تش

تش . [ ت ُ ] (اِ) حرارت و اضطرابی باشد که بسبب غم و اندوه عظیم در دل کسی پدید آید. (برهان ) (از فرهنگ رشیدی ) (فرهنگ جهانگیری ) (از ناظم الاطباء). قلق و اضطرابی که از غم در دل پدید آید. (انجمن آرا) (آنندراج ) :
|| بمعنی تو او را، مخفف تواش ، مرکب از لفظ تو به صیغه ٔ خطاب وشین . (آنندراج ) :
رو به پیش دیگ لیس ای کاسه لیس
تش خداوند و ولی نعمت نویس .

مولوی .

چشم حس افسرد بر نقش ممر
تش ممر می بینی و او مستقر.

مولوی .

بیخودی نامه بخود تش خوانده ای
اختیار از خود نشد تش رانده ای .

مولوی .

اگر در عدم رفته باشد فقیری
امید تش از نیمه ٔ راه خوانده .

خسرو (از آنندراج ).

روزها شد که بنده می آید
بر در و، ره نمی دهد چاوش
ایمن از عدل تو زمانه چنان
که نیابد ضرر ز آتش تش .

پور بهای جامی (از آنندراج ).