داریوش . [ دارْ ] (اِخ ) کلمه ای است از پارسی باستان ، که در حالت فاعلی دارایاواوش
۞ میشود، مرکب است از داریا
۞ (دارا) + وهو
۞ (= نیکی ) و جمعاً به معنی دارنده ٔ نیکی . (بارتلمه
738). این نام در پهلوی دارای و داراب خوانده شده و در ادبیات اسلامی دارا وداراب و داریوش آمده است . سه تن در سلسله ٔ هخامنشی بدین نام خوانده شده اند: داریوش اول یا داریوش بزرگ پسر وشتاسپ ، داریوش دوم پسر اردشیر اول ، و داریوش سوم پسر آرسان و نواده ٔ داریوش دوم (
336-
330 ق . م .) واوست که مغلوب اسکندر شد. رجوع به حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین و هر یک از این سه کلمه در ردیف خود شود.