تنبل

تنبل . [ ت َ ن َب ْ ب ُ ] (ع مص ) گرفتن : تنبل ما عندی ؛ گرفت آنچه نزد مردم بود. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || آگاه و تیزخاطر گردیدن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || گرامی شدن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). || استنجا کردن به سنگ و کلوخ . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || تیز دستی نمودن . || تیر با خود داشتن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). || فضل نمودن از خود. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || بمردن . (تاج المصادر بیهقی ) (زوزنی ). مردن مردم و شتر و جز آن . || یک یک گرفتن تیر درشت را. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || برگزیدن . (تاج المصادر بیهقی ) (از زوزنی ). || تنبلی نمودن . (تاج المصادر بیهقی ) (زوزنی ).