بزه

بزه . [ ب ُ زَ / زِ ] (اِ) زمین پشته . (شرفنامه ٔ منیری ) (برهان ):
الا تا زمی از کوه پدید است و ره از سد
بکوه اندر شَخ ّ است و بزه بر شخ و راود.

عسجدی .

|| میوه ایست گرد و خوشبو که مزه ٔ خوب دارد. (شرفنامه ٔ منیری ). نوعی از میوه ٔ خوشبوی . (برهان ) (آنندراج ) (غیاث اللغات ). || جدی . بزغاله . بزیچه . (یادداشت بخط دهخدا) : اما گوشت بزه ، آن خون که از وی خیزد نیک بود، از قبل آنکه اندر مزاج وی حرارت و رطوبت کمتراست که اندر گوشت بره . (الابنیه عن حقایق الادویه از یادداشت دهخدا). || (اِخ ) برج بزه ؛ برج جدی . (یادداشت بخط دهخدا) :
چو خورشید آید ببرج بزه
جهان را ز بیرون نماند مزه .

ابوشکور.

|| (پسوند) این کلمه مزید مؤخر آید چنانکه در کلمات توبزه ، تربزه (هندوانه )، خربزه (بطّیخ )، کمبزه .