جعفر
نویسه گردانی:
JʽFR
جعفر. [ ج َ ف َ ] (اِخ ) ابن احمدبن حسین بن احمدبن جعفر سراج معروف به قاری بغدادی و ابن سراج مکنی به ابومحمد، (417 - 500 هَ . ق .) ادیب و شاعر و عالم قرائت و نحوو لغت و از حافظان قرآن بوده است . وی در بغداد زاده شد و در همانجا درگذشت . همچنین سفرهائی به مکه و شام و مصر کرد. از تصنیفات مشهور او: مصارع العشاق و مناقب السودان و حکم الصبیان را می توان نام برد. علاوه بر آن چندین کتاب تألیف و تنظیم کرده که از آن جمله است : کتاب خرقی در فقه حنابله که آنرا به نظم درآورد. خطیب بغدادی کتاب پنج جزئی فوائد را بر او خواند. (الاعلام زرکلی ج 2). و نیز رجوع به ابن سراج شود.
واژه های همانند
۱۹۴ مورد، زمان جستجو: ۰.۲۳ ثانیه
جعفر. [ج َ ف َ ] (اِخ ) ابن محمدبن حسن خطی بحرانی عبدی عدنانی مکنی به ابوالبحر (متوفی 1028 هَ . ق .) شاعر «خط»در روزگار خود بود. وی از اهل ...
جعفر. [ ج َ ف َ ] (اِخ ) ابن محمدبن حسین المحدث ملقب به الثائر باﷲ. رجوع به ابوالفضل جعفر شود.
جعفر. [ ج َ ف َ ] (اِخ ) ابن محمدبن حمدان موصلی مکنی به ابوالقاسم ، فقیهی نیکوتألیف و متفقه به مذهب شافعی و نیز ادیبی شاعر و ناقد شعر و ...
جعفر. [ ج َ ف َ ] (اِخ ) ابن محمدبن حمزة، ملقب به شرف الدین (متوفی 834 هَ . ق .). داعی اسماعیلی و از دانشمندان ایشان بود و «الرسالة الموقظة»...
جعفر. [ ج َ ف َ ] (اِخ ) ابن محمدبن علی بن حسن بن علی کلبی (متوفی 375 هَ . ق .) امیری از امیران کلبی (فرمانروایان جزیره ٔ سیسیل ) بود که د...
جعفر. [ ج َ ف َ ] (اِخ ) ابن محمدبن عمر بلخی مکنی به ابومعشر. رجوع به ابومعشر در همین لغت نامه شود.
جعفر. [ ج َ ف َ ] (اِخ ) ابن محمدبن محمودبن هبةاﷲ، مکنی به ابومحمد و ملقب به کفرعزی اربلی (537 - 604 هَ . ق .) قاضی و عالم به فقه شافعی ...
جعفر. [ ج َ ف َ ] (اِخ )ابن محمد (شمس الخلافة)بن مختار افضلی . رجوع به ابوالفضل و جعفر و ابن شمس الخلافة در همین لغت نامه شود.
جعفر. [ ج َ ف َ ] (اِخ ) ابن محمدبن معتزبن محمدبن مستغفر نسفی مکنی به ابوالعباس . رجوع به ابوالفضل مستغفری در همین لغت نامه شود.
جعفر. [ ج َ ف َ ] (اِخ ) ابن محمدبن موسی بن قولویه قمی بغدادی . رجوع به ابن قولویه در همین لغت نامه شود.