عیینة. [ ع ُ ی َی ْ ن َ ] (اِخ ) ابن عبدالرحمان مهلبی ، مکنی به ابوالمنهال . لغوی و محدث و شاگرد خلیل بن احمد بود. او معلم و مؤدِّب امیر ابو...
عیینة. [ ع ُ ی َی ْ ن َ ] (اِخ ) ابن منال ، مکنی به ابوالمنهال .از روات لغت . رجوع به ابوالمنهال (عیینة...) شود.
هفت آیینه . [ هََ ن َ / ن ِ ] (اِ مرکب ) هفت آینه . رجوع به هفت آینه شود.
آیینه روی. (ص. مر. فا.) . آنکه روی و سیمائی چون آیینه روشن دارد. رخشان سیما.
آیینه دار. [ ن َ / ن ِ ] (نف مرکب ) آینه دار : شهسوار من که مه آیینه دار روی اوست . حافظ.دل سراپرده ٔ محبت اوست دیده آیینه دار طلعت اوست . حا...
آیینه زدا. [ ن َ / ن ِ زَ / زِ / زُ ] آیینه زدای . آینه افروز. صیقل . صاقل . صقّال . آنکه آینه روشن کند. روشنگر.
آیینه دان . [ ن َ / ن ِ ] (اِ مرکب ) قاب آینه . آینه نیام : دل را ز سینه در نظر دلستان برآرآیینه پیش یوسف از آیینه دان برآر.صائب .
آیینه کار. [ ن َ / ن ِ ] (ص مرکب ) آینه کار.
آیینه گون . [ ن َ / ن ِ ] (ص مرکب ) آینه گون .
آیینه ٔ دق . [ ن َ / ن ِ ی ِ دِ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) قسمی آیینه که صورت بیننده را سخت زرد و بی اندام نماید.- مثل آیینه ٔ دِق ؛ شخصی ...