فلا. [ ف َ ] (ع اِ) ج ِ فلاة. بیابانها. (منتهی الارب )
: یا رب چه شد این خلق که با آل پیمبر
چون کژدم و مارند و چو گرگان فلااند.
ناصرخسرو.
تا چه دیدی خواب دوش ای بوالعلا
که نمی گنجی تو در شهر و فلا.
مولوی .
یا چو درختم که به امر رسول
بیخ کشان آمدم اندر فلا.
مولوی (کلیات شمس ج 1 ص 160).
رجوع به فلاة شود.