article.php?enewsid=70134
^ "Assyria". Crwflags.com. Archived from the original on 12 October 2008. Retrieved 2008-11-16.
^ "Syriac-Aramaic People (Syria)". Crwflags.com. Archived from the original on 4 December 2008. Retrieved 2008-11-16.
^ Florian Coulmas, The Blackwell Encyclopedia of Writing Systems 23 (1996)
^ Note on the Modern Assyrians
^ Iraqi Assyrians: A Barometer of Pluralism
^ "Arab American Institute Still Deliberately Claiming Assyrians Are Arabs". Aina.org. Retrieved 2008-11-16.
^ "In Court, Saddam Criticizes Kurdish Treatment of Assyrians". Aina.org. Retrieved 2008-11-16.
^ J.G. Browne, "The Assyrians", Journal of the Royal Society of Arts 85 (1937)
^ George Percy Badger, The Christians of Assyria Commonly Called Nestorians (London: W.H. Bartlett, 1869)
^ J.F. Coakley, The Church of the East and the Church of England (Oxford: Clarendon Press, 1992), pp. 5, 89, 99, 149, 366–67, 382, 411
^ Michael D. Coogan, ed., The Oxford History of the Biblical World (New York: Oxford University Press, 2001), 279
^ "Parthia", in The Cambridge Ancient History: The Roman Republic, 2nd ed., vol. 3, pt. 2 (Cambridge: Cambridge University Press, 1991), 597–98; Patricia Crone and Michael Cook, Hagarism: The Making of the Islamic World (Cambridge: Cambridge University Press, 1980), 55–60; "Ashurbanipal and the Fall of Assyria", in The Cambridge Ancient History: The Assyrian Empire, vol. 3 (Cambridge: Cambridge University Press, 1954), 130–31; A.T. Olmstead, History of the Persian Empire (Chicago: University of Chicago Press, 1948), 168; Albert Hourani, Minorities in the Arab World (London: Oxford University Press, 1947), 99; Aubrey Vine, The Nestorian Churches (London: Independent Press, 1937); Flavius Josephus, The Antiquities of the Jews, trans. William Whiston (1737), bk. 13, ch. 6, http://www.ccel.org/j/josephus/works/ant-13.htm; Simo Parpola, "National and Ethnic Identity in the Neo-Assyrian Empire and Assyrian Identity in the Post-Empire Times", Journal of Assyrian Academic Studies 18, 2 (2004): 16–17; Simo Parpola, "Assyrians after Assyria", Journal of Assyrian Academic Studies 12, 2 (2000): 1–13; R.N. Frye, "A Postscript to My Article [Assyria and Syria: Synonyms]", Journal of Assyrian Academic Studies 11 (1997): 35–36; R.N. Frye, "Assyria and Syria: Synonyms", Journal of the Near East Society 51 (1992): 281–85; Michael G. Morony, Iraq after the Muslim Conquest (Princeton, New Jersey: Princeton University Press, 1984), 336, 345; J.G. Browne, "The Assyrians", Journal of the Royal Society of Arts 85 (1937)
^ Smith, Sidney (1925). "Early History of Assyria to 1000 B.C.". "The disappearance of the Assyrian people will always remain a unique and striking phenomenon in ancient history. Other, similar kingdoms and empires have indeed passed away but the people have lived on... No other land seems to have been sacked and pillaged so completely as was Assyria."
^ Saggs, The Might That Was Assyria, pp. 290, “The destruction of the Assyrian empire did not wipe out its population. They were predominantly peasant farmers, and since Assyria contains some of the best wheat land in the Near East, descendants of the Assyrian peasants would, as opportunity permitted, build new villages over the old cities and carry on with agricultural life, remembering traditions of the former cities. After seven or eight centuries and various vicissitudes, these people became Christians.”
^ Biggs, Robert (2005). "My Career in Assyriology and Near Eastern Archaeology" (PDF). Journal of Assyrian Academic Studies 19 (1). pp. 10, “Especially in view of the very early establishment of Christianity in Assyria and its continuity to the present and the continuity of the population, I think there is every likelihood that ancient Assyrians are among the ancestors of modern Assyrians of the area.”
^ Parpola, National and Ethnic Identity in the Neo-Assyrian Empire and Assyrian Identity in Post-Empire Times, pp. 22
^ "Assyria and Syria: Synonyms". PhD., Harvard University. Journal of Near Eastern Studies. 1992. "The ancient Greek historian, Herodotus, wrote that the Greeks called the Assyrians, by the name Syrian, dropping the A. And that's the first instance we know of, of the distinction in the name, of the same people. Then the Romans, when they conquered the western part of the former Assyrian Empire, they gave the name Syria, to the province, they created, which is today Damascus and Aleppo. So, that is the distinction between Syria, and Assyria. They are the same people, of course. And the ancient Assyrian empire, was the first real, empire in history. What do I mean, it had many different peoples included in the empire, all speaking Aramaic, and becoming what may be called, "Assyrian citizens." That was the first time in history, that we have this. For example, Elamite musicians, were brought to Nineveh, and they were 'made Assyrians' which means, that Assyria, was more than a small country, it was the empire, the whole Fertile Crescent."
^ a b Frye, R. N. (October 1992). "Assyria and Syria: Synonyms" (PDF). Journal of Near Eastern Studies 51 (4): 281–285. doi:10.1086/373570. pp. 281-285
^ "Eastern Churches", Catholic Encyclopedia, see "Eastern Syrians" and "Western Syrians" respectively. Modern terminology within the group is Western Assyrians and Eastern Assyrians respectively, while those who reject the Assyrian identity opt for Syriacs rather than Assyrian.
^ http://www.aina.org/ata/20070218144107.htm
^ Rollinger, Robert (2006). "The terms "Assyria" and "Syria" again" (PDF). Journal of Near Eastern Studies 65 (4): 283–287. doi:10.1086/511103.
^ Parpola, National and Ethnic Identity in the Neo-Assyrian Empire and Assyrian Identity in Post-Empire Times, pp. 16
^ Festschrift Philologica Constantino Tsereteli Dicta, ed. Silvio Zaorani (Turin, 1993), pp. 106-107
^ Rudolf Macuch, Geschichte der spät- und neusyrischen Literatur, New York: de Gruyter, 1976.
^ Tsereteli, Sovremennyj assirijskij jazyk, Moscow: Nauka, 1964.
^ Tekoglu, R. & Lemaire, A. (2000). La bilingue royale louvito-phénicienne de Çineköy. Comptes rendus de l’Académie des inscriptions, et belleslettres, année 2000, 960-1006.
^ Rollinger, Robert (2006). "The terms "Assyria" and "Syria" again" (PDF). Assyriology 65 (4): 284–287. doi:10.1086/511103.
^ http://www.aina.org/articles/chicago.pdf
^ The Assyrian New Year
^ Chamberlain, AF. "Notes on Some Aspects of the Folk-Psychology of Night". American Journal of Psychology, 1908 - JSTOR.
^ Gansell, AR. FROM MESOPOTAMIA TO MODERN SYRIA: ETHNOARCHAEOLOGICAL PERSPECTIVES ON FEMALE ADORNMENT DURING RITES. Ancient Near Eastern Art in Context. 2007 - Brill Academic Publishers.
^ "Microsoft Word - PeshittaNewTestament.doc" (PDF). Archived from the original on 2 December 2008. Retrieved 2008-11-16.[dead link]
^ Bae, C. Aramaic as a Lingua Franca During the Persian Empire (538-333 BCE). Journal of Universal Language. March 2004, 1-20.
^ Aramaic Documents of the Fifth Century B. C. by G. R. Driver
^ Akkadian Words in Modern Assyrian
^ Kaufman, Stephen A. (1974),The Akkadian influences on Aramaic. University of Chicago Press
^ The British Survey, By British Society for International Understanding, 1968, page 3
^ A Statue from Syria with Assyrian and Aramaic Inscriptions
^ [10]
^ [J. Martin Bailey, Betty Jane Bailey, Who Are the Christians in the Middle East? p. 163: "more than two thirds" out of "nearly a million" Christians in Iraq.]
^ Adherents.com
^ The Date of Easter. Article from United States Naval Observatory (March 27, 2007).
^ AUA Release March 26, 2006.
^ "Three Day Fast of Nineveh". syrianorthodoxchurch.org. Retrieved 1 February 2012.
^ a b Dr. Joel J. Elias, Emeritus, University of California, The Genetics of Modern Assyrians and their Relationship to Other People of the Middle East
^ M.T. Akbari, Sunder S. Papiha, D.F. Roberts, and Daryoush D. Farhud, ‘‘Genetic Differentiation among Iranian Christian Communities,’’ American Journal of Human Genetics 38 (1986): 84–98
^ Luigi Luca Cavalli-Sforza, Paolo Menozzi, Alberto Piazza, The History and Geography of Human Genes, p. 243 [11]
^ Yepiskoposian et al., Iran and the Caucasus, Volume 10, Number 2, 2006, pp. 191-208(18), "Genetic Testing of Language Replacement Hypothesis in Southwest Asia"
^ Banoei et al., Human Biology. February 2008, v. 80, no, I, pp. 73-81., "Variation of DAT1 VNTR alleles and genotypes among old ethnic groups in Mesopotamia to the Oxus region""The relationship probability was lowest between Assyrians and other communities. Endogamy was found to be high for this population through determination of the heterogeneity coefficient (+0,6867), Our study supports earlier findings indicating the relatively closed nature of the Assyrian community as a whole, which as a result of their religious and cultural traditions, have had little intermixture with other populations."
^ http://www.youtube.com/watch?v=ptaT0Rmjzeg
^ Al-Zahery et al., BMC Evolutionary Biology 2011, 11:288, "In search of the genetic footprints of Sumerians: a survey of Y-chromosome and mtDNA variation in the Marsh Arabs of Iraq""In the less frequent J1-M267* clade, only marginally affected by events of expansion, Marsh Arabs shared haplotypes with other Iraqi and Assyrian samples, supporting a common local background."
Further reading

Aphram I Barsoum, Patriarch (1943). The Scattered Pearls.
Benjamin, Yoab (PDF). Assyrians in Middle America: A Historical and Demographic Study of the Chicago Assyrian Community. 10. Journal of Assyrian Academic Studies.
BetGivargis-McDaniel, Maegan (2007). Assyrians of New Britain. Arcadia Publishing. ISBN 0-7385-5012-4. OCLC 156908771.
Brock, Sebastian (9 September 2002). The Hidden Pearl: The Aramaic Heritage. Trans World Film. ISBN 1-931956-99-5. http://www.gorgiaspress.com/BOOKSHOP/pc-151-25-brock-et-al-sebastian-the-hidden-pearl-the-aramaic-heritage.aspx.
De Courtis, Sėbastien (2004). The Forgotten Genocide: Eastern Christians, the Last Arameans (1st Gorgias Press ed.). Piscataway, New Jersey : Gorgias Press. ISBN 1-59333-077-4 9781593330774.
Donabed, Sargon; Donabed, Ninos (2006). Assyrians of Eastern Massachusetts. Arcadia Publishing. ISBN 0-7385-4480-9. OCLC 70184669.
Ephrem I Barsaum, Ignatius (2006) (in Swedish). De spridda pärlorna - En historia om syriansk litteratur och vetenskap. Sweden: Anastasis Media AB. ISBN 91-975751-4-3.
Gaunt, David; Jan Bet̲-Şawoce, Racho Donef (2006). Massacres, resistance, protectors: Muslim-Christian relations in Eastern Anatolia during World War I. Gorgias Press LLC. ISBN 1-59333-301-3. OCLC 85766950.
Henrich, Joseph; Henrich, Natalie (May 2007). Why Humans Cooperate: A Cultural and Evolutionary Explanation. Oxford University Press. ISBN 0-19-531423-9.
Hollerweger, Hans (1999) (in English, German, Turkish). Tur Abdin: A Homeland of Ancient Syro-Aramaean Culture. Österreich. ISBN 3-9501039-0-2.
MacDonald, Kevin (2004-07-29). Socialization for Ingroup Identity among Assyrians in the United States.
Parpola, Simo (2004). "National and Ethnic Identity in the Neo-Assyrian Empire and Assyrian Identity in Post-Empire Times" (PDF). Journal of Assyrian Academic Studies 18 (2).
Taylor, David; Brock, Sebastian (9 September 2002). Vol. I: The Ancient Aramaic Heritage. Trans World Film.
Taylor, David; Brock, Sebastian (9 September 2002). Vol. II: The Heirs of the Ancient Aramaic Heritage. Trans World Film.
Taylor, David; Brock, Sebastian (9 September 2002). Vol. III: At the Turn of the Third Millennium; The Syrian Orthodox Witness. Trans World Film.
External links

Assyrian people, Britannica Online
A virtual Assyria: Cyberland
A virtual Assyria: Christians from the Middle East
Traditional Assyrian Costumes
Assyrian Iraqi Document Projects
Who Are Assyrians?
Assyrian History
[show] v t e
Iraq topics
[show] v t e
Assyrian/Chaldean/Syriac communities around the world
[show] v t e
Semitic topics
[show] v t e
Ethnic groups in Iran
[show] v t e
Syriac Christianity
[show] v t e
Eastern and Oriental Orthodox Christian ethnic groups

View page ratings
Rate this page
What's this?
Trustworthy
Objective
Complete
Well-written
I am highly knowledgeable about this topic (optional)

Submit ratings
Categories: Assyrian/Syriac peopleSemitic peoplesEthnic groups in the Middle EastEthnic groups in the Arab LeagueIndigenous peoples of Western AsiaFertile CrescentAncient peoples

قس فرانسه
Assyrien est une dénomination ethnonationale désignant d'abord les chrétiens nestoriens, puis l'ensemble des chrétiens d'Orient parlant un dialecte néo-araméen (chaldéens, syriaques orthodoxes, syriaques catholiques, Assyriens protestants).
La question de la dénomination fait débat parmi les personnes concernées, les chercheurs et les journalistes utilisent tant Assyriens qu'Assyro-Chaldéens, voire Araméens, ou encore des termes distincts selon la communauté religieuse : Syriens/Syriaques, Jacobites, Nestoriens, Chaldéens.
Ceux qui s'étaient installés en Russie, devenue URSS, sont les seuls à avoir bénéficié d'une reconnaissance en tant que « peuple » (narod), c'est-à-dire groupe ethnique, en tant que tel, avec préservation de leur langue et de leur culture sans distinction selon leurs appartenances confessionnelles, sous la dénomination Aisor (Assyriens).
Dans les autres pays de la région, toute affirmation d'une identité ethnonationale minoritaire a été combattue par les différents gouvernements, voire réprimée dans le sang comme en Irak (voir infra), ce qui explique en partie le problème de la construction nationale et de l'autodénomination commune.
Dans les recensements en Australie, au Canada, aux États-Unis et en Nouvelle-Zélande, la catégorie utilisée est Assyriens, comme en Arménie et en Géorgie. Il n'y a pas de recensements ethniques au Moyen-Orient (sauf en Israël, où la population assyrienne est minime).
Sommaire [masquer]
1 Histoire
1.1 Filiation avec les habitants de l'Assyrie antique
1.2 Les Assyriens à la fin de l'Empire ottoman
1.3 Les traités de paix et les mandats
2 La diaspora assyrienne au Proche-Orient
2.1 Les Assyriens en Irak
2.2 Les Assyriens en Turquie
2.3 Les Assyriens en Iran
2.4 Les Assyriens en Syrie
2.5 Les Assyriens du Caucase
2.6 Les Assyriens au Liban
2.7 Les Assyriens en Israël et en Palestine
3 La diaspora assyrienne hors du Proche-Orient
4 Le mouvement nationaliste assyrien
5 Statistiques démographiques
6 Notes et références
7 Voir aussi
7.1 Article connexe
7.2 Bibliographie
7.3 Cinéma
7.4 Liens externes
Histoire[modifier]

Filiation avec les habitants de l'Assyrie antique[modifier]
Il n'y a aucune preuve tangible d'une quelconque filiation « génétique » ou autre entre les habitants de l'Empire assyrien de l'Antiquité (dont sont probablement issus, avec de multiples mélanges, toutes les populations actuelles du Moyen-Orient, quelle que soit leur ethnicité ou leur religion actuelle) et ces Assyriens modernes, mais le mouvement nationaliste assyrien cultive ce mythe national avec, par exemple, l'utilisation de prénoms comme Nabuchodonosor et la juxtaposition dans les brochures de propagande de profils de bas-reliefs antiques et de photos d'« Assyriens » modernes. Cependant, on trouve des cas particuliers, des prénoms tels que le prénom "Achour", "Chamiram", renvoyant aux rois et reines assyriens, ont toujours été utilisé dans la région chez les populations Assyriennes. D'autre part, leur langue maternelle et liturgique, l'araméen, est une langue sémitique, qui prend source dans la langue Akkadienne, parlée auparavant en Mésopotamie. Bien qu'il n' y ait aucune preuve de cette filiation, les Assyriens d'aujourd'hui se reconnaissent comme un peuple à part entière, avec une langue et une culture distincte.
Les Assyriens à la fin de l'Empire ottoman[modifier]
Articles connexes : Massacre des Assyriens, Génocide arménien, Pontiques, Micrasiates et Karamanlides.
Au xixe siècle et au début du xxe, les Assyriens de toutes dénominations chrétiennes étaient répartis dans les provinces ottomanes qui constituent actuellement l'Est de la Turquie, l'Irak et la Syrie, ainsi qu'en Iran et dans le Caucase russe (Arménie, Géorgie). Leur langue véhiculaire était le néo-araméen oriental, dérivée de l'araméen. Dans le massif montagneux du Hakkiari (actuelle province de Hakkari, en Turquie), le chef religieux des Assyriens-Nestoriens, le Mar Shimoun, avait le statut d'un chef tribal à l'instar des chefs tribaux kurdes, et disposait donc d'une certaine autonomie de type féodal jusqu'en 1843–1846, quand l'Empire ottoman supprima les entités féodales de Bohtan et de Hakkiari suite à des massacres d'Assyriens-Nestoriens et de Kurdes rivaux par l'émir kurde de Bohtan.
Pendant la Première Guerre mondiale, les Arméniens, les Assyriens et les Pontiques subirent une épuration ethnico-religieuse, car ils habitaient des territoires à majorité non turco-musulmane entre l'Anatolie et l'Azerbaïdjan - dans une perspective tant pantouranienne (union politique entre les « Turcs » d'Anatolie, du Caucase et d'Asie centrale) que punitive des populations suspectes, à tort ou à raison, de pactiser avec les ennemis des Turcs musulmans : la Russie, la Grèce, la France, le Royaume-Uni, l'Italie.
Les traités de paix et les mandats[modifier]
Le Traité de Sèvres en 1920 prévoyait une certaine autonomie pour les « Assyro-Chaldéens » (terme usité à l'époque), dont des délégations avaient assisté aux conférences de paix avec la revendication d'un État assyrien, apparemment promis par Londres en décembre 1917, mais le Traité de Lausanne en 1923 constitua un recul tant pour eux que pour les Arméniens ou les Kurdes, tous sacrifiés au réalisme géopolitique et à la nouvelle division du Proche-Orient entre Turquie kémaliste, mandat français en Syrie, Liban) et mandats britanniques (Irak, Transjordanie, Palestine).
La diaspora assyrienne au Proche-Orient[modifier]

Les Assyriens en Irak[modifier]
Un escadron assyrien (Assyrian Levies) aida la puissance mandataire britannique à réprimer des insurrections nationalistes arabes chiites et kurdes en Irak mais à la fin du mandat, en 1932, le Royaume-Uni abandonna ses alliés. Le 20 octobre 1931, un mémorandum de notables assyriens, demandant l'établissement d'une région autonome, où auraient notamment été regroupés les Assyriens réfugiés du Hakkiari, fut adressé aux autorités, sans résultat, et l'été suivant les Assyrian Levies se révoltèrent et furent matés avec l'aide des troupes britanniques. En mai 1933, le gouvernement irakien mit le patriarche Mar Shimoun en résidence surveillée à Bagdad et les notables assyriens-nestoriens furent mis en demeure d'abandonner toute revendication d'établissement compact des réfugiés, suite à quoi, en juillet, une partie de ces réfugiés alla demander asile dans la Syrie sous mandat français. Devant le refus des autorités françaises de leur accorder un territoire autonome, ils refranchirent la frontière irakienne en août 1933 où trois mille3 d'entre eux furent massacrés, le 13 août, dans le district de Semmel, par les troupes irakiennes, dirigées par le colonel kurde Bakir Sidqi4.
Depuis la chute de Saddam Hussein, l'Irak est le seul pays de la région où des partis « chaldo-assyriens » ou « syriaques » sont actifs et se présentent aux élections. Cependant, même sous le régime baassiste, du moins lors de sa période plus ouverte envers les minorités, la langue néo-araméenne fut enseignée et le développement culturel de cette minorité encouragé.
Depuis août 2004, dans la plupart des grandes villes d’Irak, notamment Bagdad, Mossoul et Kirkouk, une multitude de gangs et de milices prospèrent, profitant du chaos général et de l’impuissance du gouvernement central, pour s’en prendre à la minorité chrétienne. Les actes relevés sont de tous ordres : plastiquages, mitraillages, voitures piégées, assassinats ciblés contre des chrétiens, rapts et assassinats d’ecclésiastiques 5, destruction d’églises6… La multiplication des exactions pousse les chrétiens à l’exode.
Alors que les Kurdes ont leur autonomie, depuis la deuxième guerre du Golfe, les Assyriens et leurs partis politiques en Irak et dans la diaspora réclament une zone d'autonomie, rattachée au pouvoir centrale de Bagdad, dans la plaine de Ninive pour des raisons sécuritaires, historiques et culturelles. Ils voient ce projet comme une manière d'exprimer pleinement leur historie et leur culture7.
Les Assyriens en Turquie[modifier]
Les Assyriens ont presque disparu du Sud-Est turc, laissant à l'abandon de nombreux villages8. Les Assyriens nestoriens furent massacrés et poussés à l'exil vers l'Iran, la Russie et l'Irak durant la Première Guerre mondiale. La grande majorité des Assyriens syriaques et chaldéens survivants sont partis vers l'Europe (Suède, Allemagne, France, Pays-Bas, Belgique...) à la fin du xxe siècle.
Or, depuis les années 2000, un phénomène de resédentarisation de ces populations réfugiés en Europe a lieu dans la région du Tour Abdin et du Hakkari. Avec femmes, et enfants, certains se sont réinstallés dans leurs terres d'origine, permettant ainsi un réinvestissement de leurs économies dans ces deux régions qui bénéficient d'un réel boom économique.
Les Assyriens en Iran[modifier]
Article détaillé : Assyriens en Iran.
Les Assyro-Chaldéens disposent d'un siège réservé au Parlement iranien.
Les Assyriens en Syrie[modifier]
La plupart des Assyriens sont originaires de Syrie ; mais les differents mouvements migratoires et l'annexion du Nord de la Syrie par la Turquie a fait que les Assyriens de Syrie se sont retrouvés eparpillés soit en Turquie (Midyat, Mardin) soit en Irak. C'est pendant la première moitié du xxe siècle qu'ils avaient fui les persécutions qui les frappaient en Turquie et en Irak. Ils sont surtout présents dans la Djézireh et à Alep. Ils migrent maintenant de plus en plus de la Syrie vers l'Occident. Depuis l'occupation américaine en Irak et la guerre civile qui règne dans ce pays, des dizaines de milliers d'Assyriens de ce pays se sont réfugiés en Syrie, d'où certains sont ensuite partis en Europe ou aux États-Unis.
Les Assyriens du Caucase[modifier]
« Les Assyriens d'Union Soviétique qui ont fui en masse de Perse et de Turquie vers le nord, au cours de la diaspora générale provoquée par les événements de la Première Guerre mondiale, ont largement bénéficié, dans le passé, de leur statut reconnu de nationalité soviétique. Dans plusieurs cas, leur voie s'est écartée de celle empruntée par le reste des Assyriens. Leur isolement a été dû en grande partie à la substitution de l'alphabet latin par l'alphabet syriaque et à l'attitude antireligieuse officielle de l'Union soviétique. Les Assyriens d'Union soviétique reflètent, à une échelle réduite, les changements que les nationalités soviétiques plus importantes ont également subis. En dépit d'une certaine tendance à se fondre dans la culture russe, la petite communauté assyrienne continue à préserver sa culture nationale9. »
Les Assyriens au Liban[modifier]
Contrairement aux autres communautés confessionnelles, celles correspondant aux Assyriens ne bénéficient que d'une représentation via un siège commun pour ces quatre églises plus les Latins, les Coptes et les Juifs.
Les Assyriens en Israël et en Palestine[modifier]
La grande majorité des Assyriens d’Israël et des territoires palestiniens sont originaires de Syrie. En Israël, ils sont reconnus comme une minorité chrétienne non arabe. Sur demande, on pouvait avoir la mention : Assyrien(ne) sur les cartes d’identités israéliennes. Un peu moins reconnus dans les territoires palestiniens ou ils sont assimilés à la population palestinienne arabe (qu’ils ne sont pas). Sur l’ensemble du territoire, ils sont répartis en deux Églises principales : Syriaque Orthodoxe (majorité) et Syriaque Catholique (minorité). Beaucoup vivent à Bethléem.
La diaspora assyrienne hors du Proche-Orient[modifier]

Cette section est vide, insuffisamment détaillée ou incomplète. Votre aide est la bienvenue !
Le mouvement nationaliste assyrien[modifier]

Naum Faïk est le fondateur du nationalisme assyrien, qui a produit plusieurs mouvements :
Assyrian National Association, fondée en 1915 à Jersey City
Assyrian American Association of Chicago, fondée en 1917
Assyrian Universal Alliance, fondée le 10 avril 1968 à Pau (France)
Assyrian Democratic Organisation, fondée le 15 juillet 1957 en Djezireh (Syrie)
Beth Nahrin Democratic Party, fondé le 1er novembre 1976 à Chicago
Statistiques démographiques[modifier]

Voici des estimations chiffrées concernant la présence assyrienne dans le monde2. La dispersion de ce peuple dans le monde rend difficile ce type de travaux10 :
Irak : 1 200 000
Syrie : 877 000
États-Unis : 400 000
Suède : 120 000
Allemagne : 100 000
Liban : 100 000
Iran : 80 000
Jordanie : 70 000
Brésil : 50 000
Russie : 35 000
Australie : 30 000
Turquie : 25 000
Canada : 20 000
France : 18 000
Arménie : 15 000
Belgique : 15 000
Pays-Bas : 15 000
Géorgie : 14 000
Danemark : 10 000
Royaume-Uni : 8 000
Autriche : 7 000
Grèce : 5 000
Nouvelle-Zélande : 3 000
Suisse : 3 000
Italie : 3 000
Autres 100 000
Total : 3 323 000
Notes et références[modifier]

↑ (en) Fiche langue [archive] dans Ethnologue.com
↑ a et b Association des Assyro-Chaldéens de France [archive]
↑ Henry Laurens, Le Moyen-Orient au XX°s, p. 45.
↑ Joseph Alichoran : Il y a 60 ans (août 1933), des Assyro-Chaldéens étaient massacrés en Irak, dans Historia Spécial n°24, "Mésopotamie, berceau de la civilisation", Paris, juillet-août 1993.
↑ à Mossoul : trois prêtres, un pasteur, l’archevêque chaldéen Mgr Raho.
↑ attaque de la cathédrale syriaque Notre Dame du Salut pendant la messe le 31 octobre 2010 : 58 morts dont 2 prêtes, 67 blessés.
↑ http://www.fepef.com/2011/04/28/kurdistan-d%E2%80%99irak-dernier-refuge-des-chretiens-persecutes/comment-page-1/#comment-6599 [archive]
↑ Un village Chaldéen perdu dans les montagnes de Hakkari ... MEER... [archive] Les habitants de Meer comme ceux des autres villages ont commencé à fuir dans les années 80, et certains villageois même avant cette date. À la fin de l'année 90, il ne restait plus personne dans ces villages.
↑ Eden Naby, « Les Assyriens d'Union soviétique » [archive], Cahiers du monde russe, 16/3-4, 1975
↑ Unrepresented Nations and Peoples Organization [archive]
Voir aussi[modifier]

Article connexe[modifier]
Assyrie
Assyriens de Syrie
Assyriens en Iran
Massacre des Assyriens
Bibliographie[modifier]
Sébastien de Courtois, Chrétiens d'Orient sur la route de la Soie, dans les pas des nestoriens, La Table Ronde, octobre 2007. (ISBN 978-2710328520)
Laurent et Annie Chabry, Politique et minorités au Proche-Orient, Paris Maisonneuve et Larose, 1984, (ISBN 2706808756).
Françoise Brié, Migrations et déplacements des Assyro-Chaldéens d’Irak, Paris-Sorbonne, Paris IV.
Robert Alaux, Les derniers Assyriens, (Paris), 2003, film documentaire de 53 minutes.
Cinéma[modifier]
Nahro Beth-Kinne et Robert Alaux, "Seyfo l'élimination", (Bruxelles), 2006, film documentaire de 52 minutes.
Nahro Beth-Kinne et Vincent Halleux, " Diaspora et Renaissance Assyriennes" ( Bruxelles), 2010, film documentaire de 54 minutes.
Liens externes[modifier]
Le drame des Assyro-Chaldéens à travers les ...
Mission chaldéenne de France
Institut Syriaque de Belgique
Association des Assyro-Chaldéens de France
Union des Assyro-Chaldéen de France
Assyrian Democratic Organisation
Assyria Liberation Party
(en) Assyrian International News Agency
Portail de l’Irak Portail de la Syrie Portail du Proche-Orient ancien Portail des chrétiens d’Orient Portail des minorités
Catégories : Chrétiens d'OrientGroupe ethnique d'IrakGroupe ethnique d'IranGroupe ethnique de SyrieGroupe ethnique de TurquiePeuple ancienPeuple sémitique

قس آلمانی
Die Bezeichnung einer heutigen Volksgruppe von Syrischen Christen als Assyrer bedeutet:
Im engeren Sinn die Angehörigen der Assyrischen Kirche des Ostens, die unter Katholikos-Patriarch Mar Dinkha IV. als weltweit einzige Kirche katholischen Typs (neben protestantischen Gruppen) das „Assyrisch“ in ihren Namen aufgenommen hat (in der Metropolie von Indien gewöhnlich nicht benutzt).
In einem weiteren Sinn alle Christen syrischer Tradition, d. h. einschließlich der assyrischen Altkalendarier (= Alte Kirche des Ostens unter Katholikos-Patriarch Addai II.), der Angehörigen der Chaldäisch-Katholischen Kirche (ohne die Indischen „Thomaschristen“) der Syrisch-Orthodoxen Kirche und der Syrisch-Katholischen Kirche sowie der mit der Russisch-Orthodoxen Kirche unierten Gruppe assyrischer Christen. In der Summe werden die syrischen Christen auch „Aramäer“, „Assyro-Chaldäer“ und neuerdings „Chaldo-Assyrer“ genannt.
Im weitesten Sinn jene Christen, deren traditionelle Gottesdienstsprache das Aramäische ist, ohne Rücksicht auf ihre konfessionelle, staatliche oder sonstige Zugehörigkeit (und zum Teil gegen den erklärten Willen einzelner Gruppen und Kirchenleitungen). Entsprechend der Bezeichnung als „Syrer“ werden sie von den Arabern Suriani auch Ashuri'in bzw. von den Persern Asuri und den Türken Süryani genannt.
Inhaltsverzeichnis [Anzeigen]
Geschichte [Bearbeiten]

Die Bezeichnung einer heutigen Volksgruppe von Ostchristen als Assyrer soll wieder für den Zeitraum seit mindestens 1612 belegt sein. Nachzulesen in der Chronik der karmelitischen Mission in Persien ("Chronicle of the Carmelites in Persia") benennt Papst Paul V. in einem Brief an den persischen Schah Abbas I. (1571–1629) vom 3. November 1612 die syrisch-orthodoxen Jakobiten als Assyrer.
„Those in particular who are called Assyrians or Jacobites and inhabit Isfahan will be compelled to sell their very children in order to pay the heavy tax you have imposed on them, unless You take pity on their misfortune“
„Besonders jene, welche Assyrer oder Jakobiten genannt werden und in Isfahan leben, werden gezwungen sein, ihre eigenen Kinder zu verkaufen, um die von Ihnen auferlegte Steuerlast bewältigen zu können, wenn Sie sich ihrer nicht erbarmen.“
– Papst Paul V.: Brief vom 3. November 1612. [1]
In ihrem weitesten Sinn ist die Bezeichnung Assyrer meist gleichbedeutend mit dem Begriff Aramäer und nicht weniger umstritten als diese. Die bestehende Konkurrenz der Namen führt, da auch politisch und konfessionell eingefärbt, zu Auseinandersetzungen.
Die Spaltung der syrischen Christenheit in rivalisierende Konfessionen und Kirchenorganisationen wird von einigen ihrer Angehörigen zugleich als Teilung des einen mesopotamischen Christenvolkes erlebt. Die Anstrengungen um dessen Einigung und Festigung zeigen in Heimat wie Diaspora ein breites, nicht immer spannungsfreies Spektrum von religiös-kirchlichen bis politisch-säkularen Initiativen.
Die Benennung von Christen als Assyrer kann mit allgemein- oder kulturpolitischen Zielen einhergehen und mit unterschiedlichen Hypothesen über die ethnische Herkunft dieser Personengruppe verbunden sein, wie die Ableitung von den Assyrern des Altertums.
Siehe auch: Assyrische Nationalfrage, Assyrische Nationalbewegung, Assyrismus, Panmesopotamismus, Shuraya-Partei
Dieser Artikel oder nachfolgende Abschnitt ist nicht hinreichend mit Belegen (beispielsweise Einzelnachweisen) ausgestattet. Die fraglichen Angaben werden daher möglicherweise demnächst entfernt. Bitte hilf der Wikipedia, indem du die Angaben recherchierst und gute Belege einfügst. Näheres ist eventuell auf der Diskussionsseite oder in der Versionsgeschichte angegeben. Bitte entferne zuletzt diese Warnmarkierung.
Erster Weltkrieg und die Folgen [Bearbeiten]
Nachdem Shimun XXI., Katholikos-Patriarch der Assyrischen Kirche des Ostens, im Ersten Weltkrieg ein Kriegsbündnis mit Russland geschlossen hatte, um die Unabhängigkeit der Assyrer-Stämme vom zerfallenden Osmanischen Reich zu erreichen, musste er mit zahlreichen Assyrern aus dem Gebiet von Hakkari in Südostanatolien zunächst in das Gebiet um Urmia (im Nordwesten des heutigen Iran) fliehen und, nach dem Rückzug der russischen Truppen von dort und dem Fall von Urmia, mit den Überlebenden 1918 in den Irak (siehe auch: Shimun XXII., Yosip Khnanisho). In den Kämpfen und Flüchtlingstrecks verloren Tausende ihr Leben. Die eine andere Politik verfolgende Chaldäisch-Katholische Kirche (siehe auch: Abraham Shimonaya) wurde von den Ereignissen in Mitleidenschaft gezogen, konnte sich in ihren traditionellen Siedlungsgebieten jedoch weithin halten.
Nach dem Krieg siedelte Großbritannien assyrische Flüchtlinge in den irakischen Städten Mosul und Kirkuk sowie bei Bagdad wieder an. Mehr noch, aus vertriebenen Assyrern gebildete Hilfstruppen, die Levi Rifles, halfen der britischen Armee und der Royal Air Force im Krieg, in der Hoffnung auf Wiedergründung eines autonomen assyrischen Staates in den alten Siedlungsgebieten oder ihrer Nähe. Als wichtigstes Anhängsel der britischen Mandatsmacht waren Assyrer nach der formalen Unabhängigkeit Iraks 1932 und dem Abbau der britischen Truppenpräsenz verstärkt der Verfolgung durch die muslimischen Völker Iraks ausgesetzt. Viele assyrische Familien flohen nach Syrien, wurden aber von der dortigen Mandatsmacht Frankreich wieder zurückgeschickt. Der zurückkehrende Flüchtlingszug wurde 1933 in Kirkuk von der irakischen Armee überfallen, hunderte Assyrer (auch Frauen und Kinder) getötet. Daraufhin kam es zu aufstandsähnlichen Unruhen in Mosul und Kirkuk, die Assyrer griffen zu den Waffen und griffen ihrerseits die irakischen Truppen an. Die irakische Armee unter ihrem Oberbefehlshaber Bakr Sidqi schlug in einer nationalistischen Kampagne den Aufstand im Sommer 1933 nieder, Großbritannien griff nicht ein. Die städtische arabische Bevölkerung begrüßte diese Abrechnung. Der Irak-Experte Sluglett gab jedoch zu bedenken, dass „die meisten (Assyrer), die 1933 in den gegen die gerichteten Operationen der Armee getötet wurden, Untergebene der Levies und nicht die Levies selbst“ waren. Der größte Erfolg der Armee sei im Grund ein Massaker an unbewaffneten Dorfbewohnern gewesen, die in der Polizeistation von Semile (Provinz Dahuk) Schutz gesucht hatten (Sluglett, S. 25 u. 295f). Seitdem befindet sich in Semile (Sumail) eine assyrische Märtyrerkirche, die an das Massaker von Semile erinnert.
Katholikos-Patriarch Shimun XXIII. der Assyrischen Kirche des Ostens und ein Teil der assyrischen Anführer forderten, unter anderem vor dem Völkerbund in Genf, ein geschlossenes Siedlungsgebiet für ihr Volk mit weitreichender Autonomie, drangen mit ihrer Forderung jedoch nicht durch. Der Patriarch musste mit seiner Familie den Irak verlassen, ließ sich in den USA nieder und konzentrierte sich schließlich auf seine kirchlichen Aufgaben.
Gegenwart [Bearbeiten]

Die heutigen assyrischen Christen leben zumeist im Irak und Iran, in Syrien, im Libanon oder in der westlichen Diaspora (insbesondere in Europa und Amerika). In den alten Siedlungsgebieten in Hakkari und im Tur Abdin in der heutigen Türkei gibt es wegen starker Ab- und Auswanderung kaum noch syrische Christen. Doch im Nordirak, in der Ebene von Mosul und in der Region Bagdad sowie in Nordost-, Zentral-Syrien und drei Dörfern in der Umgebung von Damaskus, darunter Maalula, lebt noch immer eine große Anzahl.
In jüngster Zeit sind die Assyrer in ihrer Heimat wieder verstärkt in Konflikt mit Kurden geraten. Kurdenführer Barzani hatte ihnen 1971 vorgeworfen, in Kirkuk die vom irakischen Regime forcierten Ansiedlungen von Arabern zu unterstützen, um die dortige Kurden zu unterminieren (Le Monde, 25. Mai 1971) Seit den Siegen der US-Alliierten und kurdischer Hilfswilliger über das irakische Regime 1991 und 2003 klagen Assyrer in Kirkuk über eine Vertreibungspolitik der Kurden, die Kirkuk zur Hauptstadt ihrer autonomen Region machen wollen. Nach Angaben assyrischer politischer und gesellschaftlicher Organisationen sowie christlicher Kirchen leiden chaldo-assyrische Christen auch in der Nineveh-Ebene und in der Stadt Mosul in der Provinz Ninawa unter ähnlichen Repressalien.
Der derzeitige Krieg im Irak macht nach Mitteilung chaldäisch-katholischer Bischöfe die dortige Lage der Christen immer bedrohlicher. Nach Schätzung des Weihbischofs Andreos Abouna sind von zuvor 1,4 Mio Christen jetzt nur noch 600 000 in ihrer irakischen Heimat verblieben. Erzbischof Louis Sako von Kirkuk teilt mit, lediglich im Kurdengebiet sei die Situation noch erträglich. „Es gibt dort Städte. in denen sich die Zahl der Christen innerhalb von drei Jahren verdoppelt hat“.[2]
Assyrische Flagge [Bearbeiten]



Die Assyrische Flagge
Die assyrische Flagge hat ihren Ursprung in der Darstellung des assyrischen Sonnengottes Shamash, auf der die Sonnenscheibe auf einem Altar steht. Der goldene Kreis in der Mitte stellt die Sonne dar, die mit ihren Flammen Hitze und Licht erzeugt um die Lebewesen der Erde aufrechtzuerhalten.
Der Stern, der die Sonne umgibt, symbolisiert das Land, die hellblaue Farbe symbolisiert Gelassenheit. Die wogenden Streifen repräsentieren die drei Hauptflüsse des assyrischen Heimatlandes: der Tigris, der Euphrat und der große Zab. Die dunkelblauen Streifen stehen für den Euphrat. Der assyrische Name für den Euphrat ist "Frot" oder "Prat" was Überfluss heißt. Die roten Streifen stehen für Courage, Herrlichkeit und Stolz, sie repräsentieren den Tigris. Die weißen Linien zwischen diesen zwei großen Flüssen repräsentieren den großen Zab, die weiße Farbe symbolisiert Frieden. Einige interpretieren die roten weißen und blauen Streifen als die Wege, die die zerstreuten Assyrer zurück zu ihrem Heimatland ihrer Ahnen zurückführen werden.
Über der assyrischen Flagge ist der Gott der Assyrer "Assur" aus vorchristlicher Zeit zu sehen.
Der Assyrische Adler [Bearbeiten]

Die Assyrer führten früher auch den Assyrischen Adler ein, welcher allerdings anstatt der Sonne den Kopf des Assyrischen Gottes Assur zeigt. Sehr oft wird dabei im Hintergrund auch ein Stern dargestellt, welches oft als "Geistiges Kreuz" interpretiert wird und den Namen Jesu repräsentiert.
Liste von einigen Persönlichkeiten mit Assyrischem Hintergrund [Bearbeiten]

Siehe auch: Aramäer in Deutschland
Schauspieler, Schauspielerinnen und Produzenten [Bearbeiten]
F. Murray Abraham, Oscarpreisträger
Terrence Malick
Tony Yalda
Fares Fares
Simon Kaplo Germany
Georg Farag Germany
Sportler [Bearbeiten]
Im Nahen Osten [Bearbeiten]
Ammo Baba
In der Diaspora [Bearbeiten]
In Deutschland [Bearbeiten]
Mikael Ishak, Profifußballer, seit Dezember 2011 beim 1. FC Köln
Christian Demirtas, Profifußballer, seit 2009 bei Karlsruher SC
In Amerika [Bearbeiten]
Andre Agassi, Profitennisspieler
Michael Shabaz, Profitennisspieler, Gewinner des 2005 Wimbledon Boys' Doubles Championship
Daniel Alaei, Profipokerspieler
In anderen Ländern [Bearbeiten]
Sargon Duran, Profifußballer in Österreich bei 1. SC Sollenau
Kennedy Bakircioglu, Profifußballer bei Ajax Amsterdam
Assyriska Föreningen, von Assyrer gegründeter Fußballverein in Schweden
Frauen [Bearbeiten]
Leena Khamis, Profifußballspielerin in Australien, in der austral. Nationalmannschaft bei der U-19-Fußball-Weltmeisterschaft der Frauen 2004
Nahren Nina Baresso, Profibasketballspielerin in Schweden
Models [Bearbeiten]
Ramona Amiri, Miss World Canada 2005
Klodia Hanna, Miss Iraq 2006 und Miss Arab World 2006
Politiker [Bearbeiten]
Erol Dora (assyrischer Politiker, Abgeordneter und Anwalt) gewählt in der Provinz Mardin
Anna Eshoo, Senator, Mitglied des American Congress
Im Nahen Osten [Bearbeiten]
Basimah Yusuf Butrus, Ministerin
Younadam Kanna, Mitglied des irakischen Parlaments
Franso Hariri, ermordetes Mitglied der Demokratischen Partei Kurdistans im Irak
Tariq Aziz, ehemaliger Vize-Premierminister des Iraks
Bashir Elsaadi, Mitglied des syrischen Parlamentes a.D.
Paskal Warda, ehemaliger Ministerin der Migration und Flüchtlinge im Irak
Religiöse Persönlichkeiten [Bearbeiten]
Siehe auch: Christentum in Syrien
Apostolische Kirche des Ostens / Chaldäisch-katholische Kirche:
Mar Abraham Shimonaya, Bischof
Mar Addai Scher, Bischof († 1915)
Mar Addai II., Patriarch
Mar Bawai Soro (bürgerlich: Assur Soro), Bischof
David Benjamin Keldani, zum Islam konvertierter Priester (1867-1940)
Mar Dinkha IV., Patriarch, (* 1935)
Mar Eliya Abuna, Bischof
Mar Emmanuel III. Delly, Patriarch
Josephus Adjutus, zum Protestantismus konvertierter Priester
Mar Elias Mellus, Bischof
Mar Nikolaus Zaya († 1863, Patriarch bis 1846)
Mar Eshai Shimun XXIII., Patriarch
Mar Polos Shimun XXII., Patriarch
Mar Raphael I. Bidawid, Patriarch
Mar Shimun XXI. Benyamin (1903-1918), Patriarch
Mar Thomas Darmo, Metropolit und Patriarch
Mar Yosip Khnanisho (1893-1977), Metropolit
Musiker [Bearbeiten]
assyrische Musik [Bearbeiten]
Janan Sawa
Linda George
Munir Bashir (19??-1997)
Simon Kaplo Assyrian (Suryoyo) star Singer Germany
nicht-assyrische Musik [Bearbeiten]
Aril Brikha, Techno/House
Melechesh, Black-Metal-Band
Tony Aziz Yaqoo, Mitglied der irak. Heavy-Metal-Band Acrassicauda
Danny Shamoun, Mitglied der Rock-Band Scars on Broadway
Wissenschaftler [Bearbeiten]
Alphonse Mingana, Theologe und Orientalist
George Lamsa
Schriftsteller [Bearbeiten]
Sargon Boulus
Einzelnachweise [Bearbeiten]

↑ H. Chick: A Chronicle of the Carmelites in Persia. London 1939, S. 100.
↑ Christ in der Gegenwart. Freiburg 2006,58,S. 370. ISSN 0170-5148
Siehe auch [Bearbeiten]

Assyrismus
Assyrische Nationalfrage
Assyrische Nationalbewegung
Chaldo-Assyrer
Literatur [Bearbeiten]

Abrohom Mirza: Dokumentation über Ermordungen und Verfolgungen der assyrischen Christen in der Türkei 1976-2007. 2007, ISBN 3-931358-12-7.
Gabriele Yonan: Assyrer heute. Gesellschaft für bedrohte Völker, Hamburg 1978. ISBN 3-922197-00-0
Michel Chevalier: Les montagnards chrétiens du Hakkâri et du Kurdistan septentrional. Dépt. de Géographie de l'Univ. de Paris-Sorbonne, Paris 1985. ISBN 2-901165-13-3
Burchard Brentjes: The Armenians, Assyrians and Kurds: Three Nations, one fate?. Richi Press, Campbell 1997. ISBN 0-9659623-1-8
Salâhi R. Sonyel: The Assyrians Of Turkey Victims Of Major Power Policy. I. Auflage. Türk Tarih Kurumu, Ankara 2001, ISBN 975-16-1296-9, S. 226.
Kenan Araz: Verfolgung, Flucht, Asyl. Flüchtlingsgespräche, Flüchtlingsinterviews mit Assyrern. Ars Una, Neuried 2001. ISBN 3-89391-110-3
James Farwell Coakley: The Church of the East and the Church of England. Clarendon Press, Oxford 1992. ISBN 0-19-826744-4
P.& M. Sluglett: Der Irak seit 1958 - von der Revolution zur Diktatur. Suhrkamp, Frankfurt 1991. ISBN 3-518-11661-4
Wolfgang Gockel: Iraque - sumerische Tempel, Babylons Paläste und heilige Stätten des Islam im Zweistromland. Dumont Kunst-Reiseführer. Du Mont, Köln 2001. ISBN 3-7701-4949-1
Gabriele Yonan: Ein vergessener Holocaust, Die Vernichtung der christlichen Assyrer in der Türkei. Gesellschaft für bedrohte Völker, Göttingen 1989. ISBN 3-922197-25-6
H. Chick: A Chronicle of the Carmelites in Persia. 2 Bde. London 1939.
Weblinks [Bearbeiten]

Commons: Assyrer (Gegenwart) – Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
Assyrian people in Britannica
Mesopotamien Verein e. V. Augsburg
Zinda - Wochenmagazin für Assyrer und Syrisch-Sprecher (englisch)
Shlemon Yonan - Annelore Hermes: Christliche Minderheit im Nahen Osten: Assyrer
Assyrismus
Flaggen der Assyrer auf Flags of the world
Kategorien: Ethnie in AsienEthnie im IrakEthnische Minderheit im LibanonChristlicher Orient

قس اسپانیائی
Los asirios (a menudo conocidos como cristianos siríacos, Suroye/Suryoye) son un grupo étnico cuyo origen en el Creciente Fértil. Hoy ese antiguo territorio es parte de varias naciones, los asirio-caldeos han sido las minorías bajo el dominio de otros grupos étnicos desde principios de la Edad Media. Ellos han vivido tradicionalmente en todo Irak, al noreste de Siria, el noroeste de Irán y al sudeste de Anatolia en la Turquía moderna. Muchos han emigrado a la región del Cáucaso, América del Norte y Europa durante el siglo pasado. Las principales subdivisiones étnicas entre un grupo del Este ("Iglesia Asiria del Este y "asirios cristianos caldeos") y otro occidental ("Siria Jacobitas ").
La diáspora y las comunidades de refugiados se basan en Europa (en particular Suecia, Gran Bretaña, Dinamarca, Alemania y Francia), América del Norte, América Latina (Argentina1 , Brasil, México, Chile), Australia, Nueva Zelanda, Líbano, Armenia, Georgia, el sur de Rusia y Jordania. La emigración fue provocada por eventos tales como el genocidio asirio a raíz de la Primera Guerra Mundial durante la desintegración del Imperio Otomano, la masacre Simele en Irak (1933), la revolución islámica en Irán (1979) y la Campaña de Anfal de Saddam Hussein. Más recientemente, la guerra de Irak ha desplazado a la comunidad asiria, y su gente se han enfrentado a la persecución. Del millón o más de los iraquíes reportados por las Naciones Unidas han huido, casi el cuarenta por ciento (40%) son asirios, aunque sólo representan el tres por ciento de los iraquíes de la población.
Contenido [ocultar]
1 Asirios de la Antigüedad
2 Asirios actuales
2.1 Genocidio asirio
2.2 Masacre de Simele
2.3 Persecución por el partido Baath
2.4 Creencias religiosas
2.5 Medio Ambiente
3 Enlaces externos
3.1 Notas
[editar]Asirios de la Antigüedad

Descendientes de los antiguos acadios, que, bajo Sargón I de Acad, fueron la clase dirigente de Asiria. El nombre provendría de Asur.
Cuando los asirios antiguos invadieron la Mesopotamia, y con ésta a Babilonia, Sumer y Acad fueron tras ser invadidas una colonia de Asiria. El título de "Rey de Babilonia" era "Rey de Sumer y Acad" con la transliteración del acadio Šār Mat Šūmerī ū Akkadī. Las tribus arameas fueron asimiladas por el Imperio Asirio y su lengua se convirtió en la dominante, aunque emergieron de culturas diferentes de la asiria.
[editar]Asirios actuales



En verde región comúnmente habitada por los asirios.
Hoy, en ciertas zonas del territorio asirio, actualmente la identificación con la comunidad depende de la ciudad de origen de la persona o de la denominación cristiana, como católicos caldeos o como Suryoyo (cristianos difisitas asirios).
La mayoría de los asirios actuales hablan una forma moderna de siríaco, una forma de arameo que incluye como dialectos tanto el caldeo y el suroyo como el asirio. Todos ellos son clasificados como lenguas neoarameas y se escriben en alfabeto siríaco, derivado del antiguo alfabeto arameo. Los asirios también pueden hablar una o más lenguas de su país de residencia.
Los neoasirios (aún hoy autodenominados asirios o Suryoyo) sufrieron un grave genocidio durante la Primera Guerra Mundial cuando padecieron una política de exterminio llevada a cabo principalmente por el Imperio Otomano y luego (en los 1920) por Turquía, en esa época la ciudad en la cual residían los Shimun o patriarcas cristianos asirios Kodshannes (cerca de Ẏulamerk -hoy Hakkari-) fue arrasada y gran parte de la población (neo-) asiria que sobrevivió al genocidio debió emigrar desde el valle del Gran Zab a otras regiones del mundo (por ejemplo a la vecina zona de Urmiah o a la Caucasia entonces rusa, o a Europa Occidental o a Estados Unidos).
Como resultado de la persecución, principalmente en el siglo XX, hay una significativa diáspora asiria. Eventos como la revolución islámica en Irán, la masacre de Símele han sido consideradas como genocidio asirio. El último evento ha sido la guerra de Irak; del millón o más de iraquíes que se habían exiliado según las Naciones Unidas, un cuarenta por ciento son asirios, a pesar de que los asirios son el cinco por ciento de la población en el Iraq (antes de la Guerra de Iraq de inicios del siglo XXI, la mayoría de la población asiria vivía en Mosul o inmediatamente al norte de esa ciudad; la mayoría de los que habitaba en Mosul eran católicos caldeos (Caldani) es decir asirios que se habían unido a la Iglesia Católica Apostólica Romana hacia no más de dos siglos y que mantenían gran parte de su liturgia ancestral (por ejemplo el uso del siriáco del norte o arameo-caldeo como lengua eclesial).
[editar]Genocidio asirio
Artículo principal: Genocidio asirio.
Las persecuciones recientes más significativas contra la población asiria fue el genocidio asirio, que se produjo en el inicio de la Primera Guerra Mundial. Entre 500.000 y 750.000 asirios se estima que fueron masacrados por los ejércitos del Imperio Otomano y sus aliados los kurdos, pereciendo un total de dos tercios de toda la población. Esto llevó a un reasentamiento a gran escala de Turquía de pueblo asirio en países como Siria, Irán e Irak (donde sufrieron ataques más violentos a manos de los árabes), así como de otros países vecinos y en todo el Medio Oriente, tales como Armenia, la República de Georgia y Rusia.
[editar]Masacre de Simele
La Masacre de Simele fue la primera de muchas de las masacres cometidas por el Gobierno de Iraq durante los ataques sistemáticos contra los asirios en el norte del país en agosto de 1933. El término se utiliza para describir no sólo la matanza de Simele, sino también la matanza que se prolongó entre 63 pueblos asirios en los distritos de Dohuk y Mosul que llevaron a la muerte de aproximadamente 3000 o más asirios desarmados.
[editar]Persecución por el partido Baath
El Partido Baath tomó el poder en Irak en 1963, y esto llevó a una nueva ola depersecuciones y la discriminación contra los asirios. Las políticas nacionalistas árabes de los baazistas renovados incluyen varios intentos de "arabizar" los asirios. Las versiones de los nombres de la Biblia en los idiomas asirios, acadio y arameo fue prohibida, las escuelas asiria y la literatura fueron reprimidos y los asirios fueron presionados en gran medida en la identificación de los cristianos árabes. El régimen baasista se negó a reconocer los asirios como grupo étnico. La campaña de Al-Anfal de 1986-1989 vio muchas ciudades y pueblos asirios arrasadas, una serie de asirios fueron asesinados, otros fueron deportados a las grandes ciudades, sus tierras y hogares luego de ser apropiados por los árabes.
[editar]Creencias religiosas
Los Asirios se encuentran entre los primeros pueblos en abrazar el cristianismo, en el primer siglo, después de la caída de los imperios de Asiria y Babilonia respectivamente, en los siglos VII y VI antes de Cristo. Los asirios han tenido pocas variaciones en la fe que recuerdan algunas de sus tradiciones más temporales. La Asiria cristiana está dividida en diferentes denominaciones entre ellas las siguientes: la Iglesia Apostólica Asiria y la Iglesia Católica Asiria de Oriente, la Iglesia Ortodoxa de Antioquía, la Iglesia Católica Caldea (establecida en 1553, pero efectivamente sólo en 1830) y los protestantes.
[editar]Medio Ambiente
Las cuestiones ambientales principales de los iraquíes consisten en el insuficiente suministro de agua potable, la contaminación del agua y del aire, la degradación del suelo, la erosión y la desertificación. Por otra parte, las construcciones presas (especialmentela presa Makhul) a lo largo de los ríos Tigris y Eufrates, como consecuencia de disputas por el agua con Turquía, tienen un impacto negativo sobre los asentamientos asirios, sobre todo en las ciudades arqueológicas como Assur. Como se advirtió de las Naciones Unidas para el Medio Ambiente en 2002, el proyecto previsto pretende construir más presas que la capacidad real de los ríos, creando graves problemas ambientales y sus consecuencias perjudiciales para la población cercana.
[editar]Enlaces externos

La bandera asiria
Organización Democrática Asiria
[editar]Notas
↑ Los árabes de Mardin, particularidades de una comunidad asentada en Argentina, de Ricardo Georges Ibrahim. Publicado digitalmente en Alta Política. http://www.altapolitica.com/n306
Ver las calificaciones de la página
Evalúa este artículo
¿Qué es esto?
Confiable
Objetivo
Completo
Bien escrito
Estoy muy bien informado sobre este tema (opcional)

Enviar calificaciones
Categoría: Pueblo asirio

قس چینی

亚述人（阿拉米语：ܥܡܐ ܐܬܘܪܝܐ ；英语：Assyrian people ；希伯来语：אשורים ；阿拉伯语：الآشوریون ）是主要生活在西亚两河流域北部的一个民族集团。亚述人在西亚拥有近4000年的悠久历史。上古时代的亚述人黩武主义盛行，战争频繁，地跨亚非的亚述帝国盛极一时。后来亚述人在外族的不断入侵下逐渐失去独立。
[编辑]概要

在中世纪阿拉伯人侵占美索不达米亚北部以后，亚述人由于没有全民改信伊斯兰教而成为受压迫的对象。在近代的土耳其奥斯曼帝国统治末期，居住在其疆域内的亚述人由于信奉基督教，同亚美尼亚人一样，也遭到了土耳其奥斯曼当局的大规模屠杀，许多亚述人被迫离开故土开始流亡，其中小亚细亚地区（现在的土耳其）的亚述人数量锐减。亚述人由于迫害和战乱，从19世纪末至20世纪初开始了世界范围的大离散。
目前，全世界约有300多万亚述人。亚述人在西亚地区的伊拉克北部、叙利亚、伊朗西部和黎巴嫩以及约旦仍有大量人口。而在土耳其东南部仍有少量亚述人。伊拉克是亚述人的祖居地，也一直是全世界亚述人最多最集中的区域。但是由于2003年美国发动的伊拉克战争和随之而来的动荡，许多亚述人被迫离开伊拉克，迁到邻国或西方国家，伊拉克的亚述人数量已减少了一半，而叙利亚、约旦、美国和瑞典等国的亚述人数量近几年来明显增多。美国的底特律和瑞典的南泰利耶等地有来自中东的亚述人的大型聚居区，他们在那里建有自己的教堂、商店、俱乐部等。
当今的亚述人主要信仰基督教的东方亚述教会、迦勒底天主教和叙利亚正教。相当一部分人仍然使用由古阿拉米语演变而来的现代阿拉米语(Neo-Aramaic)，他们称为新亚述语(Neo-Assyrian)。现代亚述人仍然保留了一些从古时候传下来的风俗习惯。亚述人旗帜是亚述人选定的、代表离散的亚述人的国家的旗帜。
在叙利亚和黎巴嫩一带，当地仍有一些古代阿拉米人（又译为亚兰人）的后裔，他们也信仰基督教，并把阿拉米语作为教会语言使用。当今的古代阿拉米人后裔与当今亚述人是否可以看做同一个民族，这仍然存在争议。
[编辑]历史

在历史上，亚述人的经济文化带有强烈的军事色彩。曾经建立横跨亚非的亚述帝国，扬名四海。但后来，亚述人逐渐失去独立，沦为受压迫者。2003年的伊拉克战争对亚述人影响最大。
查看条目评分
给本文评分
这是什么？
可信度
客观性
完整性
可读性
我非常了解与本主题相关的知识（可选）

提交评分
2个分类：古代族群亚洲民族