روحانی

روحانی . [ رَ نی ی ] (ع ص نسبی ) منسوب به روح که بمعنی نسیم و آسایش و تازگی باشد، یعنی از مقوله ٔ آسایش و نسیم است در لطافت و پاکیزگی ... و جایی که گویند این چیز روحانی است بضم و فتح راء هر دو خوانده اند و در لفظ روح بفتح یا ضم راءدر حالت نسبت الف و نون می افزایند. (از غیاث ). باروح و خوب و نیک و مطبوع و پسندیده . (ناظم الاطباء).
- مکان روحانی ؛ جای پاک و پاکیزه و باصفا. (ازناظم الاطباء).
|| منسوب به رَوْحاء که نام قریه ای است . (از المنجد) (از متن اللغة). رجوع به روحاء (از قرای رحبه ٔ شام ) شود.