برغو

برغو. [ ب َ / ب ُ ] ۞ (اِ) شاخ حیوان که از میان تهی باشد و آنرا مانند نفیری نوازند. (غیاث اللغات ) (ناظم الاطباء). شاخی باشد در میان تهی که آنرا مانند نفیر نوازند. (برهان ) (آنندراج ). سوزمای برغو. صفاره . شینه ٔ کلبان . (زمخشری ) :
آه سحر از نایژه ٔ صبح برآمد
پیچان بهوا چون نفس از لوله ٔبرغو.

آذری (آنندراج ).

زآن طرف گر کنند برغو ساز
نشنود زین طرف کسی آواز.

آذری .

صاحب آنندراج بیت ذیل را نیز از حافظ شاهد آورده :
عاشق ازقاضی نترسد می بیار
بلکه از برغوی سلطان نیز هم .
اما صحیح کلمه در این شعر یرغوست بمعنی سیاست و صاحب آنندراج ظاهراً غلطخوانده است .
کَوُرْگه و نقاره و کوس فروکوفتند و کرنای و برغو کشیده ... (ظفرنامه ٔ علی یزدی ).
- برغوچی ؛ آنکه برغو نوازد. ج ، برغوچیان : ... و برغوچیان رخت قصاره زده . (نظام قاری ص 154).