جست

جست . [ ج َ ] (مص مرخم ، اِمص ) جهیدن . (شرفنامه ). جهش . پریدن . (از فرهنگ فارسی معین ). جَستن :
گورجست و گاوپشت و گرگ ساق و گرگ پوی
تیزگوش و رنگ چشم و شیردست و پیل پای .

منوچهری .

شیر از درد و خشم یک جست کرد چنانکه بقفای پیل آمد. (تاریخ بیهقی ص 121).
در یکی زاویه بحال و بجست
تا سحرگاه نعره از کاغک .

حقیقی صوفی .

مسلم جوان راست بر پای جست
که پیران برند استعانت بدست .

سعدی .

- جست و خیز ؛ جستن و خیز برداشتن . پرش . (از فرهنگ فارسی معین ).
|| فرار کردن . گریختن . (از فرهنگ فارسی معین ) :
نگه کرد بیژن درفشش بدید
بدانست کو جست خواهد گزید.

فردوسی .

|| رها شدن . خلاص شدن . (از فرهنگ فارسی معین ).