بدوح

بدوح . [ ب ُ ] (ع مص ) بریدن و دریدن . (از منتهی الارب ): بدح الحبل ؛ برید آن ریسمان را. (ناظم الاطباء). || شکافتن : بدح العود بدحاً و بدوحاً؛ شکافت آن چوب را. (از ناظم الاطباء). || زدن : بدحه بالعصا؛ زد او را بعصا. (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء). || ناگاه پیش آمدن : بدح فلاناً بالامر؛ ناگاه پیش آورد فلان را کار. (از منتهی الارب ). || فاش کردن : بدح بالسر؛ فاش کرد آن راز را. (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء). || خرامیدن زن . (تاج المصادر بیهقی ). برفتار خوش خرامیدن زن . (ازمنتهی الارب ) (از معجم متن اللغة) (آنندراج ): بدحت المراءة بدوحاً. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || فروماندن شتر از گرانی بار. (آنندراج ): بدح البعیر عن الحمل ؛ فروماند آن شتر از گرانی بار، و کذلک بدح الرجل عن حمالته . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).